Noord-Ierse jeugd diep verdeeld
Vragen over kinderarbeid
PZC
PZC
Alleen de Parijse kei
was er echt bij in '68
feiten en meningen
4
Hoop voor toekomst smoort in vooroordeel van verleden
22 mei 1948
vrijdag 22 mei 1998
Zalvende woorden genoeg van de politici over vrede in Noord-
Ierland. President Cinton zei dat hij als 'Ierse protestant' uit
zorg voor de toekomst van zijn dochter Chelsea bij het referendum
over de vredesovereenkomst 'ja'zou aankruisen. Peter Robinson,
de rechterhand van de fanatieke nee-activist dominee Paisley,
grapte daarop dat hij juist bezorgd voor de toekomst van zijn
dochter zou zijn als Clinton zich in Noord-lerland zou vertonen.
Maar de jeugd speelde ondanks al die zorgen over de toekomst
nauwelijks een rol tijdens de campagne in de aanloop naar het re
ferendum vandaag over het vredesakkoord van Goede Vrijdag.
Afgezien van een door de ja-campagne georganiseerdpopconcert
voor zorgvuldig geselecteerde scholieren uit de betere wijken kre
gen jongeren nauwelijks een stem. Piepen zij anders dan hun ou
ders?
Hans Geleijnse ging op onderzoek uit in protestantse en katholie
ke armoedewijken, waar kinderen van jongsaf met geweld en
vooroordeel moesten leren leven. Een portret van een getekende
generatie.
De Noord-Ierse jeugd is opgegroeid niet de dagelijkse aanwezigheid van gewapende Britse troepen in hun straat, foto Paul McErlane/AP
door Hans Geleijnse
Voor vijftienjarige Steven,
een blond bleekneusje met
helderblauwe ogen in een spits
gezicht, is de wereld weinig gro
ter dan Newtownard Street en
directe omgeving in Oost-Bel-
fast. Er was een keer een tripje
naar Dublin met zijn ouders,
maar zijn herinneringen aan dat
hoogtepunt van een paar jaar
geleden zijn behoorlijk ver
vaagd.
Nee, Steven houdt zich aan de
waarschuwingen van pa en ma.
Van de Ashfield school voor jon
gens direct naar huis. Daar, in de
protestantse volkswijk Bloom-
field, trapt hij het liefst een bal
letje met zijn vrienden tegen het
decor van martiale muurschil
deringen van de gewapende en
gemaskerde verdedigers van
Stevens protestantse identiteit.
„Ulster Freedom Fighters, Ul
ster Volunteer Force, IRA het is
allemaal één pot nat", zegt Ste
ven onverschillig. „Die muur
schilderingen doen me niks. En
hij bezweert me dat leven in Bel
fast niet hetzelfde is als wonen
in Beiroet. „Je moet uitkijken
waar je heen gaat, niet in katho
lieke wijken gaan zwerven.
Maar ik denk dat er hier minder
geweld is dan in grote steden als
Londen".
Steven moet deze woensdag
avond de Europacup-finale op
tv laten schieten. Met klasge
noot Mark en de vriendinnen
Michelle (15) en Sonya (17) van
de Ashfield meisjesschool krijgt
hij hulp bij het huiswerk van
jongerenwerkster Judith Ray.
De doem van de Titanic hangt
over de wijk van 4500 mensen.
De bouwer van deze catastrofa
le oceaanreus, Harland and
Wolfe, was er de belangrijkste
werkgever, maar heeft in ruim
tien jaar tijdhet aantal arbeids
plaatsen van ruim vijfduizend
naar 1700 moeten terugschroe
ven. „Werkloosheid en alcoho
lisme zijn hier de grootste pro
blemen", zegt Judith. Steven en
zijn vrienden proberen eraan te
ontsnappen, maar velen lukt
dat niet.
Judith Ray praat er liever niet al
te uitbundig over, maar het re
servoir van werkloze jongeren is
een dankbare bron voor de drie-
letter-terreurgroepen UVF.
UFF, LVF. „Ja, er wordt geron
seld hier onder de jongeren, net
zoals de IRA dat doet in de ka
tholieke wijken", zegt Judith,
en de moedeloze toon van haar
stem spreekt boekdelen.
Aan de katholieke westkant van
de stad heet dat ronselen heel
anders. „Wij maken de jongeren
bewust van hun situatie", zegt
net 17-jarige scholier Martin
Keenan. Ik ontmoet hem in een
vervallen fabriek in Conway
Street, waar de jeugdorganisa
ties van Sinn Fein kantoor
houdt. Martin is sinds zijn veer
tiende 'politiek actief' en praat
de taal die zijn leiders dertig
jaar geleden uitsloegen. „Wij
zijn revolutionaire socialisten",
zegt hij. „Op dit moment is er
een wapenstilstand in onze
strijd, maar als het nodig is ne
men we de wapens weer op".
Ik vraag of hij of zijn beweging
in het kader van de internatio
nale klassenstrijd geen nauwe
contacten heeft met de verwor
penen der aarde in protestants
Oóst-Belfast. Met de Progres
sieve Unionisten van David Er-
vine bijvoorbeeld, die ook een
rood hart hebben. Martin: „Af
en toe. Maar dat zijn geen echte
revolutionairen. Zij opereren
onder het vaandel van de Britse
bourgeoisie".
Hoop
Nee, Sinn Fein zoekt zijn bond
genoten liever bij de 'vrijheids
strijders' in het Spaanse Bas
kenland of Catalonië. Het
hoofdkwartier van de jongeren-
club hangt vol met solidariteits-
affiches, maar gelukkig blijft er
nog ruimte over voor het portret
van good old Che Guevara. Eens
zal ook Ierland een socialisti
sche volksrepubliek zijn, voor
spelt Martin.
Dit is het gezicht van Sinn Fein
dat Adams en McGuinness niet
meer naar buiten tonen. Het
marxisme-leninisme van de ja
ren zeventig heeft een democra
tisch verfje gekregen maar de
interne organisatie blijft het
doel trouw. Er wordt gemobili
seerd in het grauwe Belfast van
de kansarmen, waar katholieke
wijken als de Falls en Whiterock
kampen met een werkloosheid
die zelfs op basis van hét officië
le werkloosheidspercentage
van dik twintig (Martin: „Britse
leugens, zeg maar gerust dik 70
procent") ruim twee keer zo
hoog als in protestantse.
Geen wonder dat Martin na drie
jaar les politiek figuurzagen
voor alles een revolutionaire op
lossing heeft. In zijn leefwereld
is bijvoorbeeld de politie - die
durft zich in katholiek Belfast
alleen maar te vertonen onder
begeleiding van zwaarbewa
pende Britse militairen - een
'corrupt voor 97 procent protes
tants huurlingenkorps'.
.Daarom ben ik ook voor buurt-
politie", zegt 19-jarige Louise
Beck in de katholieke armoe-
wijk Ballymurphy. Dat is een
eufemisme voor aan de IRA ged
eerde 'ordebewaarders' die met
knuppels voor lijfstraffen en in
nog ernstiger gevallen het pis
tool voor het populaire knie-
schijfschieten, de buurt in het
gareel houden.
Het verschil tussen deze jonge
ren en hun protestantse leeftij d-
genoten in Bloomfield is opmer
kelijk. Steven en zijn vrienden
bijvoorbeeld weten absoluut
niet wat de toekomst gaat bren
gen. Wat ze, indien kiesgerech
tigd, gestemd zouden hebben bij
het referendum, geen idee.
„Maar vrede komt er vast niet",
zegt Mark. En Sonya: „Ik heb
het aan mijn ouders gevraagd.
die weten het ook niet". Martin
en Louise daarentegen zijn zelf
bewust. „We willen vrede, maar
die zal er pas zijn als Ierland is
verenigd", zegt Louise. Martin
weet dat die hereniging onver
mijdelijk is, de vredesovereen
komst is slechts een 'tactische
tussenstap'.
Elk op hun manier zijn deze jon
geren getekend door een van de
meest onnodige conflicten in
beschaafd West-Europa. Pro
testantse Sonya weet ook waar
om. Ze is dankzij hulporganisa
ties een aantal keren naar het
buitenland geweest, recentelijk
naar Zweden. „Je stapt dan bui
ten je eigen wereldje. Ik leerde
jongens en meisje kennen die
open waren, gewoon zeiden wat
ze dachten. Die vertellen vreem
den wat ik alleen tegen echte
vrienden zou zeggen".
Steven en Mark zeggen niets te
gen katholieken te hebben. Hun
ervaringen met leeftijdgenoten
van 'de andere kant' beperken
zich echter tot de 'cross-com-
munity'-weekenden die hun
school met enige regelmaat or
ganiseert. „Best leuk, vaak aar
dige jongens", zegt Steven,
„maar ja, na het weekeinde ben
je toch weer gewoon in je eigen
wijk, bij je eigen mensen. Dat
geeft een veilig gevoel".
Ook katholiek-republikeinse
Louise heeft niks tegen contac
ten met protestanten. „Ons
jeugdhonk heeft gezamenlijke
projecten met bijvoorbeeld de
protestantse Shankill-wijk.
Maar zij blijven altijd Ieren met
een Engels gezicht". Martin:
„Ze zijn anders. Je moet niet
vergeten, het gaat hier wel om
een oorlog tussen Brits en Iers.
Zij zullen een stap terug moeten
doen. Alles was hier altijd Brits,
nu zijn wij een keer aan de
beurt". GPD
door Wilfred Scholten
Ze zijn nu hoogleraar, schrijf
ster, gemeenteraadslid, do
cent aan een kunstacademie en
eentje is er zelfs minister van
buitenlandse zaken geworden.
Ooit, zo te zien lang geleden,
waren ze jong, rebels en marxis
tisch studentenleider, provo,
'feministies' (zo schreef je dat
toen) en oprichter van een poli
tieke vernieuwingsbeweging.
Ze zijn van de generatie die heb
ben geboft, want ze hebben -
zeggen ze zelf - de leukste tijd
van deze eeuw meegemaakt:
mei 1968. Daarover spraken zij,
woensdagavond in de Rode
Hoed in Amsterdam.
Hoewel, meegemaakt? Op de ge
wetensvraag 'waar was je in mei
'68', het hoogtepunt van de re
volutie die de verbeelding aan
de macht moest brengen, klin
ken nogal kneuterige antwoor
den. Terwijl in Parijs de barrica
den werden opgeworpen en in
Berlijn, Praag en Mexico de jon
geren luidruchtig van zich lie
ten horen, bleef het in Amster
dam opvallend rustig. „Ik was
thuismet mij n kind"zegt femi
nistisch schrijfster Anja Meu-
lenbelt. „Maar ik sprak ook
geen Frans". Hans Righart, au
teur van een dik boek over de
'eindeloze jaren zestig', is even
van slag door de vraag en stot
tert: „Eh, ik was veertien jaar,
puber en eh... gefascineerd
toeschouwer". Roel van Duijn,
ex-Provo en ook toen al ge
meenteraadslid, zat op Walche
ren. Op een biologisch-dynami-
sche boerderij.
Minister Hans van Mierlo, toen
tertijd de kersverse leider van
D'66, nam ook al niet de trein
naar de Franse hoofdstad. „Ik
zat thuis en had telefonisch con
tact met Parijs", zegt hij man
haftig. „Met twee vrienden die
er wel zaten". De enige in de zaal
die er daadwerkelijk bij was,
blijkt een Parijse kei te zijn die
uit een straat gewrikt is. Hij ligt
eenzaam te pronken.
Moreel verval
Het publiek, grijs en gezet, luis
tert welwillend naar de leef
tijdsgenoten. Af en toe wordt
besmuikt gelachen om de idea
len en rare fratsen van toen, ver
voor de tijd van hypotheken en
grachtenpanden. Een enkele
jongeling valt te ontwaren, be
nieuwd naar de sterke verhalen
van dertig jaar geleden.
Anti-communisten
Het Amerikaanse. Huisvan
Afgevaardigden heeft de. om-
streden anti-communistenwet
aangenomen. De wet geeft de
Amerikaanse procureur-gehe-
raa'l de bevoegdheid om ieder
een die hij wil als communist
en dus staatsgevaarlijk té be
stempelen en te laten opsluit
ten. De wet is een uitvloeisel
van de 'rode vrees' die door de
Verenigde Staten waart.
Israël
De Nederlandse regering be
spreekt met andere landen of
zij de nieuwe staat Israël zal
erkennen. Studenten, hoogle
raren en sommige Kamerleden
dringen daarop aan.
Discussieleider John Jansei
van Galen, die er ook al niet bi
was, wil steeds maar weten wal
de erfenis van de jaren zestig is
Wat is er allemaal veranderd ii
die roerige jaren en wat merker,
we daar nog van? Is het terechl
dat die tijd de schuld krijgt vooi
het huidige morele verval? Heef!
WD-leider Bolkestein gelijk et
is het dringen en duwen bij hel
instappen van de trein een uit
was van de verworvenheden van
de jaren zestig?
Hypocriet
De historicus Righart wil er niet
aan. In de j aren zestig was er een
hoge moraliteit, sociale betrok
kenheid was een deugd. Men
was tegen de consumptiemaat
schappij. Bolkestein is 'hypo
criet', beweert Righart, want
juist het neoliberalisme van de
jaren negentig heeft de moraal
verworpen en de consumptie
met het welbegrepen eigenbe
lang bevordert. Het gevolg: toe
nemende normloosheid. „Het
dringen en duwen voor de trein
deuren behoort tot de triomf
van het liberalisme van deze
tijd".
Anti-autoritair
Anja Meulenbelt laat verveeld
de discussie aan zich voorbij-I
gaan als de heren spreken overj
de erfenis van de flower-power-
tijd, zoals de nieuwe anti-auto-|
ritaire stijl van de bestuurders
(Van Mierlo knikt heftig)
„Vroeger had ik altijd een haak
werkje bij me voor dit soort on
deronsjes", spot Meulenbelt
„Ik heb een heel ander verhaal.
Er is nog steeds sprake van klas
senverschil en uitbuiting. Maai
dat mag je tegenwoordig niet
meer zeggen". De feministe
doelt vooral op de ongelijke ver
deling in het huishouden tussen
man en vrouw. Ze maakt heel
wat ingeslapen radicalisme los.
Righart: „Ik verbaas me ook dat
er zo weinig afwijkende gelui
den meer zijn". En: „Het kapita
lisme is een stoomwals die alles
kapot maakt".
Maar de discussieleider wil te
rug naar de verworvenheden
van de jaren zestig. Van Mierlo
weet er wel één: het paarse pol
dermodel. „De arbeiders zijn
mondig geworden, waardoor er
in ons land overleg kon ont
staan. In landen als Frankrijk
nog steeds niet. Daar zijn arbei
ders nog steeds kwaad op over
heid en werkgevers". GPD
Stukgesneden
Een onbekende heeft in het
Vlissingse Havendorp grote
onrust veroorzaakt, door op
straat bij kinderen op straat
van achter met een scheermes
de kleren stuk te snijden. In zes
gevallen liepen de kinderen
ook snijwonden op. De politie
heeft een alleenstaande vrouw
als verdachte aangehouden.
Recordjaar
Voor de fabriek De Vitrite in
Middelburg is 1947 een re
cordjaar geweest. Aan het eind
van het jaar maakte het bedrijf
drieënhalf miljoen gloeilam
penhulzen per week. Er werd
een winst geboekt van bijna
een half miljoen gulden.
door Gerard Chel
Vanaf Hemelvaartsdag tot
en met komende zondag
wordt in ons land vier dagen
gewandeld tegen kinderar
beid. Met diverse lokale mani
festaties wordt op veel plaat
sen stilgestaan bij deze vorm
van kinderuitbuiting. De mars
begon donderdag in Den Haag
en eindigt zondag op het Drie
landenpunt in het Limburgse
Vaals.
Begin juni bespreekt deILO.de
VN-organisatie voor arbeid, in
Genève wereldwijde maatre
gelen tegen kinderarbeid.
Hieronder de tien meest gestel
de vragen over kinderarbeid.
1Is er verschil tussen kinder
arbeid en kinderwerk?
Als kinderen van 14 jaar en
jonger als goedkope arbeids
krachten worden gebruikt,
waarbij ze vaak de plaats van
volwassenen innemen, en elke
dag moeten werken, wordt van
kinderarbeid gesproken. Be
halve dat ze niet naar school
gaan, hebben ze geen tijd om te
spelen, huiswerk te maken of
aan sport te doen. Ze kunnen
zich op geen enkele wijze gees
telijk of lichamelijk ontwikke
len. Bovendien moeten deze
kinderen vaak onder dwang
werken, worden ze slecht be
taald en zijn voor hen geen
voorzieningen beschikbaar als
ze ziek worden. Naar schatting
gaat het daarbij wereldwijd
om 250 miljoen kinderen.
Kinderwerk is wat anders.
Kinderen die wel naar school
gaan, tijd hebben voor sport en
spel, huiswerk kunnen maken,
maar zo nu en dan thuis mee
werken op de boerderij of in de
winkel is algemeen internatio
naal aanvaard. In ons land
geldt dat bij voorbeeld ook
voor een krantenwijk, folders
rondbrengen en vakantiewerk.
Zolang dat niet onder dwang
gebeurt en er geen sprake is van
uitbuiting, maakt niemand
daar bezwaar tegen. Immers,
het kind kan zich verder nor
maal ontwikkelen.
2. Waarom wordt onderscheid
gemaakt tussen extreme vor
men van kinderarbeid?
In principe is (bijna) iedereen
het erover eens dat kinderen
van 14 en jonger eigenlijk niet
zouden hoeven te werken.
Maar dit realiseren - als dat al
lukt - duurt nog wel twee gene
raties. Vandaar dat de interna
tionale gemeenschap een
aantal extreme vormen van
kinderarbeid heeft gedefini
eerd waaraan wel op korte ter
mijn (lees: binnen een paar
jaar) een einde moet komen.
Kinderarbeid komt nog steeds veelvuldig voor, maar is niet simpelweg te verbieden.
Hieronder vallen bij voorbeeld
gevaarlijk werk (vuurwerkin
dustrie, glasindustrie), zwaar
werk (mijnbouw, steengroe
ves), ongezond werk (chemi
sche industrie, gieterijen),
werken in de seksindustrie
(pornografie, prostitutie), wer
ken als slaaf. Kinderen mogen
evenmin voor een leger gere
kruteerd worden (kindsolda
ten) en ook kinderhandel is
verboden.
3. Waarom wordt niet alle kin
derarbeid afgeschaft?
Omdat er meestal geen alter
natief is. Vaak moeten kinde
ren uit ai-moede werken en
geen werk betekent geen inko
men, geen eten, geen dak boven
het hoofd. Uit eerdere ervarin
gen, onder meer bij het elimi
neren van kinderarbeid in de
tapijtindustiie in Bangladesh,
bleek dat kinderen toch op
zoek gingen naar een alterna
tieve inkomstenbron en uitein
delijk in de prostitutie terecht
kwamen. In andere landen
nam het aantal zwerf- en
straatkinderen toe. En in veel
Afrikaanse landen, waar door
oorlog en aids tienduizenden
kinderen wees zijn geworden,
moeten ze wel werken om te
overleven. Bovendien spelen
culturele verschillen een rol.
Dat heeft er al toe geleid dat
niet iedereen 14 jaar als grens
erkent.
4. Komt kinderarbeid alleen
voor in ontwikkelingslanden?
Nee, ook in westerse, geïndu
strialiseerde landen komt kin
derarbeid voor. Zelfs dicht bij
huis, bij voorbeeld in Zuid-Eu-
ropese landen als Portugal en
Italië zijn schrijnende gevallen
bekend van kinderen die ge
dwongen worden te werken
(druiven plukken, sinaasap-
peloogst, schoenindustrie).
Amerika kent vele jonge wer
kers in de landbouw, hoofdza
kelijk afkomstig van etnische
minderheden. In voormalig
Oost-Europa worden steeds
meer kinderen in met name de
seksindustrie gesignaleerd. En
Japan kent sinds kort een hele
wrange vorm van kinderar
beid: jonge scholieren prosti
tueren zich om aan extra geld
te komen om dure merkkleding
te kunnen kopen.
5. Komt kinderarbeid alleen
voor in de exportindustrie?
Integendeel, hoewel dat wel
het meest zichtbaar is. Tapij
ten, voetballen, (sport)kleding
en souvenirs spreken immers
onmiddellijk tot de verbeel
ding. Maar geschat wordt dat
in de zogenaamde 'informele
sector' (zoals thuis- en straat
werkers, horeca, landbouw
ed.de meesten van de 2 5 0 mil
joen kinderen werken. In India
bij voorbeeld werkt slechts
15% van de kinderen in de ex-
portindustrie.Deze 'informele
sector' is bovendien dat het
moeilijk te controleren is.
6. Is kinderarbeid een gevolg
van armoede?
Ja, over het algemeen wel, hoe
wel zoals gezegd ook cultuur,
religie en tradities een rol
spelen. Wanneer ouders bij
voorbeeld kinderen als 'oude
dagsvoorziening' zien is het
moeilijk, zo niet onmogelijk,
foto Gerard Chel/GPD
hen duidelijk te maken dat ze
zich qua kindertal moeten be
perken.
Armoedebestrijding is dan ook
een belangrijk wapen tegen
kinderarbeid. Een hoger loon
voor de ouders is daarbij van
elementair belang. Immers,
meer loon betekent ook meer
kansen op toegang tot voorzie
ningen als de school en de dok
ter. Belangrijk is ook speciale
programma's te ontwikkelen
voor meisjes. Investeren in
meisjes wordt in veel landen
als 'onrendabel' gezien.
7. Wat kan het ivesten concreet
doen?
Tamelijk veel, alhoewel uitein
delijk de kans op succes vooral
wordt bepaald door het land
zelf. Een voorwaarde bij het
uitbannen van kinderarbeid is
dat kinderen gratis onderwijs
kunnen volgen. Ontwikke
lingslanden hebben dringend
behoefte aan scholen, school
materialen en onderwijzers.
Voor ex-kindarbeiders moeten
opvangprogramma's komen en
'startende kleine zelfstandi
gen' moeten financieel op weg
worden geholpen. Verder moet
er wetgeving komen. Dat bete
kent een adequaat werkende
wetgevende macht, een goed
functionerend justitie- en poli
tieapparaat. Ook daarbij is
westerse steun onontbeerlijk.
Het westen, tenslotte, kan poli
tieke druk uitoefenen.
8. Moeten we producten die
door kinderen zijn gemaakt,
boycotten?
Nee, dat heeft geen enkele zin.
Een boycot kan er uiteindelijk
toe leiden dat kinderen op
straat komen te staan zonder
alternatief. Zij zijn de dupe en
niet de 'uitbuitende eigenaar'.
Wat wel zin heeft, is bij de aan
koop van productennadrukke-
lijk navraag doen hoe het ge
maakt is en of daarbij kinderen
zijn betrokken. En voor 'kind-
vrije' producten zouden gun
stiger in- en uitvoertarieven
kunnen gelden. De consument
moet wel bereid zijn er meer
voor te betalen, want een gezin
in de Derde Wereld dat minder
inkomen heeft als de kinderen
niet meer mogen werken, moet
daarvoor gecompenseerd wor
den door de ouders een hoger
salaris te betalen.
9. Is er voldoende politieke wil
om kinderarbeid af te schaffen?
Mondiaal gezien wel, maar op
nationaal en lokaal niveau niet
altijd. Immers, kinderen blij
ven goedkope arbeidskrachten
en met hun kleine, dunne vin
gertjes kunnen ze werk doen
dat volwassenen niet kunnen.
Ze klagen niet, eisen weinig,
hoeven geen snipperdagen,
zijn niet verenigd, zijn fysiek
zwak, en zijn makkelijk beïn
vloedbaar. Vaak is het ook niet
in het belang van de heersende
kaste of politieke elite kinde
ren mondig te maken, hen on
derwijs te geven. Zo geldt in In
dia bij voorbeeld nog steeds
geen leerplicht.
10. Kent Nederland kinderar
beid?
Sinds het 'Kinderwetje van
Van Houten' uit 1874, waarbij
het werd verboden kinderen
jonger dan 12 jaar telaten wer
ken en de Arbeidswetgeving
uit 1919, komt kinderarbeid in
ons land nauwelijks voor. In de
nieuwe Arbeidswetgeving uit
1996 zijn echter enkele verrui
mingen aangebracht, bij voor
beeld om kinderen van 13 en 14
de mogelijkheid te bieden wat
bij te verdienen. Op dagen dat
er geen school is mogen ze
(overdag) zes uur werken, met
een maximum van 12 uur per
week. Dit geldt bovendien al
leen voor licht, niet-industri-
eel. werk. GPD
Uitgever:
W F. de Pagter
Hoofdredactie:
A. L Oosthoek
A L. Kroon (adjunct)
Centrale redactie
Postbus 18
4380 AA Vlissingen
Tel (0118)484000
Redactiefax. (0118) 470102
's avonds op zondag t/m
vrijdag: vanaf 19.00 uur
in het weekeinde:
verwijzing via de
telefonische boodschap
op de kantoren
Vlissingen:
Postbus 18
4380 AA Vlissingen
Tel. (0118) 484000
Fax. (0118)472404
Goes: Voorstad 22
4461 KN Goes
Tel. (0113) 273000
Fax. (0113) 273010
Terneuzen: Axelsestraat 16
4537 AK Terneuzen
Tel. (0115)694457
Fax. (0115) 620951
Axel: Nassaustraat 15
4571 BK Axel
Tel. (0115) 568000
Fax. (0115) 561415
Hulst: 's Gravenhofplein 4
4561 AJ Hulst
Tel (0114)373839
Fax (0114)373840
Zierikzee: Oude Haven 41
4301 JK Zierikzee
Tel. (0111)454647
Fax. (0111)454659
Opening kantoren:
Maandag t/m vrijdag
van 8 00 tot 17.00 uur
Zierikzee en Hulst:
8.30-17 00 uur
Zaterdags in Vlissingen
van 8.00 tot 10.30 uur
Auteursrechten voorbehouden
Uitgeverij Provinciale Zeeuwse Courant BV Wegener Arcade NV
City OnLine Internet
Postbus 18
4380 AA Vlissingen
http://www.city.nl
e-mail: pzcredcity1@pzc nl
Bezorgklachten:
0800 - 0231231 of maandag
t/m vrijdag: op de kantoren
gedurende de openingstijden,
zaterdags tot 14.00 uur:
op de kantoren door de klacht in te
spreken op de band of de
verwijzing op te volgen
Overlijdensadvertenties:
tijdens kantooruren en
uitsluitend maandag-
t/m vrijdagavond van 20.30
tot 22,00 uur en zondagavond
van 20.00 tot 22.00 uur-
Tel. (0118) 484000
Fax(0118)470100
Abonnementsprijzen:
per kwartaal 95,00;
franco per post 125,50;
per maand ƒ34,75;
per jaar 366,50;
franco per post 485,00,
bij automatische afschrijving
per termijn 1,50 korting;
losse nummers
maandag t/m vrijdag 1,75,
zaterdag 2,50 p.st.;
(alle bedragen inclusief 6 pc-t. btw),
Postrek.nr3754316
t.n.v. PZC ab.rek. Vlissingen
Advertentietarieven:
184 cent per mm; minimumprijs per
advertentie 27,60;
ingezonden mededelingen
2,5 x tarief,
speciale posities: tarief op aanvraag;
voor brieven bureau van dit blad
7.-meer(excl. 17,5 pet btw):
volledige tarieven met
contractprijzen op aanvraag;
(alle advertentieprijzen
exclusief 17,5 pet. btw)
Giro: 35 93 00. Uitgeverij
Provinciale Zeeuwse Courant B V.
Vlissingen
