Zonlicht door de regen
in fluitend Havana
Jan Wolkers van de
aarde naar de lucht
Alleen krokodil schittert in filmdraak
Prille Deneuve
in gezongen film
Film
19tfm 25 januari
VLISSINGEN
Cine city
(Belbios 0900-9363)
Lake Placid. Do. t/m di. 19 en 21.45 uur;
The Sixth Sense Wo. t/m di. 13.45,16.15, 19 en 21 45 uur;
De IJzeren reus. Wo t'm di. 13.45 en 16.15 uur (vr. niet om 16.15 uur);
Bowfinger. Wo. 19 en 21.45 uur, do.t/mdi. 19 uur;
Guest House Paradiso. Wo 19 en 21.45 uur, do. t/m di. 21.45 uur;
Andre Hazes Wo. t/m di. 21.45 uur;
End of Days. Wo. t/m di. 13.45, 16.15, 19 en 21.45 uur;
Kruimeltje. Wo. t/m di 13.45,16.15 en 19 uur (di. niet om 13.45 uur);
The world is not enough. Wo. t/m di. 13.45,16.15,19 en 21.45 uur;
Blue Streak. Wo. t/m di. 19 en 21.45 uur;
Tarzan (Ned Wo. t/m di. 13.45 en 16.15 uur;
Tarzan (orig.). Wo. t/m di. 13.45 en 16.15 uur;
Hana-Bi. Vr. 16.15 uur.
MIDDELBURG
Schuttershoftheater
(0118613482)
Buena Vista social Club. Do. en vr. 22 uur, za. 19.30 uur, zo. 14 uur;
Celebrity Do. en vr. 19.30 uur, za. 22 uur, zo. 20.30 uur;
Les parapluies de Cherbourg. Ma. 20.30 uur;
Elizabeth. Di. 20.30 uur.
HULST
De Koning
(0114 312 030)
Lake Placid. Do. 20 uur, vr. en za. 19.15en 22 uur, zo. 13.45,16.15 en 20
uur, ma. en di. 20 uur;
Andre Hazes. Do. 20 uur, vr. en za. 19.15 en 22 uur, zo. 16.15 en 20 uur,
ma. en di. 20 uur;
Fight Club. Wo. 20 uur, vr. en za. 22 uur, zo. 20 uur;
The sixth sense. Wo. en do. 20 uur, vr. en za. 19.15 en 22 uur, zo. 13.45,
16.15 en 20 uur, ma. en di. 20 uur;
Guest House Paradiso. Wo. 20 uur, vr. en za. 19.15 uur, zo. 13.45 uur;
End of Days. Wo. 20 uur, vr. en za. 22 uur, zo. en di. 20 uur;
Kruimeltje. Wo. 14 en 20 uur, do. 20 uur, vr. 19.15 uur, za 14 en 19.15
uur, zo. 13.45 en 16.15 uur;
'Theworldisnotenough.Wo.endo. 20uur,vr.enza. 19.15en22uur,zo.
13.45, 16.15 en 20 uur, ma. en di. 20 uur;
Tarzan (Ned.). Wo. 14 uur, za. 14 uur, zo. 13.45 en 16.15 uur.
't Beest
(0113 228142)
De Bal. Wo. 14 uur;
La vida es silbar. Do. en za. 20.30 uur;
Lola rennt. Di. 20.30 uur.
GOES
TERNEUZEN
Porgy Bess
(0115-613293)
Urga. Wo. 20 uur.
OOSTBURG
Ledeltheater
(0117-452735/453377)
Geen voorstellingen.
BERGEN OP ZOOM
Cïnem actueel
(0164 254 886)
Lake Placid. Do. 20 uur, vr. en za. 18.45 en 21.30 uur, zo. 16.15,18.45 en
21.30 uur, ma. en di. 20 uur;
The sixth sense Wo. 14 en 20 uur, do. 20 uur, vr. 18.45 en 21.30 uur, za.
14,18.45en 21.30 uur,zo. 13.45,16.15,18.45 en 21.30 uur, ma.endi. 20
uur;
Guest House Paradiso. Wo. 20 uur;
Kruimeltje. Wo. 14uur, vr. 18.45 uur, za. 14 uur, zo. 13.45 en 16.15 uur;
The world is not enough. Wo. 20 uur, vr. 21.30 uur, za. en zo. 18.45 en
21.30 uur;
Tarzan (Ned.). Wo. ,za. en zo. 14 uur;
Sneak preview. Do. 20 uur;
Happiness. Ma. 20.30 uur;
Instinct. Di. 20.30 uur.
BERGEN OP ZOOM
Roxy
(0164 233 434)
The General's daughter. Do. 20 uur, vr. en za. 21.30 uur, zo. t/m di. 20
uur;
The sixth sense. Wo. en do. 20uur,vr.enza. 18.45 en 21.30 uur, zo. 16 en
20 uur, ma. en di. 20 uur;
End of Days. Wo. 20 uur;
Kruimeltje. Wo. 14 uur, vr. 18.45 uur, za. 14,16.30 en 19 uur, zo. 14 en
16.30 uur;
Tarzan (Ned.). Wo. 14 uur, za. 14 en 16.15 uur, zo. 14 uur.
woensdag 19 januari 2000
De mentale veerkracht van de inwoners van Havana, hun
vermogen met weinig middelen het leven toch een beetje
leuk te maken, daarover gaat de door Fernando Pérez ge
regisseerde film La Vida Es Silbar (Leven Is Fluiten).
door Pieter van Lierop
Pérez toont de Cubaanse
hoofdstad van vandaag de
dag, geteisterd door verloren
illusies, onzekerheid en econo
mische tegenstellingen. Het is
er zwaar sappelen voor de een
voudige vissers en de taxi
chauffeurs in hun stokoude
Amerikaanse auto's' die uit
sluitend naar de dollarwinkels
hoeven om er passagiers af te
zetten.
Maar het is ook een gemeen
schap waar in de zorgsector
geen personeelstekort schijnt
te bestaan en demente bejaar
den in schommelstoelen lief
devol worden gevoerd door
vrolijk kwebbelende ver
pleegsters. In een armoedig
straatje roffelen trommels en
wordt er gedanst met uitzinni
ge overgave, op de muurtjes
van de Malécon tortelen tie
ners of hun leven ervan af
hangt.
De politieke context van deze
samenleving vol heftige con
trasten wordt verondersteld
geen nadere toelichting nodig
te hebben. Pérez stelt zijn ca
mera scherp op drie Habane
ras in het bijzonder; schijn
baar willekeurig, maar in de
finale wordt toch een patroon
duidelijk. Alle drie de perso
nages beleven een crisis.
Een muzikant heeft zijn hart
verloren aan een blonde toe-
riste met wie hij per ballon het
eiland zou kunnen verlaten.
Maar is dat de prijs waard van
eeuwig heimwee? Een met tule
en veren getooid Airikaans
beeld zou hem een teken moe
ten geven: wel doen of niet?
Een als weesmeisje opgegroei
de ballerina doet auditie voor
Giselle en zweert eeuwige
kuisheid als ze die hoofdrol zal
krijgen. Maar dan wordt ze
reddeloos verliefd op haar
danspartner. Tijdens veelvul
dig kerkbezoek verzoekt ze om
uitkomst voor haar dilemma,
maar de gekruisigde Heiland
blijft zwijgen.
Een vrouw die als meisje werd
verleid en afstand had gedaan
van haar onwettige kindje, is
Scène uit 'La vida es silbar'.
foto Filmmuseum
zich op middelbare leeftijd een
ontaarde moeder gaan voelen
en wordt verteerd door wroe
ging. Een psychiater moet
haar brengen tot acceptatie
van het leven zoals het is.
Lyrisch
Elk van deze drie getourmen
teerde zielen krijgt de weg
naar het geluk gewezen via de
zelfde orakel-boodschap: Ga
op het midden staan van de
Plaza de la Revolucion, op de
feestdag van zowel de Heilige
Barbara als de Afrikaanse go
din Chango: op 4 december, 's
middags om 4 uur 44. En daar
vinden ze in elk geval elkaar en
hun zoek geraakte gemeen
schappelijke verleden.
La Vida Es Silbar is geen ge
wone speelfilm. We zien een
reeks prachtige, absurde
vondsten in een magisch rea
listische stijl die volgens regis
seur Pérez is gerelateerd aan
de schilderijen van Magritte.
De fotografie is uitbundig ly
risch, warm en sensueel, met
forse doses tegenlicht die de
hoofdpersonen goud omkran
sen. En met een zon die ook
blijft schijnen als het regent.
Die visuele flair is bijna te op
zichtig, maar verschaft in elk
geval de sprookjesachtige ver
vreemding die nodig is om te
kunnen overtuigen met de
simpele mededeling dat flui
ten voldoende is om in Havana
gelukkig te zijn.
La Vida Es Silbar, donder
dag en zaterdag in 't Beest
in Goes, 20.30 uur
Scène uit de film 'Lake Placid'.
Met de krokodil is niets mis. Een stevig uit de kluiten ge
wassen exemplaar met een goede eetlust dat op een dag in
een rimpelloos meer in het Amerikaanse Maine wordt
aangetroffen. Waar hij vandaan komt, blijft een raadsel.
Wel wordt opgehelderd hoe hij negen meter lang kon wor
den. Geloof het of-niet, dit verscheurende monster dat een
groepje natuurbeheerders en politiemensen benauwde
ogenblikken bezorgt, blijkt een soort huisdier dat wordt
bijgevoerd met levende koeien.
draulica, die hem zo natuurge
trouw laten bewegen, hadden
best een wat prominenter
plaatsje bij de aftiteling van
Lake Placid mogen krijgen.
Het is zelfs een beetje jammer
dat we hem pas betrekkelijk
laat in volle actie zien. Op
zichzelf een goed principe - zie
Ja ws' - om het monster zo lang
mogelijk verborgen te houden
en de spanning flink op te bou
wen. Maar wat te doen als het
door Leo Bankersen
Wild zwaaiend met zijn reu-
zenstaart en vervaarlijk hap
pend veroorzaakt hij flinke
paniek onderzijn achtervol
gers, die het er maar niet over
eens kunnen worden of zij dit
exotische reptiel moeten van
gen of gewoon afschieten. Niet
van echt te onderscheiden, dit
kunststukje van modelbouw.
De mensen van de afdeling hy-
verhaal een rommeltje is en de
menselijke tegenspelers wat
geloofwaardigheid betreft ver
achterblijven bij de krokodil?
Er is in dit geval gekozen voor
de twijfelachtige oplossing om
er dan maar een komedie van
te maken, maar ook dit is door
regisseur Steve Miner ('My
Father the Hero', 'Halloween
H20: Twenty Years Later')
halfslachtig aangepakt. Een
doormidden gebeten beveron
derzoeker en een uitgespuwde
grote teen vol wormen moeten
we als grap zien.
Vervelen
De dialoog heeft nog het meest
van een wedstrijdje in sarcas
me, wat al snel gaat vervelen,
en Bridget Fonda mag een hys
terische museumtrut spelen
met een fobie voor alles wat
natuur is. Vooral leuk bedoeld.
Catherine Deneuve en Nino Castelnuovo in 'Les parapluies de
Cherbourg'.
Het retrospectief dat het Filmmuseum afgelopen zomer
wijdde aan de Franse actrice Catherine Deneuve was te
vens aanleiding voor het opnieuw uitbrengen van Les Pa
rapluies de Cherbourg.
Als wanhoopsactie komt let
terlijk en figuurlijk een excen
trieke professor, gespeeld door
de komiek Oliver Piatt ('Fun
ny Bones') uit de lucht vallen.
Een zwaarlijvige padvinder
die zijn puberhormonen nooit
is kwijtgeraakt en probeert
met de eerste de beste vrouwe
lijke agent de tent in te duiken.
Zo worstelen deze figuranten,
stuk voor stuk een bleke af
spiegeling van de stereotiepe
helden die zo'n monsterfilm
plegen te bevolken, zich naar
de ontknoping. Het laatste
beeld suggereert warempel
nog een vervolg.
'Lake Placid' is te zien in Ci
ne City Vlissingen. De Ko
ning in Hulst en Cinemac-
tueel in Bergen op Zoom
door Leo Bankersen
Deneuve speelde hierin haar
eerste hoofdrol, maar de naam
die in de eerste plaats verbon
den is aan dit wonderlijke, ge
zongen melodrama over liefde
en verwijdering is die van de
regisseur Jacques Demy
(1931-1990).
Een gezongen film is iets an
ders dan een musical of een
opera. De handeling wordt
nooit stopgezet voor de liedjes,
en er zijn ook geen speciale
shownummers. Demy liet een
volstrekt alledaagse dialoog
door Michel Legrand op mu
ziek zetten en trok zich niets
aan van het feit dat zoiets op
het eerste gezicht helemaal
niet kan. In de garage waar au
tomonteur Guy (Nino Castel
nuovo) werkt vraagt men zin
gend om een schroevendraaier
of soortgelijke aardse zaken.
Na tien minuten ben je er aan
gewend, en accepteer je ook
het onnatuurlijk frisse blauw
van de overalls waarin de
werklieden zijn gestoken. En
wanneer Guy later wel ge
woon in een vaal en met olie
besmeurd jasje verschijnt
krijgt juist dat'normale'detail
een heel dramatische werking.
Want naast zang gebruikt De
my ook kleur bewust op onrea
listische wijze. In het eerste
beeld zet hij al de toon met een
fraai ballet van gekleurde pa
raplu's op de natte grijze
straatstenen van de haven
plaats Cherbourg. Door de
hele film heen blijft hij met die
kleuraccenten de emoties on
derstrepen. Veel zoete pastel
tinten voor de prille liefde
tussen Guy en Geneviève (De
neuve). Diepere kleuren wan
neer de romance een tragische
wending krijgt. Guy wordt op
geroepen voor de oorlog in AJ-
gerije en laat weinig van zich
horen. Geneviève trouwt met
een diamantair uit Parijs. Na
zijn terugkeer vlucht Guy in
een troosthuwelijk met een
meisje dat hem al die tijd in
stilte aanbad.
Charmant
Na vijfendertig jaar roept Les
Parapluies de Cherbourg -
destijds goed voor een Gouden
Palm in Cannes - vooral een
gevoel van geamuseerde ver
wondering op. Het is een klas
sieker, maar ook een curiosi
teit. Voor zover ik weet heeft
alleen Demy zelf deze formule
nog een paar keer toegepast. J e
kan nu constateren dat het als
drama toch wel simpel is, en
dat het geheel aan dynamiek te
wensen overlaat. Maar char
mant is het nog steeds.
Demy heeft het traditionele
melodrama teruggebracht tot
de basis, en die elementaire
onderdelen vervolgens weer
met kleur en muziek aange
kleed. Dié kunstmatigheid
geeft er een ander tempo aan
en dwingt op een andere ma
nier te kijken, bijna alsof het
een visueel gedicht of chanson
is. De woorden zijn nauwelijks
nog van belang. Daarvoor in
de plaats komt er ruimte voor
de blikken en gebaren van de
acteurs en de compositie en
choreografie van het beeld.
Tegelijkertijd heeft Demy zich
niet door dit sprookjesachtige
laten meeslepen.
De melancholieke ontkno
ping, waarin Guy en Geneviè
ve elkaar nog eenmaal ont
moeten en ontdekken dat ze
definitief uit elkaar zijn ge
groeid, is aanzienlijk volwas-
sener dan het zonnige happy
end van menige Amerikaanse
tegenhanger.
'Les Parapluies de Cher
bourg', maandag in het
Schuttershoftheater in
Middelburg, 20.30 uur en
dinsdag 1 februari in 't
Beest in Goes, 20.30 uur.
„Vroeger ging ik uit van de grond, nu van de lucht. Dat is
een kwestie van je hoofd buigen en daarna weer omhoog
kijken", vat Jan Wolkers de belangrijkste ontwikkeling
samen die hij als schilder/beeldhouwer/schrijver heeft
doorgemaakt. Hij wordt deze maand 75 en viert dat jubile
um met een dubbel/jubeltentoonstelling in Galerie De
Boog en het Stadsmuseum van IJsselstein.
door Thea Figee
Een veel te klein museumpje
voor zo'n belangrijke gebeur
tenis van een kunstenaar van
naam? „Grote overzichten heb
ik al gehad. Ik voel me hier
thuis." Bovendien heeft Wol
kers er een mooie opdracht in
het vooruitzicht. Volgend jaar
zal van hem een beeld in het
stadsbeeld van IJsselstein ver
schijnen. De maquette is nu al
te zien in de plaatselijke Gale
rie De Boog. De tentoonstel
ling in het Stadsmuseum toont
werk uit de periode 1960 tot
1980. In De Boog zijn schilde
rijen en maquettes voor beel
den te zien die in de afgelopen
tien jaar ontstonden.
De tentoonstelling in het
Stadsmuseum huist knus en
kneuterig tussen een zoge
naamde Griend- en Muikzaal
oude ambachten, oud porse
lein en staaltjes mandenvlech-
terij. Dan kom je al een beetje
in de sferen van de schapen
keutels en koeienstront waar
mee Wolkers in 1970 zijn ma
terieschilderijen 'schilderde'.
Ook lood, steengruis en kunst
hars werden voor dit werk, dat
nu vooral gedateerd oogt, aan
gewend om het over zaken als
ritme, ordening, herhaling en
structuur te hebben.
Natuurlijke materialen waren
Wolkers even lief als afvalma-
terialen uit de moderne con
sumptiemaatschappij. Dat
wordt bewezen door beeldjes
en gelaste reliefs die Wolkers
maakte van moertjes, buisjes,
radertjes en kopspijkers. Hij
laste er z'n 'religieuze indu
strialisatie' mee, een relief dat
- zoals veel werk in deze ten
toonstelling - in de collectie
van het Stedelijk Museum in
Amsterdam is opgenomen.
Met dezelfde materialen cre
ëert hij ook beeldjes die bijna
mensfiguurtjes lijken en met
titels als 'Angst' en 'Bloei' op
een andere manier dan in zijn
boeken vertellen van een al
vroeg geëngageerd kunste
naar. Veertien boeken van de
schrijver zijn melig op een rij
tje in een vitrine 'geklonken'
en dus onbereikbaar voor wie
de linken wil leggen.
Het interessantst in deze ten
toonstelling zijn de reliëfs die
Wolkers vanaf 1965 gaat ma
ken en waarin zijn fascinatie
voor organische materialen
plaats maakt voor werkelijk
schilderen met verf. In brui
nen, witten en grijzen compo
neert hij met driehoeken,
rechthoeken en cirkels.
Schokkend
De overgang naar galerie De
Boog is schokkend. Waren je
ogen al aardig gewend aan de
zompige aardse tinten van
koeienstront, lood en verroes
te kopspijkers, kom je hier in
eens in een oase van licht,
veroorzaakt door serieuze, es
thetische olieverfschilderijen.
„Dat heeft Texel met me ge
daan", verduidelijkt Wolkers.
Sinds de kunstenaar hier
woont schildert hij doeken, die
bezaaid zijn met een structuur
van kleurstippen. Eerst denk
je aan een opleving van het
pointillisme. Maar waar het in
het pointillisme om een bijna
wetenschappelijke benade
ring gaat en er ook altijd figu
ratie in het spel is, gaat het
Wolkers om andere zaken.
„Dit is echt schilderen, met
verf verbeten zoeken naar har
monie, het oproepen van een
sfeer.Voor een warm rood op
lichtend exemplaar: „Kijk,
een lentebries."
Wolkers vertelt met zijn schil
derijen over het kleurenspel
dat het Texelse landschap in
verschillende seizoenen on
dergaat. „Ik ga geen dag aan
het werk zonder eerst de zee te
zien." De meeste werken blij
ven - hoe poëtisch het uit
gangspunt ook is - zonder titel.
Alleen twee meest recente wit
te stippen-schilderijtjes heten
'sneeuwstorm'. „Ik ben gek op
sneeuw. Als het op Texel
sneeuwt zou ik het liefst een
prostituee zijn. Dan kon ik er
de hele dag achter het raam
naar zitten kijken."
De sfeer van stippen wordt
aangenaam onderbroken door
een aantal maquettes van bij
voorbeeld het Den Uyl-monu-
ment en het ontwerp dat straks
in IJsselstein zal komen te
staan, een trechtervorm met
bovenin een reservoir waarin
grote transparante glasbrok-
ken het licht van IJsselstein
mogen breken.
Wolkers fantaseert over de ti
tel van het werk. 'Ons verleden
weerspiegeld in het heden' en
over het vandalismebestendi-
ge karakter ervan. „Ik denk
wel dat dit beeld bestand is. Ik
hou er zo langzamerhand re
kening mee, want het wordt
gewoon folklore, dat beelden
bestormen."
'Jan Wolkers 75' is t/m 20
februari te zien in het
Stadsmuseum, Walkade2
en in Galerie De Boog,
Kloosterstraat 10, IJssel
stein. Open wo t/m zo 13-
17 uur.
Jan Wolkers, hier bij zijn Den Uyl-monument, viert het jaar
waarin hij 75 wordt met een dubbeltentoonstelling in IJssel
stein. foto Johannes Abeling
19 t/m 25 januari
Ds. P. Solomon Raj, een 73-jari-
ge theoloog en kunstenaar uit
India, exposeert van 19t/m 22 ja
nuari houtgravures met bijbelse
afbeeldingen in 't Kunstuus in
Heinkenszand. De galerie is ge
opend op wo, doen vr van 13 tot
17 uur en za van 13 tot 16 uur. De
expositie is verder nog te zien op
zo 23 januari in de Dorpskerk en
30 januari in de Barbesteinkerk.
De Zeeuwse schilders Hans
Keukelaar en Antoine Mes ex
poseren t/m 27 februari onder
de titel 'Zeeuws Landschap;
twee schilders, twee werelden'
in de Rietpen Galerie in Bergen
op Zoom. De galerie is geopend
op vr van 14-19 uur, za en zo van
14-17 uur en op afspraak.
De Vlissingse schilderes/para-
gnoste Christel van den Dobbel
steen exposeert onder de titel
Tussen leven en dood'
olieverfschilderijen in notaris
kantoor Sauer Oonk in Vlis
singen. De kunstenares haalt
haar inspiratie uit 'het Zeeuwse
licht' en 'de ongeziene wereld'.
Onder de titel 'restricted art zo
ne - Middelburg' exposeert Jan
Verhaege van 21 januari t/m 11
februari in g h I in Middelburg.
De expositie wordt vrijdag om 17
uur geopend. De werken zijn te
zien op vr, za en zo van 13 tot 17
uur en opafspraak of na aanbel
len.
De Middelburgse kunstenaar
Joop Frohwein exposeertvan 20
januari t/m 26 februari magisch-
realistische schilderijen in olie
verf in Galerie T in Middelburg.
De galerie is geopend op do, vr
en za van 11 tot 16 uur en elke
eerste zo van de maand van 13
tot 17 uur.
Knipkunstenares Lidia Schinkel
exposeert t/m 11 februari in de
hal van het gemeentehuis in Ka-
pelle. Haar onderwerpen zijn
mensen, dieren, bloemen en
kerken. De werken zijn te be
zichtigen tijdens de openingsu
ren van het gemeentehuis.
In De Piek in Vlissingen is vanaf
vrijdag de expositie 'De zolder
opruiming van Erik Brandts' te
zien. De objecten zijn zowel in
het café als in de zaal te zien tij
dens de openingsuren van De
Piek.
In de stichting Plus Min in Re-
nesse is t/m 6 februari op za
en zo tussen 13 en 18 uur het
werk'Een landschap in drie de
len' van de Middelburgse kun
stenares Birthe Leemeijer te
Zien.
