Gans het Endemoldom juicht
Ruimtegraf is voor Danny geen science fiction meer
Dringen in
ShowBizCity
reportage zaterdag 17 januari 1998 29
het reukwater van een dikke, luid spre
kende man, voorzien van pinkring en zil
veren stiksels op zijn zwarte vest. Zenuw
achtig hobbezakt hij heen en weer op zijn
cowboylaarzen: „Ik doet 't niet, ik doet 't
niet." Drie vrouwen moedigen hem aan:
„Je móet het doen Toon, Ilonka heb daar
recht op na alles wat er is gebeurd." Vijf
dollar dient te worden betaald en dan mag
Toon de liefdesbus in teneinde daar een
verzoenende boodschap in te spreken die
op video wordt opgenomen. Enige tekst
van Robert ten Brink wordt voor en na die
boodschap gemonteerd - om het echt te
doen lijken - en Toon kan de berouwvolle
band aan Ilonka (die er recht op heeft)
doen toekomen.
De juiste instelling, gestalte krijgend in
een bijna beklemmende opgewektheid en
een hardhouten incasseringsvermogen,
komt goed van pas als we, het beeld van
een zuur kijkende Ursul de Geer passe
rend, een etablissement betreden ge
naamd: 't Is hier fantastisch'. Volgens een
folder is het hier 'oerhollands, omdat ge
zelligheid geen tijd kent'. Het is er stamp
vol en op een podium staat een DJ de boel
met daverende versterking op te jutten;
bier stroomt, dollars rollen over de tafels
met pluche kleedjes.
Meespelen
Gedrang is er ook voor de ingang van de
Comedy Club, waar moppentappers het
bezoek om het uur laten gieren en brullen,
in het Musical Café West End en vooral
voor de ingang van TV Studio 12. Hotel
Dendermonde van GTST bevindt zich
daar en wie geluk heeft zal kunnen mee
spelen in een scène van de bekende soap
serie. Maar dat 'meespelen' valt tegen,
want de sterren zelf zijn er niet. Het decor
staat er wel en enkele bezoekers worden
uitgenodigd om samen een scène te doen.
Gastheer Louis Molenaar spoort aan tot
handgeklap („een lekker, vet, vol ap
plaus") en meezingen: 'De dag die als een
nacht verschijnt'. Een Britse, die is uitge
kozen om de rol van Jessica te spelen en
daartoe wordt uitgedost met een kolossa
le berg zwarte wol op haar hoofd, heeft
grote moeite met het aflezen van de tek
sten naast de camera en rukt tenslotte
brullend van de lach de pruik van haar
hoofd.
Als de voorstelling is afgelopen, staat
voor de deur alweer een grote menigte te
wachten, met als entertainer een zwaar
lijvige, hevig transpirerende grimeur van
'Salon Sweeney Todd' die bezoekers des
gewenst voorziet van verminkingen en
littekens. Verrassing voor de thuisblij
vers, zo'n wang vol vuurrode kronkels.
In The Grand Piano Bar (aan het klavier
een grijzende verschijning met aange
plakte glimlach) komt de op hol gejakker
de geest weer enigszins tot rust. De me
nigte is opgerukt naar shows, hier is nog
ruimte. Verzilverde kannetjes voor melk
en suiker en waxine lichtjes op tafel, wijn-
rode fauteuils omvatten het vermoeide
lijf.
Ook hier ontkomen we niet aan de glim
lach van artiesten uit de Endemol-stal,
vereeuwigd in een duur ogende portret
tengalerij. Blij zijn ze, blij, blij, blij dat
hun neus van voren zit en niet opzij. Zo
simpel is dat in ShowBizCity, waar het
niet alleen bij Ursul fantastisch is, maar
ook in de Bigg Apple Mega Disco, het Mu
sical Café West End, het Fanmail Café,
waar je de brieven kunt inzien die be
roemdheden zoal plegen te krijgen, de al
leen voor dames toegankelijke Beach Boy
Bar, waar mannen laten zien dat zij al hun
bundels op de juiste plaats dragen, en de
Magie Mysteryhoek, de Rock 'n Roll-cor
ner. Als één der ballen van een enorm bal-
lenbad tol je rond.
Overgave
Pronkstuk van Joop's city is de luisterrij
ketheaterzaal, waar alle registers worden
opengetrokken in de Broadway Soul Jam
Show, geproduceerd door Endemol Thea
tre Productions in New York. Drie kwar
tier razen Amerikaanse artiesten in hoog
tempo over het podium; soulnummers in
oogverblindende kledij, mirakelse tap
dans en buitelingen van het duo Faruma
en Floyd Williams. Nu gaan de ai-men om
hoog en juicht het ganse Endemoldom:
applaus, met zijn allen applaus en fluiten
op twee vingers.
Weten en denken^aan op in de versimpe
ling van bodemloze overgave. En als we
daarna wat ontregeld weer door de stra
ten van ShowBizCity dwalen, blijken de
touringcars inmiddels nog meer vertier-
zoekers te hebben aangevoerd. Tussen al
die mensen door scharrelt de studente
rechten Ellen Philippa uit Amsterdam
stilletjes rond met stoffer en blik: een
peukje hier, een fluimpje daar.
Zij is blij met haar bescheiden rol in het le
ger van dienaren dat ervoor moet zorgen
dat in deze wereld van warme en koude
drukte de juiste instelling behouden
blijft. Gezellig.
Dirk de Moor
ShowBizCitw Aalsmeer: ivoensdag, donder
dag en zondag: 19-21 'uur; vrijdag en zaterdag:
19-01 uur; zondagmiddag (voor het hele gezin):
12-17 uur. Reserveerlijn: 0900-3005000.
fotografie Marco Hofsté
Zonder de juiste instelling kan het ver
maak in Joop van den Ende's Show
BizCity te Aalsmeer niet op de juiste wijze
worden verorberd. Overgave is vereist.
Applaudisseren geschiedt derhalve niet
vanuit de polsen maar vanuit de schou
ders, waarbij de handen elkaar vinden
hoog boven het hoofd en de armen het bo
venlichaam zijwaarts in beweging bren
gen. Een aansteker om mee te wuiven
komt van pas. In het op louter superlatie
ven gebouwde showpaleis storten spea
kers van alle kanten muziek over het
publiek uit. Uit cafés komen de enthousi
asmerende stemmen van entertainers.
Door de 'straten' bewegen zich grappen
makers en de argeloze passant loopt een
flinke kans zichzelf op een van de talloze
beeldschermen te zien, want overal zijn
videocamera's.
De juiste instelling is absoluut noodzake
lijk om geestdrift op te brengen voor de
wassen beelden van tv-persoonlijkheden
uit Van der Ende's stal die je overal aan
treft. Zo'n broeierig omhoog kijkende
André van Duin moet in een bui van grote
neerslachtigheid zijn geboetseerd. Sterk
gekrompen en geteisterd door geelzucht
en maagzweren staat daar onze eigen Jeff
uit GTST en twijfel bekruipt ons ook bij
de ontmoeting met een verbitterd kijken
de vrouw achter traliesdat moet de slech
te Martine zijn, reeds lang uit die soapse
rie verdwenen.
Tegenover een helverlichte Amerikaanse
Hamburger-tent ('Broodje Biz') staat, de-
biliserend, Rolf Wouters in grijs krijt
streep-kostuum: op de ene hand toont hij
ons een uitwerpsel met kaas dat kennelijk
voor een broodje moet doorgaan, in de an
dere hand houdt hij een fles Piper Heid-
sieck champagne; vreemde combinatie.
Het is vrij dagavond. We hebben gereser
veerd voor de toegang (ƒ69,50), het diner
39,50) en de Broadway Soul Jam Show
5,-); voor parkeren komt er nog 12,50
bij, met reserveringkosten 238,- voor
twee personen. De toegezonden informa
tie is nogal summier. Een routebeschrij
ving, plattegrond en een programma
krijgen we pas bij binnenkomst in de glo
rieuze hal. Daar valt meteen iets op wat
ons de hele avond blijft verbazen: de tal
rijke geüniformeerde jongens en meisjes
die gereed staan om de binnenstromende
en rondzwervende recreanten in de juiste
stemming te kietelen. Want gezelligheid,
daar gaat het om. Alles en iedereen is hier
gezellig of moet dat worden.
Maar soms is het dringen en dan schiet
toch even een minder gezellige elleboog
de verkeerde richting uit en het is telkens
weer wachten op een plekje in de zalen vol
show en spektakel. Vaak is het schreeu
wen om boven het tumult der mega-in-
stallaties uit te komen, soms is het dwalen
Rock and rollcorner.
of toch weer even zoeken naar dat wat een
eerste vereiste is: de juiste instelling.
Na wat drentelen langs de GTST-galerij,
waarin alle bekenden uit heden en verle
den van de serie ons in was vereeuwigd of
vanaf beeldschermen aanstaren en waar
in je alle mogelijke rekwisieten aantreft
(ook het messensetje waarmee Laura de
lieve Linda zo lelijk in het gelaat ver
wondde) alsmede een overzichtje van
GTST-bloopers, gaan we dineren. Dat
kan in het Italiaanse Prima Pasta Restau
rant, het Amerikaanse Backstage Restau
rant of het Mexicaanse Taco's Tortilla's
Restaurant, alle drie bevoorraad door de
keuken van Martinair Partyservice. Wij
hebben gereserveerd in het Italiaanse.
Ookhier blijkt al direct dathet om de juis
te instelling gaat.
Ons wordt in het nog nagenoeg lege res
taurant een weinig aangename maar on
verbiddelijk voor ons gereserveerde plek
aangewezen: naast de hevig' ruisende Tre-
vi fontein van kunststof en vlak achter de
kassa. Bovendien manifesteert zich plot
seling een gitarist vlak naast de tafel. Per
soneel schiet toe, meegedeeld wordt dat
het voorgerecht zal worden gebracht
(keuze is niet mogelijk) en dat we voor ons
hoofdgerecht bij het buffet terecht kun-
Onderuitgezakt in de Woutersweg.
nen. Ook het voor ons reeds uitgezochte
nagerecht zal aan tafel worden afgele
verd.
Het voorgerecht, Italiaanse vleeswaren
met een tapenade en enige gezellige ver
sierselen, verschijnt binnen een minuut
op tafel. Als de van het hoofdgerecht-buf
fet geschepte pasta, sauzen en een zalm-
lasagna nog slechts gedeeltelijk zijn
genuttigd, maakt een jonge, ranke ober
aanstalten de borden weg te halen. Dat
kan nog net worden venjdeld, maar het
gebeurt opnieuw als de lepels nog volop
bewegen in het nagerecht. De kwikzilve-
rige dienaar rept zich reeds weg met één
der borden, maar als hem een halt wordt
toegeroepen, zet hij het bord terug met
een krachtig 'belachelijk', en een amicaal
tikje op onze schouder.
Een gérant, leidinggevend gekleed, be
luistert de hieromtrent geuite klacht aan
dachtig en zegt dan: „Kijkt u eens, wij
hebben drie zittingen per avond, telkens
weer beginnen shows, musicals, voorstel
lingen moet u weten, en de mensen willen
graag op tijd zijn. Dus hebben ze niet meer
dan een uur voor het diner." Hij kijkt op
zijn horloge. „U bent er nu drie kwartier,
over een kwartier al hebben we ginds de
Broadway Show, dus begint de tijd toch
echt wel een beetje te dringen." Maar dat
'belachelijk' zal hij even uitzoeken. En
mag hij ons een drankje aanbieden?
Als we vertrekken komt hij nog even zijn
opwachting maken met aan zijn zijde de
flitsende ober. Het blijkt een misverstand:
met dat 'belachelijk' had ober zijn eigen
optreden bedoeld en niet het onze en dat
tikje op onze schouder was eigenlijk be
doeld voor zijn eigen hoofd. Een blooper.
De juiste instelling' is dan weer helemaal
terug', maar dreigt weer even een deukje te
krijgen als we aan de kassa de fles rode
Valpolicella afrekenen. Stom, stom. stom
en niet getuigende van de juiste mentali
teit: we dachten zestien gulden, maar dat
moest zestien dollar zijn, 48 gulden der
halve. Wantwe zijn hierniet in Nederland
maar in Amerika.
Liefdesbus
Overal hangen automaten waar je Neder
lands geld kunt wisselen voor klinkende
namaakdollars. Daar zitten dan guldens
tussen om het bedrag kloppend te krijgen.
Alles dient in dollars te worden afgere
kend: een pilsje kost een dollar (drie gul
den), een glas wijn twee (zes). Makkelijk
voor het personeel en prettig voor Joop,
die er tenslotte veel geld in heeft gestoken
dat op de een of andere manier moet wor
den terugverdiend. Heb je bij vertrek na al
dat stappen toch nog' wat dollars over dan
kun je die kwijt in de 'Last; Dollar Shop',
waar heftig gekleurde souvenirs van En-
demols soapseries in de vorm van t-shirts,
riemen, ballpoints en buttons liggen uit
gestald.
De zware, neerdrukkende geur van iets
akeligs hangt voor de zilveren All You
Need is Love Caravan. Ratelband hier?
Nee, de geur is kennelijk afkomstig van
Voor Joop van den Ende's ShowBizCity
moet je lang van te voren reserveren.
Commercieel gezien lijkt dit Aalsmeerse
project, nog geen twee maanden na de
opening, een schot in de roos. Maar is het
nu echt allemaal zo leuk? Verslaggever
Dirk de Moor bericht: 'gezellig, gezellig'.
De GTST-galerij in ShowBizCity.
Danny van der Hoek uit Hoogvliet is
de eerste Nederlander die een ruim
tegraf krijgt. Op 26 januari wordt zeven
gram van zijn as vanaf de luchtmachtba
sis Vandenberg in Lompoc, Californië,
aan boord van een ruimteschip in een
baan om de aarde gebracht. Danny's fa
milie heeft daarover nog één grote zorg:
'Hoe moet deze bijzondere plechtigheid
worden betaald?'
Hij was helemaal idolaat van de science
fiction serie 'Star Trek'. De 15-jarige
Danny van der Hoek uit Hoogvliet wilde
dolgraag geloven in de prachtige wereld
die in de tv-serie wordt gepresenteerd.
Een wereld waarin mensen elkaar niet
naar het leven staan, maar het heelal ver
kennen om zichzelf te verbeteren.
Danny's werkelijkheid was niet altijd zo
vrolijk. „Dat mensen elkaar pijn doen
vond hij moeilijk te verdragen", zegt zijn
oom Karl-Heinz van Hardeveld, die
spreekt namens de familie omdat Dan
ny's moeder Tineke en Danny's vader de
publiciteit zoveel mogelijk schuwen.
„Alle toestanden in Bosnië, Algerije.
Mensen die elkaar het leven niet gunnen.
Kindermisbruik. Zinloos geweld. Het
paste totaal niet in de manier waarop hij
vond dat de wereld eruit moest zien,"
Zijn familieleden omschrijven Danny
als een slimme jongen. Een wedstrijd
zwemmer die een mooi leven voor zich
had. Dat mooie leven kwam echter nooit
tot volledige bloei, want op 17 september
van het vorig jaar maakte Danny er een
einde aan. Compleet onaangekondigd
hing hij zich thuis op aan zijn broekriem.
Hij had, legt Danny's 16-jarige vriendin
Ruby Sahtoe uit, de avond te voren nog
ruzie gehad met zijn vader. Maar dat
conflict was uitgepraat. Niemand had
dus reden extra alert te zijn.
„De volgende dag", vervolgt Ruby, „heb
ik 's ochtends nog' met hem gesproken."
Diezelfde ochtend meldde Danny zich
ziek op school. Hij belde zijn nichtje Jes
sica en vroeg haar te komen omdat hij
met haar wilde praten. Jessica zou haar
neefje niet meer levend ontmoeten: Dan
ny's vader vond zijn zoon dood. Samen
met Jessica probeerde hij Danny nog te
reanimeren. Vergeefs. „Het was onver
wacht", zegt Ruby. Oom Karl Heinz: „We
wisten dat hij het moeilijk had met het
reilen en zeilen in de wereld, maar dit is
niet te verklaren."
Het idee om Danny, in navolging van
Star Trek-bedenker Gene Roddenberry,
een ruimtegraf te geven, ontstond tij dens
het overleg met de begrafenisonderne
mer. De vraag 'Hoe wilde Danny het zelf'
bleek niet al te moeilijk te beantwoor
den. Danny had, hoe absurd dat mis
schien mag klinken bij een 15-jarige jon
gen, wel degelijk nagedacht over zijn
uitvaart, al had hij geen afscheidsbrief
met details nagelaten.
„Hij had met zijn nicht Jessica gepraat
over hoe het moest als hij dood was zegt
oom Karl Heinz.. „Danny had dat gezegd
na de begrafenis van een doodgeboren
neefje. Hij vond dat allemaal maar pop
penkast. Die wens is gerespecteerd, en
Danny is gecremeerd. Het enige wat we
voor onszelf wilden beslissen is dat we
Danny's laatste wens in vervulling kon
den laten gaan. Hij wilde gelanceerd
worden, net als Roddenberry Dat was
voor hem de manier om afscheid te ne-
Maar hoe organiseer je een ruimtegraf?
„Ik had eerst het idee dat zoiets onbe
taalbaar was", zegt Van Hardeveld.
Maar wij zijn het gaan uitzoeken, en via
Internet kwam ik al gauw in contact met
Celestis in Houston, een bedrijf dat
ruimtebegrafenissen verzorgt." Celestis
huurt de ruimte in meteorologische en
communicatiesatellieten bij het bedrijf
Orbital Sciences Corporation.
Als alles volgens plan verloopt, wordt op
26 januari een capsule met zeven gram
van Danny's as de lucht in geschoten
vanaf de luchtmachtbasis Vandenberg in
Lompoc in Califomië. Aan boord zijn
nog 27 andere capsules met as. De PTT
heeft de capsiüe met Danny's as al naai
de Verenigde Staten gebracht. „Zij zijn
de enig'e die dat mogen doen", licht Karl
Heinz toe.
Celestis heeft nabestaanden nauwkeurig
op de hoogte gebracht van hun rechten
en plichten. Een hele baan om de aarde is
het minimum. „Als de satelliet eerder te
rug is, wordt-ie opnieuw de lucht in ge
schoten", zegt Danny's oom. Verder
wordt Danny's naam vermeld op een mo
nument met de namen van alle mensen
die een ruimtegraf hebben gehad, komt
zijn naam op een Internet-site en ook in15
een speciaal boek. De familie kan zelfs
vanuit de controlekamer zien wat er ge
beurt aan boord van de satelliet die een
camera aan boord heeft. De nabestaan
den krijgen de videoband die daarvan
wordt gemaakt. En er is een plechtigheid
op de luchtmachtbasis.
Emotioneel
Danny's vader, die gescheiden leeft van
Danny's moeder, zal tijdens die plechtig
heid niet aanwezig zijn, omdat hij dat
emotioneel moeilijk vindt. Danny's moe
der, zijn broertje Robert en vriendin
Ruby willen deze bijzondere gebeurtenis
graag meemaken, maar dat is nog niet
zeker want een ruimtegraf is een dure
aangelegenheid. De ruimtebegrafenis
zelf kost alleen al 10.000 gulden. „Tel
daar drie vliegretours van 1400 gulden
bij op en de verblijfskostendan kom j e al
gauw op 15.000 gulden." Dat geld heeft
Danny's moeder niet. Daarom is haar
zwager Karl Heinz een actie begonnen
om Danny alsnog te geven waar hij als
Star Trek-fan zo vurig' naar verlangde.
De datum van de lancering staat nog niet
vast. „De geplande datum 26 januari is
één dag na de Super Bowl", vertelt Karl
Heinz. Dat grote American Football-
evenement krijgt in Amerika altijd gi
gantisch veel publiciteit, en Celestis is
bang dat deze aandacht ten koste zal
gaan van media-score van de ruimtebe
grafenissen, Ook de Amerikaanse lucht
macht kan nog roet in het eten gooien.
Ondanks al deze onzekerheden is Van
Hardeveld overtuigd van een goede af
loop. Zelf gaat hij op eigen kosten mee.
„Op deze manier willen wij hem tonen
hoeveel_we van hem gehouden hebben",
zegt hij.' „Na de lancering draait hij nog
jaren boven ons, in een lange baan om de
aarde, totdat hij de dampkring weer aan
raakt. Hij wordt dan volledig verbrand.
Een soort vallende ster eigenlijk. Dat is
voor ons ook een manier om weer verder
te gaan met het leven.
Peter Louwerse
