Ruud Gullit neemt altijd het voortouw
Vechten om erkenning en een gouden toekomst
Trainer kan met Chelsea
geschiedenis schrijven
in eindstrijd om FA Cup
Volleyballer Latuhinin eindelijk
de eerste spelverdeler in Oranje
Als eerste trainer van buiten het Verenigd Koninkrijk is hij erin
geslaagd de finale van 's werelds befaamdste bekertoernooi te
bereiken. Ruud Gullit is ook de eerste zwarte voetbalcoach die morgen
het heilige gras van Wembley betreedt, al schijnt vooral voor Nelson
Mandela - de man die hem over veertien dagen een onderscheiding wil
toekennen - dat laatste een uitzonderlijke prestatie. Maar niet alleen
de aanwezigheid van de Nederlandse ex-international in de Londense
voetbaltempel baart opzien. De door honderden miljoenen, over de
hele wereld verspreide voetballiefhebbers bekeken eindstrijd van de
FA Cup is dank zij de inbreng van een recordaantal buitenlandse
spelers de meest kleurrijke in de geschiedenis. Bij Middlesbrough
staan de Juninho's, de Ravanelli's, bij Chelsea de Zola's en Vialli's
opgesteld om leden van het koninklijk huis de hand te schudden.
Welcome., bienvenu, welkom staat er
op een bord bij de ingang van Chel
sea's thuishave Stamford Bridge gekalkt.
Toepasselijker kan het niet bij de club
waar voetballers uit de hele wereld on
derdak hebben gevonden.
Ruud Gullit heeft in de kleedkamer en op
het trainingsveld Engels als voertaal ver
plicht gesteld, ja en hij wordt zelfs een
beetje boos als er achter zijn rug om toch
in verschillende talen wordt gesmoesd.
Juist voor de Britten in zijn selectie moet
de communicatie gladjes blijven verlo
pen, bovendien helpt het de buitenlan
ders te acclimatiseren in de omgeving van
Fulham Road, het artistieke en vooral 's
nachts kloppende hart van Londen.
De Premier League is het paradijs voor
buitenlandse stervoetballers geworden.
Met tientallen tegelijk werden ze, tegen
forse vergoedingen - 128.000 gulden per
week zoals bij de Italiaan Ravanelli - ge
contracteerd. De doorsnee prof in Enge
land begint zich er al een beetje aan te er
geren en bij de vakbond vindt men dat de
invasie van 'foreigners' gauw een halt toe
moet worden geroepen.
Ruud Gullitligt daar niet bepaald wakker
van. Chelsea's 'big boss' sloeg juist de
voorbije weken, in de periode dat andere
managers nog bezig waren het vege lijf te
redden of Europees voetbal veilig moes
ten stellen, hard toe op de buitenlandse
transfermarkt. Uit Noorwegen. België,
Spanje, overal toverde Gullit ze weer van
daan. Een Noorse spits (Tor Andre Flo),
een Uruguaanse middenvelder (Gustavo
Poyet) en een Nigeriaanse verdediger (Ce-
lestine Babayaro) voegde hij gauw even
aan zijn selectie toe voor het nieuwe sei
zoen. Straks ziet hij in deBundesliga of in
Frankrijk ook nog wel een aardige doel
man rondlopen.
Gullit zegt echter gegronde redenen te
hebben waarom hij niet investeert in En
gelse voetballers. Hij wordt zelfs fel als
hem wordt verweten slechts oog te heb
ben voor alles wat er in het buitenland
speelt.,Ik wil wel degelijk Britse voetbal
lers contracteren bij Chelsea," legt Gullit
uit. „Maar de voetbalindustrie in dit land
is op hol geslagen. Iedere keer als ik een
Engelse speler op het oog heb en infor
meer of hij te koop is, krijg ik meteen een
transferprijs van 25 miljoen onder m'n
neus geschoven. Dat vind ik belachelijke
bedragen. In het buitenland kan ik spe
lers, van wie het contract afloopt dank zij
de Bosman-zaak voor niets krijgen. Dan
zou ik een slecht manager zijn voor Chel
sea als ik toch Engelsen kocht."
De man die zelf ooit voor een bedrag van
18 miljoen gulden verhuisde van PSV
naar AC Milan bespeurt dezelfde ontwik
keling bij andere clubs in de Premier Lea
gue. Onvermijdelijk is dat er ook ladingen
'kneusjes' en geldwolven neerstrijken in
Engeland. „Er worden spelers binnenge
haald die lang zo goed niet zijn als de ge
middelde Britse profspeler, maar ze krij
gen een contract omdat ze goedkoper
zijn."
Politieke discussie
Daarom heeft Gullit, zoals hij bij PSV, AC
Milan, het Nederlands elftal of in de strijd
tegen Apartheid ook altijd het voortouw
nam, deze dagen een politieke discussie
op gang gebracht die tot rigoreuze
veranderingen binnen de Engelse voet
balwereld moet leiden. Er moeten crisis
besprekingen worden gevoerd met de au
toriteiten en zelfs Tony Blairs nieuwe
Labour-regering moet erbij worden be
trokken.
Gullit: „Nu dit land een nieuwe regering
heeft, kan er misschien iets aan het pro
bleem worden gedaan. Het heeft geen zin
om nog een paar jaar door te zeuren over
al die buitenlanders die maar binnenval
len. Ze moeten zorgen dat de Engelse
voetballers betaalbaar worden."
Gullit vindt dat spelers als Vialli, Ra
vanelli of andere buitenlandse groothe
den niets kan worden vexweten. „Het is de
fout van het systeem en niet de fout van de
spelers. Mij intex-esseert het trouwens
niets dat de Britse spelers en de vakbond
boos zijn. Het publiek, de aanhang van
Chelsèa heb ik ook nog nooit horen kla
gen. De supporters zijn slechts geintei'es-
seerd in een winnend team. Als Chelsea de
bekerfinale wint, zijxx zij gelukkig. En ik
ook!"
Mede dank zij het succesvolle avontuur in
het toernooi om de FA Cup en de indiuk-
wekkende optredens van één van zij n bui
tenlandse aankopen heeft Gullit het pu-
bliekin Londen op zijnhandgekregen. De
aanhang van Chelsea heeft Gianfx'anco
Zola gekozen tot beste speler van het sei
zoen 1996/'97. De 3 0-jarige mini-interna
tional van Italië heeft de 'Blues' een swin
gende stijl gegeven en is in z'n eentje op
het bijna geheel verbouwde Stamford
Bridge vei'antwoordelijk voor de
heeft van alle spelers. Het lijkt hem ge
makkelijk af te gaan, maar dat is nu juist
de kunst bij een speler als Zola."
Opgelucht
Op het moment dat Gullit de op het EK
vorig jaar tegen Duitsland falende Itali
aan - hij miste een cruciale strafschop -
weghaalde uit de Serie A, was men bij Par
ma opgelucht. Zola zou eeuwig hebben
gebotst met Hxnsto Stoitsjkov en op zijn
retour zijn. „En nu," lacht Gullit in zijn
vuistje, „vi'agen ze zich af hoe ze hem ooit
hebben kunnen laten gaan. In de kranten
spreken ze er schande van. Spelers als Zo
la zouden een betere behandeling verdie
nen."
Zola zelf, die zonder voetbal-outfit op een
doordeweekse dag op het Imperial Colle
ge-complex van Chelsea meer weg heeft
van een lichtgewicht jockey uit de Grand
National, bevestigt de woorden van zijn
trainer. „Wat Ruud zegt, klopt. Nadat ik
op het EK die penalty had gemist tegen de
Duitsers kreeg ik de indruk dat steeds
meer mensen in Italië hun twijfels over
mij hadden. Ik ben het seizoen nog begon
nen bij Panna, maar binnen en buiten het
veld ging het al gauw helemaal verkeerd
met de club. Het werd een grote xutzooi.
Eenmaal uit het troebele water opgevist
door Gullit, leefde Zola op Stamford
Bridge weer helemaal op. De bewei'ingen
vanuit Italië dat hij een 'ti'oublemaker' is,
lijken nergens op gestoeld. Zola staat in
de spelersgroep van Chelsea bekend als de
'funny' man met de beste humor van alle
maal. Sommigen noemen hem de 'Fonz',
ooit uitgebeeld door de Amerikaanse ac
teur Henry Winklei'. Loopt in het stadion
in elk geval met een veel bredere smile
rond dan de verongelijkte en zijn op de
bank belande landgenoot Gianluca Vialli
Als hij deze ochtend voor een Engelse fo
tograaf moet poseren en een reeks van be
velen ('kin omhoog, smile, doe je mond
dicht'), zegt hij in vlekkeloos Engels: 'Wat
zal ik met m'n oi-en doen?' Na een wed-
strijd tegen Sheffield Wednesday liet hij
een BBC-interviewer en zijn camei'a-man
schuddebuikend achter. Sheffields Peter
Atherton had hem 90 minuten als een
waanzinnige gedekt. 'How did you like it?
vroeg de BBC-verslaggever. ,,I prefer my
wife...," antwoox-dde Zola droog.
Kleiner shirt
Acht maanden de onbetwiste nummer één bij de club. De resterende vier maanden
de minstens zo duidelijke nummer twee bij de Nederlandse ploeg. Natuurlijk
heeft Misha Latuhihin het er vaak moeilijk mee gehad. „Na Atlanta wil ik eerste spel
verdeler zijn, anders houd ik ermee op", zei hij al in 1994. Nu het eindelijk zover is en
Latuhihin in elk geval in de World League de eerste viool speelt in de gouden volley -
balploeg van Atlanta, wil de spelverdeler liever niet meer herimxerd worden aan die
ferme uitlating. „Iklxeb die mening herzien", zegt de 26-jarige spelverdeler. „Ik maak
mijn carrière niet afhankelijk van het feit of Blangé er wel of niet is. Waarom zou ik?"
zo heel lucratief. Voor mij zou het goed
zijn een World League-finale te spelen."
Net als bondscoach Toon Gerbrands
denkt Latuhihin overigens dat het nog
heel lastig zal worden die finale (de eei'-
ste week van juli in Moskou) te bereiken.
„Het is toch een nieuw team waarmee we
begonnen zijn."
Waarom zou hij, die in zijn eerste jaar
België bij Zonhoven, 'een aardig
seizoen' had? Ja, waarom zou hij, die vol
gens Maaseik-speler Richard Schuil, de
andere 'Belg' in de selectie, geen aai-dig
seizoen had maar wekelijks domweg de
pannen van het dak stond te spelen? „Te
gen hem was ik inderdaad goed", glim
lacht Latuhihin. „Waarom zou hij?",
vindt ook bondscoach Toon Gerbrands.
„Latuhihin is gewoon de spelverdeler
van het Nedexiands team. Ik wil het
woord Blangé vooxiopig niet meer ho
ren."
Terwijl Blangé wel degelijk rondwaaxt in
de Amsterdamse Sporthallen Zuid, waai
de Nederlandse volleybalploeg zich
voorbereidt op de World League, die
mox-gen en overmorgen begint met de
'double' tegen Korea in Groningen. Nee.
niet alleen de geest van Blangé, maar de
man in levende lijve traint twee keer per
week mee. En schikt zich in zijn (voorlo
pig) ondergeschikte rol. „Hij staat rustig
een kwartier te servex-en. In bepaalde oe
feningen zelfs tepassen, dat heeft hij nog
nooit gedaan", zegt Latuhihin.
Vier jaar Nedexiands volleybalteam
brachten Latuhihin onder meer een zil
veren WK en een gouden olympische me
daille op, maar weinig epuwige roem.
Simpelweg omdat een tweede spelverde
ler zoiets is als een reservekeeper in het
voetbal. Een man die bitter weinig kan
sen krijgt. Met als grote verschil dat een
spelverdeler in het volleybal, anders dan
een keeper bij voetbal, de spil is waar het
team om draait. Op de momenten dat zijn
kansen zich voordeden, merkte Latuhi
hin onmiddellijk een omslag in het team.
„De World League-finale van '94 heb ik
bijna helemaal gespeeld omdat Peter ge
blesseerd was. Hij speelt dan ook ineens
geexx enkele rol meer De ploeg weet dat
ze het met jou moeten doen en dan geven
ze je ineens het vertrouwen."
Hem vergelijken met voorgangers heeft
daarom geen enkele zin, vindt Latuhi
hin. „Toen ik kwam werd ik afgezet te
gen Avital Selingex; de vorige tweede
spelverdeler. Maar ik ben een ander type.
Ik word nu vex-geleken met Blangé, dat
slaat ook nergens op. Blangé heeft speci
fieke kwaliteiten waarvan het maar de
vraag is of ik ze ooit bereik. Met zijn leng
te en zijn snelle polsen kan hij een snel
heid in het spel bx-engen die denk ik geen
spelverdeler ter wereld heeft. Ik zal naar
dat niveau toe moeten groeien. Dat kan
niet meer alleen door te trainen, ik zal
ook moeten spelen."
En speeltijd kreeg Latuhihin vooralsnog
weinig. In Atlanta bijvoorbeeld kwam
hij slechts twee keer in actie. Tijdens de
kansloos verloren poule wedstrijd tegen
Italië en tijdens de moeizaam gewonnen
kwartfinale van Bulgarije. Die gouden
medaille voelt ondanks dat toch als echt
Volleyballer Misha Latuhihin krijgt aanwijzingen vaix bonscoach Toon Gerbrands. „Spelverdeler tijdens de Olympische Spelen
in Sydney, dat is mijn doel." foto Roland de Bruin/GPD
van hem.,Ik heb mijn bijdrage geleverd.
Dat was nu eenmaal mijn rol. Ik kwam er
alleen in als Peter geblesseerd was, of
echt heel slecht." Het eerste kwam meer
voor en dat ook nog slechts sporadisch.
Nochtans voelt hij geen druk voor het be
gin van de World League. „Het vertrou
wen is er wel, ook bij demedespelex-s. An
ders begin je er niet eens aan."
Natuurlijk hoopt Latuhihin tijdens de
Wox'ld League een onoverbrugbare voox~-
sprong' op te bouwen op Blangé, die pas
bij het EK in september in eigen land
weer beschikbaar is voor de nationale
ploeg. „Ik probeer een hoeveelheid kre
diet op te bouwen waardoor de bonds
coach wellicht zegt: Jij speelt ook het
EK. Maar het is geen doel op zichzelf
meer. Ik zie het Nederlands team vooral
als het investeren in mezelf." Met inves
teren in zichzelf bedoelt de Limburger
het verdienen vaix een lucratief contract
in een nog verder buitenland dan België.
Hij windt daar geen doekjes om.
„Voor aanvallex-s is dat gewoon gemak
kelijker", wijst Latuhihin op Schuil, die
na zijn eerste Belgische seizoen de aan
biedingen voor het uitzoeken heeft.
„Voor mij is wel wat belangstelling uit
Italië maar niet zo heel concreet en niet
Stapje terug
Hij vindt het daarom ook nog te vroeg de
nieuwe bondscoach Toon Gex-brands af j
te zetten tegen Joop Alberda (de oude).
..Het is moeilijk te vergelijken. Had Joop
deze groep gehad dan weet ik niet hoe hij
het had gedaan. Hij hoefde in het laatste
jaar voor Atlanta eigenlijk alleen de
groep scherp, geconcentreerd, te hou
den. In vergelijking daarmee is het voor
de hele ploeg nu een stapje terug. Toon is
rechtlijnigei-, dat kan ik wel zeggen. Joop
was meer een filosoof. Maar misschien is
het gewoon wat de groep op een bepaald
moment nodig heeft."
Latuhihin is als zoon van een Molukse
vader en Nederlandse moeder één van de
weinige gekleurde volleyballers in Ne-
dexiand. „Omdat Marokkanen, Turken,
Molukkers en Antillianen toch meestal
uit minder bedeelde gezinnen komen,
derxk ik. Ze gaan niet volleyballen maar
voetballen. Als ik in de Molukse gemeen
schap kom, bij een feest of zo. merk ik dat
ze me kennen. Vorig jaar was ik bij een
jeugdproject ih Utrecht, daar hadden ze
tot mijn stomme verbazing een heel prik
bord met knipsels over mij. Ze volgen
me, zijn trots op me Maarzo'n rolmodel-
functie als Simon Tahamata heeft gehad,
hejb ik natuurlijk lang niet."
Wat niet is, kan nog komen natuurlijk.
„Ik denk dat Petervolgend jaar stopt. Hij
is nu 32. Dan zou ik weieens de spelver
deler tijdens de Olympische Spelen van
2000 in Sydney kunnen zijn. Naluui'lijk
is dat mijn doel." Tegen die tijd is Taha
mata vast al goeddeels vergeten.
Jaap Kiers
Rxiud Gullit en assistent Graham Rix houden een oogje in het zeil bij de traiixing van Chelsea aaxx de vooravond van de finale om de
FA Cup tegen Middlesbrough. foto Justin Williams/ANP
'ooohhhs' en 'aaaahhhs'. Het legioen
heeft hem na zijn transfer van Parma in
november vorig jaar razendsnel in het
haxf gesloten, zoals men eerder al Ruud
Gullit met veel liefde en wannte ontving.
De kleine man, in zijn beginjaren bij Na-
poli bezitter van het door Diego Marado-
na achtei'gelaten shirt met nummer tien
en later reuzendoder bij Pax-ma tegen
Ajax in de Exiropa Cup, is het bx-ein van
Chelsea's Europees gevulde ruif.
Gullit beweert niet versteld te staan van
de impact die Zola heeft in de Premier
League. „Hij is de man die voor Italië te
gen Engeland op Wembley de winnende
goal maakte, die tegen de topclubs zoals
Manchester United dit seizoen wereld
goals scoorde en die de beste techniek
De middenvelder, die als enige speler in de
Premier League met een kleiner gemaakt
shirt speelt, zegt op zijn beurt dat Chelsea
vooral aan Gullit het bereiken van de be
kerfinale heeft te danken. „Ruud is de
eerste trainer die ik ken die echt geen on
derscheid maakt tussen spelers en maling
heeft aan hun status. Het interesseext hem
echt geen zak wie hij teleurstelt. Vialli zit
op de bank en dat vindt-ie niks. Hij rea-
geei't zich af in de kranten, maar ik heb
niet de indxuk dat Ruud daar een seconde
wakker van ligt. In de spelersgroep vin
den ze dat px-achtig. Iedereen is voor Ruud
gelijk."
Zola geniet net als Gullit van het leven in
Engeland. Hij doet bijna dagelijks bood
schappen voor zijn vrouw in de super
markt, omdat hij het 'gezellig vindt om
onder de mensen te zijn'. In Londen ver
drinken zelfs de supersterren in de druk
te. „Je kan hier lekker je zelf zijn. Ruud
wil dat de spelers i-egelmatig met elkaar
uitgaan. Dat bi-engt de jongens in sociaal
opzicht dichter bij elkaar Dat had ik in
Italië nooit meegemaakt. Een tx-ainer die
wil dat de jongens het af en toe flink op
een zuipen zetten. Maar hier kan dat. En
het werkt. De teamspixit is great. Daarom
wil ik voor Rudi graag die beker win
nen..."
Marcel van der Ki aan
