Priem gaat nog drie jaar door
De verschijning van legende Gino Bartali
de fronee
Rominger spreekt weer, in alle talen
Priem praat met klassementsrenner
Marco Vermeij
geeft alleen geld
uit aan postzegels
auritzen mogelijk opvolger van Van Calster als assistent-ploegleider
Niets dan de waarheid
AD onze verslaggever
Govert van Veen
10URDES - Goed idee, die mos-
iflparty van TVM op de rust
ig, Je krijgt dan automatisch
je pers over de vloer en je kunt
Jeer wat nieuws kwijt. Dat de
jloeg-Priem nog drie jaar door-
pat bijvoorbeeld, dat alle jon-
prenners mogen blijven de
ouderen als Steven Rooks en
{ert-Jan Theunisse dus niet
ia dat er in plaats van Guido
Calster een nieuwe assis-
lent-ploegleider zal komen.
Hoogstwaarschijnlijk is dat
DagOtto Lauritzen, die nu bezig
ij aan zijn laatste jaar als ren-
ser.
Hoe de ploeg Priem volgend jaar
al zijn opgebouwd, staat nog
net vast. „Maai' één ding is ze-
ia,en directeur Ad Bos gaat er
ed voor zitten wat is
iet weer een goed mosseljaar
je toekomst is gewaarborgd."
lis geld, er is de zekerheid van
fcie jaar, alleen de vorm waarin
jfn en ander wordt gegoten, is
ogniet bekend. Het kan nog al
kanten op. De partijen gaan
a de Tour nog eens met elkaar
mde tafel.
los is directeur van de BV waar-
nder de wielerploeg valt, hij is
iok directeur van de huidige
oofdsponsor. Wat dat TVM be-
zegt Bos het nog niet te we-
io. „Er zijn nog steeds drie mo-
ilijkheden: of we blijven hoofd-
sponsor, of worden co-sponsor of
token drie jaar onder. Het kan
1 nog. Als er een bedrijf is
it goed investeert maar het al-
enrecht wil hebben, moet dat
principe kunnen. Perfecta,
in moederbedrijf van huidige
i-sponsor Bison, is in de markt,
laarin feite zijn de namen en de
ponsors niet interessant, is het
ten van belang dat de ploeg
animaal tegen hetzelfde bud-
itnog drie jaar door kan gaan."
en andere mogelijkheid is nog
si Priem straks gaat werken
met een constructie zoals de
ploeg van Peter Post die nu han
teert. Die formatie gaat in
Frankrijk als Novémail door het
leven, in Nederland en België
echter als als Histor-Laser. Bos:
„Vijfjaar geleden wilden wij dat
ook al. Op dat moment hadden
we een Italiaanse sponsor. Toen
kon het niet, nu wel. Nu denken
we er serieus aan het als Post te
gaan spelen. Maar alles ligt nog
open."
De wielerwereld gaat nog van
Ad Bos horen. Hij heeft nog geen
zin eruit te stappen, na negen
tien jaar sponsoring van eerst
een amateurformatie (Transve-
mij) en later een profploeg. Trekt
TVM zich terug alleen in het
geval een andere hoofdsponsor
fors wil dokken en het alleen
recht opeist dan kan hij altijd
nog commissaris in de BV, waar
van Priem dan zelf directeur
wordt, blijven. „Dat is al tussen
ons overeengekomen."
Maar ook in dat geval zal Bos
voor zijn mening blijven uitko
men. Want er klopt het één en
ander niet. De criteriums bij
voorbeeld kloppen niet. Het
wordt hoog tijd dat die door de
renners eens als een gewone
wedstrijd worden beschouwd in
plaats van als een tevoren ver
kocht circusnummer. „Mis
schien is het tij al niet meer te
keren. Maar als het aan mij ligt
gaat de beuk er in. Wat mij be
treft fietsen we door alle afspra
ken heen. Dat hebben we vorig
jaar trouwens al een paar keer
gedaan. Het is toch van de zotte
dat er tevoren ruzie gemaakt
moet worden over wie als derde
over de meet moet rijden. Dat is
gebeurd! Organisatoren willen
een goede winnaar, maar besef
fen dat ze het op de lange termijn
verliezen omdat het publiek
voor sport komt en in de gaten
heeft dat het genept wordt. Dan
blijven de mensen weg, vroeg of
laat. Zoals in de zesdaagsen.
Er is nog één circusnummer
waarin Ad Bos wel wat ziet. Een
wielerattracatie, verzorgd door
een team van oud-internatio
nals, te vergelijken met de Har
lem Globetrotters of de exhibi
ties van tennisveteranen.
„Zoiets moet in het wielrennen
toch ook kunnen. Theunisse,
Rooks en Van Poppel straks in
zo'n ploeg, zo'n rondreizend cir
cus, dat moet aanslaan. Lekker
nog even fietsen. En als het pu
bliek échte sport wil zien, dan
moeten ze naar de jongere gene
ratie gaan kijken, ook in crite
riums. Geen gezeur."
Steven Rooks en Gert-Jan Theunisse (rechts) weten zich in de belangstelling van twee nonnen in de bedevaartsplaats Lourdes. Het tweetal
moet bij de ploeg van Cees Priem vertrekken. foto ANP
van onze verslaggever
Peter Quwerkerk
LOURDES - De grote verlie
zer maakte toch weer een
montere indruk. Toni Romin
ger, 24 uur na zijn échec in de
Pyreneeënrit naar Hautacam,
was weer zichzelf. Hij ant
woordde weer in alle talen die
hij machtig is. Duits, Ita
liaans, Spaans, Frans, Engels,
Schweizer-deutsch. En hij
legde uit.
„Normaal zijn de bergen mijn
terrein, nu heb ik er mijn eer
ste slechte dag in vier jaar gro
te ronden doorgemaakt. Una
dia trista. Ik had last van mijn
maag, ja. Ik ben van de fiets
het maïsveld in gemoeten.
Maar ik geloof niet dat dat het
probleem was. Wat dan wel?
Ik weet het niet. Het meest
verrast was ik zelf."
„Ik hoop alleen, dat er geen
tweede dag op volgt. Vroeger
wisselde ik goede dagen af met
slechte; nu ben ik zo regelma
tig. En dan ineens een dag,
waarop ik heb moeten lijden
als nooit tevoren. Ik weet niet
hoe ik er voorsta. Dat veront
rust me nog het meest. Pas na
de etappe van vandaag kan ik
antwoord geven."
„Maar ik voel me wel veel be
ter dan woensdag. Eigenlijk 's
avonds al weer, bij het eten. Of
ik ben afgevallen weet ik niet,
ik weeg me nooit. Ik heb ook
geen contact gehad met mijn
dokter, Ferrari. Ik was slecht,
maar Indurain was naar Hau
tacam béter dan alle drie voor
afgaande Touren. Dat Viren-
que hem het sein tot de aanval
zou hebben gegeven, omdat
hij zag dat ik kapot zat ach,
dat hoort nu eenmaal bij de
sport Ik heb ruim twee minu
ten verloren, ik heb de schade
nog beperkt."
„Ik heb geen last van de druk
die op mijn schouders ligt, die
kan ik aan. Dat heb ik al eer
der bewezen. Misschien komt
het omdat ik al maandenlang
bezig ben met presteren. Dat
ik te lang te hard heb gereden,
en daar nu de terugslag van
ondervind."
„Normaal gesproken is de
Tour nu beslist. Alleen als In
durain in deze Tour net zo'n
slechte dag tegenkomt als ik
woensdag, kan er nog wat ver
anderen Maar normaal heb ik
verloren. Als ik goed uit de rit
van vandaag kom, dan kan ik
me richten op etappezeges,
misschien de bergtrui. En toch
op z'n minst op een plaats op
het podium. Wat ik over Indu
rain zei in de Giro. zeg ik nu
ook over mezelf: wie bij de eer
ste vijf in een grote ronde kan
rijden, die heeft niet per se ge
faald."
Er werd hem een vraag gesteld
in het Russisch. Hij verstond
oud-schaatser en huidig RTL5-
reporter Herbert Dijkstra niet.
Pardon? Goh, spreek je geen
Russisch? De polyglot moest
er luid om grinniken. Wieier-
profs blijven wonderbare her
stelfenomenen.
Vud-Tourwinnaar zorgt voor opwinding in basiliek Saint-Pie X
ren onze verslaggever
kivert van Veen
10URDES - Heden is aan u ver
tonen de heilige Gino Bartali.
ounvinnaar in '38 en '48 en al
lijóens zijn carrière nog room-
fr dan de Paus. De Italiaan
sag dan als een monnik hebben
Jfleefd, hij rookte na een rit als
en ketter. In de basiliek Saint-
fieXvan Lourdes was de bijna
Mtigjarige levende wielerle-
Ne gisteren het middelpunt
'an een aan de Tour opgedra-
iramis, die maar door heel wei
ds actieve renners werd be-
Kht.
aar de verschijning van Gino
tóli maakte alles goed. Alsof
Wonder van Bemadette
teirous zich herhaalde, zo
W was de opwinding onder
andere bezoekers van de
fensttoen de Italiaan, met veel
Mel voor theater, op het laat-
fe moment plaats nam naast
tordirecteur Jean-Marie Le-
inc.
911 februari 1858 verscheen de
maagd Maria, moeder
ia God, honderd meter verder-
)v°or het eerst aan een arme
tolenaarsdochter. Op 14 juli
op de Franse nationale
S, verscheen Gino Bar
kan meer dan duizend bede-
hangers in de betonnen, als
^vikingschip gevormde, on-
sjrondse basiliek. Maria
Ni nog zeventien keer terug,
"**"11 voor Bemadette, Gino
was tastbaarder aanwe-
Iter de menigte die zich rond
verzamelde en snel aan-
Omdat hij niet vaak meel
bal komen, deelde hij maar
^tekeningen uit, totdat hij
wde ordedienst van het kerk-
Njf in Lourdes kon worden
Eteet.
louvast
'®o Bartali op heilige grond in
JJdes, temidden van de
Nizieken en gehandicapten.
JUden van nood hebben men
teen houvast nodig, een ge-
J °f een held. De heilig ver-
Nde Bemadette Soubirous
^«aanbeden Gino Bartali. In
'•temoetje geloven, de ander
le zien. Bartali werd be-
ook door die Franse
•y die gekomen was om ge-
voor haar zieke moeder te
i hiaar precies wist wat ze
J/^en ze verdrong voor
ydere legende, die ten min-
kleefde. „Meneer Bartali
De huidige generatie vertikte
het, op wat renners van Lotto,
Lampre en ZG Mobili na, op de
rustdag voor zo'n kerkdienst
vroeg het bed uit te komen. Gino
Bartali nam de moeite wel, zoals
hij dat ook deed op de rustdag in
Pau, in 1950. De meeste renners
bleven ook toen in het hotel om
te herstellen, maar Bartali en
Magni gingen naar Lourdes om
daar te bidden voor een goede af
loop. Alle Franse en Italiaanse
kranten kwamen de volgende
dag met foto's van de twee hel
den, die de Basiliek van Onze
Lieve Vrouw van Lourdes verlie
ten. Het verhaal wil dat Bartali
het Pyreneeëndorp niet verliet
zonder iets van het gewijde
Lourdeswater te hebben gedron
ken. Het vocht werd hem door
een knecht, Corrieri, bezorgd.
Over waterdragers gesproken!
Kus
Eerder, in '48, had de Tour Lour
des aangedaan als finishplaats
van de zevende Tour-etappe. De
rit, op weg naai- het Pyreneeën-
plaatsje en diens beroemde grot
werd vanzelfsprekend gewon
nen door een uiterst gemotiveer
de Bartali. Een dag later vertrpk
de karavaan met een half uur
achterstand op het tijdschema
omdat de bisschop van Tarbes
en Lourdes, Monseigneur Théas,
wilde kennismaken met de be
langrijkste coureurs. Jean Robic
en Louison Bobet gaven de
hoogwaardigheidsbekleder een
stevige handdruk. Alleen Gino
Bartali wist hoe het hoorde, hij
kuste de ring van de Monseig
neur. Maai- de Italiaan was dan
ook al een paar keer op bezoek
geweest bij de Paus.
Gisteren leidde Monseigneur
Jean Cadilhac, bisschop van Ni-
mes, de dienst. En opnieuw zat
Gino Bartali prominent op de
voorste rij. Cadilhac hield geen
lofrede op de fiets, zoals Théas
dat toentertijd wel gedaan had.
maar zei het wel te betreuren dat
zo weinig renners op de dienst
waren afgekomen. „Ongetwij
feld hebben ze op zo'n rustdag
andere dingen te doen," en de
Tour werd nog een behouden
thuiskomst in Parijs gewenst.
Wonderbaarlijk
Aan het einde van de dienst ste
vende Cadilhac op Tourdirec
teur Leblanc en op Gino Bartali
af. En opnieuw kuste de Italiaan,
zoals dat hoort, de ring van de
bisschop. Z'n vertrouwen in God
is de laatste jaren alleen maar
toegenomen nadat hij is her
steld van een hartziekte.
Bartali was ernstig ziek, maar
stierf niet en voelt zich nu weer
een stuk beter. Hij was al zeer
kerkelijk, maai- gelooft sinds
dien in wonderen, net zoals die
vijfeneenhalf miljoen bede-
vaartsgangers die elk jaar uit al
le landen naai- Lourdes trekken.
Enkele tientallen van de 70.000
bedlegerige zieken onder hen,
woonden gisteren de aan de
Tour opgedragen kerkdienst bij.
Ze hebben dan misschien niet al
lemaal meer hoop meer op gene
zing, maar denken in Lourdes in
elk geval wel de kracht te vinden
om meer van het nog resterende
leven te kunnen genieten. Met
het geloof in Bemadette en Ma
ria en met de herinnering aan de
verschijning van Gino Bartali,
moet dat lukken.
LOURDES
Bagnères-de-Bioorre
Ste-Marie-de-Campan
Tourmalet
LUZ- luz-Sa
AR Dl DEN
Gino Bartali (rechts) staat naast Tour-directeur Jean-Marie Leblanc en jury-voorzitter Louis Bouvet tijdens de kerkdienst in de Basilique
Saint-PieX in Lourdes. fotoGPD
impan
lel
n..ii
-Sauveur I
V
Ia-
Peyresourde LuC^n,/
LUZ-AROIOEN
Tourmalel 2115m A
Peyresourde Aspln
man. Een groot ren-
"har ook heel erg vroom. Ik
fonder hem."
fnciaudio Chiappucci of Mi-
indurain, toch erkende aan-
ps van het roomskatho-
e geloof, maai- Gino Bartali.
LOURDES (ANP) - Cees Priem wilde er niets over zeggen, maar
hij onderhandelt tijdens de Tour de France wel met een aan
sprekende klassementsrenner. Dat was meer dan voldoende,
meende de Zeeuwse ploegleider van TVM-Bison. Is het een Ne
derlander of een Belg? „Nee, in elk geval niet", ging Priem ver
volgens vrolijk verder.
Een Deen misschien? Na de ritwinst van Bo Hamburger üitte hij
zich met een soort liefdesverklaring richting de Denen in zijn
ploeg. „Nee, het is ook geen Deen," Priem antwoordt gewoon ver
der op de vragen. Staat hij bij de eerste dertig op de wereldrang
lijst van de UCI? „Ja", bevestigt hij. Is het nog een jonge coureur?
„Natuurlijk, Het heeft geen zin om een oude renner aan te trek
ken."
Zijn die gesprekken al afgerond? „Nee, anders had ik hier niet
staan kletsen. Maar de naam kan ik écht niet zeggen. Er zijn nog
wat kleine problemen. Het gaat wel om een klassementsrenner,
Een goede, anders zou ik hem niet willen hebben." Cees Priem
wilde dus niets zeggen.
12"' ETAPPE
VRIJDAG 15 JULI
204,5 km
0
LOURDES
10.08
6
Loucrup
10.21
15
Bagnères-de-8igorre
10.36
19
Bagnères
10 45
32
Mauvezin
A
11.11
41,5
La-Barthe-de-Nesle
11 29
67,5
Bertren
5
12.21
74
Esténos
5
12,34
92.5
Luchon
13.11
108,5
Peyresourde
A
13.52
121,5
Bordères-Louron
14.05
126,0
Arreau
14 09
139,5
A spin
A
14 45
152
Sainte-Marie-de-Campan
1458
169.5
Tourmalel
A
15.42
191
Luz-Saint-Sauveur
16.07
204.5
LUZ-ARDIDEN
A
16.44
door Peter Quwerkerk
7\Tiets is moeilijker achter-
1V haalbaar dan de waar
heid in de wielersport. Zelfs
voor degenen, die er midde
nin zitten of hebben gezeten.
Wieweetnogvande monster-
ontsnapping, van Van Vliet
en Henri Manders in de Tour
van 1985. Meer da?i 21 minu
ten voorsprong in de Hel van
het Noorden, een ontsnap
ping van 180 km in een rit
naar Roubaix.
Manders reed voor Kwan
tum iploeg-Raasl, Van Vliet
was tweedejaars prof bij het
Belgische Verandalaux.
Van Vliet, tweede dat jaar al
in Milaan-Sanremo, dreigde
nu ook in een Touretappe ge
schiedenis te schrijven.
Manders de ritzege. Van
Vliet de gele trui. Gelopen
koers.
Maar opeens hield 'Toontje'
Manders op met trappen. Hij
mocht niet meer va?i Raas,
en nestelde zich in het wiel.
Van Vliet wist niet wat hem
overkwam, zette het kop-
werk even alleen voort,
kreeg kramp, en moest Man
ders laten gaan. Manders
won de rit. Van Vliet duikel
de weg in het peloton. Hij
vloekte heel Roubaix bij el
kaar.
Het verhaal direct na de
streep was dat Raas Man
ders had bevolen 'zijn poten
stil te houden' omdat Man
ders die nacht ziek was ge
weest, en hij zijn jonge ren
ner niet wilde vermoorden.
Hij had niets tegen Van
Vliet.
Een paar dagen later klonk
het, dat Raas Van Vliet geen
gele trui had gegund omdat
Van Vliet een mondelinge af
spraak niet teas nagekomen.
Van Vliet zou in '86 bij Raas
gaan rijden, en bij elk ander
bod Raas in kennis stellen.
Maar Raas wist, dat ook Pa-,
naso?iic van Post in de
markt ivas. Zijn reactie:
„Dat had Van Vliet me moe
ten zeggen, daarom voor
straf geen gele trui."
Tot zover het Mysterie van
de Hel, dat Teun van Vliet in
ieder geval een gele trui, en
dus een heleboel harde gul
dens kostte. In de Tour van
dit jaar kwamen Mande rs en
Van Vliet elkaar toevalliger
wijs weer tegen. Beiden in
een andere functie. Manders
als chauffeur bij de Tour-or
ganisatie, Van Vliet als
chauffeur/reporter voor
RTL5.
Wachtend op de ferry van
Portsmouth naar Cherbourg
kivamen zij nog eens aan de
praat over 1985. Van Vliet:
„En weetje wat Manders me
toen vertelde? Dat Raas en
Post een gezamenlijk pact
hadden gesloten: de ritten
voor renners van Raas, de
gele trui voor Post, met Van-
deraerden, Anderson. Oos
terbosch, Alleen: met zo'n
grote voorsprong kon Raas
nog wel ritten winnen, maar
de gele trui nooit meer naar
een Panasonic gaan. Van
daar dat hij Manders op
droeg te stoppen."
En dat had hij tot anderhal
ve week geleden nooit gewe
ten. De tvaarheid na negen
jaar. Van Vliet: „En weet je
wat het mooie was? Ander
halve week na Roubaix, nog
in de Tour, op de rustdag, te
kende ik een contract bij
Post." Ongetwijfeld voor
minder geld dan mét een ge
le trui op zak.
Ze zeggen wel eens dat ren
ners op geld uit zijn. Maar
soms deden, of doen,
ploegleiders er ook alles aan
om zo min mogelijk uit te ge
ven.
van onze verslaggever
Peter Quwerkerk
LOURDES - De heren van Fran
ce Télévision 2/3 hadden een
Mariabidon voor hem gekocht.
Of Marco Vermeij de plastic fles
even wilde bijtanken in de grot
van Lourdes, wilde vullen met
heilig water uit de bron. Leek
hen wel aardig: de nummer
laatst in het klassement, met de
fiets op bezoek in de pleister
plaats van geloof en bijgeloof.
„Het is niet voor mij. Ik ben een
uitgetreden katholiek. Het is
voor mijn oma. die kan zoiets
waarderen. En ik eigenlijk ook
wel. Toch vanavond een paar
minuten op de televisie."
Marco Vermeij (29) heeft het
druk aan de poort van de heilige
plaats. Weinig herkenning, maar
als je een rugnummer draagt
ben je belangrijk in juli, in
Frankrijk. Handtekeningen
moet hij zetten, overal. „Dat is
de tol van de roem.." Humor valt
Vermeij niet de ontzeggen, ge
voel voor publiciteit evenmin.
Alleen met zijn Tour wil het nog
niet erg vlotten. Een oudere eer
stejaars prof, geteisterd door te
genslag in zijn eerste helft. De
nummer drie van het NK op de
weg draagt de rode lantaarn in
de Tour.
„En dat vinden mijn bazen niet
leuk. Ze denken, dat ik het erom
doe. Maar dan ga ik toch geen
tijdrit rijden, die sneller is dan
Bugno? Die eerste paar dagen,
dat was iets abnormaals, toen
wist ik niet wat me overkwam.
Maar net nu het wat beter gaat,
ga ik tegen de grond."
Hij wijst op zijn linkerarm. Acht
hechtingen moeten de diepe
vleeswond bijeen houden. Sou
venir van een valpartij, dinsdag
naar Cahors. Het typeerde hem
dat-ie meteen na de tuimeling,
arm in een netverband, voor het
peloton uit demarreerde, „C'est
stupide", sprak de commentator
op de Franse tv.
„Dat willen de bazen toch? Ze
willen toch renners in beeld?
Jullie moeten ook eens zorgen in
beeld te komen, zeiden ze al na
twee dagen. Nou. toen zijn we.
drie keer even in de aanval ge
weest. Ik ook één keer, ja. Ik heb
meteen m'n verontschuldigin
gen aangeboden in het peloton.
Ze moesten erom lachen."
Drie keer springen is genoeg
voor zo'n ploeg, vindt Vermeij.
„Want zo veel betalen ze ons ook
niet". Met 'ze' heeft-ie het over
Chazal, de Franse formatie die
als 21e de Tour is binnenge
loodst. Chazal, een producent
van worst en vleeswaren, ,,'t
Schijnt heel goed te zijn, maar ik
hoef het niet. Ik eet geen var
kensvlees."
Het wielerleven van Marco Ver
meij is een woelig leven. Na een
niet-voltooide studie Engels aan
de VU in Amsterdam, toog de ge
boren Lissenaar de wijde wereld
in. Eerst naar Amerika, waar hij
in Austin, Texas, aan de dochter
van een advocaat bleef hangen,
tot zij hem de andere kant van
de deur wees.
Daarna reisde hij naar Austra
lië, naar Engeland, naar Berlijn,
In Engeland was hij postbode, in
Berlijn werkte hij bij een koe
riersdienst. Hij vond er een
nieuwe liefde in Charlottenburg,
en werd er vader van een zoon.
Die hij nog nooit heeft gezien,
want eenmaal in verwachting
maakte ook die vriendin
'Schluss',
Waarna hij in Noord-Frankrijk
terecht kwam, in de hoop zijn le
venservaring met nog een paar
jaar serieus wielerwerk te kun
nen combineren. Talent had hij
zeker, al zagen de toenmalige
bondscoaches Boskamp en
Kuijs weinig in hem. Maar onder
Piet Hoekstra kwam er toch iets
van erkenning: de kampioen
tijdrijden mocht mee naar het
individueel weg-WK. Hij werd er
beste Nederlander.
Profcontractje
Vermeij, inmiddels in Frankrijk
koersend voor de Véloclub
St.Quentin, hield aan dat WK,
en via zijn relaties met mate
riaalsponsor MBK een profcon
tractje bij Chazal over. Een Hol
lander in een ploeg met verder
Baltische profs, Fransen en een
Mexicaan. Een merkwaardige
mix, maar passend bij de avon
turier die Vermeij nu eenmaal is.
Acht etappekoersen van een
week reed hij in de eerste helft
van het seizoen. Hij boekte er zo
waar een succesje in: een tijdrit
in de Tour de l'Aisne. Hij wilde
ook naar de Tour. Want: „Als je
geen Tour hebt gereden, tel je als
wielrenner niet mee."
Het bevalt Vermeij tussen de
professionals om meer dan één
reden. „Het is in ieder geval
goedkoop. Ik geef alleen geld uit
aan postzegels. Gratis kost en
inwoning. Je hebt iedere dag te
eten, en je hoeft je bed niet te be
talen. Hoewel ik buiten de wed
strijden ook geen klagen heb. Ik
ben altijd welkom in Cartigny
bij vrienden van me."
Vermeij heeft de zekerheid over
een contract voor volgend jaar.
„Maar er gaat sowieso elke
maand al driehonderd mark ai
voor mijn zoon van anderhalf.
Een zoon, die ik niet ken. Zijn
moeder wil niets meer met me te
maken hebben. Ik heb 'em laatst
een beer gestuurd voor zijn ver
jaardag, ik weet niet eens of die
is aangekomen. Ik zit er aan vast
tot hij volwassen is. En het geld
loopt steeds op. Ik heb uitgere
kend, dat het me alles bij elkaar
vier tot vijf ton gaat kosten."
Het humeur van Vermeij lijdt er
in deze Tour allerminst onder.
Hij geniet van alles wat hij om
zich heen ziet. Had er eigenlijk al
een boek over willen schrijven,
dat wil zeggen een briefwisse
ling, maar er is onvoldoende ma
teriaal, en het projekt is even
stopgezet. Daarom benadert hij
het boek alleen als consument.
Emile Zola, is hij mee bezig. Het
tweede boek in een serie van zes
tien pillen. Het aardigste deel
blijkt hij al te hebben gelezen;
dit wat nu in zijn koffer zit is voor
een Tour een beetje saai. Maar
hij heeft ook CD's bij zich, voor
zijn discman. Opera, Zappa en
hardrock.
Het heeft er een paar dagen naar
uitgezien, dat Vermeij de rust
dag niet zou halen. In zijn trui
droeg hij een paar dagen ook een
telefoonkaartje mee. „Kan mijn
vriendin me komen ophalen, als
ik ben afgestapt." Maar qua ka
rakter is er niks mis met Ver
meij, Ook al staat hij nog steeds
laatste. „Hoeveel zijn er afge
stapt naar Hautacam? Twee
maar? Da's wat weinig. Er moe
ten er meer uit, want ik wil echt
bij de eerste 150."
