Van voetballer
tot boer
Human maakt
nieuwe start
Onwillige knie
verpest carrière
Wilco Doeleman
27
jxo, S
1 riri
PZC
vrijdag 13 november 1998
Zichtbaar kost het hem
moeite over het breekpunt
in zijn leven te praten.
Weliswaar ruilt Wilco
Doelman (22) zijn ene
jongensdroom voor de andere,
maar de overgang is voor zijn
gevoel te abrupt.
Doeleman had verwacht nog
een jaar of twaalf als
prof keeper zijn geld te
verdienen en daarna pas het
akkerbouwbedrijf van zijn
vader in Dreischor over te
nemen. Een hardnekkige
knieblessure bracht zijn
voetballoopbaan echter aan
de afgrond en zijn
landbouwcarrière in een
stroomversnelling. Geen
kolkend stadion in Maastricht
meer voor Wilco Doeleman.
Geen ballen meer stijlvol uit
de kruising plukken, maar
boerenkolen plukken op het
land bij een boerenbedrijf in
Ouwerkerk.
Ik heb een contract voor drie
maanden, want dan is het sei
zoen afgelopen." Het zou de uit
spraak van een voetballer kunnen
zijn, maar het zijn de woorden van
Wilco Doeleman. Gewezen prof
keeper', nu agrariër.
„Als klein ventje wilde ik al boer
worden. Het was sowieso de be
doeling om na het voetbal het ak
kerbouwbedrijf van mijn vader
over te nemen. Dat komt nu eerder
dan verwacht, waardoor ik eerst
nog een tijdje met hem wil samen
werken. Ik heb geen diploma's. Ik
moest toentertijd kiezen tussen
een landbouwopleiding en voet
bal. Ik koos het laatste en ik heb
daarvan nooit spijt gehad."
Ook niet in de periode dat hij bij
MW dagelijks tussen hoop en
wanhoop zweefde. Toen hij niet
wist hoe zijn nabije toekomst eruit
zou zien. Op een wrede manier
kreeg Doeleman het te horen.
„De voetbalwereld is keihard. On
menselijk hard. Bij MW waren er
mensen van wie ik twee jaar lang
dacht: 'goh, die zijn aardig'. Maar
uiteindelijk vertellen zij je zonder
blikken of blozen dat je contract
niet verlengd wordt."
„In het eerste jaar bij MW, het sei
zoen 96/97, was er geen vuiltje aan
de lucht. We werden kampioen
van de eerste divisie en als eerste
keeper Rein van Duijnhoven ge
blesseerd was, mocht ik spelen.
Meteen de eerste wedstrijd van het
seizoen maakte ik mijn debuut al
in het betaalde voetbal. We won
nen van Excelsior met 2-0 of 3-0.
Ik weet het niet precies meer, maar
ik hield in elk geval de nul vast."
„Ter ere van het kampioenschap
speelden we een vriendschappe
lijke wedstrijd. Omdat ik het hele
jaar reserve had gezeten, mocht ik
als dank op het doel staan. Vijf mi
nuten voor tijd sloeg het noodlot
echter toe. Ik trapte de bal weg in
een duel met de spits, maar de bal
caramboleerde terug richting het
doel. Ik draaide me abrupt om en
verdraaide daarbij mijn knie. De
kruisband in mijn rechterknie was
volledig afgescheurd."
Wat een feestelijk duel moest wor
den, werd het begin van een lange
lijdensweg. De ommekeer in een
carrière. Want tot dat moment
vertoonde Doelemans voetbal
loopbaan een opwaartse trend.
In zijn jeugdjaren klom hij via
Dreischor, Zierikzee en Vlissingen
op tot PSV. Bij de senioren werd hij
derde doelman van Feyenoord,
achter Ed de Goey en Rob van
Dijk. En uiteindelijk werd hij bij
MW tweede doelman achter Van
Duijnhoven.
Hoger ï-eikte de pieken echter niet.
De afgescheurde kruisband
betekende het eindsignaal van
Doelemans profavontuur. „Die
vervloekte knie heeft mijn voet
balleven verpest.
„Na dat dramatische duel heb ik
tot december niet meer gespeeld
en alleen maar gerevalideerd.
MVV had inmiddels een andere
keeper gehaald: Spillman van Ro-
da JC. Die jongen deedhet gewoon
goed. Aan het eind van het seizoen
liepen de contracten van Spillman
en van mij af. MW moest kiezen.
Kiezen tussen een keeper die zich
nog niet had bewezen op eredivi
sieniveau en een halfjaar gebles
seerd was geweest en een keeper
die zich al bewezen had en even
eens goed in de groep lag. Mijn
contract werd niet verlengd."
Aan de ene kant kon Doeleman be
grip opbrengen voor het besluit.
Wie wil er een werknemer die niet
kan werken? Maar aan de andere
kant voelde hij zich tekortgedaan.
In de kijker
„Ik had na mijn blessure geen en
kele kans gehad om me in de kijker
te spelen. De trainer, Frans Kör-
ver, traint altijd met de zestien
spelers die zaterdag de wedstrijd
spelen. De rest traint met de twee
de trainer, op een veld naast het
eei'ste team. Dat is knap frustre
rend als je die zestien jongens ge
zamenlijk naar een wedstrijd ziet
toewerken, terwijl je zelf eigenlijk
nergens voor traint. Ja, eens in de
twee weken speel je een wedstrijd
met het tweede. Op maandag
avond. Ik vond dat ik geen kans
kreeg om een contract te verdie
nen of om me in de selectie te spe
len. Daarom vroeg ik een gesprek
aan met technisch-directeur Sef
Vergoossen. Dat gesprek liep an
ders dan ik verwachtte. Nog vóór
dat ik mijn zegje kondoen, meldde
MW dat mijn contract niet ver
lengd werd. Knal. Daar stort je
wereld in. Ik voelde het niet aan
komen."
„Ik moest daarna letterlijk uithui
len. Ik zag immers mijn boterham
voor mijn neus wegwaaien. Maar
je moet verder. Ik kwam op een
lijst te staan met spelers van wie
het contract afloopt. Op zo'n lijst
staan al je gegevens. Bij mij dus:
gespeeld bij PSV, bij Feyenoord,
bij bijna alle Nederlands elftallen
tot 18 jaar en onderaan staat
knieblessure. Als ze dat lezen gaat
er meteen een streep door je
naam."
In zijn riante huis in Urmond, on
der de rook van Maastricht, sleet
Doeleman zijn dagen. In onzeker
heid. Welke club wil mij nog heb
ben? Alle clubs boven MW in elk
geval niet.
..Elke dag zat ik te wachten op een
telefoontje van mijn zaakwaarne
mer Joop Hiele. Ik heb er zelfs een
vakantie met MW naar Kreta
voor afgezegd. Ik was toch geen
plezierig gezelschap geweest. Ik
had andere dingen aan mijn hoofd
en bovendien zou ik die jongens
volgend jaar toch niet meer zien.
Ik zat hele dagen bij de telefoon,
want elk moment kon ik gebeld
worden. Nu lach ik er nonchalant
om, maar op dat moment was ik
niet te genieten. Snel geïrriteerd
enzo. Ik denk dat de buitenwereld
het niet kon zien, maar geestelijk
was ik er kapot van. Ik ging de va
kantie in met een tweeslachtig ge
voel. Of ik kan straks weer trainen
of dit wordt een vakantie voor de
rest van mijn leven.
Hoofdklasser Kloetinge nam con
tact op met Doeleman. Als een
profcontract zou mislukken, zou
dat de ideale manier zijn om je
weer in de kijker van de profclubs
te spelen. Maar eerstechvisionist
RBC uit Roosendaal toonde plots
interesse. Doeleman mocht een
week op proef komen. Opnieuw
tartte hij het lot.
„Na drie dagen ging ik weer door
mijn knie. Ik hield me groot. Een
kuiltje, niks aan de hand. 's
Avonds had ik weer een dikke
knie. Maar ja, ik zat in een proef
periode. Ik moest een contract af
dwingen. De volgende dag hadden
we een bosloop van tien kilometer.
Tegen beter weten in, nam ik de
gok. Ik verging van de pijn en ach
teraf vertelde ik de trainer pas wat
er aan de hand was. Na een paar
dagen rust mocht ik een oefenduel
spelen. Met een handje pijnstillers
speelde ik een goede wedstrijd en
mijn proefperiode werd verlengd.
Maar uiteindelijk wilde RBC me
niet hebben. Nu was het definitief
afgelopen. Als RBC me niet eens
wil hebben, kom ik nergens meer
aan de bak, dacht ik."
Nieuwe hoop
Maar als een donderslag bij helde
re hemel, toen Doelemans tas voor
de eerste training bij Kloetinge al
gepakt stond, belde het Venlose
VW. Nieuwe hoop.
„Maar meteen de eerste training
ging ik weer door mijn knie. Ik
kreeg toch de kans om twee oefen
duels te spelen en die gingen rede
lijk goed. Maar ondanks alle posi
tieve geluiden uit de spelersgroep
werd niet ik, maar Rein Baart van
Top Oss gekozen. Ik had geen be
hoefte aan uitleg. Een halfuur la
ter zat ik alweer thuis. Ik dacht:
'barst maar. Ik steek lekker mijn
kop in het zand. Ik wil niks meer
met voetbal te maken hebben'."
Kloetinge was inmiddels ook geen
optie meer, want zijn overschrij
ving kwam door omstandigheden
negen uren te laat binnen. Een te
rugkeer op de voetbalvelden zit er
dus voorlopig niet in. Nooit meer?
„Dat weet ik niet. Als ik weer be
gin, wil ik voor de volle honderd
procent trainen. Daarvoor moet ik
de tijd hebben, maar ik moet ook
weten waarvoor ik het doe. Ik heb
zoveel afgezien en geestelijk leed
gehad in het betaald voetbal. Ik
weet niet of ik dat voor een ama
teurclub kan opbrengen."
In zijn woning in Bruinisse, op een
steenworp afstand van de haven,
komt het bewogen leven van Wilco
Doeleman in rustiger vaarwater.
Ondergedompeld in de anonimi
teit werkt hij als doorsnee burger
dagelijks van zeven uur 's och
tends tot half zes 's avonds op het
boerenland. Nog steeds worden
zijn balvaste vingers beschermd
door handschoenen. Maar Wilco
Doeleman graait niet meer naar
ballen, maar naar boerenkolen.
Tijdens een vakantie, die voor de
rest van zijn leven zal duren.
Rudy Boogert
Hij had al veel langer vaste
basisspeler willen zijn,
maar toen de trainer hem nodig
had gaf hij niet thuis. „Ik heb
hem teleurgesteld." In plaats
van de definitieve doorbraak
waarop Arjan Human, voetbal
ler van Cercle Brugge, nog niet
zo lang geleden vurig hoopte,
volgde een lichte inzinking. De
Middelburger zat bij de Belgi
sche profclub veelal op de bank
en kreeg speelminuten bij de
reserves. Elf duels na de sei
zoensouverture denkt Human
te hebben afgerekend met de
periode van kommer en kwel.
„Ik zit weer lekker in mijn vel."
De hartstochtelijke Cercle
Brugge-f an moet een terugkeer
van zijn club op het hoogste
voetbalplatform in België nog
maar even uit zijn hoofd zetten.
Na elf competitiewedstrijden
staat de club, die twee jaar ge
leden voor het eerst sinds 26
jaar uit de eerste klasse gleed,
op een teleurstellende zevende
plaats in de tweede klasse. Na
het eerste teleurstellende sei
zoen, waarin de clubleiding di
recte terugkeer eiste, is een nog
langer verblijf in de Belgische
tweede klasse dichter bij dan
promotie. Cercle, dat dit jaar
zijn honderdste verjaardag
viert, won tot nu toe pas vijf
maal, ging evenzoveel keer on
deruit en speelde een keer ge-
j lijk.
Het bestuur heeft de druk van
het heilige moeten een beetje
proberen weg te nemen tijdens
een goed gesprek met de spe
lers. Aanvaller Arjan Human:
„Veel spelers gaven daarbij te
kennen dat ze het gevoel had
den alsof er een groot blok be
ton boven hun hoofd hing tij
dens een wedstrijd. Dat ze bang
waren om fouten te maken, om
dat dan het beton naar beneden
kwam. Velen hadden echt veel
moeite met de druk."
Vrijheid
Trainer Ronny Desmedt, die
vorig jaar de ontslagen Rudy
Verkempinck opvolgde, kreeg
aan het begin van dit seizoen
alle vrijheid een in zijn ogen
ideaal team samen te stellen.
Human: „Desmedt moest vorig
jaar werken met spelers die niet
door hem waren gehaald. Aan
het eind van dat seizoen ging er
een stuk of negen man weg en
mocht hij nieuwe spelers ha
len." Negen nieuwelingen
voegden zich bij de groep, on
der wie de Pool Emest Konon.
„Een heel goede speler", vindt
Human.
Konons komst bleef niet zon
der gevolgen voor centrale
spits Ai-jan Human. „Voor mijn
gevoel had ik een redelijke
voorbereiding gespeeld. Maar
ik had het idee dat het team al
was samengesteld en er geen
plekje voor mij was ingeruimd.
Het begon al toen we de shirts
met daarop de vaste nummers
kregen. Ik kreeg nummer
twaalf. Dat zat me niet lekker.
Al moet ik toegeven dat het
nummer niet altijd direct iets
zegt."
Maar Arjan Human was drie
maanden geleden niet hele-
maa 1 meer de Arj an Humandie
vorig j aar met een belof tencon-
tract was binnengehaald en fu
rore maakte. Een nieuwe
woonsituatie (hij ging op zich
zelf wonen) en verkeerde invul
ling van zijn rustperiodes had
den zijn levensritme verstoord.
De in Middelharnis geboren
voetballer knikt. „Ik was niet
goed bezig met mijn sport. Ging
vaak laat naar bed en nam niet
genoeg rust. Ik wilde per se een
eigen huisje, maar daar kwam
meer bij kijken dan ik had ge
dacht. Dat zag je op een gege
ven moment terug op het veld.
Mijn prestaties gingen achter
uit. Ik miste felheid, scherpte."
Ronny Desmedt, de trainer, kon
niet veel anders doen dan Hu-
man passeren. Maar Human
geeft ook toe dat concurrent
Emest Konon een veel te goede
voetballer is om op de bank te
zetten. Het 4-3-3-concept
waarmee Cercle Brugge aan
vankelijk begon, is inmiddels
in de kast gezet en ingewisseld
voor een 4-4-2-opstelling
waarvan ook Arjan Human
deel uitmaakt. „Pech is ook een
oorzaak van de slechte resulta
ten", zegt de 20-jarige Human.
„In de eerste wedstrijd van de
competitie liep een speler een
dubbele beenbreuk op en brak
een andere zijn middenvoets
beentje. Daardoor moest de
trainer de boel omgooien." Vo
rige week, tegen Maasmeche-
len (2-1-verlies), maakte Hu-
man voor de eerste maal dit
seizoen zijn opwachting in de
basis. Afgelopen woensdag
won Cercle met 3-1 van Sint
Niklaas, maar Human viel pas
na rust in.
Trainingen
„Als diepste spits, moet ik de
ballen krijgen en Ernest Konon
in stelling brengen", legt Hu-
man uit. „De trainingen zijn
daarop afgestemd. En in de
wedstrijden zie je er al iets van
terug. Maar het kost nog veel
tijd." De ex-voetballer van
Zeelandia, Feyenoord en FC
Dauwendaele begint zijn draai
langzaam weer te vinden, zo
lijkt het.
Bij Cercle Brugge twijfelt nie
mand aan de voetbalcapacitei
ten van Arjan Human. Niet
voor niets heeft de club zijn
contract enige tijd geleden met
een jaar verlengd. Human: „In
het beloftencontract zat een
clausule waarin stond dat ik
fullprof zou worden wanneer ik
vijf duels in de basis zou begin
nen. Dat is aan het begin van dit
jaargebeurd, tevens hebben we
er een jaar aan vastgeplakt."
De tocht naar Brugge legt Ar
jan Human nog steeds zonder
tegenzin af. Nee. een auto van
clubsponsor Renault heeft de
linksbenige voetballer nog
niet, simpelweg omdat hij nog
niet in het bezit i s vaneen rijbe
wijs. Het alternatief was in het
begin de streekbus, maar die
heeft alweer een tijdje plaats
gemaakt voor een blauwe scoo
ter, een Honda, type SFX. Vrij
wel dagelijks tuft Human heen
en weer tussen Middelburg en
Brugge. Vijf kwartier heen en
vijf kwartier terug, ruim 120
kilometer in totaal, inclusief
twee bootreizen van twintig
minuten.
Reistijd
„Veel mensen, onder wie ook
medespelers, verklaren me
voor gek als ik zeg dat ik elke
dag heen en weer rijd tussen
Brugge en Middelburg. Maar
wat moet ik andei's? In Zeeland
bestaat geen profclub, dus
moet je het sowieso al verderop
zoeken. Bovendien maakt het
me niet veel uit. Toen ik in de
jeugd bij Feyenoord speelde,
was ik niet anders gewend. En
reisde ik ook hele dagen van en
naar Rotterdam. De scooter
heb ik puur genomen, omdat
het me reistijd scheelt. Toen ik
met de bus reisde, was ik aan
een enkele reis twee uur en een
kwartier kwijt. Met de scooter
rijd ik vanaf Breskens in drie
kwartier naar Brugge. Als het
weer echt slecht is, neem ik de
bus weer. Ik heb ak twee keer
rijexamen gedaan, maar zon
der succes. Ik wil gauw weer
examen doen, want zodra ik het
papiertje heb, krijg ik een auto
van de club."
Verhuizen naar België is niet
aan de orde. Want van de club
hoeft het niet en Human zelf
blijft ook liever in Middelburg.
„Mijn familie en vrienden zit
ten hier. Als ik in Brugge zou
wonen, zou ik alleen maar met
voetbal bezig zijn. Bovendien
wordt er daar meer op je gelet.
Niet dat ik iets te verbergen
heb, maar vind het wel prima in
Middelburg. Lekker rustig."
Eldridge Pentury
Middelburger Arjan Human, fullprof bij Cercle Brugge, heeft nog
geen rijbewijs en reist daarom elke dag per scooter naar België.
foto Lex de Meester
Een knieblessure dwong Wilco Doeleman te stoppen met voetballen. „Het was sowieso de bedoeling om het akkerbouwbedrijf van
verwacht."
mijn vader over te nemen. Maar dat komt nu eerder dan
foto's Dirk-Jan Gjeltema
