Gewoon bloot, niks an
PZC
Het doet
er niet toe
hoe je
eruit ziet
Huiswerk
reportage
43
WK-beleving
ZATERDAG 2 JULI 1994 sbw
Naaktrecreatie is niet langer
elitair. De loodgieter doet het,
de werkster en de verpleegster. Veel
leraren doen het en meneer de
directeur doet het nog steeds. Bijna
twee miljoen Nederlanders recreëren
regelmatig in hun blootje. In de
sauna, op het strand of op een
camping. Tienduizenden mensen
zoeken geregeld de beslotenheid van
een naturistenterrein in de bossen.
Bloot is weer gewoon. Een
onthullende overtuiging.
Met een druk op de deurbel midden in
het bos gaat een loeiende claxon af.
Enkele minuten later komt een man in
korte broek en sandalen aan fietsen. Hij
doet het hek van het slot en samen lopen
we het pad af. Aan het eind van het zand
pad openbaren zich een groene zonne
weide met spórtveldjes, een kinderbad,
barbecue, schommels, tenten, caravans,
douches en een clubhuis met terras. „Als u
het niet erg vindt, doe ik nu m'n broek
uit."
Henk Appelo kleurt van top tot teen egaal
bruin. Opgedaan in Frankrijk en nu zorg
vuldig bijgehouden op de Reeshof, het
bosrijke terrein van naturistenvereniging
Hart van Brabant vlakbij een luxe nieuw
bouwwijk. „Sinds ik naturist ben, kam
peer ik alleen nog op naturistencampings.
Op doorreis beland ik af en toe nog op een
textielcamping en dat doet dan heel raar
aan. Douches op slot, aparte dames- en
herenwasgelegenheden. Kleinzielig vind
ik dat."
Naturist ben je voor je hele leven. Je komt
er niet meer vanaf. Kleding is er om je te
gen de kou te beschermen, bij warm weer
is alles te veel. Textiel zweet, knelt,
schuurt en laat in de zon witte plekken op
je huid achter. Alleen tijdens het sporten
willen de mannen nog wel eens een broek
je aantrekken en de vrouwen een shirt.
„Niet iedereen vindt het prettig als het ge
slachtsdeel of de borsten hotsen en klot
sen."
Een naakte man duwt de grasmaaima-
chine. De zelfwerkzaamheid van de 220 le
den tellende naturistenvereniging 'De
Reeshof is groot. Het clubhuis, de jeu-de-
boulesbaan, douches, bijna alles is het
werk van de leden zelf. In vijf jaar tijd is
het ledental verdrievoudigd. Na elke open
dag melden zich twintig, dertig nieuwe le
den aan. Mannen, vrouwen en gezinnen
uit Tilburg en directe omgeving. „Wij heb
ben hier momenteel een mannenover-
schot. Het bestuur wil daar paal en perk
aan stellen. Mannen die een vrouw heb
ben maar zich alleen aanmelden, zullen
we voortaan weigeren. We zien liever echt
paren komen", aldus Appelo.
Kijkers
De 58 naturistenverenigingen in Neder
land groeien en groeien graag, maar zij
zijn nog altijd op hun hoede voor onge
wenste gasten. Veel verenigingen kennen
een ballotagecommissie, die erop toeziet
dat de beweegredenen van nieuwe leden
oprecht zijn. Lijken de nieuwkomers
heuse naturisten, dan worden zij adspi-
rant-lid. Pas na een jaar wordt dit lid
maatschap verlengd of bij wangedrag op-
Het komt trouwens weinig voor dat leden
worden geweigerd. Pottenkijkers geven
zichzelf niet graag bloot. Bovendien is
bloot tamelijk gewoon geworden. Naturis
ten worden nauwelijks nog geplaagd.
Vandalen en gluurders op terreinen zijn
een zeldzaamheid en de Nederlandse Fe
deratie van Naturistenverenigingen krijgt
haast geen 'rare telefoontjes' meer. Alleen
de naaktstranden kennen nog altijd kij
kers. Aan de vloedlijn lopen zwem- en
sportbroeken op en neer. Altijd onderweg
naar een textielstrand en voortdurend
rondkijkend of ze er al zijn. Tegen de dui
nen aan is het rustig zonnen, maar natu
risten die een duik in zee willen nemen,
moeten 'de straat' oversteken.
Appelo: „Als je hier naar het naaktstrand
gaat van een plaatselijk openluchtbad
heb je heel veel kijkers. Daarom recreëer
ik liever in besloten kring. Ik ben een keer
gezien door kinderen aan wie ik les gaf. De
volgende dag had ik meteen een moeder
aan de telefoon. Als leraar ben je toch
Jong geleerd, oud gedaan.
kwetsbaar". Collega-docenten reageer
den tien jaar geleden nog lacherig op de
„blootloperij" van Appelo. Nu komt hij
zelden meer iemand tegen die naturisme
afkeurt of in de lach schiet. „Mensen to
nen begrip of halen hun schouders op: dat
moet jij weten". Op zijn school is het ook
nog goed gekomen. „Bij mijn afscheid
hebben leraren en leerlingen in de aula
een vijver gemaakt met daarbij twee blote
etalagepoppen. Erg leuk."
Respect
Af en toe belt er nog een hijger naar het
kantoor van de Nederlandse Federatie
van Naturistenverenigingen (NFN) in
Utrecht met de vraag of de medewerkers
bloot zijn. Voorzitter Nita Walst koeltjes:
„Nee, antwoorden we dan. U wel?" Samen
met Dicky Jongeneel, hoofd van het fede
ratiebureau, heeft Walst ervaren hoe snel
'abnormaal' doodgewoon kan worden. In
'86 woonden zij voor het eerst een vergade
ring bij van de OZO, een overlegorgaan
van recreatieschappen waarin veel natu
ristenterreinen liggen. „Wij werden aan
gekondigd als de dames van het 'blootge-
beuren'. Het heeft een ochtend geduurd
voordat er iemand naast ons kwam zit
ten." Ze laat een smakelijke lach horen.
Nu is Walst bestuurslid van de Stichting
Recreatie die de overheid adviseert en re
gelmatig in het pand van de NFN verga
dert. De NFN wordt serieus genomen. Ne
derland telt inmiddels 150 plekken waar
naakt mag worden gerecreëerd en elk jaar
komen er kilometers naaktstrand bij. Met
58 aangesloten organisaties en 55.000 le
den is de NFN de sterkste naturistische
federatie van Europa. Groter dan zuster
organisaties in Duitsland en Frankrijk,
die ooit gidsland waren voor Nederland.
„Frankrijk en Duitsland waren vroeger
veel vooruitstrevender in naturisme.
Duitsland vanuit de filsosofie van Freie
Körper Kultur (FKK), en Frankrijk van
uit een zekere levensvreugde. Volgens Ni
ta Walst kent Nederland grofweg twee na
turistenstromingen: enerzijds is er de 'fun
damentalistische' aanhang van de vereni
ging Zon en Leven, die roken en drinken
op haai- terreinen verbiedt, en aan de an
dere kant staan de overige verenigingen,-
die er geen strenge regels op na houden.
„Met die laatste overtuiging voel ik me
verwant", zegt Walst, die dertig jaar gele
den met haar man naakt ging zwemmen
en sindsdien overtuigd naturist is. Want
naturisme is meer dan alleen in je blootje
lopen. „Het klinkt wat hoogdravend,
maar naturisme geeft een meerwaarde
aan het leven. Bloot is geen doel, maar een
kenmerk van naturisme. Door je bloot te
geven heb je meer respect voor jezelf, je
medemens en de natuur. De meeste natu
risten zullen zeggen dat ze het gewoon
prettig vinden om bloot te zijn, ik ook,
maar er is méér. Hoe moet ik het uitleg
gen? Kleding accentueert, een naakt li
chaam is één geheel. Als je bloot bent, valt
er niet veel te verbergen. Statussymbolen
vallen weg. Het is volkomen oninteres
sant hoe je eruit ziet. Mensen die op een
strand voor de eerste keer uit de kleren
gaan, denken dat iedereen naar hen kijkt,
maar daar hebben naturisten helemaal
geen oog voor. We zien elkaar wel, maar
het doetje niets."
Schoon
Naturisme begint vaak met een bezoek
aan de sauna, naakt zwemmen, bloot zon
nen in een duinpannetje of een bezoek aan
een buitenlandse blootcamping, waar nie
mand je kent. Postbode L. van Beelen uit
Noordwijk: „Het is bij mij begonnen op
het strand. Ik zag iemand in z'n blote gat
zwemmen en dat wilde ik ook wel. Dat
zand tussen je billen heb ik nooit prettig
gevonden." Volgens Van Beelen maken
blote mensen sneller een praatje dan men
sen met een broek aan. Walst en Jonge
neel weten het zeker. „Het is wat water
sporters en motorrijders hebben. Een ge
voel van herkenning en saamhorigheid."
Naturisten zijn ook schoner dan de ge
klede zonaanbidders. Geen afval op
naaktstranden, geen smerige toiletten op
de campings, geen herrie van transistors.
„Het hoort allemaal bij de vijf -r's die wij
nastreven: recreatie, relatie, reinheid, rust
en ruimte om jezelf te zijn en de ander de
ander te laten zijn."
Het aantal leden van de NFN groeit jaar
lijks met zo'n zes procent. Daarnaast gaan
er elk jaar meer mensen naar de sauna en
raken de naakstranden voller en voller.
Wordt naaktrecreatie net zo gewoon als
topless zonnen? „Sinds in '86 bij wet is
vastgelegd datje overal naakt mag recreë
ren mits niemand daar aanstoot aan
neemt, is het naturisme in een enorme
stroomversnelling geraakt. Maar of half
Nederland straks uit de kleren gaat? Onze
grootste bedreiging is denk ik de zon. Dat
de straling ervan zo schadelijk blijkt te
zijn dat we ons nauwelijks nog aan het
zonlicht durven blootstellen, laat staan
naakt."
Monique de Knegt
Maandagavond: invullen ivelke fo
to's we willen nabestellen van de
sportdag. 'Gepast geld in de enveloppe
doen, alstublieft'. Michiko's moeder bel
len om te zeggen dat morgen oude kran
ten en lege blikjes worden ingezameld -
Michiko's moeder moet vervolgens de
volgende op de lijst bellen. Tandenbor
stel, handdoekje en een lege melkdoos in
de schooltas stoppen, ivant ze krijgen
tandenpoetsles.
Dinsdagavond: kopietje van de juf. Het
is liet wekelijkse verslag van de klasacti-
'viteiten, maar soms staan er ook instruc
ties op. Inderdaad: „Leesweek. Iedere
ochtend gaan de kinderen tien minuten
voor zichzelf lezen. Geef uw kind een
boek mee waar hij of zij plezier aan be
leeft. Alleen op ivoensdag, zaterdag en
maandag, graag, gedurende twee we
ken."
Woensdagmiddag: aan de beurt om te
patrouilleren. Vorig jaar is een school
meisje door een man lastig gevallen.
Sinds die tijd hebben alle ouders op toer
beurt patrouïlledienst tussen drie en zes
uur 's middags, de tijd dat kinderen bui
ten spelen.
Woensdagavond: zaterdag wordt het
zwembad in gebruik genomen. Namen
op zwembroek, zwemmuts en handdoek
stikken. Ook een handdoek met een stuk
elastiek tot rok ombouwen, zodat zoon
zich op kuise ivijze kan omkleden. De
kinderen kleden zich Jiamelijk in het
klaslokaal om voor de gym- of zwemles.
Donderdagavond: Geld meegeven voor
nieuwe schriften, klei en speciale ivas-
krijtjes.
Vrijdagavond: Naam schrijven op de
nieuwe schriften, waskrijtjes en het klei-
doosje. En ook op de hoes die ieder kind
over zijn stoelleuning heeft hangen op
school. In de hoes zit een soort capuchon
van gewatteerd aluminium. Voor het ge-
val er brand tiitbreekt of een aardbeving
plaatsvindt. Zaterdagochtend: tempe
ratuur opnemen en op de zivemregistra-
tiekaart invullen, eveneens de staat van
zijn oren, ogen en humeur.
Zondag, rustdag? Gymspullen wassen,
schoolschoenen wassen en schort en
kookmutsje wassen, want deze week had
hij de beurt om het middageten rond te
delen. BZZZZ BZZZZZ daar gaat de te
lefoon. „Met mevrouw Murabayashi.
Dinsdag is er PT A-vergadering,
's morgens om tien Uur in lokaal IA. Ach,
Stalpers-san, kunt u deze keer voor de
thee zorgen? Twee thermosflessen is
waarschijnlijk ioel genoeg."
Tot overmaat van ramp heeft de klas me
ook nog eens in het ouderbestuur geko
zen, Parent Teacher Association noe
men ze dat naar het Amerikaanse voor
beeld. De PTA organiseert lezingen,
kooklessen en gezellige middagen voor
de ouders enlof kinderen. Ik dacht als
buitenlander 07ider deze sociale ver
plichting uit te kumien komen. Maar Ja
panners discrimineren nauivelijks wan
neer het hen uitkomt.
Op school ben ik meer moeder dan niet-
Japanner. Ik was tochjournalist. Bij uit
stek geschikt om de pr te verzorgen, het
PTA-krantje te schrijven. Ha, nog een
uitweg voor me, dacht ik. „Het spijt me
vreselijk, maar in het Japans met al die
moeilijke karakters, kan ik werkelijk
niet schrijven." Daar had ik ze inder
daad in hun eigen argumenten geraakt.
Een niet-Japanner is niet in staat die
unieke Japanse taal machtig te worden.
Geeft niet, dan doet mevrouw Tanaka pr
en dan kon ik toch mooi cultuur doen
GRRRRgaat het door mijn hoofd).
Mijn Japans vertoont toch nog enkele la
cunes, namelijk om beleefd, maar toch
dringend dit soort dingen van de hand te
wijzen. Mijn zoon zit nu drie maanden op
de lagere school. En wie zit er iedere
avond aan haar huiswerk? Moederlief.
School in Japan is een gedeelde verant
woordelijkheid tussen leerkrachten en
ouders.
C"» nige dagen geleden was
Ut ik even in Nederland en
werd daar, net als u, pver-
spoeld door de Oranje-golf.
En hoewel elk chauvinisme
me vreemd is, keerde ook ik
terug naar Barcelona met
een Oranje-leeuw tverkre
gen bij waspoeder), een dito
pluchen beest dat bij een
stuk kaas was verpakt, een
reuze oranje ballon met de
naam van een worstfabri
kant en nog wat andere gra
tis verkregen oranje-prulla-
ria.
Vergeleken bij de vader
landse Oranje-psychose valt
de voetbalgekte in Spanje
geheel in het niet. Natuurlijk
staan ook de Spaanse voet
balliefhebbers als één man
achter hun selectie, zijn ook
zij ervan overtuigd dat hun
'trots' minimaal de laatste
vier haalt en worden er na
elk doelpunt van Salinas oj
Caminero vuurpijlen en gil
lende keukenmeiden de
lucht in gestuurd. Ook heb ik
via het tv-scherm kunnen
constateren, dat duizenden
Spanjaarden de Atlantische
Oceaan zijn overgestoken
om hun helden met veel la
waai aan te moedigen.
Maar van een volksfeest zo
als de Nederlandse voetbal
fans dat tot nu toe in de VS
hebben laten zien en horen,
is onder de Spaanse suppor
ters vooralsnog geen sprake
geweest, net zoals de natio
nale hitparade het zonder
WK-krakers moet stellen.
Opvallend is dat wel. Daar
waar de Brazilianen, Colom-
bianen, Bolivianen, Mexica-
nen en Argentijnen in hun
V/K-beleving nauwelijks on
derdoen voor de Nederlan
ders, lijken de Spanjaarden
hun zo vaak geroemde La
tijnse warmbloedigheid weg
gestopt te hebben. Ik ben ten
minste in Barcelona of Ma
drid nog geen supermarkten
tegeiigekomen die in voetbal
stadions zijn veranderd en
ivaar rode seven-up, WK-
spekjes of 'onze jongens'-
chips ieders aandacht trek
ken.
Misschien komt dit doordat
de Spanjaarden toch nuch
terder zijn dan wij altijd heb
ben gedacht. ieder geval
is het zeker dat zij minder
last hebben van de ongege
neerde zelfverzekerdheid
die de Nederlanders bij voet
balevenementen steeds weer
aan de dag leggen. Met uit-,
zondering van FC Barce
lona. Maar die club wordt
getraind door Johan Cruijff
en het is algemeen bekend
dat deze Catalaanse Neder
lander ook nooit en te nim
mer aan zichzelf twijfelt.
Haaks op deze nuchterheid
staat, vreemd genoeg, het fa
natisme dat de Spanjaarden
aan de dag leggen als het
gaat om hun echte tradities.
Bij de 'corrida' bijvoorbeeld,
de stierengevechten, of bij
hun talrijke andere natio
nale feesten. Dat bleek bij
voorbeeld met 'Sant Joan',
in de 'kortste nacht' van 24
op 25 juni.
Alleen in mijn dorp Castell-
defels telde ik al enige tien
tallen speciale vuurwerk
winkeltjes, waarvoor zich in
de dagen voor dit feest lange
rijen van kopers opstelden
om hun vakantiegeld in oor
verdovende rotjes, bom
metjes, raketten en ander
knaltuig om te zetten. Als u
denkt dat u op een Neder
landse oudejaarsavond het
horen e?L zien is vergaan,
moet u volgend jaar maar
eens op Sant Joan naar Bar
celona komen.
Wel vraag ik me af hoeveel
vuurwerk mijn buren achter
de hand hebben gehouden
voor het geval dat het
Spaanse elftal onverwacht
toch de finale haalt en we
reldkampioen wordt. Ik
vrees in dat geval het ergste.
Zeker zal ik dan mijn brie
venbus weer van de muur
schroeven, zoals ik dat in de
nacht van Sant Joan heb ge
daan, en de katten binnen
houden. Want hoe gereser
veerd de Spanjaarden 7iu
nog de verrichtingen van
hun WK-voetballers volgen,
ik ben erva7i overtuigd dat
ook zij helemaal uit hun bol
gaa7i als het zover komt.
Want diep in ons hart zijn we
toch allemaal chauvinisten,
of ive nu ora7ije Hollanders
zijn, of rood-gele Spanjolen.
E7i als Nederland kampioen
wordt? Tja, dan hoop ik 7iog
ivat vuurwerk va7i de buren
te kunnen overneme7i.
Naturistenterrein De Reeshof in Tilburg.
foto's Kees Bennema
