Voor Chanel prostitutie in Eigenlijk rust er een taboe op de liefde PZC reportage 33 Hebzucht maakt hoertjes in Tokyo Naomi Wolf, sexualiteit en meisjes België niet alleen maar kommer en kwel zaterdag 7 maart 1998 sbw Onschuldig klinkt het: 'Telefoonclubs', 'mannetjes jagen' of 'betaalde uitjes'. Achter deze termen steekt echter een harde werkelijkheid: schoolmeisjes die zich prostitueren om exorbitant dure mode-accessoires te kopen. Een Versace portemonnee, een Prada rugzak of Chanel lippenstift - zonder die spullen hoor je er niet bij. Tienduizenden Japanse scholieren verkopen uit hebzucht hun lichaam. Mariko duwt haar schoolboeken in het kastje bij de ingang van het klaslo kaal. Een draagbaar telefoontje, een buz- zer/pager, een agenda vol fotostickertjes, een deodorantspray en een gróte toilettas blijven in haar rugzak achter. Ze haast zich naar de metro, op weg naar Shibuya, een groot winkel- en uitgaanscentrum in West-Tokyo. In de trein haalt ze de toilet tas te voorschijn en maakt zich uitgebreid op. Het gezicht van het vijftienjarige meisje verandert in dat van een fotomo del. Haar blik blijft echter even onschul dig en jeugdig. Daar houden de mannen van. Net als van haar schooluniform, waarvan de rok met een ceintuur naar mi ni-hoogte is opgetrokken. De slobberkou sen zijn in perfecte nonchalance aan de kuiten vastgeplakt. Bij Shibuya aangekomen controleert ze haar buzzer. Ze belt het haar doorgegeven nummer op haar telefoontje. Met de onbe kende man aan de andere kant van de lijn maakt ze een afspraak. Om vier uur ont moeten ze elkaar bij Hachiko, het stand beeld van een hond op het plein, Tokyo's beroemdste ontmoetingsplaats. Het is pas twee uur. Dus draait ze een ander nummer dat ze uit haar hoofd kent. Meneer Yoshi- da, net zo oud als haar vader. „Gaat u maar eerst het love hotel in. Ik kom tien minuten later. De politie patrouilleert daar tegenwoordig. We moeten dus niet samen naar binnen gaan". Mariko ver dwijnt in een drukke winkelstraat op weg naar een achterafstraatje vol 'love hotels', waar je een kamer voor een uur kanhuren. Geen schuldgevoel Mariko is een van de vele Japanse school meisjes die hun zakgeld verdienen met 'enj okosai'betaalde uitjes. Het begon on schuldig toen ze zich met een aantal vriendinnen bij een telefoonclub aan meldde. D aar stond ze voor veertig gulden per uur mannen te woord. Uit die ge sprekjes kwamen afspraakjes. Ook die waren eerst onschuldig. Samen ergens eten, hand-in-hand door het park lopen, samen karaoke zingen en zijn knie aaien. Zo'n half uurtje leverde al snel 150 gulden op. Of de 'papa-san' kocht iets moois voor haar, een Gucci ceintuur of een hoedje van Dior. Sommige mannen wilden meer, en waren bereid daarvoor het dubbele of tienvoudige te betalen. Dan kon Mariko haar wensdroom, een Louis Vuitton schoudertas, aanschaffen. Ze heeft er even over nagedacht voor ze het deed. In een donkere kamer dan, met ogen dicht en een fluisterend 'gomen-ne' (het spijt me) tegen zichzelf. Nee, leuk vond ze het niet. Maar ze is wel blij met de tas.. Tienduizenden Mariko's zouden naar schatting van de politie via enj okosai hun extra geld verdienen. Met zorg kijkt de Ja panse maatschappij ernaar Niet alleen omdat het aantal gestaag toeneemt, maar vooral vanwege de redenen waarom de meisjes het doen. Soms gaat het om moei lijke gevallen: eenzaam, gescheiden ou ders, of slecht op school. Het schokkende is, zo meldt het maandblad Japan Echo, dat het vaak om 'heel gewone meisjes van goede families' gaat. Volgens een enquete doet 35 procent het om het geld en bijna even veel uit nieuws gierigheid. Schuldgevoelens ontbreken volledig. Het gaat immers niet om het be drijven van liefde. De meisjes zien het als een economische transactie. Verboden Enj okosai komt niet alleen in Tokyo voor. Het begon eigenlijk op het platteland. Maar omdat het overal behalve in Tokyo en de provincie Nagano (waar de Olympi sche Winterspelen plaats vonden) nog niet via verordeningen was verboden, kon de politie in Tokyo niets aan de tiener- prostitutie doen. Het ging immers om vrijwillige seks tussen twee partijen. Van daar dat Tokyo in het weekeinde veel mannen van buitenaf aantrok. Het Ha- chiko-plein in Shibuya veranderde 's avonds in een plein vol hoertjes. Sinds af gelopen december is ook in Tokyo een wet. van kracht die de kinderen moet bescher men, en wel een die nog strenger is. Niet alleen mogen kinderen tot 18 jaar niet prostitueren. In Tokyo zijn ook de man nen die die meisjes 'kopen' strafbaar: zij kunnen maximaal een jaar cel of een geld boete van 500.000 yen (7500 gulden) op gelegd krijgen. Een dag na het van kracht worden van de wet werd de eerste overtreder opgepakt: een 48-jarige priester van een boeddhisti sche tempel. Weer trekt het schaamrood over de kaken van de gemiddelde Japan ner. Want niet alleen de meisjes zijn van het gewoonste soort, ook de hoerenlopers horen tot de schijnbaar voorbeeldigste burgers. De grootste angst die de meisjes hebben is. volgens onderzoeker Katsushi Kuronuma, dan ook dat ze op een dag met hun eigen vader of leraar in een love hotel hebben afgesproken. Het besef neemt toe dat het probleem van de tienerhoertjes niet zou bestaan wanneer de Japanse mannen zich moreel correct zouden op stellen. Enjokosai bedekt een veel groter maatschappelijk probleem. Volgens een enquete van het dagblad Asa- hi Shinbun biedt 25 procent van de scho lieren hun diensten wel eens aan aan een telefoonclub. Zo'n vier procent van de on dervraagde schoolmeisjes doen aan enjo- kosai. Dit zijn cijfers van dit jaar, dus na dat jeugdprostitutie is verboden. „Het zal me een worst wezen, die nieuwe wet. Ik word niet gepakt. Ik moet toch zelf weten of ik mezelf wil verkopen of niet", was het commentaar van een 17-jarig" meisje in Shibuya dat net de telefoon terug in haar tas stopte met het onoverwinnelijke elan dat eigen is aan de jeugd. Behalve het verlies van haar onschuld en eigenwaarde bedreigt haar nog een ander gevaar, zo waarschuwen gezondheidsin stanties in Japan. Terwijl in het algemeen abortussen en geslachtsziekten onder de bevolking afnemen, stijgen onder tieners de cijfers razendsnel. Judith Stalpers Naomi Wolf, de feministische sensatie uit Amerika, heeft een nieuwe discussie aangezwengeld met haar boek over de 'verwarrende tijden' voor meisjes die seksueel ontluiken in het tijdperk van de pil. Een pleidooi voor een nieuwe seksuele moraal. Ze zit in de Amsterdamse hotellobby- weggedoken in een net bij new age-cen trum Oibibio aangeschaft boek. Zeprijst de collectie spirituele werken die er te koop is. Naomi Wolf (35) houdt van Am sterdam. „De stad heeft dezelfde open heid als San Francisco, waar ik vandaan kom. Ik voel me hier thuis." Behalve bij Oibibio is ze ook een seks shop op de hoek van de straat binnenge lopen. Om te kijken wat daar zoal werd aangeboden. Tachtig procent bondage. „Er kwamen ook twee 17-jarige meisjes binnen, aan wie je kon zien dat ze uit een warm gezin komen. Ik vond het jammer dat ze zo geconfronteerd werden met sa domasochisme en gewelddadige seks." Wolf reageert verbaasd op de vraag wat die twee frisse meisjes eigenlijk in de seksshop te zoeken hadden. „Ze zijn nieuwsgierig." Ontluikend Seksuele gevoelens van meisjes. Daar gaat het nieuwe boek van de Ameri kaanse bestseller-schi-ijver Naomi Wolf over. Na haar eerste boek De zoete leu gen of de mythe van de schoonheid, waarin ze het onderdrukkende effect aan de kaak stelt van het vrouwelijke schoonheidsideaal, heeft ze met Verwar rende tijden, de ontluikende seksualiteit van meisjes in het tijdperk van de pil een nieuwe discussie aangezwengeld. Als vertegenwoordigster van de genera tie die als kind de seksuele revolutie heeft meegemaakt, pleit ze voor een nieuwe seksuele moraal. Niet de moraal van de jaren vijftig, waarin met seks moest worden gewacht tot het huwelijk, maar ook niet die waarbij meisjes de pil krijgen en het verder maar moeten uit zoeken. Zelf hun grenzen moeten zoeken en er uiteindelijk over heen blijken te gaan. „Hoeveel meisjes zeggen niet over hun eerste keer dat ze teveel hadden ge dronken of dat ze een soort black out hadden?Je mag best van de wereld zijn, maar dan van verliefdheid", zegt Wolf. Uit gesprekken met 13-, 14-jarige meis jes blijkt volgens Wolf nog steeds dat ze zeggen geen vriendje te kunnen krijgen als ze niet bereid zijn met hen naar bed te gaan. „Het is ook moeilijk als er maar één of twee meisjes zijn die tegen een jongen zeggen: ik hoefje niet als je alleen maar met me naar bed wilt. Maar als bij na alle meisjes het zeggen, krijg je een cultuur-omslag. Zo werkt dat bij sociolo gische processen. Het begint altij d in een kleine kring, totdat steeds meer mensen zich achter zo'n idee scharen." Over technische seksuele handelingen worden meisjes wel ingelicht. Maar de hoofdstukken gevoel en moraal blijven onderbelicht, zegt Wolf. „Het is een ta boe om over seksuele gevoelens van meisjes te praten. Wat we daaraan kun nen veranderen? Beginnen met het pro bleem te benoemen, zoals ik met mijn boek heb gedaan. Uit de respons van le zers wordt duidelijk hoe het onderwerp speelt. Op details zijn de verhalen mis schien verschillend, de thema's komen overeen. Moeders die zeggen dat ze lie ver langer hadden geknuffeld dan me teen gemeenschap te hebben." „Moeders, vrouwen, hebben een hele belangrijke taak in de overdracht van gevoelens over seksualiteit. Je bent een rolmodel. Ben je als vrouw gelukkig met jezelf en met je lichaam? Meisjes zijn sponsjes, ze nemen alles op. Als een meisje vraagt over het verschil tussen li chamen van jongens en meisjes - en dat doen ze als drie zijn - en ze vragen of jon gens ook borsten krijgen, dan zeg je: nee, alleen jij, geluksvogel. Dat lijken kleine dingen, maar als je dat jaar in jaar uit uitdraagt, dan komt er een verandering in houding en mentaliteit. Zekerheid, dat is ontzettend belangrijk. En aan dacht." Wolf: „Het ontbreekt in seksualiteit zo ontzettend aan aandacht. Als je porno grafie ziet, zie je seks tussen mensen die absoluut niet geïnteresseerd zijn in el kaar. En pornografie is waar kinderen mee opgroeien. Hier in Amsterdam, maai- ook in een stad als New York wor den pornografische briefkaarten en bla den op kinderhoogte aangeboden. Ik ben Naomi Wolf: „Nu het einde van het millennium nadert, gaat iedereen weer op zoek naar liefde." foto Maurice Nel wan ontzettend voor het recht op vrije me ningsuiting en ik ben ook een pro-seks feministe, maar kinderen hebben ook rechten. Pornografie beschadigt de kin dergeest. Het ontneemt hen het recht op fantaseren. Ze zeggen ook dat ze niet los kunnen komen van wat ze in een porno film hebben gezien. Dat blijft door hun hoofd spoken en het weerhoudt ze van het echte houden van." Een nieuwe seksuele moraal in een sa menleving waarin bijna niets meer géén erotische lading heeft, seks totaal ver- commercialiseerd is? „Het is een moeilij ke uitdaging, maar ik ben optimistisch", zegt Naomi Wolf. Niet alleen voor meis jes en vrouwen, stelt ze nadrukkelijk. „Ook voor de politiek". Ze gaat op het puntje van haar stoel zitten. „Politici, ik kan me er zo kwaad over maken! Een op de vier meisjes onder de achttien in de Verenigde Staten raakt zwanger. Wat zeggen poli ticiook vrouwelij ke? Ze pra ten over armoede, gebrek aan zelfver trouwen, geen toekomst. Maar over twee dingen praten ze niet: de kosten van an ti-conceptie en de seksuele gevoelens van meisjes. Veel meisjes denken dat ze een man alles moeten bieden. Ze moeten de liefde verdienen, met seks en door perfect te zijn. Hun eigen gevoelens ko men niet aan bod." Dat moeders hun ervaringen niet delen met hun dochters komt volgens Naomi omdat, vrouwen in het Westen dat niet gewend zijn. „Om nog maar niet te spre ken over het kwart van de vrouwen dat seksueel en lichamelijk wordt mishan deld in een relatie, iets dat je niet .wilt de len met je dochter, Toch is het goed om je ervaringen te delen. De positieve, maar ook de negatieve." Wolf wil niet beweren dat de seksuele re volutie alleen maar negatieve gevolgen heeft gehad. Ook al weet ze er wel een paar: gezinnen die uit elkaar vielen om dat de vaders en moeders andere vrien dinnetjes en vriendjes kregen. Voor dochters ontstond er door het ontbreken van een stabiele mannelijke factor een probleem bij het ontwikkelen van hun seksuele identiteit. „Een vader; moet een dochter laten weten dat ze voor zijn lief de niets hoeft terug te doen." Masturbatie „De seksuele revolutie heeft veel positie ve kanten gehad. De clitoris is een keer of wat herontdekt. De bevrijding van ho moseksuelen is positief, het opheffen van schuldgevoel. Maar de revolutie-is niet afgemaakt waar het gaat om de ge voelens van vrouwen. Ik zou willen dat. scholen en kerken ook hun rol spelen, onder meer bij het leren van masturba tie. Daarmee kan gemeenschap worden uitgesteld. „Vrouwen zullen hun gedrag zelf ook moeten veranderen. Maar ik vraag me af hoeveel mannen tegen hun zoons zeggen: jongen, je hebt sterke seksuele gevoelen, heftige fantasieën, maar het is leuker als er liefde bij komt kijken, Er heerst nog altijd de mentaliteit van 'je bent iets als je het met twintig meisjes doet en mets voor hen voelt de volgende morgen'." Naomi Wolf concludeert dat er eigenlijk een taboe op de liefde rust. „Hoe dat komt?" Naomi Wolf grijpt haar dikke donkere haar vast en somt op: „Tot de ja ren zestig was de liefde het werk van vrouwen. In de jaren zeventig wilden de vrouwen niet langer de producenten van liefde zijn. Daarna zat iedereen zonder- liefde en ging dat compenseren met tweede auto's en consumeren. Maar nu het einde van het millennium nadert, gaat iedereen weer op zoek naar de lief de." Maaike Opper Het is de luchtige toon van de Franse journalist die mijn eten doet afkoelen. Met het bord op schoot, nog naril- lend van de Belgische ziekte die de commissie-Dutroux heeft vastgesteld - corruptie en vriendjespolitiek met do delijke afloop - hoor ik mijn Franse collega op de Belgi sche tv uitleggen waarom het in dit land toch zo prettig toe- Vol trots verhaalt de man hoe hij zijn gepaste straf voor véél te hard rijden kon ontlopen. De bon die hij kreeg opge stuurd, was namelijk in het Nederlands opgesteld. Dat snapte hij natuurlijk wel, de ze man van de wereld, maar slinks als hij was, vroeg hij om een Franse versie. Dat recht heeft iedere burger nu een maal in het tweetalige België. ,,U begrijpt, ik heb er nooit meer wat van gehoord", gnif felt onze held. „Nee, dit is echt een heel fijn land om te wo nen." Ik moet even slikken bij het relaas van deze kleine krab belaar. Vertwijfeld grijp ik met mijn vrije hand naar de afstandsbediening en zap voor de zekerheid nog eens langs alle twee de Belgische publieke kanalen. Nee, dit is toch echt hét prime-time pro gramma waarin een drietal zorgvuldig geselecteerde gas ten mag reageren op de wan toestanden bij de Belgische politie en justitie die diezelf de dag door de commissie- Dutroux zijn blootgelegd. Wantoestanden die vier jonge meisjes het leven kostten. Triomfantelijk De afstandsbediening klet tert op de grond als 'studio- gast.' minister Stefaan de Clerck van justitie de gulle gniffel van de Fransman tot de zijne maakt. 'Ons Stefaan' is heel blij met deze bijval voor de 'prettige' kanten van België. „Allezt'is, zoals u ziet, niet allemaal kommer en kwel", klinkt het met een tri omfantelijk grijnsje. Ik hap even naar adem als m'n bord de afstandsbediening achterna gaat. Dat De Clerck het hoofd heeft van de ideale Jezuïetenschoonzoon kan hij natuurlijk niet helpen. Maar dat de man met de kille bewij zen van vier vermoorde meis jes op schoot nog kan lachen om de fouten bij politie en j us- titie De Belgische ziekte is geen onschuldig voorjaarsgriepje dat met twee paracetamolle- tjes en een nachtje goed sla pen is genezen. Integendeel. Het is een voortwoekerend gezwel van alledaagse lullig heid, vergaande laksheid, 'vriendendiensten' en kleine corruptie dat de fouten van de machtigen onbestraft laat. De ziekte voedt het klimaat waarin veearts Van Noppen vermoord kon worden en het onderzoek ernaar gefrus treerd. Waarin toppolitici smeergeld kregen, vooralsnog zonder straf. En waarin de meisjes Julie en Mélissa kon den verhongeren in de kelders van Dutroux. Beter Ook Nederland was ziek, let terlijk dan, een paar jaar gele den. Als genezing hebben we toen simpelweg de definitie veranderd. Van de ene op de andere dag waren WAO'ers niet meer half ziek maar hele maal beter. Een weinig ver heffende bezigheidstherapie die de PvdA dan ook terecht eenvijfde van haar zetels heeft gekost. Maar in ieder geval was de Nederlandse politiek het er over eens dat de ziekte be stond. Zo niet in België. 'La ten we onszelf niet in de put praten', roepen de oude poli tieke krokodillen, hun schuld verdoezelend. 'Het is nog veel erger', blaast het Vlaams Blok de onvrede verder aan. 'Geen paniek, de Belgische ziekte bestaat al jaren', bezweert het huidige establishment. Cynisch Vooral dat laatste maakt mij verschrikkelijk cynisch. Als de machthebbers van nu roe pen dat de commissie- Dutroux niets nieuws presen teert, waarom is er dan nooit wat gebeurd? Omdat hun ei gen positie dan in het geding komt? En blijft die politieman die weigerde een huiszoeking te doen bij de moordenaar van de kleine Loubna dan ook 'ge woon' in dienst? Diezelfde po litieman die wel tot huiszoe king overging nadat hij ver moedde dat zijn gestolen au- towielen zich in de in de gara ge van de moordenaar bevon den. Nee, mijn -Franse collega heeft gelijk. België is inder daad een heel prettig land, als je er met 180 kilometer per- uur doorheen scheurt. Mare Peeperkorn Schoolmeisjes in Tokyo, die aan prositutie doen om dure mode-accessoires te kunnen kopen.

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 1998 | | pagina 33