Allez madame, allez
Sprankelend
naar Curasao
PZC vrije tijd
zaterdag 15 april 2000 W0
Luik-Bastenaken-Luik
O =hellmg
De eerste echte klim: links tussen de twee voorste telegraafpalen het Het lelijkste wielermonument ter wereld eert de grootste wielerkampi-
steilste stuk van de Cöte de Wanne. foto's Rob van den Dobbelsteen oen aller tijden: Eddy Merckx
Juf Joke Barends van basisschool 't
Vierschip in Arnemuiden is een
opvallende verschijning. De bril (een Theo)
die zij draagt, toont aan dat de vijftigjarige
Goese iemand is met lef. Na twintig jaar
trouw te zijn aan dezelfde kapper, vindt ze
het leuk om zich eens helemaal over te geven
aan twee jonge mensen. Dik en Anoek
krijgen van haar carte blanche. Wat het erg
leuk maakt, vertelt Joke, is dat zij achttien
jaar geleden de juf van de eerste klas van
visagiste Anoek was. Ze herinnert zich
Anoek als een gezellig meisje waarvan ze ooit
het haar nog eens heeft geknipt. Nu mag de
oud-leerling zich op haar schooljuf uitleven.
foto's Ruben Oreel
Tuinhuisjes als tweede
huis in het groen
Balkon wordt weelderig
hof
Overzicht van de
hypotheken
Onderzoek naar
veranderd DNA in
voed i ngsmiddelen
Slipcursus brengt bil in
beeld
Gevarieerde
paasgerechten brengen
sfeer op tafel
Chevrolet Tahoe een
achtpersoons
mastodont
Postbodetas geknipt
voor fietser
Motorscooter Yamaha
lijkt op bromscooter
De kleine gedenksteen op de top van de even vermaarde als beduchte
Redoute.
slaapt. „Isostar met een beetje ex
tra zout wordt bij dit broeierige
weer ook wel gebruikt. Maar daar
moet uw maag tegen kunnen."
Het werd leidingwater. Omdat je
dat zonder problemen over je
hoofd kunt gieten. Op de eerste
dag, toen we van Tilff naar Bertog-
ne fietsten, was dat niet nodig ge
weest. Zo'n grijze, wat vochtige
dag waarin hemel en aarde naad
loos in elkaar overgaan en waarop
geen zuchtje wind staat. Verruk
kelijk fietsweer. In 1971, toen de
toertocht Luik-Bastenaken-Luik
nog op 1 mei in groepsverband
werd afgelegd, regende het hier -
langs de spartelende Ourthe - pij
penstelen. En werd er in het bijna
zwijgend doorpeddelende peloton
gemompeld, dat er op de Wanne -
150 kilometer verderop - sneeuw
lag. Wat klopte.
Het was de eerste Luik-Bastena
ken-Luik die ik reed en meteen
ook de wreedste. Vlak voor de Ro
sier, op het open stuk bij de drie
sprong, hagelde het - hagel die
zich in je wangen vrat en die je
ogen deed tranen. In Spa moest ik
van de kou overgeven en op de Re
doute viel ik bijna van mijn fiets
omdat m'n benen opgestijfd wa
ren tot keihard ijs. Mooie herinne
ringen. Achteraf.
Vergezichten
Maar nóg mooier is de gedachte
aan de Redoute op een vredige zo
merochtend. Als je met z'n twee
tjes in alle rust omhoog zwoegt en
boven zittend op het fameuze
bankje, met een uit Remouchamps
meegevoerd pak karnemelk, stil
geniet van een van de schitterend
ste vergezichten van de Ardennen.
Diep beneden ons - als een paling
in het groen - de grijze slingers van
de snelweg met daarop het geluid
loos voortschuivende verkeer;
naast ons onder een enorme boom
- een gedenksteen die mij nooit
eerder was opgevallen. Het monu
mentje eert de triomfators van
's werelds oudste wielerklassieker:
'lei, les plus grands champions cy-
clistes forgèrent leurs victoires
dans Liège-Bastogne-Liège'. Of
wel (vrij vertaald): 'Hier legden de
grote wielerkampioenen de basis
voor hun overwinning in Luik-
Bastenaken-Luik'.
Forges
Is dat zo? En de Cöte des Forges
dan? De brede helling die zich in
horten en stoten naar boven wrikt,
was tot voor kort de laatste grote
hindernis van het parkoers. Ste
ven Rooks (1983) begon er ooit aan
een winnende solo en op de Forges
ook staat het standbeeld van
Stanneke Ockers. Ongehoord: de
kleine Vlaming won in 1955-mid
den in Wallonië - op één en hetzelf
de weekeinde, zowel Luik-Bas-
tenaken-Luik als de Waalse Pijl,
de andere Ardennenklassieker.
Ockers overleed anderhalf jaar la
ter na een val in het Antwerps
Sportpaleis en is niettemin nog
steeds een held. Kijk maar. Tussen
de wielen van zijn stenen fiets lig
gen bijna altijd bloemen.
Het verrukkelijke van het rijden
van een wielerklassieker, verdeeld
over drie dagen. Je hoeft - zoals de
Belgen dat zeggen - nooit op je
adem te trappen. En je ziet nog
eens wat. In de eerste plaats de Ar
dennen zelf. In de ochtend helder,
in de middag gesluierd, in de
avond verguld. Naar boven fietsen
is het mooist. Eerst - diep in het dal
- het ruige, langs de oevers van een
riviertje omhoog kruipende woud,
dan een scherpe haarspeldbocht
en uiteindelijk - zilver oplichtend
in de witte zomerzon - de tot aan
de einder voortdeinende weilan
den met verspreid over de ruimte
grote boerenhofsteden, groepjes
bomen en grazende koeien. In de
berm bloeiende bramenstruiken.
Aan de Belgische editie van de
toertocht Luik-Bastenaken-Luik
(elk jaar op le pinksterdag) doen
gemiddeld zo'n 5000 Nederlan
ders mee. En de rit van de Neder
landse toerclub Le Champion -
medio augustus - trekt ook nog
eens 3300 deelnemers. Dus zien we
op de hellingen naast 'Hup Zoete
melk' leuzen als 'Amersfoort',
'Pappa Sjeng', 'Dood of de gladio
len' en 'Na klimmen komt afda
len'.
Wij - rustig doorpeddelend - had
den de hele dag de tijd. Citeerden
met de voeten los van de trappers
de enige regels van Jacques Perk
(de dichter van de Ardennen), die
we naast 'Ik ween om bloemen in
de knop gebroken' nog uit ons
hoofd kenden - 'Om steen en
stronken waaiert zich de varen
zefier kust geuren uit de rozen los'
- en aten tussen de middag op ons
gemak een forelletje in Pont
d'Erezée. En - de dag erna - een fo
relletje in Vielsalm. En - om de
tocht op de laatste etappe feeste
lijk te besluiten - een forelletje in
Remouchamps.
Luik-Bastenaken-Luik in drie
etappes van ongeveer 80 kilome
ter elk. Van het voorbij Luik gele
gen Tilff naar Bertogne, van
Bertogne naar Stavelot en van
Stavelot weer terug naar Tilff.
Prachtige zomeravonden droegen
bij tot een goede voorbereiding,
maar dan nog. Afzien? Geen mo
ment. Op deze manier is Luik-
Bastenaken-Luik voor iedere ge
oefende fietser te doen. Wel nood
zakelijk: een derailleur met daar
op De Grote Pijnstiller, zoals Tim
Krabbé een verzet van 39 tandjes
vóór en 26 of 28 tandjes achter
eens heeft genoemd. Daar name
lijk heeft zelfs de Redoute niet van
terug.
Stele Eddy
De Stockeu evenmin. Nog steiler
dan de Redoute en volgens de ge
zaghebbende 'Encyclopedie Cota-
col, 1000 hellingen van België' na
de Haussire Sud-Ouest (bij La Ro
che) de zwaarste beklimming in de
Ardennen. Hij zat officieel niet in
onze route en aan de overzijde van
de gorgelende Amblève lonkten,
knipogend in de schelle middag
zon, de terrasjes van Stavelot.
Maar er was ook een bordje - op
de hoek van de Rue de Stockeu -
dat verwees naar de 'Stele Eddy
Merckx'. Ook nooit eerder gezien.
En wat was 'stele'? 'Zuil' leerde
het woordenboek. Maar dan met
een accent grave v op de eer
ste e.
Rob van den Dobbelsteen
Informatie-adressen: Belgisch Ver
keersbureau voor de Ardennen
Brussel, Kennemerplein 3, 2011 MH
Haarlem, telefoon (023).534.09.78 of
(0900).202.01.07. Toerclub Le Cham
pion, De Wagemaker 16a, 1850 PX
Heiloo, telefoon (072).533.81.36.
M.m.v.: Anoek van Nunen, Dik Igounet. Scissor's Haarverzorging. Part. LaBan en Ton's Brilienmode
Morgen, zondag is het zover.
Dan wordt Luik-Bastenaken-
Luik gereden. De oudste
wielerklassieker ter wereld is
buitengewoon populair bij
Nederlandse toerfietsers. Die
raffelen (op eerste pinksterdag en op
de 2e zaterdag van augustus) met
duizenden tegelijk de bijna
tweehonderdvijftig kilometer in één
ruk af. Maar hoe mooi de Belgische
Ardennen zijn, zie je pas als je het
240 kilometer lange traject over
meerdere etappes verdeelt.
Automobilisten hebben geen
enkel respect voor fietsers.
Maar als ze in de Ardennen een
vrouw de Cöte des Forges zien op
rijden, gaat de duim omhoog. En
bij een kermende, in z'n tweede
versnelling omhoog sukkelende
Citroën wordt zelfs een raampje
omlaag gedraaid. 'Allez madame,
allez!'
We waren vanochtend uit Stavelot
vertrokken. Laatste etappe uit een
reeks van drie. Een parkoers als
een achtbaan. De Haute Levée, de
Rosier, de Maquisard, de Redoute,
de Forges. De ene helling verbergt
de andere. Hier in de slotfase van
Luik-Bastenaken-Luik is de weg
geplaveid met onvergetelijke ver
halen. Kreeg de Franse wielrenner
Gérard Saint het in een sneeuw
storm eens zo koud, dat hij over z'n
handen plaste om z'n vingers te
warmen (1957).
Maar nu is het warmer. Bij het ont
bijt, de bekende discussie. Wat er
in de bidon moest worden gedaan.
Dominique Leclercq raadde thee
aan. Thee, suiker en een uitgepers
te citroen. „Da's het beste voorte
gen de dorst, hè", sprak de patron
van Hotel d'Orange, de vertrouw
de herberg voor iedere Nederland
se toerfietser die in Stavelot
Handig netBook voor op
reis
Postzegels en puzzel
Joke steekt haar enthousiasme
niet onder stoelen of banken.
Dik en Anoek krijgen een dikke
zoen op de wang.Prachtig! De
kleur van mijn haar vind ik heel
verrassend. Zo licht had ik het
nooit voor mezelf uitgekozen. Ik
ben erg benieuwd naar de reac
ties op school én of mijn vriend
Henri mij donderdag op het
vliegveld zal herkennen. Hij
weet nog van niets."
Selma Osman
De zon heeft ook
hartkloppingen
Joke oogt niet als iemand die
dringend aan een metamor
fose toe is. Dik en Anoek hebben
haar geselecteerd om te laten
zien dat je er niet slecht uit hoeft
te zien om in aanmerking te ko
men voor een nieuw uiterlijk.
„Iemand kan ook heel dringend
de behoefte hebben om er eens
heel anders uit te zien"zegt Dik.
Hij vindt Joke 'een echte school
juffrouw'. Zijn vingers jeuken
om van haar een sportieve juf te
maken.
Als Anoek het watje bestudeert
waarmee zij Jokes oogmake-up
verwijdert, fronst ze. Groen is
een gevaarlijke kleur, zegt zij
voorzichtig. Ook blauw is uit
den boze. „Aardetinten als grijs,
bruin en paars", staan je het
best", adviseert de visagiste. Het
gezicht wordt opgemaakt met
een foundation die iets lichter is
dan Jokes huidkleur. Die is van
nature vrij rood. Een lichtere
foundation maakt de huid rusti
ger. Met een highlight worden
donkere randj es rondom ogen en
mond weggewerkt. „Ik vind Jo
ke een echt Chanel-type", zeg
Anoek. Joke reageert verbaasd.
Zij hoort wel vaker dat ze een
klassiek type is, maar voelt zich
zelf eerder sportief.
Nadat haar oogleden met een
kohlpotlood zijn aangezet,
wordt de arcadeboog boven het
oog geaccentueerd met een au-
berginekleurige oogschaduw
uit de voorjaar-zomercollectie
van Chanel. Ook de lila-tint uit
het doosje dat vier kleuren telt,
wordt gebruikt.
Helemaal bovenaan, pal onder
de wenkbrauw, komt een witte
parelmoer oogschaduw die het
oog oplicht. Een roze-bruine
lipstick en dito rouge op de wan
gen maken het plaatje afMet als
finishing touch een nieuwe bril
en een lange nauwsluitende jurk
uit Jokes vakantiegarderobe,
verandert zij zelf in een plaatje.
De kapper valt meteen in de
smaak als hij voorstelt 'iets met
kleur' te gaan doen. „Ik ben dol
op kleur"zegt Joke enthousiast
Omdat zij alletwee vinden dat
een pony niet staat, wordt beslo
ten het haar uit het gezicht te la
ten.
Dik vindt de coupe te vlak. Hij
knipt het haar korter waardoor
de Goese meer pit krijgt. Met
kleurschakeringen in verschil
lende blondtinten licht hij het
haar flink op. De zomerse tinten
geven een sprankelend effect.
Joke droomt ondertussen al van
haar vakantie op Curafao, waar
zij deze week haar vriend gaat
opzoeken.
