Judoka's buiten zinnen na succes
Jo de Roo kon zich als geen
ander op een koers richten
China maakt diem
uit bij WK tafel ten
sport
Zeven ereplaatsen voor Nederlandse delegatie op EK in Birmingham
terugblik
spionkop
Sportgala volwassen
MAANDAG 15 MEI 1995
van onze verslaggever
Mare Hoeben
BIRMINGHAM - Schouders
kraakten onder de mokerslagen
die bedoeld waren als felicita
ties. Innig verstrengelde coa
ches en judoka's vormden een
keten van vreugdedansjes, op
de muziek van een compositie
met zeven ereplaatsen. Gezwe-
ten was er, pijn geleden. Maar
de inspanningen lieten zich nu
in klinkende munt uitbetalen:
driemaal goud en vier keer
brons.
Slechts één persoon hield het bij
het EK in Birmingham op een
koele, opgestoken duim. Zwaar
gewicht Angelique Seriese, in
troverter en geroutineerder dan
de rest, had zojuist haar zevende
Europese titel veroverd. „Na
tuurlijk is het leuk, maar dan
puur voor mijzelf'.
Bleef Seriese de nuchterheid zel
ve, de 22-jarige debutant Maar
ten Arens raakte bijna buiten
zijn zinnen. Zijn gouden plak, in
de klasse tot 86 kilo. kwam dan
ook volkomen uit de lucht val
len. „Dit betekent alles, al kan ik
het nauwelijks nog geloven. Hier
heb ik het hele jaar naar toege
werkt".
De derde oranje gekleurde Euro
pese titel was voor een rijkelijk
laat ontloken bloem. Jenny Gal,
kampioen in de klasse tot 61 ki
lo, bezweek jarenlang onder de
druk van topwedstrijden. Zij
ging met behulp van een sport-
psycholoog bij zichzelf te rade en
zag die zoektocht zaterdag be
loond. „Ik heb geleerd om alles
te ordenen, ook tijdens wedstrij
den. Verlies ik het overzicht dan
raak ik in paniek".
Nederland, judoland. Een vat
vol tegenstellingen, individuele
belangen en verschillende mo
tieven. Eens te meer bleek suc
ces een bindende factor. Met
drie gouden en vier bronzen me
dailles (Danny Ebbers, Monique
van der Lee, Jessica Gal en Ben
Sonnemans) steeg de stemming
in Birmingham tot euforische
hoogte. En de toekomst, die zal
er nog veel zonniger uitzien.
Maar liefst acht judoka's maken
na het EK deel uit van de olym
pische kernploeg van NOC/NSF.
Mark Huizinga (zaterdag vijfde).
Seriese en Van der Lee behoor
den daar reeds toe."
Maarten Arens heeft goud op het Europees kampioenschap.
Vergoeding
Een dergelijke erkenning moet
de weg vrij maken voor succes
op de Spelen, volgend jaar in At
lanta. De vergoeding van zo'n
1700 gulden voor kernploegle
den zien judoka's als een onge
kende weelde. Waar voorheen de
sport op puur amateuristische
basis bedreven moest worden,
kan de nationale top zich nu in
alle rust en vrij van financiële
zorgen voorbereiden op het vier
jaarlijkse hoogtepunt.
Juist bij de Olympische Spelen
schuilt de mogelijkheid om de
plaats te heroveren, die het Ne
derlandse judo in de dagen van
Anton Geesink. en later Wim
Ruska, had. Maar op basis van
deze Europese titelstrijd, hoe
mooi ook, kunnen nog geen ver
gaande conclusies worden ge
trokken. Ironisch genoeg deed
de stemming in Birmingham
denken aan die van de EK in
Praag. Ook in 1991, met vier keer
goud (Theo Meijer, Anthony
Wurth, Jessica Gal en Van der
Lee), een keer zilver (Gooitske
Marsman) en drie keer brons
(Marion van Dorssen, Chantal
Han en Seriese). droomde het
Oranje judo nadrukkelijk over
olympische medailles. Het wer
den er slechts twee: brons voor
Irene de Kok en Theo Meijer.
Het succes in Birmingham,
daarvan moest met name op het
moment zelf worden genoten.
„Andere landen hebben een to
taal andere opbouw", sprak
mannen-coach Willem Visser.
„Die pieken natuurlijk straks bij
de WK in Japan. Het optimisme
van nu is leuk, maar het kan zo
foto Gerry Penny
omslaan. We moeten er alles aan
doen om dat te voorkomen".
Visser had drie medaille-win
naars in zijn ploeg, die jong en
veelbelovend is. Het sombere
perspectief bij de mannen, na
een jarenlange windstilte na de
generatie van Meijer, Spijkers
en Wurth, lijkt daarmee ver
drongen. „Na de WK van '89 had
ik al mijn zorg uitgesproken. We
zijn na de Spelen in Barcelona
keihard met een nieuwe lichting
aan de slag gegaan. De Europese
titel van Arens is het bewijs dat
een concurrentiestrijd per klas
se goed werkt. Het gat met de
Europese top is nu wel een
beetje gedicht. Maar het zegt
niks dat er vier mannen in de
kernploeg van NOC/NSF zitten.
De eisen voor olympische kwali
ficatie zijn alleen maar scherper
geworden. Volgend jaar is het
daardoor eigenlijk niet mogelijk
om tot een ideale opbouw voor
de Spelen te komen".
En bij de Olympische Spelen,
weet judoland Nederland, valt
pas echte roem te vergaren.
Uitslagen
Birmingham. EK judo. Mannen. Tot
71 kg: herkansingen: Golban (Mol)
w.v. Van Loon, yuko. Finale:
Schmidt (Dui) w.v. Gagliano (Fra),
waza-ari. Om derde plaats: Vlasko-
vac (Bos) w.v. Pellet (Fra), yuko;
Schleicher (Oos) w.v. Golban, yuko.
tot 78 kg: halve finale: Bouras (Fra)
w.v. Huizinga, ippon. Finale: Reiter
(Oos) w.v. Bouras, koka. Om derde
plaats: Toker (Tur) w.v. Huizinga,
yuko; Laats (Bel) w.v. Birch, ippon.
Tot 86 kg: halve finale: Arens w.v.
Carabetta (Fra), koka; Finale: Arens
w.v. Djikovraouli (Geo), ippon Om
derde plaats. Masjoerenko w.v. Gon
zalez (Spa), ippon; Maltsev (Rust w.v.
Carabetta, ippon.
Boven 95 kg: halve finale: Kossoro-
tov (Rus) w.v. Ebbers. ippon: Finale:
Kossorotov w.v. Móller (Dui). ippon.
Om derde plaats: Ebbers w.v. Csosz
(Hon), ippon; Kubacki (Pol) w.v. Per-
telson (Est), ippon.
Alle categorieën: halve finale: Csosz
(Hon) w.v. Sonnemans. ippon. Fi
nale: Csosz w.v. Koser (Dui), ippon.
Om derde plaats: Sonnemans w.v.
Perez (Spa), waza-ari; Van Barneveld
(Bel) w.v. Crost (Fra), ippon.
Vrouwen: Tot 56 kg: halve finale:
Fernandez (Spa) w.v. Jessica Gal, be
slissing. Finale: Fairbrother (GBr)
w.v. Fernandez, waza- ari. Om derde
plaats: Jessica Gal w.v. Petit (Fra),
ippon; Yaron (Isr) w.v. Munzinger
(Dui), yuko.
Tot 61 kg: halve finale: Jenny Gal
w.v. Vermerova (Tsj), ippon. Finale:
Jenny Gal w.v. Bell (GBr), ippon. Om
derde plaats Vandencaveye (Bel)
w.v. Novgordtseva (Rus), ippon;
Fleury (Fra) w.v. Vermerova, yuko.
Tot 72 kg: finale: Werbrouck (Bel)
w.v. Essombe (Fra), waza- ari. Om
derde plaats: Howey (Gbr) w.v. Rich
ter (Roe), yuko; Pollhuber (Oos) w.v.
Djurdjevac (Joe), ippon.
Boven 72 kg: herkansingen: Van der
Lee w.v. Bojilova (Bul), ippon. Fi
nale: Goundarenko (Rus) w.v. Cicot
(Frai, koka. Om derde plaats: Van
der Lee w.v. Hagn (Dui), ippon: Mak-
symov (Pol) w.v. Horton (GBr), ip
pon.
Alle categorieën: halve finale: Se
riese w.v. Koppen (Dui), ippon. Fi
nale: Seriese w.v. Richter (Roe), ip
pon. Om derde plaats: Barrientos
(Spa) w.v. Koppen, yuko; Bojilova
(Bul) w.v. Granicz (Hon), yuko.
Overigen op zoek naar antwoori
TIANJIN (ANP) - In Tianjin, de
WK-tafeltennisstad aan de Gele
Zee, blonk het goud slechts voor
de Chinezen. Het waren de Chi
nezen die twee weken.lang uit
blonken en de rest van de we
reld lieten verbleken.
Zeven keer goud haalden de
gastheren. Meer kon niet, omdat
er niet meer te winnen viel. Vo
rige week nam China met twee
maal goud bij de teams een voor
schot, afgelopen weekeinde
volgde het kwintet in het indivi
duele toernooi.
In Tianjin heerste de Chinese"
goudkoorts, de rest van de tafel
tenniswereld moet weer koorts
achtig op zoek naar het ant
woord. Vooral Europa is terug
bij af: bij het WK in Novi Sad
(1981) toen ook alle hoofdprijzen
voor de Chinezen waren.
De wereld wist dat voor China
het mondiale tafeltennistoer
nooi van wereldbelang was. De
vrouwelijke bezoekers beseften
dat zij zich bij voorbaat al bijna
tot de kanslozen mochten reke
nen. Maar de Europese mannen
hadden de afgelopen jaren
steeds met de Chinezen afgere
kend. Met de afstraffing van
Tianjin hadden zij geen reke
ning gehouden. De Franse titel
verdediger Gatien, de Belgische
nummer een van de wereld
Saive en de olympisch kam
pioen Waldner konden vrijdag
hun trainingspak echter opvou
wen.
In de halve finale van het man-
nentoernooi stonden drie spe
lers van het gastland en een
Zuidkoreaan, die vastbesloten
was de Chinese Muur te slech
ten. De jury ontnam Kim Taek
Soo die kans echter. De Zuidko
reaan had in de partij tegen het
Chinese kleine opdondertje
Wang Tao te veel lijm op zijn
batje gesmeerd. De internatio
nale tafeltennisfederatie nam
hem daarop uit de strijd. De 27-
jarige Wang nam zijn plaats bij
de laatste vier in.
Tieners
Het waren echter de Chinese tie
ner Liu Guoliang en Kong Ling-
hui die zondag in de finale tegen
over elkaar stonden. En daar
mee is de toekomst voor de jon
ge Chinese mannencoach Cai
Zhenhua, de man die het team in
1991 onder zijn hoede nam,
rooskleurig. Toen, tijdens het
WK van Chiba, was de wereld
China, dat als zevende eindigde,
voorbij gevlogen. Onder Cai's
vleugels herstelden de mannen
de hegemonie.
„Mijn routiniers Ma Wenge en
Wang Tao hebben
wereldtitel bij de teaiDs
Dat heeft enorm veelt
kost, we konden in fe
duele toernooi niet
van hen verlangen.^
toppers hebben ziehï
landenwedstrijd niet'
sparen. Zij hebben
allemaal een slechte ci
En op dit niveau, in ee:
met zo'n bezetting,
taal", aldus Cai.
De .jonge maarschalk'
ander strijdplan in g
waren zijn jonge topj>
het individuele to®
macht moesten i
hebben tijdens hetl®
nooi rustig rond kunns
kunnen wennen a
en de omstandigheden
konden hun bela
currenten observeren'',
strijden hebben we e|
geanalyseerd."
Ook de mannenfinalevs
games. De 19-jarige Ke
hui, vorig jaar nog der
jeugdkampioen, bied
een stuk rustiger danc;
jongere Liu Guoliang.
„Hij die de muur beide
een man", zo luidt eetn
gezegde. Hij die dec
klimt, heeft- een dagla-
kuiten. De Europese
verworden tot toeristei
er in het WK-slotweeké
tijd voor. Bij hen bleefè
niet alleen bij pijn aandt
Zij maakten zich vooh
over de Chinese herove
de macht.
Uitslagen
Tianjin. WK.
Mannen, halve finale: Kot.;
(Chi/10) - Ding Song(Chi)!;
21-18, Liu Guoliang (Clull
Tao (Chi) 17-21 21-15 21-fi;
nale: Kong - Liu 17-21211!
14 21-10.
Dubbelspel, halve finales!
/Lu Lin (Chi/1) - Liu Gia
Zhigang (Chi) 10-21 21-141!
21-13, Primorac/Samsosj
WRu/12) - Gatien/Eloi iFn
15 21-15 21-17. Finale: Wen
morac/Samsonov 18-212Uj
17.
Vrouwen, halve finales j
ping (Chi/1- Liu Wei iChi"
21 21-17 21-19, Qiao Hos
Qiao Yunping (Chi) 23-2151
Finale: Deng - QiaoHoast
21-17 14-21 21-14.
Dubbelspel, halve finales;
Qiao Yunping (Chi/1)-Eï
(Hon) 18-21 21-17 21-19211
Yaping/Qiao Hong (CM
Chen/Wu Na (Chi/5) 14-2!
21-18 21-9. Finale: Deng.'Qi
Liu/QiaoYunping21-1921ii
door
Taco van den Velde
Hij had niets aan het toeval
overgelaten. Toen in de
nacht van zaterdag 26 mei op
zondag 27 mei 1962 om half
drie het startschot werd gege
ven voor de 61e editie van Bor
deaux-Parijs, was Jo de Roo
klaar voor de 557 kilometer
lange klassieker. Francois Ma-
he en Robert Cazala waren de
Franse favorieten, de Belgen
rekenden op Marcel Janssens,
terwijl oud-winnaar Wim van
Est en de in een bloedvorm
verkerende Piet Rentmeester
tot de Nederlandse kansheb
ber werden gerekend. Jo de
Roo, die zich een jaar eerder
volledig kapot had gereden in
de monsterrace, werd nauwe
lijks genoemd in de voorbe
schouwingen.
De wielrenner uit Schore was
er zelf echter heilig van over
tuigd dat hij de klassieker kon
winnen. Vooral omdat hij van
zijn slechte race in 1961 had ge
leerd. „Ik ging te vroeg in de
aanval. Ik kreeg een enorme in
zinking en viel zelfs nog in de
laatste fase van de wedstrijd.
Twintig kilometer voor het ein
de werd ik nog door vijf man ge
passeerd. Maai- toch wist ik
toen al dat ik die wedstrijd kon
winnen."
De Roo had zich ook zeer goed
voorbereid voor de wedstrijd
van '62. „Ik reed in die tijd in de
Franse wielerploeg St. Ra
phael met vedetten als Anque-
til en Stablinsky. Voor een gro
te en lange zware race als Bor
deaux-Parijs was het gebruike
lijk datje vooral veel rust nam.
Dat was tenminste de Franse
theorie. Zelf geloofde ik daar
niet zo in en daarom heb ik be
wust wat koersen gereden.
Eerst de vierdaagse van Duin
kerken, daarna de Midi Libre.
Pas in de Tour de L'Aude heb
ik gas teruggenomen. Ik won
daar de eerste etappe en was in
enorm goede vorm. Ik had voor
me zelf al uitgemaakt dat ik
daar de derde etappe zou af
stappen om me te sparen voor
Bordeaux-Parijs. Daarom heb
ik me in de tweede etappe be
wust uit de leiderstrui laten rij
den. Ik wist dat de organisatie
van die wedstrijd woedend zou
zijn, wanneer ik als leider zou
afstappen. Dat zou die Ronde
enorm devalueren."
Piet Rentmeester: „Jo de Roo
kon zich als geen ander richten
op een bepaalde wedstrijd.
Soms was hij twee maanden
onzichtbaar, dan kwam hij niet
voor in de uitslagen. En dan in
eens weer explodeerde hij. Nee,
dat kon ik niet. Als ik twee we
ken niets presteerde, dan werd
ik nerveus. Dat knaagde dan
aan me. Bij Jo de Roo kon je
dat niet merken."
De Roo legt echter uit dat dat
ook uiterlijke schijn was. „Na
tuurlijk kon ik me vrij goed
richten op een bepaalde wed
strijd. Maar het was niet zo dat
ik dan even een wedstrijd won.
Ik heb tenslotte meer wedstrij
den verloren dan gewonnen."
In de klassieker Bordeaux - Pa
rijs was Jo de Roo echter op
zijn best. De eerste uren van de
race verliepen nog redelijk rus
tig. In alle plaatsen waar de
renners doorkwamen, hadden
zich groepen toeschouwers
langs de weg geschaard, velen
in pyjama of kamerjas. Bor
deaux -Parijs was dan ook niet
zo maar een klassieker. De
wedstrijd werd sinds 1891 ge
houden, was daardoor de oud
ste van de klassieke wegwed
strijden, en genoot door zijn
uitzonderlijke lengte van 557
kilometer een enorme uitstra
ling. Het uitzonderlijke van de
race werd ook nog eens onder
streept door de deelname van
een select aantal renners en
door de aanwezigheid van der-
ny's.
De gangmakers op de motor
fiets kwamen in 1962 te Poitiers
(na 224 kilometer) op de weg.
Op dat moment hadden de
Fransen Cazala en Beuffeuil
een voorsprong van 25 secon
den op Colette en Le Menn, ter
wijl de overigen ruim twee mi
nuten later passeerden. Het
waren echter speldeprikken en
Piet Rentmeester was de eer
ste die na 270 kilometer een se
rieuze vluchtpoging onder
nam. De Zeeuw groef daarmee
zijn eigen ondergang.
„Ik ging te vroeg. Ik voelde me
sterk en dacht dat ik alles kon.
Jo de Roo was op zijn best in de klassieker Bordeaux-Parijs.
foto archief PZC
maar vergat dat die koers 557
kilometer lang was. Het was de
eerste keer dat ik meedeed. De
laatste kilometers van die wed
strijd zal ik nooit meer verge
ten. Ik was kapot en zwalkte
over de weg. Toen ik eenmaal
bij Parijs kwam, was ik volledig
van de kaart. Als ze hadden
verteld dat ik in Moskou zat,
had ik het ook geloofd,"
Die inschattingsfout maakte
De Roo niet. Door schade en
schande wijs geworden, bouw
de de Nederlander in Franse
dienst zijn race uiterst zorgvul
dig op. Toen hij te Abis (na 492
kilometer) in de aanval ging.
was het ook meteen raak. On
danks hevig weerwerk van de
Fransman Mahé en Wim van
Est bleef De Roo weg. Hij reed
als eerste de wielerbaan van
het afgeladen Pare de Prince
op. Na de Ronde van Sardinië
in 1960 boekte Jo de Roo einde
lijk weer een aansprekend re
sultaat.
De Roo: „Ik reed eigenlijk zeer
ingehouden. Je moet nooit op
je top rijden, nooit alles geven.
Je moet altijd het idee hebben
dat je nog wat over hebt. Dat
had ik die race ook voortdu
rend. Rentmeester: „Jo was
die dag formidabel. Niemand
kon hem houden."
De zege van De Roo zorgde ook
27 mei 1962
niet eens voor al te veel beroe
ring aan het thuisfront. „Ik
wist dat hij het kon. Zo'n rit op
de lange afstand is echt iets
voor hem", reageert zijn vrouw
in de PZC. „Hij had hier ook
echt zijn zinnen op gezet."
Jo de Roo was ook iemand die
altijd precies wist wat hij wilde.
Dat openbaarde zich reeds
toen hij een kleine jongen was
en ervan droomde ooit als een
walvisvaarder de zeeën te be
varen. „Ik had eens een jon
gensboek over walvisvaarders
gelezen en dat leek me meteen
machtig mooi. Ik dacht: dat wil
ik ook. Dat ging dan zo ver dat
ik 's nachts boven in plaats van
onder de dekens sliep. Ik had
het idee dat ik op die manier al
vast wat kon wennen aan de
kou."
Toen De Roo zijn zinnen had
gezet op het wielrennen was er
geen houden aan. Als amateur
viel hij niet eens zo erg op, maar
bij de profs werd zijn talent al
snel herkend. De Franse ster-
renploeg St. Raphael lijfde de
jonge Zeeuw in, die meteen in
zijn eerste wedstrijd, de Ronde
van Sardinië, zijn vistekaartje
afgaf met een overwinning.
„Maar toch maakte dat niet
eens zoveel indruk. Onze ploeg
bestond ook alleen maar uit
sterren, die alles al hadden ge
wonnen. Als aan het einde van
het seizoen de criteriums in
Frankrijk begonnen, werd ik
nauwelijks uitgenodigd. Daar
voor moest je toch eerst een
ster in de Tour de France zijn."
Zelfs in zijn topjaar. 1962, was
dat het geval. Jo de Roo won
Bordeaux-Parijs, Parijs-Tours
en zelfs de zware Ronde van
Lombardije, waarbij hij erken
de klimgeiten als Fedrico Ba-
hamontes, Balmanion en Im-
merio Massignan de baas was.
Door die prestaties sleepte Jo
de Roo zelfs de superprestige-
prijs in de wacht en werd hij ge
kroond tot de klassiekerko-
ning. „Maar toch was er na elke
wedstrijd een leegte. Ik dacht
elke keer na een overwinning:
nu hoor ik echt bij de toppers.
Maar als je de volgende wed
strijd niet bij de eersten zat,
werd je al weer snel vergeten.
Je bent zo goed als je laatste
wedstrijd."
Jo de Roo had ook al snel door
dat de langere etappe-koersen
niet aan hem besteed waren.
„Soms kon ik goed klimmen en
ging ik zelfs met de besten mee,
zoals in de Ronde van Lombar
dije. Maar ik had ook slechte
dagen. Op een gegeven mo
ment weetje precies watje wel
en niet kan. Een etappe in de
Tour winnen kon ik, maar voor
het klassement was ik kans
loos."
Eén van zijn vrienden in het pe
loton, de Brit Tommy Simp
son, was dat niet. Simpson kon
zo'n beetje alles. Hij kon rede
lijke bergop rijden, was niet
traag aan de meet en had vóor-
al een enorm karakter. „Hij
kon afzien als de beste. Dat is
hem uiteindelijk ook fataal ge
worden", meent De Roo.
Op 13 juli 1967, bij de beklim
ming van de Mont Ventoux,
viel Tommy Simpson dood van
zijn fiets. Een slachtoffer van
overmatig dopinggebruik, zo
wordt opgetekend in de ge
schiedenisboekjes. Amfetami
nes waren in die dagen immers
gemeengoed onder de renners
en dopingcontroles werden
nauwelijks gecontroleerd. Jo
de Roo kent de officiële lezing,
maar heeft zijn eigen mening.
„Ik kende Tommy zeer goed,
we waren zelfs samen op trai
ningskamp geweest. Ik heb
hem die ochtend voor de etap
pe nog gesproken en het ging
niet best met hem. Hij was moe
en zijn urine was geel. Tom is
gewoon het slachtoffer gewor
den van zijn eigen karakter, hij
is te diep gegaan en van uitput
ting gestorven. Een ezel zal
nooit sterven omdat hij te hard
werkt. Een raspaard kan zich
zelf wel doodlopen. Tom Simp
son was een raspaard."
„Ik zal ook niet ontkennen dat
er amfetamines werden geslikt.
Daar voelde je gewoon goed bij.
Maar in een etappe-koers had
je er niets aan. Dan kon je de
volgende avond toch niet sla
pen en ging je een dag later als
nog kapot. En neem van mij
aan dat je van amfetamines
niet harder gaat rijden. Het is
net als alcohol. Je voelt je wat
beter, maar als je teveel neemt,
word je een alcoholist."
Richard T
Prominenten uit de sportwereld doen er alles aan".
media te bespelen. Zij zouden het liefst vanuit hum
toren de pers in de voor hen juiste richting sturen, mos
vlieger gaat niet op. Daaróm reageerde Ton Kienhia
tikkeltje flauw. Kienhuis had zich gestoord aan eenk op:
PZC Zeeuws Sportgala eindelijk volwassen'). „DatkM
negatief naar het vérleden. De eerste vijf gala's-wik
kort gedaan", mopperde de directeur van de Zeeuwseri
raad vrijdagavond in Burgh-Haamstede, waar de i
sporters van deze provincie werden gehuldigd.
Toegegeven, de eerste vijf edities van het Sportgala w
prima georganiseerd en mede dankzij de steun van dii
vinciale overheid kreeg het regionale sporttalent een sli
tje in de rug. Dat was leuk voor de talenten, maareend
verkiezing is pas compleet - èn dus volwassen - als oei
beste sporter en het beste team van de provincie worde,
kozen.
Daarnaast rijst de vraag: waar zijn de gekozen sporl'c
ten van de afgelopen vijfjaar gebleven? Wie is er echtdw
broken? Tennisster Stéphanie Rottier, die in 1991 dtf
deelde met atlete Monique Schipper, behoort tot de mos
top-honderd. Schipper, groot talent op de werpnut'
ontdekte de geneugten van het leven en haakte af. 0ü
doka Marion van Dorssen (1990) en turnster Moniquet
maker (1993) hebben de topsport vaanvel gezegd. Rond?
leetFloris-JanKoole (1992) is het al geruime tijd stil ent.
Anjolie Wisse (1994) heeft wegens ziekte geruime tijdcf
actief gestaan. Zij werkt momenteel keihard aan een te
keer naar de de top.
Al met al is dus de Aanmoedigingsprijs niet de stimé
geweest, die het had moeten zijn. Het is te hopen dat hén
Erwin Sinipelaar, die vrijdag deze prijs in ontvangst
beter vergaat.
Irma Heeren, in Burgh-Haamstede gekroond tot Spor
Zeeland, presteert al geruime tijd op niveau. Heeren'<
begenadigd hardloopster, was al eens nationaal kam
veldlopen en ivon vorig jaar het NK halve marathon
voorkeur gaat echter uit naar de ultieme uitputtingssh
triathlon. Vorig jaar werd ze voor het eerst national
pioen op de hele triathlon (zwemmen, fietsen, hardlofl
greep ze en passant de wereldtitel run-bike-run.
Na dat succes raakte ze echter geblesseerd, waardooi
al zo'n vijf maanden kwakkelt. Insiders beloeren dal
Heeren van de ene naar de andere blessure snelt, omda
veel vraagt van haar lichaam. Misschien is dat wel&
licht dat goede medische begeleidinguitgekiende 'ré
schema's en een beetje minder geldingsdrang het pea
van de op en top sportvrouw weer in de perfecte eondfa
gen. Aan de wilskracht van Heeren zal het niet
houdt van haar sport, heeft ondanks alle successe*1
steeds honger. Gelukkig maar, want zij is naast Step
Rottier de enige Zeeuwse topsporter, die inter nations:'
telt in een aansprekende sporttak.
Mede dankzij de stralende Irma Heeren werd hé
Sportgala een succes. Alle Zeeuwse sportvertegem
gers die te gast waren in Burgh-Haamstede toondens®
thousiast. De professionele presentatie LeenBeckersé
Douwe Kroeske), de badminton-demo IBrenda Beenhw
en het straattheater waren daar voor een deel dew*
Maar ondanks de afwezigheid van Nelli Cooman
de verkiezing, achter Irma Heerengrepen de spontè
hoofdrol. Irma Heeren en Dennis Voshart verkochte
zelf professioneel en ook sporttalent Enoin SiripiWi
zijn enthousiasme niet onder stoelen of banken. Judo®
scibeth Willeboordse, de verlegen en na elke vraag
de Sandra Temmerman, de zivemsters van ZC
(sportploeg van het jaar) en sportvrijivilliger Harry
verdienden eveneens hun plaatsje onder de zon en Ié*
het beivijs dat het Zeeuwse Sportgala nu pas echt noP®
is Natuurlijk, dat weet Ton Kienhuis ook ivel. De dn®
wil het alleen niet toegeven, omdat, hij de eerste spow
provincie) en de gastgemeenten niet ivil afvallenDiï-
goed recht, maar het doet de realiteit geweld aan.
RAPHAti