Delfzijl, jullie zijn een
fantastisch publiek
Het is altijd fijn om in Oud-Alblas te zijn
PZC
Nederlands lied maakt het
Frans Bauer
best lopende
artiest
Arne Jansen en
de rode haren
kunst cultuur
24
Ne
vrijdag 23 mei 1997
JecLerlandse muziek is terug van nooit weggeweest.
In het kielzog van verkoopkanonnen als Jantje
Smit en Marco Borsato schnabbelen tientallen
andere Hollandse artiesten al jarenlang
een goed belegde boterham bij elkaar.Arne Jansen zong precies vijfentwintig jaar
geleden over meisjes met rode haren.
Hij heeft er nog steeds succes mee.Een prettig vooruitzicht voor
Frans Bauer (23).
Met zijn liedjes 'De Regenboog' en 'Als Sterren
Aan de Hemel Staan' kan de zanger van het levenslied vooruit tot ver
na de huidige hype rond zijn persoon.
Een dagje op tournee met een ster van toen en een ster van nu.
Frans Bauer beschikt vandaag
over twee chauffeurs, maar:
„Mag ik rijden?". Hij klimt zelf
achter het stuur van de luxe Pontiac
die geparkeerd staat bij de studio
van MM Music in Arnhem.
„Autorijden is mijn hobby." Hij laat
een korte stilte vallen. „En zingen
natuurlijk."
Dat treft. Vandaag is het eerste optre
den in Delfzijl. Verder kun je vanaf
zijn woonplaats Fijnaart in West-Bra
bant bijna niet rijden in Nederland. On
derweg toont Frans zich een onderhou
dende gesprekspartner, een jongen die
vertelt maar ook veel vragen stelt. Zijn
stem spaart hij allerminst. „Voor het sla
pen gaan gorgel ik elke avond met zout
water. Dan heb je nooit stemproblemen."
In het kerkkoor zong Frans vroeger 'hoger
dan Heintje', herinnert de meereizende pa
Christiaan Bauer zich. Op zijn elfde nam
hij twee liedjes op, Ben je Jong en Vakan
tie. De plaatjes flopten: de status van
kindsterretje was niet voor Fransje weg
gelegd.
Jarenlang liep hij talentenshows af. De
school verwaarloosde hijFrans wilde per
se de muziek in. De platenbazen en tekst
schrijvers Marty Schreijenberg en Emile
Hartkamp bleven wat in hem zien. Op zijn
achttiende kwam zijn debuut-cd uit: Veel
Liefs. „De plaat begon snel aardig te lo
pen," zegt Bauer senior. „We hebben toen
maar op zijn succes gegokt. Een mensen
ziel is een mensenleven."
Kassagerinkel
Frans Bauer is vijf jaar later de bestver
kopende artiest van Nederland. Hij heeft
meer dan 1 miljoen cd's verkocht. Slechts
een rem kan oververhitting voorkomen.
Per maand zou hij zestig goedbetaalde
schnabbels kunnen hebben, maar van het
snelle kassagerinkel moet Frans volgens
zijn zeggen niks weten.
„Succes is mooi, maar ik wil rustig naar
een optreden toe kunnen leven. Bij de vijf
entwintigste show in een maand kun je de
fans niet meer hetzelfde geven als bij de
eerste. Vijftien optredens is daarom zat.
Het publiek heeft recht op het beste."
Ook het management gelooft niet in het
uitmelken van het succes. In Delfzijl
vangt Bauer 7500 gulden, een koopje ge
zien de enorme uitstraling van het optre
den. „Met de huidige belangstelling zou
den we 25.000 gulden kunnen vragen,"
zegt Peter Haarbrink. „Maar dat doen we
bewust niet. We zien meer in een duurza
me ontwikkeling van zijn carrière. Met
contracten die nu worden afgesloten is
zo'n 10.000 gulden gemoeid."
In Delfzijl parkeert Bauer de wagen tus
sen de boomstammen, klaarblijkelijk net
gelost op de kade. Er staan 356 kilometers
op de dagteller. Het podium is op het
Frans Bauer, een van de nieuwe helden van het Nederlandse lied.
foto Roland de Bruin
strand. Voor de gelegenheid fungeert de
zeewering als tribune. Luid gegil klinkt
uit jonge meisjeskelen, zeker tienduizend
fans staan op Frans te wachten. Ze zien
Bauer op het strand lopen, op weg naar de
kleedkamer. Slechts fanatieke fans van
buiten de stad durven hem aan te spreken.
Zoals Angela, uit Winschoten. Zij vraagt
de zanger een liedje op te dragen aan haar
jarige oma.
Altijd goed
Hij verdwijnt in een houten wagen, de
kleedkamer die in de praktijk ook dienst
doet als gezellige kroeg en ontmoetings
centrum. Frans geeft een interviewtje aan
de plaatselijke radio en vraagt de bezwete
zangeres Claudia hoe het publiek is. Zij
komt net het podium af. „Voor jou is het
altijd goed," zegt ze lachend. De blondine
verdwijnt achter de rug van haar mana
ger, voor haar de enige mogelijkheid om
zich discreet te verkleden.
Handtekeningenjagers
Pa haalt het kostuum van Frans tevoor
schijn. Omkleden, wat gel in het haar en
de zanger is klaar voor zijn tweede hobby:
zingen. De technicus start de band, de
zanger springt op het podium en begint in
allegro. „Vandaag ga ik op stap, mijn baas
kan naar mij fluiten. Je leeft toch om te le
ven. Vandaag zoek ik gewoon een lekker
plekkie op."
Het publiek gilt luidkeels mee, de race is
bij voorbaat gewonnen. „Dit wordt voor
ons een dag uit duizend dromen, jij en ik
zijn bij elkaar gekomen," vervolgt Frans
in een pakkende schlager. De muziek gaat
zacht „En dan nu de mannen," spoort hij
het publiek aan. Stevige bassen zingen
het refrein. En dan nu de vrouwen. Kun
nen jullie hardei-?" Gegil uit duizend ke
len is het antwoord. „Delfzijl, jullie zijn
een fantastisch publiek," zegt dirigent
Frans. Hij zingt een half uur en deelt
daarna foto's uit, net als pa. De zanger
loopt weg, honderden handtekeningenja
gers klimmen over de hekken. De zanger
verdwijnt in een volksoploop. Hij krab
belt op handen, ruggen, jassen en foto's.
Frans moet ook zelf op de foto. Met baby's,
verliefde meisjes en oma's. Na drie kwar
tier dringen de fans nog om hem heen. Het
vertrek wordt moeilijk, maar de organisa
tie weet er iets op. Acht jongens van de
plaatselijke volleybalclub worden in een
oranje hesje gehesen. Ze omcirkelen de
zanger en loodsen hem naar de auto.
Stoppen, stoppen
Peter Haarbrink rijdt stapvoets, fans
drukken zich tegen de auto aan. „Stop
pen, stoppen!," roept Frans, als hij een
meisjein een rolstoel ontwaart. „Hoe heet
jij? Anita? Hier heb je een foto met hand
tekening."
Half vijf lijdt de Pontiac Delfzijl uit.
„Leuk hè," zegt de zanger. Hij blaast uit.
„Zo nu zijn we weer gewoon Frans."
Frans piivé leeft in een woonwagen, naast
zijn ouders. Pa is trots op zijn zoon. Chris
tiaan ergert zich slechts aan het gebrek
aan respect dat Frans soms ontmoet. I
dio 3 draait zijn platen alleen als de num
mer één van de hitlijst aan de beurt is
„Als je Frans Bauer boekt, krijg je er di
rect tien caravans bij," riep de diskjockev
laatst. „Waar slaat dat op? Het is pure dis
criminatie."
Vaste luisteraars van de publieke omroe
pen horen hem zelden of nooit. Ondanks
zijn enorme roem kennen veel mensenzijn
muziek niet, leerde een snelle enquête in
de eigen omgeving. De macht van Hilver
sum is nog steeds groot. De hits van Bor
sato kent iedereen, met dank aan de gratis
reclames en de enorme 'airplay'. Frans
vindt het jammer „Het volk is goed ge
noeg om luistergeld te betalen, maar de
mensen krijgen niet de muziek te horen
die ze mooi vinden. Dat is krom."
Geroezemoes
Het is kwart voor zeven, de zon schijnt op
het terras van het wegrestaurant bij Apel
doorn. Bauer bestelt een schnitzel. Aan de
andere tafels ontstaat geroezemoes. Ver
legen ouders sturen de kleinste vut het ge
zin op onderzoek uit. „Ga maar een hand
tekening vragen." Ineens is Frans weerde
artiest, zonder merkbare verandering in
zijn gedrag overigens. De serveerster
keert terug, met drie collega's. Ook zij wil
len een herinnering aan het bezoek van de
bekende Nederlander. Een familie met
motoiTijders laat hem met rust, een s
moet tenslotte ook eten. Na de laatste hap
knoopt Bauer zelf een praatje met hen
aan.
„Waar gaan we ook weer heen?," vraagt
Frans als de auto weer rijdt. „Naar Scher-
penzeel," zegt chauffeur Peter. Half tien
staat de auto voor de deur van het Wapen
van Gelre, het plaatselijke uitgaanscen
trum op de grens van Gelderland en
Utrecht. Het stortregent. Frans wordt
door de keuken geleid. Gang dooi-, trappe
tje op en de artiest staat in de kleedkamer.
Sauna
De breedste portier doet Frans een voor
stel. „Mag mijn dochter een liedje met je
zingen?" Een ontluikende schoonheid
treedt naar voren. „Nu begrijp ik waarom
jij zo breed bent," zegt Frans. „Volg
mij moet je alle mannen van haar weg
slaan." De deal is snel gesloten. Frans
Bauer stapt om half elf het podium op.
Frisgewassen, het zand van Delfzijl net
uit zijn haar gespoeld. Vijfhonderd men
sen dringen naar voi'en. Zweet loopt van
de gezichten, het is een sauna.
„Op Rode Rozen Vallen Tranen," klinkt
het, doortrokken van sentiment. De z
zingt uit volle borst mee. „Hier doen we
het voor," zegt de i-oadmanagei-. „Je ziet
het, de mensen vinden het mooi. Dat is
veel belangrijker dan erkenning door Hil
versum." Dan is het tijd voor het onver
wachte toetje. Scherpenzeel boft. De
dochter van de portier kruipt in de huid
van Marianne Weber. Samen met Frans
Bauer loopt ze naar de regenboog. Clau
dia (14) is mooi, tekstvast en zingt loep
zuiver.
De nieuwe generatie is alweer in aan
tocht, weet Frans, die ver na middernacht
zijn vele fans verlaat. Bij het afscheid
vraagt hij of het een leuke dag is geweest.
Vier fanatieke fans uit Rotterdam hadden
het 's middags in Delfzijl al gez>
„Frans is vooral een hele aardige jongen.
Dat is zijn gx-ote ki-acht."
Carel van der Velden
Zijn er hier nog meisjes met rode haren?
De vijftig toeschouwers kijken om
zich heen. „Hier, hier!" roept er een. Tonia
komt naar voren. Arne Jansen trekt haar
het podium op. „Zeg Tonia. kun jij ook een
beetje lekker kussen?," vraagt hij.
„Mwah," antwoordt ze in de microfoon.
Arne richt zich tot het publiek. „Want
meisjes met rode haren kunnen niet alleen
lekker kussen, ze kunnen ook lekker..."
Voor het podium wordt gelachen. Een man
in trainingspak roept: „Ja, dat kan ze wel."
Ame Jansen heeft al vijfentwintig jaar
succes met zijn hit Meisjes met rode
haren. Waar hij ook komt, in een bejaar-
denhuis of jongerensoos, overal zingt het
publiek het nummer luidkeels mee. Jaar
lijks geeft de artiest nog zo'n honderdvijf
tig optredens. „Soms wat minder en als je
geluk hebt wat meer." Vandaag heeft hij er
drie.
Het is half zes 's middags in huize Jansen.
Aan de keukentafel zitten Ton en Annie
uit het Brabantse Budel. Al jai-en verge
zellen ze hun idool naar zijn optredens.
„We moeten zo aanrijden, Ame," zegt
Ton. Op dagen als deze is hij erg blij met
Ton en Annie. Want als hij diep in de nacht
terugkeert naar zijn boerderij in de Ach-
terhoek, is het makkelijk als iemand het
stuur kan overnemen.
Het mai-ktplein in Gouda is bijna leeg.
Het is slecht weei-. De draaimolen staat
stil en de verkoopster van suikerspinnen
zit verveeld voor zich uit te kijken. Voor
het podium wachten zes mensen op wat
komen gaat. Arne heeft er een hard hoofd
in. „Het is toch al moeilijk om als eerste
artiest op te moeten. Nu is het ook nog
eens koud en de mensen drinken niet. Dan
wordt het helemaal moeilijk om cle sfeer
erin te ki-ijgen," vertelt hij.
Het is half negen, showtime. Voor het po
dium staan inmiddels twintig mensen.
„Hallo Gouda! Hebben jullie er een beetje
zin in vanavond?" Gedux-ende het optre
den sti'oomt het publiek toch nog toe.
Wanneer Ame halverwege zijn drie kwar
tier lange optreden is en Meisjes met rode
haren inzet, zit de stemming er ondanks
de kou goed in. Tonia is rood van opwin
ding als de zanger haar het podium af
helpt. Haar vriendinnen slaan haar op de
schouder en samen lachep ze wat na.
Steeds bewijzen
Arne Jansen leeft van zijn optredens. Vijf
entwintig jaar geleden, ten tijde van zijn
hit Meisjes met rode harenhad hij er drie
honderd. per jaar. Die tijden zijn nu voor
bij. „Maar ik kan er nog steeds goed van
leven. Dankzij dit werk heb ik mijn droom
kunnen verwezenlijken
en een boerderij kunnen
kopen met wat paard-
jes. Ik heb maar één hit
gehad. Ik moet het dan
ook niet hebben van
mijn platenverkoop.
Wat dat betreft hebben
A-artiesten als Frans
Bauer het makkelijker.
Een B-artiest .als ik
moet zich op het podi
um steeds weer bewij
zen. Als je een goede
sfeer kunt maken, word
je nog eens gevraagd."
Het is hard werken,
vindt Ame. Hij rijdt
meer dan 100.000 kilo
meter per jaar. Van op
treden naar optreden.
„En altijd zorgen dat je
op tijd bent," zegt hij.
„Zo kweek je goodwill
en vragen de mensen je
nog eens terug. Daar
moet ik het van heb
ben."
Na afloop van het op
treden in Gouda spoedt
de axdiest zich naar de
Mercedes. Ton heeft de
motoral gestart. Plank
gas naar Oud-Alblas,
waar om tien uur het
volgende optreden
wacht. Er is een grote
feesttent neeigezet.
Binnen staan 750 christelijke jongeren te
drinken en te dansen. Arne kleedt zich
snel om in het huis van een van de organi
satoren. Een wit bloesje met een zwart
hesje. Nog even een kopje koffie om wak
ker te blijven. Dan snel de tent in. Als hij
het podium opklimt, rijt het geschreeuw
het tentdoek bijna aan flarden. Arne hoeft
niet eens zelf te zingen. De toeschouwers
zingen alle liedjes mee.
Polonaise
„Het is altijd fijn om in Oud-Alblas te
zijn," roept Arne hen toe. „Ik ben eens
vei'liefd geweest op een meisje uit Oud-
Alblas. Zeven brieven heb ik haar ge
schreven, maar ik heb er nooit een terug
gehad. Zijn er hier nog vrijgezellen?" „Ja!
roepen alle jongens. „Dan is dit nummer
speciaal voor jullie." Aan de zijkant van
het podium drukt Annie op de juiste
knopjes van de cassette en de melodie van
'Zeven brieven' schalt uit de boxen. Het
zweet dampt van de feestgangers die in
polonaise door de tent trekken.
Tijd om het vuur nog eens extra op te sto
ken. „Zijn er hier nog meisjes met rode
haren?" Arne wijst naar een meisje in het
publiek. „Hoe heet je?" „Caroline." „En
Caroline, kun je ook een beetje lekker
kussen?" Het meisje wendt lachend haar
hoofd af. „Want meisjes met rode haren
kunnen niet alleen lekker kussen, ze kun
nen ook lekker..." „Neuken!gilt iedereen
als op commando.
Als de zanger een half uur later van het
Arne Jansen, hier op het Marktplein van Gouda, heeft nog altijd werk door zijn hit 'Meisjes met rode haren'.
foto Cees Zorn
podium afstapt, klinkt geroep om meer.
Hij zou wel willen, maar over een uur
moet hij in het verenigingsgebouw van
het Betuwse Ingen staan. Helaas, helaas.
Nog even snel iets droogs aantrekken en
dan meteen de auto in. „Ingen, waar ligt
Ingen?"
Clown
In het spiegeltje van de auto fatsoeneert
hij zijn haar. „Ik ben moe, maar ik mag
niet moe zijn. Dat hoort bij mijn vak. Zo
dadelijk heb ik weer een optreden en dan
moet ik er weer staan. Daar betalen de
mensen voor. Je bent een clown, meer niet.
Je geeft het publiek wat het wil: een leuke
tijd. Het plezier moet van je afstralen.
Soms heb ik daar wel moeite mee. Een
paar dagen nadat mijn
moeder was overleden,
moest ik het podium
weer op. Dat is de show
business. Je bent er voor
de mensen. Zij komen
niet om te zien dat jij je
slecht voelt. Maar al met
al vind ik het nog steeds
een prachtig vak. The
re's no business like
showbusiness, zeggen ze
wel eens. En dat is echt
Maar heeft hij er nooit
moeite mee om al die ja
ren steeds weer 'Meisjes
met rode haren' te moe
ten zingen? „Ach, de
mensen willen het nu
eenmaal horen. Ik zit in
het feestgenre. Mijn pu
bliek zit niet te wachten
op een diepzinnig luis
terlied. Mijn formule
slaat aan. Daarom kan
ik al 28 jaar mijn brood
in dit vak verdienen. Ik
ben gewoon een enter
tainer. Ik vind het nog
steeds het mooiste vak
ter wereld."
Om tien voor twaalf
parkeert Ton de wagen
voor het Ingense vereni
gingsgebouw. „Mooi op
tijd, daar hou ik van,"
zegt Arne. Binnen heeft
de plaatselijke jeugd de hele avond al
flink zitten innemen. De zaal is voor de
helft gevuld. Meiden' en jongens zitten
aan tafeltjes te roddelen over klasgeno
ten. Als het optreden begint, sleuren en
kele stomdronken pubers hun onwillige
meisjes mee op de dansvloei-. „Ik ben ooit
eens verliefd geweest op een meisje uit In
gen," zegt Arne. „Zeven brieven heb ik
haar geschi-even, maar ik heb er nooit een
terug gehad. Zijn er hier nog vrijgezellen-
„Ja," roepen alle meisjes en ze rukken
zich los uit de greep van hun jongens.
De Achterhoeker wordt dit keer niet be
geleid door de cassette, maar door echte
musici. Aanleiding voor Arne om wat
meer te improviseren. De aanwezigen
swingen en hossen op 'Kom van dat dak
af'. De artiest rolt over het podium, maakt
gewaagde grapjes en zweept het publiek
op. Plaatselijke schonen springen op de
bühne en dansen op 'Oerend hard', onder
wijl hun grote borsten opzichtig in de
lucht duwend. De geur van zweet ver
dringt de geur van zware shag en bier.
Op de foto
Eén uux-. De show zit erop. Ame krijgt een
bosje bloemen en keert terug naar de
kleedkamei-. Hij zit er doorheen. Een
waggelende man naar hem toe. „Arne, wil
je met me op de foto?" Vooruit dan maar.
Een paar sti-aten vei'derop gaat hij een rij
tjeshuis binnen. Klik. „Bedankt Arne,
hartstikke tof van u."
Tijdens de autorit naar huis: „Ik heb alles
meegemaakt in dit vak," blikt hij terug
„Ik heb een grote hit gehad, ik heb in
Duitse nachtclubs gewerkt met schlagers,
ik heb in grote zalen gewerkt en ik heb op
bedrijfsfeesten, bruiloften en partijen ge
staan. Er is een tijd geweest dat het slecht
ging en dat ik gesolliciteerd heb bij de
Gasunie. Toch ben ik doorgegaan. Na drie
maanden had ik weer een volgeboekte
agenda en kon ik mijn eigen boerderij ko
pen. Het absolute hoogtepunt was in
1986, toen ik een Edison kreeg. Dan denk
je: niets kan meer stuk. En dan wordtin
eens je lievelingshond voor de deur dood
gereden. Alles komt en gaat."
Het is drie uur als de Mercedes het erf van
de familie Jansen weer opdraait. Morgen
middag moet er weer woi'den opgetreden
in Gramsbergen.
Hans van Soest
