Krachtenbundeling in Beeldhuis
Gegrinnik, maar geen gebulder
Eddy Quite schildert Spanje
vanuit Vlissingse Palingstraat
PZC
Een supermarkt voor reclame
Plan voor restaurant
in pand voormalige
garage Terneuzen
Oprichting school
voor onderwijs in
zeevaartkunde
Expo met eigen werk van criticus Nico Out
zeeland
16
Vijf grafische en communicatiebedrijven onder één dak
ondernemend zeeland
in detail
kunst cultuur
vrijdag 8 januari 1999
door Claudia Sondervan
GOES - Het Beeldhuis opent
vandaag, vrijdag, op het Goese
bedrijventerrein De Poel II.
Vlak naast de Zeelandhallen
valt de constructie aan de No-
belweg sterk op tussen de
rechthoekige bedrijvenbouw.
Het karaktervolle gebouwniet
donkere wanden, rode biezen
en ramen in een veelheid van
vormen moet de grafische en
communicatiebedrijven een
podium in het Zeeuwse geven.
Vijf bedrijven, met als geza
menlijke noemer communica
tie in beeld, zetten het Beeld
huis op als gezamenlijke
huisvesting. Zaterdag is het
tussen 13 en 17 uur in het
Beeldhuis open huis voor geïn
teresseerden.
Diagonalen bepalen de bin
nenkant van het trapezevormi-
ge pand en die dwarsverban
den lopen ook kriskras tussen
de vijf bedrijven. Vanuit de
centrale hal, die de vorm heeft
van een sleutelgat, zijn alle be
drijfsruimten in het Beeldhuis
te bereiken. Twee bedrijven de
len dezelfde ruimte: Delta Au
tomatisering van Ab Kole en
Wilfred van der Meer, verkoper
en installateur van software,
hardware en netwerken en
Delta Bron, software-ontwik-
kelaar voor met name de medi
sche wereld en toeristische be
drijven van Paul Geirnaerdt en
Peter Huige.
De nieuwe Drukkerij De Lange
beslaat met de 25 medewerkers
het grootste oppervlak. Ont
vangstruimte, kantoor, druk
kerij en magazijn volgen elkaar
in lagen op, grote ramen geven
doorkijk door het hele bedrijf.
De drukkerij investeerde in
nieuwe kleurenprintappara-
tuur maar blijft eveneens sterk
actief in het familiedrukwerk.
De Schouwse fotograaf Ben
Seelt stapte vorig jaar in bij de
partners van bureau voor re-
clame-industriële fotografie
en grafische vormgeving Pho
tographies, Fred Me we en
Xander Koppelmans. Het be
drijf levert veel grafisch werk
en fotografie op locatie, maar
heeft in het Beeldhuis een stu
dio ter beschikking van 215
vierkante meter met acht meter
rondwand, opslag, werkplaats
voor achtergronden, kleed
ruimte en een vertoef /verga-
derplek met keukeninrichting.
Grote plus boven de voormali
ge werkruimte in het bedrij
vencentrum aan de A Plesman-
weg is het kantoor, dat boven
de studio zweeft.
Het domein van reclame- en
marketingbureau Touch!
breekt als enige met de moder
ne staal- en hout-sfeer. Witte
vloeren en wanden, paneeldeu
ren in messing scharnieren,
houten meubels in koloniale
stijl en een flagrant koeieprint-
zitje achter een rond staalmat-
scherm als brainstorm-plek
vormen de omgeving van de
vijf medewerkers,
„Ik weet zeker dat er in de toe
komst een vergroeiing tussen
de bedrijven plaatsvindt," ver
wacht Seelt van Photo-
graphics. De onderlinge sa
menwerking stelt de bedrijven
in staat investeringen te doen
in apparatuur en technieken
om zodoende grote klanten een
bredere basis en meer moge
lijkheden te bieden.
„Op die manier weten we grote
accounts toch binnen de pro
vincie te houden," zegt Jan
Kooren van Touch!. De vijf
Beeldhuisbedrijven presente
ren zich samen in het eerste
nummer van een eigen magazi
ne, dat elk kwartaal moet gaan
verschijnen.
Het markante gebouw in Goes waarin het Beeldhuis is gevestigd.
foto Willem Mieras
De euro-werkgroep van de
ondernemersvereniging Hulst
Reynaertstad houdt vandaag,
vrij dag, in het stadskantoor de
trekking van euro-spaaractie.
De prijsuitreiking volgt maan
dag 18 januari om 19.00 uur in
het stadskantoor. Donderdag
28 januari komen Hulster on
dernemers bijeen om te praten
over de komende euro.
Rabobank Reizen te Vlissin-
gen is morgen, zaterdag ge
opend ter presentatie van de
nieuwe zomerreisidsen. De
bank is open tussen 10 en 15
uur.
door René van Stee
TERNEUZEN - Met het per januari geopende
Grafisch Centrum Zeeland in Terneuzen hebben
de eigenaren Dimitri Breeuwer en René Rauch
naar eigen zeggen een uniek bedrijfsconcept in
handen. Vooral het idee van de supermarkt die
alles op het gebied van reclame en publiciteit
kan leveren, is volgens de twee partners een ster
ke troef.
„We hebben ondernemers en particulieren met
ons totaalpakket dus veel te bieden. Behalve dat
we veel specialiteiten onder één dak hebben, is
de kracht van het Grafisch Centrum Zeeland
vooral de brede visie op reclame. Wij zorgen bij
voorbeeld niet alleen voor het ontwerp van een
bedrijfslogo, maar ook dat het op de meest uit
eenlopende manieren zo goed mogelijk voor de
dag komt. Van luciferdoosje tot bedrijfswa
gen.", verduidelijkt Breeuwer.
Breeuwer begon drie jaar geleden als belette
ringsspecialist met TopMarks Reclame in Ter-
neuzen. Rauch is grafisch ontwerper en eigenaar
van drukkerij Allcom in Sluiskil. Ongeveer drie
jaar geleden liepen de huidige eigenaren van het
Grafisch Centrum Zeeland elkaar beroepshalve
tegen het lijf en ontdekten na verloop van tijd
dat him specialiteiten elkaar perfect aanvulden.
Er werd dan ook besloten om in 1999 te fuseren.
Per 1 januari is aan de Ambachtsstraat een pand
betrokken waar de partners samen met twee
vaste krachten en één parttimer de Zeeuwse en
Belgische reclamemarkt zullen gaan bedienen.
Vision-line
Bi] het Grafisch Centrum Zeeland speelt ook de
Vision-line formule een belangrijke rol. Onge
veer honderd reclamespecialisten in Nederland
zijn hierbij aangesloten. Dankzij deze formule is
het altijd mogelijk om terug te vallen op speci-
f ieke kennis of ervaring die het grafisch centrum
niet heeft. „Daarom is er ook geen enkele op
dracht te verzinnen die we niet kunnen uitvoe
ren.", aldus Breeuwer.
se makelaarskantoor Van Al
ten en Compiet bevestigt dat er
ideeën zijn voor een fastfood-
restaurant in het voormalige
pand van AED. Maar ook hij
zegt dat het nog te vroeg is om
iets concreets te zeggen.Veel
hangt af van de sanering van de
grond waarop het pand staat.
Die is mogelijk vervuild door
de garagewerkzaamheden in
het verleden. Overigens is het
AED-pand niet meer het eigen
dom van Pon Onroerend Goed
in Nijkerk. Wie de nieuwe eige
naar is, wil een woordvoerder
van Pon niet zeggen.
door Joost Bosman
TERNEUZEN - Er zijn plan
nen om in het oude pand van
Auto Euro Delta (voorheen Jos
Voet) in Terneuzen een fast-
food-restaurant te beginnen.
Hoewel hotelondernemer S.
Roffel, exploitant van ouder
meer Golden Tulip I'Escaut,
nog geen uitspraak wil doen
over zijn concrete ideeën, be
vestigt hij te praten over even
tuele huur van het pand aan de
zuidelijke invalsweg van Ter
neuzen. „Maar de onderhande
lingen zijn nog in een te vroeg
stadium om iets te kunnen zeg
gen. In februari weten we
meer", aldus Roffel.
De ondernemer verklaart al
vanaf afgelopen zomer belang
stelling te hebben voor de voor
malige garage aan de Frederik
van Eedenstraat, waarvoor
toen veel belangstelling be
stond. „Maar er zitten nogal
wat haken en ogen aan de hele
zaak."
P. van Alten van het Terneuzen-
De rubriek Onderne
mend Zeeland staat on
der redactie van Claudia
Sondervan. Vragentips
en mededelingen kunnen
schriftelijk worden aan
geboden aan de redactie
van de PZC, postbus 18,
4380 AA Vlissingen, of
via fax 0118-470102.
8 januari 1903
doorTheo Giele
Vijf gulden lesgeld per
maand zou de nieuwe
zeevaartschool vragen,
meldde in januari 1903 de
krant. De Vlissingsche Cou
rant baseerde zich op goed
ingelichte bronnen. Op 8 ja
nuari 1903 zag de Vereeni-
ging Zeevaartschool het
levenslicht. Doel van de ver
eniging is 'het stichten en be
sturen eener school, waar on
derwijs wordt gegeven in de
zeevaartkunde.'
Aan de wieg van de school
stonden de directeur van het
Loodswezen J. W. A F. van
Maren Bentz van den Berg,
de adjunct-directeur van
Maatschappij De Schelde mr.
J. Smit Azn en de directeur
van Stoomvaart Maatschap
pij Zeeland C. L. van Woel-
deren. Medebestuursleden
waren AAA.E. Gewin en
C. R. C. Wibaut.
Aan de oprichting van de
vereniging waren twee jaar
van plannen smeden vooraf
gegaan. Een begroting werd
opgesteld en 'de commissie
toog met een angstig hart aan
den arbeid'. De angst bleek
ongegrond. Met financiële
steun van het Rijk en de pro
vincie, die respectievelijk
drie- en tweeduizend gulden
beschikbaar stelden, en bij
dragen van de gemeente Vlis
singen (360 gulden) en parti
culieren (300 gulden) kon de
school worden verwezen
lijkt. De bestuursleden
schonken de school een glo
be, een boek en een kompas.
De directeur van De Schelde
beloofde dat leerlingen van
de school altijd welkom wa
ren om de werf te bezoeken.
Op 1 mei 1906, nog geen vijf
maanden na de oprichting
van de vereniging, werd de
zeevaartschool officieel ge
opend. De twaalf leerlingen
(zes uit Vlissingen, drie uit
Middelburg, en één uit Vrou
wenpolder, Breskens en
Texel) volgden de lessen in
twee lokalen op de bovenver
dieping van de lagere school
aan de F. Naereboutstraat.
Het ging de school voor de
wind. Op initiatief van een
nationaal comité ter herden
king van de driehonderdste
geboortedag van Michiel
Adriaanszoon de Ruyter,
werd er in 1906 geld bijeen
gebracht voor een eigen ge
bouw van de school. De eer
ste steen werd op 23 maart
1907 gelegd door prins Hen
drik. De school werd omge
doopt tot de De Ruyter-
school. Naast stuurlieden
werden er voortaan ook ma
chinisten opgeleid.
Blikken
De school onderging in de
loop van de eeuw nog meer
veranderingen. In 1920
moesten de leerlingen zich
kleden in een schooluniform.
Vanwege het embleem op het
petje, een driemaster met
lauwerkrans, kregen de stu
denten de bijnaam 'blikken'
of 'blikjes. Het pakket aan
opleidingen werd verbreed.
Bestuursvormen gewijzigd.
Het maritiem instituut De
Ruyter is tegenwoordig on
derdeel van de Hogeschool
Zeeland. Het leerlingental is
van 12 in 1903 uitgegroeid
tot 212 bij aanvang van het
studiejaar 1998/1999.
GOES,'t Beest
'De paradox van Pergamon',
performance door Theater Ad-
hoc, met Jan van den Berg en
Rien Stegman.
door Willem Nijssen
De geschiedenis van de we
tenschap zit vol helden.
Wat we licht vergeten, is de
voorspelbare consequentie
daarvan: dat die geschiedenis
ook wel vol schurken zal zitten.
Het heeft eigenlijk nog lang ge
duurd voordat iemand die heili
ge koe eens bij de horens vat. In
'De paradox van Pergamon' ge
beurt dat. Niet voor het eerst,
zeldzaam is het wel.
De wetenschap in twijfel trek
ken hoort tot de taboes. En daar
moet je omzichtig mee omgaan.
Je publiek moet verleid worden
(verleid maarniet verslagen) om
het veilige bolwerk te verlaten.
De vijand is machtig, dus de
aanpak moet listig. Ironie is een
verstandige keuze.
'De paradox van Pergamon' is
dan ook een mengvorm van ca
baret, toneel en persiflage. Twee
mannen in keurige, drie-delige
streepjespakken houden een
schijnbaar serieus bedoeld be
toog. Een verhaal dat begint
vanuit het historische moment
waarop men de mens opensneed
om zijn innerlijk te bestuderen.
De anekdotes over lijkenpikke-
rij liggen voor het oprapen.
De Burke-and-Hare-case (twee
'bad guys' die in de vorige eeuw
vreemdelingen vol whisky gooi
den, ze wurgden en de lijken
verkochten aan de beroemde
anatoom Dr. Knox) is een mooi
startpunt voor een geschiedenis
van de klassieke anatomie tot
aan het modernste DNA-onder-
zoek. En terwijl Mielce Telkamp
door de ruimte schalt ('Waar
heen Waartoe constate
ren de twee heren met een dikke
knipoog dat de waarom-vraag
dus nooit gesteld wordt.
De wetenschap is op niets geba
seerd („want het is allemaal me
ten en nog eens meten, en dat be
gint bij nul, vanuit het niets
dus.") En dat wereldje zit vol
met vreemde fanatici als de
Amerikaanse doctor Venter (de
uitvinder van het DNA-shot-
gun) en de Duitse Doktor Haa-
gen, die het moderne mummifi
ceren (plastimeren) heeft
ontwikkeld tot een morbide
kunst.
Met brede grijnzen, veelbeteke
nend wenkbrauwen-werk en
sluwe knikjes leggen deze 'duis
tere advocaten' vreemde linken
(de Titanic en de clitoris worden
moeiteloos met elkaar in ver
band gebracht). In een vlot
schijnbetoog dat een pittige
persiflage is op het wetenschap
pelijk denken worden nietszej
gende zwaarwichtighede
uitgestort. Langdurig over
anatomische les' van Reu
brandt, maar evengoed over
Golfoorlog („sneeuw in i
woestijn") of het Zwinti-tikkt
een atavistisch volksvermal
uit de Achterhoek. De me
heeft een schroefje los, dat is
conclusie.
Dat kan een vrolijk stemmend
slotsom zijn (dat is hij ook), dï
kan grappig gebracht worde
(dat wordt het ook). Maar
vorm is geen gemakkelijke: d1
stortvloed van woorden,
tientallen wandplaten die wor
den uitgerold en opgehangen
het nep-degelijke gebruik vai
audiovisuele middelen vraag
opperste concentratie. Er word
gegrinnikt, maar niet gebul
derd. Het is perfecte persiflage
voor binnenvetters, om nog een
van na te genieten.
dii
(i |u
Werk van Eddy Quite.
foto Willem Mieras
door ErnstJan Rozendaal
WOLPHAARTSDIJK - De Vlissingse schil
der Eddy Quite schildert de laatste jaren
voornamelijk Spaanse landschappen. Hij is
gefascineerd door de woeste ongereptheid
van de streek Alpojarra. Toch schildert en
tekent hij niet, zoals vroeger de impressio
nisten, ter plekke. Quite: „Ik schilder Spanje
vanuit de Palingstraat in Vlissingen."
Zijn schilderijen en enkele tekeningen zijn
op het ogenblik te zien in galerie De
Hoekweide in Wolphaartsdijk, samen met
werk in verschillende technieken van Anton
Heijboer en aquarellen van Nico Out. Quite
heeft de donkerrode bergen uit de Spaanse
Sierra Nevada in de buurt van Grenada zo
danig weten uit te beelden dat de beschou
wer de indruk krijgt dat hij de hete lucht bo
ven het landschap kan zien trillen.
Op elk uur van de dag doet de lichtval het
landschap er anders uitzien. Die verander
lijkheid heeft Quite in verf weten te vangen.
„Het zijn hele gekke bergen", zegt hij zelf.
„Ze liggen er alsof ze er niet thuishoren. Als
drakentanden in het groot. Op de opening
van de tentoonstelling zei iemand tegen me:
'Ik heb er gewoond en het klopt.' Die land
schappen zitten zo in mijn kop en zoals ze in
mijn kop zitten, moeten ze op het doek."
Quite is ooit begonnen met het maken van
pop artHij wilde een schilder van zij n eigen
tijd zijn en liet zich daarom lange tijd leiden
door actuele stromingen in de schilderkunst.
Nu beseft hij dat actualiteit en vernieuwing
twee verschillende begrippen zijn.
Fin de siècle
„Ik heb met allerlei tendenzen meegelopen,
maar eigenlijk heb ik altijd willen schilde
ren zoals ik nu doe. Dat is gebeurd onder in
vloed van schilders als Winslow Homer en
Roderick O'Connor. Als ik daar een schilde
rij van zie, moet ik me aan mijn stoel vast
houden anders val ik flauw. Die mensen wis
ten de essentie van iets vast te leggen en zijn
daarom nog steeds actueel. Die kun je zo in
een hedendaags museum ophangen. Zij ko
men uit het fin de siècle en daar zitten we nu
weer middenin. Misschien heeft het daar
mee te maken. We leven in een chaotische
tijd en zijn op zoek naar rustpunten. Die
landschappen in Spanje zijn onverganke
lijk. Ze zijn onaangetast en van alle tijden. Ik
probeer dat in mijn manier van schilderen
vast te leggen. Een andere schilder zou mis
schien met dit soort werk beginnen. Ik ben
altijd vergeten om het te doen."
„Vernieuwing is een moeilijk woord. 'Me
neer, wat bedoelt u daar nou mee?', zou Ge
rard Reve zeggen. Ik vind het mooi dat Heij
boer gewoon een kip schildert als hij een kip
wil schilderen. Maar dat vindt niet iedereen.
Als jochie dacht ik altijd dat wanneer ik
schilder zou worden ik alle boerenlullerij
zou ontvluchten en me zou bewegen in een
wereld zonder vooroordelen. Dat is niet he
lemaal waar gebleken. De bijlen vliegen
overal. Voor je het weet heb je er één in je nek.
'De tijd zal het oordeel wel vellen', denk ik
dan. Is je werk na vijf jaar nog om aan te
zien? Dat is de vraag."
Chirurg
Quite vertelt hoe hij bij een antiekhandelaar
in Frankrijk ooit een prachtig schilderijtje
ontdekte van een onbekende schilder. „Zeer
vakkundig geschilderd. Het kostte ruim
5000 gulden. Als ik chirurg was, had ik het
gekocht. En daar gaat het om. Dat veertig
jaar na je dood één iemand een schilderij van
je ziet en beseft dat het iets bijzonders is wat
hij graag wil hebben."
Expositie, werk van Eddy Quite, Nico Out, en An
ton Heijboer in galerie De Hoekweide in Wol
phaartsdijk. Open do-za van 13-17 uur.
doorErnst-Jan Rozendaal
WOLPHAARTSDIJK - Voor het
eerst zijn in De Hoekweide in
Wolphaartsdijk aquarellen te
zien van Nico Out. De criticus
die in de PZC wekelijks werk
van Zeeuwse kunstenaars be
spreekt heeft nu zelf aquarellen
ter beoordeling opgehangen. En
wat blijkt? Zijn eigen kunst be
hoort niet tot de vernieuwende
stromingen waarvoor hij door
gaans een lans breekt. Het zijn
aquarellen van Zeeuwse land
schappen, vakkundig vervaar
digd maar in een traditionele
stijl.
„Ik mijn stukken besteed ik met
veel plezier aandacht aan ver
nieuwing en ontwikkeling in de
kunst", bevestigt Out.
„Dat betekent niet dat ik het
idee heb dat in de kunst ook
vooruitgang bestaat. Kunst is
het antwoord van mensen op
dingen die spelen. Elke dag ko
men er nieuwe aandachtspun
ten bij en dat zorgt voor een ont
wikkeling in de kunst. Maar
daarnaast blijven oude aan
dachtspunten bestaan. Dus
blijft er ook kunst bestaan die
zich daarop richt. Ik heb die
kunst nooit met dédain beke
ken. Ik vond het spannend om
onderwerpen die veel mensen
■mooi vinden zo te behandelen
dat ze geen kitsch worden maar
wel raken aan de oorspronkelij
ke ontroering die die mensen, en
ik, hebben ervaren."
„De aquarel is een mooi, vluch-
Werk van Nico Out.
tig medium. Niet meer dan een
druppeltje pigment in water,
maar je kunt er mooie dingen
mee maken. Mijn onderwerp is
het licht dat uitnodigt tot con
templatie. Het landschap dat ik
schilder mag met de tijd veran
deren, maar de luchten en het
licht blijven altijd." „Met deze
expositie steek ik mijn nek uit.
Nu ik dit aan de openbaarheid
heb prijsgegeven, kan ik hier
niet meer op terugkomen. Ik heb
een bloedhekel aan dogma's. Ik
foto Willem Miera
wil niet op iets worden vastge
pind. Deze aquarellen complf
teren misschien het beeld da
mensen van mij hebben. Da
blijkt dan van een kwikzilve:
achtige ongrijpbaarheid te zijl
Dat vind ik wel prettig.
