IJsclub breekt met luide jeugdsoos
De Osseberg brengt vijfmaal naakt
Eerste paal Buitenhof Domburg
Kattenhater actief
in Sint-Philipsland
Niet te duiden herinneringen
Nieuwe stichting
haalt Yan Dik Hout
naar Oostburg
lezers schrijven
Clubnaam
Harteloos-II
Kunst-II
Sint-Annalandse jongeren moeten na herhaalde klachten uit gehuurd honk
kunst cultuur
Van studie tot beeld
zeeland dinsdag 17 februari 1998 s 14
Op deze plek moeten 199 exclusieve landhuizen verrijzen. foto Lex de Meester
door Nicole Kluijtmans
DOMBURG - Li Domburg is maandag
middag de eerste paal geslagen voor de
uitbreiding van Hof Domburg. Het gaat
om de fundering van de eerste van 199 ex
clusieve landhuizen die Buitenhof Dom
burg gaan vormen. De officiële plechtig
heid rondom de eerste paal volgt nog.
Vanwege twee rechtszaken die bij de
rechtbank in Middelburg hebben gediend
tegen de bouwplannen, heeft Roompot
Recreatie Beheer BV (RRB) de festivitei
ten nog niet kunnen plannen.
Voor de eigenaar van het park is de eerste
paal een mijlpaal. RRB heeft hier ruim
drie jaar op moeten wachten. Bij de over
name van het verlieslijdende Hof Dom
burg van de Stichting Badplaatshelangen
Domburg is afgesproken dat de gemeente
zou meewerken aan de uitbreiding van
het bungalowpark.
Kwaliteit
Buitenhof Domburg moet leiden tot kwa
liteitsverbetering. H. J. van Koeveringé,
directeur van RRB, verwacht dat alin sep
tember de eerste bungalow wordt opgele
verd. In oktober 1999 zal Buitenhof Dom
burg helemaal klaar zijn.
In het stadje Domburg stuitte het bouw
plan echter op groot verzet. Omwonenden
vrezen voor overlast. Volgens hen kan het
Wegennet van het oude Domburg het
toenemende verkeer niet aan. Ook de
voorzieningen zouden niet op de extra
toeristen zijn berekend. Toch verloren de
om wonenden, verenigd in het actiecomité
Houdt Domburg Leefbaar en Uniek, een
rechtszaak tegen de bouwvergunning van
de gemeente. De bestuursrechter wees
ook de sehorsingsverzoeken van de on
dernemer P. Bommeljé, de Zeeuwse Mi
lieufederatie en J. Lievense, eigenaar van
Park de Hoge Weide af.
Deze rubriek is uitsluitend bestemd voor reacties op in de PZC versche
nen berichten, artikelen of commentaren. De reactietijd beloopt uiter
lijk 7 dagen.
Open brieven, oproepen, gedichten en anonieme inzendingen worden
niet geplaatst. Bijdragen mogen niet langer zijn dan 250 woorden. De re
dactie behoudt zich het recht voor inzendingen te bekorten. Over ge
weigerde brieven wordt niet gecorrespondeerd.
Toen ik de kop zag van de ru
briek 'Clubnaam' (PZC 6-2) viel
mijn mond van verbazing open.
Met grote letters stond er dat
Robur duivelse invloeden moest
uitbannen. Omdat de betreffen
de verslaggever mij had gebeld
over de herkomst van deze
naam, ben ik voor mezelf het ge
sprek nog eens nagegaan of ik
ook werkelijk iets over duivelse
invloeden gezegd had. Dat
bleek niet het geval te zijn. Ik
heb wel gezegd dat het in de ja
ren voor de Tweede Wereldoor
log gewoonte was dat katholie
ken, maar ook protestanten,
eigen verenigingen oprichtten
om hun leden tegen invloeden
van buitenaf te beschermen en
dat dat in die jaren ook heel nor
maal was. Over duivelse invloe
den heb ik absoluut niets gezegd
en het zou ook niet in me opko
men, omdat ik medemensen niet
als duivels kan zien.
A J. de Kok
Geldeloozehof 2, Goes
Over het schrijven van de heer
of mevrouw Bosma (PZC, 4-2)
wil ik het volgende opmerken.
In de zaak van de familie uit
Borssele is, zoals het behoort in
een democratische staat, recht
gesproken met als gevolg terug
zending naar het land van her
komst. Dat een ieder zich niet
met deze uitspraak kan vereni
gen, kan ik begrijpen en ik heb
respect voor die overtuiging.
Maar de wethouder van de ge
meente Borsele, mevrouw Elen-
baas-Murre, heeft natuurlijk
ook haar eigen overtuiging en
die heeft zij niet om er door te
genstanders en zéér zeker niet
vanuit de bevolking daarvan te
worden afgebracht, een moedig
en standvastig besluit dus. Want
had zij dat niet dan staan er bin
nenkort weer andere, uitgepro
cedeerde families te trappelen
om dezelfde weg te volgen om
hier te mogen blijven (ketting
reacties). En als laatste wil ik
nog even kwijt, dat ik de opmer
kingen aan het adres van de
wethouder (lid van welke poli
tieke partij dan ook) laag bij de
grond vind geschreven door ie
mand met een te laag IQ. En de
wijze waarop over anderen
wordt gedacht doet mij denken
aan een citaat uit een boek dei-
dertiger j aren: 'Wie niet vóór mij
is - is tegen mij en zal ik vernieti
gen'.
T. M. Muller
Pr. Rooseveltlacin 178
Vlissingen
Plotseling hebben we een daad
krachtige wethouder van Cul
tuur in Middelburg. Geweldig!
De Vleeshal, dat elitaire paleis,
zal eindelijk eens de goede rich
ting uitgestuurd worden. Om
niet de schijn van onwetendheid
op zich te laden, heeft de wet
houder eerst onverdachte des
kundigen geraadpleegd. Beves
tigd werd het hoge niveau van
de tentoonstellingen (PZC, 5-2).
Geen twijfel over het beleid dus.
Een totale afbraak zou het ima
go van de stad geen goed doen.
Helaas blijft het feit dat de ten
toonstellingen maar geen grote
publiekstrekkers willen wor
den. Gelukkig weet wethouder
Strous daar wel raad op: de
kunst moet de straat op en het
aantal exposities gehalveerd.
Waren er geen deskundigen die
hem het verschil hadden kun
nen uitleggen tussen stadsver-
fraaiing en kunst die het denken
en verbeelden prikkelt? Voor dit
laatste wordt (de woorden van
wethouder Strous citerend:) ne
ver nooit niet op het moment
zelf een groot publiek gevon
den. Maar de geschiedenis van
cultuur (zelfs die van Middel
burg) leert ons dat het de brood
nodige brandstof is voor het le
vendig houden van de geest. De
uitwerking daarvan staat ga
rant voor een groter publiek dan
ad hoe gevonden kan worden.
Vooralsnog vind ik de pogingen
van directeur Lex ter Braak om
in bredere kring interesse te
wekken voor moderne kunst -
door onder andere lezingen, dis
cussies, De Verborgen Stad (zijn
idee, niet dat van wethouder
Strous), een consequent exposi-
tiebeleid, dat zeker het huidige
aantal tentoonstellingen per
jaar behoeft, wil het niet tot in
cidenten vervallen - interessan
ter en veelbelovender dan de
grabbelton-ideeën van de wet
houder.
Jeltje Ratsma
Bogardstraat 31, Middelburg
door Marco van Barneveld
SINT-PHILIPSLAND - Ver
moedelijk door vergiftiging zijn
de afgelopen maanden in Sint-
Philipsland al zeker tien katten
omgekomen. Bij de politie Tho-
len zijn daarvan diverse meldin
gen binnengekomen. Onlangs
was het raak bij de familie Mol
aan de Schelpkreekstraat in
Sint-Philipsland. „Het is ver
schrikkelijk. M'n dochtertje
vond de poes, Krabbel, op een
gegeven moment buiten op
straat. Hartstikke dood. De
dokter wist zeker dat het vergif
tiging was", zegt E. Mol, de
vrouw des huizes.
Het zou vooral spelen in de
nieuwbouwwijk waar ook de
Schelpkreekstraat ligt. Volgens
mevrouw Mol is de gifmenger al
sinds september vorig jaar be
zig. „Zo'n beetje om de veertien
dagen is het raak. Die van ons
had zich volgens de dokter hele
maal volgevreten met blauw
groene gifkorrels." De politie
zegt weinig te kunnen doen aan
de zaak. „De vraag is natuurlijk
of alle dode katten die daar de
afgelopen tijd zijn gevonden
ook zijn vergiftigd. We denken
dat dat zo is, maar verder is de
zaak moeilijk aan te pakken",
zegt een politiewoordvoerder.
V ogelliefhebbers
Probleem is volgens de woord
voerder dat het heel eenvoudig
is om onopvallend katten te ver
giftigen. „Je hoeft maar een
handjevol korrels op straat te
laten vallen en klaar is Kees. En
laatst schijnt het ook in zahn te
hebben gezeten die iemand op
straat had gelegd." Volgens de
politiewoordvoerder zouden er
vaak vogelliefhebbers achter
dit soort praktijken zitten.
„Maar of dat in Sint-Philips
land ook het geval is weet ik echt
niet. Dat zou ik echt niet durven
zeggen."
Ellie Mol zegt ook niet te weten
wie er achter kan zitten. „Je
hoort natuurlijk wel eens wat
namen in de wijk, maar ik weet
niet wat daarvan waar is.Of de
familie een nieuwe poes neemt,
is nog niet helemaal zeker. „Ik
denk het wel", zegt Mol, „maar
ik -wil toch nog even wachten.
Het verlies van Krabbel is nog
zo vers."
door Marco van Barneveld
SINT-ANNALAND - De ijsclub
Sint-Annaland wil af van de
jeugdsoos die sinds een jaar ge
bruik maakt van het clubge
bouw van de ijsvereniging. Er is
te veel overlast. „Het geluid van
de muziek staat soms veel te
hard en jongeren hangen veel te
veel buiten rond", zegt J. van
Dijke van het bestuur van de ijs-
club. „Er kwamen gewoon
steeds meer klachten van om
wonenden. Dat kan dus niet
meer."
Het ging om een proef met de
jeugdsoos. Die instelling kon
daar vorig jaar terecht, na lang
zoeken naar een locatie. Het be
stuur van de ijsclub heeft beslo
ten de samenwerking per 28
februari op te zeggen. W. Berke
laar van het Thoolse jeugd- en
jongerenwerk zegt desondanks
te hopen dat er nog een oplos
sing kan worden gevonden. „Ik
kan me voorstellen dat de ijs
club moeite heeft met de manier
waarop het is gegaan", zegt zij.
„Zij willen natuurlijk hun goe
de naam behouden en wanneer
er klachten zijn, is dat niet best.
Maar het moet toch mogelijk
zijn om daar via goede afspra
ken oplossingen voor te verzin
nen. Bijvoorbeeld afspraken
over het volume van de muziek.
Desnoods ga ik zelf op vrijdag
avonden controleren of het alle
maal goed gaat."
Urineren
Berkelaar zelf zegt nog nooit
klachten te hebben gehoord van
omwonenden. Bij de ijsclub zijn
wel regelmatig negatieve gelui
den binnengekomen. Van Dijke:
„We zijn ook zelf wel eens gaan
kijken op vrijdagavonden. Dan
zeiden ze bij de soos dat h'et alle
maal prima liep, maar onder
tussen hingen er dan meer jon
geren buiten dan binnen. Soms
liepen ze zelfs bij mensen in tui
nen te urineren."
Verzekering
Los van de overlast waren er
problemen rond de verzekering
voor het gebouw. Onduidelijk
was per wanneer en hoeveel de
soos moest gaan meebetalen aan
verzekeringspremies. Het be
stuur van de ijsclub betreurt het
volgens Van Dijke dat het niet
goed is gelopen met de soos.
,Want er is ook op de woensdag
middag van alles te doen voor
kleintjes. En dat loopt hartstik
ke goed. Het is natuurlijk heel
jammer dat het nu voor hen ook
is afgelopen."
Berkelaar gaat deze week nog
rond de tafel zitten met een aan
tal bestuursleden van de ijsclub.
„Dat gebeurt op mijn verzoek",
zegt de jongerenwerkster.
„Want de soos loopt op zich
goed. Het zou heel zonde zijn
wanneer het afloopt." Berke
laar hoopt in elk geval uitstel te
krijgen van de ijsclub. „Dan
kunnen we zelf uitkijken naar
een andere locatie. Al is dat heel
erg moeilijk. Zelf weet ik nog
geen plek waar we terecht kun
nen." Overigens noemt Berke
laar de huidige locatie ook niet
echt ideaal. „We zitten toch
middenin een woonwijk."
Stijn Kriele in GHL
In GHL aan de Gravenstraat
in Middelburg is een instal
latie te zien van Stijn Kriele.
Deze jonge kunstenaar geeft er
met woorden van de schrijver
EC. Terbogh een motto aan: 'Of
zijn wij ons heimelijk bewust
dat wij het essentiëledat wij
begeren nooit, zullen zien?'
Kriele houdt zich bezig met
herinneringen: „De afstand
tussen 'toen' en 'nu' is ongrijp
baar en moeilijk te definiëren.
Een poging om die 'afstand'
toch helder te benoemen,
vormt de basis van mijn werk."
Als Ik binnenkom beginnen
vier filmprojectoren te ratelen.
Ze staan op aan de wand beves
tigde glazen planken. Op elke
projector draait een eindeloos
filmpje dat door een spiegel op
een vrijhangend matglas zicht
baar is. Een horizontale rode
baan boven een grijzig doorte-
kend vlak; een bunker in het
veld; een 'rijdende' beweging
die over het dak van een bunker
de akkers laat zien; een witte
lamp die lijkt op een high-tech
paddestoel. In het aangrenzen
de klaslokaal begint een
vreemd klagelijk loeien wan
neer ik door de ruimte loop. Ik
zie een in een rood waas gehuld
filmbeeld van een weg met bo
men vanuit een rijdende auto
gezien. Op een muur hangen
vier kleine schilderijtjes in
grijs, zwart en wit. Niet meer
dan twee banen en in één geval
weer een bunker. Ernaast
hangt een computerprint:
zwart met een rood vlak boven
een lichtblauw vlak dat wel op
water lijkt. De vlakken vloeien
wolkachtig in het duister uit.
Het zijn beelden waaivan ik me
kan voorstellen dat ze zich zon
der te traceren reden vertonen
op je netvlies. De geprojecteer
de beelden zi j n echter én vluch
tiger, de andere zetten zich vast
zonder dat ze daarmee duide
lijk worden.
Kriele wil een sfeer scheppen
'waarvan de kracht gelijk
waardig is' aan zijn ervaringen
en herinneringen. Dat is moei
lijk te toetsen. Voor mij is de in
stallatie een aanzet die het
vreemde proces zichtbaar
maakt waarin herinneringen
zich aandienen zonder- dat je
erom vraagt en zonder dat je er
wat van snapt. Een boeiend
proces, dat zich bij Kriele het
sterkst manifesteert in de film
pjes op de gang.
Stijn Kriele, GHL, Middelburg. Tot
en met 22 februari.
Fragment van de installatie van Stijn Kriele.
foto Ruben Oreel
door Hans Heijt
OOSTBURG - Het concert van
de Nederlandstalige band Van
Dik Hout in sporthal De Een
hoorn in Oostburg op 31 mei is
het eerste wapenfeit van de
stichting Wall of Sound. De
stichting wordt gevormd door
West-Zeeuws-Vlaamse mu
ziekliefhebbers die enkele ke
ren per jaar een grotere band
naar de regio willen halen, re
gionale bands gaan begeleiden
en een maandelijkse jamsessie
nastreven.
De stichting Wall of Sound is
vorige week opgericht en be
staat uit Jan-Bart van Bohee-
men, Luciën Haertjens en Na
thalie van Rijswijk. Haertjens
legt uit dat de oprichters grote
muziekliefhebbers zijn, regel
matig concerten bezoeken en
samen drummen. „We volgen de
Zeeuws-Vlaamse popscene
goed en vonden dat er op het ge
bied van concerten niet zoveel
gebeurde. Daarom wilden we
zelf iets gaan doen."
Haertjens en Van Boheemen
Vinden het een goede zaak dat
de sector Jeugd- en Jongeren
werk van de stichting Welzijn en
andere instanties regelmatig
concerten verzorgen, maar stel
len dat er meer mogelijk is. Van
Boheemen: „Op Ledelpop
speelden de laatste keer goede
bands, maar ik geloof dat er niet
meer dan driehonderd mensen
waren. Wij willen enkele keren
per jaar een wat grotere band
naar Zeeuws-Vlaanderen halen
en een regionale groep voor het
voorprogramma contracteren.
De beide muziekliefhebbers
stellen dat het mes op die manier
aan twee kanten snijdt. De
Zeeuws-Vlamingen krijgen een
bekendere band in de eigen
streek te zien en een regionale
band kan voor een groter pu
bhek optreden.
Begeleiding
Daarnaast wil de stichting Wall' I
of Sound Zeeuws-Vlaamse
groepen begeleiden bij het rege
len van optredens, het opnemen
van demo's en andere zaken.
Haertjens: „We zijn ook een da
tabank aan het opzetten met
informatie over bands en muzi
kanten uit de regio. We kunnen
bands dan in contact brengen
met muzikanten en ook het om
gekeerde doen. We willen aan
alle stijlen aandacht besteden.
De leden van de stichting probe
ren zoveel mogelijk optredens
van regionale bands te bezoe
ken om in contact te komen met
muzikanten uit de regio. Daar
naast is het de bedoeling elke
maand een jamsessie te houden.
„We hebben al een locatie op het i
oog en willen zelf een vaste in
stallatie aanschaffen", aldus
Van Boheemen.
Haertjens en Van Boheemen ste
ken zelf geld in de installatie,
omdat ze muziekliefhebbers
zijn. Ook het contracteren van i
Van Dik Hout, met in het voor
programma de regionale band
Absolute Beginners, is voor de
stichting een risico. Haertjens:
„Maar we gaan ook nog op zoek
naar sponsors." De stichting
Wall of Sound is gevestigd op j
Weststraat 25, 4501 JE Oost
burg.
door Nico Out
Het vrouwelijk naakt heeft in
de beeldende kunst een lan
ge traditie. Die loopt van
vruchtbaarheidssymbool via
'de verleidster' Eva tot de my
thologische vrouwen uit de
Renaissance. Kunstenaars pro
jecteren hun wisselende
schoonheidsidealen op het mo
del en voeren later vrouwelijk
bloot op als symbool voor hoge
re zaken. Pas in de 19e eeuw ko
men de mannelijke schilders
vaker uit voor hun erotische
verlangens. Schaars geklede
dames zijn zelfs een reis naar de
harems van Tanger waard. In
gres spant met zijn volgepakte
'Turkse bad' de kroon.
De expressionisten zijn aan het
begin van de 20e eeuw het meest
direct in hun heftig verbeelden.
Daarnaast komt een meer for
mele aanpak op die het model
vooral ziet als een boeiend volu
me in de ruimte.
Die visie sluit aan bij de ge
woonte om op de academie
naakt te tekenenen om zo de
menselijke figuur te leren ken
nen en weergeven. De tentoon
stelling in Boerderijgalerie de
Osseberg komt voort uit dat
zelfde. streven. Op het atelier
van Theo Jordans in Groede
kwamen tien jaar lang regelma-
staan bogen op een degelijke
anatomische kennis. Die stelt
hem in staat gemakkelijk de
vormen van het naakt te verta
len in vlot geboetseerde beeld
jes. De klei of de was wordt in
losse brokjes opgebracht, wat
het beeld een levendig karakter
geeft. De grote variatie aan hou
dingen is prima gekarakteri
seerd. Van Mierlo verwerkt
soms zijn beeldjes tot meer dan
studies. Een opengewerkt
brons je wordt- zo een herinne
ring aan de vluchtigheid van de
dans.
Als enige van de exposanten ex
poseert Teunn Nijkamp een
werk dat veel verder gaat dan
het visueel verkennen van het
naakt. Hij schilderde het afge
beelde doek dat in een gamma
van blond en groen licht werpt
op de vrouw als persoon. D ooi-
het zorgvuldig aftasten van de
uitgekiend belichte vormen ver
beeldt hij zowel een innerlijke
als een uiterlijke wereld. In zijn
tekeningen gaat hij uit van een
grijs fond van houtskool waarin
hij met lichte vlekken de vor
men zichtbaar maakt. Zo krij
gen ze iets geheimzinnigs, dat
ondanks de helderheid in dit
schilderij ook daaruit spreekt.
Vijfmaal model. Werk van vijf kun
stenaars in de Osseberg, Singeliveg,
Middelburg/Sint Laurens. Tot en
met 2S.februari.
Van Dik Hout
naakt is hij daarin niet ge
slaagd. Wellicht door de korte
standen krijgt hij onvoldoende
greep op de complexe organi
sche vormen. Zo resteert vooral
het beeld van een worsteling
waarin de spanning tussen het
hoekige handschrift en de zach
te rondingen van het model niet
is opgelost.
Jozef van Mierlo kan gezien de
twee grotere beelden die buiten
archieffoto Lex de Meester
tig kunstenaars en liefhebbers
samen om zich te wijden aan
modeltekenen. Vijf van hen -
onder wie Jordans zelf - tonen
nu een selectie uit de productie
van die avonden.
Jordans zocht met enkele fra
giele lijnen de essentie van de
vorm en voegt met enkele sub
tiel gedoseerde waterverfvlek-
ken plasticiteit toe. Zijn aanpak
houdt het midden tussen een
academisch realisme - in de goe
de zin des woords - en een vluch
tig impressionisme. Er zal veel
mislukt zijn, maar de paar bla
den die hij laat zien zijn mooi.
Gerard Menken koos ook voor
een studieuze verwerking. In
hetzelfde idioom als zijn teke
ningen van landschappen en
stillevens zet hij zijn model neer.
Zware contour-en en hoekige ar
ceringen maken de .tekeningen
krachtig. Als estheet in hart en
nieren brengt hij achteraf met
de roller kleurvlakken aan. Hij
benadrukt zo de compositori
sche spanning.
Leendert van der Pool is vooral
bekend als tekenaar van stille-
venachtige situaties. Langzaam
kan hij daarin de compositie op
bouwen en een balans vinden
tussen vorm en kleur. In de
zwart-wit tekeningen van het
Olieverfschilderij van Teunn Nijkamp.
