Schoonheid is een handicap Kim Basinger in L.A. Confidential Komedie kan ook te origineel zijn Frozen begraaft de aarde kunst cultuur vrijdag 5 december 1997 13 Reitman gaat zonder succes op herhaling Wat maakt het oeuvre van de Franse regis seur en scenarioschrijver Francis Veber toch zo aan trekkelijk voor Amerika nen? Komt het doordat - zo als een collega recentelijk opmerkte - zijn komedies ei genlijk nergens overgaan, of is de zonnige Franse luch tigheid gewoon gemakke lijk vertaalbaar naar een Californische context? Hoe het ook zij, met het op 'Les Comperes' ge baseerde Fathers' Day ver schijnt vrij vlot na 'The Birdcage' (een bewerking van 'La Cage aux Folies') opnieuw een Amerikaanse remake van een film van Ve ber in de bioscopen. Dit keer weer niet, zoals in het geval van de 'Three Fugitives',' door Veber zelf geregisseerd, maar door de succesvolle komediemaker Ivan Reit man ('Beethoven', Ghost- busters'), Bijna alles wat Reitman aanraakt, verandert in goud, maar de opbrengsten van Fathers' Day vielen in de VS deze zomer toch wat tegen, zeker gelet op de ster bezetting: de hoofdrollen worden vertolkt door Robin Williams en Billy Crystal. Zij spelen de twee gewezen minnaars van een vrouw (Nastassja Kinski) die hen beiden na jaren komt opzoe ken met de verrassende me dedeling dat een van hen waarschijnlijk de vader van haar verdwenen tienerzoon is. Gevolg: het tweetal gaat samen op jacht naar hun mogelijke nakomeling, die door drank, drugs en rock 'n' roll wat op het verkeerde pad geraakt is. Tegenpolen Natuurlijk - want Fathers' Day is een komedie - zijn de twee mogelijke vaders el- kaars tegenpool. Williams speelt een alleenstaande mislukte schrijver, een neu root van het zuiverste water met zelfmoordneigingen. Crystal zet daar een geluk kig getrouwde, succesvolle maar ook wat verkrampte advocaat tegenover. Dat moet wel botsen en dat doet het ook, maar vuurwerk komt er niet van. Daarvoor zijn de verschillen tussen de twee te voorspelbaar en wordt hun rivaliteit niet scherp genoeg uitgewerkt. Fathers' Day kent zijn mo menten, bijvoorbeeld in de hilarische scène waarin Wi l - liams zijn net geleerde ver mogen om een rake kopstoot uit te delen (een specialiteit van Crystal) tot in het absur de uitleeft te midden van een menigte opgewonden pop- fans. Maar dergelijke licht puntjes zijn schaars in een verder wat lusteloze kome die, waarin aan het slot van zelfsprekend iedereen - va der of niet - koers zet naar een gelukkiger en tevrede- ner bestaan. Rob de Kam Fathers' Day, te zien in De Ko ning Hulst en Roxy Bergen op Zoom- Volgens Curtis Hanson, regisseur van de uitmuntende misdaadfilm L.A Confidential, belichaamt Kim Basinger de zeldzaam geworden schoonheid die typerend was voor Hollywoodheldinnen van de jaren veertig. Nadrukkelijk wordt Kim vergeleken met Veronica Lake, een ster die op de glamourfoto's van een halve eeuw geleden haar slaapkamerogen deels verborgen hield achter een gordijn van golvend blond haar. Vanwege films als '9 1/2 Weeks', 'Blind Date' en 'Final Analysis' geldt Kim Basinger als één van Amerika's meest sexy actrices. Die reputatie wordt in L.A Confidential nog eens onderstreept. Maar écht bijzonder is, dat ze nooit eerder zo goed heeft geacteerd als in deze James Elroy-verfilming. liaamt Kim Basinger de schoonheid van de Holly wood-heldimien van de jaren veertig. foto Sheila Metzner Sinds 1993, toen ze naast echt genoot Alec Baldwin speelde in 'The Getaway', had Kim niet meer voor de camera gestaan. Ge boorte en opvoeding van een dochtertje dat Ireland werd ge doopt, namen haar te zeer in be slag. Thans heeft ze er weer zin in, vertelt de actrice, comfortabel ge nesteld op een 'chaise longue' in het Parijse hotel Ritz. In niets doet ze denken aan de vamp die in L.A Confidential hevig de concentra tie verstoort van meerdere politie- detectives die moorden moeten oplossen. Kort krullerig haar, bril- letje, ruim vallend houthakkers- hemd, klein koudklam handje, een pietsie nerveus. Ze zegt vreselijk haar best te heb ben gedaan op de rol van Lynn Bracken, de Veronica Lake look- alike: „Het probleem was dat het gaat om een vrouw die zich ge haaid voor doet maar het niet is. Ze was naar Los Angeles gekomen als een van die duizenden platte landsmeisjes, dromend van een filmcarrière als die van Veronica Lake. Ze slaagt er in dat verleide lijke uiterlijk te kopiëren van haar idool maar niet haar succes. Ze vindt zich terug in de gore zelfkant van een stad die geen erbarmen heeft met 'losers'. Ik wilde vermij den dat Lynn te tough zou overko men. Het was van wezenlijk be lang dat je door de schijnbaar harde buitenkant heen zou kun nen zien hoe kwetsbaar ze eigen lijk is." „Ik kan me deze vrouw levendig voorstellen en diep met haar mee voelen als dupe van de wreedheid van het leven. Als kinderen zijn we allemaal op de wereld begonnen als gevoelige en kwestbare schep sels. Maar naar mate we volwas sen worden schijnt er zich een pantser te vormen. Dat gebeurt met heel veel mensen helaas. Ik heb zelf de nodige narigheid on dervonden maar om een of andere reden heeft die me nooit bitter of wrokkig gemaakt. Dan blijf je in staat mee te voelen met de ellende en het onrecht waardoor anderen worden getroffen. Dat overkomt me dagelijks, overal in de wereld. Ik moet zelfs extra inspanningen leveren om me,niet voortdurend te laten meeslepen door de misère van anderen en me gefocust te houden op louter kwesties waar ik echt helpen kan." Peentjes zweten „Verkreukelde mensen, die kan ik begrijpen. Ik heb zelf geen angst voor het leven, noch voor de dood. Niet meer dan andere mensen, tenminste. Maar iedereen heeft wel een speciale fobie. Zo vecht ik mijn hele leven tegen mijn verle genheid. Die heeft me soms aan zienlijk beschadigd. Verlegenheid betekent een forse handicap voor een acteur, ook al kun je jezelf ver stoppen achter een fictief perso nage. Zo 'cocky'zo zelfverzekerd, als ik vaak mijn collega's aan een werkdag zie beginnen, dat is mij nooit gegund geweest. Maar ik heb moed geput uit wat ooit werd ge zegd door Jack Lemmon; iemand die ik een groot acteur vind, die- nooit om een geestigheid verlegen zit en bovendien een stuk ouder is danik. Jack zei ooit: 'De dag dat ik geen plankenkoorts meer voel, is tevens de dag dat ik met de busi ness zal kappen!' Ik dacht: Wow! Die man heeft zulke schitterende rollen gespeeld, die heeft van alles gewonnen en die is net zo goed zijn hele leven bang geweest. Ik ben in dit vak dus niet de enige die nooit ophoudt peentjes te zweten." „Ik heb angst voor talkshows, voor moeten spreken in het open baar. Speciaal als het over mezelf dient te gaan. Betreft het echter iets buiten mijzelf, iets waarikwel eens de aandacht op gevestigd wil hebben, dan is die schuchterheid ineens verdwenen. Ik geloof in be paalde dingen en daarvoor ben ik ook bereid te knokken. Er bestaat in het leven méér dan film alleen. Ik heb geleerd dat er regels be staan over hoe volgens Hollywood het spel gespeeld moet worden,- maar ik ben niet in alle gevallen bereid me daaraan te conforme Kim Basinger: Het deed me pijn als ik te horen kreeg: Je bent te sexy. foto Peter Sorel ren. Daar heb ik. in het verleden wel eens last door gekregen en de onterechte reputatie een rebelse meid te zijn." „Er bestaan trouwens ook regels waarvan ik wel eens denk dat ik de enige ben die er nog in gelooft. Dat je bij voorbeeld hard moet werken om een goede actrice te kunnen worden. Want dat was mijn aspi ratie: een goede actrice worden. Niet om een 'filmster' te worden. Ik heb jarenlang in New York ac teerlessen gevolgd. Toen ik naar Californië verhuisde, ben ik bij Stella Adler gaan studeren. Ik ben dus niet te vergelijken met Lynn Bracken, de vrouw die ik speel in L.A Confidential, ook al komt zij van het platteland van Arizona en ik van het platteland van Georgia. Want zij nam de bus naar Holly wood, denkend dat mooi-zijn vol doende was. Terwijl ik altijd wel heb geweten dat het zo niet werk te." „Ik heb wel eens andere vrouwen beledigd met mijn opinie dat het juist een handicap is in Hollywood wanneer je het label 'beauty' of 'sekssymbool' opgeplakt heb ge kregen. Want ik heb gemakkelijk praten, vonden die andere vrou wen dan. Toch zeg ik het opnieuw: let is werkelijk een enorme handi cap, speciaal in Hollywood. Niet zozeer in EuropaHet was in Euro pa dat ik me juist een beetje vrijer ben gaan voelen." „Toen ik 'Never Say Never Again' had gedaan als het liefje van Sean Connery, werd ik uitgeroepen tot sekssymbool. Dat kan in Europa als een compliment worden be doeld, zodat ik bevrijd werd van het idee dat er iets met me mis was. Maar ik woon in Los Angeles, in het koninkrijk Hollywood en daar is het onmogelijk om serieus ac teerwerk te krijgen als je eenmaal tot sekssymbool bent verklaard. Want dan meent iedereen zeker te weten dat j e dus een sloerie bent en oppervlakkig en bovendien niet tot tien kunt tellen. Schoonheid is kortom een geschenk uit de hemel en uit de hel tegelijkertijd." Frustraties Curtis Hanson, de regisseur van L.A Confidential, merkte over Kim Basinger op dat ze een van de weinige actrices is die de glamour kan oproepen van de jaren veertig. Zou Kim een filmdiva uit die pe riode hebben willen zijn? „Ik ben een tij d fotomodel geweest in New York. Ik was goed. Ver diende sloten geld. Had het echt getroffen. Maar ik zat daar voor namelijk met het idee naar Cali fornië te vertrekken om actrice te worden zo gauw ik er rijp voor was. Overdag was ik model, 's a- vonds werd er gestudeerd of ik ging in kleine cabarets zingen met eigen gitaarbegeleiding. Het was een goede tijd, de late jaren zeven tig." „De 'all American blond girl' met blauwe ogen paste perfect in de mode. Maar zelf was ik jaloers op meisjes die exotischer waren dan ik, die bruine ogen hadden en tere dunne lippen. Een mens wil nu eenmaal altijd anders zijn dan men is. Wat me echt pijn deed. is dat ik steeds vaker te horen kreeg: 'Je bent te sexy!' Ze vonden mijn bloes te gevuld, mijn lippen te vol, ze vonden me te glamoureus." „Ik ging jobs mislopen of werd al leen aangenomen voor adverten ties waarvoor ze mijn ogen nodig hadden. Ze zeiden over mij: 'Ze ziet eruit als een ouderwetse film ster.' In plaats van het meisje van hiernaast of de 'beach bunny', be doelden ze. Ik werd er knap ziek van om als meid van achttien in de j aren zeventig te worden weggezet als vamp uit de jaren veertig. Maar ik heb daaruit nooit geconclu deerd dat het voor mij prettiger zou zijn geweest als ik veertig" jaar eerder zou zijn geboren. „Het zijn frustraties waar ik toch wel overheen was, toen ik ge vraagd werd voor L.A Confidenti al. Toen vond ik het zelfs wel prik kelend om voor één keer dan maar eens echt te spelen in zo'n film waarvan altijd al gezegd was dat ik erbij paste. Zo'n ouderwetse 'film noir'-setting, met kostuums en make-up in de stijl van die tijd. En met geweldige tegenspelers en een subliem script. Alles is hier perfect aan. Hl heb nu tenminste één keer kunnen ervaren hoe het aanvoelt, die jaren veertig-gla- mour. Niet slecht, moet ik zeggen. Maar ik heb geen verlangen het verder vast te houden. Ik denk dat er een reden bestaat dat we alle maal leven in juist het tijdperk waarin we terecht zijn gekomen." Pieter van Lïerop L.A Confidential draait in Pathé Rot terdam en Metropolis Antwerpen. Hoe krijg ik mijn weggelopen geliefde weer terug? Die vraag wordt een obsessie voor Sana (Matthew Broderick) en Maggie (Meg Ryan) in de roman tische komedie Addicted to Love waarmee acteur Griffin Dunne als regisseur debuteert. Sam is een naïeve -sterrenkundige - we tenschappers zijn in Hollywood altijd een beetje wereldvreemd - die zich verschanst in een af braakpand tegenover het New Yorkse liefdesnestje van zijn lie ve Linda (Kelly Preston). Als een géborén waarnemer légt hij iede re kus en glimlach in grafieken vast en hoopt zo het einde van hét overspel te kunnen voorspellen. Arme saaie Sam. Nee. dan pakt Maggie, de ge- dumpte vriendin van .Linda's onstuimige Franse min naar (Tcheky Karyo). het heel anders aan. Gehuld in leer en motorhelm valt ze als een ware Supervrouw Sams schuilplaats binnen en gaat tot de aanval over. Ze is alleen nog maar Uit op wraak en zal niet rusten voor ze het leven van haar ontrouwe., vriend grondig heeft verwoest Sam krijgt van de weeromstuit plezier in haar creatieve peste rijen. Dié weinig traditionele rolver deling is op zichzelf wel sympa- thiek, en past ook in de excen trieke komedie die de makers ongetwijfeld voor ogen stond, Mét zijn overdaad aan gekke in vallen is de eveneens debuteren de scenarioschrijver Robert Gordon echter te ver doorge schoten, en Dunne heeft alles kritiekloos aan elkaar geregis seerd. Addicted to Love is een wat merkwaardig samenraapsel met een overdaad aan origineel Matthew Broderick en Meg Ryan in Addicted To Love. bedoelde ideetjes die doorgaans net iets minder leuk uitpakken dan waarschijnlijk de bedoeling was) en met een sentimentele noot die juist weer heel conven tioneel is. Want dat die tegenpo len Sam en Maggie op elkaar zul len vallen staat vanaf het begin zo vast als een huis. Illustratief voor die aandoenlij ke onhandigheid is de door Sam geknutselde camera obscura. Dat is een apparaat dat de jaloe- zieverwekkende taferelen van de overkant levensgroot op de wand van: het spionagehol pro jecteert, zodat Sam en Maggie hun kwelgeesten als het ware kunnen aanraken. Deze vondst speelt een hoofdrol in de film. Ongetwijfeld waren de makers hier geweldig mee in hun sas, want moet natuurlij k symbolise ren hoezeer de bedrogen min naars in hun obsessie opgaan. Maar werkt het ook? Kijk toch gewoon uit het raam, dacht ik telkens. Dat het allemaal wat gekunsteld is, is overigens niet het grootste bezwaar, want filmsprookjes mogen best absurd zijn, Graag zelfs. Maar om met volle teugen mee te kunnen leven zijn aanste kelijke én levensechte persona ges van prominent belang, en juist daar ontbreekt het .in Ad dicted to Love aan. Broderick en Ryan spelen op routine en laten zich met kleurrijke jasjes, petjes en jurkjes uitdossen. Het blijven echter vlakke gelegenheidsfigu ren, als personage ondergeschikt aan het drukke en een beet j e gek ke gedoe waarmee de makers ons hopen te amuseren. Over zaken als. verliefdheid, jaloezie en wraakzucht heeft Addicted to Love niets bijzonders te melden. Robert Gordon schreef dit script acht jaar geleden in zijn studen tentijd en zo moeten we het mis schien ook zien: een speelse Vin geroefening van een aankomend cineast, die per ongeluk een we reldwijde distributie kreeg. Leo Bankersen Addicted To Love is te zien inAlham- bva Vlissingen. Iedereen begon zich af te vragen of een kunstenaar zijn leven mag geven voor een kunstwerk. Dat is een van de eerste stellingen die de verteller op de geluidsband te berde brengt in de Chinese film Frozen. Begin dit jaar kreeg deze film tijdens het Rotterdamse Filmfestival enige publiciteit dankzij het feit dat hij uit China was gesmokkeld en in Nederland was afgemaakt. Alles moet in China volgens de regels gebeuren en via officiële kanalen worden goedgekeurd. Dat hadden de makers van Frozen niet gedaan. Zij hadden de film op eigen houtje gemaakt, clandestien als het ware. Daarom verzocht de regisseur toen dat hij vermeld zou wor den als Wu Ming, wat staat voor NN. Nu de film een feit is voor de Chinese autoriteiten, vindt hij dat ook zijn echte naam aan de film verbonden mag worden: Wang Xiaoshuai, hier bekend als regis seur van 'The Days'. Dat iedereen zich begon af te vra gen of een kunstenaar zijn leven mag geven voor een kunstwerk is een vreemde stelling die wordt ge logenstraft door wat er vervolgens gebeurt in Frozen. Wang Xiaoshu ai laat zien dat de jaren negentig ook in Peking zijn gearriveerd. De Chinese generatie X heeft er zich aangediend. Jongeren op zoek naar iets of zichzelf zonder een groter kader te hebben om het al lemaal in te plaatsen. Het is meer dan een generatie verwijderd van Qi Lei in de Chinese film Frozen. het gedachtegoed van de Culturele Revolutie en dat is natuurlijk iets wat de Chinese autoriteiten niet geschikt zouden bevinden om te verfilmen. Pretenties Hoofdpersoon is Qi Lei, een jonge student, die zich performance kunstenaar noemt. Hij heeft be dacht dat hij in één jaar vier per formances over de dood wil uitbeelden, telkens op de dag waarop een nieuw seizoen aan vangt. Als de herfst begint geeft hij een performance van de begra fenis van de aarde, voor de winter doet hij het met water, de lente be tekent vuur. Voor de eerste dag van de zomer staat de begrafenis van ijs gepland, een performance die zal uitmonden in zijn werkelijke dood. De film begint met de eerste drie performances, om daarna het laatste kwartaal van het leven van Qi Lei in beeld te brengen. We ne men kennis van zijn twijfels over wat hij aan het doen is en de tame lijke onverschilligheid van zijn omgeving over zijn naderend ver scheiden. Alleen zijn vriendin on derneemt iets om hem van gedach ten te doen veranderen. Het is een film die weinig subtiel te werk gaat en bovendien ook niet altijd goed is geregisseerd. Plet feit dat er buiten de officiële kanalen om v?erd gefilmd, is interessanter dan wat er te zien is. De film staat bol van pretenties die niet worden waargemaakt en soms lachwek kend zijn. Een van de leukste scènes op dat gebied is de performance van twee studenten die walging uitbeelden. Zij nemen tegenover elkaar plaats aan een tafel in de buitenlucht met voor hen een bord met mes en vork. Op dat bord ligt een stuk zeep dat zij met goed kauwen en goed spoe len door hun slokdarm moeten zien te krijgen. Zowel de reacties van de twee per formers als van de fotograferende, zeer koele omstanders zijn zeer komisch. Onbedoeld waarschijn lijk, want het is duidelijk dat deze hele film een aanklacht is tegen een onpersoonlijke, gevoelloze sa menleving die niets geeft om de kunst of de dood. Piet van de Merwe Frozen is dinsdag om 19.30 uur te zien in Cinema Middelburg; Anne Sytske Keyzer verzorgt een inleiding..

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 1997 | | pagina 13