Judoka's buiten zinnen na succes Jo de Roo kon zich als geen ander op een koers richten China maakt diem uit bij WK tafel ten sport Zeven ereplaatsen voor Nederlandse delegatie op EK in Birmingham terugblik spionkop Sportgala volwassen MAANDAG 15 MEI 1995 van onze verslaggever Mare Hoeben BIRMINGHAM - Schouders kraakten onder de mokerslagen die bedoeld waren als felicita ties. Innig verstrengelde coa ches en judoka's vormden een keten van vreugdedansjes, op de muziek van een compositie met zeven ereplaatsen. Gezwe- ten was er, pijn geleden. Maar de inspanningen lieten zich nu in klinkende munt uitbetalen: driemaal goud en vier keer brons. Slechts één persoon hield het bij het EK in Birmingham op een koele, opgestoken duim. Zwaar gewicht Angelique Seriese, in troverter en geroutineerder dan de rest, had zojuist haar zevende Europese titel veroverd. „Na tuurlijk is het leuk, maar dan puur voor mijzelf'. Bleef Seriese de nuchterheid zel ve, de 22-jarige debutant Maar ten Arens raakte bijna buiten zijn zinnen. Zijn gouden plak, in de klasse tot 86 kilo. kwam dan ook volkomen uit de lucht val len. „Dit betekent alles, al kan ik het nauwelijks nog geloven. Hier heb ik het hele jaar naar toege werkt". De derde oranje gekleurde Euro pese titel was voor een rijkelijk laat ontloken bloem. Jenny Gal, kampioen in de klasse tot 61 ki lo, bezweek jarenlang onder de druk van topwedstrijden. Zij ging met behulp van een sport- psycholoog bij zichzelf te rade en zag die zoektocht zaterdag be loond. „Ik heb geleerd om alles te ordenen, ook tijdens wedstrij den. Verlies ik het overzicht dan raak ik in paniek". Nederland, judoland. Een vat vol tegenstellingen, individuele belangen en verschillende mo tieven. Eens te meer bleek suc ces een bindende factor. Met drie gouden en vier bronzen me dailles (Danny Ebbers, Monique van der Lee, Jessica Gal en Ben Sonnemans) steeg de stemming in Birmingham tot euforische hoogte. En de toekomst, die zal er nog veel zonniger uitzien. Maar liefst acht judoka's maken na het EK deel uit van de olym pische kernploeg van NOC/NSF. Mark Huizinga (zaterdag vijfde). Seriese en Van der Lee behoor den daar reeds toe." Maarten Arens heeft goud op het Europees kampioenschap. Vergoeding Een dergelijke erkenning moet de weg vrij maken voor succes op de Spelen, volgend jaar in At lanta. De vergoeding van zo'n 1700 gulden voor kernploegle den zien judoka's als een onge kende weelde. Waar voorheen de sport op puur amateuristische basis bedreven moest worden, kan de nationale top zich nu in alle rust en vrij van financiële zorgen voorbereiden op het vier jaarlijkse hoogtepunt. Juist bij de Olympische Spelen schuilt de mogelijkheid om de plaats te heroveren, die het Ne derlandse judo in de dagen van Anton Geesink. en later Wim Ruska, had. Maar op basis van deze Europese titelstrijd, hoe mooi ook, kunnen nog geen ver gaande conclusies worden ge trokken. Ironisch genoeg deed de stemming in Birmingham denken aan die van de EK in Praag. Ook in 1991, met vier keer goud (Theo Meijer, Anthony Wurth, Jessica Gal en Van der Lee), een keer zilver (Gooitske Marsman) en drie keer brons (Marion van Dorssen, Chantal Han en Seriese). droomde het Oranje judo nadrukkelijk over olympische medailles. Het wer den er slechts twee: brons voor Irene de Kok en Theo Meijer. Het succes in Birmingham, daarvan moest met name op het moment zelf worden genoten. „Andere landen hebben een to taal andere opbouw", sprak mannen-coach Willem Visser. „Die pieken natuurlijk straks bij de WK in Japan. Het optimisme van nu is leuk, maar het kan zo foto Gerry Penny omslaan. We moeten er alles aan doen om dat te voorkomen". Visser had drie medaille-win naars in zijn ploeg, die jong en veelbelovend is. Het sombere perspectief bij de mannen, na een jarenlange windstilte na de generatie van Meijer, Spijkers en Wurth, lijkt daarmee ver drongen. „Na de WK van '89 had ik al mijn zorg uitgesproken. We zijn na de Spelen in Barcelona keihard met een nieuwe lichting aan de slag gegaan. De Europese titel van Arens is het bewijs dat een concurrentiestrijd per klas se goed werkt. Het gat met de Europese top is nu wel een beetje gedicht. Maar het zegt niks dat er vier mannen in de kernploeg van NOC/NSF zitten. De eisen voor olympische kwali ficatie zijn alleen maar scherper geworden. Volgend jaar is het daardoor eigenlijk niet mogelijk om tot een ideale opbouw voor de Spelen te komen". En bij de Olympische Spelen, weet judoland Nederland, valt pas echte roem te vergaren. Uitslagen Birmingham. EK judo. Mannen. Tot 71 kg: herkansingen: Golban (Mol) w.v. Van Loon, yuko. Finale: Schmidt (Dui) w.v. Gagliano (Fra), waza-ari. Om derde plaats: Vlasko- vac (Bos) w.v. Pellet (Fra), yuko; Schleicher (Oos) w.v. Golban, yuko. tot 78 kg: halve finale: Bouras (Fra) w.v. Huizinga, ippon. Finale: Reiter (Oos) w.v. Bouras, koka. Om derde plaats: Toker (Tur) w.v. Huizinga, yuko; Laats (Bel) w.v. Birch, ippon. Tot 86 kg: halve finale: Arens w.v. Carabetta (Fra), koka; Finale: Arens w.v. Djikovraouli (Geo), ippon Om derde plaats. Masjoerenko w.v. Gon zalez (Spa), ippon; Maltsev (Rust w.v. Carabetta, ippon. Boven 95 kg: halve finale: Kossoro- tov (Rus) w.v. Ebbers. ippon: Finale: Kossorotov w.v. Móller (Dui). ippon. Om derde plaats: Ebbers w.v. Csosz (Hon), ippon; Kubacki (Pol) w.v. Per- telson (Est), ippon. Alle categorieën: halve finale: Csosz (Hon) w.v. Sonnemans. ippon. Fi nale: Csosz w.v. Koser (Dui), ippon. Om derde plaats: Sonnemans w.v. Perez (Spa), waza-ari; Van Barneveld (Bel) w.v. Crost (Fra), ippon. Vrouwen: Tot 56 kg: halve finale: Fernandez (Spa) w.v. Jessica Gal, be slissing. Finale: Fairbrother (GBr) w.v. Fernandez, waza- ari. Om derde plaats: Jessica Gal w.v. Petit (Fra), ippon; Yaron (Isr) w.v. Munzinger (Dui), yuko. Tot 61 kg: halve finale: Jenny Gal w.v. Vermerova (Tsj), ippon. Finale: Jenny Gal w.v. Bell (GBr), ippon. Om derde plaats Vandencaveye (Bel) w.v. Novgordtseva (Rus), ippon; Fleury (Fra) w.v. Vermerova, yuko. Tot 72 kg: finale: Werbrouck (Bel) w.v. Essombe (Fra), waza- ari. Om derde plaats: Howey (Gbr) w.v. Rich ter (Roe), yuko; Pollhuber (Oos) w.v. Djurdjevac (Joe), ippon. Boven 72 kg: herkansingen: Van der Lee w.v. Bojilova (Bul), ippon. Fi nale: Goundarenko (Rus) w.v. Cicot (Frai, koka. Om derde plaats: Van der Lee w.v. Hagn (Dui), ippon: Mak- symov (Pol) w.v. Horton (GBr), ip pon. Alle categorieën: halve finale: Se riese w.v. Koppen (Dui), ippon. Fi nale: Seriese w.v. Richter (Roe), ip pon. Om derde plaats: Barrientos (Spa) w.v. Koppen, yuko; Bojilova (Bul) w.v. Granicz (Hon), yuko. Overigen op zoek naar antwoori TIANJIN (ANP) - In Tianjin, de WK-tafeltennisstad aan de Gele Zee, blonk het goud slechts voor de Chinezen. Het waren de Chi nezen die twee weken.lang uit blonken en de rest van de we reld lieten verbleken. Zeven keer goud haalden de gastheren. Meer kon niet, omdat er niet meer te winnen viel. Vo rige week nam China met twee maal goud bij de teams een voor schot, afgelopen weekeinde volgde het kwintet in het indivi duele toernooi. In Tianjin heerste de Chinese" goudkoorts, de rest van de tafel tenniswereld moet weer koorts achtig op zoek naar het ant woord. Vooral Europa is terug bij af: bij het WK in Novi Sad (1981) toen ook alle hoofdprijzen voor de Chinezen waren. De wereld wist dat voor China het mondiale tafeltennistoer nooi van wereldbelang was. De vrouwelijke bezoekers beseften dat zij zich bij voorbaat al bijna tot de kanslozen mochten reke nen. Maar de Europese mannen hadden de afgelopen jaren steeds met de Chinezen afgere kend. Met de afstraffing van Tianjin hadden zij geen reke ning gehouden. De Franse titel verdediger Gatien, de Belgische nummer een van de wereld Saive en de olympisch kam pioen Waldner konden vrijdag hun trainingspak echter opvou wen. In de halve finale van het man- nentoernooi stonden drie spe lers van het gastland en een Zuidkoreaan, die vastbesloten was de Chinese Muur te slech ten. De jury ontnam Kim Taek Soo die kans echter. De Zuidko reaan had in de partij tegen het Chinese kleine opdondertje Wang Tao te veel lijm op zijn batje gesmeerd. De internatio nale tafeltennisfederatie nam hem daarop uit de strijd. De 27- jarige Wang nam zijn plaats bij de laatste vier in. Tieners Het waren echter de Chinese tie ner Liu Guoliang en Kong Ling- hui die zondag in de finale tegen over elkaar stonden. En daar mee is de toekomst voor de jon ge Chinese mannencoach Cai Zhenhua, de man die het team in 1991 onder zijn hoede nam, rooskleurig. Toen, tijdens het WK van Chiba, was de wereld China, dat als zevende eindigde, voorbij gevlogen. Onder Cai's vleugels herstelden de mannen de hegemonie. „Mijn routiniers Ma Wenge en Wang Tao hebben wereldtitel bij de teaiDs Dat heeft enorm veelt kost, we konden in fe duele toernooi niet van hen verlangen.^ toppers hebben ziehï landenwedstrijd niet' sparen. Zij hebben allemaal een slechte ci En op dit niveau, in ee: met zo'n bezetting, taal", aldus Cai. De .jonge maarschalk' ander strijdplan in g waren zijn jonge topj> het individuele to® macht moesten i hebben tijdens hetl® nooi rustig rond kunns kunnen wennen a en de omstandigheden konden hun bela currenten observeren'', strijden hebben we e| geanalyseerd." Ook de mannenfinalevs games. De 19-jarige Ke hui, vorig jaar nog der jeugdkampioen, bied een stuk rustiger danc; jongere Liu Guoliang. „Hij die de muur beide een man", zo luidt eetn gezegde. Hij die dec klimt, heeft- een dagla- kuiten. De Europese verworden tot toeristei er in het WK-slotweeké tijd voor. Bij hen bleefè niet alleen bij pijn aandt Zij maakten zich vooh over de Chinese herove de macht. Uitslagen Tianjin. WK. Mannen, halve finale: Kot.; (Chi/10) - Ding Song(Chi)!; 21-18, Liu Guoliang (Clull Tao (Chi) 17-21 21-15 21-fi; nale: Kong - Liu 17-21211! 14 21-10. Dubbelspel, halve finales! /Lu Lin (Chi/1) - Liu Gia Zhigang (Chi) 10-21 21-141! 21-13, Primorac/Samsosj WRu/12) - Gatien/Eloi iFn 15 21-15 21-17. Finale: Wen morac/Samsonov 18-212Uj 17. Vrouwen, halve finales j ping (Chi/1- Liu Wei iChi" 21 21-17 21-19, Qiao Hos Qiao Yunping (Chi) 23-2151 Finale: Deng - QiaoHoast 21-17 14-21 21-14. Dubbelspel, halve finales; Qiao Yunping (Chi/1)-Eï (Hon) 18-21 21-17 21-19211 Yaping/Qiao Hong (CM Chen/Wu Na (Chi/5) 14-2! 21-18 21-9. Finale: Deng.'Qi Liu/QiaoYunping21-1921ii door Taco van den Velde Hij had niets aan het toeval overgelaten. Toen in de nacht van zaterdag 26 mei op zondag 27 mei 1962 om half drie het startschot werd gege ven voor de 61e editie van Bor deaux-Parijs, was Jo de Roo klaar voor de 557 kilometer lange klassieker. Francois Ma- he en Robert Cazala waren de Franse favorieten, de Belgen rekenden op Marcel Janssens, terwijl oud-winnaar Wim van Est en de in een bloedvorm verkerende Piet Rentmeester tot de Nederlandse kansheb ber werden gerekend. Jo de Roo, die zich een jaar eerder volledig kapot had gereden in de monsterrace, werd nauwe lijks genoemd in de voorbe schouwingen. De wielrenner uit Schore was er zelf echter heilig van over tuigd dat hij de klassieker kon winnen. Vooral omdat hij van zijn slechte race in 1961 had ge leerd. „Ik ging te vroeg in de aanval. Ik kreeg een enorme in zinking en viel zelfs nog in de laatste fase van de wedstrijd. Twintig kilometer voor het ein de werd ik nog door vijf man ge passeerd. Maai- toch wist ik toen al dat ik die wedstrijd kon winnen." De Roo had zich ook zeer goed voorbereid voor de wedstrijd van '62. „Ik reed in die tijd in de Franse wielerploeg St. Ra phael met vedetten als Anque- til en Stablinsky. Voor een gro te en lange zware race als Bor deaux-Parijs was het gebruike lijk datje vooral veel rust nam. Dat was tenminste de Franse theorie. Zelf geloofde ik daar niet zo in en daarom heb ik be wust wat koersen gereden. Eerst de vierdaagse van Duin kerken, daarna de Midi Libre. Pas in de Tour de L'Aude heb ik gas teruggenomen. Ik won daar de eerste etappe en was in enorm goede vorm. Ik had voor me zelf al uitgemaakt dat ik daar de derde etappe zou af stappen om me te sparen voor Bordeaux-Parijs. Daarom heb ik me in de tweede etappe be wust uit de leiderstrui laten rij den. Ik wist dat de organisatie van die wedstrijd woedend zou zijn, wanneer ik als leider zou afstappen. Dat zou die Ronde enorm devalueren." Piet Rentmeester: „Jo de Roo kon zich als geen ander richten op een bepaalde wedstrijd. Soms was hij twee maanden onzichtbaar, dan kwam hij niet voor in de uitslagen. En dan in eens weer explodeerde hij. Nee, dat kon ik niet. Als ik twee we ken niets presteerde, dan werd ik nerveus. Dat knaagde dan aan me. Bij Jo de Roo kon je dat niet merken." De Roo legt echter uit dat dat ook uiterlijke schijn was. „Na tuurlijk kon ik me vrij goed richten op een bepaalde wed strijd. Maar het was niet zo dat ik dan even een wedstrijd won. Ik heb tenslotte meer wedstrij den verloren dan gewonnen." In de klassieker Bordeaux - Pa rijs was Jo de Roo echter op zijn best. De eerste uren van de race verliepen nog redelijk rus tig. In alle plaatsen waar de renners doorkwamen, hadden zich groepen toeschouwers langs de weg geschaard, velen in pyjama of kamerjas. Bor deaux -Parijs was dan ook niet zo maar een klassieker. De wedstrijd werd sinds 1891 ge houden, was daardoor de oud ste van de klassieke wegwed strijden, en genoot door zijn uitzonderlijke lengte van 557 kilometer een enorme uitstra ling. Het uitzonderlijke van de race werd ook nog eens onder streept door de deelname van een select aantal renners en door de aanwezigheid van der- ny's. De gangmakers op de motor fiets kwamen in 1962 te Poitiers (na 224 kilometer) op de weg. Op dat moment hadden de Fransen Cazala en Beuffeuil een voorsprong van 25 secon den op Colette en Le Menn, ter wijl de overigen ruim twee mi nuten later passeerden. Het waren echter speldeprikken en Piet Rentmeester was de eer ste die na 270 kilometer een se rieuze vluchtpoging onder nam. De Zeeuw groef daarmee zijn eigen ondergang. „Ik ging te vroeg. Ik voelde me sterk en dacht dat ik alles kon. Jo de Roo was op zijn best in de klassieker Bordeaux-Parijs. foto archief PZC maar vergat dat die koers 557 kilometer lang was. Het was de eerste keer dat ik meedeed. De laatste kilometers van die wed strijd zal ik nooit meer verge ten. Ik was kapot en zwalkte over de weg. Toen ik eenmaal bij Parijs kwam, was ik volledig van de kaart. Als ze hadden verteld dat ik in Moskou zat, had ik het ook geloofd," Die inschattingsfout maakte De Roo niet. Door schade en schande wijs geworden, bouw de de Nederlander in Franse dienst zijn race uiterst zorgvul dig op. Toen hij te Abis (na 492 kilometer) in de aanval ging. was het ook meteen raak. On danks hevig weerwerk van de Fransman Mahé en Wim van Est bleef De Roo weg. Hij reed als eerste de wielerbaan van het afgeladen Pare de Prince op. Na de Ronde van Sardinië in 1960 boekte Jo de Roo einde lijk weer een aansprekend re sultaat. De Roo: „Ik reed eigenlijk zeer ingehouden. Je moet nooit op je top rijden, nooit alles geven. Je moet altijd het idee hebben dat je nog wat over hebt. Dat had ik die race ook voortdu rend. Rentmeester: „Jo was die dag formidabel. Niemand kon hem houden." De zege van De Roo zorgde ook 27 mei 1962 niet eens voor al te veel beroe ring aan het thuisfront. „Ik wist dat hij het kon. Zo'n rit op de lange afstand is echt iets voor hem", reageert zijn vrouw in de PZC. „Hij had hier ook echt zijn zinnen op gezet." Jo de Roo was ook iemand die altijd precies wist wat hij wilde. Dat openbaarde zich reeds toen hij een kleine jongen was en ervan droomde ooit als een walvisvaarder de zeeën te be varen. „Ik had eens een jon gensboek over walvisvaarders gelezen en dat leek me meteen machtig mooi. Ik dacht: dat wil ik ook. Dat ging dan zo ver dat ik 's nachts boven in plaats van onder de dekens sliep. Ik had het idee dat ik op die manier al vast wat kon wennen aan de kou." Toen De Roo zijn zinnen had gezet op het wielrennen was er geen houden aan. Als amateur viel hij niet eens zo erg op, maar bij de profs werd zijn talent al snel herkend. De Franse ster- renploeg St. Raphael lijfde de jonge Zeeuw in, die meteen in zijn eerste wedstrijd, de Ronde van Sardinië, zijn vistekaartje afgaf met een overwinning. „Maar toch maakte dat niet eens zoveel indruk. Onze ploeg bestond ook alleen maar uit sterren, die alles al hadden ge wonnen. Als aan het einde van het seizoen de criteriums in Frankrijk begonnen, werd ik nauwelijks uitgenodigd. Daar voor moest je toch eerst een ster in de Tour de France zijn." Zelfs in zijn topjaar. 1962, was dat het geval. Jo de Roo won Bordeaux-Parijs, Parijs-Tours en zelfs de zware Ronde van Lombardije, waarbij hij erken de klimgeiten als Fedrico Ba- hamontes, Balmanion en Im- merio Massignan de baas was. Door die prestaties sleepte Jo de Roo zelfs de superprestige- prijs in de wacht en werd hij ge kroond tot de klassiekerko- ning. „Maar toch was er na elke wedstrijd een leegte. Ik dacht elke keer na een overwinning: nu hoor ik echt bij de toppers. Maar als je de volgende wed strijd niet bij de eersten zat, werd je al weer snel vergeten. Je bent zo goed als je laatste wedstrijd." Jo de Roo had ook al snel door dat de langere etappe-koersen niet aan hem besteed waren. „Soms kon ik goed klimmen en ging ik zelfs met de besten mee, zoals in de Ronde van Lombar dije. Maar ik had ook slechte dagen. Op een gegeven mo ment weetje precies watje wel en niet kan. Een etappe in de Tour winnen kon ik, maar voor het klassement was ik kans loos." Eén van zijn vrienden in het pe loton, de Brit Tommy Simp son, was dat niet. Simpson kon zo'n beetje alles. Hij kon rede lijke bergop rijden, was niet traag aan de meet en had vóor- al een enorm karakter. „Hij kon afzien als de beste. Dat is hem uiteindelijk ook fataal ge worden", meent De Roo. Op 13 juli 1967, bij de beklim ming van de Mont Ventoux, viel Tommy Simpson dood van zijn fiets. Een slachtoffer van overmatig dopinggebruik, zo wordt opgetekend in de ge schiedenisboekjes. Amfetami nes waren in die dagen immers gemeengoed onder de renners en dopingcontroles werden nauwelijks gecontroleerd. Jo de Roo kent de officiële lezing, maar heeft zijn eigen mening. „Ik kende Tommy zeer goed, we waren zelfs samen op trai ningskamp geweest. Ik heb hem die ochtend voor de etap pe nog gesproken en het ging niet best met hem. Hij was moe en zijn urine was geel. Tom is gewoon het slachtoffer gewor den van zijn eigen karakter, hij is te diep gegaan en van uitput ting gestorven. Een ezel zal nooit sterven omdat hij te hard werkt. Een raspaard kan zich zelf wel doodlopen. Tom Simp son was een raspaard." „Ik zal ook niet ontkennen dat er amfetamines werden geslikt. Daar voelde je gewoon goed bij. Maar in een etappe-koers had je er niets aan. Dan kon je de volgende avond toch niet sla pen en ging je een dag later als nog kapot. En neem van mij aan dat je van amfetamines niet harder gaat rijden. Het is net als alcohol. Je voelt je wat beter, maar als je teveel neemt, word je een alcoholist." Richard T Prominenten uit de sportwereld doen er alles aan". media te bespelen. Zij zouden het liefst vanuit hum toren de pers in de voor hen juiste richting sturen, mos vlieger gaat niet op. Daaróm reageerde Ton Kienhia tikkeltje flauw. Kienhuis had zich gestoord aan eenk op: PZC Zeeuws Sportgala eindelijk volwassen'). „DatkM negatief naar het vérleden. De eerste vijf gala's-wik kort gedaan", mopperde de directeur van de Zeeuwseri raad vrijdagavond in Burgh-Haamstede, waar de i sporters van deze provincie werden gehuldigd. Toegegeven, de eerste vijf edities van het Sportgala w prima georganiseerd en mede dankzij de steun van dii vinciale overheid kreeg het regionale sporttalent een sli tje in de rug. Dat was leuk voor de talenten, maareend verkiezing is pas compleet - èn dus volwassen - als oei beste sporter en het beste team van de provincie worde, kozen. Daarnaast rijst de vraag: waar zijn de gekozen sporl'c ten van de afgelopen vijfjaar gebleven? Wie is er echtdw broken? Tennisster Stéphanie Rottier, die in 1991 dtf deelde met atlete Monique Schipper, behoort tot de mos top-honderd. Schipper, groot talent op de werpnut' ontdekte de geneugten van het leven en haakte af. 0ü doka Marion van Dorssen (1990) en turnster Moniquet maker (1993) hebben de topsport vaanvel gezegd. Rond? leetFloris-JanKoole (1992) is het al geruime tijd stil ent. Anjolie Wisse (1994) heeft wegens ziekte geruime tijdcf actief gestaan. Zij werkt momenteel keihard aan een te keer naar de de top. Al met al is dus de Aanmoedigingsprijs niet de stimé geweest, die het had moeten zijn. Het is te hopen dat hén Erwin Sinipelaar, die vrijdag deze prijs in ontvangst beter vergaat. Irma Heeren, in Burgh-Haamstede gekroond tot Spor Zeeland, presteert al geruime tijd op niveau. Heeren'< begenadigd hardloopster, was al eens nationaal kam veldlopen en ivon vorig jaar het NK halve marathon voorkeur gaat echter uit naar de ultieme uitputtingssh triathlon. Vorig jaar werd ze voor het eerst national pioen op de hele triathlon (zwemmen, fietsen, hardlofl greep ze en passant de wereldtitel run-bike-run. Na dat succes raakte ze echter geblesseerd, waardooi al zo'n vijf maanden kwakkelt. Insiders beloeren dal Heeren van de ene naar de andere blessure snelt, omda veel vraagt van haar lichaam. Misschien is dat wel& licht dat goede medische begeleidinguitgekiende 'ré schema's en een beetje minder geldingsdrang het pea van de op en top sportvrouw weer in de perfecte eondfa gen. Aan de wilskracht van Heeren zal het niet houdt van haar sport, heeft ondanks alle successe*1 steeds honger. Gelukkig maar, want zij is naast Step Rottier de enige Zeeuwse topsporter, die inter nations:' telt in een aansprekende sporttak. Mede dankzij de stralende Irma Heeren werd hé Sportgala een succes. Alle Zeeuwse sportvertegem gers die te gast waren in Burgh-Haamstede toondens® thousiast. De professionele presentatie LeenBeckersé Douwe Kroeske), de badminton-demo IBrenda Beenhw en het straattheater waren daar voor een deel dew* Maar ondanks de afwezigheid van Nelli Cooman de verkiezing, achter Irma Heerengrepen de spontè hoofdrol. Irma Heeren en Dennis Voshart verkochte zelf professioneel en ook sporttalent Enoin SiripiWi zijn enthousiasme niet onder stoelen of banken. Judo® scibeth Willeboordse, de verlegen en na elke vraag de Sandra Temmerman, de zivemsters van ZC (sportploeg van het jaar) en sportvrijivilliger Harry verdienden eveneens hun plaatsje onder de zon en Ié* het beivijs dat het Zeeuwse Sportgala nu pas echt noP® is Natuurlijk, dat weet Ton Kienhuis ook ivel. De dn® wil het alleen niet toegeven, omdat, hij de eerste spow provincie) en de gastgemeenten niet ivil afvallenDiï- goed recht, maar het doet de realiteit geweld aan. RAPHAti

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 1995 | | pagina 18