Alleen Amerika ligt
niet aan haar voeten
Slotakkoord Blue Jeans Big Band
Tina Turner
back in town
Celine Dion in Ahoy'
Cranberries jodelen
kunst cultuur
18
Dag van Oranje in de Kuip
Labadoux in Ingelmunster
VRIJDAG 3 MEI 1996
Alsof ze nooit is
weggeweest: Tina Turner
(56) die gewoon weer
kortgerokt, hooggehakt en
triomfantelijk grijnzend de
hele wereld afstroopt. Zo
vanzelfsprekend als dagelijks
brood, vindt iedereen waar dan
ook. Maar, ze had natuurlijk
wel afscheid genomen als
podiumartieste, met een uiterst
succesvolle monstertournee die
in november 1990 in het
Rotterdamse Ahoy' eindigde.
Waarom is de 'Moeder aller
rockzangeressen', geboren
Anna Mae Bullock, dan toch
opnieuw uit haar schulp
gekropen? Had ze dan echt
niets beters te doen, zoals ze
eerder wel steeds liet
doorschemeren? In het kader
van haar 'Wildest Dreams
Tour' komt Tina Turner
achtmaal in Ahoy', twee keer in
Amsterdam Arena en eenmaal
in Landgraaf. Die optredens
zijn goed voor een nieuw
persoonlijk record in de vorm
van een slordige 250.000
concertklanten.
Misschien dat ze zich alleen
nog wel eens laat verrassen
door zichzelf. Door bijvoorbeeld
onvermoede ambities, deels voort
komend uit opspelende frustra
ties, waar zelfs The Godmother Of
Rock 'n Soul zich nooit helemaal
van gevrijwaard weet. Haar ren
tree aan het internationale pop
front, dik vijfjaar na haar alleszins
bevredigende 'Foreign Affair Fare
well Tour', valt dan ook niet los te
zien van haar gemengde gevoelens
over haar 'eindpositie' in het abso
lute toppers-klassement. „Zo heeft
het me nooit lekker gezeten dat ik
in eigen land het echte mega-ni-
veau niet heb bereikt", steekt ze
van wal tijdens een bliksembezoek
aan haar dierbare Amsterdam (in
clusief Almere).
„Overal ter wereld heb ik stadions
doen vollopen, maar in Amgrika
ben ik nooit verder gekomen dan
de grotere zalen. In New York zou
ik bijvoorbeeld vier tot zes keer de
Carnegiehall kunnen vullen en in
Californiè wat openluchttheaters,
dat is het dan. Ik heb me daar al
tijd over verbaasd. Al vanaf 'River
Deep, Mountain High', eind jaren
zestig dus. dat nummer was in elke
uithoek een vette hit, maar in ei
gen land maakte het amper iets
Tina Turner (links): Het heeft me nooit lekker gezeten dat ik in Amerika het echte mega-niveau niet heb bereikt.
los. 'Simply The Best' was een jaar
of zes, zeven terug van hetzelfde la
ken een pak, onbegrijpelijk. Ik ben
in de Verenigde Staten wel 'n ster.
maar niet zoals in Australië, Azië,
Zuid-Amerika of Europa."
Geen Hollywood
Naast die chronische 'kriebel' was
er de andere loop die haar net uit
gestippelde acteerpad plotseling
kreeg. „Ik had mijn zinnen gezet
op een rol tegenover Christopher
Lambert in 'The Fortress', totdat
ik met de regisseur in conclaaf
ging. Toen bleek dat hij weinig er
varing had met actie en avontuur,
waardoor ik ben gaan twijfelen en
tenslotte toch maar heb afge
haakt. Ik ben nu eenmaal aan mijn
stand verplicht om te scoren. De
fans verwachten niet anders en ik
zelf vind natuurlijk ook dat ik me
geen missers kan veroorloven. Zo
veel goeie, interessante rollen krijg
je als rijpere vrouw niet aangebo
den, zeker niet als je in Hollywood
geen lange staat van dienst kunt
bogen, zoals ik."
Een onverwachte positieve impuls
was de nadere kennismaking met
'de jongens van U2', die in Zuid-
Frankrijk haar buren bleken te
zijn. „Het klikte tussen ons, dus
was 'GoldenEye' een feit voordat
ik er erg in had. Toen bekend werd
dat ik weer de studio in was ge
weest is de hele wereld aan me
gaan trekken, waarna alle plannen
voor een nieuw album in een
stroomversnelling zijn geraakt."
*„Ik had het natuurlijk bij het uit
brengen van die plaat ('Wildest
Dreams') kunnen laten, maar zo zit
dit beestje niet in elkaar. Half werk
leveren is niet mijn stijl, dus ben ik
er maar weer heel diep ingedoken.
Wat neerkomt op me bezighouden
met alles wat met promotie en op
treden te maken heeft. Met Mark
Fisher, de ontwerper van het futu
ristische decor van de 'Foreign Af
fair Tour' heb ik met alle plezier
mijn gedachten laten gaan over
een nieuw, warmer podium, waar
op ik weer flink uit de voeten kan.
Ik ben gaan zoeken naar geschikte
kleding voor de meiden die me as
sisteren en voor mezelf en ik heb de
band weer bijelkaar gebracht om
te repeteren. Op een man na (toet
senist Alan Clarke, bekend van Di
re Straits) is het hetzelfde team als
de vorige keer. Iedereen vond het
namelij k zo geweldig dat ik hen op
nieuw vroeg dat alle andere aan
biedingen en verplichtingen er
meteen voor opzij werden gezet.
Voor mij een pak van mijn hart,
omdat deze begeleidingsgroep de
bulk van mijn repertoire al op haar
duimpje kent, zodat we niet zoveel
tijd aan repeteren zijn kwijt ge
weest."
On the road
Soms vindt ze het zelf ook best
vreemd dat ze toch zo graag met
haar eigen circus erop uit wil trek
ken in plaats van meer tijd te be
steden aan kinderen, kleinkroost.
en partner Erwin Bach. „Aan de
andere kant, als je al zo lang ge
wend bent geweest 'on the road' te
leven, dan kan je er op een gegeven
moment niet meer van buiten, ko
men vroeg of laat thuis de muren
op je af. Ik zie dat ook bij Erwin, die
al tien jaar een waar anker voor me
is. Het reizen zit hem als vrij be
langrijke platenbaas evenzeer in
het bloed, voortdurend vliegt hij
zonder morren van hot naar her.
Met als gevolg dat we elkaar soms
op de vreemdste plaatsen moeten
treffen."
Energie heeft La Turner nog volop,
mits ze zich houdt aan een bijna
Spartaanse discipline. „Vanaf de
dag dat ik het licht weer op groen
heb gezet ben ik weer zo gezond
mogelijk gaan leven. Geen cham-
Het duo Peter Bolderman/Rien
Mondeel maakt snel een
rekensommetje. De Blue Jeans Big
Band bestaat 19 jaar, met elk jaar zo'n
10 optredens. Die 190 optredens werden
verzorgd door in totaal 70 muzikanten.
Voorzitter en basgitarist Peter
Bolderman heeft de namen van de
musici keurig op papier gezet. Op
zondag 12 mei is het voorgoed voorbij
als 'Fly me to the Moon' als slotstuk op
de Vlissingse boulevard klinkt. Dan
verdwijnt de outfit van de Blue Jeans
Big Band voorgoed de kast in.
Het uitverkochte concert bij
het 10-jarig bestaan in de Mid
delburgse Concertzaal is één van
de hoogtepunten in de geschiede
nis van de band. Verder was er het
concert ter ere van het 15-jarig be
staan met zanger Jeffrey Garth en
mondharmonica-virtuoos Jan Ver-
wey. Dat gebeurde in de Middel
burgse Stadsschouwburg. Goede
momenten waren de concerten in
de Grote Kerk te Veere. Hier kwa
men professionele gastsolisten
van buiten Zeeland het orkest ver
sterken. In 1991 was dat de Belgi
sche trombonist Phil Abraham.
Organist Carlo de Wijs zorgde voor
het muzikale hoogtepunt in 1993.
Het intro van Georgia speelde hij
zo mooi dat een gedeelte van het
orkest wilde applaudisseren. Weer
anderen vergaten bijkans in te val
len. Ma^r voor de rest klonk alles
als een klok.
Ook werden er gastdocenten aan
getrokken in de personen van
Frank Grasso, Herman Schoon-
derwalt en Herman de Wit. Musici
/orkestleiders die hun sporen had
den verdiend in het big band werk.
Het plan voor oprichting van een
heuse big band werd geboren tij
dens een trip van het Zeeuws
Jeugdorkest naar Engeland. Koen
van den Driest en Karei Haaze wa
ren de mannen van het eerste uur.
Op 1 april 1977 werd de band opge
richt.
Han Beekman heeft in die eerste
periode geholpen bij de totstand
koming van de band door de eerste
repetities te leiden. Later traden
Koen van den Driest, Jo Flipse,
Moreno Beverini en Jack de Boo
van Uijen in zijn voetspoor. In het
begin verzorgde het orkest de mu
zikale omlijsting voor een dans
avond. Dat was niet zo verwonder
lijk omdat de eerste bandleden af
komstig waren uit de harmonie- en
fanfarewereld. Later kwam er ver
sterking uit de jazz-hoek, waarna
het besluit viel dat de Blue Jeans
Peter Bolderman (rechts) en Rien Mondeel: De scholieren bleven om 'Bloemkolen' van André van Duin vragen.
Big Band een concertband moest
zijn die echte luistermuziek speel
de.
Jack de Boo van Uijen heeft het or
kest de laatste elf jaar geleid. Het
was voor hem een uitdaging om
een geheel te smeden uit een verza
meling musici van uiteenlopend
niveau. Bolderman en Mondeel
over hun dirigent: „Een prima
bandleider die mensen op zijn ei
gen wijze weet te inspireren. De
Boo zorgde niet alleen tijdens de
concerten maar ook tijdens de re
petities voor een goede sfeer. Na
zijn aantreden ging de kwaliteit
elk jaar vooruit. Er werden ook
moeilijker en modernere stukken
op het repertoire genomen. Maar
zijn sterkste kant bleef de bewer
king en vertolking van de Count
Basie-stukken."
De big band houdt op te bestaan,
zegt secretaris en baritonsaxofo
nist Rien Mondeel, omdat een aan
tal bandlèden een werkkring bui
ten Zeeland heeft gevonden. Ver
der speelt mee dat een aantal vaste
podia verdwenen is. Het Open
luchttheater Domburg, waar nu
het Mondriaan museum staat, en
de Grote Kerk in Veere vielen als
jazzpodia af. De Boo van Uijen:
„Bij de repetities was het voor
sommigen moeilijk gemotiveerd te
blijven."
Baritonsaxofonist Rien Mondeel
heeft al die jaren de nummers aan
gekondigd. Hij is trots dat bandle
den als Marijke Poppe en Wiek Hij
mans, geïnspireerd door hun lid
maatschap van de band, het con
servatorium volgden. Hij was blij
met een vaste kern luisteraars die
hij net als de meeste bandleden
zag vergrijzen Veel jeugdige aan
loop was er niet.
Hij vertelt van een concert op een
scholengemeenschap waar de
band uitgenodigd was door een le-
foto's Mike Hutchings
pagne meer, geen junkfood meer,
maar degelijke kost. Plus daarbij
heel wat meer nachtrust, ook dat is
een geheim wapen. Belangrijker
dan fitness, voor mij althans", be
kent ze.
De bestaande achterban vergrijst
en moet dus toch worden aange
vuld met jonge fans. „Dat lukt je in
mijn genre het best als je volop in
de clubs en op parties wordt ge
draaid. Daarom moest 'Wildest
Dreams' dansbaarder worden dan
mijn vorige albums en is Trevor
Horn, die ik al sinds zijn samen
werking met Grace Jones bewon
der, de voornaamste producer ge
worden. Hij heeft een bepaalde ac
centverschuiving bewerkstelligd
waar ik zeer content mee ben: tus
sen de oude Tina, die met haar
stem natuurlijk toch meteen over
al haar stempel opdrukt, hoor je de
jongere die ik in mijn hoofd had",
weet Turner, die ter 'pikantisering'
van haar 'Wildste Dromen' zowel
Sting als Antonio Banderas ver
leidde (tot een samenzang).
Louis du Moulin
Tina Turner: Van 16 tot 26 mei in Ahoy'
Rotterdam, 6 en 7 september Amster
dam Arena, 8 september Landgraaf.
foto Arnold Parre
raai-. Dat wordt zieltjes winnen,
dacht de baritonsaxofonist, die
zijn aankondigingen staakte toen
de scholieren om 'Bloemkolen' van
André van Duin bleven vragen.
Stukken van André van Duin
staan niet op het. lijstje van het
laatste concert. Wel bebop en fun
ky stukken als 'A Night in Tunesia'
en 'The Preacher' en natuurlijk
ook veel Basie.
Arnold Parre
Blue Jeans Big Band zaterdag 11 mei
Grote Kerk Veere, 16.30 uurslotcon-
cert, zondag 12 mei, terras hotel Arion,
Boulevard Bankert, 15.00 uur.
Het succes van de 'Nacht van
Oranje' in Ahoy' heeft geleid tot
een grotere, zomerse broer: 'De Dag van
Oranje', die op zaterdag 6 juli in de
Kuip gaat plaatsvinden. Met onder
anderen Guus Meeuwis Vagant,
André Hazes, Sugar Lee Hooper, Corry
Konings, Frans Bauer, Imca Marina,
Vader Abraham, Benny Neyman,
Hanny, Bert Heerink en Rob de Nijs
wordt dan in het Feyenoordstadion
vanaf vijf uur 's middags ongeveer
hetzelfde 'meezingprogramma'
gepresenteerd als afgelopen
maandagavond/nacht in het
Rotterdamse sportpaleis.
De gebroeders Van Rij, namens
TNT Concerts de organisato
ren van beide puur Nederlandse
artiestenparades, rekenen op een
volle bak. zijnde een koor van on
geveer 50.000 Oranje-klanten. Hun
optimisme is gebaseerd op de
stormloop op de kaarten voor de
'vertrouwde' Ahoy'-versie, ander
zijds op de Oranje-koorts die het
Nederlands voetbalelftal middels
het EK in Engeland (waarschijn
lijk) zal doen oplaaien. „We gaan
ervan uit dat Hiddink en zijn man
nen daar zo goed zullen presteren
dat er het eerste weekeinde na de
finale nog veel animo zal zijn voor
een lekker avondje vol Hollandse
meezingers", aldus Wim van Rij.
„Het mooiste zou natuurlijk zijn
als Nederland weer Europees kam
pioen wordt en we het hele elftal
met aanhang in de Kuip nog eens
kunnen gaan huldigen."
Vandaar ook de aanwezigheid van
Lee Towers, de enige Engelstalige
artiest bij het Kuipspektakel,
meldt Van Rij. „Voor hem is een
uitzondering gemaakt, omdat hij
gespecialiseerd is in 'voetbalklas-
siekers' als 'You '11 Never Walk
Alone' en 'We Are The Champions'
en omdat we vonden dat. Leen als
Rotterdams boegbeeld bij zo'n
groot muzikaal evenement in deze
stad niet mocht ontbreken." GPD
Toegangsbewijzen: 49,50 en 64,50.
Vandaag (vrijdag) begint in Ingelmunster - centraal in de driehoek
Brugge, Kortrijk, Gent - voor het achtste achtereenvolgende jaar
het Labadouxfestival. Het is een driedaags evenement met hedendaagse
muziek in genres, die elders weinig of niet aan bod komen, zoals folk,
blues, kleinkunst en aanverwante stromingen.
Programma: Vandaag (vrijdag): Garva (lil). Fairport Convention (UK). Snowy
White (UK).
Zaterdag: Vera Coomans Aran (B), Garva (Iri), Fries Chanty Koor (NL), Elliott
Murphy (USA), Micha Marcha (B), Deishovida (A), Furey Brothers Url), Diblo Di-
bala Machacha (Zaïre).
Zondag: Big Boy Henry Lightnin' Wells (USA), Keith Hancock Band (UK). Hora-
cio Banegas y el Proyecto (Arg), De Nieuwe Snaar (B), Guido Belcanto (B).
foto Alexander Sauer
De Canadese zangeres Celine Dion komt voor twee concerten naar
ons land. Op vrijdag 18 en zaterdag 19 oktober staat ze in Ahoy'
Rotterdam. Eind vorig jaar was de vocaliste in ons land voor een uitver
kocht concert op dezelfde locatie. Dion won in 1988 voor Zwitserland
het Eurovisie Songfestival. Voorverkoop vanaf komende zaterdag van
af 10.00 uur.
Ik las ergens dat Fay Lovski The
Cranberries zo leuk vindt omdat de
zangeres van de band het jodelen in de
popmuziek heeft geïntroduceerd. Het
kan zijn dat mevrouw Lovski iets met
Lederhosen heeft, ik weet dat niet
precies, maar in ieder geval maakte ze
in één klap duidelijk waarom ik altijd
zo'n uitslag krijg als ik naar The
Cranberries luister. Het is die
gemanierde stem van Dolores
O'Riordan.
En omdat die schelle stem tege
lijk het enige handelsmerk is
van deze Ierse band is ook de derde
cd To The Faithful Departed (Is
land/Mercury) geen gemakkelijke
kost. Daar komt bij dat het album
ook nog eens in het teken staat van
de dood. Een heleboel overleden
mensen (John Lennon. Kurt Co-
bain, JFK, de opa van Dolores, een
platenman) passeren de revue en
titels als 'War Child' en 'Bosnia'
doen de rest. Ongetwijfeld goed be
doeld, al weet de band bij mij de
bijbehorende emoties niet los te
maken. Ik heb een andere Ierse
band indrukwekkender over Sara
jevo horen zingen. Echt somber is
To The Faithful Departed overi
gens niet: The Cranberries wisse
len snelle songs (zoals de vervelen
de single 'Salvation') af met kal
mer, vaak door een strijkje gedra
gen, materiaal. Probleem is dat
weinig liedjes beklijven omdat ze
zo gejaagd en zo vluchtig klinken.
Rage
Ingehouden woede bestaat niet in
de ogen en oren van de jongens van
Rage Against The Machine. En te
recht. Als je boos bent mag je dat
laten merken. En dat doen ze dan
ook volop op Evil Empire (Epic/So-
ny Music), hun tweede album.
Want boos zijn ze nog steeds, op
die wereld vol armoe, oorlog en po
litieke incorrectheid. Daar past
maar één muziekje onder, dat van
Rage Against The Machine. Of ei
genlijk drie. Metal, rap en funk
strijden bij dit kwartet om de
hoogste eer en dat leidt net als op
hun verbluffende debuut van bijna
vier jaar terug tot een ziedend mu
ziekje, vergeleken waarbij Red Hot
Chili Peppers en Faith No More
kinderspel zijn. Voor sentiment is
geen plaats bij Rage, voor humor
helaas ook niet, maar je agressie
kun je er wel bij kwijt.
Watchman/Watchinen
Lekker praktisch zijn die bandjes
tegenwoordig. Noemen ze zich bij
na identiek en brengen ze ook nog
in dezelfde week een nieuw album
uit. Daar houden de overeenkom
sten tussen deze wakers overigens
ook wel op. The Watchman staat
voor Ad van Meurs, Brabander en
met Broken Lock Rhyme (VAN)
aan z'n vierde cd toe. Maar zeker
niet de beste. The Watchman gaat
net als David Byrne op zoek naar
z'n wortels en het is dus niet toe
vallig dat in nummers als 'Dried
Out' en 'Gazelle' Talking Heads-
achtige sferen ontstaan, met veel
percussie en een folk-achtig ge
luid. Er is één verschil: het swingt
nauwelijks en het is een stuk min
der spannend.
The Watchmen komt uit Canada,
en het is niet alleen daarom dat ze
doen denken aan hun landgenoten
van The Tragically Hip. Ook de ei
genwijze songstruc.turen hebben
ze gemeen, alleen lijken de liedjes
op hun derde album Brand New
Day (MCA) wat minder pakkend
dan die van de Hip. Veel nummers
geven pas na meerdere draaibeur
ten hun geheimen prijs maar ko
men dan ook op een bijzondere
manier tot leven. Dan ook blijkt de
veelzijdigheid van The Watchmen:
Brand New Day is een smeltkVoès
van ideeën, van jazz via folk tot
samba, dat alles gevangen in een
doorgaans stevig en zeer eigen
rockgeluid. Geen liedje lijkt op het
andere en dat is paradoxaal ge
noeg de herkenbaarheid van The
Watchmen. (The Watchmen speelt
op 4 mei in R'dam, 5 mei op Bevrij
dingspop in Groningen en 6 mei in
Paradiso A'dam).
Gert Meijer
