Gebroeders Karamazov
jongleren met hun publiek
PZC
Skik is 's nachts wat minder spannend
Andreas Scholl
zingt Vivaldi
13
Karamazov Brothers
j The Flying Karamazov Brothers brengen een
mix van comedy, theater, jongleren en muziek.
Met het speciaal voor Europa gemaakte pro
gramma Sharps, Flats and Accidentals (Kruï-
I zen. Mollen en Accidenten) komen ze voor het
eerst naar Nederland. Ze zijn zeer muzikaal en
I komisch en brengen in hoog tempo hilarische
j en kolderieke acts op de planken. Het genre iste
vergelijken met De Nieuwe Snaar en Mini
Maxi.
Zie elders op deze pagina.
•wo. Stadsschouwburg, Middelburg, 20.00 uur
Zeeuwse Avond
De Werkgroep Kulturele Evenementen Rei-
merswaal heeft voor de tiende keer een
Zeeuwse Avond georganiseerd.
Voor het voetlicht treden de muziekgroep Am-
bras, de zanger Engel Reinhoudt en Sankie
Koster, die enkele cabareteske acts in petto
heeft
•vr. Luctor et Emergo, Rilland, 20.00 uur
Percossa Percussion
Rhythmix heet het swingende theater
programma van de slagwerkgroeo
Percossa Percussion.
De vier muzikanten schotelen het publiek een
vrolijke muzikale thriller voor.
•vr. Zuidlandtheater, Terneuzen, 20.00 uur
MM K
Het Middelburgs Muziek Korps (MMK) geeft de
jaarlijkse uitvoering.
De harmonie en het jeugdorkest brengen een
gevarieerd programma ten gehore, met onder
meer Once upon a time in the west. Housed,
King's Glory, West Side Story en Jungle Book,
•za. Concertzaal, Middelburg. 20.00 uur
Country
De theatershow Country Music Hall of Fame is
tweemaal te zien in Zeeland.
Het programma, waaraan nationale en interna-
tionale muzikanten en solisten meewerken,
omvat honderd jaar countrymuziek en wes-
terndansen.
Zie ook de voorpagina van dit katern.
•za Zuidlandtheater, Terneuzen, 20.00 uur
•zo. Stadsschouwburg, Middelburg, 20 00 uur
Marimba-duo
Het marimba-duo Per Due verzorgt het tweede
koffieconcert van dit seizoen.
De kracht van het duo. dat wordt gevormd door
Paul van der Heyden en Rob Haertel, schuilt in
het visuele aspect: niet alleen zijn de instru
menten indrukwekkend om te zien, ook de
speeltechnieken roepen veel interesse en vra
gen op.
•zo. Zeeuwse Muziekschool, Goes, 12.00 uur
Atlaskwartet
Het Atlaskwartet, gevormd door vier
saxofoons, geeft een concert.
Het kwartet heeft in de anderhalf jaar van zijn
bestaan repertoire opgebouwd dat varieert
van klassiek tot jazz en van Zuid-Amerikaans tot
hedendaags.
•zo. Kapel van Sint Maarten, Hoogelande,
14.30 uur
Panta Rh ei
De sfeer in strandpaviljoen Panta Rhei wordt
elke zondag muzikaal opgeluisterd.
Deze keer worden rockcovers gespeeld door de
band Suus en de Bende.
•zo. Strandpaviljoen Panta Rhei. Vlissingen,
17.00 uur
^Slagwerk
De Japanse slagwerkgroep Wadaiko
Yamato brengt het programma Spirit
of the Earth.
De vijf mannen en vijf vrouwen maken indruk
met hun wervelende ensemblespel, met don
derende ritmes en energieke composities,
•di. Theater Mondragon, Zierikzee, 20.00 uur
Benny Neyman
Crème de la crème is de titel van het theater
concert van Benny Neyman.
Uit zijn omvangrijke oeuvre heeft Benny Ney
man hiervoor de mooiste liedjes geselecteerd.
De begeleiding is in handen van de zevenkoppi
ge Neymanband onder leiding van Freek Dicke.
•di. Zuidlandtheater, Terneuzen, 20.00 uur
woensdag 3 februari 1999
Iedereen heeft ze wel eens gezien: straatartiesten die met
hun optreden spelenderwijs een grote menigte aan zich
binden. Die net iets origineler, net iets gekker zijn, dat het
haast verbazing wekt dat hun act nog niet tot de theaters is
doorgedrongen. Maar slechts een enkeling ontgroeit die
openluchtstatus en heeft inderdaad de klasse om tot de
grote podia door te dringen. The Flying Karamazov Bro
thers, bij voorbeeld. Vier Amerikaanse topartiesten die,
gestoken in jacquet, vandaag (woensdag) in Middelburg
te zien zijn.
door Hans Visser
Wat ze precies doen is moeilijk
met een paar worden aan te
duiden. Ze brengen een fris
aandoende, schijnbaar spe
lenderwijs samengestelde
mengeling van humor en mu-
Slagwerk
Twee in aard en herkomst sterk
verschillende slagwerkgroepen
maken komende dagen hun op
wachting in Zeeland. Percosa
Percussion treedt aanstaande
vrijdag op in Terneuzen, in Zie
rikzee is dinsdag de Japanse
slagwerkgroep Wadaiko Yama
to te gast.
De oorsprong van Percosa Per-
cusion ligt in de straatmuziek. In
de loop der jaren hebben de vier
slagwerkers zich ontwikkeld tot
een groep, die internationale
vermaardheid heeft gekregen
en tot in Zwitserland optredens
verzorgt. Hun inbreng tijdens de
concerten beperkt zich niet tot
een scala aan slagwerkinstru
menten, vande Japanse nagan-
do-daiko drums tot de bugara-
bu-trommels uit Senegal, van
vibrafoon tot amandinda. Zij zor
gen ookvoortheatermetsis-ge-
luiden, uitroepen en tapdansen.
Het Japanse ensemble dat in
Zierikzee optreedt ontleent zijn
naam aan de drum (Wadaiko) en
aan de stad Yamatp (nu Nara),
waar de groep is opgericht. De
vijf vrouwen en mannen maken
indruk met hun ensemblespel,
hun donderende ritmes en hun
energieke composities.
Percossa Percussion is vrijdag
avond te horen in het Zuidland
theater in Terneuzen (20 uur).
Wadaiko Yamato treedt op in
Theater Mondragon Zierikzee,
dinsdag 9 februari, 20 uur.
ziek op een solide basis van
veel en virtuoos jongleren.
Voor Nederlandse ogen lijkt
hun aanpak iets weg te hebben
van Mini en Maxi. „Die ken
nen we van naam", zegt Mi
chael Preston, een van de vier
Brothers, die in werkelijkheid
geen spatje bloed gemeen heb
ben. „Hopelijk kunnen we ze
de komende weken nog een
keer zien." Maar Preston ont
kent niet dat er qua humor ook
een vleugje Marx Brothers in
hun voorstelling valt te ont
dekken.
En verder? In Amerika zijn de
vier een volledig op zichzelf
staand begrip, ze stonden in
alle grote theaters, traden op
met de grote symfonieorkesten
van hun land, hadden gastrol
len in speelfilms en televisie
shows, waren te gast in shows
van veel grote Amerikaanse
sterren en maakten eigen be
werkingen van klassieke to
neelstukken. Een gek verhaal
voor een paar jongleurs? Het
zien van de show die ze voor
Nederland samenstelden ver
klaart wat dat aangaat veel.
Muziek
Sommige nummers maken een
goed ingestudeerde indruk,
zoals de muzikale acts waarbij
het aloude jongleren behoor
lijk veel muziek in zich blijkt
te hebben. Daarbij beperken
ze zich niet tot het oude klas
sieke repertoire, maar gaan ze
ook fabuleus om met de pop
muziek en maken ze dankbaar
creatief gebruik van de elek
tronica die daarin een rol
speelt.
Andere onderdelen lijken ter
plekke te worden verzonnen.
Bij voorbeeld als ze met z'n
vieren minutenlang elkaar een
zee van knotsen toewerpen.
Een 'luchtballet' vol subtiele
en altijd verrassende variaties,
gepaard gaande met uit de los
se komende dialogen waar me
nig humorist jaloers op zou
zijn. Dat schijnbaar achteloze,
met steeds weer doeltreffend
geplaatste staaltjes van raffi
nement, met nog enigszins de
The Flying Karamazov Brothers
zweem van straattheater, is
wellicht het geheim van hun
succes. „Daar zit een kern. van
waarheid in", vertelt Michael
Preston. „We richten ons nu al
jaren volledig op het publiek
in de zaal en houden rekening
met alle eisen die dat stelt.
Maar het gevoel, waarmee The
Flying Karamazov Brothers
nu optreden is nog steeds de
zelfde als waarmee het ooit al
lemaal begon, als straatact."
Dat hun optreden soms riekt
naar improvisatie is dan ook
niet zo verwonderlijk. „Tij
dens de voorstelling zijn er di
verse momenten waarop alles
open licht. We spelen altijd
graag in op het publiek. Voor
zover we hebben kunnen mer
ken reageren Nederlanders
niet veel anders dan het pu
bliek in andere landen. Maar
het contact wel moet optimaal
zijn."
En daar wordt dan ook alles
aan gedaan. Net zoals elke ca
baretier weet hoe belangrijk
het is om tijdens een voorstel
ling minstens één grap te ma
ken over de plaats waar hij op
treedt, zo hebben The Flying
Karamazov Brothers tussen
hun talloze terloops geplaats
te verbale knipogen een op
merking over Duitsers en Ne
derlandse fietsen. „We kennen
de geschiedenis", zegt Paul
Magid met twinkelende pret-
ogen.
Allure
„Hoe vond je trouwens mijn
Nederlands? Was ik verstaan
baar?" Inderdaad. Magid pres
teert het om in de show een
complete speech tot zijn Ne
derlandse publiek te houden.
Het is een haast bloedstollen
de ervaring om aan te horen,
hoe hij dat met hoorbare moei
te, maar zonder kleerscheuren
en met veel sprankelende allu-
foto Paul Boyer
re volbrengt. „Ik doe dit overal
waar we komen. Zonder dat ik
ook maar een woord spreek
van de taal van het land. Ik heb
dit zelfs in het Hebreeuws ge
daan. We bereiden onze zaken
nu eenmaal goed voor."
Er is één element dat nauwe
lijks valt voor te bereiden: De
Gok. Bij dit onderdeel, terug
grijpend naar de oude traditie
van de kermisartiesten, mag
het publiek van alles en nog
wat naar het toneel brengen
waarmee kan worden gejong
leerd. In Amerika heeft dat al
heel wat merkwaardige mo
menten opgeleverd.
The Flying Karamazov Bro
thers, vandaag (woens
dag) om 20 uur in de Stads
schouwburg Middelburg;
dinsdag 23 februari in De
Maagd, Bergen op Zoom.
door Gert Meijer
Skik
Je kunt momenteel geen blad open
slaan of televisie aanzetten of je komt
de - gelukkig vriendelijke - hoofden te
gen van Skik. Radio- en tv-optredens,
coverstory's in muziekbladen en inter
views in dagbladen: je kunt niet zeggen
dat de promotiemensen van de platen
maatschappij van Skik niet hun best
hebben gedaan. En Skik zelf? De drie
uit Drenthe komen opnieuw met een
heel scala aan stijlen, maar dat neemt
niet weg dat 's Nachts (Polydor) wat
mij betreft de minst spannende en
avontuurlijke Skik-plaat tot nog toe is.
Dat ligt bepaald niet aan de teksten
van Lohues, want die zijn sterker en
beeldender dan ooit. Maar muzikaal
valt deze plaat niet altijd mee. Het
zeurderige koortje in het openings
nummer 't Is Mij Allemaol Wel Best',
het gekabbel in 'Af Toe' of 'De Buis';
het komt allemaal wat vrijblijvend
over. Maar Skik zou Skik niet zijn om
op de goede momenten wat juweeltjes
uit de hoed te toveren:Waor Ben Ik Met
Bezig', met z'n Jools Holland-achtige
piano, het met violen versierde titel
nummer en vooral de blues- en gospel
in de Robert Jonhson-pastiche "De
Schipper En De Duuvel': een perfecte
apotheose.
Toch rest iets onbevredigends. Kijk, de
eerste cd met z'n frisheid en jeugdig en
thousiasme kwam aan als een stomp in
je gezicht. Dit album daarentegen wekt
te vaak de indruk van een herhaling
van zetten en dat is een hele andere
sport.
Cassius
Het is een beetje flauw van het Franse
Cassius om dit laatste jaar van deze
eeuw als titel van hun debuut-album te
nemen, want daar heeft Prince het al
leenrecht op. Maar misschien past het
wel in de sfeer die Cassius op 1999 (Vir
gin) probeert op te roepen, want ook op
de cd teert het gezelschap op dingen die
al veel eerder gedaan zijn.
Seventies-disco en funk zijn de belang
rijkste ingrediënten voor een sound
van house en breakbeats, waarmee
landgenoten als Air en vooral Daft
Punk al eerder een typisch Frans ge
luidsbeeld wisten te creëren. Cassius
sluit daar naadloos bij aan. zonder nou
direct een verrassend eigen gezicht te
tonen. Vervelend is dat allerminst: kor
te samples worden langdurig herhaald
maar op zo'n prettige beat, dat het
moeilijk is om deze muziek ongemerkt
aan je voorbij te laten gaan. Misschien
zouden de melodielijnen wat spannen
der kunnen; de samba-house van de
single 'Cassius 1999', waarmee het al
bum zowel opent als afsluit vindt wat
dat betreft te weinig navolging. De rest
is vooral lekker zonder spraakmakend
te zijn.
Jimmy LaFave
Er worden nogal wat Nederlanders be
dankt op Trail (Bohemia Beat Records-
/Munich). het nieuwe album van Jim
my LaFave. De singer/songwriter uit
Austin is buiten Texas dan ook eigen
lijk alleen bekend in ons land, waar hij
een trouwe schare fans heeft opge
bouwd met zijn door Bob Dylan beïn
vloede liedjes. Niet minder dan twaalf
van de dertig songs op de dubbelaar
Trail zijn van de hand van Dylan en
Trail is dan ook niet echt een nieuwecd,
maar een album vol live- en radio-op
names en outtakes.
Die nummers stammen vooral uit
LaFave's beginperiode, ten tijde van
zijn debuut-cd 'Austin Skyline' uit '92.
Naast Dylan blijkt LaFave ook schat
plichtig aan Joe Ely, Bruce Springsteen
en enkele blues-giganten, maar het
beste compliment is vermoedelijk dat
ik eigenlijk veel liever zijn eigen num
mers hoor. Die staan er op Trail ook nog
voldoende en juist dan valt op dat
LaFave in veel gevallen helemaal niet
onder doet voor zijn helden. Het is dat
de Amerikaan uit principe bij een klein
en onafhankelijk label zit, anders zou
zijn naam vele malen groter zijn.
Al is hij pas 31 jaar, Andreas Scholl behoort nu al tot de top
van de huidige generatie countertenoren. Zowel op uit
voeringen als bij cd-opnamen werkte hij met belangrijke
barokdirigenten als John Eliot Gardiner, Philippe Herre-
weghe, William Christie, René Jacobs en Paul McCreesh.
Het vorige seizoen verbaasde hij iedereen met zijn opera
debuut tijdens het Glyndebourne Festival waar hij furore
maakte als Bertarido in Rodelinda. De komende dagen is
hij in Nederland te gast bij een tournee van de Nederland
se Bachvereniging met het programma Bachs tijdgenoten
uit Venetiè en nadien nog bij de Matthaus Passion.
door Els Boer
Andreas Scholl woont in Bazel
maar verblijft nu in verband
met de zeer recente geboorte
van zijn dochter enige tijd in
Brussel omdat zijn vrouw daar
oorspronkelijk vandaan komt.
Hij spreekt uitstekend Neder
lands: „Dat heb ik nog geleerd
van mijn eerste vriendinnetje
dat uit Nijmegen kwam. Daar
na heb ik het door het lezen
van Nederlandse kranten
steeds bijgehouden en nu is het
handig voor mijn contacten
met bij voorbeeld Herreweghe
of de Nederlandse Bachver
eniging."
Scholl is een echt hoge coun
tertenor. Hij is in staat een
complete altpartij te zingen in
één register, zonder over te
schakelen van borst- naar
kopstem. Zijn muzikale ont
wikkeling begon toen hij ze
ven jaar oud was, vertelt hij:
„Ik zat eerst op een knapen
koor en mocht toen met een
paar getalenteerde jongens
ook op zangles op de muziek
school in Darmstadt. Toen ik
op mijn zeventiende nog
steeds sopraan kon zingen
vroeg mijn lerares mij of con
tratenor soms iets voor mij
was. In die tijd, de jaren tach
tig, was dat nogal een exoti-
Atlaskwartet
De vier saxofonisten van het At
laskwartet hebben in de ander
half jaar van hun bestaan niet
stilgezeten. Zij hebben er zich
op toegelegd een zo gevarieerd
mogelijk aanbod te presenteren
tijdens hun concerten. Van klas
sieke repertoirestukken met on
der meer werk van Dubois en
Frangaix tot jazz, met muziek
van Charlie Parker. Daarnaast
speelt het ensemble Zuid-Ame
rikaanse muziek van de sinds
enkele jaren op de voorgrond
tredende Piazolla en Escaich en
van hedendaagse componisten
als Frans Mommers en Eric
Swiggers.
Het kwartet wordt gevormd
door Nina van Helvert, Angeline
Cuypers, Roger Monsieur en
Yvonne van Wegberg. De (jon
ge) leden van het Atlaskwartet
hebben met elkaar gemeen dat
ze als kind - op de lagere school
leeftijd al - met saxofoonspelen
zijn begonnen. Alle vier studeer
den ze aan het Brabants Con
servatorium in Tilburg en namen
ze deel aan verschillende mas-
terclasses. Hun programma
gaat onder de noemer 'Van klas
siek tot jazz, van Zuid-Ameri
kaans tot hedendaags'.
Het Atlaskwartet treedt zondag
7 februari op in de Kapel van
Hoogelande: 14.30 uur.
Andreas Scholl
sche zaak. Zij liet mij toen
banden horen van enkele con
tratenoren, onder wie René Ja
cobs en ik was eigenlijk me
teen gecharmeerd."
Voorzichtig
Scholl gaat voorzichtig met
zijn stemkwaliteiten om. „Ik
wil beslist geen 100 concerten
per jaar doen, want dan is het
in drie, vier jaar met mijn stem
gedaan. De helft is voor mij ge
noeg, dan heb ik ook nog tijd
voor nieuw repertoire en kan
ik eens een bibliotheek in om
nieuwe stukken te zoeken.
Want ik zou ook graag eens
vroeg-Italiaans repertoire
willen doen. Dit jaar heb ik
daar nog geen tijd voor, maar
volgend jaar calculeer ik een
rustperiode in."
Bij de Bachvereniging is
Scholl bepaald geen onbeken
de. Jaren geleden al zong hij er
in Bachs Trauermusik en vorig
jaar deed hij mee aan de jubile-
umuitvoering van de Mat
thaus. „Op de laqtste dag van
de Matthaus vroeg dirigent Jos
van Veldhoven of ik Vivaldi's
Introduzione met hen wilde
doen. Deze solocantate die
hoort bij het Gloria RV 588
kende ik nog niet, wel had ik de
solocantate Cessate, omai ces-
sate al op mijn repertoire. Vi
valdi's vocale muziek is
trouwens te weinig bekend. Ie
dereen denkt bij Vivaldi me
teen aan de Vier Jaargetijden,
terwijl hij heel veel opera's en
cantates heeft geschreven. Het
is interessant om te zien hoe
een componist van instrumen
tale muziek komt tot het
schrijven van vocale muziek.
Bij het instuderen merk je me
teen dat de vocale lijn instru
mentaal gedacht is. Daar had
ik aanvankelijk problemen
mee, maar het was ook een uit
daging. Al studerende bedacht
ik vaak hoe mooi dit op viool
zou klinken."
Scholl en de Bachvereni
ging maandag 8 februari in
De Doelen, Rotterdam,
20.15 uur.
Fuel 238
Volgens het Amerikaanse vaktijd
schrift 'Radio Records' was Shimmer
van Fuel 238 de Number One Song Of
The Year For Alternative Radio. Het
nummer is hier nog onbekend, en het is
nog maar de vraag of daar met de relea
se van Fuel 238's debuut-cd Sunburn
(Epic/Sony Music) in Europa verande
ring in komt. Fuel 238 maakt namelijk
weinig sprankelende post-grunge,
waar we - met Bush nog in het achter
hoofd - in deze contreien niet echt wak
ker van liggen.
Shimmer zelf doet in het begin - mede
door de cello - zelfs aan Bush' Glyceri
ne denken en ook verderop weet de
band zich niet echt van de vele
postgrunge-bandjes te onderscheiden.
Oké, de cd opent niet slecht met 'Untit
led en ook het agressieve 'Bittersweet'
en de mooie gitaar in het afsluitende
'Hideaway' kunnen nog bekoren, maar
Sunburn sleept zich toch grotendeels
voort zonder dat je echt een moment
van opwinding voelt.
