Pingeldoos met
een eigen wil
Ik ben veel te jong om te stoppen
Profvoetballer Jamal Dibi
droomt van buitenlands avontuur
EMM-handballer Eric Lijbers moet
carrière noodgedwongen beëindigen
Op tienjarige leeftijd verhuisde Jamal Dibi vanuit zijn ge- star en gaat het volgend seizoen in de eredivisie proberen bij
boorteplaats Vlissingen naar Amsterdayn. Daar groeide hij op AZ. Hoe een jongensdroom langzaam gestalte krijgt. ViaAZ
de straten uit tot een bekwame voetballer. wil ik naar een club uit de topdrie en daarna naar het buiten-
De 20-jarige Marokkaan voetbalt nu bij eerstedivisionist Tel- land.
Vanuit het knusse flatje,
tweehoog aan de Thorn
Prikkerstraat, is een pleintje
zichtbaar. Met twee doeltjes, witte
lijnen en een afrastering.
Vergelijkbaar met het Balboaplein,
maar dan kleiner. De plek waar
befaamde (oud-)voetballers als
Ruud Gullit, Frank Rijkaard, Edgar
Davids en Tarik Oulida in hun jeugd
vele uurtjes doorbrachten, ligt veel
verder weg, zegt Jamal Dibi.
De geboren Vlissinger kent het Balbo
aplein als geen ander. Ook Dibi groeide
daar op. Hij leerde er technische staaltjes,
passeren, dribbelen, soleren, poorten. „Je
moet hier eens in de zomer op bezoek ko
men, dan wordt hier op straat volop ge
voetbald. Heel leuk en gezellig. In mijn
jeugd deed ik niet anders. Zomers doe ik
zelfs mee aan straatvoetbaltoernooien,
zoals vorig jaar in Antwerpen. Ik blijf het
doen, ook nu ik profvoetballer ben. Als
het niet mag, doe ik het toch. Ik kan het
niet laten."
Jarenlang woonde Jamal Dibi op een
steenworpafstand van het Balboaplein.
Vier jaar geleden streek hij met zijn moe
der en zijn broertjes Tofik (19), Aziz (18)
en Nordin (13) neer in een flat enkele kilo
meters verderop, aan de overzijde van het
Rembrandtpark, in een ander deel van
Amsterdam Oud-West. Het is er goed toe
ven, vindt Dibi. ,,Ik ben in de loop der ja
ren gewend geraakt aan de grote stad en
zou hier niet graag weg willen.
Warmte
Dibi werd op 5 december 1979 in Vlissin
gen geboren. Hij woonde in de President
Rooseveltlaan en was als kind lid van VC
Vlissingen. Slechts vier jaar zou hij aan de
club verbonden blijven. Nadat vader Dibi
was overleden aan een hartaanval, zocht
Jamals moeder de warmte op van vrien
den en kennissen in Amsterdam. Jamal en
zijn broertjes verhuisden mee.
Van zijn voetbalperiode op Zeeuwse
grond herinnert Jamal Dibi zich niet al te
veel. Tastbare herinneringen heeft-ie niet
direct bij de hand. „Ik heb wel wat foto's,
maar ik weet niet waar ze liggen." Ja, de
naam van de Marokkaanse keeper Moha-
med El Bekkaoui, spelend bij Oostkapel-
le, zegt hem wel iets. Dibi: ,,Als klein
jochie bekeek ik in Vlissingen vaak de
th uiswedstrij den van de toenmalige prof
club. Hij stond op doel, toch?." De naam
Khaled Boufrahi, speler van Veere, her
kent Dibi ook wel. „Wat, voetbalt hij? In
de eerste klasse? Mooi."
Af en toe keert Dibi nog terug naar zij n ge
boorteplaats om zijn halfzus Malika te
bezoeken. Dibi: „Het is alweer een tijdje
geleden dat ik ben geweest. We hebben
vooral veel telefonisch contact. Malika
volgt mijn verrichtingen op het voetbal
veld op de voet. Mijn moeder kent wat
mensen uit Vlissingen, maar familie zit er
niet."
Ajax
Na Jamal Dibi's vertrek uit Vlissingen
werd hij in Amsterdam lid van de plaatse
lijke voetbalclub WA De Spartaan. Later
meldde hij zich aan bij DWS en liet hij in
teresse van Ajax links liggen. „Achteraf
gezien een goede keus. Bij Ajax mag je als
jonge voetballer niet veel pingelen. Ik wil
de dat juist wel. Indertijd was ik ook niet
echt serieus. Mij ging het om het plezier."
Daarmee zat het wel goed bij DWS. AlsA-
junior was Jamal Dibi een opvallende
verschijning in de hoogste competitie. Hij
scoorde aan de lopende band, meer nog
dan de voorhoedespelers van Ajax, Feye-
noord en PSV. Scouts signaleerden de be
hendige voetballer. De belangstelling van
Telstar was nauwelijks een verrassing.
Anderhalf jaar geleden trad de Amster
dammer bij de eerstedivisionist uit
IJmuiden in dienst. Zijn eerste jaar was er
een van vallen en opstaan. Dibi voetbalde
veel met de reserves en zat op de bank bij
de hoofdmacht. De op het Balboaplein ge
vormde straatvoetballer ontdekte bij Tel
star dat er in het profmetier ook andere
dingen worden gevraagd.
De pingeldoos, gezegend met veel tech
niek, lef en snelheid, werd af en toe tot de
orde geroepen. „In het begin kreeg ik bij
Telstar regelmatig te horen, dat ik steeds
een mannetje te veel wilde passeren", ver
telt Dibi. „Nu maak ik nog steeds gebruik
van de dingen die ik op straat heb geleerd.
Dribbelen en passeren zal ik blijven doen,
maar ik probeer het niet te overdrijven.
Het is niet zo dat ik de bal achterin ophaal
en tien man probeer te omspelen."
Verder gaat Dibi, die in de spelersgroep
gangmaker is, zijn eigen gang. „Van de
trainer (Simon Kistemaker) mocht ik
eerst niet met mijn shirt uit mijn broek lo
pen en met mijn sokken omlaag, terwijl ik
het juist prettig vind om zo te voetballen."
Dan glimlachend:,In het begin zei Kiste
maker er wat van, tegenwoordig niet
meer."
Tijdens de voorbereiding op de huidige
competitie liet Dibi zich gelden. „Ik
scoorde tweemaal tegen NEC en zeven
keer tegen een amateurclub", vertelt hij.
Zowaar klopte erédivisionist AZ aan de
poort van Sportpark Schoonenberg in
IJmuiden. De Alkmaarse club bood een
vijfjarig contract om van te watertanden.
Dibi aarzelde geen moment en tekende.
„Het was mogelijk om gelijk voor AZ te
spelen, maar dat wilde ik niet. Ik wilde
nog een jaar rijpen bij Telstar. Ik word nu
betaald door AZ, speel dus op huurbasis
bij Telstar. Volgend seizoen ga ik in Alk
maar aan d
De overeenstemming met AZ heeft het le
ven van Jamal Dibi danig beïnvloed. Hij is
fullprof geworden en gestopt met school.
Zijn moeder en broertjes profiteren mee
van Dibi's px-ille succes. „Door het overlij
den van vader ben ik altijd een soort va
derfiguur geweest voor mijn broertjes. Ze
hebben altijd tegen me opgekeken en
doen dat nu nog steeds. Ze zijn trots op
me."
Z'n moeder, samen met broertje Nordin
Jamals grootste fan, is belangrijk, zegt
Jamal Dibi. „Toen ik pas in Amsterdam
kwam wonen, zorgde mijn moeder ervoor
dat ik lid werd van een voetbalclub. Voor
mezelf hoefde het niet per se. Ik vond
vooral het straatvoetbal leuk. Wie weet,
was het allemaal anders gelopen."
„Mijn moeder heeft altijd voor ons klaar
gestaan. Vier zonen in je eentje opvoeden,
is niet niks. Zeg maar gerust: een hele
klus. We hadden het niet breed. Nu ik een
mooi contract heb getekend bij AZ, keer
ik mijn familie niet de mg toe. Ik heb geen
vriendin omdat ik me te jong voel om me
aan iemand te binden. Voorlopig blijf ik
thuis wonen, want ikheb het er goed. Mijn
moeder staat nog steeds klaar voor ons.
Daar ben ik haar heel dankbaar voor.
Ideale route
De wegnaar de top is nog heel lang. Jamal
Dibi moet zich nog bewijzen op het hoog
ste voetbalniveau van Nederland. Toch
heeft hij al stiekem een ideale route uitge
stippeld die hij wil bewandelen. „Via AZ
wil ik bij een club uit de Nederlandse top
drie komen", zegt hij zonder blikken of
blozen. „Het lijkt nu of ik kapsones heb,
maar dat is niet zo. Ik ben eerlijk, weet
wat ik kan en weet vooral wat ik wil. Na
een Nederlandse topper zou ik graag in
het buitenland terechtkomen. Spanje of
Jamal Dibi: „Als ik niet meer op straat mag voetballen, doe ik het toch. Ik kan het niet laten." foto United Photos De Boer
Italië is mijn droom. Ik zie mezelf eerlijk
gezegd niet de rest van mijn leven in Ne
derland voetballen." Volgende week be
gint hij alvast met een cursus Spaans. „Je
weet nooit waar het goed voor kan zijn."
Hoog op het verlanglijstje van Jamal Dibi
staan ook de Olympische Spelen, waar
aan hij met Jong Marokko wil meedoen.
In mei beginnen de kwalificatiewedstrij
den. „Als we Sydney bereiken, is dat fan
tastisch", glundert Jamal Dibi, die be
wust voor de Marokkaanse ploeg heeft
gekozen. „Ik trainde een keer mee onder
Han Berger met Jong Oranje. Maar intus
sen werd ik benaderd door de Marok
kaanse bond. Ik heb nagedacht. Mijn af
komst is doorslaggevend geweest."
„Ik ben geboren in Vlissingen, opgegroeid
in Amsterdam, maar ik ben en blijf een
Marokkaan. Al mijn familie woont in Ma
rokko. Thuis praten we Arabisch. Ik leef
volgens de Marokkaanse normen en
waarden. Marokko is mijn vaderland. Ik
ben Moslim, doe mee aan de Ramadan,
ook al ga ik pas later echt bidden."
Eldridge Pentury
Het einde van de loopbaan van EMM-handballer Eric Lijbers De kapotte pees is inmiddels gerepareerd en Lijbers is aan het
kwam zeer onverwacht. Op een doordeioeekse trainiyig in no- revalideren. Handballen zal hij echter nooit meer doen. „Als
vember 1999 scheurde bij een worp op het doel zijn achilles- hei lichaam niet meer wil, wordt het moeilijk." Vanaf nu telt
pees af. alleen nog maar zijn maatschappelijke ca rrière.
De handbalsport is voor Eric Lijbers zijn lust
en zijn leven. Hij stond er bij zijn vorige
clubs Olympus, Delta Sport en Olse Merksen
mee op en hij ging er mee naar bed. Bij zijn
huidige club EMM is het niet anders. Hij is
wekelijks op de trainingen en hij is bij alle
wedstrijden aanwezig. Maar niet meer als
speler. Daar heeft een achillespeesblessure een
stokje voor gestoken.
Het moment waarop Lijbers de ernsti
ge kwetsuur aan zijn linkervoet op
liep, staat hem nog helder voor de geest.
„Het was op de dinsdagtraining na de
wedstrijd tegen Van de Voort/Quintus. We
deden een oefening die we heel vaak doen:
afronden op de goal. Ik wilde afzetten met
mijn been, maar toen ik ging er doorheen.
Het voelde alsof ik keihard een bal tegen
mijn achillespees kreeg of dat ik er een
schop tegen kreeg."
Lijbers kreeg al snel in de gaten dat het
goed mis was, want binnen een mum van
tijd stond bijna heel EMM om hem heen.
Zijn gescheurde achillespees voelde Lij
bers niet. De handballer werd meteen
naar het ziekenhuis gestuurd. Omdat de
dienstdoende arts twijfelde over de aard
en ernst van de blessure, wex-d Lijbex-s de
volgende dag doox-vexwezen naar ortho-
peed Klop.
Complicaties
Vanwege mogelijke complicaties en in
fecties raadde Klop een operatie af. De or-
thopeed koos voor een zogenaamde con
ventionele methode. Omdat Klop een
specialist is, volgde Lijbers hem blinde
lings.
De conventionele methode hield in dat
Lijbers voor vier weken gips kreeg, waar
bij zijn voet in spitsstand (met de voet ge
strekt naar beneden) werd gezet. Door de
ze toepassing kon Lijbers zich slechts op
krukken voortbewegen.
Na die vier weken werd het gips voor drie
weken door loopgips vervangen. Lijbers:
„Ik mocht mijn voet langzaam belasten en
afbouwen met de krukken."
Nadat het loopgips er werd afgehaald,
wex-d zijn voet met tape verbonden. Hele
maal normaal lopen is er momenteel nog
niet bij. „Het gaat wel vooruit", zegt de
wexk hebben dan moeite om vrije dagen
op te nemen, omdat ik er weer eens uit
Ug"
Van de andex-e kant is zijn werkgever be
hoorlijk inschikkelijk geweest. Lijbers:
„Na mijn knieoperatie heb ik halve dagen
gewerkt eix halve dagen getraind om zo
snel mogelijk in het arbeidsproces terug
te keren. Nu heb ik aangepast werk voor
vijf uur per dag en wordt dat langzaam
uitgebreid. Dat is de snelste manier om te
rug te keren."
Verplicht
„Ik ben veel te jong om te stoppen. Ver
plicht stoppen is nooit leuk. Maar als het
lichaam niet wil, wordt het moeilijk. Vrij
snel na mijn achillespeesblessure dacht
ik: hier lig ik weer in het ziekenhuis, zo
kan het niet langer dooi'gaan. Toch wil ik
er alles aan doen om weer fit te worden.
Maar er zijn zo veel dingen die je kunt
krijgen. Dat xisico wil ik niet meer nemen.
Als ik die achillespeesblessure over zes
j aar had gekregenwas het een mooie leef-
tijd geweest om te stoppen. Kijk bijvoor
beeld naar Ron Flipse. Die is tien jaar ou
der en dat gaat nog steeds goed. Wie weet
als ik straks weer fit ben, gaat het mis
schien kriebelen."
Deze laatste uitspraak moet niet al te seri
eus worden genomen. Temeer daar er vol
gens Lijbers 'niets in de planning zit' over
een fxinctie bij EMM in de toekomst. Hij is
na het vele blessureleed op het point of no
return gekomen. „Ik ben nooit echt een
caxrièrepik geweest maar er moet toch
brood op de plank komen. Mijn sportieve
leven heeft altijd de voorkeur gehad bo
ven mijn maatschappelijke loopbaan.
Zo'n tien jaar geleden meldde ik me op
mijn werk ziek, maar ging ik wel trainen
bij Olympus. Ik durfde niet eens Cees de
Ridder (toenmalige trainer) te bellen dat
ik ziek was. Ziek zijn kon volgens hem
niet."
Een beetje ziek is Lijbers wel van zijn ge
dwongen afscheid. De pijn werd enkele
weken geleden enigszins vei-zacht door
zijn ploeggenoten. Ze boden hem een reis-
cheque aan. De bestemming is New York.
Zijn collega-handballers hoefden er niets
voor terug te hebben. Lijbex-s: „Als ik ze
maar een kaax-tje stuur."
Peter Godrie
Omdat Eric Lijbers zijn carrière noodgedwongen moest beëindigen, kreeg hij van zijn ploeggenoten bij EMM een cheque voor een
reis naar New York om de pijn te verzachten. foto Lex de Meester
dei'tigjarige Vlissiixger, „maar de voetaf
wikkeling is niet soepel. Ik heb nog geen
kracht in mijn kuit en voet."
Het was niet de eerste keer dat Lijbers met,
een ernstige blessure wex-d geconfx-on-
teex-d. Eind 1998 scheurde hij tijdens een
competitiewedstrijd de voox-ste kruis
band van zijn linkei'knie af. „Het gebeur
de bij een beweging die ik al duizenden
malen heb gedaan. Alleen, deze ene keer
ging het mis." Lijbers maakte een schijn
beweging naar buiten, maar ging naar
binnen. En dat was nu net de beweging
waar een voorste kruisband niet tegen
kan. „Ik dacht dat mijn onderbeen naast
mijn bovenbeen zou hangen. Zo voelde
het gewoon en ik durfde niet te kijken."
Bij een blik naar beneden constateérde
Lijbers dat alles op zijn plek zat. Dus ging
hij ervan uit dat het wel zou meevallen.
„Ik ben niet meteen naar het ziekenhuis
gegaan, 's Avonds werd het echter steeds
erger en de volgende dag kon ik er niet
meer op lopen." Bij een bezoek aan het
ziekenhuis werd alles duidelijk. De voor
ste kruisband en een stukje van zijn me
niscus waren stuk. Een operatie was on
vermijdelijk.
Drang
De revalidatie duurde tien maanden. Dat
kostte hem totaal geen moeite omdat hij
héél graag wilde terugkeren op het hand-
balveld. Want voor handbal heeft Lijbers
altijd alles opzij willen zetten. „Ik heb
heel erg de drang om te presteren. Hoe dat
komt, weet ik niet. Het zit gewoon iix me.
Ik ken ook maar één percentage en dat is
honderd procent. Dan sta ik er niet bij stil
dat het wel eens ten koste van mijn ge
zondheid kan gaan. Met mijn achillespees
heb ik nooit het gevoel gehad dat het fout
zou kunnen gaan. Ik weet evenmin of er*
een verband is tussen mijn knie en achil
lespees. Dat kan ook een zwakke plek
zijn. Met mijn manier van spelen ga ik tot
het uitex-ste en verg ik veel van mezelf. Er
zijn meer mensen die het zo doen. Het kan
dus wel."
Het lichaam van Lijbers heeft echter
'stop* gezegd en dat vond zijn werkgever -
Lijbers is in het dagelijks leven proces
operator en moet daarvoor veel loopwerk
vexrichten - op z'n zachtst gezegd niet be
paald ex-g. Opmerkingen van zijn baas in
de trant van 'als je weer gaat handballen,
zit je zo weer in de ziektewet' of 'het is
maar afwachten of Lijbers maandag op
zijn werk komt' kreeg de Vlissinger gere
geld te hox-en.
Lijbers heeft begrip voor het standpunt
van zijn baas. „Mijn grootste pech is dat
de twee blessures zo snel achter elkaar
waren. Op de fabriek werken we in kleine
groepjes en de andex-e jongens op mijn
