Zeepaardjes door het water
Jacqueline van Beek kan
het korfballen niet laten
Kampioenen verdedigen hun titel
Langebaan
zwemmen in
Kanaal door
Walcheren
Oud-international
dit seizoen bij Tjoba
vrijdag 30 augustus 1996
Bij het Open Nederlandse kampioen
schap langebaanzwemmen zullen
alle kampioenen van vorig jaar hun titel
verdedigen. Ook de nationale Belgische
selectie geeft zondag acte de presence.
Voor de wedstrijdenreeks in het Kanaal
door Walcheren, met start en finish bij
het botenhuis in Vlissingen, hebben zich
intussen ruim 200 deelnemers aange
meld.
Regerend kampioene Edith van Dijk zal
waarschijnlijk op de 5 kilometer- vrije
slag de meeste tegenstand krijgen van
Etta van der Weijden uit Warmehhuizen.
De 17 - j arige Van der Weij den schreef be
gin augustus nog de 25 kilometer lange
IJsselmeer-oversteek op haar naam.
Hans van de Goor uit Zwaag gaat de
strijd op de 5 kilometer vrije slag aan met
Remco Hitzert (winnaar van de Vlaande-
renmarathon in Sluis), Roy Meyboom en
Remco Folkertsma. Van de Goor zou in
Vlissingen zijn vijfde nationale titel op
dit onderdeel kunnen winnen.
Voornaamste kanshebbers op de school
slag zijn de kampioenen van vorig jaar
bij de mannen Lesley Voorn en bij de
vrouwen Karin Stein.
Even voor de sluiting van de inschrijving
bleek de sportieve inbreng van de orga
niserende zwemvereniging De Stormvo
gel, die dit jaar haar 25-jarig jubileum
viert, te bestaan uit de vólgende junio
ren: Joey den Beer, Boy Dirksen Potin,
Sylvia de Heus en Carlien Schrijvershof.
Zij gaan op voor de 3 kilometer vrije slag.
In die categorie ontmoeten zij tegen
stand van hun Zeeuwse leeftijdgenoten;
Kim Verheijden, Femke Scheele en Paul
Kunne (allen van De Schelde) en Caro-
lien de Millano van Scheldestroom.
Op de 5 kilometer vrije slag bij de man
nen hebben zich Arno van den Berghe
(Koewacht) en Thijs Salomé (Scheldes
troom) ingeschreven. Bij de vrouwen op
die afstand gaan Ryan Verplanke, Judith
Salomé (beiden Scheldestroom), Inge
borg Hamelink van Koewacht en Jac
queline Stoel van Onderdak Zierikzee de
concurrentie aan.
Op het onderdeel schoolslag zwemmen is
Zeeland bij de senioren vertegenwoor
digd door: Auk de Maat, Martijn Verbist,
Arjan Dekker, Jeroen van der Sar, Jona
than de Witte en Ankie Buijs.
Het doet denken aan vroegere tijden,
toen er in het Kanaal door Walcheren
nog geregeld zwemles werd gegeven. In het
natuurzwembad bij de Keersluisbrug in
Vlissingen werd tot ongeveer 25 jaar
geleden de schoolgaande jeugd watervrij
gemaakt. Met de opening van het nieuwe
Vlissingse zwembad raakte het kanaal met
zijn typische pierenbadje en 'het diepe' uit
de gratie. Toch blijft het zwemmen in de
natuur trekken en is het
langebaanzwemmen een groeiende
wedstrijdsport. Deze zomer hebben zo'n
achttien zwemmers van de Vlissingse
vereniging De Stormvogel bijna dagelijks
kilometers gemaakt in het kanaal.
Watervrij hoefden ze niet meer te worden.
Ze trainden voor de langebaansport.
Ook deze maandag duikt weer een gro
te groep zwemmers in het water, van
af de kade bij het botenhuis, het karakte
ristieke tijdelijke onderkomen van De
Stormvogel. De zwemmers beginnen in
het Kanaal door Walcheren aan een van
de laatste testen voor het Open Neder
lands kampioenschap langebaanzwem
men dat zondag in Vlissingen wordt ge
houden. Nietig crawlen ze twee aan twee
naar de Sloebrug en zijn nog slechts stip
jes bij de draaibrug van Oost-Souburg.
Even voorbij die brug is het keerpunt, en
dan nog anderhalve kilometer. Een fietser
op het jaagpad kijkt verbaasd op als hij de
zwemmers ziet en werpt nog een bedenke
lijke blik in het water voordat hij weer
verder trapt. Voor de begeleiders van De
Stormvogel is er niets vreemds meer aan.
Ze volgen vanaf het jaagpad hun pupil
len, roepen aanwijzingen en klokken in
tussen de tijden.
Na 44 minuten tikken de vier crawlers
weer aan bij het botenhuis. De brilletjes
worden afgezet, de training van drie kilo
meter zit er op. Carlien Schrijvershof,
Charles Potin, Joey den Beer en Saskia
Herrebout zijn tevreden. Carlien Schrij
vershof, de 14-jarige Vlissingse, is de
laatste maanden in goede conditie. Ze
zegt het spannend te vinden in eigen wa
ter mee te doen aan het Nederlands kam
pioenschap. Ze wil haar huid duur verko
pen. „Maar Nederlands kampioene word
ik niet, nog niet. Mijn favoriete slag is de
schoolslag, maar die doe ik zondag niet,
omdat er alleen een 5 kilometer school
Carlien Schrijvershof op de voorgrond. Van links naar rechts haar ploeggenoten van de Stormvogel, Kim Scholt, Saskia Herrebout,
Boy Dirksen, Joey den Beer en Charles Potin. foto Lex de Meester
'Beter thuis in natuurwater'.
slag op het programma staat. Dat is nog te
ver voor mij. Ik mag nu meedoen op de 3
kilometer borstcrawl."
Carlien Schrijvershof kiest voor het lan
gebaanzwemmen. In de winter trekt ze
wel de 25- en 50-meterbaantjes in het
chloorbad - ze is de regerend seniorkam
pioene op de 200 meter schoolslag - maar
ze voelt zich beter thuis in het zoete of
zoute natuurwater. „In dit kanaal zwem
ik het liefst. Het is zout water en het
zwemmen gaat bijna vanzelf. Als we
straks weer binnen zwemmen, dan heb ik
het gevoel dat ik niet vooruit kom. Ik krijg
dan ook zeker weer oorpijn. In buitenwa
ter heb ik daar bijna nooit last van."
Zeewier
Net als haar teamgenoten stoort Carlien
Schrijvershof zich niet aan de opmerkin
gen van anderen dat 'zwemmen in het ka
naal vies zou zijn'. „Dit water wordt altijd
gekeurd, dus wat is er dan vies aan. Soms
zie je olie van schepen drijven, maar dat
heb je overal. Ook in de zee en daar zwemt
iedereen. Ik ben hier buiten gaan zwem
men toen ik tien was. In het begin moest ik
wel wennen aan de bodem en dan was het
weieens eng als je zeewier voelde. Maar
als je gewoon doorzwemt, raak je het zee
wier kwijt. Met mijn moeder zwem ik
vaak in de zee en als ik kwallen zie duw ik
ze gewoon weg. Ik vind dat leuke bees
ten."
Toch spreekt niet iedereen zo luchtig over
zwemmen in open water. Het chloorbad
krijgt de voorkeur. Anders zouden wel
meer van de 450 leden van De Stormvogel
dagelijks in het kanaal zwemmen. „Ik
vind het onbegrijpelijk dat er maar acht
tien leden meedoen", reageert Wim Buijs,
voorzitter van De Stormvogel en samen
met zijn vrouw vaste begeleider van het
langebaanzwemmen. „Heel veel kinderen
en volwassenen hebben twee diploma's,
maar als ik aan hen zou vragen naar de
overkant van dit kanaal te zwemmen, dan
durven ze dat niet. We hebben nu een paar
kleintjes die voor de eerste keer meedoen.
In het begin zwemmen ze als zeepaardjes,
ze gaan rechtop vooruit in het water. Maar
na twee lessen hebben ze die angst over
wonnen en krijgen ze plezier in het lange
baanzwemmen."
Carlien Schrijvershof heeft de beginners
angst ver achter zich gelaten. Vorige week
sprong ze zonder schroom in het kanaal
bij Oósterhout. Met groene plekken van
de algen stapte ze het water uit, maar ze
was er in geslaagd bij die langebaanwed-
strijd iets recht te zetten. „Een week daar
voor was ze veertien geworden en op die
dag deed ze ook mee aan een langebaan-
wedstrijd. Waarschijnlijk leefde ze door
haar verjaardag te ontspannen naar die
wedstrijd toe. Want vooraf wist ik al dat
het niets zou worden", reageert haar moe
der, Mariska Schrijvershof.
Inderdaad presteerde Carlien Schrijvers
hof die dag onder haar kunnen. Vandaar
dat ze in Oosterhout erop gebrand was
een goede prestatie neer te zetten. „Ik zag
dat strakke gespannen koppie van haar
en ik dacht 'die zwemt goed vandaag",
herinnert Mariska Schrijvershof zich. „Ik
heb haar nog nooit zo blij gezien als die
avond. Ze is altijd de jongste van het stel.
Karin Stein, die is 24 jaar, is meestal num
mer éen op de schoolslag. Carlien ligt nor
maal een minuut achter haar. In Ooster
hout bleef Carlien heel lang bij de
kopgroep, liet ze zich voor de eerste keer
niet wegduwen en finishte op 10 seconden
van de winnares."
Talenten
De trotse moeder beseft dat haar dochter
talenten heeft, „maar ze weet dat ze hard
moet trainen om met de eersten mee te
gaan. Ik geniet ervan als ze goed presteert
en ze krijgt ook waardering, maar dat
krijgen onze andere drie kinderen ook op
hun tijd. Carlien heeft al heel vroeg'ge
zegd dat ze aan wedstrijdsport wilde
doen. Dat is haar eigen keuze geweest. Ik
zal haar nooit dwingen om te trainen of
om door te gaan. Dat zou ze ook vreemd
van me vinden. Gelukkig heeft ze een goe
de sportmentaliteit."
De aantrekkingskracht die zwemmen op
Carlien Schrijvershof heeft, werkte aan
stekelijk op haar moeder en jongste zusje.
„Carlien houdt van zwemmen en door
haar heb ik het zwemmen herontdekt.
Hier in dit buitenbad heb ik het nog ge
leerd. Ik ben begonnen met kurken om
mijn lichaam en toen ik redelijk goed kon
zwemmen mocht ik eerst met een touw
rond mij n middel 'vrijin het diepe zwem
men. Pas toen mijn kinderen hun zwemdi
ploma's haalden, ben ik weer zelf gaan
zwemmen. Nu begeleid ik bij De Storm
vogel de jongste jeugd, van 4 tot 8 jaar."
Vier jaar geleden dook Carlien Schrij
vershof voor de eerse keer in het kanaal.
Maar twee andere kinderen vergezelden
haar. Haar moeder ging met haar mee
naar de training en toen ze voor het eerst
sinds haar jeugd weer bij het botenhuis
kwam, stapte ze even terug in de tijd.
„Mijn schoolzwemperiode kwam hele
maal terug. Ik geniet er nu evenveel van
als zij om naar deze unieke plek te gaan."
En haar dochter vult aan: „Ik vind het
jammer dat het buitenseizoen alweer bij
na voorbij is. Na zondag zijn er nog maar
twee langebaanwedstrijden. Ik zal weer
aan de chloorlucht moeten wennen."
Zondag zullen ruim 200 deelnemers het
zoute water onrustig maken. De Storm
vogel is er klaar voor. Joop den Beer is de
coordinator van de beveiliging. Want de
scheepvaart door het Kanaal door Wal
cheren zal onregelmatig doorgang krij
gen. Het kanaal is enkele uren het domein
voor de Nederlandse en Belgische zwem-
top.
Edith Ramakers
Jacqueline van Beek: Tjoba is mijn laatste club.
foto Willem Mieras
Eigenlijk heet ze nu Jacqueline
Cornelisse. Maar onder die
naam kent niemand de voormalig
'Korfbalster van het jaar'. Het ere-
blijk aan het adres van de sinds
kort in Goes wonende Jacqueline
van Beek, die ook nog deel uit
maakte van het Nederlands team,
dateert alweer van 1987. Een zwa
re knieblessure maakte in 1989
een voorlopig einde aan de top
sportcarrière van de inmiddels ge
huwde Van Beek.
De gevolgen van die blessure
sleept ze nog steeds met zich mee.
Maar omdat ze het korfballen niet
kan laten, keert ze steeds terug. In
het komende seizoen speelt Jac
queline van Beek-Cornelisse, die
eens furore maakte bij hoofdklas
ser PKC, voor Tjoba uit 's-Heer
Hendrikskinderen.
PKC-Allen Weerbaar, 30 septem
ber 1989. Jacqueline van Beek
maakt een actie in een duel om de
bal. Ineens is er paniek. Het rech-
teronderbeen maakt plotseling
een wel heel vreemde, haakse hoek
met het bovenbeen. „Ik verstapte
me. Er was geen tegenstander of
bal in de buurt. En ik dacht me
teen: dit is erg." De blessure ach
tervolgt de 30-jarige Van Beek nog
steeds. Zonder de kwetsuur was ze
vast en zeker nog international ge
weest, nu speelt ze korfbal in de
marge.
Foto
Een foto van het ongelukkige mo
ment hangt ingelijst aan de muur
van haar huis in een Goese nieuw-,
bouwwijk. Van Beek somt het let
sel nog moeiteloos op. „De voorste
kruisband afgescheurd, de achter
ste beschadigd. De binnenmenis-
cus stuk, de buitenmeniscus ook,
en het kraakbeen beschadigd."
Anderhalf jaar duurde de revali
datie. Daarna klom ze via het juni
orenteam en het tweede van PKC
weer op tot het eerste team van de
club uit Papendrecht. Met die. co
me-back boekte ze een overwin
ning op zichzelf. „Terugkomen
was mijn doel. Dat lukte." Ook
werd Van Beek weer opgenomen
in de nationale selectie. Daarmee
won ze in 1993 de World-Games
finale tegen België. „En hoogte
punt uit mijn loopbaan."
last van mijn knie, dan wordt je
kracht minder, en vervolgens de
pijn weer erger. Plet was een neer
waartse spiraal."
Een half jaar stopte ze helemaal
met korfbal, maar begin vorig jaar
pakte ze de draad weer op Van
Beek meldde zich aan bij OWO in
Maarssen. „Uiteindelijk ben ik
daar begin vorig seizoen ook weer
gaan spelen. Het ging goed, mede
omdat ik af en toe weer eens een
training oversloeg,"
In december stopte ze bij OWO
omdat ze naar Goes verhuisde.
Tot medio 1994 maakte Van Beek
deel uit van de PKC-selectie.
Haar toenmalige coach Ben Crum
haalde haar over om als vijfde
speelster bij het eerste team te
blijven. Dat ze af en toe eens een
training of wedstrijd moest over
slaan, omdat de pijn in haar knie
te hevig werd, werd voor lief geno
men. „Door blessures van anderen
heb ik toch volop meegedaan. Ik
speelde toen zelfs mijn beste wed
strijden. Maar uiteindelijk was
het toch te zwaar."
De combinatie van reizen vanuit
haar woonplaats Nieuwegein
naar Papendrecht en topkorfbal
was teveel. „Ik kreeg steeds meer
Haar man, René Cornelisse, werk
te al twee jaar in Zeeland, van
daar. „In eerste instantie wqs ik
niet van plan hier te gaan spelen.
Dat heb ik ook een half jaar niet
gedaan. Maar ik werd al snel ge
beld door mensen van Tjoba. Die
wisten via via al snel dat ik hier
kwam wonen. Nadat een paar
mensen van de vereniging op visi
te waren geweest, besloot ik toch
weer te gaan spelen.
Ze had eigenlijk geen betere club
kunnen kiezen. Want is Tjobageen
Maleis voor 'wij willen het probe
ren'. Voor Van Beek wordt het de
zoveelste poging. „En de laatste.
Ik heb geen behoefte om hierna
nog eens naar een andere club te
gaan. Ook niet als blijkt dat het
ontzettend goed gaat met mijn
knie. Dat reizen heb ik er niet meer
voor over."
Bang dat het niveau, voor een
speelster van haar klasse, te laag
zal zijn, is ze niet. „OWO uit
Maarssen speelde nog lager. Ik heb
bewust gekozen om op een lager
niveau te spelen. Ik kan me overal
goed aanpassen."
Met haar ruime ervaring :in het
topkorfbal moet ze in elk geval in
staat zijn om in de klasse van Tjo
ba haar geringe lengte (Van Beek
is 1.67 meter) te compenseren.
„Door je goed op te stellen kun je
de lange vrouwen aftroeven." Ze
weet niet wat ze van dit seizoen
moet verwachten. „In de voorbe
reiding blijkt wel dat Tjoba kwali
teit heeft, maar ik ken de kracht
van de tegenstanders niet."
Vertrouwen
Het vertrouwen in haar knie heeft
ze inmiddels helemaal terug. „Ik
doe er gewoon alles mee. Ik kan al-
leen niet meer doen wat ik vroeger
altijd deed. Toen was ik elke dag
aan het sporten. Dat zou nu een te
zware belasting zijn. En Tjoba
heeft kunstgras. Dat is gunstig,
want het is egaler als ondergrond
dan gras. De uitwedstrijden zal ik
daarom misschien wel meer last
krijgen. Maar ik hoop dat de knie
na elke wedstrijd weer tijdig her
stelt, want ik ben zeker van plan
dit jaar alle wedstrijden te spelen
Alleen weet ik niet hoe de knie het
in de zaal houdt. Het is een tijd ge
leden dat ik binnen heb gespeeld."
Peter van den Belt
