In gevecht met juffrouw Janke Bij applaus voel je je gaan, wham Luchtmachtkapel showt Tony Sherman PZC kunst cultuur 13 Gebroeders Flint Het Volk Theaterdier Delfgaauw vrijdag 23 januari 1998 De titel van de nieuwe, lopende theatervoorstelling van De Gebroeders Flint Het Volk heeft een hoog Elfstedenkoorts-gehalte: Een avond met Wiebe, Siebe, Sietze, Wietze, Tjibbe en Janke. „Klopt", grijnst Volk-acteur Wigbolt Kruijver. „We moesten 'm vorig jaar januari bedenken; dan gaan de schouwburgen hun seizoenprogramma's samenstellen. We hadden toen nog geen idee waar de voorstelling over zou moeten gaan, dus dan verzin je maar wat. Maar 'Een avond met...' kan natuurlijk nooit stuk en het aardige is, dat helemaal niemand met die namenrij uit de voeten kan. Je hebt geen idee op hoeveel manieren het fout kan gaan." De Amsterdamse 'Flintjes' en de Haarlemse mannenbroe ders van Het Volk hebben elkaar in Een avond met... voor de tweede maal gevonden. In 1994 maakten ze samen de succesvolle Nescio- voorstelling Jongens waren we. Dat avontuur beviel zo goed, dat besloten werd de samenwerking eind 1997 te herhalen. Met een ge zamenlijke (muziek)theaterpro- ductie, die door Felix Strategies Stef van den Eijnden en Fran Wal ler Zeper van De Gebroeders Flint, plus Wigbolt en Joep Kruij ver, Bert Bunschoten en huisregis seur Aike Dirkzwager van Het Volk helemaal van de grond af aan zou worden opgebouwd. Van meet af aan werden ook de musici Paul Prenen en Rob Boonzajer bij het nieuwe project betrokken. Puzzelstukjes Wigbolt Kruyver: „Begin oktober zijn we bij elkaar gaan zitten. Er waren links en rechts al wat ideeën op papier gezet, maar die zijn niet geconcretiseerd. In feite begonnen we ons onderzoek dus met niks. Een maand lang hebben we geza menlijk plannetjes zitten verzin nen. Soms braken we er even tus senuit om los van elkaar materiaal te verzamelen. We wisselden flop py's uit, zijn gaan breien en in no vember hebben we de knoop door gehakt: de tijd begon te dringen. Er lagen intussen al wel heel wat puzzelstukjes op tafel en toen heb - ben we als overkoepelend thema gekozen voor het klaslokaal. Nou De Gebroeders Flint Het Volk: Een avond met. ..kan natuurlijk nooit stuk. foto Simon van Es ja, klaslokaal - uiteindelijk is het wel wat universeler. Regisseur Ai ke Dirkzwager heeft de volgorde van het materiaal drastisch gewij zigd en eind november zijn we gaan repeteren." Een avond met... is geen anekdoti sche voorstelling geworden: bin nen de thematische aanpak is niet echt sprake van een verhaal met kop en staart. In een collage-ach- tige setting bezoeken vijf gerijpte mannen, allemaal singles met een in relationeel opzicht beladen ver leden, de 'levensschool' van Juf frouw Janke. De vrouw van een van hen, de agrariër, pleegde zelf moord, de patser kijkt terug op drie mislukte huwelijken op rijde Ersatz-dichter lijdt aan een fiks moeder-trauma, de sluiswachter wil (onder veel meer) eigenlijk ka pitein op de grote vaart worden en de kledingontwerper (koning van de 65+-damesmode) geldt als een valse nicht. Al die zo verschillende mannen projecteren op Juffrouw Janke hun verlangen naar en op vattingen over de vrouw. Madon na, hoer of heilige: het vijftal tobt er in een aaneenschakeling van si tuatieschetsen vrolijk op los. De mannen komen bij Juffrouw Janke om iets op te steken. Fran Waller Zeper (het is overigens voor het eerst dat aan een Volk-voor- stelling een vrouw meewerkt!) speelt deze Juffrouw Janke en ze vindt het wel gezellig, dat man- nenklasj e om haar heen:Al heb ik natuurlijk wel mijn favorieten." Stef van den Eijnden: „Nou en of! Ze trekt vóór." Gedoe De musici Paul Prenen en Rob Boonzajer waren betrokken bij de brainstorm-sessies en compo neerden ook diverse melodieën voor de voorstelling, maar staan uiteindelijk niet live op het podi um. Zowel Het Volk als De Gebroeders Flint betreurt dat, maar, zo vat Flint-woordvoerder Felix Strate- gier de ontwikkelingen samen: „Kwaliteit gaat voor gedoe. We hebben er lang mee geworsteld en gemarteld, maar op een gegeven moment moet je een beslissing ne men." Wigbolt Kruijver: „De ge kozen opzet leende zich nu een maal niet zo voor een orkestje aan de kant. Naast de op band opgeno men muziek van Prenen en Boon zajer zit er ook veel andere sfeermuziek én geluid in de voor stelling." Flint en Het Volk zijn, vanuit de goede ervaringen met de Nescio- productie, opnieuw de samenwer king aangegaan om, zo zegt Stra- tegier, „eikaars krachten op te zoeken",In de voorbereidingspe riode is het bepaald niet van een leien dakje gegaan, maar de com binatie begint nu vruchten af te werpen, Strategier: „We hebben erg leuk met elkaar samengewerkt, maar als we in de toekomst nog eens iets samen doen, moeten we ervoor zorgen dat we beter beslagen ten ijs komen. Wat ik in Het Volk waardeer? Nou, de droogkomi sche teksten hè, daar kan ik als Fünt van genieten. Da's echt een verrijking." Had de voorstelling er wat Het Volk betreft anders uitgezien als De Gebroeders Flint er niet aan hadden meègewerlct? Wigbolt Kruijver: „Als het samenwer kingsproject er niet was geweest, hadden we deze voorstelling hele maal nooit gemaakt! Wat er leuk is aan de Flintjes? De muzikaliteit, continu die muziek er doorheen. Zij weten de humor op een meer muzikale manier in de voorstel ling te brengen." Joke Dieben-Frerichs De voorstelling van De Gebroeders Flint &Het Volk is vrijdag 30 januari te zien in het Arsenaaltheater Vlissingen. Het orkest van de Koninklijke Luchtmacht vaart wel bij de nieuwe koers die het een paar jaar geleden insloeg onder leiding van chef dirigent Jos Poramer. Het miliaire ging er een beetje af. Daarvoor in de plaats kwam show, in echte theaters. Deze week ging in Den Bosch de derde theatershow in première: Movie Tunes, een avondvullend spektakel gebouwd rond bekende songs uit films. In de (zang-)hoofdrollen: Sandra Reemer en Tony Sherman als respectievelijk de keizerin van de Aliens en een aardbewoner die in een ruimteschip verzeild raakt. Tony Sherman is er zelf nog een beetje verbaasd over dat hij voor de hoofdrol is gekozen. Hij had immers sinds een aantal jaren weer een bestaan opgebouwd op Curacao. Hij dacht dat ze hem in Nederland al weer waren verge ten. No hard feelings, hoor, want hij was uit eigen vrije wil terugge gaan. Destijds vond een aantal mensen uit de showbizz dat won derlijk. Had hij immers niet een aantal hits gehad, zoals 'I wrote you a letter', 'Smile Baby Smile' en samen met Julia Loco: 'Sing with me'. Met zijn broers, als The Sherman Brothers, had hij zelfs een wereldhit gescoord met 'Stars on Stevie' (Wonder), „Na een aantal jaren had ik er ge noeg van. Niet van het zingen. Maar ik was het wel beu om me zelf telkens weer te moeten bewij zen. Ik had de indruk dat je alleen maar gebeiteld zit als je hier in Ne derland bij de crème de la crème hoort, als je in een klein wereldje zit waar men elkaar de bal toe speelt. Ik hoorde daar niet bij en ik had ook geen zin om me er in te werken." Gewaardeerd ,Ik dacht dat het er vooral om ging hoe je als artiest bent. Ik vond dat als je zo'n acht Top Tien hits had gehad, je enig krediet zou hebben opgebouwd. Maar telkens als ik een plaat wilde uitbrengen, moest ik weer zeggen wie ik was, wat ik had gedaan. Op een gegeven mo ment dacht ik: wie moet ik nu nog iets bewi j zen? Mezelf hoefde ik het niet meer. Ik zing al vanaf mijn ze vende. Op mijn vijftiende ben ik naar Nederland gekomen en een Sandra Reemer en Tony Sherman spelen de hoofdrollen in de theatershow Movie Tunes van de Luchtmachtkapel. tijdlang heb ik het idee gehad dat ik me steeds verder ontwikkelde. Dat was ook zo. Ik vond alleen dat er een punt moest komen waarop je wordt gewaardeerd om wat je bent. Dat kwam maar niet. „Nu begrijp ik het beter. Het vak bestaat namelijk niet alleen uit zingen. In de Verenigde Staten spellen ze het niet voor niets als Show-BUSINESS. Maar als je jong bent, leg je de nadruk op Show. In fêite voel ik me tot die kant ook meer aangetrokken. Dat realiseerde ik me wel en ik dacht: Ik ga terug. Hij bleek de goede beslissing te hebben genomen.„Nu voel ik me als een vis in het water. Ik dacht laatst: Ik had dit jaren eerder moe ten doen. Ilt bepaal nu mijn leven. Ik geef zo'n vier grote shows per jaar. Ze zijn altijd uitverkocht. Daarin doe ik wat ik leuk vind: soul, salsa, Mexicaans getinte nummers, muziek uit de Antilli aanse cultuur met daartussen door dingen van nu, zoals songs van George Benson. Af en toe maak ik een singletje, want men sen moeten natuurlijk wel weten dat je er nog bent." „En aan Nederland dacht ik niet meer. Tot twee jaar geleden. Het orkest van de Koninklijke Lucht macht zou naar Curasao komen voor een aantal optredens. Ze wa ren op zoek naar een zanger. In Ne derland bleek het moeilijk iemand te vinden. En toen zei de bassist, die mij nog kende van vroeger: 'Waarom zoeken we nu in Neder land, terwijl op Curacao zelf ie mand zit die dat prima zou kun nen.' We hebben toen samen een aantal heel fijne concerten gege ven. Toen is kennelijk de basis ge legd voor mijn medewerking aan deze show." Raar Hij is de eerste om toe te geven dat dit weer eens iets heel anders is. „Ik zat er eerst een beetje raar te genaan te kijken. Het is in feite een soort musical en ik heb nog nooit musical gedaan. Maar David Ea- vis is een fantastische regisseur. Hij haalt het beste uit ons alle maal, dingen waarvan we zelf geen notie hadden. Toen ik de lijst met songs thuis kreeg, had ik voor mezelf al uitgemaakt welke ik moest doen. Maar ik kreeg totaal andere nummers toebedeeld. Ik heb er vreselijk hard op moeten werken, bijvoorbeeld op The Old Landmark uit de musical 'The Blues Brothers', maar nu moet ik Fred Delfgaauw (37) is een theaterdier. Zijn passie voor het theater is totaal. Voorstellingen van hem zijn kunststukjes waarin verschillende disciplines samensmelten tot een avondvullend mirakel. En, miljoenen kennen hem. Dat wil zeggen, zijn stem, want die is te horen in honderden reclamespotjes op radio en tv en in tientallen tekenfilms. In welke persoonlijkheid hij zich ook transformeert, de jas zit hem als gegoten. Met zijn nieuwe voorstelling Gelag haalt hij de tijd van de Tweede Wereldoorlog terug. Omdat de huidige tijd hem bezorgd maakt, zoniet beangstigt. Hij heeft al vele voorstellingen gemaakt. Steeds met als on derliggend thema de mens als slachtoffer van de omstandighe den. Zijn nieuwste heet Gelag. Het gaat over een zwaar onder werp de oorlog. Of eerder, over het menselijk falen, over de slachtof fers die eigenlijk de winnaars had den moeten zijn. Jarenlang werd hij getypeerd als poppenspeler. Als hij het woord hoort, komt nog steeds de wrevel. Nee, hij is theatermaker. En de poppen, de maskers, het is maar een onderdeel. Dat hij zijn stem leent voor ontelbare reclamespot jes en tekenfilms heeft daar maar zijdelings mee te maken. Met dat verdiende geld bouwt hij in Gorin- chern aan een eigen theater, Peeri- scoop. Waar jong talent zich kan ontwikkelen. Voorop staan voor hem echter de eigen voorstellingen. Daarmee gaat hij nu en in de toekomst door het land. Delfgaauw: „Daar ben ik heel nostalgisch in, je moet naar de mensen toe, net als een circus." Dichtbij De aanleiding voor zijn nieuwe programma 't Gelag ligt heel dicht bij huis. Delfgaauw: „Ik maak mij zorgen. Al jarenlang. En het wordt steeds erger. De onverdraagzaam heid, het racisme, het geweld. Het is een beetje alsof mijn ongewilde gelijk toch in aantocht is. Dan kan je daar wel een voorstelling over maken, maar dan krijg je al snel het vingertje: pas op! Dat wil ik niet." In 't Gelag gaat hij terug in de tijd. Vanuit de zaal zie je een man in een feestartikelenwinkel. Het toneel wordt gedomineerd door een grote balie en een rek vol maskers. Ver schillende figuren komen voorbij. Belangrijkste zijn de vader en zoon, de oude en nieuwe eigenaar van de winkel, een voormalig café. Daaromheen spelen volkse café bezoekers, een oude dame, een spreekstalmeester, een clown, en een boekhouder die het faillisse ment van de winkel onder ogen ziet. De oorlog fungeert als uni verseel gegeven, is eigenlijk meer een soort kapstok voor de indrin gende schetsen van menselijke onttakeling." Zoals in alle stukken van Delf gaauw wegstelen de mensen met ongewilde omstandigheden. Ver loren raken in iets ongrijpbaar groots. Terwijl ze eerst nog denken dat ze het langs hun rug kunnen laten afglijden, raken ze toch be trokken, medeplichtig en aan het eind, slachtoffer. Op zijn kant Delfgaauw: „Je hoopt dat je met zo'n stuk de mensen kunt veran deren, maar meer dan dat is het niet. Louter hoop." Die hoop komt op z'n sterkst terug aan het eind van de voorstelling, in een gesprek tussen vader en zoon. De zoon vraagt of er ooit weer zoiets ver- toegeven dat het lied bij me past." „Wat ook belangrijk is, is dat we het zo goed met elkaar kunnen vinden. Dat maakt of breekt een show. En ik moet zeggen dat het orkest werkelijk heel goed is. We hebben er allemaal zin in. Als er nu iets mis zou gaan bij de voorstel lingen, weten we van elkaar dat ie dereen zijn uiterste best heeft ge daan. Maar een ding staat voorop bij zowel Sandra en de zang-en dansgroep Touchdown als bij mij: Het is de show van het orkest, niet van ons." Els Smit De productie 'Movie Tunes'van het or kest van de Koninklijke Luchtmacht trekt tot eind mei door een groot aantal theaters in Nederland en is zaterdag 18 april in Goes en op 8 mei in Temeuzen te zien. schrikkelij les kan gebeuren. F ei te- lijk zet Delfgaauw daar met de he le voorstelling als momentum de punt die hij in gedachten had. De vader antwoordt op de vraag: 'Misschien wel, misschien niet'. Delfgaauw: „Het dubbeltje staat daar op zijn kant. Staat ook nu op zijn kant. Ik zeg in feite niks. Ster ker, ik ben optimistisch. Ik zeg: 'Neuh, het zal zo'n vaart niet lo pen'. Ben eigenlijk wel positief. Terwijl de voorstelling toch een groot gevecht is." Hij noemt de personen die hij vorm geeft geen personages maar alter-ego's, herinneringen, afspie gelingen of facetten. Wie van de verschillende figuren hij zelf is, kan hij moeilijk zeggen: 'Ik denk niet dat de mens zo ongecompli ceerd is datje kunt zeggen, die ben ik. Je kan hooguit vragen: in wie voel je je het meest thuis. Ik weet het niet zeker. Of toch, ik zou de clown wel willen zijn. Gewoon de mensen de hele avond helemaal krom laten liggen van het lachen. Omdat de clown, en dan bedoel ik een goeie, de absoluut perfecte vluchtweg heeft gevonden voor de grote ellende van het bestaan. En dat is de ontkenning, de relative ring en de spot.' Romanticus In het dagelijks leven voelt hij zich bepaald geen clown. „Als mens ben ik heel zwaar op de hand. Ik ben een romanticus in de zuiverste zin van het woord. Daar moet ik mee leren leven. Ik weet wél dat ik steeds meer clown word en het ooit helemaal zal zijn. Ik word ooit een clown. Ooit. Als mij de leeftijd van zeventig of tachtig jaar gegund is. Denk ik. Omdat ik dan daarmee de perfecte overlevingsvorm gevon den heb. Ik ben onderweg ergens naar toe. Dat is zeker. Eva had dus nooit in de appel moe ten bijten? „Juist. Dat is een sterke metafoor, en daarom houdt-ie ook zo lang stand. Als je wilt overleven moet je een metafoor vinden voor datgene wat niet uitlegbaar is. Ik probeer metaforen en mythische vormen te bedenken die herken baarzijn. Als ik voor een feestarti kelenwinkel kies, dan kies ik voor iemand die denkt de mens te be dienen met feestartikelen, zodat ze alleen nog maar feesten. Maar daarmee haalt hij ook de opper vlakkigheid in huis. Bovendien, door de mensen een masker te ver kopen, blijft de ware aard verbor gen. Geef me dan maar een van die kerels die in het stuk aan de bar zitten. Die lui die zegt, rot maar op, geef mij die Duitse muziek maar. Ik ben het niet met hem eens, maar hij is wel eerlijker dan ie mand die de deur uitloopt en na de oorlog begint te roepen dat hij in het verzet heeft gezeten." Dood ,Bang voor de dood. Ik? Ik ben niet bang om dood te zijn, wel om dood te gaan. Ik hou van het leven. Heel erg. Daarom vind ik het ook zo erg wat er nu allemaal om ons heen ge beurt. Hoe mensen omgaan met verliezers, die eigenlijk winnaars hadden moeten zijn. Overal ge beuren vreselijk tragische dingen, worden slachtoffers gemaakt. Ik hou van verliezers. Sterker, ik ben er zelf ook een. Niet in de dramati sche zin. Maar wel in de zin dat ik me constant moet bewijzen. Te meer omdat ik mijn eigen plan trek. Elke nieuwe voorstelling verlies ik weer publiek, omdat de vorige ze méér aansprak. Ik wil echter niet een succesvol format jaar naar jaar uitmelken. Ik wil vooruit. Blijven veranderen. Dan maar wat publiek verliezen." Hans Brok Fred Delfgaauw treedt zaterdag 31 ja nuari op in Zierikzee. Fred Delfgaauw in zijn nieuwste voorstelling 't Gelag.

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 1998 | | pagina 13