Kosovo maakt politiek nerveus
Serviërs maken van Kosovo een hel
PZC
PZC
Reputatie school
staat aanpak van
geweld in de weg
S
feiten en meningen
NAVO-lidmaatschap drukt zwaar op Nederlandse schouders
Wraak politie richt zich ook op de pers
26 maart 1949
vrijdag 26 maart 1999
door Maurice Wilbrink
Toen in de zomer van 1995 de
NAVO eindelijk met lucht
aanvallen ingreep in Bosnië,
heerste er in het Westen opluch
ting. Nadat ze jarenlang vrijuit
hun agressie hadden botgevierd
op burgers, werden de Bosni
sche Serviërs gebombardeerd.
Dat hielp: uiteindelijk leidde
het tot het Dayton-akkoord en
tot een eind aan het geweld.
Deze week was er van opluch
ting geen sprake, toen de NAVO
het Kosovaarse volk te hulp
kwam. Alom heerst grote zorg
en onrust over de escalatie op de
Balkan. In 1995 gaf de NAVO de
Bosnische Serviërs, die toen al
in de steek waren gelaten door
hun beschermheer Milosevic,
militair gezien de genadeklap.
Nu dreigt een frontale confron
tatie met een goed bewapende
staat en op de achtergrond ont
wikkelt zich weer een Oost-
West-tegenstelling die doet
denken aan de Koude Oorlog.
Het is verbijsterend en onheil
spellend om te zien welke refle
xen er weer boven komen in lan
den van de voormalige Sovjet-
Unie. Er is alle reden om aan te
nemen dat Rusland wapens le
vert aan Servië, zo liet de Neder
landse minister van Defensie De
Grave deze week in de Tweede
Kamer doorschemeren. En het
Oekraïense parlement, ge
schokt door het NAVO-optre-
den, verlangt terug naar de nu
cleaire status die het land begin
jaren '90 nog kende. Bovendien
willen hoge functionarissen in
Wit-Rusland met Moskou pra
ten over de stationering van
Russische nuclaire wapens op
hun grondgebied - als antwoord
op de NAVO-acties. Het Part
nerschap voor Vrede, waarmee
de NAVO Rusland heeft ge
tracht gerust te stellen, is door
Moskou definitief ten grave ge
dragen.
Tegelijkertijd heeft niemand
enig idee hoe ver de geweldsspi
raal in en rond Kosovo zal rei
ken. Al dit onheil was woens
dagavond duidelijk voelbaar
tijdens een spoeddebat in de
Tweede Kamer. De Nederlandse
politiek weet dat ons land kan
worden meegezogen in een in
ternationaal conflict van een
schaal die Europa sinds 1945
Een piloot van het Nederlands-Belgische F16 squadron stapt uit zijn vliegtuig na acties boven Kosovo.
niet meer heeft meegemaakt, en
dat maakt onzeker.
De Kamer had er dus behoefte
aan die onzekerheid te delen
met de regering. Voor het eerst
in decennia drukt het NAVO-
lidmaatschap ook zwaar op
volksvertegenwoordigers en
kabinet.
Nederland voelt zich als trouwe
bondgenoot ronduit verplicht
deel te nemen aan militaire ac
ties die het gevaar van een oor
log in zich bergen.
Het is dan ook verbazingwek
kend om te zien hoe in zichzelf
gekeerd de politiek blijft opere
ren op het moment dat de
NAVO-bommenwerpers opstij
gen om een niet-NAVO-land
aan te vallen. Weliswaar werd
het kabinet de afgelopen dagen
in beslag genomen door de be
langrijke Euro-top in Berlijn,
maar Van Aartsen vond wel de
tijd om het parlement te woord
te staan.
Maar wie aan het Binnenhof
voelt zich geroepen om het volk
voor te bereiden op meer dan het
gooien van bommen vanuit de
lucht? Een eventueel falend
luchtoffensief leidt volgens de
militaire logica tot grootschali
ger aanvallen over de grondAls
Milosevic geen krimp geeft na
de luchtaanvallen, heeft de wes
terse diplomatie alleen maar
militaire opties. Niemand weet
in hoeverre Milosevic het Wes
ten wil meeslepen in een grond
oorlog, maar te vrezen valt dat
de Servische leider ook bereid is
veel eigen mensen op te offeren
om zich te handhaven.
De enige partij in het parlement
voor wie keihard vast staat dat
dat geen Nederlandse levens
waard is. is de Socialistische
Partij". De SP vertolkt het oude
pacifistische adagium dat ge
weld niks oplost, maar dan
vooral bezien vanuit een eng na
tionaal perspectief. Met die op
stelling hebben de socialisten
politiek gezien intussen de
plaats ingenomen die Groen-
Links en haar voorgangers ooit
in het parlement hadden.
GroenLinks heeft haar gehar
naste opstelling inzake veilig
heidsvraagstukken en de NAVO
deze week definitief verlaten.
Uit de NAVO
Nog niet zo vreselijk lang gele
den pleitte GroenLinks er nog
voor dat Nederland uit de
NAVO moest stappen en ook
met het gebruik van geweld te
gen de Bosnische Serviërs had
de partij grote moeite. Maar
woensdag maakte het Kamerlid
M. Vos 'de moeilijkste beslissing
die de GroenLinks-fractie in ja
ren heeft moeten nemen' be
kend de fractie steunt de
NAVO-inzet.
Daarmee heeft de partij eenzelf
de ontwikkeling doorgemaakt
als de Grünen in Duitsland. Die
waren in de eerste helft van dit
decennium nog mordicus tegen
élke vorm van Duitse militaire
bemoeienis met het conflict in
Bosnië. Zelfs het sturen van
Duitse hospikken naar Bos-
nisch grondgebied ging hen al te
ver. Nu bombarderen Duitse ge
vechtsvliegtuigen Servië onder
verantwoordelijkheid van een
Groene minister van Buiten
landse Zaken!
GroenLinks ging woensdag
avond in een bij vlagen emotio-
foto Marcel Antonisse/ANP
neel betoog van Vos het verst
van alle partijen. Vos vond dat
de NAVO desnoods 'tot het ui
terste moet gaan' om de burger
bevolking van Kosovo te be
schermen. Dat betekent niets
anders dan de inzet van grond
troepen die bereid zijn het op te
nemen tegen Servische eenhe
den.
Andere partijen durfden niet zo
ver te gaan, omdat ze terug
schrikken voor de gevolgen. De
trouwste NAVO-aanhangers in
het Nederlandse parlement
werden wat dat betreft deze
week ineens gepasseerd door
GroenLinks dat al zijn NAVO-
schroom heeft afgeworpen. Het
is één van die vele verrassende
rolverwisselingen in de politiek
die we zien sinds alle oude ze
kerheden met de val van de
Muur zijn weggevallen. GPD
Harald Doornbos, als cor
respondent van de GPD
voor de Balkan ook werk
zaam voor de PZC, ont
vluchtte woensdag de Koso
vaarse hoofdstad Pristina.
De Servische autoriteiten
hadden zich kennelijk zo ge-
ergerd over zijn berichtge
ving van het conflict in Koso
vo, dat hij vlak na aankomst
in Belgrado van zijn bed
werd gelicht en werd
gearresteerd. Gistermiddag
is hij als persona non grata de
Kroatische grens over gezet.
Hieronder een persoonlijk
verslag van zijn bevindin
gen..
Vijf minuten tijd is er om te
beslissen om te vertrekken
vanuit Pristina naar Belgrado.
Voor het hotel Grand in Pristina
staat namelijk een journalisten
konvooi, bestaande uit vijf au
to's, met draaiende motoren
klaar om te vluchten voor de
terreur, de stress en de onzeker
heid. „Wil je mee?", vraagt Wa
de, een fotograaf uit Nieuw-
Zeeland. „Je bent meer dan wel
kom," merkt Marc van News
week op, „hoe groter ons kon
vooi, des te beter".
Ik raak in paniek. Overal staan
pantserwagens op de kruispun
ten. Overal lopenagenten rond.
Anderen patrouilleren in hun
gepantserde jeeps. Uit het dak
steken mitrailleurs, zodat ie
dereen die in verzet komt, kan
worden neergemaaid. Servische
burgers zitten met kalasjnikovs
in de auto. Een politieagent
heeft net met zijn geweer een ca
mera van een Duitse tv-ploeg
kapotgeslagen. Gemaskerde
politiemannen rijden met Ser
vische vlaggen door de stad.
Die ochtend had ik nog in een
cafeetje tegenover hotel Grand
een kop koffie gedronken. Plot
seling renden twee politieman
nen naar binnen en schreeuw
den dat iedereen zijn handen
omhoog moest doen, terwijl ze
hun geweren op de bezoekers
richtten. En een half uur eerder
laadde ik zo'n dertig blikken
met voedsel en tien liter water
uit de auto om voorbereid te zijn
op de naderende oorlog. Terwijl
ik de auto op slot deed, stonden
twee opgeschoten Servische
jongens naar me te kijken. Ze
riepen: „hé, klootzakken, we
gaan jullie afmaken"
In het hotel zei een ober dat de
Serviërs ernaar uitkeken om de
Albanezen uit te moorden.
„Laat de NAVO ons maar bom
barderen". vertelde hij, terwijl
hij een biertje achterover sloeg.
„Twintig procent van de Alba
nezen blijven wellicht in leven,
de rest knallen we af". Hij sprak
deze woorden met zo'n vanzelf
sprekendheid, dat ik er serieus
aan begon te twijfelen of de Ser
viërs na tien jaar Milosevic nog
wel van deze wereld waren.
Want de ober was niet de enige
die zo dacht. Iedere Serviër die
je sprak, zei: ,,0, dat is heel dui
delijk. NAVO, bommen en de
Albanezen zijn dood".
Toen ik wilde afrekenen in het
restaurant sprak een andere
ober me aan, ook een Serviër.
„Als we neuken, dan neuken we
goed. Als we drinken, dan drin
ken we goed. En als we moor
den, dan moorden we goed". De
glimlach die hij toonde bete
kende niet dat hij het niet meen
de. Hij leek zich erop te verheu
gen als Dracula.
Daarom raakte ik in paniek toen
ik mijn collega's bijna zag ver
trekken. Bommen waren er nog
niet eens gevallen en toch was
de situatie al volledig uit de
hand gelopen. Net zoals de on
bewapende Albanese inwoners
van Pristina waren wij, buiten
landse journalisten, overgele
verd aan de heidenen. Alsof de
stad geregeerd werd door de F-
side. Alles draaide om geweld en
terreur.
Ik rende naar buiten waar het
journalistenkonvooi bijna wil
de vertrekken en liet bijna al
m'n kleren achter. Alleen de sa
telliettelefoon, de computer, een
T-shirt en wat conservenblikjes
propte ik in een rugzak en een
tas. ..Ik kom eraan," riep ik naar
m'n collega's in de auto's. Mar
kus van El Mundo, Juliet van
CNN, Bosjtian van een Sloveens
weekblad en Michel van de
Volkskrant zeiden dat ze wilden
blijven. „Maar we gaan dood
hier!", schreeuwde ik. We om
helsden elkaar „In godsnaam
uitkijken!", riep ik vanuit m'n
auto. De collega's die bleven
vind ik zeer dapper. Maar ik kon
het simpelweg niet meer aan.
Belgrado was nog ver weg en het
zou binnen anderhalf uur don
ker zijn, maar alles leek beter
dan Pristina. Op het eerste
kruispunt in het centrum van de
stad begon het al. Het verkeer
zat vast, omdat de Servische po
litie op een auto afstormde en
een Albanese man eruit sleurde.
Die kreeg klappen, zóveel klap
pen. Hard en fel. De politieman
nen waren met z'n zessen en de
Albanees was alleen. In zijn
ogen was doodsangst zichtbaar.
Hij wist dat hij binnen een uur
niet meer zou leven. Een andere
personenauto stond scheef ge
parkeerd op de stoep. De deuren
stonden open. Daar had de poli
tie eerder al een Albanees uitge
sleurd en afgevoerd.
Pantserwagen
Via de vluchtstrook konden we
verder naar de buitenwijken
van Pristina. Politiemannen
houden ons aan. „Klootzak, laat
je godvergeven papieren zien,
vuile hond!", schreeuwt de
agent. Twintig meter verderop
staat een pantserwagen met de
loop van een immens mitrail
leur naar de grond gericht op
een Albanese man die als een
zoutpilaar voor het voertuig
staat. „Wat wil je, jij klootzak?,"
roept een politieman van achter
een mitrailleur. De Albanees
durft niet eens te antwoorden.
Mijn politieagent dreigt al mijn
geld en papieren in beslag te ne
men. „Jullie journalisten zijn
honden", sist hij. Snel graai ik
een briefje van 100 Duitse mark
uit mijn broekzak en zeg: 'neem
dit en laat ons gaan'. Hij aarzelt
geen moment, steekt het geld in
zijn zak en roept dat ons kon
vooi moet doorrijden, „Want
anders schiet ik je af".
In volle vaart rijden we nu over
uitgestorven wegen Veel poli-
tieblokkades, veel leger. In de
Servische dorpen krijgen we
verwensingen naar ons hoofd
geslingerd. Op de plaatsen waar
de soldaten zich aan het ingra
ven zijn, steken ze de middel
vinger op. Het is donker als we
Servië binnenrijden en de eerste
NAVO-bommen op het land val
len. Wij weten nog van niets en
kijken alleen maar op de kilo
meterteller: sneller, sneller rij
Vluchtelingen uit Kosovo, dat na het begin van de NAVO-acties in
een hel is veranderd, arriveren in de Noord-Albanese stad Has.
foto Arben Celi/RTR
den om zo snel mogelijk in Bel
grado aan te komen.
's Avonds laat in Belgrado, het
Hyatt Hotel. Het eerste bom
mentapijt is gevallen en de au
toriteiten zijn kwaad, razend,
op wraak uit. Omdat ze mets te
gen de bommen en kruisraket
ten kunnen doen, halen ze hun
gram op de makkelijkste prooi
en: buitenlandse journalisten.
Ons enige wapen is de pen, wij
overleven bij de gratie van die
genen die de hoofdrol spelen in
onze verhalen. „Waar is ieder
een?", zeggen we tegen elkaar,
wanneer het konvooi stopt en
we het hotel binnenlopen. Der
tig journalisten blijken vijf mi
nuten daarvoor gearresteerd te
zijn omdat ze op het dak ston
den van het Hyatt, zodat ze de
luchtaanvallen beter konden
zien.
Vier uur later wordt iedereen
vrijgelaten, afgezien van de Bel
gische correspondent van Le
Soir, Philipe Deprez. Hij is een
van mijn beste vrienden; ik ben
de peetvader van zijn eerste
kind. En nu zit hij in een Servi
sche politiecel en niemand weet
wat er met hem gebeurt, 's
Nachts bel ik Philipe's vader in
België.
Om kwart voor acht 's ochtends
klopt er iemand op mijn deur. Ik
vraag wie het is. „Politie," zegt
een stem. Twee mannen-in-bur-
ger. „Spullen pakken en meeko
men," zeggen ze. Toevallig rin
kelt net mijn mobiele telefoon.
Ik wil snel opnemen en vertellen
dat ze me willen afvoeren. „Niet
beantwoorden, zet dat ding
uit," snauwt een van de agenten
Met een rugzak, een kogelvrij
vest en een computer voeren ze
me af. De lange gangen van het
hotel zijn zo 's ochtends vroeg
nog uitgestorven. „Mijn god",
denk ik. „Als niemand weet dat
ik ben gearresteerd, dan kan ik
zo verdwijnen". En omdat het
Servië van Milosevic eenzelfde
soort sfeer uitademt als het Chi
li van Pinochet, krijg ik bijna
een hartverzakking.
We gaan de lift in. en vlak voor
dat de deur zich sluit, zie ik een
collega van Associated Press.
„Ik word gearresteerd, ik word
gearresteerd!," roëp ik uit. De
politiemannen zeggen dat ik
niet mag praten. Beneden bij de
hotelbalie afrekenen voor het
gebruik van de kamer. „Heeft u
nog iets van de minibar ge
bruikt?," vraagt de receptionist.
Ook hij is bang voor de politie en
doet alsof hij niets doorheeft.
Bang
Een wit autootje leidt me naar
een politiebureau. Ik word op
gesloten in een verhoorkamer.
Na een uur halen ze me op en op
de gang zie ik twee Amerikaan
se collega's op een houten bank
je zitten. Nu begint het verhoor.
Ik sta op een lijst, zeggen de
twee mannen. Wat dóe je hier?
Heb je contact met Albanese
terroristen gehad, met welke
journalisten werk je samen? De
inspecteurs van politie zijn
koel, maar correct. Ze gebrui
ken geen geweld, al kan koffie
en een glas water er niet af.
Ik ben bang voor gevangenis
straf. Ik heb geen wet overtre
den, maar het feit dat je journa
list bent, is al erg genoeg hier.
Opgelucht haal ik adem als ze
zeggen: „Je zult worden gede
porteerd". De Amerikaanse col
lega's krijgen hetzelfde te horen.
Uren later begeleiden drie poli
tiemannen drie journalisten in
een bus naar de Servisch-Kroa-
tische grens.
„Jullie kunnen terugkomen als
de situatie weer normaal is",
zegt een van de agenten die een
grote snor heeft. Maar onze visa
in de paspoorten zijn ongeldig
gemaakt. En we kijken wel uit
om ooit nog voet op Servische
grond te zetten zolang Milosevic
aan de macht is. Wanneer we de
grens met Kroatië passeren, sla
ken we alledrie een opgewon
den vreugdekreet. We zijn onge
deerd uit de hel gekomen, maar
hoe zal het de 1,8 miljoen Alba
nezen vergaan? Dat tempert al
snel de vreugde.
doorThea vari Beek
Een onderzoek op middelba
re scholen in Amsterdam
deed onlangs veel stof opwaai
en. Eenderde van de scholieren
en een op de vijf docenten is
slachtoffer van geweld. Vooral
de jongste leerlingen in de brug
klassen begaan opvallend vaak
zware overtredingen. De agres
sie begint vaak al in het basison
derwijs.
Laatst kreeg onderwijzer T.
Brandsma een neppistool op
zijn hoofd gedrukt door een
tienjarige leerling. Hij betrapte
de jongen terwijl die op school
in de weer was met een brand
slang. „Mijn vader weet je wel te
vinden en dan... poef", dreigde
de jongen. Het incident staat
niet op zich. Bedreigingen,
vechtpartijen, bezit van messen
en agressief gedrag zijn volgens
hem schering en inslag.
Brandsma omschrijft zijn
school in een Amsterdamse pro
bleemwijk als 'een groot, log
apparaat'. De leerkrachten
hebben er weinig onderlinge
contacten en het verloop van
leerkrachten is groot. Praten
over geweld en agressie doet
men niet en zeker niet met de
pel's. De eer en goede naam van
de school zijn belangrijk. Agres
sie en geweld in het basisonder
wijs is slechts in beperkte mate
onderzocht. In 1997 liet de ge
meente Amsterdam een onder
zoek op zeventien basisscholen
uitvoeren. Het merendeel van de
540 ondervraagde leerlingen
was elf en twaalf jaar oud.
Wapen
Bijna de helft van de kinderen
zei ten minste één keer te heb
ben gevochten en 9% had dat
met een leerkracht gedaan. 10%
sloeg een medeleerling zodanig
dat het slachtoffer medisch
moest worden behandeld. 12%
dreigde met een wapen en 3%
raakte daarbij gewond. Een
kwart van de leerlingen scheldt
docenten regelmatig uit.
Bedreiging van leerkrachten
komt niet alleen van de leerlin
gen. Ook familieleden van de
scholieren kunnen zich tegen
over docenten agressief opstel
len. Zo kwam Brandsma eens te
staan tegenover drie zussen van
een van zijn leerlingen. „Ik werd
Spionnen
Volgens een verklaring van de
beruchte commissie tegen on
Amerikaanse activiteiten lo
pen er in de Verenigde Staten
duizenden Russische agenten
rond en zijn er duizenden
Amerikanen aan het spionne
ren. Mocht er een crisis komen,
dan zouden bijna 825.000 per
sonen als spionnen, ven-aders
of saboteurs van binnenuit te
gen de VS werken.
Bendeleider
Een zekere Hovenkamp uit
Anlo (Drente) is in Batavia een
nieuwe loopbaan begonnen
als bendeleider. De 20-jarige
militair, die communistisch
geörienteerd zou zijn, kwam
een jaar geleden naai' Indone-
uitgescholden voor 'vuile tra
vestiet'. Een zusje van dertiei
zocht echt bonje en dreigde tj
wel even op los te willen slaan
En dat alleen omdat ik bij eer,
ruzie had ingegrepen."
Het incident aankaarten op eer,
lerarenvergadering kostte
Brandsma de grootste moeite
Het punt werd eindeloos uitge.
steld en kwam pas zes weken la
ter aan de orde. Concrete oplos-
smgen om de agressie op zijn
school aan te pakken zijn er nog
steeds niet.
O. Bosma van de Algemene Otn
derwijsbond: „Er is absoluut
sprake van een verharding op
scholen. Voor een deel spelen
maatschappelijke ontwikkelin
gen daarbij een rol. De hele sa-
menleving is immers aan het
verharden. Maar hoewel dat
de beeldvorming wel zo lijkt,,
de school zeker geen jungle.Be-
langrijk is dat scholen adequaat
reageren op geweld. Hoe bekt
die daarop inspelen, des te min
der problemen de leerkrachten
ondervinden."
Werkdruk
Volgens onderzoek zit Neder- Q
land wereldwijd aan de top van
de werkdruk in het onderwijl,u
Het ziekteverzuim staat op ze- a
ven procent, twee procent hoge
dan gemiddeld. Brand® -
noemt het geen wonder dat leer- n
krachten op zijn school vaal Dl
overspannen raken. „De kinde- n0
ren nemen een koffer vol probit
men mee." Als voorbeeld gëó
het gezin waarin de kinderc
een andere vader hebben gekn, 0,
gen. Jaloezie drijft de oudeq
nieuwe partner van moeder to
het uiterste. Dan achtervolge mi
beide mannen elkaar thuis ne Mp
een hakbijl. Eén van de krndt g
ren kreeg een geweer op h
hoofd gezet. „Geen wonderdi m
dat zo'n kind op school is bt K|(
trokken bij heftige vechtpartij jj,
en en je zelf soms ook rake klap Ug
pen oploopt." Eén klas opó. -
school van Brandsma was h r'
rucht. In een jaar tijd waren! on|
zes leerkrachten versleten. Et eai
van hen ging volledig door h „je
lint en greep een leerling bijd np
keel. „Mijn collega's hebbenzï (Ie
ker tien minuten op hem staa 0]e
inpraten voor hij weer loslie ,j\
Die man is nooit meer op scha IDj,
teruggekomen." GPD
sië. Hij deserteerde en stelde
zich beschikbaar om bij eecl Ti
onderdeel van de TNI te woaW'
den ingelijfd. Nu is hij onderui
de schuilnaam Haroen kapï-«0J
tein geworden. T
Verwaarlozing ft
De Voogdijraad in Middelburg1
spreekt over een dalende lijn
van het aantal gevallen van
kinderverwaarlozing in Zee
land. De gevallen van ouders
die hun kinderen niet meer'
de hand kunnen houden 1
daarom bemoeienis van toe
ziende instanties nodig heb-
ben, zijn nog wel iets talrijker
dan voor 1940. In 1948 behoef
den slechts 33 verzoekschrif-
ten tot ontzetting en onthef- s|.
finguit de ouderlijke macht te _v
worden ingediend. jn
lila
<:d
Uitgever:
W. F de Pagter
Hoofdredactie:
A. L Oosthoek
A. L Kroon (adjunct)
Centrale redactie:
Oostsouburgsewegl 0
Postbus 18
4380 AA Vlissingen
Tel. (0118)484000
Redactiefax: (0118) 470102
Vlissingen:
Postbus 18
4380 AA Vlissingen
Tel. (0118) 484000
Fax. (0118) 472404
Goes: Voorstad 22
Postbus 31
4460 AA Goes
Tel. (0113) 273000
Fax. (0113) 273010
Terneuzen: Axelsestraat 16
Postbus 15
4530 AB Terneuzen
Tel (0115)694457
Fax (0115)620951
Axel: Nassaustraat 15
4571 BK Axel
Tel. (0115) 568000
Fax. (0115) 561415
Hulst: 's Gravenhofplein 4
4561 AJ Hulst
Tel (0114)373839
Fax (0114)373840
Zierikzee: Grachtweg 23a
Postbus 80
4300 AB Zierikzee
Tel. (0111)454647
Fax (0111)454659
Opening kantoren:
Maandag t/m vrijdag
van 8.00 tot 17.00 uur
Zierikzee en Hulst:
8 30-17.00 uur
Zaterdags in Vlissingen
van 8 00 tot 10.30 uur
Auteursrechten voorbehouden
Uitgeverij Provinciale Zeeuwse Courant BV Wegener Arcade NV
City OnLine Internet
Postbus 18
4380 AA Vlissingen
http //www pzc nl
e-mail pzcredcity1@pzc.nl
Bezorgklachten:
0800-0231231 of maandag
t/m vrijdag - op de kantoren
gedurende de openingstijden,
zaterdags tot 14 00 uur.
op de kantoren door de klacht in te
spreken op de band of de
verwijzing op te volgen
Overlijdensadvertenties:
tijdens kantooruren en
uitsluitend maandag-
t/m vrijdagavond van 20.30
tot 22.00 uur en zondagavond
van 20.00 tot 22.00 uur.
Tel. (0118) 484000
Fax(0118) 470100
Abonnementsprijzen:
per kwartaal 98,00;
franco per post 128,50;
per maand 35,75;
per jaar/372,50;
franco per post 491,00;
bij automatische afschrijving
per termijn 1,50 korting,
losse nummers
maandag t/m vrijdag 1.80,
zaterdag 2,60 p st
(alle bedragen inclusief 6 pet. btw);
Postrek.nr 3754316
t.n.v PZC ab rek Vlissingen
Advertentietarieven:
191 cent per mm, minimumprijs pë
advertentie 28,65,
ingezonden mededelingen
2.5 x tarief;
speciale posities tarief op aanvra*
voor brieven bureau van dit blad
6,50 meer (excl 17.5 pet btw);
volledige tarieven met
contractprijzen op aanvraag,
(alle advertentieprijzen
exclusief 17.5 pet btw)
Giro: 35 93 00, Uitgeverij
Provinciale Zeeuwse Courant B V
Vlissingen
