Israël worstelt met Zuid-Libanon netan y A oor Het rad van onfortuin L lilted» PZC PZC Kantje boord feiten en meningen Goedkope oplossing bestaat niet voor veiligheidszone boven noordgrens dinsdag 1 december 1998 door Ad Bloemendaal Een revisie van Israëls mili taire tactiek in Libanon is al lang geen nieuws meer. De gene rale staf beraadt zich nu een paar weken vroeger dan nor maal, maar een evaluatie van de toestand in de bezette delen van Libanon is sinds 1985 een vast halfjaarlijks ritueel. De militai re leiders besluiten het ene half jaar tot een meer offensieve aanpak om bij de volgende her ziening aan te kondigen dat een meer defensieve opstelling tot betere resultaten en minder slachtoffers leidt. Het is tekenend voor de uit zichtloosheid van de confronta tie met de sjiïetische Hezbollah. De legerleiding weet dat er geen militaire oplossing voorhanden is, ook al omdat er in Zuid-Liba non meer aan de hand is dan al leen een gewapend conflict. Syrië en Iran gebruiken de Hez bollah voor het nastreven van hun politieke doeleinden en Li banon beschouwt het sjiïetische verzet als een gênant surrogaat voor het eigen leger, dat niet in staat is het land te verdedigen. Voor Israël is de bezette 'veilig heidszone' wisselgeld bij toe komstige onderhandelingen met Syrië, en het heeft verplich tingen ten aanzien van het 'Zuid-Libanese leger', de colla borerende plaatselijke militie van generaal Antoine Lahad. In Israël speelt ook de publieke opinie - angst voor gezichtsver lies tegenover de Arabieren - een rol. Volgens de officiële Israëlische lezing is de 'veiligheidszone' in Zuid-Libanon ingesteld als een buffer tegen infiltratie door 'terreurgroepen' en de lancering van raketten tegen de bevolking van het noorden van Israël. In werkelijkheid is de zone een overblijfsel van de invasie van 1982, waarmee minister Ariel Sharon van Defensie (nu op Buitenlandse Zaken) een over eenkomst dacht te kunnen doordrukken met de Libanese regering. De Libanese oorlog leidde tot de stichting van de Hezbollah en niet andersom. Onvrede De Likoed-regering, bang voor nog meer gezichtsverlies, durf de na de invasie een militaire te rugtrekking niet aan. Maar groeiende onvi'ede onder de be volking over de tol aan mensen levens, leidde in 1985 tot de vorming van een kabinet van nationale eenheid. De nieuwe regering aanvaardde een terug trekkingsplan, maar het was een door politieke overwegin gen ingegeven halve maatregel, die het uiterste zuiden van Li banon bezet liet. Het bood de Hezbollah de gele genheid zijn guerrrilla-opera- ties voort te zetten, gestimu leerd door de wetenschap dat de Israëlische bevolking geneigd is de regering onder druk te zetten zodra ze vindt dat er teveel slachtoffers vallen onder haar dienstplichtigen. De Israëlische legerleiding is niet te benijden. De politici eisen spectaculaire successen in Libanon zonder dat er meer dan een paar mili tairen per jaar mogen sneuve len. Volgens een oude militaire doc trine is het doorgaans het beste een vijand met gelijksoortige wapens te bestrijden. Een lucht macht kan het effectiefst wor den aangepakt met vliegtuigen, tanks worden ingezet bij de be strijding van tanks, en infante rie en speciale eenheden vormen het beste wapen tegen guerrilla- strijders. Artillerie De grootste successen in Liba non heeft Israël behaald met commando-operaties in de 'vei ligheidszone' en het gebied ten noorden daarvan. Als gevolg daarvan nam de Hezbollah vooral vorig jaar haar toevlucht tot een intensiever gebruik van mortieren en raketwerpers. Maar daartegen heeft de Israëli sche artillerie nu voldoende af weer beschikbaar. Moderne elektronische middelen ontdek ken mortieropstellingen" in een mum van tijd, waarna artillerie en gevechtshelikopters razend snel in actie komen. Als het gaat om techniek heeft het Israëli sche leger zijn zaken goed voor elkaar. Het probleem voor de generale staf is dat een effectieve con frontatietactiek met speciale eenheden slachtoffers eist. Per definitie riskante operaties lo pen immers niet altijd goed af. In september 1997 liep een pelo ton Israëlische mariniers, op weg om een sleutelfiguur in de Hezbollah uit te schakelen, ten noorden van de veiligheidszone in een hinderlaag. Er vielen twaalf doden. De Israëlische te levisie vertoonde een paar da gen lang weinig anders dan beelden van begrafenissen en onder druk van de politici zag de legerleiding zich weer eens genoodzaakt de tactiek te ver anderen. Aanfluiting Sinds die tijd luidt de order: zo min mogelijk verplaatsingen in het terrein. Militairen reizen met pantservoertuigen of heli kopters naar hun zwaar ver sterkte steunpunten en het aan tal patrouilles is teruggebracht. De meeste Israëlische doden vallen nu binnen de veiligheids zone, soms op minder dan hon derd meter van de Libanees-Is- raëlische grens. Het verklaarde doel van de Isx-aëlische aanwe zigheid - het tegenhouden van infiltranten - is tot een aanflui ting geworden. De Hezbollah laat steeds vaker zien hoe po reus de Israëlische buffer is. De strijd in Libanon heeft dit jaar tot nu toe aan 22 Israëlische militairen het leven gekost. In termen van een gewapend con flict is dat eexx opmerkelijk lage prijs. Maar in een democratie gaat het erom of kiezers een zaak belangrijk genoeg vinden om ervoor te betalen met de le vens van hun zonen en broers. Volgens opiniepeilingen zien steeds minder Israëli's de nood zaak in van een verdere bezet ting van het zuiden van Liba non. Veex-tig procent is nu voor een onvoorwaai'delijke terug trekking, tegen 22 procent in maart van dit jaar Zelfs Sharon vindt nu dat een verder verblijf in Libanon weinig uithaalt. Hij heeft zich voor een onvoorwaar delijke, gefaseerde terugtrek king uitgesproken. Maar in het Israëlische kabinet behoort hij tot de weinigen. De meeste ministers, inclusief de als altijd besluiteloze pre mier Netanyahu, blijven de i~ea- liteit ontvluchten. Ze willen al leen een oplossing die Israëls Netanyahu haal ons weg uit de Libanese modder, staat er op dit protestbord geschreven. De onvrede onder de Israëlische bevolking over de tol aan mensenlevens in Libanon groeit. foto Menahem Kahana/EPA gezicht in Libanon redt, veilig heid garaixdeexi; voor het noor- den van het land en voorziet in vredesverdragen met Libanon en Syrië zonder een teruggave van de in 1967 bezette Golan- hoogvlakte. Er is zelfs voorge steld bij wijze van wraak Liba nese civiele doelen te bombar deren. Waar dat toe kan leiden heeft Simon Peres in 1996 ervaren, toen hij als premier de operatie 'Druiven der Gramschap' liet uitvoeren, Hij is er zo van geschrokken dat hij nu tot de meest fervente voorstanders behoox-t van een onvoorwaardelijke terugtrek king. GPD Met de hete adem van de huisbankier in de nek sleept de Koninklijke Schelde Groep te Vlis- singen nog juist op tijd de broodnodige milj oe nen uit het vuur bij grootaandeelhouder het Rijk. Berichten over uitstel van betaling kunnen in de prul lenmand. De overheid geeft de KSG met een injectie van 50 miljoen gulden een onschatbaar goed: tijd. Om door te gaan met de lopende opdrachten, om nieuwe te verwerven, om te verhuizen uit de Vlissingse binnen stad en om nieuwe aandeelhouders te zoeken. 1650 werknemers kunnen opgelucht ademhalen. Het was kantje booi'd. Gisteren liep de termijn af, die de bank van De Schelde had gesteld aan het verbreden van de financiële basis. Pas in de loop van vorige week te kende zich in politiek Den Haag brede steun af voor hulp. Ondertussen bleef er onduidelijkheid bestaan over de gevolgen van de bezuinigingsronde bij Defen sie. Zelfs toen bekend werd dat de defensietop in de zo genoemde hoofdlijnennotitie minister De Grave aan raadt, geen taken af te stoten maar de kaasschaaf te hanteren, kreeg De Schelde nog geen zekerheid. Tot gisteravond was het de vraag, of De Grave en zijn colle ga Jorritsma van Economische Zaken het eens zouden worden. Uiteindelijk werd de pijn gedeeld: 25 miljoen van EZ en 25 miljoen van Defensie. Minister Jorritsma is optimistich over de kansen voor de KSG. De overheid gelooft als aandeelhouder in het bedrijf, zo laat zij weten. Politieke motieven spelen daarbij ongetwijfeld een rol. 'Miljoenen steun voor een noodlijdend bedrijf' klinkt veel minder aangenaam dan 'een financiële basis voor de toekomst'. Jorritsma zal de schijn willen vermijden dat De Schelde, ondanks alle nu gangbare ideeën over de werking van de vrije markt, gewoon met overheidsgeld overeind wordt ge houden. De afspraken tussen de KSG en de ovei'heid zijn meer dan een financieel noodverbandje. De vermogensinjec tie van 50 miljoen - aangevuld met enkele miljoenen die mede-aandeelhouder provincie Zeeland al eerder re serveerde - biedt ruimte om serieus werk te maken van verhuizing naar een beter geoutilleerde werf in Vlissin- gen-Oost. Dat kan de productiekosten drukken. Er is ook overeenstemming over het stroomlijnen van de productie van de vier LCF-fregatten, waardoor minder duur inleenpersoneel nodig zal zijn. Zo kan de KSG wellicht aantrekkelijker worden voor andere aandeel houders of voor partijen die willen samenwerken. Of De Schelde inmiddels al het leergeld heeft betaald, dat nodig is voor een succesvolle verzelfstandiging en gedeeltelijke overschakeling naar civiele bouw, is ook na de jongste Haagse besluiten niet duidelijk. Maar er is weer wat hoop dat de leerschool wordt afgesloten en de werf als een volwaardige partij met succes de markt op kan, hoe zwaarbevochten die ook is. Voor dit moment telt vooral dat De Schelde verder gaat met enige financiële armslag en dat daarmee de werk gelegenheid in deze belangrijke poot van de Zeeuwse industrie voorlopig veilig is. door Cock Rijneveen Het leven is geen spel, maar sonxs heeft het er wel alle schijn van. Meedoen is spelen om de winst. Het valt niet mee later en met minder aan de streep te komen. Leven in de Nederlandse polder is geen spel. En toch, blijkt uit onderzoek, bepaalt ook het lot wie wint en wie niet. Aan de on derkant van de samenleving is meespelen in een Rad van On- fortuin bijna onontkoombaar. Vooral eenoudergezinnen, WAO'ers, (langdurig) werklo zen en oudere allochtonen zit ten vaak jai-en zonder enig per spectief vast in die carrousel. Ax-moede en sociale uitsluiting. Het ongeloof dat iemand arm kan zijn in Nederland is ver dwenen. Mede dankzij mon seigneur Muskens. Wie de bis schop van Breda nu vraagt naar zijn beweegredenen van toen, wordt herinnerd aan de 'triom falistische Troonrede' van 1996. „Men werd in de waan gehou den dat het allemaal zo goed ging. Tot 1996 is stelselmatig ge probeerd buiten de publieke opinie te houden dat aimoede bestaat." Zijn opmerking dat iemand des noods mag stelen om zijn honger te stillen, deed veel stof opwaai en. Het was een kentering. „Het grootste probleem, de schaamte om er voor uit te komen dat men arm is, is voorbij", zegt Mus kens: „Stnxctureel is er niets verbeterd. Eén op de tien kinde ren groeit op in armoede." Ad Melkert, minister van Socia le Zaken in Paars-1 en nu frac- tieleider van de PvdA, ziet het ander-s. „Een jaar voor de op roep van de bisschop is al de ba sis gelegd voor ai'moedebestrij- ding en -erkenning. In het i'egeerakkoord van 1994 was er nog geen letter aan gewijd." De politiek van zijn voorgangei-s was dat iedereen zou profiteren van economische groei. „Voor mij als sociaal-democraat was het vanzelfsprekend te erken nen dat armoede bestaat. Maar het was niet zo vanzelfsprekend daarvoor ruimte te vinden in een coalitie met de WDHet ka binet heeft voor meer dan een miljard gulden maatregelen ge nomen, in het bijzonder voor mensen met een AOW'tje en al leenstaande moeders." Vruchten Ontegenzeggelijk werpt het ar- moedebeleid van het vorige ka binet vxuehten af. Het aantal huishoudens met een laag inko men, zo heeft het Centraal Bu reau voor de Statistiek (CBS) en het Sociaal en Cultureel Plan bureau (SCP) geraamd, nam dit jaar af met zo'n 15 procent. Van de groep van 973.000 is 120.000 deelnemers aan het Rad van On- Eén op de acht Nederlanders heeft het nog steeds niet breed. Een bisschop, een vakbondsbons, een fractieleider en een be- Armoede was eenpaar jaar geleden opeens een'hype' en heel stuurder pur sang geven hun visie. De meningen zijn hopeloos voorzichtig merkt ook de 'andere kant van Nederland' er iets verdeeld, al zijn ze het over één ding eens: 'We zijn er nog lang van. Deze week wordt de derde Sociale Conferentie gehouden, niet'. Dak- en thuisloos in Nederland. fortuin een beter lot verschaft. Dat is te danken aan het beter gebiuikmaken van huursubsi die, bijzondere bijstand en an dere financiële steun. In de Ax-- moedemonitor 1998 tekenen de twee bureaus aan dat maar een kwart van deze groep baat heeft gehad bij de specifieke bestrij ding van de anonieme armoede. Mei keil desondanks: „Werkloos zijn of onvoldoende inkomen hebben en de weg niet weten om daar wat aan te doen, dat was een groot probleem. Met onze maatregelen bereiken we niet automatisch degenen die we moeten bereiken. Naar aanlei ding van het initiatief van het kabinet zijn in meer dan dx*ie- kwart van de gemeenten armoe- denota's verschenen. De in spanningen van gemeenten zijn daax'bij lieel belangrijk." Toch staan er anno nu zo'n 850.000 gezinnen en alleen staanden onder de streep: 1,7 miljoen Nedexianders hebben het nog altijd niet breed. Van de economische vooi'spoed in de voorbije jaren hebben ze nau welijks geprofiteerd. Dat steekt Agnes Jongexius, federatiebe stuurder van de vakcentrale FNV en voorzitter van het plat form Annoedebestrijding. „De gekozen oplossingen zijn niet structureel. Het budget voor de bijzondere bijstand is verhoogd, maar dat het sociaal minimum te laag is, wordt door de politiek niet opgepakt." Over het in ere herstellen van de koppeling, zodat deuitkeriixgen in de pas lopen met de gemiddel de stijging van de lonen, niets dan lof. „Maar", zegt zij, „je moet niet vergeten dat sinds de jaren tachtig die koppeling was bevroren. Tussen werkenden en uitkeringsgei'echtigden is een verschil in koopkracht ontstaan van 15 procent. Met een kwart procentje extra trek je dat niet ineens recht." De FNV pleit al meer dan een jaar - vergeefs - voor een extra verhoging van de uitkeringen. Jongex-ius: „Je kunt aan onder steuning doen, maar ook zeggen dat de uitkeringen te laag zijn en daar wat aan doen." De hoogte van het minimumin komen is een onderwerp waar Ad Havennans, oud-buige- meester van Den Haag, nu lid van de Algemene Rekenkamer-, niet aan wil. Hij was voorzitter van de eerste twee Sociale Con- ferenties en meent wel dat een steuntje in de rug voor bepaalde doelgroepen op zijn plaats is: „Vijftien procent van de jonge ren heeft problemen. Dan moet je daarop gericht beleid voe ren." Hij stelt voorts dat mensen met een handicap hun besteedbaar inkomen maar half zo hard heb ben zien stijgen. Dus acht Ha- vermans tegemoetkomingen voor chronisch zieken logisch. „We zijn op de goede weg, maar we zijn er nog lang niet. Je kunt nooit van z'n leven tevx-eden zijn zolang mensen in armoede ver keren." Ook Muskens wijst op de noden bij langdurig werklozen, alleen staande moeders en mensen in sanaHl foto Rob Keeris/GPD de zorgsector. Vooral dat laatste raakt hem diep. „Het is erg dat tussen 1990 en 1996 in dit land het aantal verpleegkundigen is gedaald van 27.000 tot 17.000. In de thuiszorg ging het van 8300 naar 3400. Waarom beste den we zo weinig geld aan de zorg?" Met enige bitterheid: „Omdat er geen economisch ge win is te behalen. We zouden ons diep moeten schamen dat er zo weinig mensen zijn die voor hulpbehoevenden willen zor gen." Humanistisch Daarom is hij voorstander van een evenwichtiger inkomens verdeling. Marxistisch gedach- tengoed? Zeker niet, werpt Muskens tegen, wel humanis tisch. Want dat een doctorandus zo veel meer verdient dan een verpleegster, roept bij hem slechts onbegrip op. Hij zet zich dan ook schexp af tegen wat hij de 'vereconomisering van de sa menleving' noemt. „Met meer geld alleen wordt Nederland niet gelukkigei-." De toename van de criminaliteit, agressie en eenzaamheid zijn daar volgens hem duidelijke voor-beelden van. „Mensen wor den pas gelukkiger als ze méér zorg en aandacht krijgen. Ex- moet een collectieve bezinning komen op de vraag wat wij als Nederlandex-s doen met onze sa menleving." Nu een nieuw kabinet-Kok weer in het paarse pluche zit, lijkt de belangstelling vex-- flauwd. Jongerius: „Het is mager wat over armoedebestrijding in het regeerakkoord staat. Voor 1999 is voor de bijzondere bijstand 50 miljoen extra geresexveerd. De grote gemeenten alleen al ko men 55 miljoen tekort. Dat geld verdwijnt dus in een gat. Mager? Melkert gelooft zijn oren niet. De kritiek van de FNV maakt hem boos, zegt hij. „We wilden nogmaals een miljard besteden aan specifiek inko mensbeleid. Tenminste, de PvdA wilde dat. Het is iets min der geworden." Hij wijst er op dat, ondanks te genstribbelen van WD en D66, het kabinet toch altijd nog zo'n 750 miljoen steekt in 'extra in spanningen'. „We hopen de be weging in de goede richting te handhaven." Flauwekul „Er is", sluit CDA'er Havex-mans zich aan bij de PvdA-politicus, „een hoop verbeterd, ook struc tureel. Er is goed beleid ont staan, maar er zijn nog 850.000 mensen die het niet redden." Het liefst zou hij amxoede aan pakken op de manier zoals dat met het grotestedenbeleid ge beurt: dwars door alle ministe ries heen en in nauw contact met de gemeenten. Een apaxde 'ar- moede-minister' hoeft niet. „Die is er al: de minister van So ciale Zaken." Jongerius van de FNV hoort te veel politieke praatjes. „Het ap pèl uit maatschappelijke orga nisaties, zoals het platform Ar- moedebestxijding, stuit in de politiek op een muur. Dit kabi net is vooralsnog minder axxxbi- tieus. Het is Melkert, die twee ge zichten toont. Als minister heeft hij de koppeling hersteld, maar hij is ook degene die heeft on derhandeld over dit regeerak koord. Zeggen dat er niet méér kan, is flauwekul," Op de vraag of hij de aandacht van de politiek meer vindt dan verkiezingspropaganda, i-ea- geex-t Muskens karakteristiek. „Ik hoop altijd." Zijn ondeiioon is dat je van een kabinet dat wordt geleid door een oud-vak bondsvoorzitter méér mag ver wachten. Kok zal best een soci aal bewogen mens zijn, meent de bisschop. „Maar dit beleid is dat niet." GPD Idecember 1948 Berlijn In Berlijn heeft de gemeente- raad tijdens een bijzondere zitting besloten een aparte pro-Russische magistratuur te vormen. Fritz Ebert, zoon van de voormalige Duitse rij kspre- sident, is gekozen tot voorlopi ge burgemeester. Na afloop van de zitting werd op 'Unter der Linden' een massademon stratie gehouden. Rantsoen Het vleesrantsoen wordt weer teruggebracht op 200 gram per persoon per week. Handha ving van het index-tijd ver hoogde rantsoen van 250 gram per week zou een te grote aan tasting van de voorraad inge vroren vlees betekenen. Wereldrecord De International Amateur Athletic Federation heeft de tijd van 11 seconden die Fanny Blankers-Koen tijdens de Olympische Spelen in juni maakte op het nummer 80 me ter horden als wereldrecord erkend. Fanny had tijdens de race een straffe wind in de rug. Daarom was men aanvanke lijk niet van plan het record te erkennen, Veiling In Krabbendijke is vandaag de Sint Nicolaasveiling gehou den, Naar verwachting zal 20.000 kilo froit worden aan gevoerd. Het is de laatste fruit veiling in het oude veilingge bouw. Uitgever: W. F. de Pagter Hoofdredactie: A L. Oosthoek A. L. Kroon (adjunct) Centrale redactie Postbus 18 4380 AA Vlissingen Tel. (0118) 484000 Redactiefax: (0118) 470102 's avonds op zondag t/m vrijdag: vanaf 19.00 uur in het weekeinde: verwijzing via de telefonische boodschap op de kantoren Vlissingen: Postbus 18 4380 AA Vlissingen Tel. (0118) 484000 Fax. (0118) 472404 Goes: Voorstad 22 4461 KN Goes Tel. (0113) 273000 Fax. (0113) 273010 Terneuzen: Axelsestraat 16 4537 AK Terneuzen Tel. (0115) 694457 Fax. (0115)620951 Axel: Nassaustraat 15 4571 BK Axel Tel. (0115) 568000 Fax. (0115) 561415 Hulst: 's Gravenhofplein 4 4561 AJ Hulst Tel. (0114) 373839 Fax. (0114)373840 Zierikzee: Grachtweg 23 4301 KJ Zierikzee Tel. (0111) 454647 Fax. (0111)454659 Opening kantoren: Maandag t/m vrijdag van 8.00 tot 17.00 uur Zierikzee en Hulst: 8.30-17.00 uur Zaterdags in Vlissingen van 8.00 tot 10.30 uur Auteursrechten voorbehouden Uitgeverij Provinciale Zeeuwse Courant BV Wegener Arcade NV City OnLine Internet Postbus 18 4380 AA Vlissingen http://www.pzc.nl e-mail" pzeredcity1@pzc.nl Bezorgklachten: 0800 - 0231231 of maandag t/m vrijdag, op de kantoren gedurende de openingstijden; zaterdags tot 14.00 uur: op de kantoren door de klacht in te spreken op de band of de verwijzing op te volgen Overlijdensadvertenties: tijdens kantooruren en uitsluitend maandag- t/m vrijdagavond van 20.30 tot 22.00 uur en zondagavond van 20.00 tot 22.00 uur: Tel. (0118) 484000 Fax (0118) .470100 Abonnementsprijzen: per kwartaal 95,00; franco per post 125,50; per maand 34,75; per jaar 366,50; franco per post 485,00; bij automatische afschrijving per termijn 1,50 korting; losse nummers maandag t/m vrijdag 1,75, zaterdag 2,50 p.st., (alle bedragen inclusief 6 pet. btw); Postrek.nr., 3754316 t.n.v. PZC ab.rek. Vlissingen Advertentietarieven: 184 cent per mm; minimumprijs per advertentie 27,60; ingezonden mededelingen 2,5 x tarief; speciale posities: tarief op aanvraag, voor brieven bureau van dit blad 7,-meer(excl 17,5 pet btw); volledige tarieven met contractprijzen op aanvraag, (alle advertentieprijzen exclusief 17,5 pet btw) Giro: 35 93 00, Uitgeverij Provinciale Zeeuwse Courant B V. Vlissingen

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 1998 | | pagina 2