Noem het
gewoon
muziek
PZC
Zwanenzang
van The Posies
Fu Manchu leeft in de seventies
Goldberg Variaties
Jazz-zanger Ronald Douglas
kunst cultuur
21
Space en
synthesizer
cd
vrijdag 20 maart 1998
Het festival voor elektro
nische muziek dat mor
gen (zaterdag) voor de vijfde
keer wordt gehouden in
Huizen, mag zich vanaf dit
jaar het grootste op zijn ge
bied in Nederland noemen.
Dat ligt deels aan de inspan
ningen van de in Huizen ze
telende vereniging Alfa-
Centauri, maar meer nog
aan het wegvallen van de
jaarlijkse KLEM-dag in
Nijmegen, de Kontaktdag
voor Liefhebbers van de
Elektronische Muziek.
Dus rust nu op Alfa Centauri
de taak de traditie voort te
zetten. Voorzitter Eric Snel-
ders: „De mensen komen zo
langzamerhand uit heel Eu
ropa. Engeland, Rusland,
Zweden en zelfs uit Aruba."
Over bezoekersaantallen zit
Erie dan ook niet bovenma
tig in. Het evenement vindt
plaats in Theater 3 in 1In de
grote zaal zijn de optredens
van de professionele arties
ten, compleet met videopro
jecties. In de foyer, de hal en
de witte zaal staan vijftig
stands, onder meer met soft
ware voor apparatuur zoals
samplers.Verder is er een
podium voor amateurmusi
ci en een ruilbeurs waar ook
particulieren met hun cd's of
oude platen terecht kunnen.
Het spits wordt afgebeten
door Rainbow Serpent
(Duitsland), aanvang 12.45
uur. Daarna:Mark Jenkins
Paul Nagle (15.00 uur), Syn-
dromeda uit België (17.30
uur), Mario Schonwalder en
Detlef Keiler uit Duitsland
(19.30 uur) en Ian Boddy en
Mark Shreeve uit Engeland
(21.30 uur uur). GPD
Het vijfde album van The Posies heet
Success (Popilama/ Universal) en
ik kan me niet aan de indruk onttrekken
dat de titel enigzins cynisch is bedoeld.
Volgens mij hebben deze Amerikanen
louter succes in Nederland en tja, succes
in Nederland is natuurlijk ook maar re
latief. De faam van The Posies in eigen
land is dusdanig beperkt dat ze major
Geffen hebben verlaten om weer terug te
keren naar hun oorspronkelijke label.
Bovendien moeten we The Posies in het
vervolg niet meer beschouwen als een
band, maar als een nevenproject van de
diverse leden, heeft zanger .Ton Auer ge
zegd.
Vraag Fu Manchu's voorman
Scott Hill naar zijn favoriete
bands en de zanger/gitarist noemt
een lange rij oude rockhelden als
Led Zeppelin, Blue Cheer, Black
Sabbath en Deep Purple. Maar
luistert Hill dan nooit naar heden
daagse bands? „Jazeker wel, Mon
ster Magnet bijvoorbeeld, of Cor
rosion Of Conformity of Kyuss."
Juist ja, dat zijn dus ook bands
wier muziek stevig in de jaren ze
ventig of eerder verankerd ligt. En
dat is met de zwaar groovende sto-
nerrock van Fu Manchu niet an
ders. Sterker nog, de dertigers
Hill, Brant Bjork (drums), Bob
Balch (guitaar) en Brad Davis
(bas) zijn hoe dan ook bijzonder
gecharmeerd van alles wat maar
met de seventies te maken heeft.
Hill: „We zijn allemaal opgegroeid
in die tijd en op de één of andere
manier hebben veel zaken uit de
jaren zeventig een onuitwisbare
indruk op ons achter gelaten. En
dan heb ik het zeker met alleen
over de muziek, maar ook over de
big muscle-cars, de B-films, de
meisjes en hun lderen en haar
dracht. Het zijn allemaal dingen
waar we helemaal wild van zijn.
Scott Hill richtte Fu Manchu in
1990 op. In eerste instantie bracht
de groep uit de omgeving van Los
Angeles enkele singles uit, waarna
in 1994 een platenbaas toehapte.
De eerste twee Fu Manchu-al-
bums deden nog niet zoveel.
In search of uit 1996 verkocht ech
ter beduidend beter en het eind
vorig jaar uitgekomen The Action
is Go lijkt voor Hill en consorten
eindelijk de weg vrij te maken
naar een groter publiek. Zo toert
Fu Manchu op dit moment uitge
breid door "Vrij wel alle landen van
Europa. In dat kader is de groep
deze maand in Nederland voor een
aantal concerten. Bovendien
staan ze geprogrammeerd op Dy
namo Open Air, op 30 en 31 mei in
Eindhoven.
Fu Manchu: Zwaar groovende stonerrock.
„Ja, dat is echt te gek", zegt Hill,
die van collegabands al het één en
ander over het befaamde Dyna
mo-festival gehoord heeft. „Het
gaat dus goed met Fu Manchu. Ik
had nooit gedacht dat ik ooit nog
eens Europa zouden toeren, maar
dit is inmiddels al weer de vijfde
keer. Mïtar nog nooit was de toer zo
uitgebreid als deze. In Nederland
hebben we geloof ik in 1996 ooit
eens gespeeld, maar dat we nu op
Dynamo staan is geweldig. We kij-
ken er erg naar uit."
Drummer
De stijgende populariteit en de
goede reacties op het dampende en
log groovende rockalbum The Ac
tion is Go zijn volgens Scott Hill
mede te danken aan de inbreng
van de nieuwe drummer Brant
Bjork. De slagwerker maakte in
het verleden deel uit van de in
1995 ter ziele gegane Amerikaan
se stonerrock-topper Kyuss.
„We hebben veel met Kyuss opge
treden in de buurt van L.A We
kennen Brant al zo'n tien jaar en
toen het met onze vorige drummer
Ruben Romano niet meer klikte
hebben we Brant direct gevraagd.
Zijn drumstijl past perfect bij on
ze muziek en bovendien heeft hij
een belangrijke rol gespeeld bij
het schrijven van songs voor ons
laatste album", aldus Hill.
Echt druk om de zakelijke kant
van de groep maakt Hill zich niet.
„Vraag me niet hoeveel platen we
verkopen, want ik zou het niet we
ten. Onze platenbaas is tevreden,
foto Lisa Johnson
dus dan zijn wij het ook. Kijk, het
gaat ons om de muziek. Wij willen
onze eigen muziek maken, en vin
den andere mensen dat ook leuk,
dan is dat mooi meegenomen. Sto
nerrock is niet gigantisch hip."
Vandaar de intensieve Europese
toernee die Fu Manchu momen
teel onderneemt. Support act tij
dens die hele toer is het Zweedse
Spiritual Beggars. Een band die
ook overduidelijk is geïnspireerd
door de (blues)rock uit jaren zestig
en zeventig.
Han Neijenhuis
Fu Manchu en Spiritual Beggars: van
daag (vrijdag) Melkweg Amsterdam,
22/3 Effenaar Eindhoven, 30/5 of 31/5
Dynamo Open Air Eindhoven.
De cd Success zou derhalve wel
eens de zwanenzang van The
Posies kunnen zijn en eerlijk is
eerlijk, dit album doet minder
naar méér verlangen dan zijn
voorgangers 'Frosting On The
Beater' en 'Amazing Disgrace'.
Geen sprankelende Beatlesque
melodieën, geen refreintjes die
zich onmiddellijk in je kop neste
len, maar wel een zoektocht naar
een wat harder en minder gestruc
tureerd geluid. Bij herhaalde be
luistering blijkt dat ook zo z'n
aantrekkelijke kanten te hebben
('LooMng Lost', 'Placebo', het
Crowded House-achtige 'Start A
Life', 'Fall Song') en vervelende
nummers telt Sticcess ook niet.
Maar echt blijven hangen, zoals
we van The Posies gewend zijn,
nee, daar is hiér toch geen sprake
van.
Simple Minds
Even wat bekennen. Ooit was
de Simple Minds mijn favorie
te bandje. Ik heb al hun platen in
de kast staan, maar moet er gelijk
bij zeggen dat de bombast die ze
vanaf 'Once Upon A Time' uit '85
produceerden mij gestolen kan
worden. Kennelijk vindt Jim Kerr
ook dat het tijd is om de bakens te
verzetten. Niet alleen werden
drummer Mei Gaynor en bassist
Derek Forbes weer met open ar
men op het oude nest ontvangen,
maar bovendien wordt op Néapo-
lis (Chrysalis/EMI) een poging ge
daan het geluid van weleer nieuw
leven in te blazen. Helaas, het is ze
niet gegund. Kerr mag dan nog z'n
best doen met z'n hernieuwde U2-
imitatie, de nummers zijn niet
spannend, slepen je niet mee, drin
gen zich niet op, blijven kortom
geen moment in je kop hangen.
Pas tegen het slot leef je even op;
'Killing Andy Wai'hol' is oké en het
instrumentale 'Androgyny' doet
vaag de tijden van 'Theme For
Great Cities' herleven. Vaag. Als
zelfs deze poging om het verleden
te doen terugkeren faalt, wat he-
ben we dan nog van de Simple
Minds te verwachten.
Dandy Warhols
The Dandy Warhols. De naam
alleen al is natuurlijk fantas
tisch, en suggereert mogelijke
raakvlakken met de psychedelica
van Velvet Underground. Die zijn
er ook wel; al worden die op het
tweede album, The Dandy War
hols Come Down (Capitol/EMI),
gemengd met indringende pop
songs van hoog kaliber. The Dan
dy Warhols kennen we in Neder
land van de huidige single 'Not If
You Were The Last Junkie On
Earth' (met het meebrul-refrein
'Heroin is so passé'), een heerlijk
slepende song die zich het beste
verhoudt als The Beach Boys staat
tot Electric Light Orchestra. Of
zo. Er staan meer van die liedjes op
('Minnesoter' en 'Every Day
Should Be A Ploliday' bijvoor
beeld), maar daarnaast is het vier
tal ook volop in de weer met in
strumentale psychedelica, zoals
voox-al aan het slot blijkt. Niet al
die songs zijn even spannend, wat
niet wegneemt dat The Dandy
Warhols Come Down een heerlijk
rockalbum is. Cd van de Maand,
volgens de platenmaatschappij.
Volgens mij ook.
Vals Licht
Ooit werd Van Dik Hout de eer
ste Nederlandstalige grunge-
band genoemd. Vraag me niet
waarom, ik heb ze nog nooit op één
grunge-akkoord kunnen betrap
pen. Nee, de eerste en enige Neder
landstalige grungeband komt uit
Hilvarenbeek, heet Vals Licht en
debuteert op cd met Luna Park
(Epic/Sony Music). Je kunt je af
vragen of zo'n grungéplaat niet
een beetje mosterd na de maaltijd
is, maar ach, Vals Licht bewandelt
ook de zijpaden van de rock en bo
vendien, Pearl Jam doet het ook
nog steeds goed. Dat ik die naam
noem is niet toevallig, luister maar
naar zanger Tony de Bi-uijn, Bo
vendien wekt-ie nogal eens de
indruk elk moment 'Alibe' in te
zetten (de Mooiste Liederen, het
bijzonder intrigerende De Laatste
Woorden), Maar dat mag-ie ook
als een compliment zien: de liedjes
zitten gewoon goed in elkaar. Al
leen het afsluitende 'Discjockey'
wijkt sterk af, maar de tekst
maakt onmiddellijk duidelijk
waarom. Luna Park is juist van
wege de taal even wennen: het ge
middelde Nederlandstalige lied
klinkt immers een stuk zachter en
sentimenteler. Maar Vals Licht
houdt niet van vals sentiment.
Heerlijk toch?
Chris Carla
Op hun laatste album 'Night-
town' lieten The Walkabouts
al doorschemeren dat ze steeds
meer belangstelling krijgen voor
zwaar georkestreerde muziek met
een licht-dramatische invalshoek.
En omdat The Walkabouts in feite
bestaan uit Chris Eckman en Car
la Torgerson is het niet zo vreemd
dat hun tweede gezamenlijke pro
ject Swinger 500 (Glitterhouse-
/Zomba-Rough Trade) dezelfde
sporen draagt. Swinger 500, ge
noemd naar de favoriete orgel-
/drummachine van Chris Carla,
blijkt echter vooral het vertrek
punt voor een meer elektronisch
album. Plet tweetal gebruikte
meer instrumenten en meer muzi
kanten dan ooit, waarbij loops en
samples hun folk- en country-in-
vloeden naar de achtergrond
duwen, zonder die overigens hele
maal te verliezen. Zo is er een in
drukwekkende cover van Willie
Nelsons 'Funny How Time Slips
Away'. Maar even goed is er de
omfloerste trompet in 'Blue Win
ter Snow' of de viool in 'Famous
Last Words' en het titelnummer.
Niet de gitaar, maar de piano en
andere toetsen vormen de hoofd
schotel van het aanfrekkelijek
menu dat Chris Carla ons op
Swinger 500 voorschotelen.
Waarmee dit AmeiTkaanse duo er
moeiteloos in slaagt om oorspron
kelijke muziek een zeer eigentijds
jasje aan te meten.
Gert Meijer
Het wezen van muziek zi t met zozeer in de klank van een instru
ment als wel in de diepere intentie van de muziek, van de
noten, schrijft Leo Samama in het booklet van de in eigen beheer
uitgegeven nieuwe opname van Bachs Goldberg Variaties. De
juistheid van deze constatering is al eerder in de praktijk aange
toond door een aantal pianisten, onder wie Glenn Gould de promi
nentste plaats inneemt. Dat er ook na Gould nog leven is voor een
pianoversie van deze geniale muziek bewijst pianist Ivo Janssen.
Niet dat de in Venlo geboren pianist de even kristalheldere als ei
genzinnige benadering van zijn Canadese voorganger doet verge
ten. Dat is ook haast onmogelijk; het eigenzinnige van Gould be
paalt juist in hoge mate de attractiviteit van zijn aanpak. Wel is
Janssen erin geslaagd de diepere intensie van de muziek duidelijk
te maken: zijn soepele technische vaardigheden staan steeds in
dienst van karakterisering en sfeerschildering, vooral in de snelle
re, dansante delen. Ze komen door de natuurlijke cadans in zijn
spel heel overtuigend over. In de langzame, wat meer beschouwen
de delen mis ik soms die haast mystieke diepte die Goulds benade
ring - speciaal die uit zijn laatste jaren - zo pakkend maakt.
Over de opname kan ik maar matig tevreden zijn, omdat de vleugel
in de discant wel erg nadrukkelijk 'nazingt'.
Jos Frvisch
Goldberg Variations D Johann Sebastian Bach; Ivo Janssen, piano; VOID-
9801.
van m'n leven niet gezegd. En het
stond in verschillende bladen. Hoe
kun je nou zeggen wie de beste is?
In de gekste uithoeken kunnen
fantastische talenten zitten. Bo
vendien, we hebben Edwin Rutten
nog en Eddy Doorenbos."
Vreselijk veel mannelijke jazzvo-
calisten zijn er niet. Dat wil hij
best toegeven. Zangeressen zat,
maar met de hoeveelheid zangers
is het behelpen. Hoe dat komt weet
hij ook niet. „Zang heeft erg met
gevoel te maken. Misschien is het
wel typisch vrouwelijk om met
veel gevoel over de liefde te zin
gen. Misschien Mjkt men er wel
vreemd tegenaan als een man zo
iets doet."
Hij werd in Den Haag geboren,
maar hij groeide op in Winters
wijk. Op zijn zevende belandde hij
daar bij de plaatselijke muziek
vereniging. Bij de klarinetten,
omdat zoals hij zelf zegt 'de trom
petten op waren'. Hij
deed aan amateurto
neel en als zanger,
saxofonist en klari
nettist was hij een
prominent lid van de
jazz vereniging Jaz-
zewind. Als sociaal
cultureel werker
kwam hij terecht in
een jongerencen
trum. Ook was hij
hulpverlener bij
jeugdige delinquen
ten in Rekken.
Toen zijn contract
niet verlengd werd,
besloot hij jazz-zang
te gaan studeren in
Hilversum. Met suc
ces, in het eerste jaar
zong hij al bij hetMe-
tropole Orkest en bij
de Skymasters.
Anderhalf jaar gele
den nam het leven
van Ronald Douglas
een nieuwe wending. Toen gaf hij
aan zichzelf en aan zijn omgeving
toe dat hij homoseksueel is. „Vijf
endertig was ik. Erg laat natuur
lijk, maar toen pas heb ik dat ein
delijk durven zeggen. Het zat er al
heel lang bij me in, maar ik ben er
altijd voor op de vlucht geweest."
Hagenees
„Mijn moeder wist het langer dan
ik zelf. Altijd mijn kop in het zand
gehad. Ik werkte met Mnderen.
Met die jongens ging ik op kamp
en hun ouders vertrouwden me. Ik
Ronald Douglas: Als iemand
mijn zang leuk vindt, dan
maakt het niet uit hoe die
muziek wordt genoemd,
foto Charel van Tendeloo
was bang dat ik veel gedonder zou
krijgen als bekend zou zijn dat ik
homosekusueel was. Dus stopte ik
mijn gevoelens weg. Ik had al zo
veel moeite om als Hagenees geac
cepteerd te worden in een dorp als
Winterswijk. Daar moest niet nog
eens iets als homoseksualiteit bij
komen. Ik was heilig
van plan om het met
me mee te nemen, het
graf in. Verstandelijk
wist ik best dat zoiets
helemaal niet goed
was. Aan de ene kant
hielp ik jongens die
naar mij toekwamen
met precies zo'n ver
haal. En dan zei ik
dat ze het eruit moes
ten gooien. Dat ze
zichzelf niet moesten
verloochenen. En
mijn eigen gevoelens
hield ik voor mezelf.
Dat is de blues van de
hulpverlener: voor
een ander weet je het
allemaal prima, maar je eigen ge
voelsleven is een rotzooitje. Ik
nam me voor om het daar nooit
over te hebben. Als een bezetene
stortte ik me op mijn werk. Later
toen ik in de jazz zat, ging dat ge
woon verder. Ik durfde niet aan
mijn homoseksualiteit toe te ge
ven. Ik dacht dat het me werk zou
gaan kosten."
„Ik stond mezelf te overschreeu
wen. Ik hing de macho uit. Altijd
ben ik voor mezelf op de vlucht ge
weest. Nu ik het voor mezelf heb
erkend, ben ik vrijer. Daarom
klinkt mijn nieuwe cd ook veel be
ter. Ik merk het aan mijn optre
dens. Ik ben veel minder gestresst.
Ik zweet ook lang zo heftig niet.
Laatst zag ik een video terug van
mijn eindexamen. Muzikaal ge
zien klopte het wel, maar ik kon er
niet naar Mjken. Ik gedroeg me
vreselijk. Ik was vooral bezig de
aandacht weg te halen van waar ik
heimelijk mee bezig was. Zodat ik
juist de aandacht er op vestigde. Ik
weet zeker dat die krampachtige
manier waarop ik de entertainer
probeerde uit te hangen, me heel
veel werk heeft gekost. Het gekke
was dat collega's allemaal onge
veer hetzelfde reageerden. Ieder
een bleek het al veel langer te we
ten dan ik zelf. Reacties waren in
de trant van: hè, hè, kunnen we
daar dan nu eindelijk normaal
over doen? Ga maar weer eens zin
gen jongen."
Ton Ouwehand
Cd van Ronald Douglas (This Is Neio)
verscheen op Serendip Records JBTD
97022 (distributie: Solo Music).
Ronald Douglas treedt o.a. op in: Lely
stad, Jazzfestival (28/3); Amsterdam,
Kersentuin (29/3); Eindhoven, Hol
land Casino (19/4); Breda, Holland Ca
sino (26/4); Den Bosch, Jazz in Duke-
town (29/5).
Zijn nieuwe cd This is New werd alom de hemel ingeschreven. Jazz-
zanger Ronald Douglas kan zich moeiteloos meten met zijn
Amerikaanse voorbeelden, meldden de bladen. Sommigen noemden
hem de enige en beste jazz-zanger van Nederland. Zelf blijft hij vrij
nuchter. „Noem het gewoon muziek, wat ik zing. Die hokjes hoeven
van mij niet. En de beste, dat is onzin."
Wat krijgen we nou, stond jij
daar live te zingen? Ik dacht
dat ze een plaat van Frank Sinatra
aan het draaien waren. Zo'n com
pliment en dan ook nog eens uit de
mond van Fay Lovsky. Zanger Ro
nald Douglas (37) vertelt het voor
val lachend. Eind vorig jaar was
dat in een tv-studio. Hij stond te
repeteren voor de kerstuitzending
van het programma Cor Co van
pianist Cor Bakker.
Ronald Douglas is jazz-zanger.
Een boom van een vent die jazzles-
sen geeft aan het conservatorium
van Gent. Thuis in Arnhem heeft
hij privé-leerlingen. En verder
zingt en swingt hij zelf. Met zijn ei
gen band, bij de Timeless Orches
tra en bij alles wat hem voor de
voeten komt. Dat laatste loopt van
carnaval met het Brabants Orkest
tot musical en jazz met het Metro-
pole Orkest. Én op een avondje
met Jaap Valkhoff-liedjes zong hij
met plezier "Ik ben verliefd op de
keukenmeid.
Dat geval met Fay Lovksy staat
niet op zichzelf. Ze zeggen het va
ker, dat zijn stem op die van Frank
Sinatra lijkt. Op die van Mei Tor-
mé ook trouwens. Vroeger vond-ie
dat vervelend. Dan haalde hij alles
uit de kast om uit te leggen dat ze
het mis hadden. Tegenwoordig is
hij wat minder strikt in die dingen.
Hij incasseert het compliment
manmoedig en gaat over tot de or
de van de dag.
Drempel
Hij is zelfs zover in het afbouwen
van zijn principes dat hij ook best
bereid is om het begrip 'jazz' te la
ten vallen. „Steeds vaker maak ik
mee dat mensen me vragen of het
jazzmuziek is wat ik zing. Dat ge
beurt dan naar aanleiding van een
optreden of vanwege mijn nieuwe
cd. Vroeger zou ik heel fel hebben
gereageerd. Dan ging ik omstan
dig uitleggen dat ik inderdaad met
jazz bezig was. Tegenwoordig laat
ik dat los. Als iemand mijn zang
leuk vindt, dan maakt het niet uit
hoe die muziek wordt genoemd.
Het begrip jazz is voor sommige
mensen een enorme drempel. Nou
goed, noem het dan gewoon mu
ziek wat ik zing. Van mij hoeven
die hokjes niet."
Voordat hij op een praatstoel
plaatsneemt, wil hij iets rechtzet
ten. Hij heeft dus nooit, hélemaél
nóóit, beweerd dat-ie de enige en
beste jazz-zanger van Nederland
zou zijn. „Wat een onzin. Heb ik
