Sepultura gelooft weer in toekomst
Ik wil goede
vibraties geven
PZC
Bluesdiva
Rory Block
De zorgvuldige
lancering van
een meidengroep
kunst cultuur
15
Braziliaanse
metalband
terug met
nieuwe zanger
Da Trust
moet
ook live
sterk zijn
vrijdag 30 oktober 1998
Het is niet dat het onderwerp 'Max' taboe is.
Gitarist Andreas Kisser en bassist Paulo jr.
willen best hun kant van het verhaal vertellen
over de geruchtmakende scheiding, vorig jaar,
van Sepultura en hun populaire frontman Max
Cavalera. Maar liever praten de twee leden van de
Braziliaanse metalband over hun nieuwe zanger
Derrick Green. De 'ontbrekende schakel' die
Sepultura weer hoop geeft voor de toekomst.
Aan hoop heeft het de band wel een tijdje
ontbroken, geven Kisser en Paulo jr.
grif toe. Samen met drummer Igor Cavalera
hebben ze zelfs even overwogen om het Se-
pultura-bijltje er bij neer te gooien, nadat
hun zanger/gitarist en Igors broer Max Ca
valera begin vorig jaar plotseling de op dat
moment zeer succesvolle metalband verliet
Max heeft direct daarna zijn versie van de
split wereldkundig gemaakt, onder meer
via een fax aan de Nederlandse muziekpers.
Kort samengevat verweet hij daarin zijn
drie collega's dat ze zonder duidelijke reden
het vertrouwen in de toenmalige Sepultura -
manager en Max' vrouw Gloria hebben op
gezegd. Max trok daaruit z'n conclusies. Hij
vond Sepultura niet meer de 'tribe' die hij
altijd gedacht had dat het was, koos de zijde
van zijn echtgenote en vertrok. Inmiddels
timmert de zanger/gitarist alweer met suc
ces aan de weg met z'n nieuwe band Soulfly.
En na anderhalf jaar relatieve stilte is nu
ook Sepultura weer terug aan het front. Met
New Yorker Derrick Green als vervanger
van Max Cavalera.
Bezinken
„Wij wilden ons conflict niet via de pers uit
spelen", doorbreekt Andreas Kisser de stil
te in het Sepultura-kamp „Daarom hebben
we ons koest gehouden. We waren alle drie
een beetje in de war door alles en we wilden
het eerst laten bezinken alvorens radicale
Het leven van een bluesmama is,
hoe kan het ook anders, soms
tragisch. Neem Rory Block. De
Amerikaanse blues-zangeres
verloor twaalf jaar geleden haar
oudste zoon Thiele. Negentien jaar
oud was hij toen hij verongelukte.
Sinds die dag in 1986 is voor Block
niets meer hetzelfde. Maar de
bluesdiva moet door. Dat laat ze ook
weten aan het eind van haar nieuwe,
fijne album Confessions of a blues
singer. Ze moet doorgaan met het
zingen van liedjes en wel met heel
haar hart. Dat doet ze in november
ook live als ze te zien is op enkele
Nederlandse podia.
Block komt op Confessions of a
blues singer met een stel
bluescovers en twee autobiografi
sche composities. De een gaat over
een vriendin. Het andere over
Block zelf en de titel 'Life song'
zegt genoeg. Block weet niet of dit
bijna tien minuten durende epos
haar meest persoonlijke lied is.
Block: „Ik schrijf namelijk altijd
persoonlijke liedjes. Dat is mijn
stijl. Misschien is het nummer
'Spider boy' mijn meest persoon
lijke lied. Maar ik zing in 'Life
song' wel voor het eerst over mijn
hele leven. Het komt voort uit mijn
creativiteit, uit mijn binnenste. De
inspiratie heb ik geput uit mijn le
vensverhaal dat ik heb geschreven
voor mijn website."
De persoonlijke ervaringen waar
Block over zingt, zijn volgens haar
universeel. En ze kunnen het beste
gegoten worden in een blues vorm.
„De blues is een gepassioneerde
muziekvorm met veel soul. Ieder
een onderkent de kracht en soul
van de blues. Blues is extreemper
soonlijk. Neem bluesmusicus Son
House. Die had de pijn in zijn
ogen, de dood ook. Hij had een
flinke strijd te leveren. Son House
was een persoon die de behoefte
had om dat gevecht op een artis
tieke manier naar buiten te bren
gen. De passie in zijn voorkomen
en de pijn die hem omringde zijn
moeilijk uit te leggen, maar ik
voelde ze. Net als wanneer ik naar
oude bluesplaten luister. Zijn ar
tistieke energie hield Son House
op de been. Die drive heb ik ook."
Bluesgiganten
De covers van Confessions of a
blues singer zijn onder meer af
komstig van bluesgiganten als Ro
bert Johnson. Charlie Patton en
Blind Willie McTell. Ze hebben
ook te maken met Block, met haar
jeugd. Blues hoort bij haar verle
den. Als vijftienjarige verliet ze
het ouderlijk huis, op zoek naar de
blues. Die vond ze ook bij Tommy
Johnson. „Waarom Robert John
son zo bekend is en Tommy John
son niet? Dat komt omdat grote
sterren als Keith Richard en Eric
Clapton fan van Robert zijn en dat
hun publiek hebben laten weten.
Tommy is ook zeer hartstochtelijk
en een bluesgenie. Het verschil
Rory Block: „Ik schrijf altijd persoonlijke liedjes."
tussen Robert en Tommy is dat Ro
bert intenser is. Robert is gedre
ven, mysterieus en zeer gekweld.
Hij was een ster op zijn manier.
Tommy brengt eenzame muziek
die groeit en groeit."
Op Confessions of a blues singer
zingt Block over ene Marian van
Ness. Block plaatst Van Ness in
een groter verband. „Marian was
een speciale vrouw. Ze was zeer in
telligent, komisch en buitenge
woon openhartig. Marian, zei wat
ze dacht. Altijd en overal. Ieder
een respecteerde haar. Ze behoor
de tot de oudere vrouwen aan wie
het is toegestaan om te zeggen wat
ze vinden. Als jongere vrouw staat
het je in de meeste delen van de
wereld niet vrij om te zeggen wat
je denkt. Je hebt dan wel de in
vloed van het feminisme, maar als
een vrouw zegt wat ze denkt, dan
is het een rotwijf. Als een man het
zelfde doet, dan is niet iets
slechts."
Een jonge vrouw moet mooi zijn,
stelt Block. „Wat dat betreft is er
niet veel veranderd. Als je ouder
wordt en je je minder aantrekt van
je aantrekkingskracht op de ande
re sekse, dan veranderen je priori
teiten. Dan geef je je opeens zelf
toestemming om voor je mening
uit te komen. Danbenjeeen waar
devol onderdeel van de samenle
ving omdat je de waarheid
spreekt. En dat doe je dan zonder
angst. Dat was zo fantastisch aan
Marian van Ness. Ik heb dan al wel
zo'n vijftien albums lang een plat-
form om mijn gedachten te venti
leren, maar bij mij draaide het
meer om persoonlijke zaken. Bij
Marian ging het om issues die zich
in de wereld afspeelden. Die moed
heb ik niet. Zij was een wijze oude
vrouw die mij allerlei dingen leer
de."
Compliment
Block behoort tot de top van de
bluesartiesten. Zo werd ze ge
vraagd voor een advertentie-cam
pagne van een prestigieus gitaar-
merk. „Het verzoek om daaraan
mee te werken, ervaar ik als een
groot compliment. Want die gi
taarfirma denkt dat mijn imago
belangrijk is. Als ze een foto van
mij gebruiken, dan denken ze dat
die iets betekent voor veel mensen.
Ze zijn zelf zeer imago-gericht.
Martin Guitars is hét topmerk als
het om gitaren gaat. Ik denk dat ze
een krachtige bluesvrouw wilden
die indrukwekkende muziek
speelt. Mensen stampen met hun
voeten als ze mij gepassioneerd
zien spelen."
Aan artistieke erkenning heeft
Block ook geen gebrek. Ze won di
verse prijzen, waaronder drie jaar
achtereen de belangrijke WC.
Handy Award. In '96 maakte ze
met When a woman gets the blues
de beste akoestische bluesplaat
van het jaar. In '97 en '98 werd ze
gekroond tot traditionele bluesar
tieste van het jaar.
„De impact van die W.C. Handy
Award is groot. Je krijgt er veel
respect door binnen de industrie.
Drie keer ging ik compleet uit mijn
bol. Weet je waarom? Toen ik als
zestienjarige blues ging spelen,
riep iedereen dat ik niets zou klaar
spelen en dat ik gek was. Ik zou
rock 'n' roll moeten gaan spelen.
Daar zou ik alleen de kost mee
kunnen verdienen. Ik heb mij al
die tijd, naast mijn eigen werk,
met de blues bezig gehouden. En
ik had zeer veel succes. 'Lovin'
whiskey' en 'Gypsy boys' waren
grote hits. En voor 'Best blues and
originals' heb ik een gouden plaat
gekregen."
Op Confessions of a blues singer
werkt Block weer samen met Bon
nie Raitt. „Bonnie en ik hebben
beiden uit dezelfde muzikale bron
gedronken. Wij begrijpen de
rootsmuziek. Als Bonnie en ik sa
menwerken. dan weet zij precies
wat ik doe. Zij heeft meer een he
dendaagse rock/blues-attitude,
maar ze kan zo overschakelen op
een oude bluesman als Fred Mc
Dowell en vroege blues-songs".
Daarmee is ze opgegroeid. De solo
die ze speelt op mijn nieuwe cd
kent een hedendaags rockgevoel.
Het is een reeks prachtige noten
achter elkaar. Ze kan fantastisch
op een moderne manier slide spe
len, Ik ben meer op oude country-
blues-slide gericht."
Charisma
Raitt is voor Block de koningin
van de slidegitaar. „Bonnie heeft
een kolossaal charisma. Op het
podium is ze een brok energie. Ze
is sexy, zit vol zelfvertrouwen en is
intelligent. Haar gitaarspel is ui
termate funky. Ze geeft je het ge
voel dat ze geen compromissen
sluit. Dat is een goede boodschap
voor vrouwen. Dergelijke opmer
kingen hoor ik ook over mijzelf.
Daar ben ik blij mee."
Op de komende tournee speelt
Block weer solo. Daar gaat haar
voorkeur naar uit. „Solo-optre
dens zijn de meest intieme. Als ik
met een band speel, hoor ik mezel f
soms niet. Ik houd bok van het
contrast. Er zijn al zoveel bands.
Daardoor valt een solo-act meer
op. Ook al is het, qua geluidsvolu
me, moeilijk om op een festival na
een band te spelen. Maar het is wel
een uitdaging om het publiek bij
de les te krijgen en te houden. Bij
een optreden van mij gaat het niet
zozeer om het uitdrijven van
slechte vibraties. Dat is negatief
Het is eerder andersom. Ik vil
mensen goede vibraties geven. Op
zijn beurt geeft het publiek mi]
enorm veel energie terug."
René Megens
Rory Block treedt onder meer op Am
sterdam, 4 november Paradiso; 14 no
vember Utrecht, Tivoli en 15 november
Tilburg, Concertzaal
Met een meidengroep sco
ren komt tegenwoordig
vooral neer op kennis van de
doelgroep plus een doortasten
de lancering. Gingen Luv', Ba
be en Dolly Dots destijds veelal
op goed geluk te werk, anno
1998 moeten nieuwkomers hun
introductie als een militaire
operatie voorbereiden. Da
Trust, vier jongedames sterk,
wordt daarom al geruime tijd
zorgvuldig klaargestoomd. De
komende maand moet liet gaan
gebeuren met deze jeugdige
Rotterdamse act, die voorlopig
alle hoop heeft gevestigd op de
debuutsingle 'I Like'.
Hoe serieus de bedoelingen zijn
van Booty Records, moge blij
ken uit het feit dat de introduc
tie verder reikt dan een plaatje
plus videoclip en een zware
plugcampagne in Hilversum.
Dezer dagen worden alom
maar liefst 5000 posters opge
plakt. Daarnaast zullen op
strategische plekken minstens
60.000 flyers worden uitge
deeld.
„We zetten Da Trust op z'n
Amerikaans in de markt, bijna
alsof het om een nieuwe fris
drank gaat'', zegt Huggy Tho
mas van de platenmaatschap
pij- „We gooien er inderdaad
veel geld tegenaan, maar zien
deze act dan ook als een lange-
termijn investering. In principe
hebben we er drie jaar voor uit
getrokken om de groep te laten
uitgroeien tot een gevestigde
naam. Lukt het niet met deze
single, dan gaan we gewoon
verder werken aan de volgen
de. Net zolang totdat het een
keer bingo is. Wat naar ons ge
voel overigens niet lang zal du
ren, omdat we een beregoed
product in handen hebben."
Strenge eisen
Da Trust staat als codenaam
voor 'reken er maar op dat ze
kunnen zingen'. Dat vertrou
wen is gevoed door de strenge
eisen bi] de selectie van het
viertal. „Wat je op radio en tele
visie hoort, moet ook live kun
nen worden waargemaakt. We
willen voorkomen dat we i n een
situatie terecht komen als Clo
se II You, dat op het podium al
lerlei kunstgrepen moet toe
passen. Daarnaast is er extra
gelet op het danstalent en op de
karakters. We kunnen het na
tuurlijk niet hebben dat er
straks iemand om welke reden
dan ook toch afknapt", aldus
Thomas.
Na een eerste schifting heeft hij
samen met producers Delano
'Giza' Felter en Patrick 'Nytro'
Chotoo toch nog meer dan zes
tig kandidaten uitgebreid ge
keurd. Dat het om een kwartet
zou gaan stond voor de keuze
heren bij voorbaat vast. Dat
drie van de vier uitverkorenen
uit de regio Rotterdam afkom
stig zijn, is puur toeval. „Uit
gangspunt was een bepaald ge
luid, dat niet in het verlengde
ligt van wat er al aan meiden
groepen is, zodat we niet me
teen gaan worden vergeleken
met de Spice Girls, Solid Har
monie en Close II You. De één
zal het pop noemen, de ander r
&b, 't is maar hoe je de zaken
benadert."
„Vergelijk het met de Back
street Boys. die muzikaal aan
sluiten bij r&b-acts als Boyz II
Men en Blackstreet, maar die,
omdat die jongens dan blank
zijn. tot de pop worden gere
kend", zegt Thomas. Hij
spreekt van een internationale
sound, waarvoor Nederland al
lesbehalve als de belangrijkste
markt wordt beschouwd. „De
single is intussen naar 126 pla
tenmaatschappijen over de he
le wereld verstuurd en de reac
ties zijn zo positief, dat we in
bepaalde landen al in een ver
gevorderd stadium zijn over de
release. Met name in Frankrijk
en Duitsland zouden de ont
wikkelingen wel eens heel snel
kunnen gaan."
Kinderkoor
De jongedames die alle lusten
en lasten van Da Trust te ver
werken krijgen, luisteren naar
flitsende voornamen: Envy,
Poppy, Lindy en Plenty. Laatst
genoemde is met haar 22 jaar de
oudste van het span, geldt als-
de energiekste en staat op het
punt voor dit muzikale avon
tuur haar baan in een bakkers
winkel op te zeggen. De jongste
is de 17-jarige serveerster
Envy, afkomstig uit Den Bosch,
die zich manifesteert als de ex
centriekeling. Lindy ('de flap
uit', volgens Thomas) en Poppy
('ons verlegen engeltje') zijn al
lebei 18 jaar, kennen elkaar van
school en delen verder een ja
renlange scholing in een kin
derkoor.
Ze spreken van 'een geweldige
buitenkans' en hopen vooral
méér te zullen gaan betekenen
dan 'het zoveelste meiden
groepje'. Plenty, hierover het
concreetst: „Het zou mooi zijn
als we op een goede dag kunnen
vaststellen dat Da Trust bij ie
dereen bekend staat als iets ori
gineels, iets aparts. In dat op
zicht zijn de Spice Girls na
tuurlijk wel een voorbeeld, iets
waar we ooit bij inde buurt wil
len komen. Of dat ooit lukt is
een tweede, maar de mogelijk
heden zijn wel volop aanwe
zig."
Louis Du Moulin
Da Trust in hartje Rotterdam: vlnr. Lindy, Envy, Poppy en Plenty.
foto Mike King
Heel veel heeft Derrick
Green vervolgens niet
meer bij kunnen dragen
aan het nieuwe, zojuist
verschenen Sepultura-
album Against. De num
mers waren grotendeels
klaar. Niettemin heeft de
zanger nog wel hier en
daar wat gearrangeerd.
„Derrick was het ontbre
kende stukje in de nieu
we puzzel. De muziek
was weliswaar groten
deels geschreven, maar
toch heeft Derrick er zijn
eigen stempel op ge
drukt. Zijn bereik is bij
voorbeeld veel groter
dan dat van Max. Daar
kunnen we in de toe
komst ook nog veel mee
doen", aldus Andreas
Kisser.
Sepultura bracht onlangs het nieuwe album Against uit.
beslissingen te nemen. Doorgaan met z'n
drieën, met een nieuwe zanger of helemaal
stoppen, we hebben het allemaal overwo
gen, maar kwamen er niet uit. We hebben
daarom eerst een maand of acht in alle rust
wat gerepeteerd en gecomponeerd met z'n
drieën en uiteindelijk wisten we wat we wil
den: doorgaan met een nieuwe man."
Volgens Kisser en Paulo jr. deed manager
Gloria haar werk gewoon niet meer goed.
Ze schoof bijvoorbeeld Max teveel naar vo
ren, terwijl in Sepultura iedereen even be
langrijk is. Maar was Max dan wel op de
hoogte van het ongenoegen van de rest van
de band?
„Ik denk niet voldoende", zegt Kisser. „Max
was op het laatst erg bezig met z'n eigen din
gen. Hij trok veel op met z'n gezin en hield
zich wat afzijdig van de band. Het leek wel
of hij de stemming aanvoelde en het gevoel
had dat hij tussen twee vuren in zat."
Hebben jullie er dan niet gewoon over ge
praat?
„Jawel, zeker. Maar toen was het te laat. Het
was een soort sneeuwbal geworden van on
genoegens. Van het een kwam het ander. We
kwamen er niet meer uit. Max stond achter
z'n vrouw en niet achter ons, daarmee hield
alles op."
Enthousiast
In november vorig jaar kregen de overge
bleven Sepultura-leden een demo-tape in
handen van Derrick Green. Over dat bandje
waren Andreas, Paulo en Igor al behoorlijk
te spreken, maar helemaal enthousiast wer
den ze nadat ze de imposant ogende zanger
hadden ontmoet. „Toen was het eigenlijk
snel rond", zegt Kisser. „Het klikte direct
met Derrick. En dat is voor ons minstens zo
belangrijk als iemands muzikale kwalitei
ten."
Sepultura's voorgaande
album was het zeer suc
cesvolle Roots. Enerzijds
een keiharde plaat, maar
aan de andere kant een
album dat in het teken
stond van de indianen in
de Braziliaanse binnen
landen en hun percussie.
Roots betekende de wereldwijde doorbraak
voor de in 1984 opgerichte band. Op
Against zijn de indianen-invloeden echter
vervangen door een ander soort percussie,
namelijk de Japanse. Ook zijn er tussen de
wederom keiharde metal instrumenten als
een cello te horen.
„We hebben een andere plaat gemaakt dan
Roots, maar dat zouden we met Max erbij
ook gedaan hebben", legt Kisser uit. „leder
album van Sepultura is namelijk anders.
We willen niet hetzelfde blijven doen. Ver
koopcijfers zijn wat dat betreft niet belang
rijk. Op Against hebben we dus weer andere
wegen bewandeld, Japanse bijvoorbeeld
Maar de heavy metal blijft altijd het be
langrijkste."
HanNeijenhuis
Sepultura-treedt 11 november op in de Statenhal
in Den Haag (met Slayer)
