Wille is verzot
op paardensport
Riemens vergroeid met Corn Boys
PZC
Acke bouwt bij
De Sterre aan
nieuwe formatie
Wim de Vos pikt
diskwalificatie niet
sport
29
Y Axelse wil van hobby haar beroep maken
Sassenaar al meer dan
veertig jaar verbonden
aan voetbalvereniging
woensdag 8 december 1999
door Lucien Roelandt
all
ie
AXEL - Linda Wille geeft het
grif toe. Ze is een bofkont. Een
jaar geleden verhuisden haar
ouders van Westdorpe naar een
boerderijtje in AxelZij heeft nu
veel meer tijd voor haar hobby,
de paardensport. Een hobby
waar ze eens haar beroep van
hoopt te maken.
„In Westdorpe hadden we een
tuintje bij het huis van goed
honderd vierkante meter. Dus
was er geen plaats voor de paar
den. Die werden gestald in
Overslag. Zij werden daar door
de eigenaar Floran Ingels fan
tastisch verzorgd, maar het op
en neer reizen kostte te veel tijd.
Bovendien was er geen verlich
ting, waardoor ik ze in de winter
na schooltijd niet eens meer kon
verzorgen of berijden. Nu stap
ik bij wijze van spreken zo van
uit mijn bed de stal in. Ook heb
ik nu de beschikking over een
verlichte buitenbak. Dan kan ik
ze zelf verzorgen en iedere dag
berijden. Daardoor is de bin
ding met de paarden veel groter
en dat is heel belangrijk voor
een sportpaard", zegt de zes
tienjarige Axelse.
Binding met de edele viervoe
ters had Linda al op erg jeuddi-
ge leeftijd. „Toen ik twee jaar
was gingen we met mijn ouders
en beide broers een dagje naar
de Beekse Bergen. Ik mocht
daar op een pony rij den en wilde
er niet meer vanaf. Ik brulde als
een mager varken toen ze me er
af haalden en wilde geen kant
meer op."
Triomfen
Na die eerste rit op de pony was
ze met het virus besmet en is ze
het nooit meer kwijtgeraakt. En
dit terwijl het in eerste instantie
van huis uit zeker niet werd ge
stimuleerd. Vader Jack vierde
vele jaren triomfen als speler in
de gloriedagen van voetbalclub
RIA uit Westdorpe. Haar broers
Tom en Patrick vonden dat
paarden maar stonken en moe
der Tilly dacht dat de liefde van
haar dochter voor de viervoe
ters snel weer zou slijten.
De broers vinden dat gedoe met
paarden van hun zus nog steeds
niks. Maar pa en ma hebben net
als hun dochter hun hart ver
pand aan de paardensport. Zo
kreeg Linda na wat rond te heb
ben gehobbeld op een manege
op tienjarige leeftijd haar eerste
eigen pony. Inmiddels beschikt
ze over twee eigen paarden. In
Axel heeft de familie een onder
komen gevonden waar menig
een jaloers op is.
„Paardensport is niet goed
koop, je hebt vervoer nodig, de
veearts, eten, onderdak, etcete
ra. Allemaal dingen die veel
geld kosten. Net als bij iedere
sport moet je jong beginnen,
maar beschik je zelf niet over de
centen om dit allemaal te bekos
tigen. Dus is het belangrijk dat
je ouders achter je staanAnders
kun je het schudden. Dus wat
dat betreft heb ik zeker niet te
klagen. Mijn ouders zijn mijn
beste sponsors en wat zeker zo
belangrijk is mijn beste suppor
ters."
Plezier
Ook op het sportieve vlak heeft
de vierdejaars Havo-leerlinge
niets te klagen. De viervoeter
Isabel brengt ze inmiddels met
succes uit in de klasse M2 dres
suur. Met Mill's Rose is Linda
gevorderd tot de klasse Ml.
„Het loopt niet slecht. Vooral
met Isabel gaat het lekker. Ze
ker als je bedenkt dat ik ze we
gens een blessure en omdat ze
drachtig was een hele tijd niet
kon rijden. Maar Isabel is een
paard dat altijd meewerkt en
bovendien snel leert. Het klinkt
voor een buitenstaander mis
schien vreemd; ze heeft er echt
plezier in, dat merk je."
Ondanks de goede wil tijdens de
training en wedstrijden, denkt
Linda niet dat Isabelle het
paard is waarmee zij haar ideaal
- het rijden van nationale wed
strijden - kan bereiken. „Een
paard heeft, net als een atleet,
veel kracht nodig. Isabelle is
niet zo'n krachtpatser. Voor
haar zijn de pirouette, passage
en piaffe, die in de nationale
proeven worden gevraagd, mis
schien te hoog gegrepen. Daar
om denk ik dat haar plafond
niet verder reikt dan het hoogste
basisniveau, de klasse Z2. Maar
je weet het natuurlijk nooit.
Sinds ze dat veulen heeft gekre
gen, is ze opvallend sterker ge
worden."
„Mill's Rose is een heel ander ty
pe", gaat Linda verder. „Die is
niet kapot te krijgen. Het is geen
echt dressuurpaard. Ze wil al
leen maar lopen, dan is ze in
haar element. In de dressuur
wordt echter meer gevraagd en
dan is ze echt moeilijk te berij
den. Dus ook zij is niet het aan
gewezen paard om echt hogerop
te komen. Vandaar dat we op
zoek zij n n a ar een ander paard
Linda is er ondertussen wel ach
ter dat echte toppers schaars
zijn. Bovendien zijn ze veelal
onbetaalbaar. „Paarden die in
de basisklasse Z lopen, zijn
meestal wat ouder en dus niets
voor de toekomst. Van een leuk
jong paard moetje afwachten of
hij het zwaardere werk aankan.
Dat blijft een gok. En welke
prijs er dan voor gevraagd
wordt, dat is gewoon te gek voor
woorden Het moet natuurlijk
wel leuk blijven."
De familie is dus nog steeds ge
richt op zoek naar het juiste
paard. Linda blijkt over talent
te beschikken. Hoewel Isabelle
en Mills Rose door haar vader
immers werden gekocht als re-
creatiepaarden, rijdt dochter
Wille inmiddels regelmatig in de
prijzen in de klasse M. Daarom
willen vader en moeder Wille
hun dochter graag hogerop hel
pen.
Volgens Linda zijn haar succes
sen grotendeels te danken aan
trainer Leun is van Lieren. „Ik
heb al verschillende trainers ge
had. Van iedereen heb ik wat ge
leerd, maar op een gegeven mo
ment had ik het gevoel dat mijn
ontwikkeling stil stond. Dat is
bij Leunis anders, bij hem heb ik
nog steeds het gevoel dat ik
vooruit ga. Hij weet je ook
enorm te motiveren. Erg be
langrijk als je hogerop wilt ko
men."
Hoewel Linda ernaar stjeeft om
van de paardensport haar be-
Volgens Linda Wille zijn haar successen grotendeels te danken aan trainer Leunis van Lieren.
foto Charles Strijd
roep te maken, verliest ze de
realiteit niet uit het oog. „Ik
denk zeker niet aan een carrière
als beroepsruiter. Slechts een
enkeling - zeker in de dressuur -
weet in de paardensport een
goed belegde boterham te ver
dienen. Ook instructeur'lijkt mij
niets. Dat is iedere dag hetzelf
de. Ook daarom voel ik niets
voor een kantoorbaan. Ik moet
er niet aan denken, een hele dag
stil zitten. Ik doe nu Havo. Als ik
geslaagd ben wil ik er nog een
jaartje VWO aan toevoegen en
daarna verder studeren voor
dierenarts, met als specialisme
paarden. Dat lijkt mij erg leuk."
door Bas Lippmann
SAS VAN GENT - In 1958 werd
het ledenbestand van de Sasse
Sport en ontspanningsvereni
ging Corn Boys verrijkt met de
namen Marquinie en Riemens.
Begin dit jaar werden de beide
heren gehuldigd. Jan Riemens,
'Jantje' voor bekenden, voor
veertig jaar trouwe dienst voor
Corn Boys. Leon Marquinie
haalde dat net niet. In 1997
stierf hij in het harnas. Pos
tuum werd hij benoemd tot ere
voorzitter.
In de schaduw van de Cerestar-
fabriek bevindt zich sinds 1997
een sportpark met drie mooie
voetbalvelden en een prachtig
clubgebouw. Eén blik op het
accommodatie van de Corn
jaar legde de toenmalige voor
zitter Leon Marquinie de eerste
steen van het nieuwe clubge
bouw aan het Suikerplein. Rie
mens coördineerde de bouw en
is er sindsdien materiaalbe
heerder. „Ik was een beetje de
tussenpersoon tussen bestuur,
gemeente en aannemers. Toen
de Cerestar hier is gekomen,
moest er een grensstrook ko
men tussen de suikerfabriek en
Sas van Gent. Eerst waren ze
van plan om hier een stuk bos
neer te zetten. Vroeger stond
hier de SuikerUnie-fabriek.
Cerestar kocht het terrein op.
Later werd het weer doorver
kocht aan de gemeente. Leon
Marquinie heeft het voor el
kaar gekregen dat we hier onze
accommodatie neer konden
zetten. Als wethouder had hij
„Gestorven in het harnas, zeg
gen ze dan. Ach, daarna heb
ben we hier een zwarte periode
gekend. Negenendertig jaar
was hij onze voorzitter. Tijdens
de jaarlijkse feestavond in ja
nuari hadden we eigenlijk sa
men gehuldigd moeten wor
den. De veertig jaar haalde
Marquinie net niet. Hij werd
wel postuum als ere-voorzitter
benoemd."
Jan Riemens komt oorspronke
lijk uit Terneuzen, maar ver
kaste in 1958 naar Sas van
Gent om er met zijn vrouw Ro
sette een gezin op te bouwen.
Vanaf zijn zeventiende had hij
voor Terneuzen gevoetbald.
„Corn Boys kreeg daar lucht
van en vroeg of ik bij hen wilde
komen voetballen. Ik heb dat
gedaan tot mijn dertigste. Ik
speelde voornamelijk in het
tweede, maar pakte zo nu en
dan een wedstrijdje van het
eerste mee, dat destijds uit
kwam in de tweede klasse."
Een knieblessure maakte daar
een eind aan. Daarna werd hij
jeugdtrainer, jeugdsecretaris
en coachte zaalvoetbalteams.
„In 1970 betrok Corn Boys
sportpark de Valcke. Ik wilde
ook nog wel eens op de nieuwe
velden voetballen. Met mijn
Boys en de invloed van de twee
heren kan niet onopgemerkt
blijven.
Met zijn fiets in zijn ene en een
biobak in zijn andere hand
loopt Jan Riemens het gemeen
telijke sportpark 't Sas binnen.
Het is een zonnige dinsdagmid
dag, eind november. De zojuist
gezeemde ramen van het club
huis kaatsen zonnestralen te
rug de helderblauwe hemel in.
Jan groet Willem, die na de
schoonmaakwerkzaamheden
op het punt staat met zijn
vrouw Lies een kop koffie te
gaan drinken. „Willem is een
beetje mijn hulpie", zegt Rie
mens. „Maar er lopen hier zo
veel vrijwilligers rond. Je moet
maar niet te veel namen noe
men, want je doet sowieso men
sen tekort."
Even staart Riemens naar 'zijn'
voetbalveld. „Mooi hè", zegt
hij en glundert. „We hebben
zelfs afstandsbediening voor
het scorebord. Veel is hier doe-
het-zelf-werk geweest. Zo heb
ben we hier de buitenverlich
ting met een aantal mensen he
lemaal zelf aangelegd, net als
het licht in de accommodatie
en de kleedkamers."
Sinds 1995 is Riemens nauw
betrokken bij de gebeurtenis
sen op 't Sas. In maart van dat
natuurlijk heel wat inspraak.
Maar vooral vanwege zijn uit
straling heeft hij heel wat voor
elkaar gekregen."
Marquinie en Riemens groei
den samen op binnen de club.
In 1958 ging Riemens bij Com
Boys voetballen. In datzelfde
jaar nam Marquinie voor het
eerst de voorzittershamer ter
hand. Riemens: „Door de jaren
heen heb ik wel eens een aantal
keer aangegeven dat ik ermee
wilde stoppen. 'Uh, niks d'r
van', zei Marquinie dan: 'Wij
gaan samen ons jubileum vie
ren'."
Harnas
Maar Marquinie heeft dat niet
meer mee mogen maken. In
september 1997, een paar
maanden voor de opening van
het nieuwe sportpark, stierf hij
aan een hartaanval. Na afloop
van de wedstrijd Jong Ambon-
Corn Boys stortte hij plots in el
kaar. In de kleedkamer, de spe
lers van het eerste keken toe.
Sinds het nieuwe sportpark er
staat heeft Jan Riemens zich
weer ontpopt tot een manusje
van-alles bij Corn Boys.
foto Charles Strijd
knie ging het een stuk beter, dus
ben ik bij de veteranen gaan
spelen. Dat was een mooie tijd
hoor. Trainen deden we na
tuurlijk nooit, en voordat de
wedstrijd begon rookten we al
tijd nog even een sigaretje op
het veld. Als de scheids op zijn
fluit blies voor de aftrap, trap
ten we vlug onze peukies uit."
Sinds 1982 raakt Riemens geen
sigaret meer aan. Een hartaan
val maakte abrupt een einde
aan zijn actieve voetbalcarriè
re. „Dat was dus de omme
keer", denkt Riemens terug.
„Ook fk was er bijna geweest.
Ik ben een stukje van mijn hart
kwijt. Zestien dagen lag ik op
de Intensive Care. Daarna ben
ik natuurlijk wel rustiger aan
gaan doen. Nadat ik uit het zie
kenhuis werd ontslagen ben ik
zelfs een tijdje helemaal ge
stopt."
Hoewel Riemens nog steeds on
der controle staat, kon hij niet
lang stil blijven zitten. „Voet
ballen ging dus niet meer en
ook het jeugdsecretariaat hield
ik voor gezien. Maar ik ben dus
nog wel coach geworden van
het veteranenel ftal dat zomer
avond-competitie speelde.
Jammer genoeg is daar nu niet
meer genoeg animo voor.
Blij
De tijd lijkt geen grip op hem te
krijgen. Sinds het nieuwe
sportpark er staat heeft hij zich
weer ontpopt tot een manusje-
van-alles. „Ik ben heel blij met
deze accommodatie. De locatie
van Sportpark 't Sas is zeker
voor de jeugd een hele verbete
ring. Die jongens moesten
vroeger een heel stuk door het
donker fietsen. Gingen we
vaak in colonne naar het voet
balveld, zo gevaarlijk was het.
De Valcke, ons vorige sport
complex, lag helemaal achter
in de polder tussen Sas van
Gent en Zandstraat. Op vrij
dagavond trainde ik altijd de
B-junioren. Moest ik zelf altijd
de ballen meenemen. Dan
fietsten we over de dijk tussen
de fabrieken 'door naar De
Valcke. Daar weet ik nog wel
een leuke anekdote over te ver
tellen. Op een avond fietste ik
met twee netten met ballen op
mijn rug, en het was slecht, heel
donker weer. In de weg zaten
altijd van die rottige putjes.
Dus ja, ik zag natuurlijk niets
en fiets zo pardoes in zo'n put.
Flink op de grond geklet
terd Ja,enaldie ballen rol
den natuurlijk van de dijk af."
door Peter van Kouteren
ZUIDDORPE - Het plezier in
volleybal was natuurlijk niet
helemaal verdwenen, maar een
rampzalig verlopen competitie
in de derde divisie liet in Zuid-
dorpe wel zijn sporen na. De
mannen van De Sterre begon
nen dit seizoen onder leiding
van een nieuwe en jonge oefen-
meester in de promotieklasse
van het district. Misja Acke (28)
volgde de ervaren Cor Hamelink
op als trainer en bouwt aan een
nieuwe formatie. Na de eerste
schermutselingen behoort De
Sterre tot de titelkandidaten.
Acht wedstrijden zijn er ge
speeld en de prestaties zijn bo
ven verwachting. De Sterre
werd vorige week weliswaar
uitgeschakeld in het bekertoer
nooi, maar haalde zaterdag
avond een huzarenstukje uit
door Sic Pugno in Bergen op
Zoom te verslaan. De 3-0-zege
van De Sterre was verdiend,
niet eens geflatteerd en leverde
de Zeeuws-Vlamingen een top
positie op. Na acht duels neemt
De Sterre de derde plaats in. op
drie punten van leider Rowi. De
koploper speelde echter een
wedstrijd meer.
Het is een mooie balans, vindt
Misja Acke, die waakt voor een
al te groot optimisme en terug
kijkt op een periode waarin
speltechnisch gezien nogal wis
pelturig werd gespeeld. De
Sterre speelde tegen Sic Pugno
heel goed, maar was daarvóór
vooral een team dat uitblonk in
wisselvalligheid. „Ik had wel
ongeveer ingeschat dat we goed
mee zouden kunnenvertelt de
trainer. „Maar enkele ploegen
hebben al een heel moeilijk pro
gramma gehad.Wat dat betreft
was de winst tegen Sic Pugno
een belangrijke opsteker. Misja
Acke: „Ik wilde heel graag van
die ploeg winnen, omdat dat
veel vertrouwen zal geven. Zo
dra je lekker speelt, komen de
prestaties vanzelf. We hoeven
natuurlijk niet onder stoelen of
banken te steken dat we kwali
tatief één van de betere ploegen
in deze klasse hebben. Het is een
klasse waarin iedereen van ie
dereen kan winnen. Je moet elke
week vol aan de bak, anders red
je het niet. Op zich is dat een
goede zaak voor het Zeeuwse
volleybal."
Hernia
Misja Acke begon zelf als speler
bij het Terneuzense Schelde-
sport en belandde via Savok bij
De Sterre. Hij maakte deel uit
van een team, dat jaren geleden
in de tweede divisie speelde,
maar uiteindelijk een stapje te
rug moest doen. Een dubbele
hernia maakte op jonge leeftijd
een eind aan zijn ambities als
speler. Misja Acke was 24 jaar
toen hij na een operatie moest
stoppen.
Acke was toen al bevoegd vol
leybaltrainer, hoewel hij een op
leiding aan het Cios in Goes niet
had afgemaakt. „Ik heb les ge
had van Paul Hermsen en veel
van hem opgestoken", zegt hij.
„Vooral op het gebied van tech
niek en het opbouwen van oe
fenstof, maar niet echt qua coa
ching. Toen ik zelf nog bij Savok
speelde, was ik al trainer van het
tweede damesteam. Daarna ben
ik naar De Sterre gegaan, waar
ik ook een jaar het tweede team
heb getraind. Ik heb het als spe
ler overal naar mijn zin gehad,
maar voel me heel erg goed thuis
bij De Sterre. Het is een echte
vriendenvereniging. Iedereen
draagt zijn steentje bij en het
zaaltje waarin we spelen is heel
gezellig."
Misja Acke trainde als speler
zelf onder Kees Kosten. Theo
Sarneel, Paul Hermsen en Cor
Hamelink. „Ik heb van iedereen
veel opgestoken, maar vooral
veel respect voor Kees Kosten.
Ik heb altijd met heel veel ge
noegen onder hem getraind.
Kees was rustig en zorgde voor
een goede mix tussen fysiek en
het tactisch gedeelte. Hij had
oefeningen waar weinig uitleg
bij nodig was. De trainingen lie
pen altijd."
„We trainen zelf op een heel on
gunstig tijdstip", vindt hij.,Eén
keer in de week, op vrijdag
avond om negen uur. Ik werk zo
veel mogelijk met een bal en
probeer iedereen op zijn eigen
taken te laten trainen. Ik wil iets
meer vastigheid aan de eigen
posities geven, omdat ik denk
dat dat op dit niveau belangrijk
is."
Groeien
Met drie nieuwe spelers ten op
zichte van vorig seizoen heeft de
trainer zich een aantal doelstel
lingen gesteld. „André Wissel,
Antoine Bonte en Eric de Mul
zijn vanuit het tweede team ge
komen", vertelt hij. „Het is be
langrijk dat ze in de ploeg groei
en en aan het eind van het
seizoen volledig mee kunnen
doen. Daarnaast wil ik dat ie
dereen weer plezier aan volley
bal beleeft. Dat was er vorig sei
zoen, met veel verliespartijen in
de derde divisie, een beetje bij
ingeschoten. Maar we willen
ook zo hoog mogelijk eindigen."
Het speltype, met een libero en
twee passers, vraagt wel enige
aanpassing. „Het is natuurlijk
niet zo'n gemakkelijk spelletje",
spreekt hij uit ervaring. „Het is
ook de reden waarom we nog
niet echt dikwijls goed hebben
gespeeld. We hebben wel rede
lijk veel gewonnen, maar het
spel is nogal wisselvallig. Dat
komt ook omdat we heel bewust
voor een korte voorbereiding
hebben gekozen. Met deze ploeg
moeten we wel bij de bovenste
vier kunnen eindigen. Dan heb
ben we het goed gedaan."
Misja Acke: „De Sterre is een echte vriendenvereniging."
foto Charles Strijd
van onze sportredactie
OISTERWIJK - Wim de Vos
sluit niet uit dat hij en oollega-
veldrijders op 19 december in
Kalmthout actie ondernemen.
De crosser uit Oosterhout pikt
zijn diskwalificatie van afgelo
pen zondag in het Luxemburgse
Leudelange niet en heeft inmid
dels bij de internationale wiel-
renunie UCI protest aangete
kend.
De Vos finishte als twaalfde in
de derde wereldbekerwedstrijd
van het seizoen, maar werd door
de juiy uit de uitslag verwijderd
omdat hij op illegale wijze de
pitsstraat had betreden.
„Ik brak in de tweede ronde
mijn ketting net naast de pits
straat. Teruglopen is reglemen
tair niet toegestaan. Daarom
ben ik naar rechts onder een lint
doorgekropen om van fiets te
wisselen. Na afloop hoorde ik
dat ik hiervoor gestraft ben.De
Vos is het met zijn uitsluiting
oneens. „Ik protesteer voor me
zelf, maar ook voor anderen die
dit misschien in de toekomst
meemaken. Pontoni deed trou
wens op het WK hetzelfde, maar
werd niet bestraft.
De Vos rekent op zijn collega's.
„Alle buitenlandse coaches zijn
solidair. Ik krijg steun van de
meeste renners. Wordt dit niet
teruggedraaid dan sluit ik bij de
eerstvolgende wereldbeker
wedstrijd in Kalmthout acties
niet uit." ANP
