Ik moet me nu zelf met
mijn muziek waarmaken
Kong staat weer overal voor open
PZC
Fogerty heeft zijn
wortels ontdekt
kunst cultuur
20
Gary Barlow
als superster
isuilSCr
vrijdag 23 mei 1997
Voor het Amstelhotel in
Amsterdam posten tientallen
meisjes. Hun ogen zoeken hongerig
de hoge ramen in de voorgevel af.
Achter één van die ruiten moet-ie
immers zitten. Af en toe proberen
een paar meisjes het hotel
'achteloos' binnen te wandelen.
Maar ze komen niet ver: wie zich
niet zonder deugdelijke reden bij de
balie van het duurste hotel van
Nederland meldt, wordt zonder
pardon door een portier op straat
gezet.
Het lijkt warempel wel weer 3 april
1996, de dag waarop de populaire
Britse jongensgroep Take That
uiteen ging en z'n laatste interview
op deze zelfde locatie gaf. En
inderdaad: veel van de meiden die
toen als katten tegen de muren van
het Amstelhotel opklommen om een
glimp van hun helden op te vangen,
zijn nu weer van de partij.
cd
Gary Barlow: „Ik ga de ervaring van Take That nu voor mezelf gebruiken."
Niemand minder dan Gary
Barlow zit binnen, het crea
tieve en muzikale brein achter Ta
ke That. Barlow heeft zijn intrek
genomen in een luxueuze kamer
om de pers te woord te staan over
zijn zojuist gelanceerde solo-car
rière. Diezelfde avond zal hij met
een privé-optreden in het hoofd
stedelij ke Paradiso zijn nieuwe al
bum Open Road presenteren. En
weer zullen dan tienermeisjes
urenlang op de stoep van die pop
tempel bivakkeren om de gespier
de muzikant heel eventjes te kun
nen zien. Ze hebben pech, want
hun held wordt ongezien naar bin
nen gesmokkeld. Jammer, jammer.
De meiden waren namelijk hele
maal uit hun dak gegaan als ze ge
weten hadden dat Barlow in ge
zelschap was van z'n voormalige
muzikale maat Howard Donald.
Allemaal solo
Take That is dus nog lang niet ver
geten. Maar wat wil je als elk lid
druk bezig is met het bewandelen
van het solo-pad. Mark Owen ver
raste vorig jaar vriend en vijand
met het sterke album Green Man
en ook de al eerder uit de band ge
zette Robbie Williams timmert
met de single Old Before I Die drif
tig aan de weg. Howard Donald
komt in juli met een eigen album
en Gary Barlow scoorde in de zo
mer van '96 in Engeland een num
mer-één hit met de ballad Forever
Love. Alleen Jason Orange laat
niets meer van zich horen. Met
Robbie Williams waren de j ongens
van Take That al gebrouilleerd
voordat de band ter ziele ging,
maar de rest onderhoudt een nog
bijna innige vriendschap. Toen
Gary dan ook naar Nederland
ging om z'n eerste album ten doop
te houden, belde hij Howard:
„Joh, we gaan een feestje bouwen
in Amsterdam. Zin om mee te
gaan?" En dus zit de voormalige
Take Thatter met de dreadlocks
geïnteresseerd mee te luisteren op
een buitenproportioneel bed in
het Amstelhotel als Barlow ont
spannen met de journalisten van
gedachten wisselt.
Barlow is een ambitieuze jonge
man. De hits van Take That zijn in
de meeste gevallen door hem ge
schreven, maar die liedjes werden
echter vrijwel alleen door tieners
opgepikt en volgens Barlow is hij
nu toe aan een wat serieuzer pu
bliek. En hij is trouwens ook nooit
een type geweest voor uitbundige
dansshows. Geef Gary Barlow
maar een piano, een handvol intie
me liedjes en een luisterpubliek.
„Maar het moet ook weer niet zo
zijn dat mensen een boek meene
men naar een optreden van mij
omdat ze zich anders gaan verve
len. Ik ga echt het rock and roll-
element. niet uit de weg en daarom
werk ik aan een afgewogen mix
van rock en easy-listening. Ik be
schouw de j aren met Take That als
een goede leerschool. Ik heb altijd
heel goed opgelet hoe alles in de
business in z'n werk ging, ik heb
dus een gigantisch^ ervaring op
gebouwd. En die ga ik nu voor me
zelf gebruiken."
Opnieuw
Gaiy Barlow laat daarbij weinig
aan het toeval over, want toen hij
in de loop van vorig j aar zijn eerste
solo-album bijna klaar had, blies
hij de release af omdat hij de kans
kreeg de hele zaak opnieuw op te
nemen onder leiding van de Ame
rikaanse top-producer David Fos
ter. „Wat ik tot dan toe zelf had op
genomen was inferieur aan waar
Foster mee kwam. En dus besloot
ik samen het hem alle nummers
opnieuw te doen. Eigenlijk is het
altijd een droom van mij geweest
om met de grootste producers ter -
wereld te werken, maar ik kreeg
nooit de kans om tot hen door te
dringen. Daarom is Open Road
voor mij een album geworden dat
gewoon niet beter had kunnen
klinken. Niemand had meer uit de
songs kunnen halen."
„Ik wil met deze plaat e.en nieuw
publiek aanboren, maar natuur
lijk hoop ik ook dat de Take That-
fans 'm mooi zullen vinden. Want
uiteindelijk zijn zij het geweest die
mijn carrière van de grond hebben
geholpen. Maar bij Take That ging
het niet alleen om de muziek. De
show en ons uiterlijk waren min
stens zo belangrijk voor ons suc
ces. Alles is wat dat betreft een
stuk eenvoudiger geworden. Ik
ben maar een vijfde van de kracht
van Take That en moet me nu met
mijn muziek waal-maken. Ik ben
geen slechte zanger, maar ik weet
dat ik nog veel beter kan worden.
En daarom heb ik met mijn be
perkte zangkwaliteiten een album
af willen leveren dat in ieder geval
in technisch opzicht perfect is.
Want zo'n kans krijg je maar eens
in jé leven."
Jongensgroepen
,,Ik'vind het niet erg om altijd weer
aan mijn Take That,verleden her
innerd te worden. Want we hebben
genoeg gedaan om trots op te zijn.
We zijn verantwoordelijk geweest
voor de golf aan jongensgroepen
die nog steeds de wereld over
spoelt. En we hebben zoveel on
derscheidingen gekregen. Als Ta
ke That er niet geweest was, had ik
nu niet zo'n goede start als solo
artiest kunnen maken. Ik heb ge
hoord dat ik ben getipt als de nieu
we Elton John of George Michael,
maar dat kan ik met één album
nog niet waarmaken. Daar is meer
voor nodig. Maar ik zal er alles aan
doen om die voorspelling uit te la-
Het interview loopt op z'n eindje
wanneer de perspromotor van
Kong's kersverse platenmaatschappij
Roadrunner het zonnige Amsterdamse
terras op komt lopen. Met in zijn hand
een doos met de eerste exemplaren van
de nieuwe Kong-cd EARMINeD. Een
onverwacht heugelijk moment
derhalve. Want het is voor een muzikant
toch iedere keer weer spannend hoe zijn
of haar nieuwe plaat uiteindelijk klinkt
en eruit ziet..Dat eerste moeten gitariste
Marieke Verdonk en bassist Mark
Drillich thuis beoordelen. Maar over het
uiterlijk is het duo direct zeer te spreken.
„Mooi!", vindt Verdonk simpelweg.
„Een doosje met een doorzichtig randje!
roept Drillich enthousiast.
Voor Marieke Verdonk is het
haar eerste Kong-cd. Zij en
drummer Rob Snijders spelen na
melijk pas sinds twee jaar in de
Amsterdamse band. Mark Drilich
daarentegen stond in 1989 samen
met Dirk de Vries (gitaren/sam
ples) aan de wieg van de instru
mentale rockgroep. De bassist
speelde derhalve op alle vier
Kong-platen, maar niettemin is
EARMINeD ook voor hem een bij
zonder en belangrijk album. En
dan beslist niet alleen omdat dit
maal de door hem ontworpen
hoes, in tegenstelling tot die van
Kong's vorige cd Push comes to
shove, wèl perfect blijkt te zijn af
gedrukt. EARMINeD is voor Dril
lich en voor Kong vooral belang
rijk omdat de plaat min of meer
een nieuw tijdperk inluidt. Met
een nieuwe bezetting, een nieuwe
platenmaatschappij en een nóg
gewaagdere, instrumentale mix
van allerlei verschillende stijlen
hoopt de band ook in het buiten
land een stevige poot aan de grond
te krijgen.
Aderlating
Er is de afgelopen tijd dus nogal
wat gebeurd in de Kong-gelede-
ren. Het begon twee jaar geleden,
vlak voor de release van Push
comes to shove. Vanwege steeds
Dance-metalgroep Kong ....nieuwe periode ingeluid....
verder uiteenlopende muzikale
ideëen en een soort van 'metaal
moeheid' besloten de toenmalige
gitarist en drummer de band te
verlaten. „Een forse aderlating",
aldus Mark Drillich. Maar vervol
gens meldt de bassist dat Kong
uiteindelijk veel sterker uit de
korte crisis terug is gekomen.
Maar dat zegt toch iedere band?
„Da's waar" geeft Drillich toe.
„En als ik het tegendeel zou bewe
ren zou het wel wat lullig zijn voor
Marieke en Rob. Maar zonder gek
heid, het liep op het laatst gewoon
niet meer zo lekker met onze oude
bezetting. Muzikaal, maar ook
persoonlijk. Bij het kiezen van
nieuwe mensen hebben we dus
ook heel erg gelet op hun persoon
lijkheid."
„Grote voordeel van de nieuwe be
zetting is dat iedereen echt overal
voor open staat. We hebben daar
door de laatste twee jaar veel vrij
er en lekkerder gewerkt dan voor
heen. Onze vorige gitarist hield
bijvoorbeeld niet van dance. Dat
soort beperkingen hebben we nu
absoluut niet meer. Wij compone
ren altijd met z'n vieren. We
hebben daarbij geen enkele uit
gangspositie, maar gaan gewoon
jammen. En het mooie is dat te
genwoordig iedereen in de band
met wat voor gek idee dan ook kan
komen, zonder dat de rest meteen
denkt van 'die is gestoord'. We
proberen alles uit en zo komen we
op dingen die we nooit hadden
kunnen bedenken."
Tolerant
De instrumentale muziek van
Kong balanceert op EARMINeD
ergens tussen metal en dance in.
Keiharde gitaarriffs worden afge
wisseld met opzwepende beats en
bezwerende melodieën. „Kong is
altijd een vrij heavy band geweest,
maar heeft zich nooit op één speci
fieke stijl geconcentreerd. Die
foto Joep Kroes
noodzaak is er tegenwoordig ook
steeds minder. Eigenlijk verbaast
het ons wel dat er nog steeds veel
bands zijn die zich tot één stijl be
perken. Het publiek wordt ten
slotte steeds toleranter. Dance
naast metal is nu heel normaal.
Kijk naar The Prodigy of Chemi
cal Brothers", aldus Drilich en
Verdonk.
Die ontwikkeling kan wel eens
flink in het voordeel van Kong
gaan werken? „Dat zou kunnen,
ja. Maar het is wat ons betreft nog
te vroeg om daar antwoord op te
geven. We zullen het binnenkort
wel merken."
De bassist en gitariste zijn duide
lijk nog wat voorzichtig wat hun
verwachtingen omtrent de nieuwe
plaat betreft. Maar toch heeft
Kong zich wel degelijk een duide
lijk doel gesteld: doorbreken in het
buitenland. De band heeft inmid
dels opgetreden in Duitsland, En
geland, Frankrijk, Scandinavië,
foto Lex van Rossen
ten komen. De deuren in Amerika
gaan nu voor mij open en dat is al
heel wat. Ik wil in de toekomst
graag een duet opnemen met Toni
Braxton of Celine Dion en dat kan
alleen als je in Amerika een naam
hebt opgebouwd. Met Take That
hebben we wel eens in de Ameri
kaanse toptien gestaan, maar er is
in dat land meer nodig dan een
hitje om blijvend naam te maken.
Maar ik heb goede hoop. Ik heb het
afgelopen jaar nauwelijks iets van
mij laten horen, maar ik ben nog
niet vergeten. En dat is een goed
teken."
„Maar ik ben niet van plan mijn
hele leven aan mijn carrière op te
offeren. Ik houd van mijn privacy.
Daarom heb ik een buitenverblijf
buiten Londen, waar ook mijn fa
milie woont. Het is een geïsoleerde
plaats waar ik helemaal tot rust
kan komen. Vooral na die turbu
lente tijd met Take That had ik pri
vacy nodig. Het waren prachtige
jaren met die groep, maar ik zou ze
niet graag nog eens overdoen.
Niettemin hebben we ons door de
tijd gelachen, bij wijze van spre
ken. Vijf jongens 'on the road', het
is niet moelijk om je voor te stellen
hoe leuk dat was. Reizen rond de
wereld en altijd overnachten in de
beste hotels, dat klinkt toch als
een sprookje?"
Harry de Jong
In de biografie die de
platenmaatschappij verstrekte bij het
nieuwe album Blue Moon Swamp
(Warner Bros.) van John Fogerty wordt
met geen woord gerept over Creedence
Clearwater Revival. Het lijk erop alsof
de grondlegger en hitmaker van deze
band niet meer aan CCR wil worden
herinnerd. En dat op een moment dat
Fogerty dichterbij zijn eigen bronnen
komt als ooit tevoren. Want Blue Moon
Swamp bevat weer de vertrouwde,
zwaar op country en swamp leunende
rock 'n roll, die ooit Creedence zoveel
hits opleverde.
Voor die pelgrimage naar zijn
wortels ondernam John Fo
gerty letterlijk een reis naar de
Mississippi-delta. Daar deed hij,
zoals zoveel blues- en countrymu-
zikanten vóór hem, hernieuwde
inspiratie op, waarna hij al in 1992
met de eerste opnames voor het
nieuwe album begon. In tegenstel
ling tot zijn vorige succesvolle so
loalbum Centerfield uit '85 (de op
volger Eye Of The Zombie wordt
algemeen als een mislukking ge
zien) werd Blue Moon Swamp niet
alleen door Fogerty volgespeeld.
Een keur aan muzikanten, van
Kenny Aronoff tot Red Hot Chili
Pepper Chad Smith op drums en
van Tom Petty's bassist Howie
Epstein tot Booker T.-veteraan
Duck Dunn, toog met veel plezier
naar de studio om Fogerty te on
dersteunen. Dat groepsgevoel
straalt van Blue Moon Swamp af
en draagt ook bij aan vergelij kin
gen met CCR. Alleen is de muziek
veel minder op snelle hits toege
sneden. Fogerty heeft het echte
swamp-gevoel weer te pakken en
speelt met zoveel soul, dat zelfs
een gospel (A Hundred And Ten In
The Shade) bij hem authentiek
klinkt. En dan kan iedereen zeg
gen dat deze muziek helemaal niet
hip is, maar dat zal John Fogerty
worst wezen. En mij eerlij k gezegd
ook.
Hithop
KRS-ONEhet alias voor Lawren
ce Krisna Parker, is een grote
naam in het hiphop-wereldje. Met
zijn Boogie Down Productions
maakte de pionier menige hiphop-
klassieker en de laatste jaren doet
hij dat onder eigen naam. Tussen
door stopt hij nog wat tijd in zijn
Stop The Violence-beweging en
gezien de recente moordpartijen
in de Amerikaanse rapscene valt
daar nog het nodige, werk te ver
richten. De afgelopen tijd was
KRS-ONE echter vooral druk met
zijn derde solo-album I Got Next
(Jive/Rough Trade-Zomba), dat
net als de voorgangers weer uit
muntende hiphop bevat. Goede
melodieën die niet direct vervelen,
mede omdat af en toe naast de
samples echte instrumenten zijn
gebruikt (de toeters in Over Ya
Head, de gitaren in de hardcore-
hiphop van Just To Prove A Point)
en bovendien zorgt de harde, dro
ge productie voor een heerlijk
knallende sound. Waar veel hip
hop verwordt tot ordinaire scheid-
maar tot gigantische successen
heeft dat nog niet geleid. Niet dat
de band een mega-act hoopt te
worden, trouwens.
Live-act
Wat betreft die buitenlandse door
braak heeft Kong de hoop vooral
gevestigd op de nieuwe platen
baas. Die heeft volgens Drillich en
Verdonk de. contacten waaraan
het de band zelf ontbreekt. Kong
zelf zorgt slechts voor een zo op
windend mogelijk potje danceme-
tal. En natuurlijk voor die opzien
barende live-act die, voor zover
bekend, ook over de grens uniek
genoemd kan worden. De Kong-
leden spelen namelijk nooit samen
op één bühne, ze staan tijdens een
concert alle vier op een eigen podi
umpje, ieder in een hoek van de
zaal. Het pubhek staat dus als het
ware 'middenin de band'.
„Dat een belangrijke extra factor
die heel goed werkt", vertelt Dril
lich. „Een concert komt op die ma
nier naar het publiek toe heel
dwingend over. Het is heel simpel,
of je luistert of je gaat weg. Even
achter in de zaal een biertje halen
is er niet bij, want bij Kong is er
geen achter in de zaal."
„We heben twee maal noodge
dwongen op een gewoon podium
gespeeld, tijdens Dynamo Open
Ar en Lowlands. Maar dat is
doodsaai, dan sta je daar met z'n
allen naast elkaar. We kregen di
rect van die ZZ Top-neigingen.
Natuurlijk, we zijn best kwets
baar wanneer we allemaal in ons
eentje op zo'n klein podium staan,
met het publiek op een halve meter
afstand. Maar dat maakt het ook
bijzonder. Het is bij Kong niet zo
dat we samen sterk staan. Onze
muziek maakt ons sterk.
Han Neijenhuis
Kong treedt onder meer op in Amster
dam (Melkweg, 31 mei), Den Haag,
Paard, 5 junien Tilburg (Noorderligt,
8 juni).
partijen op eentonige beats, weet
KRS-ONE gelukkig nog steeds
hoe je moet variëren en de zaak
spannend kunt houden.
Kong
The Who mag Quadrophenia dan
nieuw leven hebben ingeblazen, 1
Kong doet het pas echt op z'n qua- I
drafonisch: de vier leden spelen
tij dens concerten elk in een andere
hoek van de zaal. Dat effect is op
mijn stereootje niet te bereiken,
maar de vierde cd Earmined (Roa
drunner) is er geen spat minder
om. De mix van metal, industrial
en dance klinkt hier strakker en
oorstrelender dan ooit, ook het ge
volg van de toetreding van drum
mer Rob Snijders en gitariste Ma
rieke Verdonk. Ze hebben Kong
een wat toegankelijker sound ge
geven (luister naar het rockende
openingsnummer TroubleMuter).
die ook nu weer door producer
Tom Holkenborg (Nerve) kwalita
tief keurig bewaakt werd.
3Colours Red
3 Colours Red is in Engeland
warm onthaald met haar debuut
Pure (Creation/Sony Music). Dat
zegt meer over het hype-gevoelige
Engeland dan over de kwaliteit
van het album, want eigenlijk
staat Pure barstensvol tamelijk
eendimensionale rock, die inder
daad puur klinkt en ook wel ener
giek is, maar verder weinig ingre
diënten heeft om echt wakker van
te liggen.
Het Britse kwartet gaat er stevig
tegenaan en is dan ookvooral goed
ontvangen in de Engelse metal-
pers, maar een chronisch gebrek
aan variatie en mooie melodielij
nen noopt mij voorlopig nog enige
reserve in acht te nemen.
Roger Hodgson
Sinds het vertrek van Roger Hodg
son is het Supertramp niet echt
voor "de wind gegaan. Hodgson
was clan ook het creatieve brein
van de band, die nu vooral goede
sier maakt met de oude hits uit het
verleden. Het merkwaardige is dat
Hodgson clat zelf ook een beetje
doet op Rites Of Passage (Uni-
chorcl), een live opgenomen album
met daarop onder meer bewerkin
gen van drie Supertramp-klassie-
kers: Take The Long Way Home,
The Logical Song en Give A Little
Bit. Eigenlijk heeft Hodgson dat
helemaal niet nodig: de overige
negen nieuwe nummers maken
duidelijk dat hij met heel wat meer
bezieling speelt dan zijn oude
maatjes. Het openingsnummer
Every Trick In The Book is daar
een mooi voorbeeld van. Opval
lend op dit come-backalbum na
tien jaar is de aanwezigheid van
Teny Riley, voormalig Supert
ramp-saxofonist John Helliwell
en twee 16-jarige muzikanten:
Roger's zoon Andrew op drums en
zijn vriendje Josh Newman op cel
lo. De laatste twee doen een aan
grijpend duet op piano en cello in
Melancholie.
Gert Meijer
Reconstructie hoornconcerten
Herman Jeurissen, solohoor
nist van het Residentie Orkest
en docent hoorn aan het Brabants
Conservatorium, is niet alleen een
begenadigd blazer, hij is ook een
fanatiek onderzoeker die het oeu
vre voor hoorn van Mozart duch
tig heeft doorgelicht. Dat is nodig
ook want de Salzburgse meester
heeft het genre niet bijster serieus
genomen, wat niet alleen blijkt uit
de weinig geïnspireerde, voorspel
bare indruk die zijn hoornconcer
ten maken.
Mozart schreef deze zes concer
ten veelal schetsmatig op losse
velletjes. Het 'gezeur' van hoor
nist Joseph Leutgebdie hem bleef
vragen om nieuw repertoire, zal
daar zeker een rol bij hebben ge
speeld. Wat blijkt uit weinig vlei
ende opdrachten als 'W.A Mozart
hat sich über den Leutgeb, Esel,
Ochs und Narr, erbarmt'. Als uit
voerend musicus, maar ook als
onderzoeker blijkt Jeurissen een
fervent pleitbezorger van deze on
gecompliceerde klanken. Zelfs
tachtig minuten muziek met dit
monochrome blaasinstrument in
de hoofdrol gaat niet vervelen. Het
sprankelend spel van het Neder
lands Kamer Orkest zorgt voor de
gepaste ambiance.
De complete hoornconcerten van W.A-
.Mozart. Herman Jeurissen hoorn met
het Nederlands Kamer Orkest olv Roy
Goodman Olympia OCD 470
Advertentie
Opticiens, optometristen, montuurdesign-
architecten, design-adviseurs...
kortom alle medewerkers,
en al onze cliënten, die afkomen op de hoogste kwaliteit,
vormgeving en service... Zij allen hebben ervoor gezorgd
dat onze zaak tot de top-drie uit 100 genomineerden
van Nederland behoort.
Dl. Ml VSCK OPTIEK* BA
producten van N-<
Utrecht 5 ntei 1997
Wij zien in die prijs van de Nederlandse Associatie Leveranciers
Brilmonturen (NAM) een stimulans en een uitdaging.
De Muynck=
Ganzepoortstraat 3, Goes, telefoon 0113 - 215214 Optiek
