Een gebedje voor het schieten
Rob Vleeshouwers redder in nood
Zware opgave voor
vrouwen Oostkapelle
Jan van der Weijde
ziet marathon als
kleine training
Nieuwerkerkse schutter Cor van Ast voelt zich thuis in Zuid-Afrika
vooruitzicht
van onze sportredactie
NIEUWERKERK - Zo n twin
tig jaar geleden stond C'or van
Ast in een omgebouwde fietsen
stalling op 10 meter kleinkali-
berkarabijn te schieten. On
langs maakte de Nieuwerkerker
zijn debuut op het wereldkam
pioenschap lange-afstands-
schieten met het grootkaliber-
geweer in Zuid-Afrika. Een
opmerkelijk grote stap voor een
sportschutter die in eigen land
geen gelegenheid heeft om op
afstanden van 700, 800 en 900
meter te trainen.
„Ik wist tot voor enkele jaren
geleden zelf ook niet van het be
staan van het lange-afstand-
schieten. Op onze schietvereni
ging in Nieuwerkerk hoorde ik
regelmatig enthousiaste verha
len van twee clubgenoten die
regelmatig naar Bisley in Enge
land gingen om op lange-af-
stand te schieten."
Van Ast, die sinds de beginjaren
negentig als hoofdklasseschut-
ter kleinkalibergeweer op 12 en
50 meter liggend schoot, kon
zich toentertijd nauwelijks
voorstellen dat je met min of
meer dezelfde richtmiddelen op
afstanden van 300 tot en met
1000 meter kon schieten.
De twee Bisley-gangers van SV
Schouwen Duiveland - Hans de
Bruijn en Frans Evers - nodig
den hem eens uit om op 100 me
ter grootkalibergeweer te schie
ten in Rotterdam. Dat ging zo
goed (Van Ast schoot 293 van de
300 mogelijke punten) dat de
Nieuwerkerker korte tijd later
in Leusden - met alweer een ge
leend geweer - zijn debuut op de
300 meter maakte. Niet veel la
ter volgde met behulp van de
Bisley-gangers uit zijn club de
aanschaf van een grootkaliber
geweer.
„Natuurlijk eentje met moge
lijkheden om op lange afstan
den te schieten", zeggen De
Bruijn en Evers terugkijkend.
Zij hadden al lang gezien dat er
met het grootkalibergeweer
voor Van Ast nog veel meer inzat
dan een goede score op 100 en
300 meter alleen.
Topcoach
Dat klopte want in 1997 lag de
Nieuwerkerker op uitnodiging
van de Belgische topcoach Leon
Ovenden op de 'heilige grond'
Jong Schouwen
ontmoet SKNWK
van onze sportredactie
DREISCHOR - Schouwen-Dui-
veland onder de 23 jaar speelt
komende woensdag in Nieu
werkerk, aanvang 19.00 uur, te
gen SKNWK. Een van de talent
volle spelers en verrassende
keuze van het selectieteam is
Sander Uijl. Uijl voetbalt bij
zondag-zesdeklasser Dreischor.
Voor Sander Uijl, geboren op 4
mei 1980, wordt het zijn vierde
optreden voor de kroonkeuze.
Eerder speelde hij met zijn ei-
landelijke leeftijdgenoten tegen
Mevo, Brouwershaven en Goe-
ree-Overflakkee onder de 23
jaar. Uijl geniet van ieder mo
ment bij de voetbaltalenten.
„Het is echt hardstikke leuk",
verwoordt hij onomstotelijk
zijn bevindingen. „Er is wel een
zeker niveauverschil. Er zijn
jongens van Bru bij die eerste
klas spelen. Je merkt het aan de
conditie, aan het tempo, aan al
les." Na de selectiewedstrijden
viel Uijls collega bij Dreischor,
Fred van der Helm, af. Zowel
Uijl als trainer Tiggelman be
treurden dat. Toch voelt Uijl
zich als speler van Dreischor
thuis bij de jongens, van wie hij
een aantal voor het eerste sa
menzijn al kende. „Ik kende er
een aantal uit de krant en met
sommige spelers heb ik op
school gezeten. Maar ik kende
de meeste niet persoonlijk."
Voorzichtig
Uijl werd vorig seizoen door
trainer Toine Tiggelman over
geheveld naar Dreischors eerste
selectie. „Ik zag wel wat in hem
en heb hem voorzichtig ge
bracht. Vorig seizoen heeft hij
een hele goede periode gehad,
maar na de winterstop viel hij
terug. Dit seizoen ging het de
laatste wedstrijden goed",
spreekt de trainer over zijn pu
pil.
Bij Dreischor speelde Uijl de
laatste tijd centraal op het mid
denveld, maar bij het selectie
team bivakkeert hij tot nu toe op
de rechterflank, als verdediger.
Uijl: „Dat is wennen voor mij,
want het liefst speel ik aanval
lend." Met Schouwen-Duive-
land onder de 23 jaar, waarmee
Uijl tot nu toe ook tweemaal een
gezamenlijke training volgde,
acht hij zijn team in Nieuwer
kerk niet kansloos. „Het zal
moeilijk worden maar je weet
het niet. SKNWK is tenslotte
ook gedegradeerd en tegen
Brouwershaven en Goeree-
Overflakkee ging het bij ons ook
goed. We hebben zeker kansen
om te winnen."
van Bisley in Engeland. Daar
schoot hij gecoacht de ene V-
bull (een schot exact in de roos)
na de andere. Niet op 300 meter
maar op afstanden van 600 tot
en met 1000 yards (0,9144 meter
Ovenden was zo onder de in
druk van het schietvermogen
van Van Ast dat hij de teamcap
tain van het Continental Palma
Team, Sal Hijman uit Amster
dam. adviseerde hem op te ne
men in diezelfde ploeg. Hijman,
al drie jaar lang op zoek naar de
beste lange-afstandsschutters
in Frankrijk, België en Neder
land, wilde met Van Ast niet
over een nacht ijs gaan.
Bloemfontein
Dus lag Van Ast samen met
teamcaptain Hijman in 1998 op
de schietbanen van Bloemfon
tein voor deelname aan de Open
Zuid-Afrikaanse kampioen
schappen. Net als hoofdcoach
Ovenden was ook teamcaptain
Hij man tevreden over 'zijn'
nieuwe aanwinst, met als gevolg
dat Van Ast werd opgenomen in
het Continental Palma Team
voor het WK van dit jaar in
Zuid-Afrika. Vlak voor vertrek
naar Zuid-Afrika benadrukte
hij in het Duitse Sennelagerzijn
nominatie in de vriendschappe
lijke interland tegen het Ger
man Rifle Team. Met andere
woorden: Van Ast was klaar
voor 's werelds belangrijkste
schietsportevenement sinds
1876: de WK Palma-schieten.
Voor het WK was Van Ast ervan
overtuigd dat Zuid-Afrika de
zogenaamde Palma Team-wed
strijden van het onoverwinne
lijk geachte Groot-Brittannië
zou winnen. „Ik had die mannen
vorig jaar al zien schieten tegen
de Engelsen. Ik zag toen al dat
de Britten het moeilijk hadden
met de winden in Zuid-Afrika."
Zijn voorspelling kwam uit.
Zuid-Afrika won de prestigieu
ze Palma Team-wedstrijden
met 14081.599 tegen 14073.598
punten voor de Britse ploeg. Een
marge van slechts acht punten
en dat na twee dagen nonstop
met teams van zestien schutters
die vijftien schoten afvuurden
over een afstand van 700,800 en
900 meter.
Het Continentale Team eindig
de op de twaalfde plaats met
13004.250 punten. Bij de zestien
schutters voor het Continentale
Team had tot verrassing van ie
dereen ook debutant Van Ast
zich geplaatst. Voorafgaande
aan de teamwedstrijden was er
namelijk drie dagen achter el
kaar het individuele wereld
kampioenschap lange-af-
standsschieten. Van de twintig
geselecteerde Nederlanders,
Fransen en Belgen eindigde hij
op het individuele WK met
1170.20 punten als veertiende.
Reden genoeg voor Hij man om
de Nieuwerkerker direct na het
individuele WK op te stellen
voor de team-shoot. Helemaal
trots was Van Ast toen hij hoor
de dat zijn clubgenoten van SV
Schouwen-Duiveland De
Bruijn en Evers zich met respec
tievelijk een derde en zevende
plaats in het Europese team ook
hadden geplaatst.
Nadat Van Ast door blunders
van de coach een matige eerste
dag had geschoten, kwam hij de
tweede dag ijzersterk terug. Na
de in Engeland woonachtige
Arnie Zoetmulder bleek hij in
de einduitslag de op een na beste
Nederlander te zijn. Hijman
was zich namelijk hoogstper
soonlijk met de coaching van
Van Ast gaan bemoeien.
Stijl
„De tweede dag maakte alles in
één keer goed. Het was ontzet
tend moeilijk, maar ik heb heer
lijk geschoten", verklaarde hij
na afloop. Volgend jaar wil hij
weer naar Zuid-Afrika. „Het
land heeft een bepaalde stijl die
mij bevalt, 's Ochtends voor het
schieten is er traditioneel een
gebed en leest de baancomman-
dant voor uit de bijbel. Waar
maak je dat nog mee voor een
schietwedstrijd?"
Cor van Ast voelt zich dus thuis
in Zuid-Afrika en, als het aan
hem ligt, ligt hij er met een aan
tal landgenoten in 2000 weer.
Ondanks dat de uitnodiging
voor de Millennium Meeting (de
wereldkampioenschappen
short en long range) in het En
gelse Bisley al binnen is.
Cor van Ast had hel opperbest
naar zijn zin in Zuid-Afrika:
„Het land heeft een bepaalde
stijl die mij bevalt."
foto Marijke Folkertsma
Organisator Gruttepikkers-toernooi pakt de draad weer op
door Ben Hameeteman
NIEUWERKERK - Bijna was
er dit jaar geen Gruttepikkers-
veteranentoernooi geweest.
Binnen TV Duiveland was er
niemand te vinden die de orga
nisatie ervan op zich wilde ne
men. Dat kon de geestelijk
vader van het gezellige tennis
toernooi, waarvan de finales
vandaag plaatshebben, zich
niet over zijn kant laten gaan.
Initiator Rob Vleeshouwers,
die twee jaar geleden afscheid
had genomen van 'zijn' toer
nooi, sprong in de bres. Samen
met zijn vrouw Gerda, dochter
Rebecca en goede vriend Ton
Kramers werden de schouders
eronder gezet. En alsof er niets
gebeurd was, ging vorige week
gewoon de tiende editie van
het Gruttepikkers-veteranen-
toernooi van start.
De 49-jarige Rob Vleeshou
wers was de eerste zeven jaren
het gezicht van het jaarlijkse
Gruttepikkers-veteranentoer-
nooi van TV Duiveland. Een
periode waarin hij ervoor
zorgde dat het evenement uit
groeide tot een tennistoernooi
van formaat met op een gege
ven moment 220 deelnemers.
Lezen en schrijven
„Ik was ook al tien jaar voor
zitter geweest. En twee jaar ge
leden besloot ik met alles te
stoppen. Toen heeft Joke Goud
het twee jaar gedaan, maar die
heeft er nu de brui aan gege
ven. Ik begreep dat het toer
nooi niet zou doorgaan en dat
ging me toch wel aan het hart.
Ik heb me toen aangeboden, op
voorwaarde dat ik het met mij n
eigen mensen mocht doen.
Want daar kan ik mee lezen en
schrijven", vertelt Vleeshou
wers juist nadat hij als 'vlie
gende keep' zijn partijtje had
meegeslagen bij een mixpartij.
De afgelopen twee seizoenen
liep de animo voor het vetera-
nentoernooi van de Nieuwer
kerkse vereniging steeds ver
der terug. Dat had onder meer
te maken met het verschuiven
van de datum. „Maar dat de in
teresse is teruggelopen heeft
ook te maken met enkele peri
kelen. Ik heb het nu weer opge
pakt en ga ervoor zorgen dat de
gezelligheid weer terugkomt",
hult Vleeshouwers zich ge
deeltelijk in nevelen. Hij heeft
er overigens geen enkele moei
te mee uit te leggen wat die 'pe
rikelen' precies zijn.
swopoin
Na twee seizoenen is Rob Vleeshouwers, de initiator van het Gruttepikkers-veteranentoernooi. teruggekeerd achter de wedstrijdta
fel.
„Het randgebeuren van het
toernooi klopt niet helemaal.
Vooral het draaien van bar
dienst zorgt voor de nodige
problemen. Wanneer er geen
bezetting te regelen valt, wordt
de bar gewoon dichtgedaan.
De mensen worden dan ge
woon weggestuurd. Dat kan je
toch niet maken als er gasten
zijn. Hier heb ik ook een hartig
woordje over gesproken met de
voorzitter. De rest van de leden
moet zich tijdens zo'n toernooi
ook wat meer inspannen en het
niet alleen aan de technische
commissie overlaten. Die be
reidwilligheid is momenteel
heel zwak en moet weer naar
het oude niveau opgekrikt
worden", vindt Vleeshouwers.
De directeur van een automa
tiseringsbedrijf wil het Grut
tepikkers-toernooi weer graag
op het oude peil van rond de
220 deelnemers terugbrengen.
„Als er goede afspraken ge
maakt kunnen worden, ben ik
volgend jaar weer van de par
tij."
Ter gelegenheid van het twee
de lustrum organiseerde Vlees
houwers afgelopen woensdag
een doldwaze feestavond met
een optreden van de Brabantse
band De Amazing Stroopwa
fels. „Ik wilde al langer eens
een goed feest houden, want
daar houd ik van. En zo'n
avond is prachtig voor vetei'a-
nen. Het is heel gemoedelijk al
lemaal en je hebt lol met elkaar.
Het is toch de groep die blijft
hangen. En De Amazing
Stroopwafels is altijd een
droom geweest. Een beetje
spektakel en niet altijd het
zelfde."
Bij volgende toernooien zou
Vleeshouwers ook nog wel eens
graag een goede demonstratie
op touw willen zetten. „Ik zou
het best leuk vinden om dan
enkele cracks uit te nodigen.
Zoals Tom Okker bijvoor
beeld, die tennist nog steeds.
Voor zoiets moet je dan wel
hulp krijgen van het bedrijfs
leven, want de vereniging zou
dat niet alleen kunnen bekosti
gen", zegt de Dl-speler. De
eerste prioriteit is echter hét
terugwinnen van de veteranen
die het 35+-toernooi de laatste
jaren niet in hun agenda no
teerden. En dat doet Vleeshou
wers op geheel eigenwijze.
Updaten
„Ik hou van de persoonlijke
benadering, dat werkt altijd
goed. Naast een uitnodiging
naar de clubs, benaderen we
ook de spelers individueel. Ik
heb nog wat oude adresbestan-
foto Marijke Folkertsma
den en die ga ik binnenkort he
lemaal updaten. Ik heb liever
220 deelnemers, want dan kan
je mooie poules maken. Nu
vind ik ze vaak te klein. Maar
als je zelfs kruisfinales en fina
les kan spelen is dat natuurlijk
heel leuk", weet Vleeshouwers,
die binnenkort opa wordt.
De bijna vijftiger is nog geens
zins van plan zijn racket aan de
wilgen te hangen. Bij het Grut
tepikkers-toernooi heeft hij
zich ingeschreven voor het
mannendubbel. samen met
Oude-Tongenaar Dick Both. In
clubverband doet hij mee aan
de mixcompeti t ieVoor blessu
res is de zakenman, die twintig
jaar geleden met tennissen be
gon, met echt bang. „Ik doe
geen gekke dingen meer. Wij
oudjes zijn zuinig op ons li
chaam."
door Ron de Waal
OOSTKAPELLE - Voor de
voetbalsters van Oostkapelle
staat zaterdagmiddag in Til
burg de kwartfinalewedstrijd in
het bekertoernooi tegen 't Zand
op het programma. De ploeg van
trainer Adri Franke reist flink
gehavend af naar Brabant maar
toch acht de coach zijn ploeg ze
ker niet kansloos.
Zonder de al geruime tijd ge
blesseerde Ilona Stouthamer en
spelbepaalster Arja Boogaard
staat de ploeg uit Oostkapelle
voor een loodzware opgave. De
oefenmeester heeft zijn tactisch
concept klaar. We weten dat 't
Zand moeite heeft als de ploeg
onder druk komt te staan. Ik
probeer achterin één-op-één te
spelen. Dit is wel gewaagd maar
ik zie op deze manier kansen."
De ploeg uit Tilburg behaalde in
de competitie de derde plaats
met slechts één punt meer dan
het elftal van ïYanke. Boven
dien hielden beide teams elkaar
in de onderlinge duels uitste
kend in evenwicht.
door Jasper van der Bliek
KAPELLE - Honderd kilome
ter. Tweehonderd. Duizend mis
schien? In de auto geen pro
bleem, op de fiets al lastig, maar
lopend absoluut gekkenwerk.
Of toch niet? Er is een groepje
atleten dat hier niet van opkijkt.
De zogenaamde ultra-lopers lo
pen rustig een week lang dage
lijks een marathon, 24-uurs
wedstrijden of zelfs twee volle
dagen en nachten. Jan van der
Weijde (54) uit Kapelle is zo'n
fanaat. Vandaag is hij één van de
favorieten op het Nederlands
kampioenschap 24-uursloop in
Apeldoorn.
Menigeen kijkt verwonderd op
als de Kapellenaar vertelt wat
voor afstanden hij in zijn benen
heeft zitten. Immers, voor de
meeste atleten ligt de absolute
grens bij de 42.195 kilometer, de
marathon. Voor Van der Weijde
is dat een peulenschil. „Zeker.
Een marathonnetje loop ik wel
eens als training, maar het is
geen afstand waar ik wedstrij
den in wil lopen. Veel te kort.
Voor mij begint het bij zo'n hon
derd kilometer."
En dat is voor de Bevelandse ki
lometervreter nog weinig. Echt
in z'n element is hij pas als het
afstanden worden die anderen
onmogelijk achten. Zoals van
daag bij het NK 24-uursloop.
„Om twee uur vanmiddag star
ten we met zo'n dertig man en
we lopen aan één stuk tot twee
uur de volgende dag. Het is
voornamelijk een kwestie van
domweg vooruit komen, niet
stoppen."
Makkelijk gezegd, maar hoe
gaat dat in de praktijk? Van der
Weijde: „Een wedstrijd ziet er
als volgt uit: de eerste tien uur
start ik rustig, behoudend met
de rem erop. loop ik rond de tien
kilometer per uur, daarna kan ik
iets versnellen. En natuurlijk is
er altijd pijn. In zo'n loop ga je
tien keer dood. Als er een blaar
is, springt hij maar open, of het
bloed stroomt maar door mijn
schoenen, pech gehad. Ik stop
niet. Waar het om gaat is het uit
lopen, en het liefst nog bij de
eersten ook." Dat lukte Jan van
der Weijde al een paar keer.
Tweemaal was hij al Neder
lands kampioen op de 24 uur.
Daarnaast heeft de Kapellenaar
het record op de honderd kilo
meter en is hij de beste op de 48
uur.
Medische staf
Van der Weijde oogt pezig en be
nig. Volgens hem zijn er geen ge
zondheidsrisico's aan z'n
extreme vrijetijdsbeoefening
verbonden. „Het is niet gevaar
lijker dan andere sporten. Bo
vendien is er tijdens wedstrij
den een grote medische staf op
de been, die de lopers heel goed
in de gaten houdt. Als zij zien
datje raar uit je ogen kijkt of gek
doet, wordt je eerst gecontro
leerd en als dat niet helpt uit de
wedstrijd gehaald."
Hoewel het niet zo lijkt komt er
zelfs in de wedstrijden van Van
der Weijde een moment van fi
nishen. „Dat is het mooiste,
waar je het allemaal voor doet.
Op dat moment heb je weer even
vleugels, hoe moe je ook bent.
Dan spring ik over de streep. De
tijd erna is een beetje vreemd, na
een heel lange periode van be
wegen en inspannen hoef je in
eens niets meer te doen, heel gek
is dat. Ik merk dat vooral als ik
in de auto terug zit. Dan kan ik
niets doen, terwijl mijn spieren
willen bewegen. Krijg ik sidde
ringen, al mijn spieren bewegen.
Dat is een vreemde gewaarwor
ding. Niet leuk."
Ultra-lopen is niet voor iedere
atleet weggelegd. „De lopers
zijn minstens 35 jaar," verdui
delijkt de heftruckchauffeur.
„Maar de meesten nog ouder,
van mijn leeftijd. Vergeet niet
dat je ontzettend getraind moet
zijn om dit te kunnen. Een voor
deel is dat je er ook heel lang mee
kan doorgaan. Ikzelf stop pas
als ik geen zin meer heb. Zo lang
er nog nieuwe uitdagingen zijn,
blijf ik lopen."
Oorkondes
De Kapelse geweldenaar is een
man van extremen. Zijn huiska
mer puilt uit van de oorkondes
van allerlei beproevingen.
Naast wedstrijden van een et
maal liep hij vorig jaar in het
Duitse Keulen ook al het dubbe
le, voltooide hij ultra-mara
thons van 323 kilometer en nam
hij deel aan het zwaarste evene
ment ter wereld. „De Spartath-
lon van Athene naar Sparta. Dat
is 296 kilometer aan een stuk
door de bergen en ander ruig
Grieks landschap. Als je die
binnen 36 uur voltooid mag je
jezelf Spartaan noemen en krijg
je de lauwerkrans omgehangen.
Het lukte me, en het is tot nu toe
het hoogtepunt van mijn carri
ère."
Wat kan er dan nog meer? Waar
ligt de grens tussen het mogelij
ke en het onmogelijke? „Mijn
grote wens is om ooit een dui
zend kilometer te lopen", zegt
Van der Weijde serieus. „Ik was
vorig jaar van plan om naar Au
stralië te gaan om daar de dui
zend van Sydney naar Melbour
ne te doen, maar dat ging toen
niet door. Maar ik ben er van
overtuigd dat ik dat nog eens
doe."
Zulke afstanden. Sloopwerk.
Wat motiveert iemand om der
gelijke praktijken te beoefenen?
„Dat vragen ze alt ij d lacht Jan
van der Weijde verontschuldi
gend. „Ik weet het eerlijk niet.
Ik moet dat gewoon doen, ik
moet lopen. En het is versla
vend, net zo erg als roken, mis
schien is dat een verklaring."
Jan van der Weijde: „Voor mij begint het pas bij zo'n honderd kilo
meter." foto Dirk-Jan Gjeltema
