Israël worstelt met Zuid-Libanon
netan y A
oor
Het rad van onfortuin
L lilted»
PZC
PZC
Kantje boord
feiten en meningen
Goedkope oplossing bestaat niet voor veiligheidszone boven noordgrens
dinsdag 1 december 1998
door Ad Bloemendaal
Een revisie van Israëls mili
taire tactiek in Libanon is al
lang geen nieuws meer. De gene
rale staf beraadt zich nu een
paar weken vroeger dan nor
maal, maar een evaluatie van de
toestand in de bezette delen van
Libanon is sinds 1985 een vast
halfjaarlijks ritueel. De militai
re leiders besluiten het ene half
jaar tot een meer offensieve
aanpak om bij de volgende her
ziening aan te kondigen dat een
meer defensieve opstelling tot
betere resultaten en minder
slachtoffers leidt.
Het is tekenend voor de uit
zichtloosheid van de confronta
tie met de sjiïetische Hezbollah.
De legerleiding weet dat er geen
militaire oplossing voorhanden
is, ook al omdat er in Zuid-Liba
non meer aan de hand is dan al
leen een gewapend conflict.
Syrië en Iran gebruiken de Hez
bollah voor het nastreven van
hun politieke doeleinden en Li
banon beschouwt het sjiïetische
verzet als een gênant surrogaat
voor het eigen leger, dat niet in
staat is het land te verdedigen.
Voor Israël is de bezette 'veilig
heidszone' wisselgeld bij toe
komstige onderhandelingen
met Syrië, en het heeft verplich
tingen ten aanzien van het
'Zuid-Libanese leger', de colla
borerende plaatselijke militie
van generaal Antoine Lahad. In
Israël speelt ook de publieke
opinie - angst voor gezichtsver
lies tegenover de Arabieren -
een rol.
Volgens de officiële Israëlische
lezing is de 'veiligheidszone' in
Zuid-Libanon ingesteld als een
buffer tegen infiltratie door
'terreurgroepen' en de lancering
van raketten tegen de bevolking
van het noorden van Israël. In
werkelijkheid is de zone een
overblijfsel van de invasie van
1982, waarmee minister Ariel
Sharon van Defensie (nu op
Buitenlandse Zaken) een over
eenkomst dacht te kunnen
doordrukken met de Libanese
regering. De Libanese oorlog
leidde tot de stichting van de
Hezbollah en niet andersom.
Onvrede
De Likoed-regering, bang voor
nog meer gezichtsverlies, durf
de na de invasie een militaire te
rugtrekking niet aan. Maar
groeiende onvi'ede onder de be
volking over de tol aan mensen
levens, leidde in 1985 tot de
vorming van een kabinet van
nationale eenheid. De nieuwe
regering aanvaardde een terug
trekkingsplan, maar het was
een door politieke overwegin
gen ingegeven halve maatregel,
die het uiterste zuiden van Li
banon bezet liet.
Het bood de Hezbollah de gele
genheid zijn guerrrilla-opera-
ties voort te zetten, gestimu
leerd door de wetenschap dat de
Israëlische bevolking geneigd is
de regering onder druk te zetten
zodra ze vindt dat er teveel
slachtoffers vallen onder haar
dienstplichtigen. De Israëlische
legerleiding is niet te benijden.
De politici eisen spectaculaire
successen in Libanon zonder
dat er meer dan een paar mili
tairen per jaar mogen sneuve
len.
Volgens een oude militaire doc
trine is het doorgaans het beste
een vijand met gelijksoortige
wapens te bestrijden. Een lucht
macht kan het effectiefst wor
den aangepakt met vliegtuigen,
tanks worden ingezet bij de be
strijding van tanks, en infante
rie en speciale eenheden vormen
het beste wapen tegen guerrilla-
strijders.
Artillerie
De grootste successen in Liba
non heeft Israël behaald met
commando-operaties in de 'vei
ligheidszone' en het gebied ten
noorden daarvan. Als gevolg
daarvan nam de Hezbollah
vooral vorig jaar haar toevlucht
tot een intensiever gebruik van
mortieren en raketwerpers.
Maar daartegen heeft de Israëli
sche artillerie nu voldoende af
weer beschikbaar. Moderne
elektronische middelen ontdek
ken mortieropstellingen" in een
mum van tijd, waarna artillerie
en gevechtshelikopters razend
snel in actie komen. Als het gaat
om techniek heeft het Israëli
sche leger zijn zaken goed voor
elkaar.
Het probleem voor de generale
staf is dat een effectieve con
frontatietactiek met speciale
eenheden slachtoffers eist. Per
definitie riskante operaties lo
pen immers niet altijd goed af.
In september 1997 liep een pelo
ton Israëlische mariniers, op
weg om een sleutelfiguur in de
Hezbollah uit te schakelen, ten
noorden van de veiligheidszone
in een hinderlaag. Er vielen
twaalf doden. De Israëlische te
levisie vertoonde een paar da
gen lang weinig anders dan
beelden van begrafenissen en
onder druk van de politici zag
de legerleiding zich weer eens
genoodzaakt de tactiek te ver
anderen.
Aanfluiting
Sinds die tijd luidt de order: zo
min mogelijk verplaatsingen in
het terrein. Militairen reizen
met pantservoertuigen of heli
kopters naar hun zwaar ver
sterkte steunpunten en het aan
tal patrouilles is teruggebracht.
De meeste Israëlische doden
vallen nu binnen de veiligheids
zone, soms op minder dan hon
derd meter van de Libanees-Is-
raëlische grens. Het verklaarde
doel van de Isx-aëlische aanwe
zigheid - het tegenhouden van
infiltranten - is tot een aanflui
ting geworden. De Hezbollah
laat steeds vaker zien hoe po
reus de Israëlische buffer is.
De strijd in Libanon heeft dit
jaar tot nu toe aan 22 Israëlische
militairen het leven gekost. In
termen van een gewapend con
flict is dat eexx opmerkelijk lage
prijs. Maar in een democratie
gaat het erom of kiezers een
zaak belangrijk genoeg vinden
om ervoor te betalen met de le
vens van hun zonen en broers.
Volgens opiniepeilingen zien
steeds minder Israëli's de nood
zaak in van een verdere bezet
ting van het zuiden van Liba
non. Veex-tig procent is nu voor
een onvoorwaai'delijke terug
trekking, tegen 22 procent in
maart van dit jaar Zelfs Sharon
vindt nu dat een verder verblijf
in Libanon weinig uithaalt. Hij
heeft zich voor een onvoorwaar
delijke, gefaseerde terugtrek
king uitgesproken. Maar in het
Israëlische kabinet behoort hij
tot de weinigen.
De meeste ministers, inclusief
de als altijd besluiteloze pre
mier Netanyahu, blijven de i~ea-
liteit ontvluchten. Ze willen al
leen een oplossing die Israëls
Netanyahu haal ons weg uit de Libanese modder, staat er op dit protestbord geschreven. De onvrede onder de Israëlische bevolking over de
tol aan mensenlevens in Libanon groeit. foto Menahem Kahana/EPA
gezicht in Libanon redt, veilig
heid garaixdeexi; voor het noor-
den van het land en voorziet in
vredesverdragen met Libanon
en Syrië zonder een teruggave
van de in 1967 bezette Golan-
hoogvlakte. Er is zelfs voorge
steld bij wijze van wraak Liba
nese civiele doelen te bombar
deren.
Waar dat toe kan leiden heeft
Simon Peres in 1996 ervaren,
toen hij als premier de operatie
'Druiven der Gramschap' liet
uitvoeren,
Hij is er zo van geschrokken dat
hij nu tot de meest fervente
voorstanders behoox-t van een
onvoorwaardelijke terugtrek
king. GPD
Met de hete adem van de huisbankier in de nek
sleept de Koninklijke Schelde Groep te Vlis-
singen nog juist op tijd de broodnodige milj oe
nen uit het vuur bij grootaandeelhouder het Rijk.
Berichten over uitstel van betaling kunnen in de prul
lenmand. De overheid geeft de KSG met een injectie
van 50 miljoen gulden een onschatbaar goed: tijd. Om
door te gaan met de lopende opdrachten, om nieuwe te
verwerven, om te verhuizen uit de Vlissingse binnen
stad en om nieuwe aandeelhouders te zoeken. 1650
werknemers kunnen opgelucht ademhalen.
Het was kantje booi'd. Gisteren liep de termijn af, die de
bank van De Schelde had gesteld aan het verbreden van
de financiële basis. Pas in de loop van vorige week te
kende zich in politiek Den Haag brede steun af voor
hulp. Ondertussen bleef er onduidelijkheid bestaan
over de gevolgen van de bezuinigingsronde bij Defen
sie. Zelfs toen bekend werd dat de defensietop in de zo
genoemde hoofdlijnennotitie minister De Grave aan
raadt, geen taken af te stoten maar de kaasschaaf te
hanteren, kreeg De Schelde nog geen zekerheid. Tot
gisteravond was het de vraag, of De Grave en zijn colle
ga Jorritsma van Economische Zaken het eens zouden
worden. Uiteindelijk werd de pijn gedeeld: 25 miljoen
van EZ en 25 miljoen van Defensie.
Minister Jorritsma is optimistich over de kansen voor
de KSG. De overheid gelooft als aandeelhouder in het
bedrijf, zo laat zij weten. Politieke motieven spelen
daarbij ongetwijfeld een rol. 'Miljoenen steun voor een
noodlijdend bedrijf' klinkt veel minder aangenaam
dan 'een financiële basis voor de toekomst'. Jorritsma
zal de schijn willen vermijden dat De Schelde, ondanks
alle nu gangbare ideeën over de werking van de vrije
markt, gewoon met overheidsgeld overeind wordt ge
houden.
De afspraken tussen de KSG en de ovei'heid zijn meer
dan een financieel noodverbandje. De vermogensinjec
tie van 50 miljoen - aangevuld met enkele miljoenen die
mede-aandeelhouder provincie Zeeland al eerder re
serveerde - biedt ruimte om serieus werk te maken van
verhuizing naar een beter geoutilleerde werf in Vlissin-
gen-Oost. Dat kan de productiekosten drukken. Er is
ook overeenstemming over het stroomlijnen van de
productie van de vier LCF-fregatten, waardoor minder
duur inleenpersoneel nodig zal zijn. Zo kan de KSG
wellicht aantrekkelijker worden voor andere aandeel
houders of voor partijen die willen samenwerken.
Of De Schelde inmiddels al het leergeld heeft betaald,
dat nodig is voor een succesvolle verzelfstandiging en
gedeeltelijke overschakeling naar civiele bouw, is ook
na de jongste Haagse besluiten niet duidelijk. Maar er is
weer wat hoop dat de leerschool wordt afgesloten en de
werf als een volwaardige partij met succes de markt op
kan, hoe zwaarbevochten die ook is.
Voor dit moment telt vooral dat De Schelde verder gaat
met enige financiële armslag en dat daarmee de werk
gelegenheid in deze belangrijke poot van de Zeeuwse
industrie voorlopig veilig is.
door Cock Rijneveen
Het leven is geen spel, maar
sonxs heeft het er wel alle
schijn van. Meedoen is spelen
om de winst. Het valt niet mee
later en met minder aan de
streep te komen.
Leven in de Nederlandse polder
is geen spel. En toch, blijkt uit
onderzoek, bepaalt ook het lot
wie wint en wie niet. Aan de on
derkant van de samenleving is
meespelen in een Rad van On-
fortuin bijna onontkoombaar.
Vooral eenoudergezinnen,
WAO'ers, (langdurig) werklo
zen en oudere allochtonen zit
ten vaak jai-en zonder enig per
spectief vast in die carrousel.
Ax-moede en sociale uitsluiting.
Het ongeloof dat iemand arm
kan zijn in Nederland is ver
dwenen. Mede dankzij mon
seigneur Muskens. Wie de bis
schop van Breda nu vraagt naar
zijn beweegredenen van toen,
wordt herinnerd aan de 'triom
falistische Troonrede' van 1996.
„Men werd in de waan gehou
den dat het allemaal zo goed
ging. Tot 1996 is stelselmatig ge
probeerd buiten de publieke
opinie te houden dat aimoede
bestaat."
Zijn opmerking dat iemand des
noods mag stelen om zijn honger
te stillen, deed veel stof opwaai
en. Het was een kentering. „Het
grootste probleem, de schaamte
om er voor uit te komen dat men
arm is, is voorbij", zegt Mus
kens: „Stnxctureel is er niets
verbeterd. Eén op de tien kinde
ren groeit op in armoede."
Ad Melkert, minister van Socia
le Zaken in Paars-1 en nu frac-
tieleider van de PvdA, ziet het
ander-s. „Een jaar voor de op
roep van de bisschop is al de ba
sis gelegd voor ai'moedebestrij-
ding en -erkenning. In het
i'egeerakkoord van 1994 was er
nog geen letter aan gewijd." De
politiek van zijn voorgangei-s
was dat iedereen zou profiteren
van economische groei. „Voor
mij als sociaal-democraat was
het vanzelfsprekend te erken
nen dat armoede bestaat. Maar
het was niet zo vanzelfsprekend
daarvoor ruimte te vinden in
een coalitie met de WDHet ka
binet heeft voor meer dan een
miljard gulden maatregelen ge
nomen, in het bijzonder voor
mensen met een AOW'tje en al
leenstaande moeders."
Vruchten
Ontegenzeggelijk werpt het ar-
moedebeleid van het vorige ka
binet vxuehten af. Het aantal
huishoudens met een laag inko
men, zo heeft het Centraal Bu
reau voor de Statistiek (CBS) en
het Sociaal en Cultureel Plan
bureau (SCP) geraamd, nam dit
jaar af met zo'n 15 procent. Van
de groep van 973.000 is 120.000
deelnemers aan het Rad van On-
Eén op de acht Nederlanders heeft het nog steeds niet breed. Een bisschop, een vakbondsbons, een fractieleider en een be-
Armoede was eenpaar jaar geleden opeens een'hype' en heel stuurder pur sang geven hun visie. De meningen zijn hopeloos
voorzichtig merkt ook de 'andere kant van Nederland' er iets verdeeld, al zijn ze het over één ding eens: 'We zijn er nog lang
van. Deze week wordt de derde Sociale Conferentie gehouden, niet'.
Dak- en thuisloos in Nederland.
fortuin een beter lot verschaft.
Dat is te danken aan het beter
gebiuikmaken van huursubsi
die, bijzondere bijstand en an
dere financiële steun. In de Ax--
moedemonitor 1998 tekenen de
twee bureaus aan dat maar een
kwart van deze groep baat heeft
gehad bij de specifieke bestrij
ding van de anonieme armoede.
Mei keil desondanks: „Werkloos
zijn of onvoldoende inkomen
hebben en de weg niet weten om
daar wat aan te doen, dat was
een groot probleem. Met onze
maatregelen bereiken we niet
automatisch degenen die we
moeten bereiken. Naar aanlei
ding van het initiatief van het
kabinet zijn in meer dan dx*ie-
kwart van de gemeenten armoe-
denota's verschenen. De in
spanningen van gemeenten zijn
daax'bij lieel belangrijk."
Toch staan er anno nu zo'n
850.000 gezinnen en alleen
staanden onder de streep: 1,7
miljoen Nedexianders hebben
het nog altijd niet breed. Van de
economische vooi'spoed in de
voorbije jaren hebben ze nau
welijks geprofiteerd. Dat steekt
Agnes Jongexius, federatiebe
stuurder van de vakcentrale
FNV en voorzitter van het plat
form Annoedebestrijding. „De
gekozen oplossingen zijn niet
structureel. Het budget voor de
bijzondere bijstand is verhoogd,
maar dat het sociaal minimum
te laag is, wordt door de politiek
niet opgepakt."
Over het in ere herstellen van de
koppeling, zodat deuitkeriixgen
in de pas lopen met de gemiddel
de stijging van de lonen, niets
dan lof. „Maar", zegt zij, „je
moet niet vergeten dat sinds de
jaren tachtig die koppeling was
bevroren. Tussen werkenden en
uitkeringsgei'echtigden is een
verschil in koopkracht ontstaan
van 15 procent. Met een kwart
procentje extra trek je dat niet
ineens recht."
De FNV pleit al meer dan een
jaar - vergeefs - voor een extra
verhoging van de uitkeringen.
Jongex-ius: „Je kunt aan onder
steuning doen, maar ook zeggen
dat de uitkeringen te laag zijn
en daar wat aan doen."
De hoogte van het minimumin
komen is een onderwerp waar
Ad Havennans, oud-buige-
meester van Den Haag, nu lid
van de Algemene Rekenkamer-,
niet aan wil. Hij was voorzitter
van de eerste twee Sociale Con-
ferenties en meent wel dat een
steuntje in de rug voor bepaalde
doelgroepen op zijn plaats is:
„Vijftien procent van de jonge
ren heeft problemen. Dan moet
je daarop gericht beleid voe
ren."
Hij stelt voorts dat mensen met
een handicap hun besteedbaar
inkomen maar half zo hard heb
ben zien stijgen. Dus acht Ha-
vermans tegemoetkomingen
voor chronisch zieken logisch.
„We zijn op de goede weg, maar
we zijn er nog lang niet. Je kunt
nooit van z'n leven tevx-eden zijn
zolang mensen in armoede ver
keren."
Ook Muskens wijst op de noden
bij langdurig werklozen, alleen
staande moeders en mensen in
sanaHl
foto Rob Keeris/GPD
de zorgsector. Vooral dat laatste
raakt hem diep. „Het is erg dat
tussen 1990 en 1996 in dit land
het aantal verpleegkundigen is
gedaald van 27.000 tot 17.000.
In de thuiszorg ging het van
8300 naar 3400. Waarom beste
den we zo weinig geld aan de
zorg?" Met enige bitterheid:
„Omdat er geen economisch ge
win is te behalen. We zouden ons
diep moeten schamen dat er zo
weinig mensen zijn die voor
hulpbehoevenden willen zor
gen."
Humanistisch
Daarom is hij voorstander van
een evenwichtiger inkomens
verdeling. Marxistisch gedach-
tengoed? Zeker niet, werpt
Muskens tegen, wel humanis
tisch. Want dat een doctorandus
zo veel meer verdient dan een
verpleegster, roept bij hem
slechts onbegrip op. Hij zet zich
dan ook schexp af tegen wat hij
de 'vereconomisering van de sa
menleving' noemt.
„Met meer geld alleen wordt
Nederland niet gelukkigei-." De
toename van de criminaliteit,
agressie en eenzaamheid zijn
daar volgens hem duidelijke
voor-beelden van. „Mensen wor
den pas gelukkiger als ze méér
zorg en aandacht krijgen. Ex-
moet een collectieve bezinning
komen op de vraag wat wij als
Nederlandex-s doen met onze sa
menleving."
Nu een nieuw kabinet-Kok
weer in het paarse pluche zit,
lijkt de belangstelling vex--
flauwd.
Jongerius: „Het is mager wat
over armoedebestrijding in het
regeerakkoord staat. Voor 1999
is voor de bijzondere bijstand 50
miljoen extra geresexveerd. De
grote gemeenten alleen al ko
men 55 miljoen tekort. Dat geld
verdwijnt dus in een gat.
Mager? Melkert gelooft zijn
oren niet. De kritiek van de FNV
maakt hem boos, zegt hij. „We
wilden nogmaals een miljard
besteden aan specifiek inko
mensbeleid. Tenminste, de
PvdA wilde dat. Het is iets min
der geworden."
Hij wijst er op dat, ondanks te
genstribbelen van WD en D66,
het kabinet toch altijd nog zo'n
750 miljoen steekt in 'extra in
spanningen'. „We hopen de be
weging in de goede richting te
handhaven."
Flauwekul
„Er is", sluit CDA'er Havex-mans
zich aan bij de PvdA-politicus,
„een hoop verbeterd, ook struc
tureel. Er is goed beleid ont
staan, maar er zijn nog 850.000
mensen die het niet redden."
Het liefst zou hij amxoede aan
pakken op de manier zoals dat
met het grotestedenbeleid ge
beurt: dwars door alle ministe
ries heen en in nauw contact met
de gemeenten. Een apaxde 'ar-
moede-minister' hoeft niet.
„Die is er al: de minister van So
ciale Zaken."
Jongerius van de FNV hoort te
veel politieke praatjes. „Het ap
pèl uit maatschappelijke orga
nisaties, zoals het platform Ar-
moedebestxijding, stuit in de
politiek op een muur. Dit kabi
net is vooralsnog minder axxxbi-
tieus. Het is Melkert, die twee ge
zichten toont. Als minister heeft
hij de koppeling hersteld, maar
hij is ook degene die heeft on
derhandeld over dit regeerak
koord. Zeggen dat er niet méér
kan, is flauwekul,"
Op de vraag of hij de aandacht
van de politiek meer vindt dan
verkiezingspropaganda, i-ea-
geex-t Muskens karakteristiek.
„Ik hoop altijd." Zijn ondeiioon
is dat je van een kabinet dat
wordt geleid door een oud-vak
bondsvoorzitter méér mag ver
wachten. Kok zal best een soci
aal bewogen mens zijn, meent
de bisschop. „Maar dit beleid is
dat niet." GPD
Idecember 1948
Berlijn
In Berlijn heeft de gemeente-
raad tijdens een bijzondere
zitting besloten een aparte
pro-Russische magistratuur te
vormen. Fritz Ebert, zoon van
de voormalige Duitse rij kspre-
sident, is gekozen tot voorlopi
ge burgemeester. Na afloop
van de zitting werd op 'Unter
der Linden' een massademon
stratie gehouden.
Rantsoen
Het vleesrantsoen wordt weer
teruggebracht op 200 gram per
persoon per week. Handha
ving van het index-tijd ver
hoogde rantsoen van 250 gram
per week zou een te grote aan
tasting van de voorraad inge
vroren vlees betekenen.
Wereldrecord
De International Amateur
Athletic Federation heeft de
tijd van 11 seconden die Fanny
Blankers-Koen tijdens de
Olympische Spelen in juni
maakte op het nummer 80 me
ter horden als wereldrecord
erkend. Fanny had tijdens de
race een straffe wind in de rug.
Daarom was men aanvanke
lijk niet van plan het record te
erkennen,
Veiling
In Krabbendijke is vandaag de
Sint Nicolaasveiling gehou
den, Naar verwachting zal
20.000 kilo froit worden aan
gevoerd. Het is de laatste fruit
veiling in het oude veilingge
bouw.
Uitgever:
W. F. de Pagter
Hoofdredactie:
A L. Oosthoek
A. L. Kroon (adjunct)
Centrale redactie
Postbus 18
4380 AA Vlissingen
Tel. (0118) 484000
Redactiefax: (0118) 470102
's avonds op zondag t/m
vrijdag: vanaf 19.00 uur
in het weekeinde:
verwijzing via de
telefonische boodschap
op de kantoren
Vlissingen:
Postbus 18
4380 AA Vlissingen
Tel. (0118) 484000
Fax. (0118) 472404
Goes: Voorstad 22
4461 KN Goes
Tel. (0113) 273000
Fax. (0113) 273010
Terneuzen: Axelsestraat 16
4537 AK Terneuzen
Tel. (0115) 694457
Fax. (0115)620951
Axel: Nassaustraat 15
4571 BK Axel
Tel. (0115) 568000
Fax. (0115) 561415
Hulst: 's Gravenhofplein 4
4561 AJ Hulst
Tel. (0114) 373839
Fax. (0114)373840
Zierikzee: Grachtweg 23
4301 KJ Zierikzee
Tel. (0111) 454647
Fax. (0111)454659
Opening kantoren:
Maandag t/m vrijdag
van 8.00 tot 17.00 uur
Zierikzee en Hulst:
8.30-17.00 uur
Zaterdags in Vlissingen
van 8.00 tot 10.30 uur
Auteursrechten voorbehouden
Uitgeverij Provinciale Zeeuwse Courant BV Wegener Arcade NV
City OnLine Internet
Postbus 18
4380 AA Vlissingen
http://www.pzc.nl
e-mail" pzeredcity1@pzc.nl
Bezorgklachten:
0800 - 0231231 of maandag
t/m vrijdag, op de kantoren
gedurende de openingstijden;
zaterdags tot 14.00 uur:
op de kantoren door de klacht in te
spreken op de band of de
verwijzing op te volgen
Overlijdensadvertenties:
tijdens kantooruren en
uitsluitend maandag-
t/m vrijdagavond van 20.30
tot 22.00 uur en zondagavond
van 20.00 tot 22.00 uur:
Tel. (0118) 484000
Fax (0118) .470100
Abonnementsprijzen:
per kwartaal 95,00;
franco per post 125,50;
per maand 34,75;
per jaar 366,50;
franco per post 485,00;
bij automatische afschrijving
per termijn 1,50 korting;
losse nummers
maandag t/m vrijdag 1,75,
zaterdag 2,50 p.st.,
(alle bedragen inclusief 6 pet. btw);
Postrek.nr., 3754316
t.n.v. PZC ab.rek. Vlissingen
Advertentietarieven:
184 cent per mm; minimumprijs per
advertentie 27,60;
ingezonden mededelingen
2,5 x tarief;
speciale posities: tarief op aanvraag,
voor brieven bureau van dit blad
7,-meer(excl 17,5 pet btw);
volledige tarieven met
contractprijzen op aanvraag,
(alle advertentieprijzen
exclusief 17,5 pet btw)
Giro: 35 93 00, Uitgeverij
Provinciale Zeeuwse Courant B V.
Vlissingen