VN zitten structureel krap bij kas
Abbé Pierre tuimelt van voetstuk
PZC
Werkstraf niet onderschatten
Natuur
Wildpark Afrika
is niet onveiliger
dan stad in Europa
Verkeer
opinie
Wanbetalers maken organisatie al jaren het leven zuur
VRIJDAG 3 MEI 1996
van onze correspondent
in Washington
Hans de Bruijn
De tienduizend ambtenaren
van het VN-hoofdkwartier
in New York gingen woensdag
gewoon aan het werk. De lich
ten brandden. De Veiligheids
raad vergaderde. De computers
deden het. Er werd driftig geko
pieerd. Alleen de verwarming
werkte niet. maar daar was het
toch te warm voor. Een ogen
schijnlijk gewone dag dus voor
de VN, ware het niet dat de vol
kerenorganisatie sinds dinsdag
feitelijk failliet is. De kas is
leeg.
..Met ingang van vandaag zitten
we aan de grond", zei woord
voerster Sylvana Fao. De finan
ciële crisis waarin de VN al enige
jaren verkeert, heeft zijn hoogte
punt bereikt. Met de 2,6 miljard
dollar die voor dit jaar op de be
groting staat, zouden de Ver
enigde Naties het tot eind de
cember moeten kunnen uitzin
gen. Maai- slechts 55 van de 185
landen hebben hun contributie
voor dit jaar betaald, en het geld
is nu gewoon op.
Al jaren klaagt VN-secretaris-
generaal Boutros Boutros-Ghali
over de nalatigheid van een aan
tal grote landen om aan hun VN-
verplichtingen te voldoen. Zo
zijn de Verenigde Staten al jaren
slecht van betalen, al verklaarde
de leidster van de Amerikaanse
delegatie bij de VN-conferentie
over wereldhandel en ontwikke
ling (Unctad) gisteren dat de VS
hun contributie over 1995 willen
betalen.
De beloofde bijdrage van 311
miljoen dollar is echter slechts
een klein deel van de 1,5 miljard
dollar die de VS in totaal aan de
VN schuldig zijn. Andere grote
schuldenaars zijn Rusland (400
miljoen), Oekraïne (250 miljoen),
Japan (125 miljoen) en Duits
land 50 miljoen dollar. Neder
land behoort tot de minderheid
van VN-leden die in januari keu
rig zijn jaarlijkse contributie
(17,2 miljoen dollar) betaald
heeft.
Geen gevaar
VN-ondersecretaris-generaal
Joseph Connor kondigde dins
dag aan dat hij nu vijftig miljoen
dollar zal moeten lenen van het
VN-budget voor de diverse vre
desmissies in de wereld. Die lo
pen daardoor voorlopig al
thans geen gevaar. Maar het
betekent dat de VN de landen
die aan deze vredesmissies deel
nemen en die de kosten daarvan
voorschieten zoals Nederland,
dat er dit jaar ruim zeven mil
joen dollar aan uitgeeft niet
kan terugbetalen.
VN-topmensen vrezen dat dit de
bereidheid van vooral armere
landen om troepen te leveren
voor VN-missies, zal doen afne
men. Er zijn landen die hun
strijdmacht voor een groot deel
financieren uit de (genereuze)
vergoedingen die zij van de VN
voor hun deelname aan vredes
operaties krijgen. Connor zei dat
hij later dit jaar waarschijnlijk
opnieuw een greep in de kas voor
vredesmissies zal moeten doen
om de VN draaiend te houden.
Republikeinen
De discussie over de VN-finan-
ciering sleept al enkele jaren. Al
le ogen zijn daarbij gericht op de
VS, de grootste wanbetaler. De
VS moeten 31 procent van het
VN-budget en 25 procent van de
vredesmissies betalen. Maar de
Republikeinse meerderheid in
het Congres heeft weinig op met
de VN, die het ervan beschuldigt
het Amerikaanse buitenlandse
beleid te willen dicteren.
President Bill Clinton heeft her
haaldelijk toegezegd de achter
stand te willen wegwerken,
maar zonder medewerking van
het Congres kan hij dat niet. Het
akkoord over de Amerikaanse
begroting tussen Clinton en de
Republikeinen heeft vorige
week echter enige ruimte ge
schapen. Voor de zomer hoopt
de president 663 miljoen dollar
van de betalingachterstand te
hebben weggewerkt, 304 miljoen
voor de gewone begroting en 359
voor de vredesmissies.
Als ook Rusland zijn belofte na
komt om voor juli 400 miljoen
dollar op tafel te leggen, kunnen
de VN weer even ademhalen.
Maar de financiële problemen
zijn daarmee niet van de baan.
Deze betalingen betreffen de
achterstanden, niet het budget
voor 1996. Eind dit jaar dreigt
daarom opnieuw een faillise-
ment. Boutros-Ghali kondigde
dinsdag al aan een een speciale
zitting van de VN-Assemblee bij
een te zullen roepen om over de
crisis te praten.
De VN heeft maar één middel
om notoire wanbetalers tot de
orde te roepen: intrekking van
het stemrecht. Maar het is uitge
sloten dat de Assemblee de VS
en Rusland zo zal behandelen.
De enige manier om de Amerika
nen te paaien, is het toegeven
aan de eis vanuit Washington
dat het mes in de veel te grote
VN-bureaucratie wordt gezet.
Joseph Connor is twee jaar gele
den speciaal met dat doel als
budgetbewaker bij de VN bin
nengehaald.
Het is uitgesloten dat de Verenigde Naties gebruik maken van de enige sanctie die zij tegen wanbeta
lers kunnen gebruiken: intrekken van het stemrecht tijdens de Algemene Vergadering, foto Ed Bailey/AP
Sindsdien zijn al 800 banen in
New York geschrapt en allerlei
diensten opgeheven. Maar voor
de conservatieven in het Ameri
kaanse Congres is dat niet ge
noeg, Zij willen het aantal vre
desmissies beperken, een eind
maken aan al die VN-topconfe-
renties over bevolkingsvraag
stukken of het milieu en tiental
len VN-commissies schrappen.
De Republikeinen willen zo de
VS-bijdrage met 25 procent (en
die voor vredesmissies met de
helft) verlagen.
De Amerikaanse bondgenoten
verzetten zich daartegen, omdat
zij vrezen dan met de lasten te
worden opgezadeld. De vijftien
landen van de Europese Unie,
die qua economische omvang
met de VS vergelijkbaar zijn, be
talen nu al 34 procent van het
VN-budget en 37 procent van de
vredesmissies. Ook het voorstel
van Boutros-Ghali om de Ameri
kaanse bijdrage (en dus de Ame
rikaanse invloed) te beperken, is
daarom niet met gejuich ont
vangen.
Veel landen delen bovendien de
Amerikaanse kritiek op de VN
niet. „Het is niet redelijk te ver
wachten dat een wereldwijd fo
rum dat zoveel landen en cultu
ren vertegenwoordigt, efficiënt
werkt", zegt de Canadese VN-
ambassadeur Robert Fowler.
„We moeten niet de visie op een
betere wereld opofferen omdat
toevallig een of andere bureau
craat zijn werk niet goed doet of
omdat de paperclips te duur
zijn".
van onze correspondent
in Parijs Cees van Zweeden
Verguisd door rechts, verworpen door links, aange
vallen door de bisschoppen en een mensenrechten
organisatie. Nooit eerder zag iemand zich in Frankrijk
zo gereduceerd tot mikpunt van kritiek als een 83-ja-
rige grijsaard deze week. Een pas ontmaskerde oorlogs
misdadiger? Nee, de ooit populairste man van Frank
rijk.
Abbé Pierre had een loopbaan gehad waar Moeder Te
resa jaloers op kon zijn. In de oorlog had hij joden gehol
pen en daarna zo ongeveer iedere stakker die zijn pad
maar kruiste: van de daklozen in Parijs tot de moslims in
Sarajevo.
Abbé Pierre was een levende legende in Frankrijk, een
standbeeld bijna. Maar zoals zo vaak gebeurt met beel
den, tuimelde hij deze week van zijn sokkel. De bananen
schil: de Holocaust.
De val van Abbé Pierre werd ingeluid door Roger Ga-
raudy, een man die eerst Stalin omhelsde, vervolgens
Jezus Christus en tenslotte Mohammed. Garaudy
schreef een boek waarin hij beweerde dat de Holocaust
eigenlijk een mythe was, door de joden gecreëerd om het
bestaan van Israel te rechtvaardigen. Al wat tijdens de
oorlog had plaatsgevonden, aldus Garaudy, waren po
groms geweest. Maar die hadden geen zes miljoen levens
geëist, hooguit eenzesde daarvan.
Garaudy werd fel aangevallen op zijn theorie, die al veel
langer opgeld doet in kringen van neo-nazi's. Maar net
toen hij onder de vloedgolf van kritiek dreigde te bezwij
ken, was daar de hand van de oude weldoener: Abbé
Pierre.
De priester verdedigde Garaudy, een oude vriend, en
omschreef hem als een integere wetenschapper. Abbé
Pierre gaf toe het boek niet eens gelezen te hebben.
van onze correspondent
in Nairobi
Frans van den Houdt
In een wildpark in Burkina
Faso werd een paar dagen ge
leden een Nederlands gezin
dood aangetroffen. De man
werd geïdentificeerd als eerste
ambassadesecretaris Arnold
Eisma, die met vrouw en twee
kinderen op mysterieuze wijze
de dood had gevonden. Ieder be
richt over dode toeristen in
Afrika doet mensen huiveren. Is
het eigenlijk wel veilig om de
Afrikaanse bush in te gaan?
Een moord in Afrika is voor veel
mensen veel afschrikwekkender
dan een moord bij hen om de
hoek. Of elders in Europa. Of in
de door vuurwapens overspoel
de Verenigde Staten. Voor velen
is Afrika nog altijd het donkere
continent waar duistere krach
ten aan het werk zijn en het ver
pozen aldaar veel gevaarlijker
maken dan elders in de wereld.
Kennelijk blijft men denken dat
Afrika vergeven is van de wilden
die blanken naar het leven
staan. Ieder dodelijk incident
waarbij een blanke betrokken is,
wordt direkt aangegrepen om
een eerder geboekte reis af te
zeggen, anderen vrees in te boe
zemen en landen op allerlei ma
nieren te boycotten.
Isolement
Kenya zag zich in een dergelijk
isolement gemanoeuvreerd toen
in 1988 de Britse Julie Ward
werd vermoord in wildpark Ma
sai Mara. De wereldpers raakte
er niet over uitgeschreven en de
toeristenindustrie kreeg een be
hoorlijke knauw te verwerken,
temeer daar in diezelfde periode
nog een paar andere Europese
toeristen werden gedood.
Vorig jaar augustus was het
weer raak. In een Zairees wild
park werden zes Italianen dood
geschoten en in een reservaat in
Tanzania werden vijf Amerika
nen gegijzeld. Wederom paniek
alom. Terecht? Zou bij gelijk
soortige incidenten dichter bij
huis niet algemeen zijn gerea
geerd in de trant van 'zoiets kan
je overal gebeuren'?
„Ik zie niet in waarom", reageert
kanselier Paul Korff de Gidts
van de Nederlandse ambassade
in Kenya laconiek op de vraag of
hij toeristen adviseert om nooit
alleen een wildpark in te gaan.
„Er zijn genoeg collega's die al
leen het Nairobi National Park
bezoeken en daar zonder proble
men weer uitkomen. Je hoeft
daar echt niet in konvooi te rij
den".
Maar hoe zit het met parken ver
der weg van de bewoonde we
reld, zoals de Masai Mara, Tsa-
vo, Amboseli? „Ook daar kun je
alleen naar toe gaan, maar na
tuurlijk is het altijd veiliger als je
ze met meerdere auto's tegelijk
bezoekt."
Incidenten in Kenya waarbij Ne
derlanders betrokken waren,
zijn er de laatste tijd weinig ge
weest, aldus de kanselier. In te
genstelling tot een halfjaar gele
den. toen nogal wat toeristen be
roofd werden.
Ervaringen
Eenzelfde geluid is te horen van
Luut Fox, die samen met haar
man John met grote regelmaat
wildparken bezoekt. Van hun er
varingen doen zij wekelijks ver
slag in Kenya's grootste dag
blad Daily Nation. „We hebben
tijdens recente bezoeken aan
Masai Mara en Amboseli zelf
geen nare dingen meegemaakt.
Tsavo was jaren geleden vooral
gevaarlijk vanwege de stropers,
maar die zijn er niet meer. Ook
van anderen hebben we de laat
ste tijd niks gehoord over pro
blemen. Meestal gaan we ge
woon alleen een park in: dat is
geen enkel probleem."
Fox' ervaring is wel dat mensen
die pas in Afrika zijn komen wo
nen en toeristen zich meer laten
afschrikken door verhalen over
toenemende criminaliteit in de
steden en incidentele overvallen
op buitenlandse bezoekers dan
zij die al vele jaren op het conti
nent hebben doorgebracht.
In een poging toeristen in Kenya
een zo groot mogelijk gevoel van
veiligheid te geven, is nog niet zo
lang geleden een speciaal poli
tiekorps in het leven geroepen.
Tot op heden is deze toeristische
dienst alleen operationeel aan
de kust en waarnemers menen
dat het nog te vroeg is om er al
een oordeel over te vellen.
Ook bij de speciale veiligheids
dienst van de Verenigde Naties
in Nairobi die tevens als cen
traal meldpunt geldt voor de ve
le ambassades in Kenya zijn
de laatste tijd geen berichten
over vervelende incidenten bin
nengekomen. „De situatie is
okay", verklaart een staflid. „Je
moet alleen oppassen voor de
wilde beesten."
door Hans Leber
Als de rechter 'dood door schuld' wettig
en overtuigend bewezen acht, staat
voetballer Patrick Kluivert binnenkort
misschien voor de keuze: celstraf of een
werkstraf in de vorm van dienstverlening.
Jaarlijks kiezen meer dan 10.000 veroor
deelde Nederlanders voor dienstverlening.
Maar hoe redelijk is het dat een halfjaar cel
wordt vervangen door bijvoorbeeld zes we
ken afwassen in een bejaardentehuis?
„Dat mensen het verschil groot vinden, ver
baast me niets. Zelf zou ik ook voor werken
kiezen." Officier van justitie R Smits, spe
cialist op het gebied van taakstraffen, wil
over de zaak Kluivert niets zeggen, maar
weet wel: „In het algemeen is geen straf hoog
genoeg om het leed bij nabestaanden weg te
nemen."
Bovendien mag het „strafkarakter" van een
werkstraf niet worden onderschat, vindt
Smits. „Iemand moet die 240 uren voortdu
rend actief zijn, iets doén. Zonder ervoor te
worden betaald. Mensen met een baan moe
ten hun straf-uren in de weekeinden en de
avonden maken. Nou, dan heb je met 240 uur
een drukjaar."
Voorzitster Du Chatenier van de Stichting
Bescherming Verkeersslachtoffers uit Den
Haag gaat graag in op de zaak-Kluivert on
danks het feit dat de voetballer nog niet is
veroordeeld. „Als die jongen nog zo jong is,
een kind zeggen ze, waarom mag hij dan wel
autorijden? Hij reed met een snelheid van 75
in de bebouwde kom, en dat is alleen nog
maar wat-ie toegeeft, in werkelijkheid zal
het veel harder zijn geweest... Tsja, is 240 uur
werken dan een straf als hij een gezin zonder
vader achterlaat?"
Du Chatenier vindt het onbegrijpelijk dat
tijdens de rechtszaak niet is besproken of de
Ajax-spits zijn rijbewijs misschien op Cu-
ragao of in Suriname heeft gehaald. In ieder
geval vindt zij een werkstraf waardeloos.
„Die vrouw van de overledene heeft levens
lang pijn en verdriet. We weten toch alle
maal hoe die werkstraffen uitpakken?
Beetje koffie drinken en naar de lucht sta
ren, meer doen ze niet. Terwijl anderen geen
werk kunnen vinden. Bovendien, als ik zo'n
ongeval zou veroorzaken, zou ik nooit meer
willen voetballen. En driekwart van Neder
land gaat ook nog naar zo iemand op televi
sie zitten kijken, hem toejuichen! Een
schande is het."
Minder hard
Minder hard reageert de stichting Slachtof
ferhulp Nederland. Woordvoerder Jan Heer-
kens: „We bemoeien ons niet met de straf
maat. Of iemand dienstverlening moet ver
richten, daar gaan officieren en rechters
over. We willen niet een soort 'vox populi'
zijn die om steeds meer en hardere straffen
vraagt. Onze ervaring is dat voor slachtof
fers en nabestaanden de strafmaat niet
helpt, daar krijgen ze iemand niet mee te
rug." Op een goede taakstraf, vindt Heer-
kens, is niets tegen. „Misschien leren ze iets
en dat heeft zin."
Het Groene Hart staat in Nederland symbool vooj
het laatste restje natuur in de Randstad. Huizen en
wegen zijn jarenlang geweerd uit het groen waar velen
uit de overvolle steden nog enige rust kunnen vinden.j
Het kabinet begint nu echter aan dit groen te knabbe
len. Volgens premier Kok is het best mogelijk de hoge]
snelheidslijn door het Groene Hart te leiden. Niet bo
vengronds. Dat heeft al oneindig veel protesten opgele
verd. Neen. De minister president wil de spoorlijn ge
deeltelijk onder de grond aanleggen. Hoeveel kilome
ters spoor er onder het groen verdwijnen, heeft Kok nog
niet bedacht. Die discussie moet nog plaatsvinden. De
uitkomst is vooral afhankelijk van de beschikbare een-
ten. En van de partijen in de Tweede Kamer. Die heb-:
ben echter al laten weten wat te voelen voor het standj
punt van de premier.
De discussie is niet nieuw. Bij veel grote infrastructu
rele projecten draait het om geld. Is er altijd een afwe-l
ging tussen economische- en milieubelangen. De Oosl
terscheldekering is daar een goed voorbeeld van. Hel
compromis dat indertijd werd gevonden door een danj
met schuiven aan te leggen, bleek veel duurder uit te
vallen dan een veel simpelere dijk. De financiële perike
len hebben menig bestuurder toen grijze haren bezorgd!
Achterafkan echter niet worden ontkend dat de natuur
baat heeft gehad bij de beslissing een schuivendam aaij
te leggen. De Staat is niet failliet gegaan, de financiële
gaten zijn gedicht.
Er schuilt een addertje onder het gras bij de discussie
over de HSL. Als nu wordt toegestaan dat een gedeelte
lijk ondergrondse spoorlijn door het Groene Hart loopt;
kan een volgende aantasting van het groen wel eens wal
minder dispuut opleveren. Immers er is nu toch al een
zekere verstoring van de natuur. Waarom dan niet waj
woningbouw in het groen? Of een snelweg langs de
spoorlijn? Politici moeten altijd op hun hoede blijveij
bij dit soort processen. Ook al nemen zij zich nog zo steil
lig vóór de natuur met rust te laten. Waar een begin is...
Kok, zijn ministersploeg en de Tweede Kamer zijn de
generaties, die na hen komen wat verplicht. Zij dienen
er rekening mee te houden dat het Groene Hart van
enorm belang is voor de Randstad. Zorgen dat dit stuk
open landschap behouden blijft, kost geld. Als de na
tuur gespaard kan blijven, mag dat best wat meer kos
ten. Voor vele toekomstige generaties.
Hij deed daarna een aantal pogingen om zijn eerdere
steunbetuigingen aan Garaudy af te zwakken, maar wei
gerde in het zand te bijten. Daarmee wekte hij echter de
toorn van zijn beschermheiligen, die hem deze week dan
ook prompt van zijn voetstuk trokken.
De eerste die een aanval lanceerde, was Bernard Kouch-
ner, de oprichter van Médecins du Monde met wie hij
vorig jaar nog naar Sarajevo was gereisd.
Woensdag besloot de Internationale Liga tegen het Ra
cisme en Antisemitisme om de priester uit hun gelede
ren te stoten. Die beslissing moet hard zijn aangekomen,
daar de geestelijke er sinds jaar en dag erelid van was.
Abbé Pierre had zich een hoop ellende kunnen besparen
als hij zich had laten inspireren door de Talmoed, de Is
raëlische aanvulling op het Oude Testament. Daarin
staat: 'Stilte is de remedie voor alle kwalen.'
Door de strafzaak tegen de voetballer Patrick Kluil
vert, die in september vorig jaar een dodelijk auto
ongeluk veroorzaakte, krijgt een tot nu toe onderbe
licht fenomeen in het verkeer extra aandacht: dat vai
de jeugdige automobilisten die in een onevenredig aan
tal gevallen betrokken zijn bij ongelukken met een do
delijke afloop. Vorig jaar vielen in het verkeer in Neder
land 1334 doden. Bij een kwart van die ongelukken wa
een automobilist betrokken van tussep de 18 en de 2'
jaar.
Het is duidelijk dat het rijgedrag waarop Kluivert ni
wordt aangesproken niet uitzonderlijk is. Gemiddelc
bijna dagelijks komt iemand om bij een verkeersonge
luk waarbij een jeugdige bestuurder betrokken is. In d
loop van de jaren is het gewoon geworden dat mensen
direct na hun achttiende rijlessen nemen en, zo gauw zi
een rijbewijs hebben, ook over een - al dan niet eigen;
auto kunnen beschikken. Die jonge automobilisten!
missen technische routine en hebben vaak nog onvo1
doende zicht op de gevaren die in het verkeer voortdv
rend op de loer liggen. In feite zijn ze een tijdlang bezit
met een praktisch en gevaarlijk leerproces. Na verloof
van tijd zijn die verkeersdeelnemers vanzelf ouder er
als het meezit ook wijzer.
D66 zal bij de behandeling van de nota Verkeersveilig
heid binnenkort pleiten voor de invoering van een voor
lopig rijbewijs. Wie met dat voorlopige papiertje op zatf
ernstige overtredingen begaat, zóu terug naai' af moe
ten. Een nieuw examen volgt.
Met zo'n systeem zijn in de ons omringende landen
goede ervaringen opgedaan. De jonge automobilist
wordt in de eerste jaren na het halen zijn zijn rijbewijs
steeds bepaald bij het feit dat hij niet volleerd is.
Het effect van het voorlopige rijbewijs, vorig jaar al ge
lanceerd door de Raad voor de Verkeersveiligheid, zat
vallen of staan met de manier waarop het wordt uitge
voerd. Lopen automobilsten door onvoldoende con
trole maar heel weinig kans op een gedwongen her-exa
men, dan heeft het weinig zin nieuwe regels te stellen.
Als de Tweede Kamer met minister Jorritsma van ver
keer en waterstaat over de verkeersveiligheid spreekt
is het hoe dan ook zinvol te zoeken naar nieuwe moge
lijkheden om het aantal ongelukken te laten verminde
ren. De maatschappelijke kosten van verkeersongeluk
ken belopen ruim elf miljard gulden. Het leed dat daai
in veel gevallen uit voortvloeit, valt niet te becijferen.
De rechtszaak tegen Ajax-spits Patrick Kluivert betekent een nieuwe discussie rond het opleggen van dienstverlening als straf.
foto Arthur Bastiaanse/ANP
Eis van officier in zaak-Kluivert zorgt voor discussie
Officier van justitie Smits vindt dat een
werkstraf wordt onderschat. Dat die voor
een kortere periode dan een gevangenisstraf
wordt opgelegd, moet vooral worden gezien
in het licht van het „maatschappelijk nut"
dat een dienstverlenende straf heeft.
„Recent onderzoek heeft aangetoond dat de
kans op herhaling van een delict kleiner is
als iemand een werkstraf achter de rug
heeft. Bovendien voorkom je dat mensen
met een baan en een geregeld leven in één
keer uit de samenleving worden gerukt.
Daardoor zou blijvende schade ontstaan."
De hoge aantallen werkstraffen van de laat
ste tijd zijn volgens Smits mede veroorzaakt
door het cellentekort. „Anders konden we
blijven bouwen." En het tamelijk lage aan
tal uren werken vindt volgens hem ook zijn
oorzaak in het geringe aantal 'werkplaatsen'
dat wordt gevonden. „Het is een hele klus
om voor al die mensen een goede werkstraf
te vinden."
Smits kan zich de vaak verontwaardigde
reactie van slachtoffers en nabestaanden
wel voorstellen. „We proberen altijd in ge
sprekken met de slachtoffers duidelijk te
maken waarom we het zo doen. De werkstraf
kan een goede straf zijn. De samenleving
moet ook denken 'wat kost het ons?' en bo
vendien is het toch ook een vrijheidsbene
ming als je op bepaalde tijden gedurende
240 uur ergens moet zijn? Dat is heus geen
pretje. Zeker niet als je er daardoor steeds
aan wordt herinnerd watje hebt gedaan."
Directie:
K. Scherphuis,
W. F. de Pagter en
F. van de Velde.
Hoofdredactie:
A. L. Oosthoek
M. van Zuilen (adjunct)
Vlissingen: Oostsouburgse-
weg 10, Postbus 18,
4380 AA Vlissingen.
Tel. (0118) 484000.
Middelburg: Markt 51,
4331 LK Middelburg.
Tel. (0118) 681000.
Goes: Voorstad 22-24,
4461 KN Goes.
Tel. (0113) 231800.
Terneuzen: Axelsestraat 16,
4537 AK Terneuzen.
Tel. (0115) 694457.
Hulst: Servicepunt
Boekhandel Duerinck,
Gentsestraat 12,
Tel. (0114) 314058.
Axel: Nassaustraat 15,
4571 BK Axel.
Tel. (0115) 568000.
Zierikzee: Oude Haven 41
4301 JK Zierikzee.
Tel. (0111)415380.
Opening kantoren:
Maandag t/m vrijdag
van 8.00 tot 17.00 uur.
Openingstijd Zierikzee
8.30-17.00 uur.
Zaterdags in Vlissingen
van 8.00 tot 10.30 uur.
Centrale redactie: Postbus 18,
4380 AA Vlissingen,
Tel. (0118) 484000;
Redactiefax: (0118) 470102.
's avonds op zondag t/m
vrijdag: vanaf 19.00 uur;
in het weekeinde: verwijzing via
de telefonische boodschap op de
kantoren.
Bezorgklachten: maandag
t/m vrijdag: op de kantoren
gedurende de openingstijden;
zaterdags tot 14.00 uur:
op de kantoren door de klacht
in te spreken op de band of de
verwijzing op te volgen.
Overlijdensadvertenties: tijdens
kantooruren en uitsluitend maan
dag- t/m vrijdagavond van 20.30 i
tot 22.00 uur en zondagavond
van 20.00 tot 22.00 uur:
Tel. (0118) 484000.
Fax(0118) 470100.
Abonnementsprijzen: per
kwartaal 91,00, franco per post
119.00; per maand 33,00;
per jaar 350,00; franco per post
460,00; bij automatische
afschrijving per termijn f 1,50
korting: losse nummers maandag
t/m vrijdag 1,60, zaterdag
2,50 p.st. (alle bedragen inclu
sief 6 pet. btw).
'Postrek.nr.: 3754316 t.n.v. PZC
ab.rek. Vlissingen.
Advertentietarieven: 176 cent
per mm; minimumprijs per
advertentie 26,40; ingezonden
mededelingen 2,5 x tarief.
Voor brieven bureau van dit
blad 7,- meer. Volledige
tarieven met contractprijzen op
aanvraag (alle advertentieprijzen
exclusief 17,5 pet. btw).
Giro: 35 93 00, Uitgeverij
Provinciale Zeeuwse Courant B.V.
Vlissingen
PZC-ombudsman:
C. van der Maas. Telefonisch
spreekuur maandag t/m vrijdag
9.30-12.00 uur.
Tel. (0118) 484401.
Auteursrechten voorbehouden
Uitgave PZC
