Perez vertelt over Monk
Cubaans virus
besmet Hargrove
Jazz in
Porgy Bess
Nat Cole in de jaren veertig. Enkel
piano, gitaar en bas.
Op haar gloednieuwe cd Love sce
nes gaat Krall voort op de ingesla
gen weg. Ze laat het dit keer niet bij
een herinterpretatie van het reper
toire van Nat King Cole, maar
zoekt in een reeks van andere stan
dards naar een verbreding en een
verdieping van haar eigen stijl. Op
nieuw blijkt dat ze haar sobere,
breekbare liedjes een enorme emo
tionele lading weet mee te geven.
Eenvoud wordt nog wel eens met
simpelheid verward, maar een der
gelijke kwalificatie zou de muziek
van Diana Krall tekort doen. Die is
rijk aan nuances. Haar donkere,
sensuele stem treft steeds de juiste
toon, haar pianospel is virtuoos
maar nooit opschepperig en de
bluesv spelende gitarist Malone
vult haar in alle opzichten perfect
aan.
Authentiek
Aanstellerij is Krall vreemd, haar
liedjes over lief en leed zijn vol
strekt authentiek. Over haar grote
voorbeeld Nat Cole zei Krall ooit in
een interview met de Amerikaanse
krant Mercury News: „Hij geloofde
alles wat hij zong." Dat is precies
wat critici nu over haar schrijven.
Nogmaals Jazz Nu: „Als Diana
zingt dat ze je mist, dan mist ze je
ook."
Ironisch genoeg staat Kralls be
scheidenheideen wereldsucces niet
in de weg. Naar jazz-begrippen
verkopen haar albums gigantisch
goed. Volgens Amerikaanse critici -
altijd dol op grote woorden - is
Krall voor de jazz wat Whitney
Houston en Celine Dion zijn voor
de pop. Ze is voortdurend op tour
nee - op het ogenblik in Brazilië - en
treedt doorgaans op in grote zalen.
In Terneuzen niet. Gelukkig maar,
want als de muziek van Diana Krall
ergens tot haar recht komt dan is
het in de schemer van een intieme
jazzclub, 's Avonds laat. Of. zoals
criticus Terry Teachout schrijft:
„Op een uur dat iedereen al naar
huis is, behalve de serieuze luiste
raars en degenen die niet naar huis
willen omdat ze daar niets dan na
righeid vinden."
Want zo wil de jazz-mythe dat nu
eenmaal.
Ernst Jan Rozendaal
De citaten waarbij in de tekst geen bron
is vermeld komen uit- de persinformatie
van de platenmaatschappijen GRP Re
cords en Impulse.
Concert Diana Krall Trio: zaterdag 18
oktober om 21.30 uur in Porgy Bess in
Terneuzen.
kan en wat ze wil bereiken. Ze is in
derdaad bescheiden en houdt niet
van onnodige poespas. Die karak
tertrek bepaalt haar werk, maar
dat wil niet zeggen dat het geen
grootse muziek is.
In een jazzwereld waarin virtuosi
teit nogal eens omslaat in gekun
steldheid, waarin het gros van de
muzikanten probeert steeds sneller
en steeds harder te spelen, onder
scheidt Krall zich door het moei
lijkste van het moeilijkste na te
streven: soberheid, subtiliteit en
ware emotie. „Hou het simpel, zorg
maar eens dat je dat lukt", zegt ze
tegen Mark Koster van Jazz Nu.
„Het is razendmoeilijk om smaak
vol en tegelijkertijd eenvoudig te
zingen.Zo praat een zelfverzeker
de artieste die zich bewust beschei
den opstelt.
Fats Waller
einde raad proberen sommigen dat
dan maar tot mythische proporties
op te blazen. De geweldige gitarist
van haar eigen trio, Russell Malo
ne, bijvoorbeeld. „Ze speelt zo vre
selijk goed piano", zegt hij. „En als
j e dan ook nog eens hoort hoe ze kan
zingen. Ik geloof dat ze zelf niet
weet hoe goed ze is.
Zo ontstaat de mythe van het meis
je dat niet weet over welke talenten
ze beschikt. Maar dat is flauwekul.
Diana Krall weet precies wat ze
Diana Krall groeide op met mu
ziek. Ze bracht haar jeugd door in
Nanaimo, in de Canadese provincie
Biitish Columbia. „Er was altijd
muziek om me heen", herinnert ze
zich. „Mijn moeder kon goed zin
gen, mijn oom klonk precies als
Bing Crosby en mijn vader speelde
uitstekend piano. Hij heeft ook een
ongelooflijk grote muziekcollectie
en een echt eclectische smaak. We
zongen thuis de raarste dingen, ou
de populaire wijsjes, nummers van
Fats Waller - echt alles."
Waller is haai- eerste voorbeeld. Hij
kon namelijk tegelijkertijd piano
spelen én zingen. „Dat had ik nooit
eerder gehoord. Het idee om die
twee disciplines te combineren
sprak me enorm aan. Mijn favoriete
zangeressen spelen ook allemaal
piano: Dinah Washington, Roberta
Flack. Shirley Horn, Aretha
Franklin. Sarah Vaughan en vooral
Carmen McRae. Zij is heel belang
rijk voor me geweest, een van mijn
grootste voorbeelden. Maar Nat
King Cole spant de kroon. Hij was
zowel een invloedrijke zanger als
een invloedrijke pianist. Hij kon
geweldig zingen maar ook onge
looflijk goed pianospelen, alsof hij
twee muzikanten in één was. Op
een dag hoop ik ook te ontdekken
hoe dat moet."
Hommage
Kralls twee jaar geleden uitgeko
men derde cd All for you is een hom
mage aan het Nat Ring Cole Trio.
Na twee albums waarop nog een
drummer en een saxofonist figure
ren, heeft ze hierop haar stijl
gevonden. Haar groep heeft een so
bere instrumentatie van louter sna
ren, net als het beroemde trio van
Er zijn weinig muzikale genres waarin zo veel mythes om
artiesten worden geweven als de jazz. Als iemand zelf
niet een legende is dan heeft hij op zijn minst wel met een
batterij aan legendarische muzikanten samengespeeld. De
gemiddelde biografie van een jazzmuzikant is vaak een
opeenstapeling van anekdoten en sterke verhalen.
Misschien ligt de verklaring in het feit dat in de jazz, meer
dan in andere muziekstromingen, de nadruk ligt op de
virtuositeit en vernieuwingsdrang van de individuele
muzikant. Iemand die zo bijzonder speelt, lijkt vervolgens
de redenering, moet ook wel een bijzonder leven leiden.
Als de omvang van de mythe het
belang van de artiest aangeeft,
dan stelt de Canadese pianiste/
zangeres Diana Krall als jazz-ar-
tiest weinig voor. Over haar be
staan geen wilde verhalen. Ze is
niet zwart, ze heeft zich niet hoeven
ontworstelen aan een uitzichtloos
bestaan in een achterbuux-t, ze is
niet gek, ze is niet verslaafd. Er is
niets bekend van adembenemende
liefdes-affaires, muzikale duels tot
in de ochtenduren, ouders die haar
verboden in jazzclubs op te treden
of knetterende ruzies met concur
rentes.
Integendeel. Het tijdschrift Jazz
Nu typeerde haar vorige maand als
'een pianospelende Linda de Mol'.
De girl next door die toevallig een
leuk moppie wegriedelt en over een
aardige stem beschikt. De ideale
schoondochter met gevoel voor
muziek.'
In de jazzwereld is haar beschei
denheid spreekwoordelijk. Ten
Als enige podium in
Nederland neemt de
jazzclub Porgy Bess in
Terneuzen deel aan het
Belgische Audi Jazzfestival.
De voordelen werken naar
twee kanten. Enerzijds
profiteert Porgy Bess van
de uitgebreide
promotiecampagnes die in
België worden gelanceerd om
het ongeveer zestig concerten
tellende festival onder de
aandacht te brengen.
Anderzijds kan het Audi
Jazzfestival de klinkende
namen van enkele
onvervalste jazz-sterren op
zijn posters bijschrijven.
Want het is weer
verbazingwekkend welke
artiesten Porgy Bess heeft
weten te strikken. Zaterdag
18 oktober komt
pianiste/zangeres Diana
Krall naar Terneuzen. Haar
status in het jazzcircuit is
vergelijkbaar met die van
Whitney Houston en Celine
Dion in de popwereld.
Zondag 2 november is de
beurt aan pianovirtuoos
Danilo Perez, eenLatijns-
Arherikaanse reïncarnatie
van de legendarische
Thelonious Monk. Als klap
op de vuurpijl staat een week
later de spetterende Afro-
Cubaanse jazz van Roy
Hargrove's Crisol op het
programma. Bij hoge
uitzondering staat deze elf
man sterke band niet in een
concertzaal of öp een
festivalpodium, maar in een
kleine jazzclub. Omdat het
Porgy Bess is.
Met zijn ontdekker Wynton
Marsalis mag Roy Hargrove -
langzamerhand een vaste klant in
Porgy Bess - gerekend worden tot
de beste jazztrompettisten van het
ogenblik. Helaas kwam dat op zijn
cd's tot dusver niet altijd tot uit
drukking. Anders dan Marsalis kon
Hargrove tot enkele maanden gele
den niet echt bogen op een klassiek
album. Daarin zou Habana wel
eens verandering kunnen brengen.
Dit eerste product van de tien-
mansforniatie Roy Hargrove's
Crisol intrigeert meteen om vervol
gens bij elke hernieuwde beluiste
ring te groeien. Totdat de
onontkoombare conclusie moet
worden getrokken: dit is een mees
terwerk.
Crisol betekent smeltkroes. Een
passende naam voor een band die
de harmonische en melodi sche ver
worvenheden van de jazz vermengt
met het ritme van de Afro-Cubaan-
se muziek. Anderhalf jaar geleden
trad Hargrove met zijn quintet op
tijdens het jaarlijkse jazzfestival
van Havana. In Hotel Riviera
maakte hij kennis met de groep Los
Van Van, waarin alle plaatselijke
sterren speelden. Sindsdien heeft
de trompettist het zwaar te pakken
Een Cubaans virus heeft zijn mu
ziek besmet.
Supergroep
Beatrix Potter verwierf faam
met Peter Konijn
Nieuwe novelle van Marga
Minco
Hargrove heeft een supergroep sa
mengesteld, bestaande uit een rit
mesectie van Cubaanse topmuzi-
kanten als pianist Chucho Valdes
en congaspeler MiguelAnga' Diaz
en enkele kanonnen uit de jazz:
Frank Lacy op trombone, David
Sanchez op tenorsaxofoon, alt
saxofonist Gary Bartz en gitarist
Russell Malone. Daardoor herbergt
Habana het beste van twee werel
den: het onstuitbare ritme van
Latijns-Amerika en de swing en
improvisatie van de jazz. De muzi
kanten hebben er zin in en zijn in
topvorm. De meeste nummers op de
live opgenomen cd swingen dan
ook de pan uit. Composities als
'O my seh yeh' en 'Nusia's poem'
daarentegen, brengen niet meteen
de voetjes van de vloer, maar heb
ben door een structuur van herha
lingen een hypnotiserende werking
die minstens zo meeslepend is.
Concert Roy Hargrove's Crisol, zondag
9 november om 16 uur in Porgy Bess
in Terneuzen.
Maria de
Lourdes zingt
Mexico
Schilders
vertellen het
Duitse drama
Guggenheim in
Bilbao
Afrikaanse roman van een
kleurling
De titel van de cd is in ieder geval
prachtig. PanaMonk heet het
derde en meest recente album van
de pianist Danilo Perez. Hij komt
uit Panama en brengt in twaalf
composities een hommage aan zijn
grote voorbeeld, de pianist Thelo
nious Monk. Vandaar.
Monk (1917-1982) was met Charlie
Parker en Dizzy Gillespie de
grondlegger van de bebop. Hij
wordt beschouwd als een van meest
revolutionaire vernieuwers van de
jazz. Zijn invloed op de hedendaag
se geïmproviseerde muziek - een
veel breder gebied dus dan alleen
jazz - is nog steeds groot.
Tropen
PanaMonk bevat zo'n beetje om en
om composities van Perez en Monk.
Toch is het helemaal de muziek van
Perez. Zijn klassieke opleiding als
pianist en vooral zijn Latijns-Ame-
rikaanse achtergrond zijn in vrij
wel elk'nummer hoorbaar. Onder
Monks grote stads-muziek schuift
Perez de warmbloedige ritmen van
de tropen. Met zijn improvisatie
vermogen, zijn gave techniek en de
niet geringe hulp van de drummers
Terry Lyne Carrington en Jeff
Watts, worden beide naadloos aan
elkaar gesmeed.
Pianospelend vertelt Perez veel
over Monk. Hij laat overeenkom
sten horen tussen 'de meester van
de dissonant' en diens voorgangers
(Duke Ellington) en speelt Monies
'Evidence' en 'Four in one' zelfs
door elkaar, het ene thema met de
linker- het andere met de rechter
hand. Desondanks vervalt Perez
niet in intellectueel gepiel. Dat hij
plezier heeft in elke melodie is op
PanaMonk duidelijk te horen,
want van tijd tot tijd zingt hij vro
lijk mee met zijn eigen improvisa
ties.
Perez speelt zondag 2 november in Por
gy Bess samen met bassist John Beni-
tez en drummer Jeff Baillard. Aanvang:
16 uur.
Tarzan raakt zoek in de
jungle
Superheld Harrison
Ford blijft een gewone
jongen
Commerciële films
leven steeds korter
Indiaas theater in
Vlissingen
Judith Herzbergs
Nietsfabriek
De Verborgen Stad
