Droogskiën voor de conditie
Stunten in rulle sneeuw
FX \0l MAAR
HOPE mi JE
Een land van
twee oevers
EEN BEETJE
f SNEEUWFIT BENT
Sneeuwfit
verkleint
risico op
blessures
m
vrije tijd zaterdag7oktober 1995 37
Snowboarden
makkelijker
dan skiën
Gipsvluchten. Die zullen
altijdblijven bestaan, verzucht Ja
Boon, coördinator van de Sneeuwfit-
cursussen in Zeeland en sinds kort
voorzitter van de landelijke commissie
Sneeuwfit. Hij vindt het jammer de
media altijd zoveel aandacht schenken
aan de eerste gipsvlucht van het
wintersportseizoen. Gelukkig eindigt
slechts een deel van alle skivakanties
op die vreselijke manier. „Het klopt
dat iemand die skiet meer risico's loopt
dan iemand die boodschappen doet.
Maar het is ook een feit dat ernstige
blessures kunnen worden voorkomen
door een goede training."
Jaarlijks keren weer Nederlan
ders met onnodige sportblessu
res terug van hun wintersport
vakantie. Conditietraining is geen
overbodige luxe. Bovendien is het
een bekend gegeven dat de alge
mene conditie van de gemiddelde
Nederlander toch al te wensen
overlaat. Aan een gebrek aan mo
gelijkheden om de conditie op te
vijzelen, ligt het niet. In vrijwel alle
plaatsen in Nederland zijn speciale
skigymnastiekcursussen te vin
den. Ze worden gegeven door aero
bic- en fitness-studio's of de
ANWB. De allerbekendste cursus
sen zijn ongetwijfeld die van de Ne
derlandse Ski Vereniging, sinds
kort onder de noemer Sneeuwfit.
Jaarlijks volgen zo'n 20.000 leden
en niet-leden deze cursus.
In Zeeland worden de Sneeuwfit-
cursussen al jaren gegeven. Het is
begonnen met lessen in slechts en
kele plaatsen, maar nog steeds
breidt het aantal cursussen zich
uit. Op dit moment zijn er lessen in
sporthallen en gymzalen in Mid
delburg, Oostkapelle, Goes, Hulst,
Terneuzen en sinds kort ook in
Burgh-Haamstede en Breskens.
Naast de oefeningen binnen zijn er
aparte buitentrainingen in het bos
Jack Boon: „Onze doelstelling is mensen op een gezellige manier behoorlijke inspanningen laten leveren
waar ze op vakantie voordeel van hebben." foto Lex de Meester
en strand in Oostkapelle en het
park bij de Hollandsche Hoeve in
Goes.
Gezellig
,Onze doelstelling is mensen op
een gezellige manier behoorlijke
inspanningen laten leveren waar
ze op vakantie voordeel van heb
ben", legt Boon uit. De training
van de conditie staat voorop. „Het
is bekend dat ongetrainde skiërs
na drie dagen een terugslag krij
gen. Iemand die goed getraind is
kan het met gemak een hele week
volhouden en voorkomt daarmee
ook blessures. Door vermoeidheid
kunnen skiërs vreemd vallen."
Met speciale oefeningen worden de
spieren en gewrichten die extra
worden belast bij langlaufen, alpi
neskiën en snowboarden (skiën op
een smalle plank zonder stokken)
getraind. „Een veel voorkomende
blessure is een gescheurde kruis
band door de verdraaiing van de
knie, Met een getrainde dijbeen-
spier kunnen klappen op de knie
gewrichten worden opgevangen."
Het programma van de trainingen
binnen en buiten bestaat altijd uit
een kwartier warming-up-oefenin-
gen, een pittig middengedeelte
van een half uur en tenslotte een
kwartier cooling-down-oefenin-
gen. Alleen verschillen de oefenin
gen nogal. In een zaal wordt meest
al een circuit afgewerkt onder be
geleiding van muziek. „Een saai
zijn de cursussen niet. We gaan
met de tijd mee. We volgen de
trends. In sommige plaatsen wor
den cursussen in het water of op
skeelers gedaan. Zover is het nog
niet in Zeeland. We doen wel geva
rieerde oefeningen zoals op slide-
mats. En de nieuwst accessoire is
de dyna-band, waarmee de spor
ters ook thuis kunnen trainen."
Rubber
Boon die zelf lessen geeft pakt de
nieuwst gimmick erbij. Het is een
blauwe rubberen lap die de sporter
meerdere keren om de handen
moet wikkelen. Door de lap uit te
trekken worden spieren soepeler
gemaakt. Bij sommige oefeningen
moet de gebruiker op de band
gaan staan of de lap om de enkels
knopen. In de wereld van fitness en
aerobic wordt de dyna-band al lan
ger gebruikt. De docenten van de
Nederlandse Ski Vereniging heb
ben echter speciale ski-imitatie
oefeningen met de rubberband
ontwikkeld.
Sneeuwfit-cursussen worden niet
alleen gevolgd als voorbereiding-
op een ski-vakantie, maar ook om
de conditie op peil te houden. Er
zijn mensen die de wintersport
vakantie overslaan, maar toch de
cursus volgen. „Het beste is om het
hele jaar door conditietraining te
doen en in de wintermaanden de
oefeningen toe te spitsen op de ski
vakantie. Wij adviseren altijd om
minimaal twee uur in de week te
trainen, bij voorkeur binnen en
buiten. Drie of vier keer is natuur
lijk nog beter."
Boon verwacht dat dit jaar tussen
de tweehonderdvijftig en driehon
derd Zeeuwen zullen deelnemen
aan een Sneeuwfit-cursus. Opval
lend is dat er bijna geen skiërs in
gezinsverband meedoen. De mees
te sporters komen met hun part
ner. „Jongeren hebben geen oefe
ning nodig om het lichaam soepel
te maken. Dat komt pas op latere
leeftijd. Bij ons zie je dertigers,
veertigers, vijftigers en zestigers."
Eigenlijk is er maar een groep die
buiten de boot valt; de invalide
skiërs. Sinds vijfjaar worden door
de Stichting Wintersport Gehan
dicapten (SWG) in Zeeuws-Vlaan
deren reizen georganiseerd waar
aan ook mensen in rolstoel kunnen
deelnemen. De reizen zijn een
groot succes. Uit heel het land ko
men aanmeldingen binnen.
Sneeuwfit voor gehandicapten is
volgens Rens Pieterse, sneeuwfit-
docent en initiatiefnemer van de
reizen, niet haalbaar. „Ze wonen te
verspreid over de regio. Ach, de
meesten die met een reis meegaan
zijn toch al actieve sporters."
Nicole Kluijtmans
De kosten voor 19 lessen in de zaal be
dragen 110 gulden voor leden van de
Nederlandse Ski Vereniging en 130 gul
den voor niet-leden. De buitentrainin
gen, eveneens 19 lessen, kosten 80 gul
den voor leden en 95 gulden voor niet-le
den. Voor meer informatie kunnen be
langstellenden contact opnemen met de
Nederlandse Ski Vereniging in Den
Haag of Jack Boon: 01180-28478.
Het begon natuurlijk weer
in Amerika. Aan het begin
van de jaren zeventig ongeveer.
Golfsurfers, onder aanvoering
van ene meneer Popper,
bedachten dat je met een board
ook best bochtjes kon maken in
de sneeuw. Dat viel tegen.
Totdat de taillering van het
board en de bindingen werden
aangepast. Begin van een
nieuwe rage waarvan het einde
nog lang niet in zicht is en die -
merkwaardig genoeg - meer
aanhangers heeft gekregen in
Europa dan in de Verenigde
Staten, dat met z'n rulle
sneeuw toch lijkt te zijn
geschapen voor snowboarders.
Maar wie in Colorado door 'ski-
resorts' als Aspen en Vail
zwerft, komt slechts af en toe
snowboarders tegen; in Frankrijk
en Zwitserland-dreigen ze de skiërs
hier en daar in aantal zelfs al te
overtreffen. De oorzaak ligt voor
de hand. In Amerika is het snow
boarden in een groot aantal gebie
den (op de steile Aspen Mountain
mag het bijvoorbeeld niet) nog al
tijd verboden en bovendien wordt
door Ski Patrols streng de hand ge
houden aan piste-regels; overtre
dingen worden uitermate zwaar
gestraft. In Europa heeft men ech
ter nooit zo nauw gekeken, met als
gevolg dat het peloton snowboar
ders zelfs in gebieden waai- het
'sneeuwsurfen', aanvankelijk niet
eens werd toegestaan, sneller
groeide dan iedereen voor moge
lijk had gehouden.
Leek de sport een paar jaar terug
slechts voorbehouden aan koene
durfals die in hun jeugdige over
moed geen gevaar zagen, nu is het
ooit bijkans onbestuurbare snow
board zo geperfectioneerd dat zelfs
senioren een poging wagen hun
evenwicht op het snelle plankje te
bewaren. Wat ze na een paar dagen
nog bijna altijd lukt ook. Dat is
minder vreemd dan het lijkt, want
snowboarden is technisch gezien
aanzienlijk makkelijker dan skiën.
Waar het veel eerder om gaat is de
lef. De lef om een achterwaartse
bocht te maken, de lef om te vallen,
de lef om vervolgens weer lachend
door te gaan.
Schoolplein
Nederlandse snowboardinstruc-
teurs mogen hun sport graag ver
gelijken met het glijden op ijs
baantjes die vroeger werder ge
maakt op een besneeuwd school
plein. Wie een flinke aanloop nam,
zijn ene voet dwars voor de andere
zette, lichtjes door de knieën zakte
en met gespreide ai-men het even
wicht zocht, was in staat meters en
meters rechtuit over het plein te
roetsjen zonder te vallen. Gebruik
dezelfde, natuurlijke techniek met
een snowboard onder je voeten en
je hoeft alleen nog maar met je bo
venlichaam te draaien om een
In de hotel-area van Gambia
schudt de donkere man het
donkere hoofd, schuift zijn
houtsnijwerk terug in de dikke
rij van wat-ie zoal gesneden
heeft en zegt; „Jaaaa..,.
Kaaike, kaaike, nie koope..."
Ergens langs de weg is daar in
eens een bord in rood-wit-
blauw: 'Holland House. Every
thing from Holland'; de winkel
van Sinkel die Wim de Wit uit
Overveen hier drijft. Tweede
hands naaimachines en koel
kasten, een scheepscontainer
met dertig gebruikte bankstel
len en kasten onderweg, „Een
beetje bijzaak", zegt-ie. Waar
het werkelijk om gaat staat op
z'n visitekaartje: Import, ex
port, adviezen, contacten. In
die laatste hoedanigheid dit
jaar bezig geweest met Holland
Casino dat in Gambia twee
miljoen dollar wil investeren in
een speelplaats.
Bij Wim de Wit om de hoek:
'The Butchers Shop' waar niet
alleen potjes rode kool met ap
peltjes en spruitjes te koop zijn.
maar ook heerlijke sandwiches
kaas. De Marokkaanse eige
naar vraagt met vreemde,
maar niet mis te verstane tong
val: 'Edammer, Goudse, or
Maasdammer?"
In de hoofdstraat van het
bloedhete Basse waar een
groepje Leidse antropologen
ernstig zwetend de voorraad
frisdrank onderzoekt, pronkt
op een marktkraam een opval
lende doos: 'Fresh eggs/Wijk en
Aalburg'.
„Houdoe". groet bij het vertrek
Momodou Drammeh, eigenaar
van 'New Town Guest House'
in Bakau. Gestudeerd in Bra
bant en getrouwd met een Ne
derlandse. Wie zich thuis wil
voelen kan in dit Guest House
aangenaam verblijven, met
zicht op de Dom van Utrecht en
Króller-Müller, postergroot
aan de wanden.
In het toeristengebied een res
taurant-bar met een naam die
meteen alles duidelijk maakt:
'The Flying Dutchman'. Tus
sen een fles Henkes en Dujar-
din ingeklemd: een foto van ko
ningin Beatrix.
The Gambia
Een stalletje met prentbrief
kaarten: 'The Gambia'. Voorop
tafereeltjes waarin de toerist
zijn liefdesverklaring aan dit
land terug ziet. Aan de achter
kant onderaan de tekstregel
'J.M. Productions - Stadska
naal - The Netherlands'.
Op The Gambia, een prachtige
rivier die het land doormidden
klieft, drie veerboten. Made in
Holland. Geschonken door
'Den Haag', dat nog meer ca
deau deed: 120 kilometer asfal
tering van een wegdek in het
midden van het land.
Nederland heeft - het moge dui
delijk zijn - Gambia innig om
armd.
En dan is daar ook nog Her
mann Behrens, de grootste re
latiebemiddelaar in deze liefde.
Als directeur van touroperator
'Aquasun' reizen via hem we
kelijks twee Martinair Boeings
767 vol Nederlanders naar
Gambia, zonneparadijs in
West-Afrika. Vijftig kilometer
prachtig strand, een tempera
tuur die winter en zomer tegen
de dertig graden ligt. „Dat
maakt het allemaal erg aan
trekkelijk", zegt Behrens over
de opvallende toeristentrek
naar dit land.
Per week landen er ruim 500
Nederlanders op vliegveld
Yundum. De overlapping van
de vluchten in aanmerking ge
nomen, komt dat neer op een
verblijf van dagelijks gemid
deld duizend Nederlanders in
Gambia, een van de kleinste
Afrikaanse landen. Daarmee
staat Nederland op de eerste
plaats van de toeristenlijst die
tot vorig jaar werd aangevoerd
door Engeland. Die situatie
veranderde door de staats
greep waai- de Britse regering
een negatief reisadvies op liet
volgen. De toeristenmarkt
stortte volledig in. „Een econo
mische ramp", zegt Susan Waf-
fa-Ogoo, minister van toerisme
en informatie. „Na landbouw is
toerisme onze belangrijkste
bron van inkomsten." De door
Hermann Behrens gevulde
Boeings daalden als een ge
schenk uit de hemel.
Succes
Omgekeerd noemt de direc
teur van Aquasun zijn Gambia-
onderneming 'een succes waar
je alleen maar van kunt dro
men'. De belangstelling is zo
groot dat zijn kerstvluchten in
de zomer al nagenoeg waren
volgeboekt. Hermann Behrens
over de ontdekking van Gam
bia als vakantiebestemming,
en nog wel zo massaal: „Tja, er
werd vanuit Nederland niet op
gevlogen, dus er was geen sti
mulans. Plus dat de prijsstel
ling en de reisduur een belang
rijke rol spelen." De arrange
menten schommelen rond dui
zend gulden voor acht dagen
logies/ontbijt in hotels die zo
exotisch zijn als hun namen;
'Palma Rima', 'Bakotu'. 'Kaï-
raba'. Wat de reisduur betreft:
in zes uur en een kwartier is de
afstand overbrugd.
Wie tegenover vrienden en ken
nissen deze reisbestemming
noemt, heeft wat uit te leggen.
'Gambia?! Zambia zul je be
doelen'. Nee, Gambia. Een land
zonder treinen en zonder tv-
station. Officieel: The Gambia.
Tweehonderd jaar een Engelse
kolonie geweest, sinds 1965 on
afhankelijk. Als een vinger
neergelegd in Senegal: aan drie
kanten door dit land omsloten
en aan de vierde de Atlantische
ceaan die een gemiddelde tem
peratuur van 25 graden heeft.
Een land van 322 kilometer
lang, op z'n breedst 48 kilome
ter, op z'n smalst 22. Van voor
naar achter gespleten door de
rivier The Gambia. Eigenlijk
dus een land van twee oevers.
Krap een miljoen inwoners.
Een hoofdstad (Banjul) die niet
veel groter is dan Oldenzaal:
40.000 inwoners. Gelegen op de
grens van regenwoud en Sa
hara biedt de natuur afwisse
lend sappig groen en dor bruin
/grijs. Vlak; het hoogste punt'
meet 90 meter. Geen Zambia
dus.
Geen Kenya ook, al komen de
vogelliefhebbers flink aan hun
trekken in Gambia. Ze kunnen
zich loslaten op 400 soorten. In
de aanbieding derhalve volop
trips voor 'birdwatchers'. Wat
het overige betreft: de werven
de brochure van The National
Tourist Office belooft dolfij
nen, hyena's, nijlpaarden, jak
halzen en antilopen. Die zijn
eerder in gevangenschap dan
in de vrije natuur te zien. Maar,
het is er wèl in het wild. De
Gambiaanse 'Observer' maak
te deze zomer melding van een
kudde nijlpaarden die danig
had huisgehouden in een dorp
je bij Mansa Konko. Overste
kende apen, dat is eigenlijk de
voornaamste attractie waar de
toerist een beetje op mag reke
nen. Maar Kenyaans.Nee.
niet bepaald.
Geen Zuid-Afrika ook, voor
wat culturele uitstapjes be
treft. Er valt genoeg te bekij
ken, daar niet van. Bijvoor
beeld; de 2000 jaar oude stone
circles in Wassu. Het huis (in
Juffureh) van de overgrootva
der van auteur Alex Haley dat -
evenals het dorp zelf - een be
langrijke rol speelt in zijn we
reldvermaarde werk 'Roo Het
volkenkundig museum in Ban
jul. De ruines van James Is
land. Leuk als onderbreking
van het luie strandleven, maar
om er nou speciaal voor af te
reizen naar Gambia... Ook nee.
Trip
Wie het land in wil, kan zich het
best via de reisorganisatie
overleveren aan een trip. Het is
de meest slimme manier om de
mooiste plekken te ontdekken.
Gambia leent zich om prakti
sche redenen slecht voor al te
grote zelfstandige ontdek
kingstochten. Geen land dus
voor rugzaktoeristen; tegen
over veel reisinspanning staat
te weinig voldoening. Gambia
is vooral een ideale 'zonne-be-
stemming'.
Kortom: de culturele beziens
waardigheden zijn even arm
als het volk zelf. Dat moet het
in de meeste gevallen doen met
(omgerekend) zo'n 50 tot 75 gul
den per maand. Het bedelen en
opdringerig aanbieden van
handelswaar en diensten, is
dan ook een drukke bezigheid
geworden. „Te hinderlijk", oor
delen minister Waffa-Ogoo en
haar directeur Jeng. Ze hebben
het probleem van de bumsters
de hoogste prioriteit gegeven
op hun werklijst. „Daar moet
zo spoedig mogelijk wat aan
gebeuren. Op deze manier
krijgt Gambia een slechte
naam."
Wat jammer zou zijn. Want
daarvoor is het te goed, daar
aan de boorden van de Atlanti
sche Oceaan.
Peter Heerkens
Gambianen in de hoofdstad Banjul, die niet veel groter is dan
Oldenzaal. fotoGPD
Snowboarden is makkelijker dan skiën, maar het belangrijkste is om lef te hebben, niet bang te zijn voor een valpartij.
bocht te maken. Simple comme
bonjour. Skiën daarentegen ver
eist veel meer technische bagage
en daardoor ook veel meer oefe
ning.
Maar hoe eenvoudig ook, toch is
het bepaald onverstandig snow
boarden op eigen houtje te leren.
Niet alleen is het gevaar op blessu
res veel groter, tevens krijgt men
de basisprincipes onder leiding
van een instructeur zoveel sneller
onder de knie, dat al na een dag of
twee heuse afdalingen kunnen
worden gemaakt. Iemand met een
beetje aanleg hoeft na een week of
drie oefenen niet opzij tegaan voor
een 'zwarte' piste en kan zich zon
der problemen in het walhalla van
de snowboarder wagen, de diepe
sneeuw. Iets waarvan de meeste
Nederlandse skiërs hun hele leven
alleen maai' zullen dromen.
Kleding
Snowboarders onderscheiden zich
in alles van skiërs. Dat komt voor
al tot uiting in kleding (met zo'n
helemaaal te gekke fun-muts als
parel op de kroon) en in taal. Het
snowboard-jargon is voor een out
sider nauwelijks te volgen. Fakie?
Da's achteruit boarden. Ollie? Een
sprong recht vooruit. Backflip?
Een salto achterover.
De meeste trucs worden uitge
haald in de halfpipe, een kunstma
tige, halve buis van aangestampte
sneeuw die onderhand in elk zich
zelf respecterend skigebied te vin
den valt. Daar worden de airs gem-
naakt (hoge sprongen in de lucht)
of liptricks (kunstjes waarbij juist
niet wordt gesprongen). Alley
oop's (een sprong bergwaarts) wor
den in dit 'stadion' het meest ge
zien, maar gevorderden wagen
zich na een aantal inleidende
backscratchers (sprongen waarbij
de neus van het board wordt vast
gepakt) al snel aan een bacon'egg
of een chicken salad, hetgeen geen
"liefst de halfpipe waagt), alpine
(hoofdzakelijk op de piste) en free-
ride (de alleskunner die zich zowel
op de piste als in de halfpipe thuis-
voelt). Voor al die types zijn aparte
boards die zich van elkaar onder
scheiden door flexibiliteit, taille
ring, breedte en lengte. Overigens
is de lengte ook afhankelijk van
het lichaamsgewicht van de ge
bruiker. De ANWB heeft onder de
alleszeggende naam 'Snowboar
den' een brochure uitgegeven
waarin een overzicht wordt gege
ven van de mogelijkheden. Deze
folder is voor leden gratis af te ha
len bij de ANWB-kantoren.
Uit een onderzoek van het het Oos
tenrijks Institut für Grünlagenfor-
schung blijkt dat het leger snow
boarders per jaar met zo'n 25 pro
cent groeit. Dit in schrille tegen
stelling tot de ontwikkeling van
het aantal skiërs waarin een duide
lijke stagnatie is opgetreden. De
groep snowboarders bestaat voor
alsnog vooral uit jongeren tussen
de 14 en 23 jaar, maar de enquête
wees uit dat meer dan de helft van
alle skiërs er hard over denkt het
ook eens op een board te proberen.
Bepaald opvallend was de desinte
resse voor speciale snowboardhel-
lir.gen en halfpipes. Van de 415
boarders die werden ondervraagd,
zagen slechts 108 dergelijke voor
zieningen 'wel zitten'. Daarente
gen vond bijna de helft van de on
dervraagde skiërs aparte snow-
boardpistes 'een uitstekend idee'.
Iets wat vooral wordt ingegeven
voor de angst die de meeste skiërs
nog altijd voor snowboarders heb
ben. Die angst is overigens onge
grond. Uit statistieken van de Lan-
desregerung van het Salzburger
Land blijkt dat het aantal ski-on
gevallen ondanks de forse toe
name van zowel skiërs als snow
boarders, in tien j aai- is gehalveerd.
Rob van den Dobbeslteen
Snowboarders onderscheiden zich
snelle snacks zijn, maar twee
sprongen vol halve draaien en han
den die zich tussen de benen door
om achter- of voorzijde van het
board klemmen.
Maai' echt ripping (wat zoveel be
tekent als hééééél erg goed kun
nen snowboarden) ben je pas als je
de jelly fish kunt maken, een
sprong waarbij je met je voorste
hand tussen je benen door de
staart van het board grijpt. De ech
ter toppers strekken bij die truc
ook nog eens het achterste been.
van skiërs vooral door hun kleding.
foto GPD
Snowboards zijn er in vele soorten.
Dat maakt de materiaal-keuze
voor een beginner bijzonder moei
lijk. Voor de eerste lessen kan het
best een allround-board onder de
schoenen worden gedipt. De kans.
dat men daar binnen enkele weken
op raakt uitgekeken, is echter niet
denkbeeldig. Vandaar dat zo'n
board maar beter kan worden ge
huurd. Een definitieve keuze
hangt af van de wijze van snow
boarden: allround (geen echte
voorkeur voor een bepaalde stijl),
freestyle (de boarder die zich het
