Het stond in de sterren
Kleur van behang
is onbelangrijk
Advocatenduo
kruist de degens
met Nina Brink
Corry Brokken
vindt eindelijk rust
reportage zaterdag 27 mei 2000 27
als er niet zo verschrikkelijk veel geld mee
was gemoeid. Want de bedragen die ik zo
juist noemde gelden natuurlijk alleen
voor onze cliënten."
Nederlaag
Andere claimende beleggers hebben deze
week een nederlaag geleden. Hun advo
caat, mr. Van der Goen, probeerde via een
kort geding meer informatie over de
beursgang te krijgen van World Online.
De rechter stelde dat de rechtbank daar
voor niet de manier is. Hammerstein
blijkt een dag later niet op de hoogte te
zijn van de uitspraak en reageert gelaten.
Het zegt hem niet zoveel dat de eerste slag
deze week voor World Online en de ban
ken was.
Voor hem en Spong liggen de zaken duide
lijk genoeg. „De kopers mochten ervan uit
dat alle informatie in de prospectus van
World Online klopte. Maar dat bleek niet
zo te zijn", zegt Spong. „Na de beursgang
kwam er koersgevoelige informatie vrij
die in de prospectus had moeten staan."
Conclusie: handel met voorkennis, mis
leiding, koersmanipulatie, valsheid in ge
schriften en het verspreiden van leugen
achtige berichten.
„Brink heeft gezegd: Ik ga niet verkopen",
legt Hammerstein uit. „Dat is koersmani
pulatie. Beleggers krijgen dan vertrou
wen, bestellen aandelen, de vraag stijgt
en dus de koers. Brink verspreidde hier
mee tevens leugenachtige berichten. Mis
leidend is de prospectus en het optreden
van Brink omdat ze onduidelijke infor
matie gaven bedoeld om de potentiële
aandeelhouders op het verkeerde been te
zetten. Misleidend is ook het woord
'transfered' (overgedaan) terwijl er ge
woon 'sold' (verkocht) had moeten staan.
Bovendien ontbrak de prijs waartegen
Brink had verkocht."
De adviseurs van Brink moeten volgens
Hammerstein geweten hebben dat Brink
de aandelen voor zes dollar van de hand
heeft gedaan. Daarmee zijn ook zij fout.
Hammerstein verwijt de banken dat zij de
introductiekoers van World Online op 43
euro hebben bepaald. „Hierbij is niet ge
keken naar vraag en aanbod", stelt Ham
merstein. „Ze hebben gewoon gedacht:
'Wat kunnen we krijgen.' Er zijn volgens
Hammerstein geen aanwijzingen dat een
aandeel World Online in een paar maan
den van 6 naar 43 dollar kon stijgen.
Deze grillen van de banken kunnen vol
gens de advocaat makkelijk voorkomen
worden. Aandeelhouders moeten bij in
troducties voortaan een soort bedenktijd
krijgen. Daalt de koers in die periode, dan
betalen de aandeelhouders niet de intro
ductiekoers, maar de gemiddelde koers.
Spong voegt daar aan toe dat de beurs-
ganger de prospectus in het vervolg toch
tenminste in het Nederlands moet schrij
ven.
Kritiek dat in prospectussen wel vaker
fouten staan, laat Hammerstein koud.
Het is volgens de raadsman een individu
ele zaak. Hij zegt dat het er volgens de Ho
ge Raad niet toe doet of iemand informa
tie wel of niet heeft kunnen lezen. Het
gaat erom óf de informatie erin staat.
„En", weet Hammerstein, „World Online
en de banken hebben gezegd dat alles wat
van belang is in de prospectus staat."
Alex Bogers en
Achille Prick
De Amsterdamse grachtengordel is een
beroemd duo rijker. Deze zomer
betrekken de topadvocaten Oscar
Hammerstein en Gerard Spong een
kapitaal pand aan de Keizersgracht. Spong
begint aan een nieuwe carrière na
onenigheid met zijn voormalig
kantoorgenoot Wladimiroff in Den Haag en
Hammerstein is na een paar moeilijke jaren
terug op weg naar de top. In hun eerste
geruchtmakende zaak kruist het markante
duo de degens met World Online, Nina
Brink, ABN Amro en Goldman Sachs.
Gerard Spong in zij n tij deli j ke kantoor
aan de Amsterdamse Herengracht:
„Ik had nog nooit van m'n leven een pros
pectus gelezen, maar ik had al snel door
dat die van World Online niet deugde. Met
gezond verstand kom je een heel eind."
Zijn kersverse compagnon Oscar Ham
merstein heeft meer verstand van beleg
gen. „Ik heb zelf prospectussen geschre
ven en deze is niet in orde. Het gaat er
vooral om wat er niet in staat. Dit wordt
een hele aardige zaak."
Het advocaten vullen elkaar moeiteloos
aan. Zo hebben ze het zich ook voorge
steld bij het besluit samen een kantoor te
beginnen. „Iemand wordt pas veroor
deeld als het ten laste gelegde 'wettig en
overtuigend' bewezen is", probeert Ham
merstein de logica van hun samengaan te
duiden. „Grofweg kun je zeggen dat Ge
rard inhoudelijk beter is in het straf
recht." Spong springt er tussen: „En Os
car is sterker in het overtuigen van de
rechter op grond van diep menselijke dra
ma's waardoor iemand bijvoorbeeld tot
een moord is gekomen. Rechters zijn ook
mensen en reageren dus ook als zodanig."
Gerard Spong begint in Amsterdam aan
een nieuwe periode. Na 24 jaar verbrak
hij eind vorig jaar de samenwerking met
zijn kantoorgenoot mr. Wladimiroff in
Den Haag. Wladimiroff wilde zijn vrouw
en later misschien ook zijn dochter laten
toetreden tot de maatschap, maar dat zag
Spong niet zitten. Hij keerde de Hofstad
de rug toe maar bewaart er goede herin
neringen aan. Vijf keer achter elkaar
kozen zijn collega's hem tot de beste straf
pleiter van Nederland. Volgens de ken
ners heeft hij die uitverkiezing te danken
aan zijn strakke discipline, spitsvondig
heid en uitmuntende kennis van de wet.
Bij het grote publiek verwierf hij vooral
bekendheid in het strafproces tegen de
drugsbende van 'De Hakkelaar' en als
raadsman in het hoger beroep in de Van
der Valk-zaak.
Mr. Gerard Spong (links) en mr. Oscar Hammerstein: „We weten wat we aan elkaar hebben." foto Roland de Bruin
„De sterren hebben ons samengebracht",
lacht Spong. Dan serieus: „Amsterdam is
voor mij een logische keuze. Op de eerste
plaats vind ik het een aantrekkelijke stad,
maar belangrijker is dat bijna mijn com
plete sociale leven zich in de hoofdstad af
speelt. Oscar zat al in Amsterdam en ik
heb de afgelopen jaren al vaker gemij
merd over hoe het zou zijn om met hem een
kantoor te beginnen. Zijn kennis, kunde
en vaardigheden zijn uitstekend, maar
dat is niet doorslaggevend, er zijn wel
meer goede juristen in Nederland. Be
langrijker is dat ik Oscar al jaren ken en
weet wat ik aan hem heb. Ik vertrouw hem
voor de volle honderd procent en over een
heleboel dingen in het leven denken we in
grote lijnen hetzelfde. Samenwerken gaat
niet als je opvattingen over normen en
waarden lichtjaren uit elkaar liggen."
Oscar Hammersteins carrière verliep
minder vlekkeloos dan die van Spong. In
1993 ging hij zes weken achter de tralies
op verdenking van valsheid in geschrifte
en pogingen tot witwassen van 17,5 mil
joen gulden. Hij werd vrijgesproken,
maar een nare bijkomstigheid was dat
justitie in die periode bekend maakte dat
hij seropositief is. In 1994 kwam hij weer
in het nieuws. Kunstenaar Rob Scholte
verloor bij een bomaanslag in zijn auto
beide benen. Naar verluidt was de bom
voor Hammerstein bedoeld, hoewel hij
zelf niet denkt dat iemand het op hem had
gemunt. Beiden hadden dezelfde auto die
in dezelfde straat stonden geparkeerd.
Het onderzoek loopt nog.
World Online
De eerste grote zaak van Spong en Ham
merstein samen voeren ze tegen World
Online en slokt inmiddels een groot deel
van hun tijd op. „We hebben vierduizend
cliënten en ze willen allemaal op de hoog
te blijven. Ik kan het aantal e-mailtjes
niet meer bijhouden", zegt Hammerstein.
„Ik krijg er zo'n honderd vijftig per dag. Ik
heb pas één riegatieve reactie gehad van
iemand die vond dat wij moeten stoppen
met deze zaak omdat dat de koers van het
aandeel geen goed doet." Spong: „Maar
dat is natuurlijk een gevaarlijke drogre
den; het aandeel is pas gaan kelderen na
dat het bedrog naar buiten kwam.
De Internetprovider trok al voor de
beursgang de aandacht van de heren. Hoe
kon het ook anders bij de reclamecam
pagne die Brink en consorten voerden.
Spong: „Ik ben deze week voor het eerst
van m'n leven gaan beleggen, maar ik
voelde bij World Online aan mijn water
dat er iets mis was. Ze maakten er een ker
mis van en deden veel te mooie beloften.
Terwijl het bedrijf nog nooit winst heeft
geboekt. Wij kunnen toch ook niet van te
voren zeggen dat ons samengaan gega
randeerd een succes wordt."
De eerste juridische stappen zijn inmid
dels gezet. Vorige week is namens de cli
ënten aangifte gedaan bij het Openbaar
Ministerie (OM). De officier van justitie
bekijkt nu of er voldoende verdenking is
voor een strafrechtelijke vervolging.
Daarover is al wel weer contact geweest
tussen het OM en advocaten, maar erover
praten doen Spong en Hammerstein nog
niet. Wel wil Spong kwijt dat hij 'zeker
niet uitsluit' dat Nina Brink kan worden
aangehouden op verdenking van onder
meer handel met voorkennis. Een civiele
zaak met een schadeclaim is in voorberei-
ding.
Deze eerste schermutselingen hoeven
volgens Spong niet op een rechtszaak uit
te draaien. „Het ligt veel meer voor de
hand dat World Online, Brink en de ban
ken willen schikken. Daartoe zijn wij ook
bereid, maar dan wel voor een bedrag van
drie of vier miljard. Al is twee miljard
wellicht ook nog bespreekbaar. Ik denk
dat de juristen van de banken al lang met
een schikkingsvoorstel waren gekomen
Ze was een gevierd zangeres. Af en toe bezorgt dat verleden in de spotlights haar
nog een onweerstaanbare kriebel. Ze was ook een succesvol rechter. Dat laatste
friemelt en wringt heel wat minder. Nu gloort er een nieuwe carrière aan de kim:
schrijfster. In haar autobiografie 'Wat mij betreft' heeft Corry Brokken onverbloemd
haar herinneringen aan een veelbewogen leven geboekstaafd. Wat Brokken betreft
een leven om fier op te zijn. „Ik ben eigenlijk een ontzettend sterk mens."
Op weg naar de afspraak reed ze weer
langs Het Huis. Berkenrode in Bus-
sum. Een somber, donker hol in de stijl
van een Zwitsers chalet dat ze tijdens
haar huwelijk met revuekoning René
Sleeswijk wist om te toveren tot een licht
en vooral gezellig thuis. „Telkens als ik
er langs rijd, moet ik er toch even naar
kijken. Dan zie ik de ramen van zijn
werkkamer, de slaapkamer van mijn
dochter Nancy, het kamertje van mijn
moeder, de naaikamer..."
Ze is stil, staart een ogenblik voor zich
uit, laat de herinnering vervagen en
keert dan terug naar haar beweeglijke
zelf. Ze checkt of haar gouden oorknop
pen er nog zitten en beroert in een vloei
ende beweging de krul haar in haar nek.
Haar ogen schieten door het restaurant.
Plotseling veert ze op. Fluisterend:
„Moet je die man zien, met dat pak aan en
die achterovergekamde haren, net een
Italiaanse maffioso."
Corry Brokken (67) haalt haar agenda
uit haar tas en slaat hem open. De blaad
jes zijn alle beschreven. „Vind ik héér
lijk, zo'n volle agenda." De afspraken
voor seminars en fora waar zij als dag
voorzitter regelmatig voor wordt inge
huurd, zijn in deze tijd verdrongen door
verplichtingen aangaande 'Wat mij be
treft', haar recent verschenen autobio
grafie. Interviews, televisieoptredens en
signeersessies - die bij een boekhandel én
bij Albert Heijn in Laren heeft ze al ach
ter de rug - rijgen zich aaneen.
Het was uitgeverij de Arbeiderspers die
haar benaderde om haar leven in boek
vorm te gieten. Dat was kort nadat zij in
een emotioneel interview met het blad
Opzij onder meer het oorlogsverleden
van haar vader ter sprake had gebracht.
„Toen ze het me vroegen, dacht ik; dat
durf ik niet. Maar na een week vroeg ik
me af waarom ik het eigenlijk niet durf
de. Daar wist ik het antwoord niet op. Ik
heb de uitgever gebeld, 'ja' gezegd, me
teen de zenuwen gekregen, maar nog wel
als voorwaarde gesteld dat er geen
'ghostwriter' aan te pas zou komen. Zo
als ik spreek, wilde ik het ook opschrij
ven."
Schrijven doet ze vanaf de tijd dat Soeur
Laurentia op de mulo in Breda haar op
stellen zo prees. Sinds die tijd hield ze
haar leven op schrift bijOver haar mid
delbare schooltijd, haar zangcarrière,
haar huwelijken, de periode als rechter
in Den Bosch. „Toen ik het boek maakte
en zo mijn leven zat te overdenken, dacht
ik: potverdorie, dat is nogal wat. Dat heb
ik toch allemaal maar overleefd. En nu
zit ik hier, voor zover ik kan overzien als
een gezond mens en ik ben er trots op
„Er zijn een hoop mensen die geheimzin
nig doen over hun verworvenheden en
hun verleden. Dat vind ik nu niet meer
nodig. Ik wil niet meer de kleur van het
behang aannemen en zeggen: 'ik ben er
niet' of 'neem me niet kwalijk dat ik be
sta'. De kleur van het behang is onbe
langrijk. Ik ben eigenlijk een ontzettend
sterk mens."
Ze was de oudste van vier kinderen in een
katholiek middenstandsgezin. Acht da
gen voordat de Tweede Wereldoorlog
uitbrak, deed ze haar Eerste Heilige
Communie. Haar alcoholistische vader,
die liever tekende en schilderde dan dat
hij zich onledig hield met zijn vaders sto
merij, sloot zich aan bij de NSB. „Na de
bevrijding zag mijn broertje mijn vader
weggevoerd worden. Hij heeft anderhalf
jaar in het concentratiekamp in Vught
gezeten."
Ze begreep het toen niet en nu nog steeds
niet dat haar vader het nationaal-socia-
listische gedachtegoed aanhing. „Ik
snap niet dat hij erin is getrapt, want hij
was in feite een slimme man. Misschien
vond hij het wel interessant dat hij ein
delijk uit de sleur van zijn vaders stome
rij kon breken. Hij las veel. Proust en zo.
Hij had een heel rijtje boeken van Emile
Zola in de kast staan. Ik heb daar wel
eens eentje uitgepikt en in bed liggen le
zen. Daar stonden tamelijk realistische
dingen in. Was-ie kwaad dat ik dat had
gedaan!"
Thuis
In de jaren vijftig, begin jaren zestig was
ze de populairste zangeres van Neder
land. Nadat Corry Brokken in 1957 - in
Corry Brokken: „Toen ik mijn leven zat te overdenken, dacht ik: dat heb ik toch allemaal maar overleefd."
foto Jocelyne Moreau
een lange witte jurk met naden die trok
ken - met 'Net als toen' het Eurovisie
Songfestival in Frankfurt had gewon
nen, leek een toekomst in de amuse
mentswereld tot in lengte van dagen ver
ankerd te zijn. Eigen tv-shows volgden
en ze nam de ene grammofoonplaat na de
andere op. Ze zong onder meer het be
roemde Milord van Edith Piaf en ver
kocht er 200.000 platen van. Het waren
de jaren van haar huwelijk met jazz-
drummer Cees See, met wie zij een doch
ter, Nancy, kreeg. Daarna trouwde ze met
René Sleeswijk, bij wiens revue ze als
stersoliste optrad. 'Slees' - of 'Daddy'
zoals ze hem noemde - was een kwart
eeuw ouder dan Brokken. „Hij bleek een
klootzak die in zijn mooie pakken de
charmante directeur uithing en mij be
handelde als koopwaar", schrijft Brok
ken unverfroren in 'Wat mij betreft'. De
zangeres raakte twee keer zwanger van
hem, maar liet - op zijn aandringen - bei
de zwangerschappen voortijdig onder
breken. „Hij heeft me goed belazerd en
als een vuilniszak van A naar B ver
plaatst", zegt ze nu. „En toch was ik gek
op hem. Ik was woedend dat ik op hem
viel toen hij mij benaderde. Ik kon dat
van mezelf niet uitstaanIk heb nog nooit
zoiets wonderlijk magisch meegemaakt.
Wellicht heeft dat met een vadercomplex
te maken; hij was per slot van rekening
25 jaar ouder."
„De blaadjes wilden maar wat graag in
dat huwelijk van mij wroeten. En hele
maal toen ik ging trouwen met mijn hui
dige man, Jan Meijerink, die ik ken uit
mijn periode toen ik rechten studeerde.
Die is zeventien j aar j onger. Met hem ben
ik nu bijna 25 jaar getrouwd. Jan houdt
onvoorwaardelijk van mijLekker, knus,
warm. Als we samen zijn, zitten we ge
woon te kneuteren. Dan kijken we naar
de Belgische televisiesoap Thuis. Eigen
lijk ben ik nu eindelijk zelf ook thuis, zou
je kunnen zeggen."
Theater
De rechtenstudie, die in 1973 een voor
alsnog drastisch eind aan haar zangcar
rière maakte, betekende een uitweg uit
de gouden kooi die 'Slees' om haar heen
had opgetrokken. Na een aantal jaren
een advocatenpraktijk met haar man te
hebben gedreven, solliciteerde ze naar
het ambt van rechter. In het begin was
het fantastisch, zonder meer, beaamt ze.
„Het streelde zo mijn eer dat ik door die
zware procedure was heen gekomen en
daar in Den Bosch als rechter zat. Ik heb
het ook nooit begrepen dat ik die rechter-
lijke mangel heb overleefd. Om rechter te
kunnen worden, moet je sociaal vaardig
zijn, je communicatief kunnen redden,
uitgebalanceerd zijn, kortom: er is een
hele waslijst van dingen waaraan j e moet
voldoen. En dat terwijl ik toch aardig
driftig kan zijn. Vroeger was ik dat hele
maal. Als de kinderen mij op straat uit
scholden voor 'vuile NSB'er' en 'moffen
tuig', dan timmerde ik er flink op los.
Maar ze hebben me dus gewogen en niet
te licht bevonden." Ze lacht: „Maar ja,
alles went."
Midden jaren negentig hield ze de recht
bank voor gezien. „Ik reed elke dag heen
en weer tussen Laren en Den Bosch, elke
dag 160 kilometer. Ik moest om 6 uur op,
wilde ik om 9 uur aan mijn zitting kun
nen beginnen. En ik moest als rechter re
gelmatig psychiatrische inrichtingen in
Brabant bezoeken om te beoordelen over
inbewaringstelling van mensen of de
voortzetting daarvan. Daar werd ik niet
echt vrolijk van. En ik rook weer aan het
zingen.Er kwam een compilatie-cd van
haar uit met oude opnamen. De uitrei
king van de Edison die daaruit voort
vloeide, brachten haar in de loop van
1995 weer op het muzikale pad. Er volg
de een nieuwe cd, 'Nooit gedacht', maar
met 12.000 verkochte schijfjes werd die
comeback geen doorslaand succes. Haar
boek wel.
Alle 'downs' vonden in haar boek 'Wat
mij betreft' een plaatsje. Maar ook alle
'ups', „want die zijn er ook heel veel ge
weest, hoor." 'Een heerlijke tijd' vond ze
haar Amsterdamse periode. „Toen was
ik nog heel jong en in verwachting van
Nancy. En toen ze eenmaal geboren was,
liep ik opschepperig met haar door het
Vondelpark. Het was net zo fijn als de pe
riode die ik nu met Jan heb. Maar daar
zitten wel flink wat jaren tussen."
Dadelijk rijdt ze weer langs Het Huis,
naar haar eigen 'Hans-en-Grietje'-boer-
derij in Laren. „Heerlijk, strakjes met
een glas wijn in de tuin. Dan kan ik niet
naar bed komen, zo lekker heb ik het dan.
Ik roep wel eens 'Mens, count your bles
sings' om tegelijkertijd te beseffen: ik
'count' ze al."
Peter Kuijt
