Currie met
draaiende
speelvloer
Loes Luca terug aan het front
PZC
Van gogo-meisje
tot showleidster
Lamerica is een
film over brood
kunst cultuur
VRIJDAG 30 JUNI 1995 21
Nanette Currie heeft zoveel meegemaakt, dat over haar
belevenissen beslist een goedverkopend boek is te
schrijven. Van iemand die qua opleiding niet eens de lagere
school doorliep, heeft ze zich autodidactisch opgewerkt tot
een theaterpersoonlijkheid, die bovendien sinds kort
eigenaar en exploitant is van een tonnen kostende luxueuze
tent en van haar nauwelijks te benoemen Madame Currie
Show. De voorstelling met een hoge amusementswaarde is
een mengeling van een concert, klassiek en modern ballet,
zang, circus en variété.
Rond haar afkomst hangt een
romantische waas. Er wordt
beweerd dat zij de dochter is van
een Cura^aose kapitein en een In-
ka prinses. Zij zelf vertelt dat haar
vader een zoon is van een gouver
neur van Curapao. Haar moeder,
een artieste, was voordat ze met
haar vader trouwde, statenloos.
Het harde feit is wel, dat Nanette
Currie reeds als baby in een kin
deropvang in Zandvoort aan haar
lot werd overgelaten. Dit was het
eerste van een reeks tehuizen waar
ze gedurende haar jeugdjaren in
verzeild raakte. Ze is in Curasao
geboren, maar goeddeels in Am
sterdam getogen. Ze had een moei
lijke jeugd, al heeft ze dat niet als
zodanig ervaren.
„Ik liet de dingen gewoon op me af
komen. Zoals ik nu nog altijd niets
van tevoren bereken en uitdenk.
Alles wat ik toen ondernam had te
maken met willen overleven. Ik
had doodeenvoudig niet veel uit te
stippelen. Behalve dansen en zin
gen kon ik niks. Verder dan de vier
de klas van de lagere school ben ik
niet gekomen. Rekenen kon ik niet
en in schrijven was ik ook heel be
roerd. Misschien had het met mijn
bar slechte ogen te maken. Wan
neer we een opstel moesten schrij
ven, hadden de andere leerlingen
al drie velletjes vol terwijl ik niet,
verder kwam dan de derde regel.
Op een soort van huishoudschool
heb ik gehaktballen leren maken.
Daar was ik zo baldadig dat ze mij
niet konden handhaven."
zag je ze allemaal hun broodje uit
zo'n trommeltje eten. Ik had nooit
wat bij me. Ik was daar dus snel
weer vertrokken."
„Kamermeisje ben ik ook geweest.
Tijdens het werk kon ik zingen en
dansen. Met de bezemsteel in de
hand. Als kind al was ik bezeten
van dansen en ik zong graag. Ik be
dacht daarbij mijn eigen ritmische
bewegingen. Zo'n twintig jaar gele
den danste ik van tien urn
's avonds tot drie uur 's nachts als
gogo-girl in discotheken. In Am
sterdam, op de Canarische eilan
den, in Duitsland. Daar verdiende
ik mijn geld mee."
Topless
Regels
De tengere Nanette Currie heeft
een expressief gezicht. Ze is uiterst
beweeglijk en vertelt na een korte
vraag minutenlang openhartig
over haar wel en wee. Ronduit ver
guld is ze van haar nieuwe show en
nieuwe grote tent. „Ik heb bijna
van alles aangepakt, waar niet di
rect een opleiding voor nodig was.
Inpakwerk in een fabriek heb ik ge
daan. Ik kon niet tegen de regels:
om zo laat beginnen, van zo laat
tot zo laat schafttijd. In die pauze
Ze ondernam en regelde alles zelf.
„Wanneer ik ergens in zo'n disco
theek wilde dansen, ging ik eerst
als bezoeker naar binnen. Liet ik
op de dansvloer zien, wat ik kon.
Meestal werd ik dan door de baas
gevraagd om als gogo-danseres bij
hem in dienst te treden. Ik heb ook
als striptease-danseres in night
clubs gewerkt. En als variété-da
me met van die blote borsten en
met zo'n veer in je reet."
Daar had ze geen enkel probleem
mee, noch enige schroom voor.
„Vroeger was ik zeer exhibitionis
tisch. Er zat geen knoop aan mijn
blouse. Ik liep al topless rond voor
dat ik ooit in zo'n show had opge
treden. Animeermeisje was ik ook.
Maar daar probeerde ik altijd on
deruit te komen." Met een ondeu
gende blik: „Behalve wanneer ik er
zelf zin in had. Dan was het gega
randeerd reuze pret!"
Angst voor dat louche wereldje
heeft ze nooit gehad. „Als je vanaf
je dertiende op straat rondschooi-
ert, dan is alles terug te brengen
tot de kunst van het overleven.
Van dansen kon ik eten en met
dansen kon ik me emotioneel ui
ten. Ik heb ook in Arabische lan
den gedanst. In Irak bijvoorbeeld.
Daar mag ik nooit meer in. In een
van die landen heb ik een tijdje in
de gevangenis gezeten. Als ik niet
onbewust die innerlijke gedreven
heid heb gehad, die ik overigens
Nanette Currie: Alles is terug te brengen tot de kunst van het overleven.
nog altijd bezit, om mijn eigen we
reld te creëren en onafhankelijk te
zijn, dan was het hoogst waar
schijnlijk anders gelopen in mijn
leven. Was ik zwaar aan de verdo
vende middelen, of ben ik nu een
hoer."
Improviseren
„Ach, bij mij gaat alles blijkbaar,
zoals het gaan moet. Ik was een
keer in het buitenland en zat zon
der geld. Ik ben toen zomaar een
nightclub binnengestapt. Fone
tisch had ik het liedje 'My Funny
Valentine' ingestudeerd en dat
zong ik daar. De band kon me mu
zikaal absoluut niet volgen, alleen
de trompettist bleef me tot het bit
tere einde begeleiden." Licht iro
nisch: „Niet alles, wat ik impulsief
ondernam was succesvol."
Soms weer wel, zoals blijkt uit deze
getuigenis: „Vroeger beheerste ik
geen enkele buitenlandse taal.
Toch had ik een one-woman show
in Frankrijk in nep-Frans, waar
mee ik een uur lang de Fransen
wist te boeien. Ik kan heel goed im
proviseren. Zo heb ik zonder be
hoorlijk Spaans te kennen als zan
geres in een show verschillende
Spaanstalige nummers gezongen,
en tango's en zo gedaan."
„Ik zal je een andere anekdote ver
tellen: als jong meisje was ik een
keer onuitgenodigd Carré binnen
gestapt, waar Joop van den Ende
een auditie hield voor een musical.
Al die meisjes stonden totaal op
van de zenuwen allerlei lichaams-
en stemoefeningen te doen. Het
enige wat ik deed was mijn brilletje
afzetten en me in de rij aansluiten.
'Mijn roosje, mijn roosje' moesten
we al huppelend zingen. Bij de
tweede ronde hoorde ik Joop van
den Ende uit de pikdonkere zaal
tieren: 'Ik heb toch gezegd dat die
eruit moest!' Met die bedoelde hij
mij."
Tango Palace
Achttien jaar podiumervaring
bracht ze mee. toen Wouter Brave
haar in 1990 vroeg om mee te doen
aan een tango-produktie in Tango
Palace bij De Parade. Drie jaar la
ter nam ze die tent over en begon
ze voor zichzelf met een eigen
show, waarin ze zich presenteerde
als La Donna. „Ik was op zoek naar
een min of meer mysterieuze
naam. die bij mij paste als Leading
Lady in dat programma met
gastartiesten. Ik zat ergens een
kopje thee te drinken en daar zag
ik opeens een sigarendoosje met
La Donna erop afgedrukt."
Het willen optreden met live-mu-
ziek door een meer all-round band
is een van de hoofdredenen dat ze
zich een veel grotere tent heeft
aangeschaft. Het startkapitaal
verdiende ze kortgeleden met een
reeks promotionele shows voor
Philips.
'Laat u overspoelen met zintuiglijk
foto GPD
genot', blijft het motto van de
reeks voorstellingen. Maar er is
veel nieuws in deze versie van De
Madame Currie Show met de
draaiende speelvloer. De Prima
Donna Band is nieuw. Trapeze
werkster Bean Pole doet voor het
eerst mee. Dansers Igor en Natalia
Gold vertolken een fonkelnieuw
duet van choreograaf Tamara Ro-
so met als thema 'de innerlijke
strijd van twee zielen'. Peter Kuit
verruimt het begrip tapdansen
met hernieuwde gedrevenheid.
Jeanette Fifi en La Chaca La
Turco zorgen voor extra muzikale
vrolijkheid.
„Dit alles brengt gigantische kos
ten met zich mee. Ik heb negentien
mensen in dienst. Toch sta ik er ga
rant voor dat ze betaald worden.
Velen willen graag aan deze show
meewerken. Ze bellen me op. of
zoeken contact met me. Nu heb
ben ze mij nodig. Dat is een heel
lekker gevoel. Joop van den Ende
kan me dus nog steeds gestolen
worden met z'n 'Roosje, mijn roos
je'!"
Max Smith
De Madame Currie Show op De Parade:
Utrecht, Park Nieuweroord Laan van
Puntenburg)vandaag vrijdagtlm zo
9 juli. Ma tlm do 20.30 en 22.00 uur; vr en
za 20.30,22.00 en 23.30 uur. Zo 15.30 uur.
Gent, Park Beaudelo, 15 tlm 24 juli.
Amsterdam, Martin Luther King Park,
28 juli tlm 13 aug.
Een oud model Volvo komt de
Kerkstraat in Amsterdam
ingereden. De autoradio staat aan en de
vrouw achter het stuur zingt wiebelend
op de maat uit volle borst mee. Het kan
niet missen: het is Loes Luca. Te laat
voor de afspraak, maar ze blijft er even
vrolijk onder. Wanneer ze de fotograaf
en mij ziet, wachtend op een bankje,
zwaait ze uitbundig en roept spontaan:
„Jongens, ik zat in een file!"
Alvorens op zoek te gaan naar
een parkeerplaats, laadt ze
energiek en kordaat allerlei spul
len uit, waaronder een kartonnen
doos met enkele flessen drank. „Ik
ben hier te gast bij mijn twee harts
vriendinnen. Zoontje-lief is mor
genjarig. Dat is dubbel feest!"
Het is duidelijk: het gaat weer naar
wens met de 41-jarige Loes Luca.
Ze heeft een moeilijk jaar achter de
rug. Haar vader overleed in decem
ber 1993. Vervolgens verliet haar
man haar. Met het overladen werk
programma erbij, was dit allemaal
net iets te veel. Ze trok zich terug
uit de musical Willeke, waarin zij
de titelrol zou vervullen en zag af
van een grote filmrol die Bob
Rooyens voor haar op het oog had.
„Mijn werk en zeker ook mijn kind
sleuren me weer overeind. Ik heb
wel eens bij zo'n psychotherapeut
een paar dozen kleenex leeg gesno
ten, maar goeddeels ben ik op ei
gen kracht weer uit dat dal gekro
pen."
„Ik probeer het. maar kalmer aan
doen zal er uiteindelijk wel niet
van komen. Ik ben gewoon een ac
tief mens. Even snel dit doen en
dan ook nog even dat, liefst twee
dingen tegelijk. Ik ben niet voor
niks zo dun."
Heeft het afzeggen van de titelrol
in de musical 'Willeke' geen nare
gevolgen gehad? Willen bijvoor
beeld producenten nog wel met
haar in zee? Loes Luca maakt een
afwerend gebaar: „Ach, ik heb im
mers nooit last van producenten.
Ik regel mijn eigen zaken zelf: heb
een eigen bedrijfje. Bij Willeke had
ik nog geen contract getekend. Het
was dus geen contractbreuk. Vaste
afspraken niet nakomen doe ik
nooit. Zelfs als ik ziek ben niet. Ik
heb altijd al getwijfeld aan die mu
sical. Vanwege het fenomeen Wil
leke. Ik had toen nog geen scenario
gelezen, alleen een synopsis. Het
was niet duidelijk wie er mee zou
den spelen. Het niet aannemen
van die rol was meer uit praktische
overwegingen, dan dat ik het
geestelijk niet kon opbrengen. Ik
had geen zin om mijn kind zo'n 120
avonden toe te vertrouwen aan een
oppas."
Loes Luca deed auditie bij de To
neelschool in Amsterdam. Weldra
leek het haar leuker om naar de
Akademie voor Expressie door
Woord en Gebaar in Utrecht over
te stappen. „Ik ervoer toen toneel
spelen als een erg egocentrisch
vak. Maar dat was natuurlijk een
excuus. Het kwam gewoon omdat
veel mensen die ik kende op die
school zaten. Zoals Pieter Kramer,
die nu de regisseur is van Theo en
Thea. Hij behoort nog steeds tot
mijn beste vrienden. Ik heb jaren
lang in Utrecht gewoond. Het was
een heel plezierige tijd".
Parijs
Voordien verbleef ze enige tijd in
Parijs. „Daar was ik erg eenzaam.
Wat wil je. als zo'n jong ding daar
in je eentje zitten. Ik was een jaar of
zestien en ik wilde een nieuw leven
beginnen. Dat slaat natuurlijk ner
gens op, maar dat weet je pas later.
Ik heb mijn boeken, platen wegge-
Loes Luca: Gewoon een actief mens.
geven, alles. Het was niet eens het
avontuur zoeken. Ik was au pair en
had een keurig bestaan in Parijs.
Ik wilde graag Frans leren. Ik ben
gek op taal."
„Daarom en omdat ik het zo'n
leuke woordspeling vond. en nog
vind, en ik in eerste instantie Fran
se liedjes wilde zingen heb ik onze
muziekgroep Nénette et les Zézet-
tes genoemd. Het is een breed sca
la geworden in verschillende talen,
wat we brengen. Op deze Parade
komen we met een gedeeltelijk
nieuw repertoire uit. Van de twin
tig bestaande nummers heb ik er
zeven uitgeknikkerd en er andere
voor in de plaats genomen."
Pikante teksten spreken haar bij
zonder aan. „Dat vind ik leuk.
Evenals lekker sjansen met het pu
bliek en met de jongens op het to
neel. Niet uit een soort van geil
heid, en niet ordinair, maar zo
maar voor de gein. De grappen ver
zin ik ter plekke, ik schrijf ze nooit
uit. Met Pierre van Duyl als het
duo José en Cor Witjes zing ik al
acht jaar van die heerlijke, soms
een tikkeltje schuine smartlappen.
Dat is een leuke afwisseling bij het
meer serieuze werk, zoals bij Orka
ter."
„In de theaterwereld kennen ze mij
onderhand wél. Niet voor niets ben
ik weer teruggegaan naar mijn ge
boorteplaats Rotterdam. Daar
woont bijna niemand uit het vak.
Joke Bruys heb ik pas één keer in
levende lijve ontmoet. Gerard Cox
komt echt niet regelmatig bij mij
over de vloer." (GPDi
Nénette et les Zézettes op De Parade:
Utrecht, Park Nieuiveroord iLaan van
Puntenburg), ma 3. di4. wo 5 en do 6 juli.
vanaf20 00 uur
Amsterdam, Martin Luther Kingpark.
vr 28 tlm zo 30 juli en vr 4 aug tlm di 8
aug. vanaf20 00 uur.
Het uitreiken van Felixen zal
wegens geldgebrek worden
gestaakt. Als er evenwel iemand
dankbaar mag zijn dat deze
Europese tegenhangers van de
Oscars dan toch zes jaar hebben
bestaan, dan is het de Italiaanse
regisseur Gianni Amelio, die
drie keer het beeldje won voor
de beste Europese film van het
jaar. In 1988 won hij met Porte
Aperte, in 1992 met Ladro Di
Bambini en vorig jaar met
Lamerica.
De film Lamerica werd op
genomen in Albanië en
gaat over de chaos in 1991. toen
na de val van het communisti
sche regime tienduizenden Al
banezen per schip naar Italië
probeerden te vluchten: voor
hen het land van de grote belof
ten. Tegelijk proberen louche
Italiaanse zakenlieden munt te
slaan uit de situatie en met ge
fingeerde industriële vestigin
gen geld op te strijken dat ter
beschikking staat voor de eco
nomische opbouw van berooid
Albanië. Spiro, een voormalige
gevangene die hoogbejaard is
en seniel, wordt voor dq sier
aangesteld als directeur van
een schoenenfabriek die in
werkelijkheid een bouwvallig
loodsje blijkt waar niets wordt
geproduceerd Als de man
spoorloos verdwijnt, moet de
jonge Italiaanse executive Gio
vanni de grijsaard zien op te
sporen. Het loopt uit op een
deerniswekkende Odyssee
door de ruines van Hoxa's in
eengestorte imperium. De
oude Spiro blijkt geen Alba
nees. maar een Italiaan die 50
jaar geleden was'gedeserteerd
uit Mussolini's bezettingsleger.
Vaders en zonen
Er ontstaat een merkwaardige
vader-en-zoon-achtige relatie
tussen Spiro en Gino. Het
brengt in herinnering dat ook
in Porie Aperte en Ladro Di
Bambini projecties van relaties
tussen vaders en zonen een be
langrijke plaats innamen. De
50-jarige Gianni Amelio be
aamt onmiddellijk dat van toe
val geen sprake is.
„Ik heb mijn vader verloren
toen ik anderhalfjaar oud was.
Hij was om economische reden
met de boot naar Amerika ver
trokken, het échte Amerika.
Hij is daar gaan zoeken naai
zij n eigen vader die ooit even
eens naar Amerika was ver
trokken en niets van zich had
laten horen. Mijn vader heeft
zijn eigen vader teruggevon
den. getrouwd met een andere
vrouw, bij wie hij eveneens kin
deren had. Mijn eigen vader is
in Amerika gebleven, zocht er
werk. had het ene baantje na
het ander. Ook hij nam er een
andere vrouw en hij kreeg bij
haar een zoon. Die heet Gio
vanni. net als het personage in
Lamerica. In de finale van de
film ziet de oude Spiro al die Al
banese vluchtelingen op de
boot naar Bari en hij zegt: 'Ie
dereen is vertrokken met ach
terlating van zijn familie.' En
hij herinnert zich dat ook hij
destijds zijn familie in Italië
had achtergelaten. En
rechtvaardigt zichzelf met de
opmerking: 'Ik kon indertijd
mijn familie niet meenemen,
omdat mijn Giovanni te klein
was en mijn vrouw was ziek.'
Dit zijn exact dezelfde redenen
die ik later van mijn eigen va
der heb vernomen. Hij is terug
gekomen toen ik achttien jaar
oud was. Maar toen had ik hem
als vader niet meer nodig. Dat
is de reden waarom in mijn
films de relaties tussen vaders
en zonen altijd zo belangrijk
zijn."
„Eigenlijk gaat mijn filrp niet
over Albanië en niet over Italië.
Niet over vandaag en niet over
vroeger. Het is een film over het
ontberen van primaire levens
behoeften. Een film over brood.
Hij gaat over iemand die nooit
heeft geweten wat honger is en
die voor het eerst van zijn leven
ontdekt wat brood betekent
voor mensen die het niet heb
ben."
- Was het moelijk om in Alba
nië zelf op te nemen?
„Ik geloof eigenlijk dat elke
film moeilijk is om te maken.
Maar de echte pröblemen heb
ben als regel weinig met logis
tiek te maken. Pas echt lastig is
het bedenken van methodes
hoe een verhaal het beste ver
teld kan worden. Wel was het
voor mij mentaal moeilijk om
met filmtechnische complica
ties te worstelen, temidden van
mensen die waarlijk ernstiger
problemen aan hun kop had
den dan de vraag hoe de ca
mera het beste kon bewegen en
welk lens een bepaald moment
het geschiktst was."
President
„De scènes van de finale, met
Gino en Spiro op het vluchte-
lingenschip, die hebben toch
curieuze complicaties opgele
verd. De autoriteiten wilden
me geen toestemming geven
omdat ik er 3.000 Albanese fi
guranten voor nodig had. Men
was doodsbang dat die lui wa
pens zouden meesmokkelen,
het schip kapen en op hun
beurt eveneens naar Italië af
varen. Ik heb zes maanden
moeten wachten op permissie.
De hele rest van de film had ik
al opgenomen en zelfs gemon
teerd. toen we terugkeerden
naar Albanië om alsnog die fi
nale te draaien. Ik heb er de
persoonlijke goedkeuring voor
gevraagd van de Albanese pre
sident die ik uiteindelijk pas
kon vermurwen nadat ik had
gedreigd te zullen gaan klagen
bij de Italiaanse autoriteiten
en dat daar vast een diploma
tiek incident van zou komen."
Egoïst
- Waarom heeft u Enrico Lo
Verso als hoofdrolspeler geno
men? Hij was zo'n schat van
een jongen in Ladro di Bam
bini. tenuijl u hem nu opvoert
als een spijkerharde egoïst.
„Ik ontdekte dat Enrico een ge
weldig acteur was in de finale
van Ladro di Bambini, in de
scène waar hij gearresteerd is
en een lange monoloog heeft op
het politiebureau, vertelt wat
hij heeft gedaan en waarom.
Dat deed hij zo fantastisch.
Toen begreep ik ineens dat hij
elke rol aan zou kunnen en dat
ik opnieuw een film met hem
wilde doen. Toen ik een perso
nage moest ontwerpen voor
Lamerica, heb ik gedacht aan
Italiaanse zakenlieden zoals ik
ze zelf in Albanië heb ontmoet.
En zij zijn geen mafia, maar op
lichters die met gefingeerde of
slonzige projecten zo veel mo
gelijk opstrijken van het geld
dat is bedoeld voor de opbouw
van dat land. Geld voor bij
voorbeeld een schoenenfabriek
die nooit gebouwd zal worden.
En de Italiaanse overheid wist
precies wat er gebeurde, maar
keek de andere kant uit omdat
veel van die politici nauwe ban
den onderhielden met de in
dustrie. Maar ik denk niet dat
ik de corruptie in de Italiaanse
politiek nog hoef uit te leggen
De hele wereld is inmiddels uit
voerig bekend met die schan
de."
Gestripte auto
-- De manier waarop die auto
van de Italiaan in Albanië
stukje voor beetje gestript
wordt, tot zelfs de wielen zijn
leeggeroofd, dat is ivaar vroe
ger Nederlandse toeristen voor
iverden geivaarschuwd als ze
Napels wilden bezoeken.
„En die associatie is exact mijn
bedoeling met deze film. Ik wil
de dat als mensen naar dit Al
banië zouden kijken, ze zich in
eens zouden herinneren hoe
Italië is geweest kort na de
Tweede Wereldoorlog. Er is die
andere scène waar de oude
man wordt aangevallen door
kinderen en van zijn schoenen
wordt beroofd, ook dat is ty
pisch voor Napels na de oorlog.
Ik ben pas geboren in 1945.
maar zelfs mijn oudste herinne
ring is er een geweest van hon
ger. Schoenen had ik trouwens
ook niet. Ik kom uit een Cala-
bnsch bergdorpje van 400 men
sen. Die streek was nauwelijks
door de oorlog aangeraakt.
Nooit gebombardeerd en er
zijn nooit geallieerde soldaten
langs geweest. Want er was
daar niks van strategisch be
lang of van wat voor belang
dan ook. Het was de armste
streek van Italië. Je kon daar
alleen eten wat er wilde
groeien. Pasta hadden we niet.
Zelfs wie rijk was. kon hooguit
een half onsje spaghetti kopen
en dat werd zeer nauwkeurig
afgewogen. Elektricteit kwam
er pas toen ik vier was."
Pieter van Lierop
Lamerica, te zien in Cinema Middel
burg.
Scène uit Lamerica.
