De drummer is een muzikant
Twentse Mais Girls
zijn toe aan oogsten
Dagboek van een rockster
Kissin mint de
volle romantiek
Muziek
voor de
groei
Duo met spankracht
kunst cultuur donderdag 3 december 1998 15
cd klassiek
Zucchero is op
zoek naar een
nieuwe droom
C
Cleuvers drumacademie
Twentse Mais Girls een jaar later: de wind mee.
Een jaar geleden begon het als
grap. De parodie van vier
Twentse meiden op de Britse
Spice Girls zou volgens velen
slechts van korte duur zijn.
Maar zie daar: de Mais Girls vie
ren afgelopen maand met de
presentatie van het album Mais-
sie hun eerste verjaardag. Hun
woonplaats Enter, bekend als
het klompendorp van Overijs
sel. heeft er een nieuwe attractie
bij.
Het eerste exemplaar van het al
bum was voor plaatsgenoot Fol-
kert Velten. De profvoetballer
van SC Heracles had niet ver
wacht dat de Enterse schonen
het zo ver zouden schoppen.
Debbie, Mariska. Sandra en
Mariëlle zullen het nog lastig
krijgen om Folkert Velten naar
de kroon te steken. „Hij heeft
meer doelpunten op zijn naam
staan, dan een artiest ooit hits
kan scoren", weten de dames
maar al te goed. Velten maakte
in de competitie van het betaald
voetbal 156 goals. Voordeel voor
de Mais Girls is dat de spits -
herstellende van een beenbreuk
- momenteel volledig droog
staat.
Na het hitje 'Wi'j bint de boer'n-
meid'n van het platteland' ging
het snel met de vrouwelijke vari
ant op Normaal en Karrespoor.
..Haast te snel", meent producer
Jan Eppink, één van de mensen
achter het succes 'Busje komt zo'
van een ander Overijssels ex
portproduct, Hollenboer. Optre
dens in overvloed voor de in
koeienvellen getooide Mais
Girls, maar nagenoeg géén re
pertoire. Dat was het probleem.
Rond carnaval werkte de groep
14 optredens in één week af.
Tachtig keer stond de groep
inmiddels op het podium, soms
bekogeld met strobalen, doch
meestal door mannen met
vreugdekreten onthaald.
Fitness
„Onze optredens zijn gewoon
een vorm van fitness", meent
Maissie Mariëlle, „Je staat 35
minuten als een gek te springen,
te dansen en te klappen. Door dit
werk ben ik in korte tijd zes kilo
afgevallen." De vier zangeresjes
werden ooit weggeplukt uit een
kapsalon. De combinatie van
knippen en zingen werd twee
van de meiden teveel. Na de eer
ste buitenlandse trip (Mallorca)
besloten Judith en Lilian te kap
pen met hun artiestenbestaan.
Ze werden vervangen door de
boerenmeiden Debby en Mark
ka.
De toekomst van de meiden ligt
op het platteland. Dat maken de
titels van de 14 songs duidelijk:
Boerenknul/Met de kippen op
stok/Ik wil 'n boederie/Boeren
zijn de beste minaars/We gaan
de boer op/Kalverliefde. De
Twentse groep ziet de toekomst
zonnig in. Op de drassige akkers
mag de opbrengst van de mais
dit jaar gigantisch tegenvallen,
de Mais Girls zijn er van over
tuigd dat ze in deze periode de
wind alleen maar mee zullen
hebben. „Wij willen nu gaan
oogsten!"
Dolf Ruesink
Het veelbelovende Russische
viool-pianoduo Denis (24) en
Vadim (20) Goldfeld is onlangs
door de Nederlandse tak van Sony
Classical geadopteerd; het eerste
'klassieke' contract in vele jaren.
De beide musici maken hun op
merkelijk debuut met een klassie
k/romantisch album, een mooie en
representatieve keuze uit het re
pertoire voor deze bezetting.
Het in het Duitse Lübeck wonende
duo geeft meteen een prachtig vi
sitekaartje af. Zijn meeslepende
vertolking van - vooral - het ro
mantisch repertoire wekt bewon
dering en verbazing: hier wordt
heel evenwichtig, met groot inle
vingsvermogen gemusiceerd. De
Sonate nr. 1 voor piano en viool in
D en het Rondo voor piano en viool
in b van Schubert worden vol
klankpracht en met veel speel
vreugde uitgevoerd. Daarbij ont
vouwt zich een fascinerend span
ningsveld tussen lyriek en drama.
En in de Sonate in A, opus 100 en
het Scherzo uit de Sonate in c van
Brahms zorgen intensiteit en
diepgang voor soms aangrijpende
momenten.
Alleen Mozarts Sonate in G, KV
379 vind ik wat netjes uitgevoerd
door de twee broers Alsof ze bang
zijn hun grote muzikaliteit met het
oog op stijlzuiver musiceren opti
maal te benutten.
Jos Frusch
Denis Vadim Goldfeld. portraitmu
ziek van Mozart. Schubert cn Brahms;
Denis (viool) en Vadim Goldfeld (pia
no); SONY SK 60S IS.
Als bij zo veel Russen ligt de
grote kracht van Evgeny Kis
sin in de romantische pianolitera
tuur. Zijn manier van spelen is een
klasse apart. Zijn jongste cd laat
de op zich vreemde combinatie
Bach, Busoni, Beethoven en Schu
mann horen. En toch, bij elkaar is
het onder de handen van Kissin
een eenheid.
Al bij de eerste tonen van door Bu-
sono naar de piano vertaalde Cha
conne voor viool van Bach, zet hij
zijn stempel op deze nu majestei
telijk klinkende muziek. Hij benut
elk facet van de piano om de kleu
ren van dit stuk te belichten.
Prachtige, diepe, warme baslijnen
contrasteren met mooi heldere,
blinkend lichte noten.
Bijna Mozartiaans gaat hij om met
twee rondo's van de nog jonge
Beethoven. Een beetje te speels, te
virtuoos misschien. Dat deden an
deren voor hem wat subtieler en
met meer fantasie. Maar het klinkt
wel helemaal als een vertolking
van een romanticus van deze tijd.
Maar dan gaat hij zitten voor de
befaamde suite Kreisleriana. Mu
ziek waarvan de uitvoering is
voorbehouden aan de echt heel
groten het vak Kissin hoort daar
bij. De twaalf fantasieën krijgen
een indrukwekkende, niet zelden
ontroerende vertolking.
Kissin laat de piano vertellen en
zingen. Hier bewijst hij zonder
meer in de grote Russische traditie
te staan met voorgangers als Ho
rowitz. Waanzinnig virtuoos als de
muziek dat vraagt, voluit gaand
als dat noodzakelijk is. maar ook
terughoudend, een enkele noot het
volle pond gevend.
Mike Belinfante
Bach-Busoni, Beethoven, Schumann
Evgeny Kissin, piano. RCA Red Seal,
09026 68911 2.
Raimond Lap (38) heeft veer
tien cd's gecomponeerd voor
kinderen van 0 tot 8 jaar. Voor zijn
eersteling, de 'Baby cd' uit 1994,
krijgt hij goud omdat er 50.000
exemplaren van zijn verkocht.
Nieuw is 'Zonder taal geen ver
haal'. Een sprookje, waarin de let
ters van het alfabet hun ruzies bij
leggen en op volgorde gaan staan.
Want pas dan is er taal en dus een
verhaal.
„Alles baseer ik op wat ik mee
maak met mijn eigen vier kinde
ren, die tussen 4 en 8 jaar oud zijn"
zegt de Veldhovense componist.
„Ik heb mijn studio aan huis,
waardoor ik veel meemaak van
wat ze beleven. Meer heb ik niet
nodig. Bovendien ben ik geïnte
resseerd in opvoeding en het leer
proces."
Lap geeft een voorbeeld: „Mijn
dochter is gepest door een jonge
tje. In een liedje leg ik uit dat hij
eigenlijk verliefd op haar is, aan
dacht wil en haar daarom, hoe ver
velend dat ook is, een duw geeft.
Mijn dochter luistert ernaar en ze
is over haar probleem heen gehol
pen. De oplossing zit in het liedje."
Prijs
Lap heeft gestudeerd aan het con
servatorium, piano en compositie
gedoceerd en maakt nog steeds,
een dag in de week, commercials
en muziek bij film- en videopro
ducties. In 1982 heeft hij de
Conamusprijs (beste compositie)
gewonnen, terwijl hij met de groep
Delight een hit had.
„Eén van onze kinderen was een
huilbaby, het ergste wat er is. Ik
heb voor hem een babycassette ge
maakt. Die sloeg aan."
Op de peuter-cd begint Lap met
teksten, die voor baby's nog geen
zin hebben. De kleuter-cd bevat
lesjes waarin met taal wordt ge
speeld. „Korte dingen, waarin be
grippen als kleiner en groter, lmks
en rechts speels worden uitge-
legd."
Groenten
'Ik groei van groenten' is eveneens
een succesvolle cd van Lap. „Mijn
kinderen aten geen groenten. Ik
vertelde ze over levende wezentjes
die sterk waren, gegeten wilden
worden en niet wilden verrotten in
de afvalbak. Dat hielp. Ik heb ze
ven sprookjes gemaakt, die aan ta
fel beluisterd moeten worden." Na
de avonturen van het blozende
bietje, Bertje het doperwtje en de
punker Dolly Wortel - en een aan
tal andere producties - is er nu
'Zonder taal geen verhaal'.
„Ik wilde meer met taal gaan
doen, dat heeft te maken met mijn
opvoeding. Mijn vader was jurist
en begon aan tafel altijd een dis
cussie, waarbij we moesten aan
vallen en verdedigen: je er met
woorden uit moest redden. Deze
cd wil kinderen vanaf groep 3 in
hun taalgebruik stimuleren. Ik
denk dat als je je slecht kunt uit
drukken je eerder op agressieve
manier duidelijk gaat maken wat
je bedoelt."
Jacques Geluk
succes had als slagwerker, besloot
hij toch te gaan studeren. „Psy
chologie", zegt Cleuver. „Helaas
heb ik de universiteit maar drie
jaar van binnen gezien. Op een dag
liep ik letterlijk Thijs van Leer te
gen het lijf. Voordat ik wist wat er
gebeurde speelde ik bij Ramses
Shaffy en later natuurlijk in Fo
cus. ik vergeet nooit meer wat
Ramses zei toen hij me op een dag
met mijn studieboeken zag. 'Zo
mijnheer', riep hij, zoals alleen hij
dat kan. 'En wat denken wij dat
we aan het doen zijn? Zijn wij mu
zikant, of zijn wij student'. Eh,
muzikant, meneer. Ik hoor het me
nog zeggen."
Oefenzaaltje
Hoewel Cleuver later gouden ja
ren meemaakte met Focus, (de
band waarmee hij nu een tweede
jeugd dacht te kunnen beginnen,
maar daar door onenigheid tussen
de bandleden vooralsnog niet aan
kan beginnen), vergat de slagwer
ker de woorden van zijn vader
niet. Hans Cleuver keerde terug in
de collegebanken voor een studie
bedrijfskunde. „Veel muzikanten
denken dat hun succes oneindig is.
Roem is vergankelijk, helaas. Ik
heb daarmee altijd rekening ge
houden."
Cleuver werd manager. Eerst van
Focus. Later van Thijs van Leer en
Jan Akkerman. Begin jaren tach
tig besloot Cleuver dat het tijd
werd zijn droom te verwezenlijk
en zette zijn drumschool op. „En
geen lullig oefenzaaltje. Ik zei te
gen Jan Pustgjens van het Con
certgebouworkest: Jan, let op, ik
word de grootste op dit gebied. Ik
hoor hem nog lachen."
Cleuver lacht het laatst. Zijn 'aca
demie' geniet internationale be
kendheid. „Ik heb geleerd dat je
een enorme discipline aan de dag
moet leggen om in deze gecompli
ceerde wereld te kunnen overle
ven. Ik ben boven komen drijven
omdat ik mijn vak serieus neem."
Mike Belinfante
De Italiaanse rockster Zucchero
Fornaciari (43) is en blijft in zijn
land een vreemde eend in de muzikale
bijt: hij is nog altijd onvervaard op pad
door het land van Amerikaanse
rootsmuziek en dat zie je Italiaanse
pophelden zelden doen. De meesten
maken in de laars van Europa immers al
sinds mensenheugenis furore met
muziek van eigen bodem. Toch heeft
door de jaren heen dat repertoire van
gespierde rhythm 'n' blues en gloedvolle
soul de bebaarde Italiaan geen
windeieren gelegd. Van zijn platen
verkoopt hij minimaal een miljoen
exemplaren en zijn concerten zijn goed
voor twintig- tot dertigduizend
betalende bezoekers. In Italië wel te
verstaan.
Zoals gezegd is die plaat door
drenkt van heimwee naar Zucche
ro's jeugd. Een tijd waarin elke
dag de zon scheen en het alleen re
gende bij de boeren. Dat terugkij
ken over zijn schouder heeft Zuc
chero ook aan het denken gezet
over de toekomst. Want eigenlijk
heeft hij alles al eens gezien en
meegemaakt, onthult hij tijdens
een gesprek op een Amsterdamse
hotelkamer. En wat hij tegen
woordig ook doet, het is lang niet
meer zo spannend als in de dagen
van weleer. Zelfs niet het feit dat
Zucchero langzaam maar zeker
voet aan de grond in Amerika
krijgt, want vorig jaar wist hij bij
voorbeeld nog The House Of Blues
in Los Angeles uit te verkopen.
„Ach, daar moet je je niet op ver
kijken", relativeert hij nu. „Ame
rikanen blijven conservatief. Een
Italiaan die Amerikaanse blues en
rock speelt, dat beschouwen ze als
een nieuwsgierig fenomeen. Dat
moeten ze een keer gezien hebben.
Maar uiteindelijk kiezen ze toch
voor hun eigen muzikanten. Ik
hoef trouwens geen nummer een te
worden in Amerika, ik vind het
leuk om er naar toe te gaan en op te
treden op plaatsen die een legen
darische naam hebben, zoals The
House of Blues."
Door de wereld reizen en optre
den, daar put, Zucchero zijn le
vensvreugde uit. Peperdure pro
ducties in een studio opnemen met
complete gospelkoren hoeft voor
hem niet meer zo erg. „Gitaar,
drum en bas. Dat is voldoende.
Daar ben ik nu wel achter. Het
moet niet meer zo grootschalig.
Vroeger was ook alles eenvoudig
en ik zou graag naar die tijd terug
willen. Toen ik twaalf was en net
begon met gitaarspelen, was het
leven veel leuker. Ik stond niet on
der druk en kon doen wat ik wilde.
Alles om me heen is nu veel te
groot geworden. Ik zit wel eens te
mijmeren als ik ver weg ben van
huis. Dan vraag ik me af hoe ik de
sereniteit van het leven terug kan
vinden. Ik probeer vaak de harmo
nie van vroeger weer op te roepen.
Soms slaag ik daarin en dan heeft
het de werking van een kalme
ringstablet. Want ik wil wel eerlijk
bekennen dat de uitdaging in mijn
leven tegenwoordig ver is te zoe
ken. Bij bijna alles wat ik doe heb
ik het gevoel het al eens eerder ge
daan te hebben. Ik heb gewoon een
nieuwe droom nodig. En dat is
waarom ik een plaat gemaakt heb
als Blue Sugar. In die liedjes pro
beer ik de kleuren, geuren en voor
al de stilte van de warme Italiaan
se zomeravonden uit mijn jeugd
weer op te roepen. Vriendschap
pen betekenden toen nog wat. In
mijn leven is het tegenwoordig al
leen maar business.
„Ik mag me de gelukkige bezitter
noemen van een grote boerderij in
Toscane. Dat is mijn mooiste bezit,
want ik houd van dieren en ben
trouwens ook opgegroeid op een
boerderij. Weet je wat ik zou wil
len? Daar vlakbij een zaaltje voor
popconcerten bouwen in de trant
van de House of Blues. Ik zou in de
boerderij blijven wonen en elke
avond concerten organiseren van
oorspronkelijke bluesbands. Uit
Memphis, New Orleans, of waar
vandaan ook. Ik zou er een restau
rantgedeelte bij bouwen, waar
goede wijn, bier en voedsel te koop
zou zijn. De zaal moet berekend
zijn op zo'n vijfhonderd mensen.
Een paar keer in de week zou ik
dan gaan jammen met de bands
die ik had gecontracteerd. Dat zou
prachtig zijn. Misschien ging ik
dan zelfs wel persoonlijk in Ame
rika op zoek naar goede blues
bands. En dan zou ik een eigen
blueslabel beginnen om hun pla
ten uit te bregen. Geen dure pro
ducties, maar platen die gewoon
live zijn opgenomen in mijn eigen
House of Blues in Italië. Daar
droom ik van."
Harry de Jong
Zucchero's roem is in Neder
land ietsje kleiner, maar een
tent als Paradiso krijgt hij met ge
mak vol. Omdat Zucchero een
nieuwe cd uit heeft, is hij op dit
moment druk in de weer om een
tournee op poten te zetten die hem
door heel Europa brengt. Het staat
al vast dat hij in maart Nederland
aandoet.
Die nieuwe cd heet Blue Sugar en
lijkt een dagboek van de jonge ja
ren van Zucchero. Begeleid door
een spaarzaam instrumentarium
van bas, drums en gitaar mijmert
deltaliaan over zijn jeugd. Een ge
deelte van de plaat is opgenomen
in Dublin, een stad die het hart van
Zucchero heeft gestolen. Met Bo
no Vox van U2 als gids leerde hij de
Ierse hoofdstad kennen als een uit
zijn krachten gegroeid dorp, waar
het goed toeven is. Tussen de be
drijven door schreef Bono ook nog
een liedje voor de Italiaanse
rocker. En dat is uiteraard terug te
vinden op Blue Sugar.
Zucchero Fornaciari: „Een concertzaaltje met restaurant bij mijn eigen boerderij, daar droom ik van."
foto Anton Corbijn
leuver heeft dan ook niet zo
omaar een drumschooltje,
maar een heuse academie, waarbij
17 leraren en dik 300 leerlingen
dagelijks van zeven uur 's och
tends onderricht geven, of krijgen,
in wat Cleuver 'een vak' noemt.
„Vroeger werd een drummer ge
zien als iemand die maar wat op de
frommels stond te hameren. Een
band bestond uit muzikanten én
een drummer. Ik ken de grapjes
wel. Drummen is een vak. Een
slagwerker moet jaren studeren
om zijn gecompliceerde instru
ment onder de knie te krijgen.
Drummen doe je met je handen, je
voeten én je hoofd. Waarom zou
een violist meer van een bepaalde
partituur moeten afweten dan een
slagwerker?"
Het stond al vroeg vast dat Hans
Cleuver muzikant zou worden.
„De Cleuvers zijn muzikanten.
Mijn overgrootvader was dirigent
(van onder
meer de Ver
spelen jongen", zei hij, waarmee
hij wilde zeggen dat een slagwerk
geen instrument was. „Ik heb toch
doorgezet. Ik herinner me dat ik
uren en uren doorbracht bij de
emging voor
Instrumenta
le Muziek in
Middelburg, de voorloper van het
Zeeuws Orkest), zijn vader con
certpianist en mijn vader was dan
wel werkzaam bij een verzeke
ringsmaatschappij, maar vooral
een begenadigde pianist."
Het kwam vader dan ook vreemd
voor toen zoonlief zijn voorkeur
voor het slaginstrument liet blij
ken. „Je moet een instrument leren
Veteranen Harmonie, waarvan
vader voorzitter was. Op mijn ze
vende kon ik alle ritmes meetrom-
melen."
Later besloot hij les te nemen.
„Moest ik oefenen op een triplex-
plankje en noten leren lezen. Als
de leraar merkte dat ik mijn lessen
niet had geleerd, ging hij doodleuk
de krant lezen. Later leerde ik het
vak van John Engels. Ik zat me
teen in verschillende bands en
toen ik op een dag tegen mij vader
zei dat ik muzikant wilde worden,
nam hij me mee naar Heek op het
Rembrandt-
plein in Am
sterdam.
'Kijk goed
jongen', zei
hij, wijzend op de muzikanten die
daar zaten te tetteren, terwijl het
publiek een ijsje wegtikte. 'Is dat
je toekomst? Als je ooit besluit om
muzikant te worden, zorgt dan dat
je een degelijk opleiding hebt om
op terug te vallen'."
De wijze woorden waren niet aan
dovemansoren gericht. Hoewel
Hans Cleuver op jonge leeftijd
foto Robert van Stuyvenberg
Een drummer die op stand
woont. Daar moet wat
mee aan de hand zijn. Hans
Cleuver is dan ook niet alleen
slagwerker van professie.
Hans is zakenman én eigenaar
van de grootste drumschool
van Nederland en kan zich
daarom niet alleen een fraaie
villa in het Scheveningse
permitteren, maar ook een
gebruind gelaat. Vorige week
werd de ex-drummer cn
manager van Focus, die al
sinds jaar en dag een eigen
slagwerkschool in de
badplaats heeft,
onderscheiden. Cleuver (51)
ontving voor het derde
achtereenvolgende jaar de
prijs van Beste Drumschool
van de Benelux en voor de
tweede maal de trofee van
beste drumleraar.
Hans Cleuver met zijn dochter in de studio: „Drummen is een vak."
