Honderd dagen Bibi Netanyahu
Stembureaus een
uur langer open
Robin Hood
opinie
Israëlische premier kan moeilijk kiezen tussen ideologie en harde werkelijkheid
zaterdag 5 oktober 1996
van onze correspondent
in Tel Aviv
Ad Bloemendaal
Benjamin Netanyahu is in drie
maanden tijds veranderd van
een conservatief in een gematigd
politicus, meent dr. Dore Gold, zijn
naaste adviseur. Een beleefd com
pliment waarmee hij wil zeggen
dat de 47-jarige premier al doende
leert. Na honderd dagen - in Ameri
ka de magische termijn voor de
vuurdoop van een president - is het
nog te vroeg voor een vernietigend
oordeel. Maar zelfs onder de vaste
aanhang van de Israëlische pre
mier staat niemand echt te juichen
over zijn prestaties.
De koppigheid van de Likud-leider bij
de topconferentie in Washington heeft
in ultra-nationalistische kring voldoe
ning gewekt. Maar dat soort bewonde
ring viel destijds ook Jitschak Shamir
ten deel als deze in het buitenland weer
eens een staaltje lijntrekkerij ten beste
had gegeven. Netanyahu is vastbeslo
ten de Likud een nieuw en dynamischer
aanzien te geven, maar zolang hij oude
wijn in nieuwe zakken blijft verkopen
zal de argwaan om hem heen niet afne
men.
Hoe is het zover kunnen komen dat Jo
sef Lapid, een populaire conservatieve
commentator van het dagblad Ma'ariv,
over Netanyahu's beleid schrijft dat
het niet slechter kan? Waarom begint
de conservatieve Jerusalem Post ineens
een kritische toon aan te slaan als het
gaat om het regeringsbeleid? En om
welke reden werkt de naam „Netanya
hu" bij de Palestijnen en elders in de
Arabische wereld als een rode lap op
een stier?
Frustraties
Niet alles laat zich verklaren uit de po
litieke blunders die de nieuwe premier
heeft begaan. Het is vooral een kwestie
van gefrustreerde verwachtingen aan
alle kanten. Links is de verkiezings
strijd ingegaan in de vaste overtuiging
dat Shimon Peres en Yossi Beilin de
kans zouden krijgen na mei hun karwei
voort te zetten en af te maken. Voor de
Arbeiderspartij en de liberale Meretz is
Netanyahu een hoogst onwelkome
blokkade op het spoor naar vrede met
de Arabieren. Rechts is teleurgesteld in
zijn toenadering tot Jasser Arafat, hoe
voorzichtig ook, en in zijn openlijk ver
klaarde bereidheid de door de vorige
regering gesloten overeenkomsten met
de Palestijnen uit te voeren.
De premier zelf wekt de indruk dat hij
maar moeilijk kan kiezen tussen zijn
reactionaire ideologische overtuiging -
de revisionistische richting in het zio
nisme - en de werkelijkheid in het Mid
den-Oosten, die een aanzienlijke dosis
pragmatiek voorschrijft. Hij lijkt ge
neigd de ideologie voorrang te geven
tot het moment waarop hijdoor de om
standigheden en de Amerikanen ge
dwongen, niet anders kan dan een stap
Voorwaarts zetten. Wat dat betreft is hij
een goede leeiiing van zijn politieke ge
loofsgenoot Jitschak Shamir.
Hersenschim
Als het gaat om het vredesproces kan
iedereen precies vertellen wat Ne
tanyahu niet wil. Hij is tegen een Pales
tijnse staat, tegen de ruil van grondge
bied voor vrede en tegen een Israëlische
terugtrekking uit Libanon. Hoe hij dan
wèl vrede met de Palestijnen en de Ara
bische wereld wil bereiken is minder
duidelijk. Diep in zijn hart lijkt hij er
van overtuigd dat vrede tussen Israëli's
en Arabieren niet mogelijk is en dat het
daarom beter is alles bij het oude te la
ten dan tijd te verspillen aan' het naja
gen van een hersenschim. Netanyahu
stelt voor de huidige situatie in de Ga-
zastrook en op de Westoever te handha
ven en hij noemt dat een plan," scham
perde ooit Jitschak Rabin. Hij had
hetzelfde kunnen zeggen over de op
vattingen van de Likud-leider over de
Golan-hoogte.
Als het gaat om de relaties met de Ara
bische wereld is voor Netanyahu hand
having van de status quo het devies.
Pas nu ervaart hij wat dat kan beteke
nen voor zijn persoonlijke status. Kort
na zijn aantreden spreekt hij in Cairo
met de Egyptische president Hosni
Moebarak. Hij belooft hem dat hij het
vredesproces zal voortzetten en de door
de vorige regering met de Palestijnen
gesloten overeenkomsten zal uitvoe
ren. Maar naarmate het duidelijker
wordt dat de nieuwe Israëlische rege
ring heeft gekozen voor een vertra-
gingstaktiek, groeit de irritatie in de
Arabische wereld.
Moebarak gaat zelfs zo ver een uitnodi
ging van de Amerikaanse regering voor
de top in Washington van de hand te
wijzen, uit vrees dat zijn volk hem op de
televisie met de gehate Netanyahu om
de tafel zal zien zitten. Zijn populari
teit in de Arabische wereld stijgt on
middellijk. „De sfeer die is geschapen
door de dwangmatige leugenaar Ne
tanyahu was voor president Moebarak
aanleiding weg te blijven," schrijft het
pan-Arabische dagblad Al-Hayat. En
Moebaraks vriend en spreekbuis, Al-
Ahram-hoofdredacteur Ibrahim Na-
fei, meent dat er sterke twijfels waren
aan een positief resultaat „zolang de
minister-president van Israël, de ver
waande Benjamin Netanyahu, erop
staat de wereldopinie uit te dagen".
Het rijk alleeen
De plotselinge uitbarsting van antipa
thie wekt bijna de indruk dat Netanya
hu het afgelopen voorjaar uit de lucht is
komen vallen. In werkelijkheid heeft
hij vier jaar serieus en in alle openheid
gewerkt aan zijn verkiezingssucces. In
1992, als de oude Jitschak Shamir is
verslagen door de bijna even oude Jit
schak Rabin, heeft Netanyahu in feite
het rijk alleen in-de Likud. Shamir ver
telt alleen nog aan iedereen die het ho
ren wil dat de nieuwe premier er goed
Netanyahu, geflankeerd door Arafat, tijdens de deze week mislukte topontmoeting in Washington. foto Doug Mills/AP
Palestijnse vrouwen passeren een post van de Israëlische politie, die gezien de botsingen tussen Palestjinen en Israëli's op al
les voorbereid zijn. foto EPA
aan zou doen de Likud-politiek uit te
voeren. Op het ministerie van buiten
landse zaken heeft David Levy het roer
overgedragen aan de energieke Shi
mon Peres. Ook Levy lijkt uitgeteld.
Andere kanshebbers voor de opvolging
van Shamir, zoals Moshe Arens en Ben
ny Begin, hebben iedere interesse in een
politieke carriere verloren..
Netanyahu werpt zich fanatiek en
Amerikaans op het electorale hand
werk. Hij bespeelt de internationale
media, knoopt banden aan met de in ie
dere coalitie onmisbare religieuze par
tijen, haalt geld binnen van Ameri
kaanse Likud-aanhangers voor de in
ademnood verkerende kolonisten en
voert campagne voor de hervorming
van de kieswet. Met dat laatste zal hij
vier jaar later zijn voordeel doen.
Koppig en soepel
Netanyahu ziet als oorzaak voor Sha-
mirs verkiezingsnederlaag een gebrek
aan democratie in de Likud, die wordt
geplaagd door elkaar bestrijdende fac
ties. Hij pleit voor voorverkiezingen,
naar Amerikaans voorbeeld. Dat de Li
kud is verslagen omdat de kiezers me
nen dat Shamir niet bereid was het vre
desproces verder te helpen, gaat er bij
hem niet in. Op de Likud-benadering
was immers niets aan te merken. „Men
zag in de wereld de Israëlische regering
als een dwarsligger, en dat is uitste
kend. De Arabieren wisten dat we kop
pig waren, maar soepel. En er was be
weging, langzaam en geleidelijk, naar
overeenkomsten die de veiligheid van
Israël met m gevaar zouden brengen,"
zegt hij in een interview in de zomer
van 1992.
Netanyahu meent dat de onderhande
lingen zich niet moeten richten op de
Palestijnen, die Israël niet direct in zijn
vooilbestaan bedreigen, maar op Syrië
en Jordanië. Alleen als die landen er
van kunnen worden overtuigd dat er
geen alternatief bestaat voor vrede kan
het Palestijnse probleem worden opge
lost. Vrede met Syrië en Jordanië kan
alleen worden bereikt als Israël zich
militair en diplomatiek onverzettelijk
vertoont, want Arabieren leggen con
cessies uit als overgave. Op den duur
zal Syrië zich noodgedwongen neerleg
gen bij een duurzame Israëlische bezet
ting van de Golan terwijl Jordanië het
Palestijnse probleem zal gaan oplos
sen.
Netanyahu is altijd een aanhanger ge
weest van de 'Jordanië is Palestina'-
formule: er kan maar één Palestijnse
staat bestaan en die staat heet Jorda
nië. Dat Israël geen aanspraak maakt
op het rijk van koning Hussein is in zijn
revisionistische visie al een enorme
concessie. De ruil van grondgebied
voor vrede - de grondslag van het hui
dige vredesproces - wijst Netanyahu
van de handDoor de hele Sinai terug te
geven aan Egypte heeft Israël ruim
schoots voldaan aan zijn verplichtin
gen volgens Veiligheidsraadresoluties
242 en 338, meent hij.
In maart 1993 wordt Netanyahu met
grote meerderheid gekozen tot opvol
gervan Shamir als lei der van de Likud.
Dat gebeurt ondanks een schandaal
van eigen makelij, een paar maanden
eerder. Een geëmotioneerde Netanya
hu verschijnt ongevraagd voor de tele
visiecamera's om een buitenechtelijke
affaire op te biechten. Zijn Sara, zijn
derde vrouw, zou zijn opgebeld door
een afperser, die dreigt een videotape
met het bewijs van Netanyahu's on
trouw naar de televisie te sturen als
Benjamin zich niet als kandidaat voor
het Likud-leiderschap terugtrekt. Hij
beschrijft de zaak alsof terroristen hem
voor een vuurpeloton hebben gezet.
„Een misdaad zonder precedent in de
geschiedenis van de democratie,"
meent hij. „Als je oog in oog staat met
afperserij van deze soort, als ze een pis
tool tegen je hoofd zetten, dan heb je
twee keuzes: je kunt weglopen en je er
gens verstoppen, of je kimt naar buiten
gaan en voor jezelf opkomen. Ik loop
niet weg en ik verstop me niet." Ne
tanyahu vertelt de kijkers dat hij pre
cies weet wie er achter de affaire zit:
Iemand die is omgeven door een bende
misdadigers, iemand die een belangrij
ke functie vervult in de Likud". Ieder
een weet dat hij doelt op David Levy,
een van zijn rivalen in de strijd om het
partijleiderschap.
Netanyahu's videotape-affaire is mis
schien wel de merkwaardigste gebeur
tenis uit Israèls politieke geschiedenis.
Of de videotape echt bestond weet nog
altijd niemand en van enige bemoeienis
door David Levy is nooit iets gebleken.
Wel kwam de Israëlische pers met een
aantal andere buitenechtelijke avon
turen van Netanyahu op de proppen.
Politieke commentatoren begonnen
zich af te vragen of Netanyahu wel uit
het juiste hout was gesneden voor Li
kud-leider, om nog maar niet te spre
ken voor de functie van premier. Hij
was immers snel in paniek geraakt en
had in een pathetische poging zijn ge
zicht te redden niemand ontzien, zelfs
niet zijn vrouw die toch het belangrijk
ste slachtoffer van de affaire was. Tus
sen Netanyahu en Levy is het nooit
meer goed gekomen.
Remmen Los
Als 'Bibi' eenmaal is gekozen tot leider
van de Likud gaan alle remmen los. De
voorbereiding van zijn premierschap
heeft gedeeltelijk plaats in de Verenig
de Staten, waar hij is opgegroeid. Zijn
vader, de revisionistische historicus
Benzion Netanyahu, doceerde er aan
de Cornell Universiteit. Benjamin zelf
studeerde architectuur en handelswe
tenschappen aan twee prestigieuze
Amerikaanse instellingen voor weten
schappelijk onderwijs: het MIT en Har
vard. Hij was in de jaren tachtig tweede
man op de Israëlische ambassade in
Washington en later VN-ambassadeur
in New York.
In de opmars naar het premierschap
komt zijn Amerikaanse ervaring hem
goed van pas. Hij kan rekenen op een
vaste schare bewonderaars, onder wie
rijke joodse zakenlieden en invloedrij
ke Congresleden die eigenlijk niet be
grijpen waarom 'Bibi' niet al lang
premier is. Ze voelen maar weinig ver
wantschap met de oude garde Israëli
sche politici.
Als bij de Congresverkiezingen van
1994 de Republikeinen een ruime
meerderheid behalen, rijst ook de ster
van de Israëlische oppositie in de Ame
rikaanse hoofdstad. Netanyahu en an
dere Likud-aanhangers weten Con
gresleden ervan te overtuigen dat
Rabins bereidheid tot concessies aan
Syrië zal leiden tot de stationering van
Amerikaanse troepen op de Golan-
hoogte. Het geeft de republikeinen ex
tra munitie in hun strijd tegen Bill
Clinton, die ze beschouwen als hope
loos naïef. „Dat hele vredesproces is
bedriegerij," zegt senator Jesse Helms
voor CNN. „De Syriërs willen de Golan
en ze willen een greep doen in de porte
monnee van de Amerikaanse belas
tingbetalers."
Belangen
Drie jaar later staat het Congres als één
man op voor Benjamin Netanyahu,
voor het eerst op bezoek in Washington
als premier van Israël. Onder daverend
applaus verklaart hij dat zijn land bin
nen een paar jaar op eigen benen zal
staan en dan de Amerikaanse economi
sche hulp niet meer nodig heeft. Priva
tisering en deregulering zullen ervoor
zorgen dat de Israëlische economie on
der zijn leiding een enorme groei gaat
doormaken. Weg met de bureaucratie.
Het is precies wat Amerika's conserva
tieve meerderheid wil horen, maar Ne
tanyahu's eigen medewerkers staan
met open mond te luisteren naar plan
nen waarvan ze nooit hebben gehoord
en die, naar later blijkt, ook niet be
staan.
Onmiddellijk na zijn aantreden zegt
Netanyahu dat de economie bovenaan
zijn politieke agenda staat. Hij weet al
dat er voor hem aan het politieke front -
het vredesproces - geen spectaculaire
successen zijn weggelegd.
Maar het duurt niet lang voor Netany a-
hu er achter komt hoe sterk de geves
tigde belangen in Israël zijn. In zijn eer
ste toespraak als premier kondigt hij
aan dat hij een Raad van Economische
Adviseurs in het leven gaat roepen, die
een spectaculair nieuw economisch be
leid moet uitstippelen. Israëls nationa
le bank en het ministerie van financien
voelen zich gepasseerd en ijlings trekt
de premier zijn voorstel weer in. Een
Nationale Veiligheidsraad - naar Ame
rikaans voorbeeld - ondergaat hetzelf
de lot als het ministerie van defensie
dwars ligt.
Op personeelsgebied vergaat het Ne
tanyahu al weinig beter. Hij benoemt
de gouverneur van de nationale bank,
Yacov Frenkel, tot minister van finan
cien omdat hij het tijd vindt dat een
technocraat en niet een politicus dat
departement gaat bezetten. In de Li
kud schreeuwt men moord en brand. Al
na twee dagen wordt Dan Meridor
Frenkels opvolger. De enige andere niet
partijgebonden minister, Yacov Ne'e-
man op justitie, moet in de kortste ke
ren het veld ruimen omdat hij een sus
pecte rol zou hebben gespeeld in de
fraudezaak tegen oud-minister van
binnenlandse zaken Arte Deri. Tot de
dag van vandaag moet Netanyahu het
stellen zonder chef de bureau en zonder
een permanente juridisch adviseur.
Donkere Wolken
Het Israëlische publiek is misschien
bereid Netanyahu gebrek aan vooruit
gang in het vredesproces te vergeven,
als de economische groei maar onver
minderd voort gaat. Maar ook daar
pakken donkere wolken zich samen.
Het begrotingstekort blijft oplopen en
de kans op forse bezuinigingen is al
even klein als die Qp privatisering en
deregulering. Netanyahu's coalitie be
staat uit partijen die meer weg hebben
van belangenorganisaties voor religi
euze groepen en immigranten. Zonder
uitzondering hebben ze in de verkie
zingsstrijd hun aanhang niet minder
maar meer beloofd.
De econoom Pinchas Landau schrijft in
The Jerusalem Post dat de economische
politiek niet werkt, voornamelijk om
dat de regering haar gezag niet kan op
leggen aan het parlement. Israël dreigt
daardoor Italië achterna te gaan. „Die
toestand, op zichzelf al onheilspellend
genoeg, wordt ernstig verergerd door
het gebrek aan ervaring en kundigheid
dat de minister-president en zijn be
langrijkste adviseurs laten zien,"
meent Landau.
Tumult aan het vredesfront heeft een
negatieve invloed op de economie. Het
toerisme, Israëls op één na belangrijk
ste bron van harde valuta, is het eerste
slachtoffer. Als de onrust lang genoeg
duurt zullen ook buitenlandse inves
teerders hun interesse verliezen.
Netanyahu's reclame-achtige uitspra
ken voor buitenlandse televisiestions
hebben hem de reputatie opgeleverd
van een hol vat. Die verdient hij niet.
Uit zijn boek 'A Place Among the Na
tions' blijkt dat zijn 'soundbites' wel
degelijk zijn gebaseei'd op denkwerk.
Maar ook wordt duidelijk dat hij er een
ideologie op nahoudt die het Midden-
Oosten van 1996 weinig te bieden heeft.
Met de erfenis van de vorige regering
als uitgangspunt moet hij proberen die
ideologie aan te passen aan de werke
lijkheid. Tot nu heeft hij met desastreus
resulaat precies het omgekeerde ge
daan.
Toen Netanyahu woensdag in Was
hington afscheid nam van een teleurge
stelde koning Hussein, zei hij bemoedi
gend: „We zullen u verbaasd doen
staan". Het is een uitdrukking die hij
kort na zijn aantreden ook al eens ge
bruikte op een persconferentie. Maal
ais hij echt een konijn onder zijn hoge
hoed heeft, dan wordt het tijd dat hij
het beest tevoorschijn tovert.
Bisschop Muskens van Breda heeft een steen indi
Haagse Hofvijver geworpen. Dat geeft rimpel
lingen. De bisschop kwam de avond voor Prinsf
jesdag met krachtige verwijten aan het adres van de po]
litiek, die zijns inziens te makkelijk voorbijgaat aanhe;
feit dat in Nederland mensen in grote armoede verkei
ren. Muskens zorgde aldus voor een weinig montere
aanvulling op de boodschap dat het heel goed gaat me:
het land.
Deze week wakkerde hij de discussie aan. Vanuit eer!
gul gemoed verleende hij absolutie aan mensen met eer
lage uitkering die zwart bijklussen. Ook poetste hij de
katholieke moraal op volgens welke het hongerendenu
toegestaan een brood te stelen. 'Het leven is sterker dar
de wet', zo vatte hij zijn visie samen.
De opmerkingen van prelaat vinden hun grondslaj
stellig in oprecht mededogen met minder bedeelden ir
de samenleving. Daarom doen ze bij eerste beschou-j
wing ook sympathiek aan. Muskens verwijst naar de
christelijke opdracht de hongerende naaste te voedet
en de dakloze te huisvesten en volgens zijn redenering
faalt de samenleving in dat opzicht. Als de zaken er zo
voorstaan, is bijklussen of stelen van primaire levens
behoeften niet of nauwelijks meer verwijtbaar, meen|
hij.
De bisschop gaat echter voorbij aan het feit dat zijn vi
sie, consequent in praktijk gebracht, voert tot maat
schappelijke chaos. Want wat moeten de bakker en de
groentenboer als ze het niet meer kunnen bolwerken
doordat hun schappen en kisten zijn geledigd door pro
letarisch winkelenden? Zijn zij bij voorbaat veront
schuldigd als ze met de inhoud van het offerblok uit de
kerk van Muskens aan de haal gaan, omdat zij toch óófc
moeten eten? En hoe zal die kerk dan op lange termijnic
staat zijn charitatieve taken te vervullen?
De moraal waarop Muskens zich beroept, kon wellicht
ooit zonder dat er al te grote brokken werden gemaakt,'
geëffectueerd worden. In onze gecompliceerde samen-'
leving is ze niet straffeloos tot gelding te brengen.
Muskens doet er wijs aan terug te keren naar waarbij
begon. Hij heeft in eerste instantie politici op hun plich
ten gewezen. Zij dienen de samenleving zo in de richtec
dat daarin ook plaats is voor zeer kwetsbaren.
De Bredase aanhanger van Robin Hood heeft eind deze
maand een afspraak met minister-president Kok. Di
premier is niet ingenomen met de gedreven doch weinif
doordachte benadering van Muskens. Het is te wensei
dat hij over zijn bezwaren in dat opzicht kan heenkij
ken. Opdat tussen de kerkelijke en wereldlijke leider!
een zinvol gesprek kan worden gevoerd over het armoe-j
deprobleem dat wel degelijk gesignaleerd en opgelos;
moet worden.
van onze
parlementsredactie
Files en langere afstanden
tussen wonen en werk ma
ken het noodzakelijk dat stem
bureaus een uur langer open
zijn. Het kabinet heeft hiertoe
gisteren besloten, op voorstel
van staatssecretaris Kohn-
stamm van Binnenlandse Za
ken. De sluitingstijd verschuift
van zeven naar acht uur 's
avonds.
Kohnstamm kondigde vorig
jaar augustus zijn voornemen al
aan in een brief aan burgemees
ter Peper van Rotterdam. Die
had bij herhaling om ruimere
openingstijden van de stembu
reaus gevraagd. De bewinds
man onderschrijft de noodzaak
en stelde in de brief dat er ook
volop mogelijkheden zijn. Zo
wordt er steeds meer met behulp
van de computer
waardoor de uitslag sneller bt-
kendis.
Het kabinet besloot ook de vas
stelling van de datum van ve
kiezingen te versoepelen. Vc
der wordt het vereiste vi
ondersteuningsverklaringen,
dat een politieke partij moetic
leveren om te mogen deelneme:
aan verkiezingen, verhoogd va:
10 tot 50 handtekeningen pe
kieskring. Alleen bij raadsvei
kiezingen in hele kleine ge
meenten (beneden de 10.00)
inwoners) blijven 10 ondersteu
ningen voldoende. Het kabine
wil hiermee lichtvaardige kan
didaatstelling tegengaan.
Verder maakt het kabinet mo
biele stembureaus mogelijk. D(
regering wil hiermee gehand!
capten en ouderen, die slechtte'
been zijn, terwille zijn. ANP
Directie:
K Scherphuis,
W. F dePagteren
F. van de Velde.
Hoofdredactie:
A. L. Oosthoek
M. van Zuilen (adjunct)
Vlissingen:
Oostsouburgseweg 10,
Postbus 18.
4380 AA Vlissingen.
Tel. (0118) 484000.
Middelburg: Markt 51
4331 LK Middelburg
Tel. (0118) 681000.
Goes: Voorstad 22,
4461 KN Goes.
Tel. (0113) 273000,
Terneuzen: Axelsestraat 16,
4537 AK Terneuzen
Tel. (0115) 694457.
Hulst: Servicepunt:
Boekhandel Duerinck,
Gentsestraat 12,
Tel. (0114) 314058.
Axel: Nassaustraat 15,
4571 BK Axel
Tel. (0115)568000
Zierikzee: Oude Flaven 41
4301 JK Zierikzee.
Tel. (0111)415380
Opening kantoren:
Maandag t/m vrijdag
van 8.00 tot 17.00 uur.
Openingstijd Zierikzee
8.30-17.00 uur.
Zaterdags in Vlissingen
van 8.00 tot 10 30 uur.
Centrale redactie:
Postbus 18,
4380 AA Vlissingen,
Tel. (0118) 484000;
Redactiefax: (0118) 470102.
's avonds op zondag t/m
vrijdag: vanaf 19.00 uur.
in het weekeinde:
verwijzing via de
telefonische boodschap
op de kantoren.
Bezorgklachten: maandag
t/m vrijdag: op de kantoren
gedurende de openingstijden;
zaterdags tot 14.00 uur:
op de kantoren door de klacht in te
spreken op de band of de
verwijzing op te volgen.
Overlijdensadvertenties:
tijdens kantooruren en
uitsluitend maandag-
t/m vrijdagavond van 20.30
tot 22.00 uur en zondagavond
van 20,00 tot 22.00 uur:
Tel. (0118) 484000.
Fax(0118)470100.
Abonnementsprijzen: per
kwartaal 91,00, franco per post
119,00; per maand 33,00; per
jaar 350,00, franco per post
460,00;
bij automatische afschrijving per
termijn 1,50 korting;
losse nummers maandag t/m vrij
dag 1,60,
zaterdag 2,50 p.st. (alle
bedragen inclusief 6 pet. btw)
Postrek.nr.: 3754316
t.n.v. PZC ab.rek. Vlissingen.
Advertentietarieven:
176 cent per mm, minimumprijs
per advertentie 26,40;
ingezonden mededelingen
2,5 x tarief.
Voor brieven bureau van dit blad
7,- meer.
Volledige tarieven met
contractprijzen op aanvraag
(alle advertentieprijzen
exclusief 17,5 pet. btw).
Giro: 35 93 00, Uitgeverij
Provinciale Zeeuwse Courant B.V
Vlissingen
PZC-ombudsman:
C. van der Maas.
Telefonisch spreekuurmaandag
t/m vrijdag 9.30-12.00 uur. Tel
(0118)484401.
Auteursrechten voorbehouden
Uitgave PZC
