Iedereen mag een beetje artiest zijn
uitgaan
van de grond
Je moet
PZC zeeland
kunst
Ij van onze verslaggever
Wout Bareman
week 27
De leerkracht heeft
nog geen vakantie
straatnaam
Een onbekende straat
voor een vergeten man
Internationale Straattheaterdag in Vlissingen
morgens sta je op met al die vo
gels. De bonte specht, ijsvo
gels, die kleine visjes uit de vij
ver eten... Overal broedende
vogels. Hazen en fazanten. Bij
de vijvers heb ik bepaalde
bladcombinaties gekozen.
Rustgevend."
van onze verslaggever
Ab van der Sluis
Wat bezielt toch die mannen en
vrouwen, die zich ongegeneerd in
hun kont laten knijpen, vol op de mond
laten zoenen, in de stromende regen op
de besmeurde keien gaan liggen, een
mal hoedje opzetten om daarna voor
een breed publiek dankbaar applaus in
ontvangst te nemen. Tijdens de jaar-
llijkse Internationale Straattheater
dag, zaterdag in de Vlissingse binnen
stad, is ook de gewone sterveling op
eens een beetje artiest. En mag hij mee
profiteren in het kielzog van de dames
len heren voor wie het geklap en de
waardering eigenlijk zijn bedoeld.
|De Straattheaterdag begon en eindigde
•letterlijk en figuurlijk met vuurwerk
jvan de Colombiaanse straattheater
groep Palo Q Sea. Kleine, rode duivel
tjes die nietsontziend vrouwen bij de
(billen grijpen. In het normale leven le
vert dat een half-ontklede man onge-
itwijfeld een klap in het gezicht op en
een aanklacht wegens sexuele intimi-
idatie. In het theater is (bijna) alles
Igeoorloofd. De duiveltjes zijn overal. In
de snackbar waar paps friet koopt, in de
hakkenbar waar moeders een nieuwe
jhak onder haar schoen laat zetten én
(achter de rug van het publiek. Om van
joor tot oor te grijnzen als het weer eens
lis gelukt een omstander de stuipen op
het lijf te jagen.
Straattheater heeft iets paradoxaals in
zich. We willen alles zien, maar als we
worden uitgenodigd deel te nemen aan
de act deinzen we (bijna) allemaal te
rug. Zo niet die man die bij Leapin
Louie op ooghoogte een klein stukje wc-
papier een armlengte voor zich uit-
[houdt. De Amerikaanse cowboy knalt
vervaarlijk met zijn zweep. 'I've never
jdone this before, you know' Dat deert
de man - mal hoedje op zijn hoofd,
[zweetdruppels op zijn voorhoofd - niet.
iOvermoedig, zijn lot geheel in de han
den van Leapin Louie gelegd, scheurt
[hij een velletje wc-papier af. Louie ('you
may blink your eyes') knalt probleem
loos het velletje wc-papier in tweeën.
Eventjes ster
Ongewild wordt het publiek soms be
langrijker dan de theaterartiest. Dat
overkomt David Cassell. Na enkele ver
bazingwekkende staaltjes van even
wichtskunst - hij balanceert net zo
makkelijk een mountainbike als een re
clamebord op zijn kin - nodigt hij 'een
kleine vrijwilliger' uit om voor eventjes
ster te zijn. Met mime gebaart hij het
jochie rondjes te lopen, stram in de hou
ding te staan, zijn armen derwaarts te
richten of als een stier de arena te be
dwingen. Als Cassell zijn vrijwilliger
dankt en hem gebaart naar zijn plek te
rug te gaan, gaat het knaapje zo in zijn
rol op dat hij nog minutenlang Cassell
imiteert. Het gebulder, het overweldi
gende applaus is deze keer voor het jon
getje dat eventjes ster mocht zijn.
Het is haasten om maar niets te hoeven
missen van al dat moois. Op de Oude
Mensen die haar laatst op
televisie zagen - in het
programma Passie voor Tui
nen - vonden dat ze nogal met
schelle stem sprak. En ook een
beetje bekakt. Zoiets van die
hockeyhuppels en golfteuten.
Maar in levenden lijve ligt het
toch allemaal een tikje anders.
Sarina Meijer-De Feijter heeft
niks bekakts, is gewoon een
liefhebber, die haar tuin twee
maanden per jaar toont aan
bezoekers, die cursussen geeft
- zelfs aan mensen die niet
meer dan een balkonnetje ter
beschikking hebben - en ver
der van februari tot november
in haar tuin scharrelt. Die
tuin? In de huidige staat pak-
weg een jaar of tien oud. Maar
ze begon er al eerder mee. En
i toen de oude treurwilg om
waaide, werd alles anders. In
i '89 voltrok zich dat rampje...
Het was in 1980. Toen kreeg ze
de geest. De tuin achter de boe-
renwoning van haar ouders (uit
de boeken blijkt dat de boerde-
rij en alles daar omheen toch
minstens sinds 1860 familiebe
zit is) was leuk, maar gewoon
tjes. Logisch, want van 'tuinhy-
pes' en andere gektes had toen
niemand nog gehoord. Je had
een moestuin voor je verse
kropje sla, voor de lol stonden
er ook wat rozen en was je in
ventief, dan beschikte je ook
over een kruidentuintje. Sa
rina Meijer heeft de moestuin
afgedankt, maar de kruiden
heeft ze nog. Ze zijn - na enig
speuren - terug te vinden tus
sen die leuke kleine hegjes, net
achter het huis, het hoekje om.
Sarina heeft trouwens iets met
hagen en heggen. Het heeft -
vermoedt de huiskamerpsy
choloog in ons - iets te maken
met haar achtergrond: actief
geweest in het onderwijs, on
derricht in de naaldvakken.
Voor 'orde en netheid' een tien
dus. „Ik hou wel van strakke lij
nen ja. M'n vijvers bijvoorbeeld
zijn strak. Die heggen geven
óók duidelijk lijnen aan. Maar
daarnaast probeer ik er toch
ook iets weelderigs in aan te
brengen met m'n borders." Ze
zijn, weelderig of niet, toch ook
weer keurig ingedeeld;op
kleur.
Verkocht
„Een vriendin maakte me in
1980 opmerkzaam op Mien
Ruys, met haar modeltuinen in
Gekte?
Toen de bouwvakkers iets ver
derop hun Persil-radiootje een
tikkeltje te hard lieten schal
len, heeft ze er - heel vriende
lijk - iets van gezegd. Ze wil ge
nieten van de tonen van haar
tuin. „Op die open tuindagen
liggen kinderen in verrukking
te kijken naar parende kikkers
Dan zie je mensen uit de Rand
stad met open mond over de
omheining naar de koeien kij
ken. Wil je wel geloven dat ik 's
avonds als een blok in slaap
val? 's Avonds doe ik nog een
rondje door de tuin. En 's mor
gens - net uit bed - loop ik er
met m'n kopje thee weer door
heen. Gekte? Ach... noem het
zo. Maar het komt bij mij wel
van binnenuit, 't Is niet om mee
te doen met die hele tuintrend.
die nu heerst. Ik snap die trend
overigens wel. Mensen krijgen
meer vrije tijd, hebben ook
meer geld misschien. Daar
moet je wat mee. Maar ze ma
ken zoveel fouten. Let wel, ik
verwijt het ze niet hoor. Maar ik
hoor zo vaak mensen zeggen
dat ze dit en dat plantje ook
nog willen... Alsof je sigaren
bandjes verzamelt. Zo is het
dus niet! Je moet bij het inrich
ten van je tuin uitgaan van de
grond. Ik moet hier in Axel
geen heidetuin inrichten. Ro
dodendrons? Tuurlijk niet. Na-
tüürlijk maak je fouten. Nou...
dan verhuis je je planten weer.
Die borders... die verander ik
ook ieder jaar. Want ik heb het
gevoel dat, als ik dat niet doe,
ik oud begin te worden. Ik ben
nog altijd op zoek. Op zoek
naar betere planten, naar
mooiere combinaties. En - lees
m'n gastenboekjes er maar op
na - de mensen vinden het
leuk. Ze komen zelfs met hele
bussen. Dan denk ik: Goh. dat
jullie met z'n allen naar mijn
tuin komen kijken... Ik krijg
ook veel tuinfotografen over de
vloer. Vorige week nog een
Duitser Die brak op heel on
duidelijke wijze een teen. Hoe
kun je nu in mijn tuin een teen
breken, dacht ik nog. Ach... 't
was een onsympathiek fi
guur..."
Palo Q Sea uit Colombia zorgt voor een daverende opening van het
festival.
Chantier Mobil vermaakt op geheel eigen wijze het publiek met allerlei alledaagse attributen. Leapin Louie laat zijn zweep hoog boven het publiek knallen.
fotografie Lex de Meester
Markt beginnen Les Piétons uit Frank
rijk uit te pakken. Hun hele hebben en
houden nemen ze mee op hun rug. Alsof
ze vanuit hun woonplaats lopend naar
Vlissingen zijn gekomen. Als vanzelf
maakt het publiek een cirkel, de piste
waarin Les Piétons hun kunsten mogen
vertonen. Met kartonnen dozen, houten
stokken, een accordeon, wat bloemen
en veel vlaggetjes brengen ze een adem
benemende voorstelling.
Veel simpeler kan het ook. bewijst Ro
nald van Rillaer. Pa en zoon - de Belgi
sche tongval is overduidelijk - probe
ren in de Jacobspassage allerhande
pluche beesten aan de man te brengen.
Het varken ('Babe', naar de gelijkna
mige filmis populair. Hij heeft zelfs een
persoonlijk sponsor: Knorr! Alles is te
koop. 'Mijne zeun' hoeft slechts zeshon
derd gulden te kosten. Het publiek
trapt er niet in. De koopman is niette
min tevreden: 'Bij levende waar moet
ge goed nadenken als ge wat koopt.
Maar mijne zeun, die moogt ge zo mee
nemen'. De zeun - hij lijkt te zijn wegge
lopen uit de tv-serie Bartje - blinkt nog
maar eens goedmoedig vanonder zijn
bril met hoornen montuur.
's Avonds eindigt de eerste dag van het
festival met een daverend optreden van
Les Tambours de Brazza, die ondanks
de snijdende wind ervoor zorgen dat het
andermaal massaal gekomen publiek,
zoals dat heet. uit zijn dak gaat. Palo Q
Sea met monsterlijke creaturen op stel
ten mag de apotheose verzorgen. Vuur
werk, vuur en een opzwepend ritme zor
gen voor een surrealistische show, die
pas ophoudt te bestaan als de laatste
klanken wegsterven en het doek valt
voor de Internationale Straattheater
dag.
Programma Straatfestval maandag 1 juli:
Arsenaalplein, 20.00 uur Aquadrant; Bella-
mypark, 20 00 uur: Habib Koite &i Bamada
Arsenaaltheater, 20.30 uur: Circus Madona
Bouglione; Bellamypark. 22.00 uur: Papa
Wemba Molokai
Sarina Meijer-De Feijter houdt van strakke lijnen in haar tuin in Axel. De weelderige borders zijn keurig ingedeeld op kleur.
fotografie Ruben Oreel
Dedemsvaart. Ik ben daar met
m'n man een keer heengereden
en vanaf dat moment was ik
verkocht. De aanleg had ik
toch al. Wat wil je; op een boer
derij geboren, dus toch met ex
tra gevoel voor de natuur. Die
grond lag er, dus dat was geen
probleem. Maar als je me eer
lijk vraagt of het niet een beetje
uit de hand is gelopen, kan ik
dat alleen maar bevestigen.
Want ik heb nu wel 7500 vier
kante meter tuin te onderhou
den. En hoe loopt dat af? Wat
komt er van terecht als ik ooit
nog eens oud en behoeftig ben
en niet dagelijks meer al die
uren in die tuin bezig kan zijn?
In het begin zeiden m'n man en
ik tegen elkaar dat we een tuin
wilden zonder al teveel gras...
Vergeet het! Hij is nu - als-ie wil
overigens: anders doe ik het
zelf - vier uur bezig het gras te
maaien."
Bij de zeventig jaar oude treur
wilg (door vader geplant) hoor
den ruime vijvers. Maar toen
die werd geveld, gaapte er een
leegte. Een geraadpleegde ken
ner beval drie rode kastanjes
aan. Die zorgen nu voor het
evenwicht; alles weer in pro
porties. „Die vijvers... Lig ik 's
avonds op m'n bed, dan kwa
ken de groene kikkers. Dat is
echt terug naar je jeugd. En 's
MAANDAG 1 JULI 1996 7
van onze verslaggeefster
Styn Haanstra
In Zeeland kunnen vanaf
vrijdag de mensen die een
'luizenbaantje-bij-uitstek'
hebben, echt achterover
leunen. De zomervakantie
van de basisschool begint,
de leerkrachten zijn zes lan
ge weken vrij van het lesge
ven. Schooldagen van half
negen tot half vier. een vrije
woensdagmiddag. vaak
vakantie en als klapper een
zomervakantie van zes we
ken: wie wil er niet zo'n
rooster.
Cora Minnaard werkt op de
Prinses Irene-school in
Goes. Ze staat al vijf jaar
voor de klas en kent de voor
oordelen. „Die komen van
mensen die er geen kijk op
hebben. Ze zien alleen de
vakanties, en niet de overu
ren die we maken Ze heeft
niet zoveel vrije tijd als bui
tenstaanders wel denken, 's
Ochtends is ze al voor ach
ten op school. Na schooltijd
en in de avonduren gaat het
werk gewoon door „Zo is er
iedere week minstens één
vergadering. Dan zijn er nog
de cursussen om bij te blij
ven in het onderwijs Soms
voor het hele team. maar
meestal worden de cursus
sen verdeeld."
Verder naar de woensdag
middag. De kinderen zijn
vrij; algemeen wordt aange
nomen dat de meesters en
juffen eveneens op hun
lauweren rusten. Cora: „Dat
beeld klopt ook niet. Die
middag gebruik ik voor ou-
derbezoeken. Het is een ide
aal moment voor besprekin
gen met collega's en natuur
lijk zijn er juist op die mid
dag ook vaak cursussen ge
pland."
Afronden
De goede verstaander heeft
nu wel door dat die zes we
ken zomervakantie voor de
leerkrachten geen zes weken
vrij betekenen. In de eerste
en de laatste week zijn ze nog
Cora Minnaard.
op school te vinden. Cora:
„De eerste week ben ik bezig
met het afronden van het af
gelopen schooljaar. Ik maak
de kasten in mijn lokaal leeg.
Nieuwe materialen worden
ingeruimd. De leerkrachten
bespreken 'hun' kinderen
met degene die ze het nieuwe
schooljaar in de klas krijgt."
In de laatste week worden
voorbereidingen getroffen
voor de nieuwe groep. „Ik
richt de klas in. zet tafels en
stoelen op hun plek en maak
het lokaal gezellig."
De goede verstaander die
nog bij de les is, zal zich af
vragen waarom deze zaken
niet vóór de vakantie gere
geld zijn. „De laatste weken
zijn erg druk. Veel dingen
worden dan georganiseerd",
aldus Cora. „De kinderen
zijn heel erg druk, moe en
aan vakantie toe. Ze struike
len al over een zandkorrel."
Voor Cora dit jaar geen ac
tieve vakantie zoals anders.
Ze moet voor een knie-ope
ratie onder het mes en na de
operatie zit ze vier weken in
het gips. „Daarna nog reva
lideren. Ik hoop over zes we
ken weer klaar te zijn voor
het nieuwe schooljaar. Ik zal
dan in ieder geval uitgerust
zijn."
van onze verslaggever
Hans Heijt
Inwoners van de Churchill-
laan, het Banckertplein of de
Kennedylaan hoeven nooit uit
te leggen naar welke beroemd
heid de straat waarin ze wonen
is vernoemd. Bewoners van de
Jan van Rompustraat in Ter-
neuzen kennen die luxe niet. De
naam van de oud-gedeputeerde
doet slechts bij de wat oudere
Terneuzenaren een belletje rin
kelen.
De jongste generatie Zeeuwen
kan moeilijk verweten worden
dat ze de schouders moeten op
halen wanneer de naam Jan van
Rompu ter sprake komt. Zelfs in
de Encyclopedie van Zeeland is
verzuimd enkele regels aan de
oud-gedeputeerde te wijden. De
provinciale almanak brengt ech
ter uitkomst en leert dat Johan
nes Adnanus van Rompu van
1895 tot 1939 deel uitmaakte van
het college van Gedeputeerde
Staten.
Toch waren zijn verdiensten als
gedeputeerde niet de belangrijk
ste aanleiding voor het college
van B en W van Terneuzen om in
1958 een straat naar Van Rompu
te noemen. Van Rompu was ex
pediteur in Terneuzen en vol
gens het dagelijks gemeentebe
stuur heeft hij in die hoedanig
heid bijgedragen aan de ontwik
keling van de gemeente Terneu
zen. Het expeditiebedrijf was in
1877 door de oud-gedeputeerde
opgericht en werd in 1931 door
zijn zoon. Johannes Adrianus
Cornelis Van Rompu. overgeno
men. Na het overlijden van ju
nior hield het expeditiebedrijf
Van Rompu op te staan.
Zondagmorgen
De straat die naar de oud-gede
puteerde is vernoemd, is bij veel
Terneuzenaren net zo onbekend
als Van Rompu zelf. Het straatje
ligt tussen de Axelsestraat en de
Mr Haarmanweg, maar toch
wordt het nauwelijks gebruikt
als verbindingsroute tussen die
relatief drukke wegen. Het
meeste verkeer neemt daarvoor
de Kerkhoflaan. Van enige druk
te is alleen sprake op zondag
morgen, wanneer kerkgangers
het gebouw van de Evangelische
Gemeente bezoeken.
Maar saai en uitgestorven is de
Jan van Rompustraat zeker
niet. Hondenbezitters ontmoe
ten elkaar meerdere malen per
dag op hun wandeling naar het
uitlaatterreintje aan de Baan-
dijk. En de verschillende duiven
melkers in de straat wisselen na
elke wedstrijd hun ervaringen
uit. Wanneer de straatlantaarns
worden ontstoken, is dat het
sein voor de bewoners de rollui
ken voor de ramen omlaag te ha
len en zich terug te trekken in
huiselijke kring.
Een onbekend straatje in Terneuzen, dat een eigen ritme kent en
alles behalve saai en uitgestorven is. foto Charles Strijd