Blues is als rots
in de brand
Mini Maxi pakken lekker groot uit
Marianne Boer
even samen met
Maurice Heugen
Gedachten zijn oprijzende bergjes
Bluesroute Middelburg
woensdag 11 april 2001
Een afspraak maken met Julian Sas is niet heel eenvoudig.
Naast z'n drukke leven als bluesmuzikant, heeft Sas name
lijk ook nog een 'gewone' baan. Opmerkelijk, want de Julian
Sas Band is een van de meest spelende bands van Nederland.
„Een baantje erbij is financieel en ook voor de afwisseling
wel prettig. Maar ik werk steeds minder en ik denk dat we
ooit helemaal van de muziek kunnen leven. Daarmee zou
voor mij toch wel een droom uitkomen", aldus de gitarist-
/zanger. Julian Sas treedt vrijdag met zijn band op in het
Schuttershof in Middelburg, tijdens de jaarlijkse bluesroute.
door Han Neijenhuis
Het album dat de droom van de
in Beneden Leeuwen woonach
tige Julian Sas en z'n Nijmeegse
collega's Pierre de Haard
(drums) en Phil Poffe (basgi
taar) weer een stuk dichterbij
moet brengen, is Spirits on the
Rise, dat september vorig j aar in
Nederland is uitgekomen. Het is
de vijfde cd van de Julian Sas
Band in evenzoveel jaren. Voor
waar geen slechte score. Boven
dien heeft frontman Sas over
deze plaat, evenals over diens
voorganger For the lost and
found, een heel goed gevoel.
Met z'n dertig lentes is Julian
Sas in de blueswereld een jon-
Vrijdagavond wordt weer de
traditionele Bluesroute in Mid
delburg gehouden. Zeventien
café's in de binnenstad presen
teren blues in hun zaak, waar
bij de stijlen uiteenlopen van
Chicagoblues in de beste Mud
dy Waters-stijl tot heavy
bluesrock, verwant aan Stevie
Ray Vaughan. De grootste
trekker is ongetwijfeld de Ju
lian Sas Band. Deze Neder
landse gitaarvirtuoos behoort
tot de bluestop in Europa.
De volgende bands of muzi
kanten zijn vanaf 21.30 uur te
beluisteren:
Bill Collectors in De Herberg;
Kees Schipper/Roland Bakker
in Seventy Seven; Crosshead
Southside Horns in Brooklyn;
Herman Brock jr The Euro-
casters in Tympaan; Guitar
Ray The Rhythm Dukes in
Bommel; Jive for your Live in
Miller Time; The Blue Chevys
uit België in't Hof; Bill Rose-
man uit de USA in La Pampa;
Dragline in The Duke; Plagiaat
in Vantoen en Vannu; Vage
Klachten in De Mug; Julian
Sas Band in het Schuttershof;
Bulldose Blues Band in De
Malle Molen; Double Husk in
Bar American; La Blusa in
Hart van Middelburg; Cham
pagne Charlie in Desafinado
en tenslotte de Marc Reece
Band uit Duitsland in Rockde-
sert.
kie. Toch is hij al ruim vijftien
jaar bezeten van het genre. ,,Ik
ben thuis opgegroeid met Chuck
Berry en Jerry Lee Lewis. Rock-
'n-roll dus, maar dat is niets an
ders dan snelle blues. En toen ik
een jaar of dertien was, hoorde
ik Jimi Hendrix en vervolgens
bluesgiganten als Peter Green
enB.B. King. Daarna was bij mij
het hek van de dam. Vraag me
niet wat me precies aanspreekt
in de blues. Het raakt me ge
woon. Het was voor mij dan ook
heel logisch dat ik bluesmuziek
ging spelen."
En dat doen Sas en z'n band met
verve. Dat die blues tegenwoor
dig niet de meest hippe muziek
stijl is, deert de gitarist/zanger
daarbij allerminst. „Blues is als
een rots in de branding. Het be
staat al meer dan honderd jaar
en zal ook nooit meer verdwij
nen. Ik zie dat alleen maar heel
positief. Bovendien is er binnen
de blues zo'n diversiteit aan stij
len, dat maakt het nog interes
santer. Ik beperk me in m'n spel
en songs ook zeker niet tot één
stijl. Ik kan net zo uit m'n dak
gaan van de ingetogen muziek
van T-Bone Walker als van de
harde blanke bluesrock van Ro-
ry Gallagher."
De in 1995 overleden Gallagher
behoort tot Sas' grootste hel
den. Het feit dat Julian Sas in
1999 werd gevraagd om op
een Belgisch festival op te tre
den met de ex-begeleiders van
Rory Gallagher was voor de
Gelderse gitarist dan ook een
hele eer.
„Als zestienjarig jochie stond ik
vooraan bij de Rory Gallagher
Band. Nu mocht ik voor een
keertje de plek van m'n held in
nemen. Ik was erg nerveus,
maar het ging geweldig. We
hebben twee uur lang nummers
van Rory gespeeld."
Julian Sas: „Ik ben thuis opgegroeid met Chuck Berry en Jerry Lee Lewis. Rock-'n-roll dus, maar dat is
niets anders dan snelle blues." foto GPD
Het nieuwe Luxor-theater in Rotterdam ruimt drie maanden
lang het toneel in voor Mini Maxi. Samen met internatio
nale topacts uit de wereld van circus, variété, muziek en dans
spélen ze er vanaf 17 april hun nieuwe theatervoorstelling
City. Het moet een van de publiekstrekkers worden van Rot
terdam Culturele Hoofdstad. Naar verwachting zullen hon
derdduizend bezoekers uit binnen- en buitenland de tachtig
voorstellingen bijwonen. Voor de muzikale clowns is het de
laatste keer dat ze op deze schaal zullen werken. „We zullen
nog wel shows doen, maar dan kleiner, intiemer."
door Ellen Scholtens
Het is niet de bedoeling dat ze
'city to city' gaan. Met hun vori
ge voorstellingen reisden Mini
Maxi de hele wereld af, maar
hun nieuwe theaterproductie is
exclusief voor Rotterdam. City
is gemaakt als openingsvoor
stelling voor het nieuwe Luxor-
theater.
Karei de Rooij (Mini) en Peter de
Jong (Maxi) werden ruim vier
jaar geleden benaderd om een
programma te maken voor het
nieuwe theater. Het etiket Cul
turele Hoofdstad is er pas later
op geplakt, toen de voorberei
dingen al in een vergevorderd
stadium waren.
Dankzij de medewerking van
internationale topacts staat Ci
ty als een huis. Met onverholen
trots beschrijven Mini Maxi
het programma, zorgvuldig hun
woorden kiezend opdat ze niet
te veel prijsgeven. Zoals over
het onderdeel waarin de sfeer
van het Rotterdam Van voor de
oorlog wordt geschetst. „Toen
Rutex er nog was en dat soort
beroemde horecazaken", ver
duidelijkt De Rooij, die het gro
te amusement uit die tijd wil
terugbrengen in het blokje Ple
zierstad met Marcel Peneux.
Volgens hem is deze wereld
kampioen tapdance, die ge
woon in Spijkenisse woont, net
zo'n perfectionist als Sammy
Davis jr.. „Wij kunnen een beet
je tappen. Wat hij kan is onvoor
stelbaar. Hij heeft onder
anderen Michaell Flatley van
Riverdance tapdanslessen ge
geven. Wat hij doet, is een we-
reldact."
Jongleur
„We wilden ook per se een jong
leur hebben", vervolgt hij aan
z'n tweede kop thee. „Niet met
van die kleine balletjes, maar
met een voetbal. We zijn naar
een agent in Parijs gegaan die
ontelbare telefoonnummers en
videobanden heeft van arties
ten. Hij kwam met een Neder
landse jongen die is opgeleid in
Canada: Erik Borgman. Die
stond in het eerste programma
van Cirque du Soleil en heeft
over de wereld gezworven met
zijn solo-act. Nu hij een gezin
heeft, blijft hij wat meer in de
buurt."
Dolgelukkig zijn ze ook met het
optreden van Prassana Rao. Die
zagen ze twintig jaar geleden
voor het eerst optreden in Mün-
chen, op een van hun vrije avon
den tijdens een buitenlandse
tournee. De Rooij: „Hij trad op
voor tweeduizend mensen met
alleen zijn handen en een spot,
maar wist met zijn schimmen
spel iedereen te bereiken."
Tachtig jaar
Op uitnodiging van Mini
Maxi kwam de inmiddels tach
tig jaar oude Indiër naar de
kleedkamers van het oude
Luxor. Jos Thie, die eerder
Scherzo en Split regisseerde
voor De Rooij en De Jong, wilde
hem met eigen ogen zien, en was
net zo onder de indruk als zij.
Aan City doet ook componist,
arrangeur en creatief brein
Krijn van Driel mee. Hij behoort
tot de groep intimi van Mini
Maxi.
Een van de nieuwe mensen
waarmee het tweetal samen
werkt, is Dick Heinz die met het
vaste productieteam de special
effects voor zijn rekening
neemt. Met de technisch pro
ductieleider van illusionisten
als Hans Klok worden oplossin
gen bedacht voor tal van pro
bleemsituaties, variërend van
omvallende muren tot het onder
water zetten van het toneel. De
Rooij plaatst een kanttekening:
„Je moet oppassen dat het niet
te vergezocht is allemaal; de
techniek moet zich aan ons aan
passen. Bij het thema van de
Verdronken Stad hoef je uit ef
fectbejag niet het hele theater
onder water te laten lopen. Je
kunt ook de suggestie van water
wekken met behulp van een
doek."
Minder vlot verliep het vinden
van een orkest. Voor de gewen
ste sound ging de voorkeur uit
naar de Rotterdamse Mariniers
kapel, maar na een j aar moesten
de onderhandelingen worden
afgebroken. Het Orkest van de
Koninklijke Luchtmacht zal nu
Pianiste Marianne Boer en fluitist Maurice Heugen, beiden
geboren en getogen in Vlissingen, openen zaterdagavond het
Paasconcert in de Concertzaal in Middelburg, dat verder
zangeres Priscilla van der Feen (klassiek) en de Feenbrothers
(jazz) op het programma heeft staan. Marianne beschouwt
het als een leuke samenloop van omstandigheden dat Mauri
ce, die al jaren in Zürich woont, momenteel in Nederland is,
zodat zij zich weer eens als duo aan het Zeeuwse publiek
kunnen presenteren.
voor de zo belangrijke muzikale
ondersteuning van City zorgen.
Van big band tot taptoe en van
symfonisch tot rock, alle stijlen
komen terug in de ruim veertig
nummers die gespeeld worden.
House
Als vertegenwoordiger van de
nieuwe muziekstromingen is
Ruben van Rhoon aangetrok
ken. Hij zal house 'samplen' met
de klanken van het orkest.
Mini Maxi zelf spelen viool,
trombone en panfluit (De Rooij)
en piano en tuba (De Jong). Zo
als in alle voorstellingen van het
gelauwerde duo ontbreekt het
gesproken woord, op een vocaal
optreden van Marjorie Barnes
in Rotterdam Rockstad na.
„City is onze laatste grote voor
stelling", klinkt het schijnbaar
terloops. „We zullen nog wel
shows doen, maar dan kleiner,
intiemer. Nog een jaar of zes
schat ik. Daarna stoppen we."
Mini 8t Maxi met 'City'. Van 17
april t/m 29 juni in het nieuwe
Luxor theater. Kassa: 010-
4843333. Reserveerlijn: 0900-
3005000.
door Frans Doeleman
„We zaten op dezelfde lagere
school in Vlissingen en waren
allebei erg geïnteresseerd in
muziek. Hij speelde toen al fluit
en ik was intensief met piano
bezig. In het begin van de mid
delbare school zijn we samen
gaan spelen en hebben we voor
de radio opgetreden. Sindsdien
zijn we een duo, nu al zo'n kleine
twintig jaar. Ondanks de af
stand tussen mijn woonplaats
Amsterdam en Zürich, waar hij
solofluitist bij de opera is, is hij
heel trouw. Als hij met pianobe
geleiding speelt, is het eigenlijk
altijd met mij", vertelt Marian
ne Boer (1968) over haar muzi
kale relatie met Maurice Heu
gen, „We hebben onlangs in
Zwitserland gespeeld en deze
week spelen we in Weesp. Zo
doende was dat mooi te combi
neren met het concert in Mid
delburg."
Kwartet
Marianne, die in 1992 afstu
deerde, geeft sinds vier jaar drie
dagen per week les aan het con
servatorium en heeft daarnaast
als freelancer allerlei opdrach
ten en (solo)concerten. „Vorig
seizoen heb ik met het Brabants
Orkest opgetreden en er is een
vast aantal mensen waar ik mee
werk. Bovendien heb ik een
nieuw kwartet opgericht, Qua-
tre Reines, bestaande uit vier
dames in een wat onorthodoxe
bezetting van piano, harp, viool
en cello. Met muziek van Spaan
se en Spaans georiënteerde
componisten hebben we een
tournee door Nederland ge
maakt, die afgesloten werd in
het Concertgebouw in Amster
dam. Er is nu ook een cd van,
Quatre Reines a Espagnol. Vol
gend jaar hopen we met een
nieuw programma de boer op te
gaan."
„Ik ben helemaal opgegroeid in
dat klassieke wereldje. Piano
spelen op zich vond ik heel leuk,
gewoon de vaardigheid, de mo
torische spelvreugde. Als je snel
vooruit gaat, vind je dat als kind
ook leuk. Ik heb daar ook altijd
echt een fysieke kick van gehad.
Gaandeweg is mijn muzikale
smaak ontwikkeld, zodat ik ei
genlijk weinig openstond voor
popmuziek. Ik ben natuurlijk
normaal opgegroeid en niet we
reldvreemd, maar ik werd er
niet door meegesleurd zoals de
meeste van mijn leeftijdgenoten
op de middelbare school. Het
enige waar ik mij in dat opzicht
mee bezig heb gehouden is
Gershwin, die de brug vormt
tussen de klassieke en de lichte
re muziek."
IJdele hoop
„De stromingen binnen de klas
sieke muziek zijn heel groot, van
Bach tot hedendaagse compo
nisten. En binnen die stijlen kan
je ook weer zeggen, göh, ik speel
met blazers of alleen of ik wil
iets doen met zang of strijkers.
Dus dat is absoluut niet eenzij
dig. Ik heb niet de ijdele hoop
dat ik ooit alles zal kunnen spe
len wat ik zou willen. Wat dat
betreft is het een onuitputtelijke
bron. Solo speel ik het liefst echt
klassieke werken zoals van Mo
zart, Haydn en Beethoven en
van het meer romantische re
pertoire Chopin, de pianocom
ponist bij uitstek. Maar dan
denk ik aan het Franse repertoi
re, Debussy, Ravèl, ook prach
tig. Als ik met een violiste speel,
kom je weer andere stukken te
gen en denk ik, göh, Brahms,
ook geweldig. Ik heb nog niet
echt een specialisatie."
„Ik heb er altijd naar gestreefd
fulltime met muziek bezig te
zijn en ervan te kunnen leven.
Dat is gelukt. Het belangrijkste
is dat je de dingen kunt doen die
je leuk vindt, waar je muzikaal
door geïnspireerd raakt en wat
de mensen graag willen horen,
zodat je het niet alleen in de
huiskamer hoeft te doen. Dan
denk ik datje heel tevreden mag
zijn. Er zijn natuurlijk veel
mensen bezig in dit veld en als je
een beetje lekker plekje kan vin
den, heb je geluk gehad. Ik zat
met mijn tiende achter de vleu
gel en dan denken de mensen,
oh, oh, oh, een wonderkind, dat
wordt wereldberoemd. Men
heeft het beeld van een concert
pianist als iemand die lange
tournees maakt en altijd onder
weg is. Maar dat is een soort
sprookje, hè. Als blijkt dat je het
spelen in verschillende bezet
tingen combineert met lesge
ven, je misschien niet wereldbe
roemd, maar wel het hele jaar
actief bent, je door het hele land
en ook wel eens in het buiten
land speelt, dan past dat niet he
lemaal in het plaatje. Men ver
wacht niet dat je ook op die
manier je muzikale ei kwijt
kan."
Verhey
Marianne, voor wie het optre
den in Zeeland nog altijd iets
extra's heeft, en Maurice spelen
zaterdag een sonate van Bach
voor fluit en piano en een wat
onbekender werk van de Neder
landse componist Verhey. „Een
beetje het romantische idioom.
Het is belangrijk dat je muziek
kan spelen waar je achter staat,
het liefst in een mooie ruimte.
De Concertzaal is natuurlijk
prachtig en er komt een mooie
vleugel, dat is ook belangrijk.
Maurice is een fantastische col
lega en ik neem aan dat er leuke
mensen in de zaal zitten die
graag naar muziek luisteren.
Dan is aan alle voorwaarden
voor een leuk concert voldaan."
Het Paasconcert van pianiste
Marianne Boer en fluitist Mau
rice Heugen in de Middelburgse
Concertzaal, ten bate van het
werk onder straatkinderen in
Belo Horizonte in Brazilië en
van het werk onder getrauma
tiseerde vrouwen, begint zater
dag om 20.00 uur.
Dat alles een illusie is, is misschien vanuit filosofisch stand
punt correct, maar verder een weinig praktische gedachte. Je
moet wel van een wereldvreemde koppigheid bezeten zijn
om daar een film over te willen maken, en dat is precies wat
Gert de Graaff gedaan, of althans geprobeerd heeft. En om
dat het door hem gespeelde spel van schijn en werkelijkheid
aanknopingspunten heeft met de kwestie fictie of realiteit in
documentaires, raakte de experimentele speelfilm De zee die
denkt verzeild op Amsterdamse documentairefestival en
won er zelfs de hoofdprijs.
Mini Maxi moeten één van de publiekstrekkers worden van Rotterdam Culturele Hoofdstad.
foto's ANP
door Leo Bankersen
De verwaaide, onheilspellend
bewolkte zandvlakte waar de in
betoverende beelden grossie
rende film mee opent, dat bent u
zelf. Via in elkaar grijpende
droombeelden, fictieve
straatinterviews en gezapte tv-
fragmenten komen we bij wijze
van spreken terecht in de tekst
verwerker van een scenario
schrijver die schrijft wat u op
datzelfde moment ziet. Aan
vankelijk hoopvol, later ver
twijfeld probeert hij greep te
krijgen op het dol makende idee
dat we slechts kijken naar de
plaatjes in ons eigen hoofd. Ge
dachten zijn bergjes die tij del ij k
oprijzen uit de maagdelijke
vlakte van onszelf. De grootste
berg is het Ik, maar hoe kan er
een Ik bestaan als het alleen
maar een gedachte is?
Terwijl u daar over nadenkt, no
teer ik enkele gedachten die bij
mij opkwamen. Voor een zinni
ge discussie over de aard van do
cumentaires lijkt me De zee die
denkt minder geschikt. Wel is
het een origineel vormgegeven
inleiding tot zen, een welkome
afwisseling met de Tibetaanse
monniken die daar doorgaans
voor op komen draven.
De aan Escher ontleende onmo
gelijke figuren zijn een iets te
voorspelbare illustratie van het
begrip illusie, maarzo schitte
rend uitgevoerd dat we De
Graaff deze neiging tot hob
byisme graag vergeven.
De mooiste momenten ontstaan
als het beeld wat dromerig af
dwaalt naar dingen die er niets
toe doen: de poes, rondzweven
de theeblaadjes, het onbe
schrijflijk mooie licht dat door
de ramen naar binnen valt, of de
De experimentele speelfilm De zee die denkt is een origineel vorm
gegeven inleiding tot zen.
fietser wiens schaduw echter is
dan hijzelf. Je zou het briljante
huisvlijt kunnen noemen en het
is gemakkelijk als onzin af te
doen, maar je kan er ook het
avontuur van een cineast met
zijn gedroomde beelden en idee-
en in zien. De Graaff weet zijn
hersenspinsels met een knallen
de ruzie te relativeren en roept
in de ontknoping warempel
emotie op. Dat de film eigenlijk
over de kijker zelf gaat ben ik
niet gewaar geworden.
Documentaire/film: De zee die
denkt is te zien in Schuttershof
Middelburg en 't Beest Goes.
