Cor Bakker
peddelt met de
stroom mee
bij
Vooral oudere dames smelten
Helmut Lotti
Pianist van Nederland
vrije tijd dinsdag 31 december 1996 39
van harte welkom. Het werd de meest in
drukwekkende periode, van mijn leven
Wat die man me niet allemaal verteld
heeft! Hij heeft zó'n overzicht, dat ik het
nog steeds niet allemaal kan bevatten.
Heus, ook al ben ik tot mijn negentigste
bezig met wat Fischer allemaal weet en
kan, dan kom ik nog maar nauwelijks in
zijn buurt."'
Etalage
Dat hij verder zou gaan in de lichte mu
ziek was zonneklaar. ,,Tja, wat had ik, Cor
Bakker uit Landsmeer, nog kunnen toe
voegen aan de klassieke muziek. Niets,
dacht ik, helemaal niets."
Zijn bootje voer via het cabareteske. Hij
begeleidde Jenny Arean, Marjol Flore,
Frans Mulder en Sylvia Alberts, werkte
mee aan het programma "Podium van de
lichte muziek' en gaf les op de Klein
kunstacademie. ..Het waren een soort
etalagetjes waarin ik zat te spelen. En het
werd blijkbaar een hele grote etalage toen
ik zes jaar geleden bij Paul de Leeuw be
gon."
Vader en moeder Bakker zagen daar dus
niets in („Koot en Bie gingen al uit bij ons
thuis, laat staan Paul de Leeuw"). Maar
ook collega's kwamen waarschuwend bij
hem langs: 'Kijk uit hoor met De Leeuw,
die is slecht voor je naam'. Cor zelf zag
geen problemen. „Ik vond het leuk, ik zat
me kostelijk te amuseren. En dat ik naast
Paul het keurige-jongenimago kreeg, dat
ik me er tegenover zijn verbale geweld
toch altijd wel wist uit te redden, was
weer toeval Er is nooit een slimme regis
seur geweest, of een handige vormgever,
die dat op die manier in het pak gestoken
heeft. Het ging zoals het ging."
De sympathie die het grote publiek voor
Cor Bakker ontwikkelde, voerde het ge
staag varende bootje naar een stroomver
snelling. Een eigen radioprogramma
("Music minded") en inmiddels ook een ei
gen tv-programma ('Cor Co', volgend
seizoen komt er een nieuwe reeks) bij de
TROS, een concertserie met Louis van
Dijk, een eigen combo, een eigen orkest,
een cd als opmaat voor een serie van vijf,
het is Cor Bakker voor en Cor Bakker na
geworden.
Commercieel
Razend druk heeft hij het tegenwoordig,
maar Cor Bakker zit erbij of het gesprek
eventueel ook dagen zou kunen duren.
„Over muziek ouwehoeren is toch het
mooiste wat er is. Mijn eerste solo-cd zou
té commercieel geworden zijn. Begrijp ik
niet. Het is een redelijk commerciële cd en
daarmee bedoel ik dat ie breed is opgezet.
En over ieder stuk dat er op staat heb ik
wel ontzettend nagedacht
De cd gaat de speler in en door de werkka
mer klinkt Bakkers versie van 'Telkens
weer' een liedje (muziek Ruud Bos, tekst
Fnso Wiegersma) dat volgens hem "een
wéreldhit geworden zou zijn als het niet in
Nederland was gemaakt maar in Ameri
ka'.
We luisteren, inclusief het oorgetuigever-
slag van Cor. Dat gaat ongeveer zo
„Introotje, duidelijk het thema neerzet
ten, alsof het een klassiek stukje is, ik heb
erg over de stemvoering via het pedaal na
gedacht, nog een keer het thema, maar
dan solerend, niet te lang, hoor je, anders
wordt het gedreutel, komen we bij de
brug, een beetje Morricone-achtig, wordt
het wel weer tijd voor het thema, maar an
ders, gaan wc de tunnel in, weer zoeken
wat je met de muziek komt doen, einde
van de tunnel in zicht, hè, hè, we zien weer
licht, er is weer symmetrie, het introotje
terug en het verhaaltje afmaken. Hoor je.
ik doe niet zomaar wat.
Aspirientjes
Dat 'té commercieel' zit hem toch nog
even dwars. „Op deze eerste cd heb ik ge
probeerd een paar aspirientjes tussen de
snoepjes te stoppen. Op de volgende cd's
zullen het gaandeweg meer aspirientjes
en minder snoepjes worden. Ik probeer op
een goede manier prettige muziek te ma
ken. Zoals onder meer ook in de concert
serie met Louis van Dijk. Louis studeert
nog steeds keihard, nog stééds. Ik hoop
dat als ik zo oud ben ik ook nog dat en
thousiasme kan opbrengen. Fijn spelen."
„En wie heeft er nou gelijk? De pure jazz
mensen die in de BIM-kelder depressief
zitten te wezen, of muzikanten zoals
Louis en misschien ook ik?
Frans Happel
Toen hij de eerste keer als begeleider van Paul de Leeuw op televisie verscheen, zaten zijn
ouders zich diep te schamen. Hun jongen in gezelschap van die De Leeuw, van die
rotzooitrapper, van die toch ook een beetje een viezerik!
In huize Bakker te Landsmeer trok er een walm door de zo deugdelijk hervormde sfeer. Dat
Cor pianist geworden was, nou ja. Maar dat dit er dan van komen moest.
Cor zelf lacht die herinnering bijna vertederd weg. „Ach, het moest natuurlijk allemaal
ontzettend wennen voor mijn vader en moeder. Wat wil je, in een gezin dat een warm nest
koesterde, maar waarin cultuur, amusement, altijd een zeer bescheiden plaats had. Bij mij
thuis werd er niet aan muziek gedaan, het ging nooit over literatuur."
Inmiddels zullen de ouders van Cor Bakker toch stralen van trots. Moeten ze maar eens met
de rest van Nederland praten. Zo'n aardige verschijning, nietwaar, die Cor, nog steeds een
gewone jongen zonder allures, een fris hoofd, een proper voorkomen en pianospelen dat ie
kan!
Cor Bakker: Hoor je, ik doe niet zomaar wat.
In de door ruim Westfries polderland
schap omgeven woning van Cor Bakker
giechelen we nog wat door over de ge
liefdste schoonzoon van Nederland en
dergelijke kwalificaties.
Allemaal flauwekul, natuurlijk, beslui
ten we. In dit land wordt er al snel over
dreven als een eenmaal in de schijnwer
pers gekomen redelijk aardig mens
gewoon een redelijk aardig mens blijft.
„En wat zou er aan mij voor bijzonders
zijn?", vraagt Cor zich af. „Ik ben als kind
ontzettend diep geraakt door de piano, ik
heb een soort verliefdheid met dat instru
ment gekregen. Dat is alles."
Dat eerste contact met de piano was op de
lagere school. „Ik was tien of elf jaar en in
de klas stond een wra kke piano. Zo'n ech
te ouwe valse rot piano, waarop mijn erg
aardige onderwijzer heel slecht Für Elise
speelde. Niettemin sloeg de vonk over.
Ben ik zelf gaan zitten klooien op die pia
no. Lekker was dat, je hoeft immers zelf
geen klank te maken op zo'n instrument,
het is alleen maar een kwestie van aan
slaan."
Op een ouderavond stelde de onderwijzer
vader Bakker voor om kleine Cor op pia
noles te doen. Vader zei nee. Cor was im
mers geen doorzettertje. Hij had nog nooit
iets afgemaakt. Dan was het postzegels
sparen, dan weer sigarenbandjes, alle
maal bevliegingen.
Melodia
De onderwijzer zocht een compromis in
de vorm van een Melodia, een van piano-
toetsen voorzien blaasinstrumentje.
„Nou, die Melodia kreeg ik. Met ook een
slangetje eraan, zodat je ook op afstand
kon blazen. Liet ik dus wel mijn moeder
blazen. Zat dat mens d'r best te doen om
mij te laten spelen en dan werd ik boos dat
ze voor mij op de verkeerde momenten
ademhaalde." Minutieus vertelt Cor wat
er na de lagere school allemaal gebeurde.
Eigenlijk ongevraagd. Of het zonder meer
hoort bij een interview, al dat verleden.
Maar het is voor hem vanzelfsprekend om
alles wat er aan zijn heden voorafging nog
even op te diepen. Omdat de Cor Bakker
van nu 35 jaar zich nog steeds verbaast
over hoe het allemaal zo gebeuren kon.
„Ik zat in een bootje dat met de stroom
meeging", zegt hij ergens in het gesprek.
Maar het kostte toch een hoop geplons eer
hij in dat bootje geraakte.
Komen we wederom bij vader Bakker te
recht, die wel wilde inzien dat de Melodia
toch zo z'n beperkingen had. Hij beloofde
zijn zoon een studeerpiano, maar dan
moest er les worden genomen, zonder
mankeren. Cor: „Na drie maanden had ik
het echter wel gezien. Nee, niet met die
piano, maar met de lessen. Sonatines van
Clementi en zo, dat werk, terwijl ik heel
iets anders wilde. Louis van Dijk! Ja. dat
was mijn grote held. Die zat ik muziekfo-
netiseh na te spelen, noot voor noot. Dat is
een lange weg, maar het is wel een manier
om die muziek te leren begrijpen.
Op de havo bracht Cor en passant niet
zo'n erg gelukkige tijd door. ..Verschrik
kelijk vond ik hetIn negentig procent van
wat ik moest doen, had ik geen zin. God
zijdank had ik een goede muziekleraar.
Die man was weliswaar een beetje we
reldvreemd, maar wat maakt dat uit voor
iemand die intens met zijn vak bezig is.
Hij kwam met dingen die ik nog nooit ge
hoord en gezien had. Zoals een videoband
met zangeres Cleo Laine, waarop je pre
cies kon zien hoe nauwkeurig het contact
tussen haar en de haar begeleidende pia
nist verliep. Prachtig vond ik dat!
Cor was vijftien toen die muziekleraar
hem adviseerde ballet te gaan begeleiden.
Het bootje vaart weer voorbij. Met de
Cor Bakker (zittend rechts) vormt met Louis van Dijk (zittend links), Edwin Corilius (slaand links) en Frits Landesbergen de Sultans
of Swing. foto Marco Peters
stroom mee. ..Dat was weer zo'n toeval
ligheid. Ik had er natuurlijk nooit aan
gedacht pianist bij ballet te gaan zitten
wezen. Het gebeurde echter wel Improvi
seren bij oefeningen van Scapino. Bij
kleine kinderen, die bijvoorbeeld een
snijboon, een tomaat of een banaan dien
den voor te stellen en dan weer bij oude
ren. die puur met technische oefeningen
bezig waren. Om het allemaal fris te hou
den, ging ik dat langzamerhand in alle
twaalf toonsoorten doen. Zes jaar heb ik
dat werk gedaan. Nooit spijt van gehad."
Verbleef Cor Bakker, die 'zijn vingers af
likte' bij televisie-uitzendingen waaraan
het Metropole Orkest meewerkte en
'kwijlend' naar programma's als 'Music
all in' keek, nog wel steeds op de middel
bare school. Dat pianospelen ook zijn be
roep zou kunnen worden, wilde blijvend
moeilijk tot hem doordringen. „Ondanks
dat de piano alles voor me was, had ik
blijkbaar toch een schop onder m'n kont
nodig. 'Wiens oordeel stel je op prijs'",
vroeg mijn muziekleraar. Nou. natuurlijk
van Louis van Dijk. Daarmoestik dan dus
naartoe. Louis heeft me een hele middag
bijzonder aardig ontvangen. Ik was ze
ventien. Trillend van de zenuwen speelde
ik van alles en nog wat. En Louis zat daar
maar. Met z'n handen voor z'n gezicht. En
zei uiteindelijk: 'Cor. je bent het dood
trappen niet waard als je niet het vak in
gaat'. Ik dacht dat ik de hemel hoorde
spreken."
Gehoortraining
Het Sweelinck Conservatorium in Am
sterdam. Na de havo de absolute zaligheid
ineens. „Alleen al de gehoortraining! Als
kind had ik dat al gedaan, stiekem in bed.
haha, naast dat andere wat je zoal stiekem
in bed kan doen. Luisterde ik onder de de
kens naar de radio, naar muziekprogram
ma's en probeerde ik al fluitend de ak
koorden te onderscheiden. Mijn moeder
begreep er niks van. 'Jongen ga toch sla
pen. morgen is er weer een hele nieuwe
dag', riep ze dan."
Het afstuderen bleek welhaast een fluitje
van een cent. „Behalve het getuigschrift
voor docerend musicus, gaven ze me er
ook maar gelijk het solistendiploma bij en
dat alles bovendien cum laude. Dat laat
ste vond ik wel erg veel eer. Maar dat was,
zeiden ze, omdat ik het maximale uit de
opleiding gehaald zou hebben en boven
dien gaf dat cum laude kans op een beurs
voor het buitenland."
Buitenland. Dat trof. Want boven zijn
held Louis van Dijk had Cor zich inmid
dels ook nog een idool geschapen: de
Amerikaanse componist en pianist Clare
Fischer. „Het duurde ruim drie maanden
eer ik eindelijk antwoord kreeg. Hij had
het helaas erg druk gehad, maar nu was ik
een brief van een mevrouw van zesen
tachtig die schreef dat ze na het zien van
mijn show weer effekes zestien jaar was.
Dat vind ik mooi."
Brieven van een heel ander slag krijgt
Lotti helaas ook. Zo viel er een maand
lang elke dag een brief van dezelfde
vrouw op de mat van zijn huis in Berin
gen, een oud mijnwerkersstadje in Bel
gisch Limburg waar Helmut met zijn
vrouw Kimberley en vijfjarige dochter
Messalina woont. „Die vrouw wilde ge
loof ik met mij trouwen en dat liet ze me
elke dag even weten."
En na het Unicef Gala, waar hij onlangs
optrad, stond er tussen de fans cfie hem
en de andere beroemdheden buiten ston
den op te wachten, een meisje van pak 'm
beet veertien die haar eerste tongzoon op
hem wilde uitproberen. „Ze vroeg 'Hel
mut mag ik je een kusje geven?' Daarbij
dacht ik aan een klein onschuldig zoen
tje. dus ik zei 'welaan, ga je gang'. Maar
voordat ik het wist greep ze mijn hoofd
vast en probeerde ze haar tong naarbin-
nen te duwen om mij een eh Hij durft
het woord tongzoen niet uit te spreken en
krijgt een vuurrood hoofd als wij dat
zonder blikken of blozen wel doen. „Ge
lukkig kon ik nog net op tijd mijn hoofd
wegdraaien en ze heeft dus uiteindelijk
alleen maar mijn wang kunnen likken",
zegt hij waarna hij uitbarst in een aan
stekelijke schaterlach.
Dat hij het imago van Brave Hendrik en
ideale schoonzoon heeft, deert hem niet.
„Dat zijn alleen de schoonmoeders die
dat vinden hoor. De dochters hebben
daar jammer genoeg een andere mening
over", grapt hij. Ook zijn bekendheid er
vaart hij niet als beklemmend. „Ik kan
nog gewoon met mij n dochter naar de su
permarkt. In België kennen ze me wel al
lemaal, schei uit, ik ben d'r beroemder
dan Coca Cola. maar ik heb er geen last
van. Het is eigenlijk alleen maar leuk."
Goede voornemens voor het nieuwe jaar
heeft Lotti niet Wensen wel. Hij hoopt
nog steeds op een muzikale ontmoeting
met zijn grote voorbeeld Luciano Pava-
rotti. Lotti's klassieke avontuur begon
door diens opname van 'Caruso'. „Ik
zong dat meteen mee, waarop mijn ma
nager Piet Roeien direct dacht 'dat moet
op een compleet nieuwe, klassieke cd'.
Zo is het gekomen." Dat een journalist
hem in een artikel een keer 'Pavalotti'
noemde vindt Helmut dan ook geen pro
bleem, maar een eer.
Begin dit jaar ontmoetten de twee zan
gers elkaar in Antwerpen, waar Pavarot-
ti een concert had gegeven. Lotti stond
voor Pavarotti's kleedkamer maar durf
de niet te vragen of hij binnen mocht ko
men. „Gelukkig vroeg hij mij binnen. Hij
zei dat hij gehoord had dat ik "Caruso'
net zo hoog kon zingen als hij en vroeg of
ik zin had om in september, tijdens de
jaarlijkse liefdadigheidsconcerten in
zijn woonplaats Modena, langs te ko
men. Helaas ging dat niet. Onze agenda's
zijn zeer moeilijk op elkaar af te stem
men. Maar in de toekomst lukt het mis
schien wel."
Voor zijn nieuwe cd zong Lotti een duet
met Salvatore Adamo en onlangs ging hij
naar Barcelona om een nummer op te ne
men met Montserrat Caballe, de zange
res die samen met Freddy Mercury het
nummer 'Barcelona' heeft gezongen.
Maar het lijstje met zangers waarmee hij
graag eens samen zou zingen is nog lang
niet afgewerkt. „Bovenaan staat George
Michael, een fantastische zanger vind ik
dat. Ook zou ik heel graag samen met Ce
line Dion op het podium staan of met Oli
via Newton John. Dat is een beetje uit
jeugdsentiment, want ik vond 'Grease'
een geweldige film."
Floor de Booys
Hij is het vocale antwoord op André
Rieu. Met zijn voor het brede pu
bliek verbouwde klassiekers verkoopt
hij elke zaal zonder promotie avond aan
avond uit. Heeft Helmut Lotti eigenlijk
nog wel wensen voor het nieuwe jaar?
In de foyer van het hotel waar het inter
view plaats heeft, loopt hij meteen op
de vleugel af. Zijn stem begeleidt haar-
zuiver het behoorlijk uit de toon gevallen
instrument en al gauw staat hij uit volle
borst te zingen, zich niet meer bewust
van alle mensen die om hem heen staan.
Zevenentwintig jaar geleden werd hij als
Helmut Lotigiers geboren in Sint
Amandsberg, een klein dorpje in de
buurt van Gent. De meeste mensen ken
nen hem inmiddels beter als Helmut Lot
ti. Een wonderbaarlijke mix van Marco
Borsato, André Rieu en Koen Wauters.
Net als André verkoopt hij gigantische
hoeveelheden cd's met hedendaagse be
werkingen van populair-klassieke stuk
ken. Evenals Koen wordt hij aanbeden
door duizenden vrouwen en meisjes en
hij brak net als Marco door in de Sound-
mixshow van Henny Huisman. Het was
zijn moeder die hem aanspoorde daar
aan mee te doen. Tot dat moment in 1989,
waarop hij als tweede eindigde met een
vertolking van het Elvis-nummer 'My
Boy', hield hij zich eigenlijk niet zo heel
erg bezig met zingen.
„Dat deed ik alleen op schoolfeesten en
in vakantiekolonies. Mijn hart ging uit
naar de wielersport", vertelt de populai
re Belgische zanger. Een gele trui zat er
echter voor Lotti niet in. „Dertien wed
strijden reed ik, maar ik ben geen ene
keer aangekomen. Ik had nooit zin om
met doodsverachting naar beneden te
racen en me te pletter te rijden. Al was ik
wel goed in lange afstanden. Op mijn
zestiende reed ik eens 350 kilometer op
één dag."
Wat Lotti nu presteert lijkt eigenlijk ook
wel een beetje op topsport. Van zijn eer
ste klassieke cd 'Helmut Lotti goes clas
sic' werden in België maar liefst 400.000
exemplaren verkocht, in Nederland
225.000. Zijn tweede plaat in dat genre,
met de voor de hand liggende titel 'Hel
mut Lotti goes classic II', is nog maar een
paar weken uit en lijkt het record van de
eerste moeiteloos te gaan breken. In Bel
gië zijn er al 350.000 exemplaren over de
toonbank gegaan en in Nederland is het
schijfje inmiddels platina. Al die cijfers
zeggen de jonge Belg niet zo veel, ze ma
ken hem eerder bang.
„Het akelige is dat ik niet meer vooruit
kan in België. Deze verkoop is zó gigan
tisch. daar raak ik nooit meer boven. In
Nederland is nog wel wat ruimte, maar
we zijn nu voorzichtig bezig met het bui
tenland omdat daar nog een uitdaging
ligt."
Het afgelopen jaar gaf Helmut Lotti con
certen in Wenen. Zuid-Afrika, Parijs en
Praag en overal stonden ze voor hem in
de rij. Wat het geheim van zijn succes is.
weet hij niet zo goed. „Misschien is het
een reactie die voortkomt uit het feit dat
er tegenwoordig heel veel muziek wordt
gemaakt die alleen voor kids bestemd is.
Dance-nummers, house, alles wat je
hoort in de top 50 is alleen maar voor de
jeugd. Er is niets meer voor oudere men
sen."
Jongensachtig
En dat is precies de doelgroep die Helmut
Lotti met zijn aria's uit beroemde opera's
als 'Aida' en 'De Parelvissers' en volks
deuntjes als 'Hav$h Nagilah' aan
spreekt. Vooral oudere dames smelten
weg bij het zien van zijn iele. jongens
achtige verschijning. „Laatst kreeg ik
Lotti. de Pavarotti van de Lage Landen.
