VS blijven rol spelen in Israël
Medak, reconstructie van een zuivering
PZC
Overeenkomst versterkt frustraties partijen
Moment van hoop
feiten en meningen
Hebron-akkoord trekt nieuwe scheidslijn op politieke landkaart
donderdag 16januari 1947
donderdag 16 januari 1997
van onze correspondent
in Tel Aviv
Ad Bloemendaal
Zwijgend stonden premier
Benjamin Netanyahu en
president Jasser Arafat gister
ochtend vroeg naast de Ameri
kaanse bemiddelaar Dennis
Ross. Het was een toonbeeld van
berusting over alles waarin ze
zich de afgelopen maanden heb
ben moeten schikken.
Arafat wilde geen letter wijzi
gen in de Oslo-akkoorden die hij
eerder met Israël was overeen
gekomen. Uiteindelijk moest hij
akkoord gaan met een veel late
re hergroepering van het Israë
lische leger op het platteland
van de Westelijke Jordaanoever.
Netanyahu eiste aanzienlijke
veranderingen in het akkoord
over Hebron, maar moest zich
schikken in cosmetische aan
passingen. Hij had het liefst de
verdere hergroepering willen
vergeten, maar heeft zich neer
gelegd bij een terugtrekkings
operatie voor september 1998.
Maar het opmerkelijkst is de in
tensieve bemoeienis van de Ver
enigde Staten met het onder
handelingsproces. Dat is iets
waar Likoed-regeringen tot nu
toe steeds mordicus tegen zijn
geweest omdat het de indruk
wekt dat ze zwichten voor Ame
rikaanse druk. Netanyahu had
echter geen keuze omdat, an
ders dan onder de vorige rege
ring, een elementaire vorm van
vertrouwen tussen de Israëli
sche en Palestijnse onderhande
laars ontbreekt. Maanden van
intensief onderhandelen heb
ben daarin weinig verandering
gebracht en dus zal Amerika een
zware rol moeten blijven spelen.
Nachtmerrie
Premier Netanyahu zal moeite
hebben zijn critici uit te leggen
waarom hij niet gewoon de on
der de vorige regering bereikte
regeling over Hebron heeft
overgenomen. Hij kan ze moei
lijk vertellen dat hij door de be
sprekingen eindeloos te rekken
de indruk wilde wekken dat hij
voor de veiligheid van de vier
honderd kolonisten vocht. De
uiteindelijk bereikte verande
ringen zijn immers voorname
lijk van cosmetische aard.
De vierhonderd kolonisten in de
stad Hebron zijn in ieder geval
niet onder de indruk. Wat ze
willen zijn geen veiligheids
maatregelen, maar mogelijkhe
den om van Hebron 'weer een
joodse stad te maken', de nacht
merrievan de 120.000 Palestijn
se bewoners. Ze worden ge
steund door kolonisten elders
op de Westelijke Jordaanoever
en door aanhangers van rechtse
groepen in Israël.
Drie fasen
Netanyahu zal ook de rest van
de overeenkomst - de hergroe
pering op de Westoever in drie
fasen voor september 1998 - aan
zijn natuurlijke achterban pro
beren te verkopen. Hij zal daar-
bij aanvoeren dat de 'specifieke
militaire locaties' waarover Os
lo spreekt nog moeten worden
gedefinieerd. En hij zal zeggen
dat er geen sprake van is dat de
Palestijnen straks negentig pro
cent van de Westoever beheer
sen, zoals ze zelf zeggen. Al tij
dens de onderhandelingen over
Oslo heeft het leger geadviseerd
dat de militaire locaties veertig
a vijftig procent van het gebied
moeten beslaan en als het aan
Netanyahu ligt, zal het nog
meer zijn.
Maar het zal hem allemaal wei
nig helpen. Het Hebron-ak
koord en de bijlagen een nieuwe
scheidslijn getrokken op de Is
raëlische politieke landkaart.
Aan de ene kant staan de voor
standers van een verdere uit
voering van het vredesproces -
hoe verdeeld ze onderling ook
zijn. Aan de andere kant staan
de achterblijvers, de onverzet
telijke ideologen voor wie het
opgeven van delen van Land Is
raël verraad betekent aan de
zionistische zaak. Over de mo
gelijke gevolgen van internatio
nale isolatie liggen zij niet wak
ker omdat ze ervan uitgaan dat
de Arabieren en de 'goyim' in
het algemeen zich toch nooit
zullen neerleggen bij een joodse
staat. Het masochistische ele-
Een Palestijnse marktkoopman schudt ter verzoening de hand van Noam Amon, de woordvoerder van
de joodse kolonisten in Hebron. foto Adam Amsinck/AP
ment - ook aan Palestijnse kant
- wordt in analyses van de situa
tie in het Midden-Oosten vaak
onderschat.
Netanyahu is met het onderte
kenen van het akkoord over het
hek geklommen dat de twee
groepen scheidt. En hij neemt
een aanzienlijk deel van rechts
Israël met zich mee. Dat heeft
het voordeel dat voortgang in
het vredesproces nu bijna auto
matisch de steun geniet van het
overgrote deel van de Israëli
sche bevolking. In de tijd van
het vredesakkoord met Egypte
is vaak gezegd dat alleen cle Li-
koed - in de persoon van Mena-
chem Begin - de hele Sinaï kon
opgeven. En alleen een Likud-
premier kan een overgrote
meerderheid van het parlement
achter een terugtrekking uit
Hebron krijgen.
Het wil niet zeggen dat Ne
tanyahu ideologisch is omge
keerd als Paulus op de weg naar
Damascus. Hij is nog steeds
voorstander van een Groot Isra
el, maar beseft nu dat hij dat
principe niet kan uitvoeren en
tegelijkertijd premier kan blij
ven. Gesteld voor die keuze
heeft de over-ambitieuze Ne
tanyahu besloten zich met cle
stroom te laten meevoeren. Dat
hij nogal eens de indruk wekt te
gen te spartelen, is toneel voor
zijn radicale aanhang en dient
misschien ook om zijn eigen ge
weten te sussen. GPD
van onze correspondent
in Tel Aviv
Ad Bloemendaal
En de winnaar is... Benjamin Netanyahu. Of Jasser
Arafat? Alleen de tegenstanders van het Hebron-
akkoord weten het precies. „Netanyahu is de belang
rijkste winnaar, want een nieuw akkoord bevrijdt
hem van zijn internationale en binnenlandse crisis",
schrijft de Palestijnse commentator Abdelbari
Atwan. Elyakim Haetzni, een uitgesproken vertegen
woordiger van de Israëlische kolonisten, meent daar
entegen dat Netanyahu is ontmaskerd als 'een
zwakke en onbetrouwbare man', die niet in staat is
weerstand te bieden aan 'Arafat de terroristenleider'.
Hoe het ook zij, het is duidelijk dat het Hebron-ak
koord en de lijdensweg van de onderhandelingen zo
wel in Israël als in de Palestijnse gebieden een spoor
van diepe frustratie hébben achtergelaten. Of die
frustratie zich zal ontladen in geweld zal de komende
maanden moeten blijken.
De jurist Haetzni, voormalig Knessetlid en inwoner
van de nederzetting Kiryat Arba bij Hebron, is een
van de bekendste rechtse ideologen. Een dag voor de
ondertekening somde hij in het dagblad Yediot Acha-
ronot op wat Netanyahu aan Arafat heeft verspeeld:
„Hij heeft hem de hele stad Hebron gegeven, en alleen
in de marge mag het Israëlische leger het joodse getto
blijven verdedigen.
Geen eerbied
„Waarom hebben we Netanyahu geloofd? Waarom
wilden we niet dat iemand iets kwaads over hem zei?
schrijft Haetzni. „Waarom hebben we onze ogen ge
sloten voor de tekenen van zwakte, verwarring en
draaierij? Omdat we de bittere waarheid niet onder
ogen wilden zien, dat de man die wij aan de macht'
hebben geholpen het Land Israël de genadeslag toe
brengt." De argumenten en de conclusies zijriradicaal
anders, maar het hetzelfde soort machteloze woede
heerst ook aan de Palestijnse kant. Arafat is weer eens
gezwicht voor Amerikaanse druk, is de mening van
zijn tegenstanders. Commentator Abdelbari Atwan
schrijft in het internationale Palestijnse dagblad Al-
Quds al-Arabi over 'een gevaarlijk precedent'. Daar
mee doelt hij óp de Palestijnse aanvaarding - via het
nieuwe akkoord - van Israëlische schendingen van
bestaande overeenkomsten. Het. vredesproces heeft
daardoor aan geloofwaardigheid verloren, meent hij.
Atwan wijst erop dat ook Jitschak Rabin tijdschema's
omschreef als 'niet heilig', Maar nu Netanyahu re
geert, is de toestand dubbelzo ernstig „want hij heeft
met alleen geen eerbied voor data en tijdschema's,
maar ook niet voor overeenkomsten". De Amerikaan
se garanties zijn volgens de Palestijnse commentator
even weinig waard als vals geld. GPD
Na een lange periode tussen hangen en wurg
dan eindelijk enige vooruitgang geboekt ir
vredesproces in het Midden-Oosten. De Isrt
sche premier Benjamin Netanyahu en de Palesti
leider1 Jasser Arafat zijn het eens geworden over
volgend element uit het Akkoord van Oslo. Bir
korte tijd vertrekt het grootste deel van de Israëli:
troepen uit Hebron en op wat langere termijn volg
rugtrekking van militairen van het platteland vaj
Westoever.
De nu berêikte overeenkomst vormt de uitkomst
maandenlang taai onderhandelen. Likoed-leider
tanyahu, die eind mei van het vorig jaar met een
kleine meerderheid de verkiezingen won van de le:
van de Arbeiderspartij Peres, heeft zijn uiterste besl
daan op alle mogelijke vertragingstactieken. Hij
die vergezeld gaan van kleine pesterijen als de slui
van het kantoor van een Palestijnse parlementariè
het Arabische deel van Jeruzalem en de opening
een eeuwenoude tunnel onder de oude stad, aldu:
verontwaardiging van de Arabische wereld over
afroepend.
De Israëlische premier heeft waarschijnlijk steeds 1
wel geweten dat hij de vredesonderhandelingen we
waar kon frustreren, maar dat het proces niet volle
kon worden stopgezet. Netanyahu is niet alleen scl
plichtig aan zijn achterban, hij heeft ook te maken
de grote minderheid in zijn land die ervan overtuig
dat er geen andere keus is dan die voor de vrede. Er
ternationaal wordt onder leiding van de Verenigde
ten onophoudelijk druk op hem uitgeoefend om in
sprek te blijven. Hoe schoorvoetend ook, de pren
moet wel steeds opnieuw een stap zetten.
In de komende dagen zullen de kolonisten in Israël,
zich in de loop der jaren hebben gevestigd in de bez<
gebieden, roepen over gebroken beloften en verrs
De premier kan daaruit leren dat hij domweg nooi
staat zal zijn aan al hun verlangens tegemoet te kon
Hij heeft te maken met de politieke werkelijkheid
hem dwingt tot voortgaande onderhandelingen,
werkelijkheid wordt ook onderkend in zijn kabine:
in het Israëlische parlement, de Knesset.
De ondertekening van het meest recente akkoord ra
keert een moment van hoop. De onderhandelende p
tijen in het Midden-Oosten waren daar hard aan
Teveel stagnatie van het vredesproces zou leiden
verdergaande verharding van standpunten. Het
verlammend werken op besprekingen die nog moe
worden gevoerd en die over aanzienlijk lastiger kw
ties gaan dan Hebron.
Aan het eind van de rit zal hoe dan ook de zeer omsl
den en emotioneel uiterst beladen status van Jeruzal
aan de orde moeten komen. Netanyahu heeft daar
herhaling een voorschot op genomen door te bezwe
dat de Heilige Stad ondeelbaar is. De tijd zal leren
niettemin ook over de toekomst van Jeruzalem ond
handeld zal moeten worden zonder dat van welke zi
dan ook absolute voorwaarden gehandhaafd kunt
blijven.
Nederlanders betrokken bij oorlogsmisdaden in Servische enclave
Werd hij op de vlucht
doodgeschoten of ver
moord? De beroepssol
daat Johannes Tilder, vrij-
williger in het Kroatische
leger, kwam op 16 mei
1994 in Servische gevan
genschap om het leven. In
de weken daarvoor werd
hij uitvoerig onder
vraagd. Welke rol speelde
hij als pelotonscomman
dant bij de zuivering van
de Medak-enclave? Voch
ten er meer buitenlanders
mee in het Kroatische le
gerEn wat was de rol van
de Nederlands-Kroati-
sche Werkgemeenschap?
van onze verslaggever
Rob Siebelink
Hij was opeens verdwenen.
Johannes Tilder, beroeps
officier in het Nederlandse le
ger, had zijn biezen gepakt en
zijn collega's op de NAVO-basis
in het Duitse Seedorf zouden
hem nooit meer terugzien.
Tilder was mentaal gebroken
toen hij deserteerde. Een ver
broken verloving van zeven jaar
had hem radeloos gemaakt en
daarna werd hem zijn lang ver
wachte promotie afgenomen.
Na een stevig drinkgelag kroop
Tilder dronken achter het stuur
en raakte betrokken bij een au
to-ongeluk. Hij werd direct ge
degradeerd.
Niemand wist waar de blonde
man uit Enkhuizen verbleef,
totdat hij zelf zeven maanden
later contact zocht met zijn fa
milie. Het was een telefonisch
smeekbede aan zijn stiefvader
om hem te helpen uit het Franse
Vreemdelingenlegioen te ont
snappen. Tilder deserteerde op
nieuw. TeruginNederlandwerd
hij door de krijgsraad tot twee
maanden gevangenisstraf ver
oordeeld.
In het najaar van 1991 ver
scheen in de Nederlandse kran
ten een opmerkelijke oproep.
Een clubje dat zich de Ne-
derlandse-Kroatische Werk
gemeenschap (NKW) noemde,
riep vrijwilligers op.om in Kroa
tië te vechten in haar onafhan
kelijkheidsoorlog. De drijvende
kracht achter de NKW was
Douwe van der Bos uit het Frie
se Oldelamer, een coming man
in de reehts-extreme partij
CP'86.
Tilder, die zich nooit geïnteres
seerd voor de politiek., was geïn
teresseerd. In het najaar van
Elk huis werd met cle grond gelijk gemaakt. De foto werd kort na de terugtrekking van de Kroatische troepen genomen en toont een ver
woest Citluk. foto GPD
1991 kwamen hij en vijfentwin
tig andere kandidaten bijeen in
Amersfoort. Van der Bos en Gui-
do ten Broeke waren er namens
de NKW, en nog een oudere man
die zich voorstelde als Van
Noort, een gepensioneerde ex-
sergeant uit Bergen op Zoom.
Van de vijfentwintig bleven er
na die bijeenkomst twaalf over.
Later ontmoette Tilder de
NKW-top nog een keer, samen
met een andere kandidaat: Ed
win Hoovens uit Venlo. Van dei-
Bos gaf Tilder en Hoovens op
dracht naar Zagreb te gaan om
de aankomst van een grotere
ploeg Nederlandse soldaten
voor te bereiden.
In Kroatië kreeg Tilder het groe
ne licht voor het over laten bren
gen van de andere Nederlan
ders: Rik Grauwert, Joost van
Dijk, Raymond van der Linden,
Ronald Geurts, Mare Molenaar,
André van der Aart en Martin de
Porres.
De Nederlandse eenheid waar
mee Tilder in Gospic arriveerde,
bleef korter dan de bedoeling
was. In het voorjaar van 1992
besloot Kroatië, na buitenland
se druk, een einde te maken aan
de aanwezigheid van buiten
landse vrijwilligers en huurlin
gen. en werd de Nederlandse
eenheid ontbonden. Alleen Til
der en Raymond van der Linden
bleven.
Inmiddels was Tilder opge
ldommen tot plaatsvervangend
commandant van de Negende
Kroatische gardistenbrigade
Vukovi (Wolven). Meer dan eens
werd hij er met zijn mannen op
uit gestuurd om de Medak-en-
clave te verkennen. Pikant is de
rol van Unprofor, die het Kroa
tische leger volgens Tilder van
belangrijke informatie voorzag.
Op 8 september bracht, zo staat
in de verhoren van Tilder, Josip
Krmpotic, de commandant van
de verkenningscompagnie, het
bevel over tot de aanval op de
Medak-enclave. Het handjevol
Servische verdedigers dat er
bleek te zijn, had zich verscho
len in een bunker. Tilder: „Met
twee granaten werd de bunker
verwoest en daarna werd er niet
meer uit gevuurd."
Ivanka 'Ika' Rajcevic wilde niet
vluchten. Even daarvoor waren
zij en haar familie ruw uit hun
slaap gewekt door een mortier
granaat, die vlakbij haar huis in
Citluk was ingeslagen. „Mijn
invalide zoon. kon niet weg. Ik
wilde hem niet alleen achterla
ten." Rajcevic overleefde het.
Haar invalide zoon niet. Die
werd later onthoofd terugge
vonden.
Ika Rajcevic kroop door het oog
van de naald. Al kort na de eer
ste explosies dook een Kroati
sche eenheid op voor haai' wo
ning. „Ineens zag ik een soldaat
voor het raam staan en hij zag
mij. Hij sloeg het glas kapot en
gooide een granaat naar binnen.
De explosie verwondde mij, en
daarna kwam diezelfde soldaat
naar binnen en begon in het wil
de weg te schieten."
De bloedende Rajcevic deed als
of ze dood was. Het betekende
haar redding. „Er waren een
paar soldaten bij die een buiten
landse taal spraken. Ik kon het
niet thuisbrengen, maar het leek
op Duits. Het waren lange
jongens, langer dan de Kroati
sche soldaten, met kortgeknipt
blond, haar. Ze droegen andere
uniformen. Een Kroatische sol
daat kreeg de opdracht om iets
te vertalen: „'Dit is een Servisch
dorp, dood alles en iedereen,
hier is niets Kroatisch te vin
den'."
Bobici
Tilder stuitte die eerste dag nau
welijks op tegenstand. Hij kreeg
opdracht verder op te rukken
naar het zuidelijker gelegen
dorpje Bobici, dat zonder een
schot werd ingenomen. De
schaarse overlevenden spreken
steeds weer over een groep bui
tenlandse militairen, die los
van de Kroatische eenheden
opereerden. „De buitenlanders
hadden iets om hun nek hangen
wat leek op een walkie-talkie,
en ze droegen andere unifor
men. Ze waren langer, er was er
niet een bij met zwart haar zoals
wij Joegoslaven, en leken vrij
jong. Ze praatten luid met el
kaar. Ik ben er niet zeker van
wat voor taal dat was. Het leek
op Duits, dat heb ik lang gele
den op school een beetje ge
leerd", zegt Dusen Milinic, die
zich dagenlang schuil hield en
uiteindelijk wist te vluchten.
Wie waren die blonde, lange
jongens? Tilder zweeg als het
graf over de mysterieuze groep
en weigerde volgens zijn mili
taire ondervragers ook maar een
woord te zeggen over de Neder
landse betrokkenheid. VN-g'e-
neraal Jean Cot zou in een ver
trouwelijk rapport vaststellen:
„De hele Medak-enclave was
vanaf het begin het onderwerp
van een systematische en ge
welddadige etnische zuivering.
Deze begon waarschijnlijk di
rect na de verovering op 9 sep
tember door de Kroatische troe
pen en de speciale politie."
Gewonde man
Een week nadat de aanval was
begonnenhoorde Unprof or van
gevluchte Serviërs dat een grote
groep mensen was achtergeble
ven op een beboste berghelling,
die de Dikkop (Debela Glava)
werd genoemd. Op bevel van
Cot trok een Franse VN-eenheid
naar de heuvel in een poging ze
te ontzetten.
De Fransen kwamen bijna een
weekte laat. Volgens Tilder had
het noodlot zich al vijf dagen
eerder over de groep voltrok
ken. Later, toen de Enkhuize-
naar gevangen was genomen,
zou een overlevende van de De
bela Glava zich bij de Servische
militaire autoriteiten melden en
het verhaal in grote lijnen be
vestigen. Het ging om Mirko Pil-
ja, die vertelde dat zich op de
Dikkop een groep van zo'n zes
tig mensen had verborgen. Veer
tig ervan hadden, opgejaagd en
ten einde raad, een uitbraakpo-
ging ondernomen, zo vertelde
hij. „Het liep fataal af. Ze wer
den allemaal neergemaaid."
Na een week van onderhande
len bereikten de VN een moei
zaam akkoord. Maar pas op 17
september betraden Canadese
en Franse VN-eenheden de en
clave en herstelden de oude
grenzen. Het dorpje Citluk was
toen al met de grond gelijk ge
maakt. Canadese 'sweepteams'
vonden de eerste dagen achttien
lichamen. Zij waren allen op een
gewelddadige en bovendien op
een wrede manier op het leven
gekomen, rapporteerden de
VN-artsen van de teams.
Unprofor concludeerde: „Elke
suggestie dat dit gedaan is door
individuele soldaten zonder een
bevel van hogerhand, moet di
rect van de hand worden gewe
zen. Er zijn ovei'duidelijke indi
caties dat dit een centraal
geplande en gecoördineerde ac
tie is geweest."
Onderscheiding
Tilder viel een half jaar later in
de handen van de Serviërs en
vertelde hen zi jn verhaal. In het
verhoor van 12 april 1994
merkte hij op: „Ik heb als
plaatsvervangend commandant
niets gedaan om misdaden te
voorkomen. Dat durfde ik niet.
Als ik maatregelen had geno
men. hadden ze mij gedood."
Het was de bedoeling de Neder
lander te berechten, maar Tilder
kwam op 16 mei 1994 onder on
duidelijke omstandigheden om
het leven. De officiële versie is
dat hij op de vlucht werd dood
geschoten, al sluit de Servische
rechter Strbac niet uit dat Til
der het slachtoffer werd van een
wraakactie.
Op dit moment verblijft een af
vaardiging van het Oorlogstri
bunaal in de Joegoslavische
hoofdstad Belgrado en Banja
Luka (Bosnisch-Servië), waar
zij onderzoeken wat er in' de Me
dak-enclave is gebeurd. GPD
Indonesische oorlog
In de westelijke sector van het
front in Mèdan zijn dinsdag bij
eén gevecht twintig Indone
siërs gedood. In Semarang
werd een Nederlandse pa
trouille door artillerie bescho
ten. Een republikeins rege
ringscommuniqué zegt dat de
Nederlanders bij Palembang
Japanse krijgsgevangenen lie-
téia vechten tegen de Indone-
TBC-besmetting
Geruchten doen in Vlissingen
en Middelburg de ronde dat op
bepaalde scholen tbc-besmet-
ting heerst. De schoolartsen-
dienst vindt echter dat de ge
ruchten sterk overdreven zijn.
Ouders hoeven zich niet nod
loos ongerust te maken. Zei
wanneer de huidreactie pos
tief uitvalt, is er geen spraï
van dat deze kinderen afwi
kingen moeten hebben. Ze zi
nóch zwakker, nóch bevalt
lijker dan anderë kinderen.
Wit achterspatbord
Een landbouwer uit Oos
Souburg verklaarde voor c
kantonrechter in Middelbui
dat, toen hij op zijn fiets wei
aangehouden, hij zijn roe
achterlichtje was verloren e
niet wist dat een gedeelte va
het achterspatbord wit moe:
zijn. De kantonrechter lege
hem twee geldboetes op va
respectievelijk twee en
gulden.
Directie:
K. Scherphuis,
W. F. de Pagteren
F. van de Velde,
Hoofdredactie:
A. L. Oosthoek
M, van Zuilen (adjunct)
©emtraie redactie:
Postbus 18,
4380 AA Vlissingen,
Tel. (0118) 484000;
Redactiefax: (0118) 470102.
's avonds op zondag 1/m
vrijdag: vanaf 19.00 uur.
in het weekeinde:
verwijzing via de
telefonische boodschap
op de kantoren.
Vlissingen:
Oostsouburgseweg 10,
Postbus 18,
4380 AA Vlissingen
Tel. (0118)484000.
Middelburg: Markt 51
4331 LK Middelburg
Tel. (0118) 681000
Goes: Voorstad 22,
4461 KN Goes,
Tel. (0113) 273000.
Terneuzen: Axelsestraat 16,
4537 AK Terneuzen.
Tel. (0115) 694457.
Hulst: Servicepunt:
Boekhandel Duerinck,
Gentsestraat 12,
Tel. (0114) 314058.
Axel: Nassaustraat 15.
4571 BK Axel
Tel (0115)563000.
Zierikzee: Oude Haven 41
4301 JK Zierikzee.
Tel. (0111) 415380.
Opening kantoren:
Maandag t/m vrijdag
van 8.00 tot 17 00 uur.
Openingstijd Zierikzee
8.30-17.00 uur.
Zaterdags in Vlissingen
van 8.00 tot. 10.30 uur.
Bezorgklachten: maandag
t/m vrijdag: op de kantoren
gedurende de openingstijden;
zaterdags tot 14.00 uur:
op de kantoren door de klacht in te
spreken op de band of de
verwijzing op te volgen
©ver0ijjdeimsadvertent5es:
tijdens kantooruren en
uitsluitend maandag-
t/m vrijdagavond van 20.30
tot 22.00 uur en zondagavond
van 20.00 tot 22.00 uur
Tel (0118)484000
Fax(0118)470100,
Abonnementsprijzen:
per kwartaal 92,85,
franco per post 122,00;
per maand 34,00
per jaar 356,50,
franco per post 471,50
bij automatische afschrijving
per termijn 1.50 korting
losse nummers
maandag t/m vrijdag 1,75,
zaterdag 2,50 p.st (alle
bedragen inclusief 6 pet btw)
Postrek.nr.: 3754316
t.n.v. PZC ab.rek. Vlissingen.
Advertentietarieven:
180 cent per mm; minimumprijs
per advertentie 27,-,
ingezonden mededelingen
2,5 x tarief.
Voor brieven bureau van dit blad
ƒ7,- meer.
Volledige tarieven met
contractprijzen op aanvraag
(alle advertentieprijzen
exclusief 17,5 pet. btw)
Giro: 35 93 00, Uitgeverij
Provinciale Zeeuwse Courant B.V.
Vlissingen 4
PZC-ombudsman:
C. van der Maas.
Auteursrechten voorbehouden
Uitgave PZC