Sport heeft geen dubbele bodem
Weerstanden overwonnen
Yvonne van Gennip
tien jaar na Calgary
Anton Geesink: zeker van zijn zaak
Maier
eindelijk
een topper
winterspelen woensdag 4 februari 1998 30
herinneringen
aan japan
Happo'one,
Hakuba
Februari
Wereldkampioen Bruno Kernen
Helm
biedt bescherming bij
v botsingen tot 160 km/u
START
-l' ff Afdaling
1765m
f Super-G ,/y
1490m Q 1486m
Berg Karamatsudake
(2696m)
Mannen
Vrouwen
Laarzen buigzaafrT
bij de enkels
FINISH
*840m
Stroomlijn
Lycra sklpak en gebogen stokken
verminderen de luchtweerstand
MANNEN
Afdaling
Lengte: 2,92km
Snelheid: 130 km/u
Usagidaira Baanprofielen Kurobishi
VROUWEN
Afdaling
Super-G
Minimaal 35 poorten
Lengte: 2,42km
Snelheid:
100km/u
Super-G
Minimaal
30 poorten
Lengte:
n 2,08km
Hakuba
Kokusal
Helling:
GRAPHIC NEWS/GPP
Hermann Maier, van brekebeen tot medaillekandidaat. foto Cladio Scaccine/GPD
startte steeds bij wedstrijden in Salzburg.
En wist de meeste nog te winnen ook.
Vanwege de knieproblemen bleef Maier
echter persona non grata. „De trainers
van de Oostenrijkse bond keken de andere
kant op als ik meedeed en won. Ik durf
niemand wat te verwijten. Maar ik vind
het nog steeds een beetje komisch. Door
mijn resultaten wist ik dat ik met relatief
weinig training voorin kon meekomen.
De strijd heeft mij alleen maar mentaal
gesterkt."
Tot het grote geluk van Maier losten de
groeiproblemen na z'n achttiende op, Hij
werd groter en gespierder - tegenwoox-dig
is hij 80 kilo bij een lengte van 1.82 meter -
en als gevolg groeide ook de weerstand te
gen de 'aanslagen' van de Kippstangen.
Bovendien had zijn voorliefde voor een
scala van sporten hem completer én ster
ker gemaakt. Om nog maar te zwijgen van
het beroep van metselaar, dat hij noodge
dwongen had opgepikt. „Je kunt dat de
ideale krachttraining noemen."
Een volwassen lichaam op 19-jarige leef
tijd, maar om de trainers van de nationale
selectie te overtuigen had Maier nog een
lange weg te gaan. De scepsis jegens de
broze brekebeen van weleer zou jaren
blijven bestaan. Bijna ten einde raad ver
oorloofde Maier zich in december 1993
een avontuur in een demonstratiecircus
van profskiërs. Bij een parallelslalom
werd hij elfde, streek een prijzengeld van
een kleine drieduizend gulden op, maar
werd tevens door de internationale skife
deratie voorlopig uitgesloten van 'gewo
ne' wedstrijden. „Een belachelijke actie."
Typerend voor Maier: hij bleef op lager ni
veau deelnemen en hopen dat zijn kansen
zouden keren. Dankzij de lobby van één
van zijn vroegere trainers, Alex Rainer,
werd een opening gecreëerd, maar pas in
maart 1995 leerde de skiwereld Maier ook
daadwerkelijk kennen. In een regionaal
kampioenschap eindigde hij als tweede
achter de bekende Michael Tritscher, die
nationaal trainer Fritz Valiant op hem at
tendeerde. Bij de eerstvolgende gelegen
heid startte Maier als nummer 141 in de
achterhoede, om als 18e te eindigen.
Tot dan had Maier zich voornamelijk op
de slalom geconcentreerd. Pas de laatste
twee winters heeft hij zich ontpopt tot een
allround-skiër, met de nadruk op reuzen
slalom, Super G en afdaling. Zijn opmars
lijkt dit seizoen niet meer te stuiten, al
vormde hij onlangs nog het middelpunt
van een klucht. Bij een reuzenslalom rea
liseerde hij de snelste tijd, maar de winst
ging naar de zwijgzame Zwitser Michael
von Grünigen. Maier had één van de ski's
voor de rode lijn uitgetrokken, overtrad
de reglementen en werd om die reden ge
diskwalificeerd. Zoiets zal hem in Naga
no niet overkomen.
Mare Hoeben
Winnaars 1994
Afdaling:
Tommy Moe, VS
Katja Seizinger, Did.
Super-G:
Markus Wasmeier, Did
Diann Steinrotter, VS
Yvonne van Gennip (33) beëindigde haar schaatsloopbaan in 1992 met een val op
de Winterspelen van Albertville. Vier jaar eerder had de Haarlemse schaatsster
naam gemaakt op de Spelen in Calgary. Ze won drie gouden medailles. Op de 1500,
3000 en 5000 meter liet Van Gennip de Oost-Duitse vrouwen verbouwereerd achter.
„Ik reed voor het eerst zonder reserve. 'Ga maar eens helemaal dood', zei ik tegen
mezelf."
NAGANO
Na de victorie in Calga
ry stond Yvonne van
Gennip bij thuiskomst in
Haarlem een postzak te
wachten. Haar vader zei
dat al die mensen een ant
woord verdienden. Want
zo ging dat in het gezin
Van Gennip. Nee zeggen,
iemand teleurstellen, dat
was er niet bij. „Mijn va
der zag later ook wel in
dat het onbegonnen werk
was iedereen terug te
schrijven."
Nog steeds kan haar een schuldgevoel be
kruipen als ze een verzoek afwimpelt. Nee
zeggen, daar blinkt ze niet in uit. Maar
Yvonne van Gennip heeft geleerd 'haar
grenzen te trekken'Terwijl ik als sporter
alleen maar bezig was grenzen te verleg
gen."
Onlangs overkwam het haar weer. Het
CDA in Haarlem benaderde haar voor een
functie in de gemeentepolitiek. Ze voelde
zich gevleid door de toevoeging dat 'het
werk haar op het lijf is geschreven'. Ver
volgens liepen Van Gennips politieke am
bities publicitair behoorlijk uit de hand.
„Ik zei niet onmiddellijk nee. Ik wilde
achter de schermen kijken, voorzichtig
meelopen om te ervaren wat het politieke
werk precies inhoudt. Mijn rol in de ge
meentepolitiek is een eigen leven gaan lei
den. Ik heb nog geprobeerd mijn politieke
ambities te ontkrachten. Nu krijg ik
waarschijnlijk het etiket van een twijfe
laar opgeplakt. Maar daar pas ik voor. Ik
ben allergisch voor het in hokjes plaatsen
van mensen. Bah."
Van Gennip werd door het CDA op een
achtste, onverkiesbare plaats gezet voor
de komende raadsvex-kiezingen in maart.
Maar wat moet ze als straks blijkt dat ze
met voorkeurstemmen wordt gekozen in
de raad? Nee zeggen tegen haar kiezers?
Ze weet niet zeker of het politieke wex'k
wel wat voor haar is.
Van Gexxnip denkt dat ze de hele gemeen
tepolitiek moet afzeggen, hoewel, beseft
ze dondex-sgoed, 'ze daar bij het CDA niet
blij mee zullen zijn'. „Gevoelsmatig komt
het te vroeg. Ik denk dat ik buiten de poli
tiek meer kan bereiken. Ik ben meer een
doener."
Na het einde van haar schaatscarrière in
1992, trad ze in dienst bij
Equity Law, bestierde
ze 'heel kort' een brood
jeszaak, waarna ze de BV
Van Gennip Promotions
optuigde. Ze geeft
schaatslessen, doet pro
motioneel werk en sinds
een jaar is ze op contract
basis werkzaam voor ge
meente Haarlem, waar ze
invulling geeft aan het
project Sport Onder
wijs.
Met die functie is voor Van Gennip in ze
kere zin de cirkel rond. Op tienjaxfge leef
tijd ging ze samen met een schoolvi'iendxn
schaatsen. Warm gemaakt door de actie
'Winterkoninkje' die kindei-en kennis liet
maken met de schaatssport. „We gingen
op zaterdag met een bus vol naar de ijs
baan in Alkmaai'. Haarlem kreeg een paar
jaar later pas een kunstijsbaan."
Nu probeert Van Gennip zelf scholieren te
bewegen om te gaan spox-ten. Het is een
job waarin ze zich helemaal kan uitleven.
Yvonne van Gennip: „Ik ben allergisch voor het in hokjes plaatsen van mensen."
foto Phil Nijhuis/GPD
Het project is een groot succes. Waar
schijnlijk omdat Van Gennip op haar
plaats is in de sport. „Ik zit lekker in mijn
vel. Sport geeft mij een vertrouwd gevoel.
Het is net zoiets als thuiskomen. Sport
heeft geen dubbele bodem. Je bent ge
woon wie je bent."
„Wat ik meeneem uit mijn sportloopbaan
is dat je altijd - wat je ook doet - dicht bij
j ezelf moet blijven staan. J e moet j e niet zo
snel omver laten blazen door de algemeen
heersende mening'. Je moet je lichten op
de talenten die je hebt gekregen en niet
mekkeren over wat je niet kan. Eigenlijk
moet j e j ezelf leren kennen. D at is een pro
ces van jaren. Wel iets wat ik heel intex-es-
sant vind."
Calgaxy was voor Van Gennip een betove
rende ervaring. Op de Canadese hoog
vlakte leerde ze zichzelf weer iets beter
kennen. Het geloof in eigen kunnen was
zo stex-k, dat ze zelf door haar prestaties
het minst werd verrast. „Er sprak tien
jaar geleden een aantal factoren in mijn
voordeel", doceert ze. „En dat wist ik als
geen ander."
Ervaring
Van Gennip had in 1984 al exvaring opge
daan tijdens de Winterspelen van Saraje
vo. In de voorbereiding op Calgaxy had ze
een arm- en voetblessure opgelopen.
Daax-door viel voor haar de prestatiednik,
die ze als medaillekandidaat voelde, in
een klap weg.
„Maar het belangrijkste was het psycho
logische aspect. Ik moest door een baxriè-
re die ik al die j aren voor mezelf had opge-
woipen. Het klinkt misschien raar, maar
ik wilde nooit mijn grenzen weten. Die
wilde ik openlaten."
„Het gekke is, dat ik door die instelling in
de jaren daarvoor altijd met een resexve
had gereden. Ik had altijd wel iets over,
want dan had ik voor mezelf altijd het ex
cuus dat ik harder kon. Maar in Calgaxy
zei ik: 'Van Gennip, ga er nu maar eens
voor. Ga maar eens helemaal dood'." Van
Gennip ging helemaal dood en won drie
maal goud.
„In Calgary kwam ik erachter dat ik ei
genlijk wel heel hard kon schaatsen. Ik
heb toen echt continu tegen mezelf ge
zegd: 'Van Gennip, alles eruit'. Ik was
enorm geladen, ik voelde aankomen dat
het goed zou gaan. De druk was weg, nie
mand verwachtte iets van mij. Ik zou ze
eens wat laten zien.
Drie gouden medailles, de herinneringen
zijn haar tien jaar later dierbaar. De titel
'Koningin van Calgaxy', het is bijna een
cliché, heeft ze eraan overgehouden. „Die
titel vind ik leuk. Dat mag toch? Ik heb
daar toch gepresteerd?"
Van Gennip keerde met een heel voldaan
gevoel tenrg uit Canada. Het duurde niet
lang voordat de normale dagelijkse zaken
weer op haar afkwamen. Dat was verwar
rend, de 'Koningin van Calgaxy' ont
waakte uit een roes.
Buitenwacht
„Ik vond het vreemd dat iedereen gewoon
verder leefde. Het enige verschil was dat
de buitenwacht anders naar me keek. An-
dei'S dan vóór de Spelen. Maar ook dat
gaat over Je i'aakt vanzelf uit beeld. Er
staan nieuwe coryfeeën op." Het bewijs
daarvan is de vervanging van haar wassen
evenbeeld bij Madame Tussaud. Yvonne
van Gennip maakt deze maand in het mu
seum plaats voor de beeltenis van Rintje
Ritsma.
In 1992 probeerde Yvonne van Gennip het
nog eenmaal op een Olympiade, hoewel ze
zelf wist dat de motivatie een stuk minder
was dan vier jaar eer-der. De Spelen van
Albex-tville waren geen succes. „Ik voelde
me eenzaam en verloren. Maar ook daar
ben ik een ervaring rijker van geworden.
Het was de x-ealiteit van het leven."
In de Franse Alpen werd ze zesde op de
3000 meter en kwam ze ten val op de 1500
meter. „Dat is wel grappig", zegt ze nu.
„Ja, dat hoox-t er bij. Ik ging letterlijk en
figuurlijk op m'n kont. Er viel toen veel
van me af. Ik had zoiets van: hè hè, ik kan
weer gaan leven. Want in de sport had ik
alles meegemaakt."
Vijf dagen na de val op de 1500 meter
stond nog de 5000 meter op het olympi
sche programma. Yvonne van Gexxnip
verscheen rxiet aan de start. Ze had nee ge
zegd..
Gijs van Oosten
De afdaling en de Super-G zijn de snelheidsonderdelen van het Alpine skiën.
De snelste mannen bereiken snelheden boven de 130 km per uur en staan binnen
de 110 seconden weer beneden
Anton Geesink olympische
herinneringen aan Japan laten
ophalen, betekent een lofzang aanhoren
op het land van de rijzende zon. Voor de
judokampioen is Japan zijn tweede
vaderland; hij komt er vaak. Geesink is
zowel letterlijk als figuurlijk een
grootheid in Japan, dat hij met grote
regelmaat bezoekt. „Ik kom er graag.
Japanners zijn vlijtig en betrouwbaar,
kortom prettige mensen om mee om te
gaan."
Zijn status van superster dankt Geesink
aan zijn gouden medaille tijdens de
Zomerspelen van Tokyo in 1964. De
judoka dompelde een natie in rouw door
in de finale alle categorieën de Japanner
Kaminaga ter verslaan. Ook voor het
huidige IOC-lid is dat een mijlpaal, zij het
dat hij zijn wereldtitel in 1961 hoger
aanslaat. „In Parijs moest ik drie
Japanners verslaan, in Tokyo maar één. Ik
heb er in '64 geen moment bij stilgestaan -
dat ik van Kaminaga zou kunnen
verliezen. Ik was zeker van mijn zaak. Als
je de kampioen wilt zijn, moetje ook de
kampioen uitstralen."
Geesmk is apetrots op zijn prestatie in
Tokyo, maar hij doet zijn best
herinneringen altijd in een breder
perspectief te plaatsen. Goud winnen is
één, maar daar iets mee doen is twee,
althans volgens de Geesink-filosofie. Aan
een gouden medaille is volgens Geesink
een morele plicht verbonden. Vandaar
dat ik na die Olympische Spelen niet op
mijn lauweren ben gaan rusten. Ik voel me
verplicht mijn kennis en ervaring aan te
wenden voor de sport.
De gouden medaille, die vele dimensies
aan het leven van Geesink toevoegde, ligt
ergens in een kast". Alsof het een
onbelangrijk stoffelijk aandenken betreft.
Maar Geesink hecht niet zo aan uiterlijk
vertoon, Voor hem telt vooral de
emotionele waarde.
Een mens kan zich vergissen en de skibond
van Oostenrijk al helemaal. Tien jaar
geleden stak Hermann Maier schril af bij zijn
leeftijdgenootjes en viel hij voor de
jeugdselectie buiten de boot. Dat zou nooit wat
worden, luidde het harde en algemene ooi-deel.
Alleen Hermann Maier bleef in Hermann Maier
geloven. Om dit seizoen uit te groeien tot de
grote verrassing van het alpineskiën.
Twee machtige dijen teisteren de be
sneeuwde flanken van de hellingen in
de Alpenlanden. Tegenstanders spreken
met ontzag over die spierbundels boven
de skischoenen, die Hermann Maier toe
behoren. Hij rijgt de successen dit seizoen
in de wereldbekerwedstrijden aaneen en
geldt in het alpineskiën als Oostenrijks
belangrijkste troef voor de Winterspelen
van Nagano.
De bewondex-ing voor Maier is vanwege
zijn prestaties op z'n plaats, maar kent
ook een diepere achtergrond. Om tot de
hoogste trede van het podium te reiken
heeft de 25-jarige Salzburger vele weer
standen moeten overwirxnen. Juist alle
hindernissen hebben van hem een sterk
man gemaakt. „Hoe meer de mensen mij
probeerden te kleineren, des te groter
werd mijn eerzucht alle twijfelaars over
de streep te trekken."
Tien jaar geleden leek de carx-ière van
Maier in de kiem te worden gesmoord. Hij
was op 15-jai'ige leeftijd een mager en
broos ventje, bracht slechts zo'n 45 kilo op
de weegschaal, inclusief het gewicht van
zijn skischoenen. De slalompalen, de zo
geheten kippstangen, kenden tijdens de
trainingen een fixneste uitwerking op zijn
tere knieën. Geen tx-ainer wilde z'n vin
gers meer aan het talent branden. „Ook al
omdat ze dachten dat mijn lichaam was
uitgegx-oeid."
Bij conditie- en kx-achttrainingen voor de
regionale jeugdselectie van Salzburg
werd Maier genegeei'd, hoewel zijn pres
taties op de piste voldoende waren om
toegelaten te worden. Hij meldde zich aan
bij de skihandelsschool in Schladming, in
de hoop school en sport te combineren.
Maar na een jaar werd hij uit de opleiding
geknikkerd, omdat hij het sportieve ge
deelte nauwelijks kon volgen door groei
stoornissen aan de knieën.
Maier had een dx-oom. Deze leek ruw ver
stoord te wox-den. Maar de skiër bleef in
betere tijden geloven. Hij zag één van zijn
huidige collega's, Christian Mayer, van al
le privileges van de geselecteerde jeugd
genieten en moest zichzelf behelpen met
x-egionale wedstx-ijden. Totzijn achttiende
kreeg hij een 'trainingsverbod'. „Maar ik
30(Super-G 27.8%) Gemiddeld 31% (Super-G 29.9%)
