hockey
Atlanta zoekt nog naar olympische ziel
asketbal veel verder dan
Revolutie in wereld
van voetbalschoenen
'ranklin Dikmoet: leven draait om sfeer, emotie en gevoel
VRIJDAG 5 APRIL 1996 sbw 31
Els Callens bij TV Ovezande
OVEZANDE - Tennisvereniging Ovezande opent haar sport
park én het nieuwe seizoen met een demonstratiewedstrijd
tussen Els Callens, de nummer vier van België en de nummer
70 van de wereld en een Belgische speler van ongeveer gelijke
sterkte. De wedstrijd begint om 9.30 uur en wordt zondag. Eer
ste Paasdag, gehouden.
Lejeune te gast in Vlissingen
VLISSINGEN - De Mixed Hockey Club Vlissingen zet zijn 30-
jarig bestaan luister bij met een demonstratietraining van He-
leen Lejeune-Van der Ben. De training is bestemd voor leden,
ouders, trainers en coaches. Vanaf 12.00 uur tot ongeveer 15.00
uur verzorgt de ex-international trainingen aan verschillende
jeugdgroepen. Helen Lejeune-Van der Ben traint momenteel
het eerste vrouwenteam van Alectro in Leiderdorp, dat uit
komt in de hoofdklasse. Ook is ze zelf nog actief als speelster
van de Liberoos. een club van ex-internationals en hoofdklasse
speelsters. Als speelster van Oranje werd ze twee keer wereld
kampioen.
George Knobel terug bij RBC
ROOSENDAAL (ANP) - De 73-jarige George Knobel is giste
ren als technisch directeur aan de slag gegaan bij RBC. Op zijn
eerste werkdag bij de Roosendaalse eerste divisionist, presen
teerde de voormalige bondscoach meteen een nieuwe speler
Edwin Grünholz van FC Den Haag is met ingang van het
nieuwe seizoen voor drie jaar vastgelegd. Knobel begon ooit als
speler bij RBC.
Real verhoogt bod op Capello
MADRID (SID) - Real Madrid geeft de strijd om trainer Fabio
Capello niet op. De Spaanse club heeft de trainer van AC Mi
lan. die bij die club wil vertrekken, gisteren opnieuw een aan
bieding voor volgend seizoen gedaan. Voorzitter Lorenzo Sanz
heeft zijn aanbod naar verluidt verhoogd tot ruim 4.1 miljoen
gulden per jaar. Capello kan een vierjarig contract tekenen, en
mag gratis een huis en een auto uitkiezen. De Italiaan reageer
de gelaten op het nieuws uit Madrid. „Ik wil de voorwaarden
eerst wel eens op papier zien." Daarnaast is hij benieuwd naar
de spelers, die Real gaat aantrekken. Capello zou zelf graag
Aron Winter en Gianluca Vialli naar een eventuele nieuwe
werkgever meenemen.
van onze verslaggever
Marcel van der Kraan
ROTTERDAM - Nederland telt
een miljoen voetballers. Van zes
tot zestig jaar, allemaal lid van
de Koninklijke Nederlandse
Voetbal Bond. Het betekent dat
er per seizoen ook bijna een mil
joen voetbalschoenen over de
toonbank gaan. Zwarte schoe
nen, voorzien van rubberen,
aluminium of kunststofnoppen.
Al bijna een half eeuw is daarin
weinig verandering geweest.
Deze zomer wordt alles anders.
De grote revolutie van de voet
balschoen is begonnen. Neder
land loopt straks op rode, witte,
blauwe en groene voetbalschoe
nen. En noppen? Die verdwij
nen. Daarvoor in de plaats komt
een futuristische zool met profie
len, waarvan Pele of Johan
Cruijff in hun hoogtijdagen
nooit hadden durven dromen.
Rotterdammer Piet Korteweg,
topman bij Europa's grootste en
waarschijnlijk meest bekende
voetbalschoenenfabrikant,
spreekt van een absolute door
braak in de voetbalwereld Kor
teweg kan het weten. Hij meette
schoenen aan bij alle grote ster
ren van Feyenoord en het Neder
lands elftal. Van Coen Moulijn
tot Gaston Taument en van
Wim van Hanegem tot Ronald
Koeman. Tegenwoordig laat hij
zelfs gipsafdrukken maken voor
de grote teen van Mare Over-
mars of de topscorer van de ere
divisie Luc Nilis.
„De mensen denken dat wat er
nu gebeurt, bedoeld is voor de
topvoetballers. Maar het is juist
voor de jeugd, voor het grote pu
bliek heel interessant. Er zit een
medisch verantwoord verhaal
achter. De kleuren op de schoe
nen is een mode-verhaal, maar
het vervangen van noppen door
de zogenaamde 'Traxion-zool' is
heel bewust gedaan. Noppen
doen vroeg of laat zeer aan je
voeten. Die drukken dwars door
je zool heen. De nieuwe zool
voorkomt dat en biedt zelfs grip
onder alle weersomstandighe
den."
Gaston Taument bevestigt het
verhaal van Feyenoord-aanhan-
ger Korteweg. ..Ik heb op alle
schoenen in mijn leven gespeeld,
maar dit is zo fantastisch dat je
het bijna niet kunt geloven. Het
is net of je op zaalvoetbalschoen
tjes loopt. Ik speel ermee als het
vriest, als het regent of als de
grasmat kurkdroog is. Mijn bes
te Europa Cup-wedstrijden
speel ik op die schoenen."
Ook Luc Nilis, de vriendelijke
Belg die onlangs werd gekozen
tot beste voetballer van Neder
land, zegt tegenwoordig te zwe
ven over de 'pistes' in de eredivi
sie. ..Ik kan een aardig balletje
trappen, maar het is wel heel
toevallig dat ik in de winter
maanden topscorer van Neder
land werd. Iedereen liep. toen de
velden bevroren waren, op gra-
velschoenen. Ik stapte nog vro
lijk rond op schoenen zonder
noppen maar met die nieuwe
dingen eronder. Daar wist nie
mand wat van af."
De werkgever van Korteweg zag
42 jaar geleden al in dat de voet
balschoen het belangrijkste ge
reedschap was voor de spelers.
Korteweg: ..Tijdens de finale
van het wereldkampioenschap
in 1954 in het Zwitserse Bern
(tussen West-Duitsland en Hon
garije) kwam het water met bak
ken uit de hemel. De Hongaren
speelden op leren schoenen die
600 gram wogen en waar nog sta
len neuzen op zaten. Als ze nat
werden, wogen die dingen een
kilo per stuk! De Duitsers speel
den op schoenen die 350 gram
wogen. Toch zakten ze diep weg
in de modder. In de rust ging Adi
Dassier. de oprichter van Adidas
die toen al voetbalschoenen
maakte, de kleedkamer in en liet
de spelers lange schroefnoppen
onder hun schoenen zetten.
Duitsland won vervolgens voor
het eerst in de geschiedenis de
wereldbeker."
Bijna veertig jaar veranderde er
vervolgens nauwelijks iets aan
de voetbalschoen. Twee jaar ge
leden kwam de Australiër Craig
Johnston, speler van Liverpool,
op het idee rubberen schubben
aan te brengen op de buitenkant
van de schoen. De fabrikanten
zagen er geen brood in. totdat
Johnston zijn ideëen bij de inge
nieurs van Adidas liet zien.
Korteweg: ..Johnston was na
zijn carrière bij Liverpool terug
gegaan naar Australië, waar hij
jonge voetballertjes ging trai
nen. Toen kwam hij er achter dat
bijna alle kleine ventjes klaag
den over pijn in hun voeten als ze
een harde leren bal schoten. Bo
vendien konden ze de bal niet zo
ver weg krijgen. Hij is toen gaan
experimenteren met het rubber
van tafeltennisbatjes. Uiteinde
lijk heeft dat na miljoenen inves
teringen geleid tot de ontwikke
ling van de 'Predator', de schoen
waarmee Ronald Koeman van
25 meter ballen in de kruising
knalt en waarop nu een groot
deel van de jeugd loopt te 'bal
len'. Iedereen is nog steeds laai
end enthousiast."
Tussen alle bedrijven door ver
dween bij het grote publiek al
leen de interesse voor de voet
balschoen met de schroefnop
pen. Een fijnzinig filmpje, ge
toond door de toenmalige con
sumentenman Frits Bom. deed
heel Nederland verstijven. Kor
teweg: „Dat was leuk van die
Frits. Meneer liet een filmpje
zien waarop je een paar bekende
voetballers, zoals de Duitser
Ewald Lienen. met decimeters
grote vleeswonden in hun benen
op het veld zag liggen. Een hoop
bloed erbij, 'getverderrie' nep ie
dereen. Daarna was iedereen er
van overtuigd dat schroefnop
pen gevaarlijk waren, zeker bij
de jeugd."
Volgens de Rotterdammer had
en heeft de afschroefbare nop
wel degelijk een functie. „Voet
ballers moeten hun schoeisel
aanpassen aan het terrein. In
Nederland regent het heel vaak
Dus zou je op natte velden lange
noppen moeten dragen. Maar
wie verandert die dingen nu?
Bijna niemand. Met de nieuwe
zolen zijn we van alle problemen
af. Het loopt lekker, het glijdt
niet en je krijgt er geen blessures
door."
Nu is het dan zover. Taument
loopt op rode schoenen, zijn col
lega bij Feyenoord Henk Vos op
witte met rode strepen. Pierre
van Hooijdonk, de Nederlands
topscorer in Schotland, heeft
groene voetbalschoenen be
steld. Die passen bij de kleur van
zijn shirt. Het lijkt het begin van
een rage. Want een miljoen jonge
voetballertjes willen allemaal
dezelfde schoenen als hun grote
idolen.
Aston Villa wil
McGrath houden
BIRMINGHAM (RTR) - Aston
Villa wil routinier Paul
McGrath voor de club behou
den. De club uit Birmingham
zal de 36-jarige verdediger dan
ook een nieuw contract voorleg
gen.
McGrath heeft twee versleten
knieën en last van de rug. Maar
hij heeft een clubhart van goud.
Elke training moet hij laten lo
pen, omdat de Ierse internatio
nal haast niet meer kan lopen.
Maar tijdens de wedstrijden is
hij niet bij te houden. Dat ervoer
Oranje nog in december, tijdens
het (gewonnen) EK-beslissings-
duel in Liverpool.
McGrath is aan zijn zevende sei
zoen bij Premier League-club
Aston Villa bezig. Hij miste de
afgelopen jaren niet alleen trai
ningen wegens zijn versleten le
dematen, maar was ook een tijd
je uit de roulatie door een alco
holprobleem.
Het aftellen is begonnen voor de 'beste Spelen ooit'
bonze verslaggeefster
liline Blom
[REN - Franse chansons kun-
Ihem raken. Tot tranen toe.
ft verhaal over een verloren
|f(ie, de eerste pogingen een
jouw vast te houden. Diepe
thten, beluisterd via een kra-
tjge langspeelplaat, maken
jel in Franklin Dikmoet los.
[en je dat gevoel? Een bepaal-
tekst die je raakt, een sfeer
je herkent. Daar ben ik ont-
Itend vatbaar voor. Muziek
iets met je doen, iets
Jois."
ïklin Dikmoet wil best ver-
llen. Over zijn 'vorige leven' als
Bketballer, hoe belangrijk
jer voor hem is. Praten kan,
r wel zonder onrust op te
eken bij 'zijn' door blessures
feisterde hockeymannen van
Jen, die hij de komende weken
fcrde hoofdklasse wil loodsen,
ïdaarna is Bloemendaal aan
■beurt, de volgende, logische
jp op de carrière-ladder van
T 53-jarige gevoelsmens uit
nster.
ronnen als coach van de mi-
I in Rijswijk doorliep de le-
ir lichamelijke oefening ach-
ïenvolgens de 'leerscholen'
B Hurley. HGC (mannen en
puweni. de nationale vrou-
selectie (als assistent van
|elant Oltmans), Amsterdam
aren (vrouwen en mannen),
moet. kind van Surinaamse
hers, was in die periode goed
br twee Nederlandse titels.
■Europa Cup en een wereldti-
n leven draait om sfeer, ge-
1, emotie. Zijn grootmoeder,
li kranige vrouw', bracht hem
|ajn geboorte-eiland Curagao
angrijke levenslessen bij. Als
vrouw bij de marine sprak ze
jl mensen, hoorde en zag ze
j het er in het leven aan toe
jat 'Als ergens een grote boom
lat, groeit er niets omheen,
ar als je die boom kapt, kan er
3 doodgaan.' De Grote, De
Ire, De Sportman. Daar is Dik-
let altijd naar op zoek. „Zo ie-
Ind kan in de weg staan, net
die boom. Maar hij kan ook
Jcherming bieden. Dat moet
■p waarde kunnen schatten."
St leven op het Caraïbische ei-
d beviel hem. De zon, het
ipo. „Ik ben heel erg verne-
landst. Ik haast me zelfs",
ht Dikmoet om zijn gedaan-
erwisseling. Maar in zijn hart
ft Curasao speciaal. Het was
plaats waar hij zijn grote lief
de ontdekte: het basketbal.
„Met pa aan de hand ging ik
naar wedstrijden. Na de film 'Go
men go', over het ontstaan van
de Harlem Globetrotters, was ik
verkocht. Ik liep de hele dag met
een bal rond. Mijn moeder werd
er gek van. Maar voor mij was
het de ultieme jongensdroom."
Suvrikri
Lang mocht het dromen niet du
ren. Na de middelbare school
wachtte begin jaren zestig het
kille Nederland, de plek waar
Dikmoet het studentenleven in
dook. En de sporthal. De Dra
gons van het eiland werden het
Amstelveense AMVJ. Later, tij
dens diensttijd, meldde hij zich
aan bij Suvrikri, de Surinaamse
vriendenkring. „De Surinaamse
gemeenschap was destijds nog
klein, contacten werden snel ge
legd."
De show, daar ging het om. Ook
in de eredivisie. „We speelden
een aardig partijtje basketbal.
Het zat altijd stampend vol. Ik
zelf? Van m'n snelheid moest ik
het niet hebben. Ik was een har
de werker, balvast, met over
zicht. Soms te dominant. Ik wil
de graag controleren, de wed
strijd sturen, invloed hebben op
het resultaat."
Basketbal werd hockey, aange
wakkerd door oud-klasgenoten
van de Academie voor Lichame
lijke Opvoeding. Frank Litjens,
broer van levende legende Paul,
haalde hem naar Rijswijk. Eerst
voor het verbeteren van de con
ditie. „Maar dan is het leuk. ge
zellig, weet ik veel. Dan vragen
ze meer." Dikmoet aarzelde ('ik
wist er geen moer van, vond het
niks, dat gedoe met zo'n dom
stokkie'), maar schreef zich uit
eindelijk in voor een coachcur-
sus. „Toch ambitieus, hè."
Taktieken
De belangrijkste taktieken nam
hij mee uit zijn eerste liefde, het
basketbal. „Die sport is tactisch
en statistisch gezien veel ver
der", vindt Dikmoet nog steeds.
„Waarom zou je het wiel op
nieuw uitvinden? Alles komt, in
welke teamsport ook, altijd neer
op driehoekjes maken. Het gaat
altijd om die drie of vier spelers.
Dat is de kern. Aanvallend intro
duceerde ik destijds bij Amster
dam de ball-defence, het pressie
spelen. Dat was iets nieuws,
maar in het hockey goed toepas
baar.
Het gaat bij een balspel immers
altijd om het bezetten van de po
sities ten opzichte van de bal.
Verdedigend moet je het gebied
zo klein mogelijk houden, aan
vallend zo groot mogelijk. Dat
lijkt simpel, maar is het moei
lijkste wat er is."
De jaren hebben hem milder ge
stemd, al komt de melancholie
soms bovendrijven. Bij de herin
nering aan verloren wedstrijden,
stroef verlopen trainingen.
„Daar kan ik nog steeds heel ver
drietig om worden." Met vallen
en opstaan leerde Dikmoet dat
het tonen van emoties in de Ne
derlandse maatschappij als
zwakte werd beschouwd. „Een
kerel mag niet huilen."
Dus houdt hij zich geregeld in.
Naar buiten toe, want van bin
nen borrelt het nog steeds. Wan
neer iemand weigert respect te
tonen, niet groet, niet luistert.
„Het 'ja-maar-effect' noem ik
dat. Je ziet het steeds meer bij de
jongere generaties.
Er wordt niet geluisterd, er
wordt direct gereageerd: 'Ja,
maar...' De ware, de grote sport
man doet dat anders. Die luis
tert. probeert iets uit en komt
daar later op terug."
Groot gezin
Zijn overeenkomst met Bloe
mendaal geldt in principe voor
éen jaar. „Als ik niet deug. moet
ik opkrassen. Het is toch prettig
als je dat na een jaar gewoon te
gen elkaar kunt zeggen. Zonder
afkoopsommen of wat voor ge
zeik dan ook."
De club heeft hij bij voorbaat al
in zijn hart gesloten. „Ik ben heel
sfeergevoelig.
En mijn indruk van Bloemen
daal is dat het één groot gezin is.
Als je alleen al kijkt naar hoe ze
zo'n Europa Cup-toernooi orga
niseren. Iedereen helpt mee, dat
tekent de club. Ik weet uit erva
ring dat het een vereniging is
waar je na afloop van een wed
strijd niet makkelijk wegkomt."
Hij lacht. „Op Bloemendaal is
het altijd plezierig toeven."
Zijn beeld van de ploeg is voorin
genomen. „Ik ken aardig wat
spelers, heb een beeld van het
elftal. Maar welke rol ik daarin
ga spelen, bepalen de spelers. Ik
pas me aan. Als ik bij jou thuis
kom en je eet met je handen, eet
ik ook met mijn handen. Zo
werkt het."
Franklin Dikmoet: „Ik ben heel
erg vernederlandst. Ik haast me
zelfs" foto GPD
van onze verslaggever
Willem Schouten
ATLANTA - Nog zo'n honderd
dagen totdat die jonge Griekse
god met zijn borst vooruit het
Olympische stadion van At
lanta binnendraaft. Fakkel
hoog boven het bezwete ge
licht getild. Iets meer dan drie
maanden nog, dan wordt de
Olympische vlam bejubeld in
het hart van het oude zuiden.
Daar waar Coca Cola en CNN
ïetelen en de barbecue altijd
Daar zag advocaat Billy
Payne z'n eigen licht: hij zou
de Olympische Spelen binnen
halen. Het lukte nog ook. Maar
nu de fakkel op het punt staat
ontstoken te worden, weet de
stad niet wat ze er mee aan
moet. Atlanta is nog niet klaar
met de Olympische Spelen.
'Atlanta gaat de beste Spelen
ooit organiseren'. Alle lectuur
die over de hoofdstad van
Georgia voor handen is meldt
het, tot vervelens toe. Opper
hoofd Bob Brennan van de
stoet olympische persvoorlich
ters, laat ook geen gelegenheid
onbenut het dogma te herha
len. Of hij zich niet realiseert
hoe pompeus dat klinkt?
,.Mmm, ja... Op Europeanen zal
dat misschien best raar over
tomen. Maar we bedoelen er
niet mee dat andere steden het
niet goed gedaan hebben. Maar
liet is onze manier je zo in te
stellen dat je er het beste van
Wie de Amerikaanse psyche
een beetje kent, weet dat Bren
nan hierin oprecht is. Ze zijn nu
ienmaal zo. Maar de indruk
blijft toch hangen dat ze het
IMer in Atlanta om het hardst
'Pen omdat ze er zelf het
!"ninst van overtuigd zijn. At-
anta zoekt nog zijn olympi-
Öie geest.
Van de oppervlakte staat alles
het teken van de Spelen,
wnsorborden tellen de dagen
i oogverblindend neon af. Bij
te benzinepomp tegenover het
Dg altijd niet voltooide olym-
sch stadion heerst onder het
'arte personeel onverschillig-
'id. „Best leuk hoor. die Spe-
a. We zien het wel", zegt het
-isje plichtmatig, „koop je
wat of niet?"
«Zwarte ijken
l^et enthousiasme bij de Ex-
|*on aan de rand van Summer-
Tjlle, een van de vele arme
Jwarte wijken die het centrum
van Atanta rijk is. is hartver
warmend vergeleken bij de
stemming in het blanke noor-
Bouwvakkers bij de bouwput voor het Olympisch Centennial park in Atlanta. foto GPD/Wim Schouten
den van de stad. De mid
denklasse aldaar vindt het
vooral maar lastig, die Spelen.
Bij restaurant Shoney's is de
stemming onverdeeld negatief.
„Ik verdwijn gewoon drie we
ken als die Spelen worden ge
houden. De wegen kunnen al
dat verkeer toch niet aan. Er
komen hier geloof ik twee mil
joen mensen op bezoek. Nou,
mij niet gezien. Ik ga de bergen
in", aldus de man met het Bra-
ves-petje op en een portie
pruimtabak hangend in de lin
kerwang. „We krijgen er alleen
maar last van. Bovendien is het
allemaal niet op tijd klaar." De
ongevraagde toevoeging is van
een goede luistervink die de
Shoney's wat te vaak frequen
teert
De pronte dame heeft het alle
maal in de kranten gelezen. Die
staan er vol van. Er is een balk
gevallen van een bouwstelling
bij het Aquatic Center, het
zwembad. „Veel gedoe om
niks", zegt perschef Brennan.
Misschien. Maar dat is niet het
enige. Neem de hockeyvelden
die nog niet klaar zijn voor ge
bruik. En het nieuwe hart van
de stad, het pronkstuk van het
eeuwfeest van de olympische
gedachte, het Centennial Pare,
is nog een grote bouwput. Geen
sprietje groen of zelfs nog maar
begin van een klaterende fon
tein te bekennen.
Brennan wijst alle voorbijwaai-
ende journalisten er onver
moeibaar op hoe veel er al wel
gedaan is. Er is voor 500 mil
joen dollar aan faciliteiten
neergezet. Enorm, inderdaad.
Nooit eerder vertoond in de ge
schiedenis van de Spelen. Het
idee achter de bouw was ook
goed. In een cirkel van enkele
kilometers doorsnee moesten
de meeste Olympische sta
dions plus het olympisch dorp
neergezet worden. De compac
te Spelen, heette het. Boven
dien moest en zou de typisch
Amerikaanse metropool, met
z'n centrum vol wolkenkrab
bers en zonder winkel- woon-
en uitgaansgebied, een com
plete metamorfose krijgen. En
de getto? Tsja, dat moest ook
aangepakt, het hele centrum
moest toonbaar zijn. De krot
ten die in de schaduw van die
zielloze kantoortorens wegval
len, konden zo ook een opknap-
beurtje krijgen. Het steekt an
ders zo af bij die fris gekleurde
atleten.
Voorbeeld
Het blijkt allemaal al te hoog
gegrepen. Een voorbeeld. Het
olympisch stadion doet niet al
leen tijdens de Spelen dienst,
het moet vervolgens omge
toverd kunnen worden tot een
nieuw stadion voor de nu nog
aan de overkant van de straat
wonende Atlanta Braves, we
reldkampioen honkbal. Een
rechthoekige atletiekarena is
echter niet zo maar om te tur
nen in een diamantvormig
honkbalstadion. Dus moeten
er allerlei tijdelijke voorzienin
gen getroffen worden. Juist die
leveren nu de grote problemen
en vertragingen op
Iedereen, van Brennan tot de
werkers die indringend op het
gapende gat in het stadion sta
ren, zegt het echter in koor: 'het
stadion is op tijd klaar' Wat
minder zeker klinken de stem
men van de werklui in het Cen
tennial Pare. Dat dit tafereel
uit Apocalypse Now in drie
maanden tot een fraai park ver
anderd kan worden, tart ook
elk voorstellingsvermogen.
Het park is nu nog een zand
vlakte van zo'n vierkante kilo
meter met middenin de woes
tenij één boom Stoere bouw
vakkers in groezelige overalls
sloffen er rond Zij zijn hèt ac
tuele gezicht van olympisch
Atlanta.
„Weetje, die boom verplaatsen
heeft al 125.000 dollar gekost",
buldert Scott James, een van
de blanke bouwvakkers aan de
rand van de woestenij. „Nee.
natuurlijk krijgen ze het niet af.
Dat krijgje er van als je zo'n op
dracht in handen geeft van
zwarten. Nee. ik blijf ook niet
tijdens de Spelen. Ik ga vissen
met m'n vrienden. Ver weg van
dit gedoe." Hij lacht nog een
keer hard en kijkt fier. Dat heb
ik toch maar durven zeggen,
staat er op het gezicht te lezen.
Het is er nog. de rassenhaat. De
stoere uitspraken doen denken
aan een controverse tussen de
organisatie van de Spelen en
de 'Zonen van de Confedera
tie'. Die paramilitaire groep
eiste dat de vlag van de staat
Georgia in het logo van de Spe
len in Atlanta verwerkt zou
worden. Die staatsvlag is na
melijk nog altijd vrijwel iden
tiek aan de driekleur die de
zuidelijke staten tijdens de
burgeroorlog van anderhalve
eeuw geleden met zich mee
droegen. Vooral voor zwarten
een gehaat symbool van onder
drukking.
De 'Georgia commander' van
die Zonen van de Confederatie.
Tim Reynolds, wil het nog wel
een keer vertellen. Zijn betoog
komt er op neer dat de organi
satie van de Olympische Spe
len zich schaamt voor de ge
schiedenis van de eigen stad en
staat. Hoe dubieus zijn achter
grond wellicht is, Reynolds
lijkt wel op het goede spoor te
zitten. Jerry Walker, de zwarte
politieman die met de uitspra
ken van de bouwvakker en
Reynolds geconfronteerd
wordt, erkent dat ook. „De ras
sen? Als het goed gaat werken
die met elkaar, daar blijft het
meestal bij. Het leven is hier
verder gescheiden. Natuurlijk
ben ik blij dat ze de vlag van de
Confederatie niet in het olym
pische logo verwerkt hebben.
Die vlag is een belediging voor
alle zwarten, dat is mijn over
tuiging. Maar ja, met zo'n ge
schiedenis is het inderdaad
moeilijk pronken voor de orga
nisatie van de Spelen. De men
sen zijn hier wel gastvrij, daar
moeten ze wat mee doen."
Don Mischer, de producer van
de openings- en sluitingscere
monie van de Spelen, zit er ook
mee. De organisatie heeft 200
mensen uit de regio geïnter
viewd over de culturele the
ma's die ze graag in de show te
rug willen zien Er bleek geen
concensus te vinden. „Dat is
het moeilijkste deel van ons
werk. Niet de cast van 8.000
man. maar wat we nu eigenlijk
van onze eigen geschiedenis
naar voren willen brengen."
Olympisch Atlanta heeft nog
veel te doen. Bouwen aan sta
dions van beton en parken vol
gras. Bouwen aan bruggen tus
sen de bevolkingsgroepen.
Zoeken naar een ziel in de
Olympische gedachte. Dan zou
Atlanta een echt bijzondere
Olympische stad blijken. Nog
ruim honderd dagen, we tellen
af.
