Agent alleen op straat een succes
Mogen kinderen blijven geloven?
PZC
Fransen verzamelen
parkeerbonnen in
de hoop op amnestie
opinie en achtergrond
Proef in Brabant leidt niet tot gevaarlijke situaties
Moeizame
loonronde
Duitsland
Politie steeds vaker
scheidsrechter voor
ruziënde echtelieden
ZATERDAG 25 FEBRUARI 1995
Een agent alleen op pad?
Doodnormaal in de VS. On
gewoon m NederlandToch is
ook hier een kentering zicht
baar. Gedwongen door perso
neelsgebrek denken steeds meer
korpse?i aan solosurveillarices.
Experimejiten laten immers zien
dat het kan. ..Een eenvoudige
aanrijdingdaar hoef je echt niet
met zijn tweeën naar toe". Nu al
leen de angst op de xverkvloer
nog.
door Erik van der Struijs
Anderhalf jaar zijn ze er nu
meer bezig, in het zuidoos
ten van de provincie Noord-
Brabant. En de resultaten? Po
sitief, zeer positief. „De solosur
veillance is een succes. We heb
ben nog geen nadelen kunnen
ontdekken", zegt inspecteur G.
van de Ven.
Agenten hebben meer verant
woordelijkheid gekregen. Maar
anders dan tegenstanders vrees
den, heeft het niet geleid tot on
veilige situaties. Van de Ven:
„Integendeel. Ze voelen zich vol
waardiger. Juist omdat ze veel
vaker zelfstandig beslissingen
moeten nemen".
Burgers hebben bovendien het
idee dat er serieuzer naar hen
wordt geluisterd. Een agent al
leen is gemakkelijker te benade
ren, vermoedt de inspecteur.
„Sinds de invoering van de solo
diensten zijn er geen klachten
meer geweest over het optreden
van de politie. Dat was voor die
tijd wel anders".
Het zijn opmerkelijke resultaten
voor een plan dat anderhalfjaar
geleden uit pure noodzaak werd
ingevoerd. Tijdens de samen
voeging van gemeente- en rijks
politie had het district Deurne-
Asten-Someren (DAS) 26 van de
90 formatie-plaatsen moeten in
leveren. Net als in de rest van het
land raakte ook in Brabant het
platteland agenten kwijt aan de
steden.
Van de Ven: „Dus gingen we zoe
ken naai' manieren om de poli
tiezorg op peil te houden. De
vraag was, hoe we de resterende
mensen zo goed mogelijk kon
den inzetten. De burger mocht
immers niet de dupe worden van
onze sores. Daar was iedereen
het over eens".
Doorbraak
De oplossing voor het probleem
werd tenslotte gevonden in solo
diensten. Reden vroeger vier
agenten in twee auto's door het
district, sinds 1 oktober 1993 toe
door Dick van Willigen
De onderhandelingen over
de nieuwe cao's in Duits
land verlopen tot nu toe veel
moeizamer dan velen hadden
verwacht. De meeste analisten
waren ervan uitgegaan dat er
over het algmeen vrij snel
loonsverhogingen van rond de 3
procent uit de bus zouden ko
men. Ze baseerden hun ver
wachtingen op het herstel van
de economische groei en de aan
houdend hoge werkloosheid die
de werkgevers en werknemers
tot vrij bescheiden loonover-
eenkomsten zouden kunnen
brengen.
Het tegendeel blijkt waar te zijn.
In de Duitse metaal- en elektro-
branche, een sector waarin de
cao-uitkomsten toonaangevend
zijn voor andere andere bedrijfs
takken. zijn stakingen uitgeroe
pen. IG Metall. de Duitse me-
taalbond, begint in Beieren met
een staking.
Bij die bedrijven zijn vestigin
gen van MAN. Siemens en AEG.
Siemens is de grootste werkge
ver in Beieren met 110.000 man
personeel. Het concern heeft la
ten weten dat een loonsverho
ging van 6 procent jaarlijks 1,2
miljard mark kost. De acties
kunnen zich uitbreiden op 1
maart en verder escaleren op 6
maart, als partijen in de tussen
tijd geen overeenkomst sluiten.
De werkgevers beraden zich op
de mogelijkheid van een tegen
actie in de vorm van een „Aus-
sperrung", waarbij ze hun werk
nemers naar huis sturen en ze
niet uitbetalen. Volgende week
donderdag praten de werkge
vers daarover verder.
Het is voor het eerst sinds 1984
dat werknemers in Duitsland op
zo'n grote schaal het werk neer
leggen. Een goede verklaring
voor waarom het zover is geko
men, is er eigenlijk niet.
Doorgaans zet de eerste afgeslo
ten cao in Duitsland de toon, In
1994 kwam de eerste collectieve
arbeidsovereenkomst voor 1994
tot stand in de chemie. De an
dere sectoren, ook de metaal, na
men de loonsverhoging van 2
procent vrij snel over. Nu ligt dat
anders. IG Metall eist 6 procent,
een eis die IG Chemie ook stelt.
In de Duitse metaal ligt nog
steeds geen loonaanbod van de
werkgevers op tafel, ondanks de
vele kritiek van de politiek en
zelfs van andere werkgeversor
ganisaties. De werkgevers willen
dat de kosten in de metaal met
eenzelfde bedrag omlaag gaan
als waarmee de lonen omhoog
gaan, zodat de bedrijven niet
met een stijging van de kosten te
maken krijgen. ANP
ren er drie politie-wagens. Elk
met één agent, 's Avonds en 's
nachts wordt er, omwille van de
veiligheid, nog wel in duo's ge
surveilleerd.
„Je kunt het gerust een cultuur
doorbraak noemen", zegt Van
de Ven. „Het is al tientallen ja
ren zo dat agenten met zijn twee
ën de straat op gaan. Dat word je
ook geleerd op de opleiding.
Vandaar dat we heel veel ge
sprekken hebben gevoerd. Alle
mogelijke nadelen zijn van te vo
ren belicht".
De collega's voelden aanvanke
lijk weinig voor het experiment.
Ze zagen allerlei 'leeuwen en be
ren'. Stel je voor datje in je een
tje een aanrijding moet afhande
len, waarbij vier dronken kleer
kasten meteen op de vuist wil
len. Wat dan?
Van de Ven: „We hebben ieder
een kunnen overtuigen dat zul
ke incidenten zelden voorko
men. En komt er zo'n melding
binnen, dan wacht je op assis
tentie. Het is natuurlijk niet de
bedoeling dat agenten roekeloze
dingen gaan doen. In de praktijk
is dat ook nog nooit gebeurd".
Meer communicatie en vooral
betere informatie zijn daarbij es
sentieel. „Als er een winkeldief is
aangehouden, willen we wel we
ten: gaat het om een jongetje
van twaalf dat een gummetje
heeft gestolen of om een junk die
geheel buiten zinnen is. In het
tweede geval kun je natuurlijk
beter met zijn tweeën gaan. Dat
mag duidelijk zijn".
Kinderschoenen
Landelijk staan de solodiensten
nog in de kinderschoenen. Ver
der dan een enkel projectje zijn
de meeste korpsen nog niet.
Maar gedwongen door perso
neelsgebrek wenden enkele re
gio's nu de steven. Brabant-
Noord bijvoorbeeld neemt op 8
maart een besluit over 'een meer
efficiënte inzet van de politie
zorg'.
„Bedoeling is dat we straks an
ders gaan surveilleren", zegt de
Bossche woordvoerder J. Brum-
mans. „Niet meer lukraak wat
rondrijden. Nee, de agenten krij
gen een agenda mee. Ze gaan
iets doen. Pas als er een melding
binnenkomt, stappen ze bij wij
ze van spreken in de auto. De
dagtaken zijn daar uiteraard
aan aangepast".
De korpsleiding denkt dat agen
ten 'in sommige gevallen' een
melding alleen kunnen afhande
len. Waèr en wanneer is nog een
punt van overleg met de dienst
commissie (ondernemingsraad).
„Maai- een eenvoudige aanrij
ding, de afwikkeling van een in
braak; daar hoef je volgens mij
niet met twee mensen naar toe",
denkt Brummans.
Voor het zover is, moet er nog
wel het een en ander gebeuren.
Extra auto's, extra motoren,
meer eommunicatie-apparatuur
en vooral veel praten. Want ook
in Den Bosch is de solosurveil
lance een beladen begrip. Brum
mans: „Bij veel agenten gaan de
nekharen onmiddellijk rechtop
staan. Ze vinden het doodeng
om alleen de straat op te gaan".
Angst
De politiebonden kennen die
angst. Reden waarom ze zich fel
verzetten tegen de invoering van
solodiensten. „Het is gewoon ge
vaarlijk", zegt M. van Erp van de
christelijke ACP. „Van te voren
weet je nooit precies waar je
naartoe gaat. Bovendien zijn er
situaties waar je minimaal met
zijn tweeën moet zijn. Bij een in
braak is het zo dat één agent de
voordeur neemt en de ander ach
terom gaat. Dan kun je echt niet
in je uppie".
Het publiek wordt bovendien
een.oor aangenaaid, zegt ze. „Er
wordt gesuggereerd als zou er
meer blauw op straat komen.
Maar als individuele agenten ne
Bij het bekeuren van een fietser die zonder licht rijdt, schrijft een agent een bon en de ander kijkt toe. Dat is volgens sommige politiekorp
sen overbodig. foto Pieten Honhoff
gen van de tien keer op assisten
tie moeten wachten, schiet de
burger er weinig mee op. Inte
gendeel, hij moet zelfs langer
wachten op de politie. Wij vin
den datje reinste volksverlakke
rij".
Opmerkingen dat de solodien
sten in de Verenigde Staten de
gewoonste zaak van de wereld
zijn, kaatst Van Erp onmiddel
lijk terug. „Mensen die dat roe
pen, lezen blijkbaar de evaluatie
rapporten niet. De Amerikaanse
politie komt juist weer een
beetje terug van de solodien
sten. Het blijkt dat ze in bepaal
de situaties juist meer agressie
oproepen. Bij een burenruzie bij
voorbeeld kun je de partijen niet
meer gelijktijdig aanhoren. Dat
werkt oproer in de hand".
De Brabantse inspecteur Van de
Ven bestempelt al die bezwaren
als 'koudwatervrees'. „In de
praktijk wordt het niet onveili
ger voor agenten. In de ander
half jaar dat we nu met de solo
surveillances werken, heeft zich
nog niet één incident voorge
daan. En het verhaal dat agen
ten vrijwel altijd op assistentie
wachten, klopt ook niet. Wij
merken dat er ter plekke zelden
om back-up wordt gevraagd".
Hulpverlening
P. Musscher en A. van Baaren,
twee vierdejaars studenten van
de Nederlandse Politie-Acade-
mie, onderschrijven die zienswij
ze. Hoewel hun afstudeerscriptie
over de solosurveillances nog
niet is afgerond, kunnen ze nu al
concluderen dat de weerstand
tegen de solodiensten niet wordt
- bepaald door de werkelijkheid".
„Politiemensen hebben het idee
dat ze vooral bezig zijn met ge
vaarlijke activiteiten: zaken die
je niet alleen kunt doen", zegt
Musscher. „Uit diverse onder
zoeken is echter gebleken dat 85
tot 90 procent van het politie
werk bestaat uit hulpverlening.
Werk datje volgens ons prima in
je eentje kunt doen".
Binnen veel korpsen lopen de
ideeën over solodiensten ver uit
een, zo hebben de studenten ge
merkt. „Het management ziet
het als het Ei van Columbus, ter
wijl het personeel bang is. Dat
los je niet op door het systeem
domweg in te voeren. De korps
leiding zal een bewustwordings
proces op gang moeten brengen,
gericht op het doorbreken van
de duo-cultuur. Anders wordt
het niks met de solosurveillan
ces".
door T. Rinkema
En gaat over tot de orde van de dag.
Zo eindigt traditioneel elke motie
in een vergadering van de volksverte
genwoordiging. Dat zou zoiets kunnen
betekenen als: we gaan nu maar weer
gewoon verder. Terwijl een motie toch
een afwijking daarvan bedoelt. Het
woord motie duidt op beweging. Er is
dus sprake van verandering, wijzi
ging, misschien zelfs vernieuwing. Dat
is wat anders dan overgaan tot de orde
van de dag.
Nou ja, dit zijn allemaal woorden. En
woorden en werkelijkheid gaan niet al
tijd samen. Je moet ze niet te serieus ne
men. Met of zonder motie, het politieke
spel gaat gewoon door. Mét of zonder
verandering, wijziging of vernieuwing.
De orde van de dag wint altijd. Zoveel
fantasie brengen wij niet op. En wetma
tigheden zijn sterk. Echte vernieuwing-
heeft iets van dromen. Maar elke droom
legt het tegen de alledaagse realiteit af.
Toch is dat jammer. Want zodoende
wordt alles zo voorspelbaar en weinig
inspirerend.
Meester dromer, zo werd Jozef al ge
noemd (Genesis 37,19). Dat voorspelde
weinig goeds. En zo is het altijd geble
ven. Toch nam met hem de geschiede
nis een wending. Achteraf gezien. Een
droom heeft kennelijk tijd nodig. Je
moet haar serieus nemen, erin geloven;
anders wordt het niets. Dan ga je alleen
maar over tot de orde van dag. Stel eens
voor, dat een droom tot motie wordt.
En dat die motie zou worden aangeno
men! Waarachtig, er zou bewëging in de
zaak komen.
Vorige week vroegen leerlingen van de
Stedelijke en van de Christelijke Scho
lengemeenschap te Middelburg in
naam van Loesje voorbijgangers om
hun droom op een bord te schilderen.
Kostelijk idee! Het was te verwachten:
slechts weinigen gingen erop in. En de
dromen van de jongeren zelf bleken ta
melijk simpel. Mensen komen al gauw
niet meer voor hun dromen, voor hun
visioenen uit. De meesten hebben hun
dromen met hun kinderjaren achter
zich gelaten. Het leven neemt ze ons af.
In plaats van ons uit te dagen erin te
gaan of te blijven geloven. Zoals kinde
ren dat (soms) doen.
Lieve Meneer God
Geloven in een droom. Geloven dat 't
anders kan. Datje de werkelijkheid an
ders kunt bekijken dan door de bril van
onze wetten en gewoonten: anders dan
zoals 'men' ons altijd weer wijs wil ma
ken. Zo dat die werkelijkheid doorzich
tig wordt op onverwachte mogelijkhe
den en misschien wel bevrijdende gebo
den en beloften. Waar je je met overtui
ging aan kunt overgeven. Zo zelfs dat
sommigen in dat verband van God
(gaan) spreken en het leven een reli
gieuze dimensie krijgt.
Zoals gezegd: kinderen kunnen in hun
droom geloven. Als voorbeeld noem ik
het bundeltje 'Lieve Meneer God',
waarin kinderen schrijven aan God. En
kele briefjes daaruit:
„God, volgens mij is het voor u heel
moeilijk om van iedereen in de hele we
reld tegelijk te houden. Wij zijn maar
met zijn vieren thuis en mij lukt het ook
nooit. Mark."
„Lieve God. Kam en Abel hadden me
kaar misschien niet zoveel uitgeroeid
als ze ieder een eigen slaapkamer had
den gehad. Bij mij en mijn broertje
iverkt het ook. Ralf."
„God, Mij best dat u verschillende gods
diensten hebt opgericht, maar haalt u
ze nooit eens door mekaar? Jesse."
Lieve God, weet u van alle dingen voor
ze worden xtitgevonden? Gregory."
Het zijn niet allemaal zulke diepzinnige
gedachten. En soms zie je er de comple
xen van volwassenen al doorheen sche
meren. Want die kunnen er op z'n best
om glimlachen: die onbevangenheid
toch! Straks, zeggen wij, merken ze wel
hoe het werkelijk is, En daarmee zijn wij
dan bezig hen in onze dichtgetimmerde
wereld in te kapselen. We sluiten uit,
dat zij óns iets te zeggen zouden hebben
in plaats van alleen maar andersom.
Om maai' iets te noemen: wij praten
maar over het nationalisme, dat de kop
weer opsteekt. Tegelijk echter komen
we op voor ons eigen landje en sluiten
dat af voor wie er toch eigenlijk niets te
maken hebben. We dragen daarvoor
zwaarwichtige argumenten aan. En
dan schrijft een kind: „Beste God. wie
trekt de lijnen om landen heen? Re-
née."
Als je eerlijk bent hoor je haar die vraag
indirect aan óns stellen, kritischer dan
menig klinkend betoog. Zoiets van: al
die grenzen hebben toch geen hogere
betekenis? Zijn ze dan wel zoveel men
senlevens waard? Om als volwassenen
in onze zak te steken.
Toekomst
Geloven in een droom.
Zouden wij dat niet meer moeten toela
ten? Al was 't maar om die kritische
functie, die heel wat vanzelfsprekend
heid ondergraaft. En vooral ook om de
verwondering, die je eens ongedacht
nieuw naar heel die loodzware werke
lijkheid doet kijken, Je wordt soms toch
bijkans ziek van al dat geredeneer tus
sen mensen, niet in de laatste plaats in
de Haagse politieke arena? Met excu
ses, omdat ook ik de democratische
spelregels hoogacht-
Een samenleving waar mensen niet
durven geloven (al dan niet met de ge
noemde religieuze dimensie) en dus be
reid zijn anders tegen het leven aan te
kijken dan volgens de gangbare maat
staven. zulk een samenleving' loopt,
vrees ik, vroeger of later vast. Wanneer
met de verwondering tevens elk ver
nieuwend elan verloren is gegaan, blijft
men - moties of geen moties - overgaan
tot de orde van de dag.
En daarom: mogen kinderen alstublieft
blijven geloven? Om, anders misschien
dan die leerlingen vorige week te Mid
delburg, ons uit te dagen onze dromen
op te roepen en serieus te nemen. An
ders gezegd: om in onze dromen te gaan
of blijven geloven. Mogen zij elka'ar en
ook ons verhalen blijven vertellen, die
meer belofte in zich dragen dan wat wij
van het bestaan maakten bevatten
kan? Mogen wij in een toekomst blijven
geloven, waar wij nauwelijks verder ko
men dan tot herhaling van zetten? Zou
den de 'briefjes aan God' of wat ze er
verder van maken misschien bij ons in
de wereld van volwassenen bezorgd
mogen worden?
In zijn PZC-column Denkwijzer schreef
René Diekstra eens: „De mens is het
enige wezen dat kan geloven in een toe
komst, niet alleen voor hem persoon
lijk, maar ook voor zijn kinderen, voor
zijn kindskinderen, voor zijn soort, voor
zijn wereld, ook al heeft hij geen duide
lijk beeld van die toekomst". Hij, psy
choloog, heeft gelijk. De theologie valt
hem bij (of omgekeerd). Hoe zou het ook
anders kunnen, waar de zin van de hu
maniteit en de toekomst van onze cul
tuur in het geding zijn?
In een profetisch woord uit oude tijden
worden de vaderen opgeroepen zich tot
de kinderen te keren. Ook nu is dat nog
altijd een oproep om over na te denken.
Er zou wel eens heel wat van kunnen af
hangen.
door Thea van Beek
Het zijn vaak niet meer
dan berichtjes in de
kranten. Echtelijke ruzies,
vechtpartijen tussen huis
genoten, huisraad dat op
straat terechtkomt. In de
meeste gevallen komt de po
litie erbij om hulp te bieden.
En dat gebeurt steeds vaker.
„Exacte cijfers ontbreken,
maar het gebeurt zeer regel
matig dat de politie moet
optreden als scheidsrechter
bij echtelijke ruzies. Het
wordt een steeds belangrij
ker onderdeel van onze
taak", weet de Amsterdam
se hoofdagente Dominique
Moes uit ervaring.
Moes werkt bij het bureau
Van Leijenberghlaan. Een
bureau waarvan de agenten
zowel in het chique Amster
dam-Zuid als in de volkswijk
De Pijp opereren. „Maar als
het gaat om echtelijke ru
zies, is er weinig verschil",
zegt ze. „Hooguit is er ver
schil in de manier van ruzie
maken en houdt men zich in
de hogere sociale klasse iets
meer in".
Het vaakst wordt politieas-
sistentie ingeroepen tijdens
de weekeinden, avonden en
nachten. En vooral in de zo
mer willen de gemoederen
nogal eens hoog oplopen.
Kritische situaties, waarbij
ook agenten verwond raken,
komen overigens zelden
voor. Moes: „Zodra je een
schaar of een ander scherp
voorwerp ziet liggen, zorg je
dat die uit de buurt van de
kemphanen verdwijnt. En
vertrekt iemand richting
keuken, dan is het beter
even mee te lopen om te
voorkomen dat er naar een
mes gegrepen wordt".
Wanhopige stap
Vaak zijn het verontruste
buren of familieleden die de
politie te hulp roepen. Soms
zijn het de ruziënde echtelie
den zelf. „Dat is dan meestal
de laatste, wanhopige stap
die zij maken. Want de poli
tie bij zoiets te hulp roepen,
doe je niet zo maar. Veelal
zijn het de vrouwen die doof
hun echtgenoot mishandeld
of bedreigd worden, die ons
om hulp vragen. Hoewel,
laatst heb ik het nog meege^
maakt dat een vrouw haar
man een opdoffer had ver
kocht".
Problemen over uitgaan,
geld, jaloezie of gewoon de
aardappels die aangebrand
waren. Erachter zit vaak een
scala aan relatieproblemen
die tot escalaties leiden.
Moes: „En als we dan arrive
ren, wordt vaak alles dood
leuk ontkend. Dan ziet zo'n
man in de straat de politie
aankomen en zet z'n vrouw
onder druk. Of je wordt al bij
de voordeur weggestuurd,
omdat er niets aan de hand
zou zijn".
Rust scheppen in de gespan
nen situatie, veel praten en
signaleren wat het grootste
probleem is. Het zijn de eer
ste zaken die de politie kan
doen. „Je moet tact en ge
duld hebben om het verhaal
aan te horen. En ook inle
vingsvermogen hebben in
hun problematiek", zegt
Moes. „Soms hebben men
sen weken niet meer met el
kaar gesproken. In zo'n ge
val kun je proberen samen
dat gesprek weer aan te.
gaan. Soms worden door de
komst van de politie de ogen
geopend en vragen de echte
lieden zich af: waar zijn we
nou eigenlijk mëe bezig.
Maar een slecht huwelijk of
slechte relatie kan ook de
politie niet lijmen".
Adviezen
Vaak blijken twistende ech
telieden al geholpen met ad
viezen over hulpverlenende
instanties. Andere keren
verloopt het minder harmo
nisch en moet om erger te
voorkomen daadwerkelijk
worden ingegrepen. „Dan
wordt een vrouw eventueel
met haar kinderen bij de
man weggehaald. We bren
gen ze onder bij familie of
een Blijf-van-m'n-lijf-huis.
Je probeert een situatie te
scheppen die voor dat mo
ment iets oplost. Niet zelden
zie je vrouw en kinderen een
paar dagen later toch wèer
terug bij hun man".
De rol van de politie bij ver
stoorde relaties kan soms
aardig ver gaan. Zo biedt een
gescheiden moeder elke
week voor de deur van het
bureau Van Leijenberghlaan
haar kind als pakketje aan.
Moeder vertrekt en even la
ter verschijnt de vader om
het kind op te halen voor het
wekelijkse contact. Moes:
„Dat zijn trieste situaties.
De ouders kunnen eikaars
aanblik niet meer verdra
gen. Je kunt je beter niet af
vragen wat dit voor zo'n kind
betekent".
door Jan van Etten
Moet je kijken, die is gek!
Die doet nog geld in een
parkeermeter. Dergelijke op
merkingen en een minachtende
blik zijn het lot van de te keu
rige Franse burger, die zijn auto
nog volgens de voorgeschreven
regels der kunst parkeert. Ie
dereen gaat ervan uit dat de
nieuwe president, die begin mei
wordt gekozen, als eerste geste
amnestie verleent. Alle onbe
taalde bonnen gaan dan de prul
lenbak in. Dat is een gewoonte,
maar geen regel.
Eén van de eerste vragen aan
een - toekomstige - presidents
kandidaat is dan ook altijd:
„Verleent U amnestie?" „Na
tuurlijk, maar laten we het over
belangrijker dingen hebben",
heeft oud-premier en mogelijke
presidentskandidaat. Raymond
Barre begin deze week geant
woord. „Ik ken de muziek. Een
kandidaat die zegt dat hij om
welke morele reden dan ook
geen amnestie verleent, heeft bij
voorbaat verloren." De econoom
Barre heeft zijn les geleerd. In
1988 was hij kandidaat en zag
met weemoed de zo broodnodige
miljarden voorbij vliegen. Hij
liet toen over deze voor de Fran
sen essentiële folklore twijfel be
staan. Gevolg: ondanks een ze
kere achting en populariteit
hebben veel van zijn aanhangers
om louter financiële redenen
niet op hem gestemd.
Elke zeven jaar, van de kerst
vakantie tot- aan de presidents
verkiezingen in mei, parkeren
Parijzenaars hun auto waar ze
willen. Ze passen alleen wel op
dat ze hem niet zo neerzetten dat
er een wielklem op komt of dat
hij misschien wordt wegge
sleept. Want dan moet er meteen
worden betaald. En veel.
Wanneer
De nationale sport is te gokken
wanneer je kunt beginnen je por
temonnee dicht te houden. In
Parijs hebben bewoners van de
voorsteden een duidelijke voor
sprong op automobilisten uit de
stad zelf. De „banlieusards" (fo
renzen) wonen immers in een an
der departement, ofwel provin
cie. Dat verlengt de ambtelijke
procedure voor het innen van
bonnen.
Ondanks alle computers is het
Franse ambtelijke apparaat log.
Procedures duren eindeloos.
Het is niet ongebruikelijk om nu
brandbrieven te krijgen voor
verkeersovertredingen, ge
pleegd in de zomer van 1993 -
ruim anderhalf jaar geleden,
Daarbij komt dat acht van de
tien Fransen de bonnen op hun
voorruit meteen verscheuren, er
wachten op de aanmaning alvo
rens enige actie te ondernemen.
Ditmaal speelt iedereen echt
hoog spel. De dossiers bij de
ruim 3000 deurwaarders in het
land stapelen zich op. In „nor
male" jaren halen die deurwaar
ders voor 's lands schatkist toch
zo'n 3 miljard francs (1 miljard
gulden) achterstallige boetes
binnen. In het halfjaar vóór pre
side nts verkiezingen verslijten
zij veel autobanden en schoen
zolen voor nop en worden ze nog
uitgelachen ook.
Dat alles tot grote ellende van
politiecommissarissen, die hen
moeten vergezellen op het ogen
blik dat zij overgaan tot be
slaglegging. „We hebben wel wat
anders te doen dan gorilla (lijt
wacht) te spelen voor zo'n kerel
die drie keer per dag ergens een
televisie weg wil halen om zijn
150 gulden of nog minder te van!
gen", luidt het commentaar van
een van hen. En dat in de weten!
schap dat als de amnestie er
komt, alles weer teruggaat naar
de eigenaars; zij het op hun eigen
kosten. Eigenlijk zijn de com
missarissen pas in beweging te
brengen als het totaalbedrag
10.000 francs (ruim 3000 gulden!
of meer bedraagt: een bedrag
waar een Parijse automobilist
snel aan zit als hij twee, drie we
ken pai'keermeters negeert.
Slotenmaker
Normaal poogt iedereen de
komst van de deurwaarder te
voorkomen. In deze tijd is ie
mand „held van de straat" als
een deurwaarder, een commis
saris en eventueel een slotenma
ker voor zijn deur worden gesig
naleerd. Hun bezoek heeft overi
gens geen onmiddellijke gevol
gen: er wordt dan alleen een b
lans van de inboedel opge
maakt. De zaken worden nog in
gewikkelder voor de deurwaar
der als twee mensen niet 1"
gemeenschap van goederen ot
helemaal niet zijn getrouwd.
De amnestie heëft. evenwel ook
een praktische kant van ..admi
nistratieve hygiëne". Om de ze
ven jaar gaat de bezem door de
te vol geworden kast van de
Franse ambtenarij. Dat gold ii
het verleden niet alleen voor ver
keersovertredingen, maar ook
kleine delicten en gevangenis
straffen tot drie maanden. De
overvolle gevangenissen en hui
zen.van bewaring kregen zo ook
een beetje lucht. ANP
