Het is echte lol
De revue garandeert het
gelukkige denken en praten
Erwin van Lambaart beheert dromen Van den Ende
Love Boat van Mylou Frencken
is een typische Paradevoorstelling
Nieuw boek
Kees 't Hart
TVTP kunst
*£j\* cultuur
Musicalproducent zoekt
gesubsidieerd theater op
12
ove Boat is een echte Parade-voorstelling, zegt
Mylou Frencken. De Alkmaarse keinkunstenares
staat deze zomer voor het eerst met een
voorstelling op het jaarlijkse reizende theaterfestival. Vanaf
vandaag, vrijdag, wordt de voorstelling gespeeld in Utrecht
en vanaf 8 augustus staat de verzameling theatertenten van
De Parade in het Amsterdamse Martin Luther King Park.
Een 'echte Parade-voorstelling', wat is dat eigenlijk? Haar
omschrijving is even simpel als doeltreffend: „Het is echte
lol. In een theater zou je zoiets nooit brengen. Wat wij doen is
misschien een beetje plat, maar dan wel erg leuk plat. De
figuren die we spelen vormen een vrolijk ranzig zootje en
zodoende is Love Boat daar helemaal op zijn plaats. Dat
merken we ook aan het publiek."
Love Boat is geïnspireerd op de
gelijknamige televisieserie,
waarin het personeel van een
luxe cruise schip zijn best doet
om de passagiers zo goed
mogelijk te vermaken, wat dan
weer de nodige onderhoudende
verwikkelingen oplevert. „Een
blije romantische serie, maar bij
ons gaat het eigenlijk meer om
het 'foute' amusement aan
boord. Artiesten die worden
gepresenteerd als sterren maar
dat beslist niet zijn."
De voorstelling zou als
ondertitel 'Love Boat meets
Titanic' kunnen hebben. Maar
het gaat Mylou Frencken te ver
om dat toe te lichten. Daarmee
zou ze dan al te veel de clou van
de voorstelling prijsgeven. Wel
vertelt ze dat de personen uit
Love Boat gedeeltelijk zijn
afgeleid van de personages uit
de serie. „Maar niet allemaal. Ik
ben zelf de kapiteinsdochter, die
niet in de serie voorkomt."
De voorstelling wordt gespeeld
door Istvan Hitzelberger die in
allerlei musicals heeft gespeeld.
Ellen Pieters en Niek Baren dsen
werken beiden voor 't Klokhuis.
„Met Niek heb ik bovendien in
theater Klein Bellevue in
Amsterdam de serie Eigen lied
geproduceerd, een serie
avonden met allerlei
Nederlandse dichter/zangers."
„We kennen elkaar van de
Amsterdamse
Kleinkunstacademie. En puur
uit de grote behoefte om na zo
veel tijd weer eens samen iets te
gaan maken is The Love Boat
ontstaan. Uitgangspunt was
wel dat het iets moest worden
waar wijzelf en het publiek veel
plezier aan zouden kunnen
beleven. Niek Barendsen kwam
toen met een idee dat hij twee
jaar geleden voor de Uitmarkt
had gebruikt. Hij verzon toen
Love Boat, een cruiseschip
waarop hij allerlei acts kon
onderbrengen.
En zo begon Love Boat voor de
vier spelers als een soort reünie.
„Ik kan je verzekeren dat ik nog
nooit zo'n leuk repetitieproces
heb meegemaakt. Dat betekent
niet dat we alleen puur plezier
hebben gehad. Want met Tosca
Nieterinkheb je een iemand die
heel nauwgezet de spelscènes
kan regisseren."
Dat die aanpak vrucht draagt
bleek de afgelopen weken al in
Rotterdam en Den Haag, waar
de Parade eerder stond. „Zo'n
voorstelling ontwikkelt zich na
de repetitie spelenderwijs
verder, samen met het publiek.
Je kunt rustig stellen dat hij de
afgelopen weken zijn juiste
De acteurs van de Parade-voorstelling Love Boat.
wilt. Maar met de anderen op
zo'n camping staan is toch
eigenlijk wel leuk. Vooral als
ook mijn dochtertje van drie
erbij is. Die zag onze
overdag heb je daar van alles
waarmee ze zich kan vermaken.
Maar wat betreft mezelf moet ik
bekennen dat ik van de andere
Parade-voorstellingen weinig
vorm heeft bereikt."
Mylou staat nu, net als veel
andere medewerkers van De
Parade, een groot deel van de
tijd op de bijbehorende
camping. Hoewel. „Je kunt
natuurlijk ook naar huis als je
voorstelling en wist gewoon niet
wat haar overkwam. Toen ze mij
zag, begreep ze eerst niet wat ik
daar deed, dat ik daar een heel
andere rol speelde dan thuis."
„Ze vindt het trouwens heerlijk
om daar de hele dag te zijn, want
zie. Dat heb je als je zelf ook
moet spelen. Maar dat is niet zo
heel erg. Omdat ik nu moeder
ben heb ik vier jaar niet echt in
voorstellingen kunnen spelen.
In plaats daarvan zit ik een paar
dagen per week in de redactie
foto Anja Robertus
van Sesamstraat. Ook
ontzettend leuk. Maar daarom
is Love Boat nu weer een feest."
De Parade is de laatste jaren
zo'n typische zomerse
publiekstrekker geworden dat
het evenement aan zijn eigen
succes ten onder dreigde te
gaan. Te veel publiek kan ook
verkeerd zijn. „Maar dat
probleem is naar mij idee
opgelost. Het geheel is
overzichtelijker geworden. En
uiteindelijk treden we toch
altijd weer op voor dat typische
Parade-publiek, mensen die er
zin hebben. Je moet dan wel heel
erg je best doen om hun avond
nog te kunnen verpesten."
Hans Visser
Love Boat, De ParadeUtrecht 16
t/m 21 juli; Amsterdam, 8 t/m 15 au
gustus
Eind jaren zestig was het zo
goed als gedaan met de re
vue in Nederland. Snip Snap
maakten hun laatste shows. An-
dré van Duin leerde bij hen het
vak om vervolgens in de jaren
zeventig nog een paar succes
volle revues op de planken te
zetten. Maar toen Van Duin er
mee stopte, viel definitief het
doek voor deze theatervorm die
decennia lang hordes mensen
naar de schouwburgen lokte.
Kees 't Hart (1944) situeert zijn
bij de revue, vertelde hij zo on
geveer, maar om voorgronden
en desoriëntatie, de voorberei
ding tot de revue is niets, die
moet verborgen blijven, zei hij,
dat behoort tot de verzekeraars,
mensen zoals jij en ik, de dorre
takken, wij vertegenwoordigen
het ingeslapene, de ontdane
roes, de medewerkers op de
planken waren verantwoorde
lijk voor de onverveling en de
vonkideeën, ze brengen niet een
schijnwereld op de planken, zei
en erop te schelden. Alleen dan
kan het instandgehouden wor-
den." Gekankerd wordt er volop
in het boek, maar we weten in
middels dat het niet heeft gehol
pen om de revue overeind te
houden.
De zwerftocht van de ik-per-
soon door zijn eigen geschiede
nis levert mooie zinnen op met
veel fraai gevonden fantasie
woorden. Je wordt als lezer
meegetrokken in de wereld van
het ongecompliceerde amuse-
nieuwe boek De revue aan de
vooravond van het einde van de
Nederlandse revue. De ik-fi-
guur, een archiefmedewerker
die orde op zaken stelt bij een
Amsterdamse bank, kijkt in het
boek terug op het jaar 1969 toen
hij verliefd was op één van de
danseressen uit de Snip Snap-
revue. Zwiep heette ze. Hij
woonde samen met haar op de
zolder-etage van een huis vlak
achter theater Carré. En op die
zolder begon en eindigde de
Grote Liefde die de ik-figuur
meesleepte in het leven achter
de schermen bij de revue.
't Hart sleurt de lezer op verras
sende wijze door die wereld van
bijna vergane glorie. Hij voert
personages ten tonele die zich
stuk voor stuk schamen voor het
feit dat ze werkzaam zijn bij de
revue. Ze horen gemoedelijk de
woorden van de directeur aan,
die een geforceerde en ver
vreemdende revue-ideologie
hoog houdt met wazige kernbe
grippen als 'roesverlangen' en
'halfslaap'. Die directeur is de
enige die gelooft in zijn theorie
dat de revue 'het gelukkige den
ken en praten' garandeerde.
Het ging er heftig aan toe achter
de schermen bij Willy Walden en
Piet Muyselaar. Net zo heftig als
in het verhaal van 't Hart. De ik
figuur ontvangt een uitnodiging
voor de jaarlijkse reünie van re
vue-medewerkers. Uit een
'modderpoel van beelden' ko
men bij hem herinneringen
boven aan zijn korte dienstver
band bij de revue. Een paar we
ken lang bediende hij de volg
spot. Totdat hij van de ene op de
andere dag verdween.
't Hart vertelt het verhaal van
een man van middelbare leeftij d
die probeert te achterhalen wat
er destijds allemaal precies ge
beurd is. Die zoektocht verloopt
uitermate chaotisch. Persona
ges uit de vervlogen tijd duiken
op, merkwaardige gesprekken
zijn het gevolg en de puzzel
stukjes willen maar niet op de
juiste plaats vallen. Dat laatste
gebeurt pas aan het einde van
het verhaal wanneer Zwiep ein
delijk ten tonele verschijnt. Die
ontknoping is haast even hila
risch als de eerste de beste re
vue-act.
Eén keer ontmoette de ik-figuur
de eigenzinnige, ietwat tragi
sche revue-directeur. Die ver
telde hem in een mengeling van
lariekoek en waarheidsgetrouw
geouwehoer waar het in zijn be-
drijf om draait: „Het ging niet
om achtergronden of structuren
hij, daar ben ik van overtuigd,
dat is voor de vlucht, ze brengen
de halfslaap in vermomming.
Het zijn woorden waar de re
vue-medewerkers indertijd
maar weinig mee konden. „De
directeur heeft dit volkomen
juist gezien", concludeert de ik
figuur echter. „Het revue-ver
langen is het roesverlangen en
er zit niets anders op dan het te
ontkennen, erover te kankeren
ment, naar het onstilbare ver
langen naar een leven dat zich
afspeelt buiten de alledaagse
routine.
Kees't Hart maakt er een humo
ristisch, maar zeker ook ontrae- i
rende stap terug in de tijd van.
Reden genoeg om de 285 pagi
na's in één adem uit te lezen. j 2
Martin Hermens
Kees 't Hart: 'De revue'. Uitgeverij
Querido. 285 blz. fl 39,90. I
Andre van Duin sloot hettijdperk van de revue's in ons land af. foto NOB
Snip Snap zijn onlosmakelijk verbonden met de revue.
Bij de prémière van de musical 'Chicago'
mocht hij voor het eerst de champagne
heffen voor een productie waarvoor hij vol
ledig verantwoordelijk was en die boven
dien insloeg als een bom. „Een mooi
moment, dat niemand je meer afpakt",
glundert Erwin van Lambaart, sinds vorig
jaar directeur van Joop van den Ende Thea
terproducties bv. Joop van den Ende maakte
enige tijd geleden zijn theaterbedrijf los uit
Endemol, werd president-commissaris,
plaatste Erwin van Lambaart daar als di
recteur aan het hoofd en vestigde zich in de
voormalige Boerhavekliniek aan het Am
sterdamse Museumplein. Een paleisje in de
hoofdstad die maar geen theaterstad lijkt te
willen worden.
Daar droomt Van Lambaart, net als Van den
Ende zelf, van een eigen Amsterdams thea
ter voor grote langlopende productiesMaar
zolang de gemeente Amserdam niet voor
een geschikte locatie kan zorgen, blijft het
dromen. „Voorlopig hebben we voor de ko
mende vijf jaar het Beatrix Theater in
Utrecht gehuurd." En daarmee is Amster
dam even uit beeld.
Even maar, want Van Lambaart kijkt ook al
veel met belangstelling uit naar de Amster
damse plannen voor het gebied tussen de
Stadsschouwburg en de Bellevue theaters
aan de Marnixstraat. Met de al bestaande
plannen en de ideeën die Van den Ende zelf
ooit ventileerde om de daar aanwezige bio
scopen om te bouwen tot middelgrote thea
ters, zou daar een echte theaterwijk kunnen
ontstaan. Verwachtingsvol constateert Van
Lambaart: „De gemeente gaat in elk geval
Erwin van Lambaart
dat terrein opnieuw 'onder de loep' nemen
en wie weet...."
Hij is net terug uit Londen. Shows bekeken,
waaronder 'Mama Mia', de voorstelling op
basis van ABB A-hits. „We hebben een optie
op de rechten. Maar het is moeilijk voor deze
show een Nederlands concept te ontwikke
len." Verder heeft Van den Ende via het
Newyorkse zusterbedrijf Dodgers de rech
ten van 'Wise Guys', de nieuwe musical van
Stephen Sondheim. Een kleine productie,
chov' en Albert Verlinde presenteert de klei
ne musical 'Piaf'. De andere producenten
maken een pas op de plaats. Alleen Van den
Ende brengt met 'Chicago', 'Elisabeth',
'Oliver' en 'Fame' meer musicals dan ooit.
„De musicalmarkt is groot en ik geloof dat
er nog steeds groei in zit. Van een verzadi
ging hebben we nog niets gemerkt. Belang
rijk is dat je steeds de juiste keuze maakt. We
zijn nu bezig met het plannen van het sei
zoen 2000-2001. En dan ga je kijken welke
genres elkaar kunnen aanvullen. Maar je
weet het nooit. 'Aiatevka' werd een groot
succes. Behalve dat het een prachtige musi-
kunnen scheppen, waarvan we hopen dat
we daarmee artistiek en commercieel het
gouden ei hebben gelegd."
De rol van Van den Endes theaterbedrijf in
de Nederlandse theaterwereld is groot. Dat
is mooi, maar dat brengt volgens Van Lam
baart ook maatschappelijke verplichtingen
met zich mee. „Zo hebben wij het ITS Thea
terfestival gesteund, waardoor sommige
voorstellingen ondanks geldgebrek toch
konden worden gespeeld, zoals de ope
ningsproductie onder regie van Ruut Weiss-
man."
„Vreemd? Tussen vrije producenten en het
foto Rob Keeris
maar wel geschreven door de grootmeester
onder de musicalschrijvers. „Deze herfst
beginnen in Amerika de workshops en vol
gend jaar moet de voorstelling klaar zijn
voor Broadway."
Er is dus in het buitenland volop ontwikke
ling. Intussen is het musicalaanbod in Ne
derland, na de hausse van enkele jaren te
rug, voor het komende theaterseizoen wat
mager. Het Ballet van Vlaanderen brengt
'Company', Jacques Senf herhaalt 'Tsje-
cal is, met een geweldige groep mensen, is
het verhaal nog altijd zo actueel. Kijk maar
naar Kosovo."
Voor het seizoen 2000-2001 staat na 'Joe'
naar alle waarschijnlijkheid weer een we
reldpremière op stapel. Een productie uit ei
gen huisKoen van Dij k en Ad van D ij kdie
'Cyrano' en 'Joe' hebben gemaakt, zijn be
zig met iets heel moois. Iets kleins, iets heel
andersEn daar laat Van Lambaart het bij
„In elk geval zijn we blij dat we weer zelf iets
gesubsidieerd theater bestaat een kunstma
tige kloof. Dus waarom zouden we niet wat
opener tegenover elkaar kunnen staan? El
kaar helpen? Ik heb bij voorbeeld alle moei
te moeten doen om 'Hamlet' te kunnen zien
met Gijs Scholten van Aschat, domweg om
dat die voorstelling slechts een half jaar
werd gespeeld, terwijl er misschien er wel
genoeg publiek voor een jaar zou zijn ge
weest."
„We kunnen van elkaar leren en daardoor
betere producties maken. Veel kan ik nog
niet zeggen, maar er zij n gesprekken gaande
tussen ons en een aantal gelederen binnen
het gesubsidieerde theater. We zitten in een
aftastende fase waarin we uitgaan van een
samenwerking waarbij we elkaar kunnen
versterken. Namen van gezelschappen
noemt hij niet. Wel ziet hij al een begin:
„Tour van Schaik gaat nu bij ons de choreo
grafie voor 'Elisabeth' maken. Hij spreekt
zelf over zijn 'musicaldebuut'. Hij brengt
vanuit zijn balletwereld een heel andere
manier van denken met zich mee en ik ben
daar ook erg blij mee." Voor Nederland
denkt Van Lambaart dan bijvoorbeeld aan
een samenwerking om ook hier 'Rent' hier te
kunnen uitbrengen. De show is een eigen
tijdse vorm van het verhaal dat wordt ver
teld in de opera 'La Bohme'. Maar nu speelt
het verhaal niet in het kunstenaarsmilieu
van Parijs, maar in het Newyorkse Green
wich Village. Het is niet meer de tuberculose
die het leven bedreigt, maar aids. Op Broad
way en in Londen is 'Rent' een hit, dus zou
het logisch zijn een Nederlandse versie te
overwegen. „Commercieel is dat een moei
lijke productie, maar als je er een samen
werkingsproject van maakt? Dat onderzoe
ken we nu."
„Het is niet zo gek als staatssecretaris Van
der Ploeg zegt dat we moeten proberen al
lerlei werelden bij elkaar te brengen met be
ter en bijzonder theater. Maar de middelen
daarvoor zijn niet oneindig. Dat geldt voor
ons, én voor de gesubsidieerde gezelschap-
pen."
Hans Visser
"vrijdag 16 juli 1999
