De vervangbare mens
Internet is de beursvloer van morgen
Digitaal overnachten in onbemande slaapdozen
*u
Beleggen is in
engineers hebben hun
fö
-p
•rH
cn
•rH
foto Lex de Meester
Beleggen is in. Nu een gemiddelde spaarrekening vanwege de lage
rentestand wat minder aantrekkelijk wordt, wagen Nederlan
ders een wat ruiger financieel avontuur. Alhoewel, avontuur? Zo te
gen het einde van de eeuw zitten we ook voor het kopen en verkopen
van aandelen rustig achter het beeldscherm
Beleggen is al lang niet meer een
bezigheid van de zeer
kapitaalkrachtigen die iedere
dag verschillende financiële
dagbladen moeten doorspitten
om op de hoogte te zijn van alle
cijfertjes en van alle
jaarverlagen van de
multinationals. Aandelen van
bedrijven worden nu al bij wijze
van spreken bij de koffiepunten
cadeau gedaan.
Groene fondsen, Nederlandse
fondsen, pakketten met een
gegarandeerde opbrengst en
handige telefoonlijnen waar
advies verkregen kan worden en
waar en passant ook de aandelen
verkocht en gekocht kunnen
worden: de bedrijven en
bankiers lijken er alles aan te
doen om van beleggen de
nationale hobby te maken.
De grotere Nederlandse banken
bieden tegenwoordig op Internet
de mogelijkheid om ook daar al
dan niet serieus te spelen met
aandelen. Misschien wel de beste
manier om te beleggen.
Handelen via Internet is
goedkoper dan door middel van
de speciale beleggingslij nen die
de banken in de loop der jaren
aan de klanten hebben
aangeboden.
Door de opdrachten zelf met de
computer door te geven, wordt er
aanzienlijk bespaard op
provisiekosten. Rekent de
orderlijn van ABN AMRO voor
10.000 euro aandelen een
provisie van 73,75 euro, dezelfde
order kost op de Internetsite van
de bank 51,25 euro. De site van
Robeco rekent 4.0 euro en de
Postbank wil voor haar digitale
dienstverlening 47,75 euro
hebben. De goedkoopste is de
Internetsite van de kleine bank
Labouchere: een dochter van
verzekerings-maatschappij
Aegon.
Goedkoopste
Labouchere's virtuele
effectenmakelaar Alex vraagt
slechts 24,50 euro provisie voor
het aandelenpakket van 10.000
euro en is daarmee de
goedkoopste van het stel. Dit is
trouwens ook op de site van Alex
terug te vinden. Labouchere's
site biedt de mogelij kheid om per
aandeel uit te zoeken op welke
beleggingssite dit het
goedkoopst te bestellen is. Het
andere grote voordeel van
beleggen via het web is de
snelheid. Behalve het feit dat
orders via Internet sneller
doorgevoerd worden dan
wanneer er een mens tussen zit, is
ook de op Internet aanwezige
informatie een stuk verser. Nu
zeker alle beursgenoteerde
bedrijven een site op Internet
hebben, kan de belegger van
achter hetzelfde scherm bij de
verschillende bedrijven op
bezoek, jaarverslagen opzoeken
en ander cijfermateriaal
vergelijken. Op hetzelfde
Internet zijn ook talloze
buitenlandse bladen heel wat
sneller terug te vinden dan in de
Nederlandse kiosken.
Daarnaast is Internet steeds
meer het medium voor mensen
die iets te verklikken hebben.
Verontwaardigde werknemers
mailen anoniem plannen naar de
pers en anderen laten weer
cijfers van bedrijven lekken. Een
extreem voorbeeld speelde
onlangs op de site van de
Amsterdamse beurs. Een
bezoeker met de naam speurneus
007 maakte een voor intern
gebruik bedoelde nota van
vliegmaatschappij KLM waarin
dalende winsten werden
aangekondigd bekend via de
chatbox op de Internetpagina
van de AEX.
Guido van der Heijden
www.alex.nl
www.abnamro.nl
ioww.postbank.nl
www.rabobank.nl
www.robeco.nl
www.sns.nl
Bedrijven en bankiers doen er van alles aan om van het beleggen een nationale hobby te maken.
Voorlopig mag de NS-lokettist blijven. De kaartjesautomaat
heeft hem nog niet op een zijspoor gerangeerd. Maar in an
dere bedrijfstakken grijpt het systeem van de vervangbare mens
om zich heen. Zo communiceren we met een sprekende compu
ter en halen we zwijgzaam geld uit de pinautomaat. Sprekend
voorbeeld zijn de Franse slaapdozen, bekend als Formule 1 ho
tels. Daar is de balie-medewerker van vlees en bloed een be
zienswaardigheid geworden. Een van onze verslaggevers
checkte zich in. Digitaal.
welkom te zijn. Dat leid ik
tenminste af uit de vragen die mij
worden gesteld. Wilt u ontbijten?
Mag het bedrag van uw saldo
worden afgeboekt? Wilt u een
rekening?
Nadat ik driemaal oui heb
ingetoetst, toont het beeldscherm
mijn kamernummer en mijn
zescijferige toegangscode.
Bovendien wenst het mij ter
afsluiting van het programma een
welgemeend(?) Welterusten toe.
Ook al is het pas in de namiddag
en heb ik nog hele andere
plannen.
Als ik mijn code bij de ingang heb
ingetoetst, laat de toegangsdeur
een lichte mechanische klik
horen. Dat klinkt toch anders dan
Ooit gebeurde het dat ik in het
holst van de nacht het
benzinestation bewust voorbij
reed, terwijl ik heel goed wist dat
dit vanwege de inhoud van mijn
tank behoorlijk onverstandig
was. Enkele praatpalen verder
moest ik inderdaad de hulp van de
Wegenwacht inroepen. En dat
allemaal omdat ik geen raad weet
met de werking van de
nachtpomp. Net zo min als met
het vastzetten van de tv-zenders,
het instellen van de video en het
afstellen van de tijdklok,
gekoppeld aan de
huiskamerverlichting om zo
inbrekers om de tuin te leiden.
Nee, ik ben niet handig in die
digitale dingen.
Dat realiseerde ik me weer
pijnlijk voor de entree van het
Formule 1 hotel in Lille. Het was,
vooral door de zo typisch Franse
bewegwijzering, al een hele klus
om het hotel-zonder-glorie te
vinden in de Avenue de la
Sabliëre, een achterafstraat-in-
het-kwadraat. Maar dat was nog
niets vergeleken bij wat mij
binnen te wachten stond.
Ik moest me aanmelden bij wat zo
mooi heet het Automatisch
Onthaal, bestaande uit een
beeldschermpje en een
toetsenpaneel naast de ingang
van het hotel. Gekozen kon
worden uit een handleiding in het
Nederlands, Engels, Duits en
uiteraard Frans. Ik koos voor de
eerste optie om het me niet nog
moeilijker te maken dan het al
was.
Instructie
Schuif uw creditcard in de sleuf,
verschijnt uitnodigend op het
beeldscherm. Gehoorzaam volg
ik de instructie op, terwijl ik de
lichte paniek hoe en wanneer ik
mijn card weer terugzie, nog net
weet te onderdrukken. Na enig
onheilspellend gereutel uit de
krochten van de machine lees ik:
Ons gesprek kan dadelijk
beginnen.
Een wel heel erg misplaatste
uitdrukking, want van enig
gesprek is natuurlijk geen sprake.
Hooguit van het opvolgen van
instructies. En dan volgt: Om
mijn vragen te beantwoorden
druk op het toetsenbord. Oui is ja
en Non is nee.
Omdat het Automatisch Onthaal
vervolgens in alle talen zwijgt,
druk ik maar op ja, op oui dus. En
tot mijn stomme verbazing lees
ik: Eerste poging. Dank voor uw
bezoek. Ik voel me verlaten en
verloren op een kale
parkeerplaats en mis elk gevoel
dat appelleert aan
gastvriendelijkheid. De
onpersoonlijkheid viert troef.
Gelukkig spuugt de automaat
tenminste nog mijn creditcard
uit.Ik doe een tweede poging om
mezelf het hotel binnen te
loodsen. Kennelijk heb ik de
eerste keer toch iets niet goed
gedaan, want het programma op
het beeldscherm is nu met één
extra zin uitgebreid: Hotel
volgeboekt. Ik stel u de volgende
hotels voor...Welke dat zijn, is mij
nooit bekend geworden, want
verder gebeurt er helemaal niets
meer. Ik voel me genept, mis de
lijfelijke aanwezigheid van
iemand om aan te vragen hoe het
nu verder moet. Dit zijn kennelijk
de zegeningen van de moderne
tijd. Nou geef mij dan maar die
ouwe tijd.
Hotelgidsen
Als ik mismoedig terugloop naar
mijn auto, valt mijn oog op een
rekje met hotelgidsen, bezijden
de hermetisch gesloten deur van
het hotel. Ik kies voor het
nabijgelegen Roubaix. Het geluk
is dit keer aan mijn zijde en na
slechts één keer verkeerd rijden,
koers ik regelrecht op mijn
nieuwe bestemming af. Weer
meld ik mij via het Automatisch
Onthaal om het gesprek aan te
gaan. Dit keer heeft de automaat
meer noten op zijn zang, want
gaandeweg lees ik: U hoort een
geluidssignaal bij elk geldig
ingetoetst gegeven. Die
mededeling geeft me nieuwe
moed, want de vorige keer was ik
nooit zover doorgedrongen in de
geheimen van de automatisering.
En warempel, ik schijn werkelijk
Advertentie
www.polytechniek.ra n d stad.nl
:lowaon2ToV5 8S,echnici'Pi,,tnervo°rbedriiven -v randstad polytechniek
Bonjour, ca va? In de hal, nou ja
halletje, bestaat het
ontvangstcomité uit nog meer
automaten. Eén voor frisdrank en
één voor snoep. Op weg naar mijn
kamer op de begane grond waan
ik me in een spookhotel. Geen
enkel teken van leven valt mij ten
deel.
Mens
Wanneer ik 's avonds mijn auto op
het parkeerterrein van het hotel
wil neerzetten, weigert de
mechanische schuifdeur alle
diensten. Vermoedelijk omdat ik
tot drie keer een verkeerde
toegangscode heb ingedrukt. Dan
maar niet, denk ik. Maar het
geluk is met de domme, want tot
mijn niet geringe verbazing tref ik
even later achter de balie van het
hotel een als mens herkenbare
medewerker aan. Ik leg hem mijn
parkeerprobleem voor, waarbij ik
voor het eerst licht betreur dat hij
geen automaat is. Die geeft
tenminste nog een
keuzemogelijkheid uit vier talen
aan.
De baliemedewerker spreekt er
namelijk maar één, en wel zijn
moerstaal. Dat doet hij zowel
vloeiend als snel. Uiteindelijk
weet hij me uit te leggen dat ik een
andere kamer krijg met een
andere toegangscode, omdat de
vorige ongeldig is geworden na
mijn vergeefse pogingen mijn
In een F-l hotel kun je inchecken, overnachten en weer vertrekken zonder een mens van vlees en bloed tegen te komen.
auto te parkeren.
De volgende dag bij het ontbijt
treft mij opnieuw het geluk
iemand van het bedienend
personeel te mogen ontmoeten.
Ook al kijkt hij bij het vertrek op
noch om. Laat staan dat hij wat
zegt. Als ik Roubaix uitrijdt,
wacht mij een reeks
verkeerslichten. Ooit werd het
verkeer nog geregeld door
agenten die met brede
armgebaren en snerpende fluitja
de kruispunten beheersten, schie
het door me heen.
Inderdaad, de vervangbare mens
Rob Hirde.
foto Phil Nijhuii
De vervangbare mens: De kaartjesautomaat heeft al veel lokettisten vervangen.
