NAVO helpt vroegere tegenstanders
Lastige huurder eerder huis uit
Gezondheidszorg positief over enquête
PZC opinie en achtergrond
Op middelbare
leeftijd durven
Nederland minder bleek
Woningcorporaties willen af van zorgplichtvoor iedereen
VRIJDAG 24 SEPTEMBER 1993
TT et was misschien egoïs-
LJL tisch, maar ik koos er
voor om weg te gaan op een
moment dat ik nog een goede
kans had om een relatie met
iemand anders op te bou
wen. En ik geloofde echt dat
in mijn huwelijk blijven al
leen maar meer verbittering
en schijnheiligheid sou ople
veren. Tenvijl ze het zegt
kijkt ze me aan met ogen
waar je de vertwijfeling zo
uit weg kan pakken.
„Maar", vervolgt ze, „die
eerste tijd kwam het zelfver
wijt vaak in grote golven
over me heen. Wat deed ik de
kinderen aan? En wat deed
ik hem aan? Hij ivas dan wel
niet ideaal, maar hij was be
paald ook geen slecht
mens".
In de stilte die valt. voel ik
hoe ze zich als het ware prikt
aan de distels van schuldge
voel die her en der in haar
binnenste verspreid staan.
„Maar", gaat ze verder, „hoe
ouder ik word, hoe minder
spijt ik eerlijk gezegd van
mijn beslissing heb. Het spijt
me eigenlijk vooral dat ik
het niet veel eerder gedaan
heb. Ik heb in feite veel te
lang gewacht. Veel te lang
gedaan alsof. Maar ik ivas
gewoon nog niet eerder
klaar om mijn kaarten op ta
fel te leggen".
Die uitdrukking, 'ik was er
eerder nog niet. klaar voor,
ik was er eerder nog niet aan
toe', heb ik talloze malen ge
hoord uit de monden van
mannen en vrouioen, die op
middelbare leeftijd een dras
tische wending aan hun. le
ven gaven door hun relatie
of baan op te zeggen of door
opeens een seksuele voor
keur, zoals homoseksuali
teit, die ze al jaren in het ver
borgen koesterden, openlijk
te bekennen.
Tussen 40 en 55
In 1980 publiceerde de 'le
vensloop'-psycholoog Erik
Erikson een prachtig boek,
getiteld Themes of Work and
Love in Adulthood (thema's
van werk en liefde in de vol
wassenheid), waarin de mid
delbare leeftijd, globaal de
periode tussen 40 en 55 jaar,
ivordt beschreven als de tijd
waarin we langzamerhand
een belangrijke overtuiging
gaan verliezen: de overtui
ging namelijk dat we nog
plenty tijd hebben om de
meeste dingen te doen, die
we (ooit) wilden doen.
Met het verlies van die over
tuiging komen vragen naar
de oppervlakte als: „Wat
heb ik tot nu toe met mijn le
vert gedaan, en waarom heb
ik dat gedaan? Is dit leven,
deze vrouw, deze man, deze
kinderen, deze vrienden, dit
werk, deze persoonlijkheid
nou eigenlijk ivat ik me er
van voorgesteld had? Heb ik
eigenlijk wel genoeg ont
plooid, ontwikkeld wat er
aan mogelijkhedentalen
ten, in me zit? Kan het nu
nog, of ben ik eigenlijk al te
oud?
Het wezenlijke dilemma ach
ter zulke vragen, aldus Erik
son, is: laten ive ons, min of
meer passiefde rest van ons
leven dicteren door de om
standigheden waarin we
nou eenmaal verzeild zijn
- geraakt of dragen we het
commando over ons leven
aan onszelf over?
De vróuw waar ik het eerder
over had, besloot haar hu
welijk op te zeggen, nadat ze
op een heel ander gebied
had ervaren dat ze haar le
ven zelf kon 'managen'. Een
paar jaar voor de scheiding
was ze begonnen met
werken. Aanvankelijk in een
bescheiden baantje. Maar
toen ze dat heel goed bleek te
doen en steeds verder op
klom, ontdekte ze op een ge
geven moment tot haar ei
gen verbazing dat ze econo
misch volledig voor zichzelf
en eventueel ook haar kin
deren kon zorgen. Ze ont
dekte ook dat dingen die
haar vroeger angst inboe
zemden, zoals het woord
voeren in een groep of het
kritisch aan de tand voelen
van mensen die op een be
paald gebied veel deskundi
ger dan zij was, haar goed aj
gingen. Ze ontdekte kortom,
dat ze vaak het risico kon ne
men om te zeggen of te doen
wat ze zelf dacht of vond zon
der bang te hoeven zijn dat
het plafond meteen naar be
neden kwam.
Het waren die risico-erva
ringen die haar er uiteinde
lijk ook toe brachten het ri
sico te nemen uit haar huwe
lijk te stappen. En opnieuw
merkte ze, dat alhoewel het
bepaald geen pijnloze stap
was, het plafond, niet naar
beneden kwam.
Erikson merkt op, dat veel
mannen en vrouwen op mid
delbare leeftijd heen en iveer
pendelen tussen de angst en
het verlangen een relatie
open (dat is niet hetzelfde als
op!) te breken die ze al heel
lang als onbevredigend en
vaak zelfs als destructief er
varen.
Kiezen 'tegen'
Een van mijn patiënten, een
51-jarige man, erkende na
een aantal gesprekken dal
hij al jaren meer in zijn hu
welijk zat uit passiviteit en
angst dan omdat hij daar
nou echt overtuigd voor ge-
denkwijzer
■rtê Olefcslra
kozen had. Maar die beken
tenis verhevigde, zo bleek
vervolgens, zijn twijfel en
spijt alleen maar. En dat
kan ook niet anders want de
keuzes waar we het vaakst
spijt van hebben zijn die wel
ke we uit angst of onzeker
heid gemaakt hebben. In
feite zijn het geen keuzes
voor iets of iemand, maar
het zijn keuzes 'tegen': tegen
angst, tegen onzekerheid, te
gen alleen-zijn, tegen
schaamte. Het zijnzoals
Erikson het noemt, wanho
pige pogingen om zekerheid,
om veiligheid, te vinden en
het gevoel van gefaald te
hebben te ontlopen.
„Misschien als ik me anders
had opgesteld, dat het mei
ons huivelijk ook anders ge
lopen was", zei hij. „In het
begin was het voor mijn ge
voel gewoon een goede rela
tie, maar zoals het nu gaat is
het eigenlijk niks meer.
Toch, eerlijk gezegd, jagen
de twee alternatieven die er
zijn me allebei angst aan:
proberen onze relatie op te
lappen of de moed vinden er
uit te stappen. Maar wat me
eigenlijk nog het meest
dwars zit is hoe gekioetst en
boos ik ben, nu alle gevoe
lens, alle frustratie en spijl
van de afgelopen 24 jaar bij
mij boven komen. Of ik nou
bij haar weg ga of dat ik nou
blijf, wat maakt het eigenlijk
uit? Die jaren zijn toch weg
gegooid en al die pijn, hoe
zou ik die ooit kunnen verge
ten?"
Een van de dingen, aldus
Erikson, die mensen in. deze
levensfase nou net niet moe
ten doen, is de pijn van hel
verleden proberen te verge
ten, te verdringen. Waar hel
om gaat is dat iemand leert
om de spijt, de pijn, het ver
lies van (liefdes)jar en, te ac
cepteren als deel van zijn oj
haar persoonlijke geschie
denis. Alleen door deze te ac
ceptéren is het mogelijk om
een zekere mate van con
trole te krijgen over de bit
terheid die anders het leven
uitholt.
Accepteren
Accepteren van de pijn van
mislukking of 'nederlaag'
verdient de voorkeur boven
'vergeten', want accepteren
betekent een zekere mate
van vrede sluiten met de
iverkelijkheid en zo energie
vrij maken om. nieuwe ivegen
in te slaan. Ontkennen oj
verdringen van een pijnlijke
werkelijkheid betekent als
het ware oorlog met jezelj
blijven voeren en dat vreet
energie. Energie, die dan
niet voor andere dingen be
schikbaar is.
Een van de pijnlijkste con
stateringen in relaties op
middelbare leeftijd, die
moeilijk zitten, is dat je niet
opnieuw kimt beginnen. Het
enige 'verstandige' wat je
kunt doen is je verlies te in
casseren en wat je dan nog
overhoudt 'risicodragend' te
investeren. Want, zoals de
dichter T.S. Eliot zo treffend
schreef, ook in de tweede le
venshelft 'there will be time
to wonder, „Do I dare?" and
„Do I dare?" ('zal er tijd zijn
om je af te vragen, Durf ik?
en, Durf ik?).
Het ministerie van justitie begint eind dit jaar met een pubfc
scampagne over liet vreemdelingenbeleid. Het is de bei
dat het huidige beleid hierdoor meer draagvlak krijgt. Staatssectë
taris Kosto van Justitie kondigde de dat donderdag aan tijdf
lezing in Deventer.
Bij het samenstellen van het voorlichtingsmateriaal wil Justitie
bruik maken van de resultaten van ongeveer 750 straatinterview
die volgende maand in drie grote steden worden gehouden. Zo Kan
rekening worden gehouden met vragen die 'echt bij de mensen r
ven'. j
Volgens Kosto is er sprake van een lichte omslag in de benader®
van vreemdelingen bij de bevolking. Zo constateerde het
Cultureel Planbureau dat Nederlanders de noodzaak van geli
handeling van minderheden bij het krijgen van wérk'en een won®
minder benadrukken dan een aantal jaren.terug. Ongeveer del®-
van de bevolking vindt voorts dat er teveel buitenlanders zijn, W
Kosto.
De bewindsman ging tijdens zijn toespraak verder in op de groei
migratiestromen. ,,De wereld is op drift", aldus Kosto. ..TerwijlNe
derland geen immigratieland wil wezen, is het dat wel. Voor tienfl^
zenden per jaar. 'Nederland wordt nooit meer zo bleek als hetoo.i
was', zei de bewindsman. (ANP)
De derde dimensie van het bondgenootschap (2)
van onze medewerker
Rogier Jobse
De 'derde' dimensie van de
NAVO, bevordering van
stabiliteit en welzijn', was ui
teraard in de eerste plaats ge
richt op de NAVO-landen. Zoals
gisteren omschreven gaat het
daarbij om het Wetenschappe
lijke Programma (1957) en het
Programma voor Stabiliteit
(1979) van het Wetenschappe
lijk Comité en om het program
ma van het Comité voor de Uit
dagingen van de Moderne Maat
schappij, het CUMM. De resul
taten van de eerste twee pro
gramma's zijn grotendeels en
het programma van het CUMM
geheel toegankelijk, zodat 'ook
andere landen daarvan kunnen
profiteren.
Voor de geheel anders functione
rende plan-economieën, waarin
bovendien (milieu)problemen
verdoezeld werden, kon dit ech
ter nauwelijks het geval zijn. Nu
de staten van het voormalige
Warschau Pakt zich omvormen
tot staten met een open samen
leving en een markteconomie
blijkt de derde dimensie van de
NAVO ook voor de nieuwe sa
menwerkingspartners aantrek
kelijk te zijn.
Op een topconferentie van NA-
VO-staatshoofden en -regerings
leiders werd op 6 juli 1990 de
'Verklaring van Londen' uitge
geven. Daarin stonden voorstel
len voor samenwerking met de
Midden- en Oosteuropese lan
den, inclusief normale diploma
tieke contacten met hen. In no
vember 1990 verklaarden de NA-
VO-staten en de nieuwe samen
werkingspartners dat ze elkaar
niet langer als tegenstanders be
schouwden.
Terwijl uitwisseling van exper
tise op allerlei gebied tot stand
kwam, besloten de regeringslei
ders van de NAVO-staten in no
vember 1991 dit proces te inten
siveren door middel van een
Noord Atlantische Samenwer-
kings Raad (NASR). Deze NASR
zou bestaan uit de ministers van
buitenlandse zaken (en verte
genwoordigers) van de zestien
NAVO-landen, de Midden- en
Oosteuropese landen en de Bal-
tische landen waarmee de NA
VO in 1991 diplomatieke contac
ten was aangegaan.
Op de dag van instelling van de
NASR, 20 december 1991, viel de
Sovjetunie uiteen. Na de daar
opvolgende oprichting van het
GOS werd het lidmaatschap
van de NASR uitgebreid tot alle
lidstaten van het GOS. In 1992
traden Georgië en Albanië nog
toe.
De NASR stelde in maart 1992
een Werkplan voor Dialoog,
Partnerschap en Samenwerking
op met onderwerpen waarvoor
samenwerking en overleg bij
zonder belangrijk zijn. Hieron
der viel deelname van de nieuwe
partners in de NASR aan de we
tenschappelijke en milieu-pro-
gramma's van de NAVO en ook
de verspreiding van informatie
in de erbij betrokken landen.
Noodzaak
De noodzaak van (technologi
sche) hulp aan de nieuwe part
ners zal iedereen onderschrij
ven, in het bijzonder met betrek
king tot de opvolger-staten van
de voormalige Sovjetunie. De
erfenis van 'socialisme' en cen
trale planning blijkt bovendien
op allerlei gebied nog ongunsti
ger dan werd vermoed. De eco
nomische herstructurering lukt
nog steeds niet door politieke
verlamming, onduidelijke wet
geving die buitenlandse onder
nemingen afschrikt, oude struc
turen die blijven voortbestaan
en vaak onvoldoende technolo
gisch niveau.
Toch vindt bij ontbreken van
overheidsbeleid of het door om
standigheden niet kunnen door
voeren van overeengekomen be
leid 'spontane' herstructurering
plaats. Dit gebeurt evenwel op
basis van de nog steeds verstoor
de prijsverhoudingen, merk
waardige criteria voor krediet
verlening en andere ongunstige
omstandigheden voor een ge
zonde bedrijfsvoering. Tegen
over de kans op uiteindelijke
mislukking staat echter dat
hiermee in elk geval een leerpro
ces is gestart. Dit laatste geldt
ook voor de omschakeling van
de defensie-industrie, als be
langrijk onderdeel van de econo
mische herstructurering.
De droeve economische erfenis
wordt nog verergerd door die op
het gebied van het milieu (en het
effect daarvan op de gezond
heidstoestand van de bevol
king). Daarvan is het jaarlijks
verlies aan bos alleen al in de
Russische Federatie - even groot
als het verlies aan tropisch woud
in Brazilië - (nog) niet het meest
verontrustend.
Radioactief materiaal en -afval
komt op de eerste plaats. Is de
produktie, het afval, de opslag,
bewaking en vernietiging ervan
in de hand te houden als zelfs het
aantal geheime (atoom)steden
onbekend is (de schattingen lo
pen uiteen van 16 tot 87En dan
te bedenken dat in 1992 over het
niet geheime Moskou bekend
werd dat er 636 radioactieve, gif
tige stortplaatsen waren (waar
van twee in het Gorki Park) en
Deze Russische tank, herinnering aan de bevrijding van Praag in 1945 door Sovjettroepen, gaat keurig
opgepoetst naar het Kbely-museum. Maar grote hoeveelheden ander oud oorlogstuig zijn door de vroe
gere Sovjet-bezetters in Oost-Europa stomweg achtergelaten en veroorzaken daar grote milieuproble
men. foto AP
nog nieuwe worden ontdekt.
Wat en waar is er verder ge
dumpt in de Barents-, Kara- en
Leptevzee, de Japanse zee en el
ders in het Verre Oosten?
Ook de omvang van verontreini
ging door diverse chemicaliën
begint door te dringen. Lucht
verontreiniging is in 90 steden
vele malen groter dan de maxi
maal toelaatbare hoeveelheid.
Dit laatste geldt ook voor de
hoeveelheid deeltjes van zware
metalen zoals van zilver, lood.
zink. Rivieren, meren en zeeën
worden bedreigd. Aardgas
wordt nog steeds in grote hoe
veelheden als bijprodukt van de
oliewinning afgefakkeld (ver
spilling en vervuiling) en van de
olie gaat 10 procent bij produk
tie en vervoer door gebruik van
verouderde machines en pijplei
dingen verloren (bedreiging van
bodem en grondwater). Evenals
bij de economische erfenis zijn
de problemen zo groot dat ze in
eerste instantie verlammend
werken.
De samenwerking met weten
schappers en andere deskundi
gen uit de NAVO-landen kan
perspectief bieden om de boven
genoemde, dreigende verlam
ming te doorbreken. Ontwikke
ling van wetenschap en techno
logie om de problemen aan te
pakken heeft de stimulans, in
spiratie en uitwisseling van ken
nis nodig, die ontstaat wanneer
een groep deskundigen samen
op een gemeenschappelijk ge
bied aan het werk is. De pro
gramma's van de 'derde' dimen
sie van de NAVO zijn door hun
opzet en aard bijzonder geschikt
de deels grensoverschrijdende
problemen van de vroegere te
genstanders te helpen aanpak
ken.
Het wetenschappelijke pro
gramma wordt ten behoeve van
de samenwerking gericht op
prioriteitsgebieden van de
nieuwe partners. Hiertoe beho
ren ontwapeningstechnolo
gieën, milieutechnologie en in
formatietechnologie.
Het programma 'Wetenschap
voor Stabiliteit', bedoeld om het
wetenschappelijk en technolo
gisch niveau van Griekenland,
Portugal en Turkije te verster
ken, is bijna toegesneden op uit
breiding tot landen achter het
voormalige IJzeren Gordijn, die
op bepaalde gebieden een ach
terstand hebben. Hiervoor ko
men inmiddels speciale projec
ten voor overdracht van techno
logie in aanmerking. Ook het
programma van het CUMM
biedt uitstekende mogelijkhe
den tot Samenwerking en hulp.
De nieuwe partners nemen nu
deel aan diverse gidsstudies, bij
voorbeeld over grensoverschrij
dende milieuproblemen die te
maken hebben met (vroegere)
defensie-aktiviteiten. In novem
ber '93 wordt in het hoofdkwar
tier van de NAVO een gezamen
lijk seminar gehouden over 'De
fensie, milieu en economie'.
De 'derde' dimensie van de NA
VO, waarvoor de basis lang gele
den werd gelégd, is volop aktu-
eel. Voor de oplossing van de on
voorstelbare problemen in de
voormalige Sovjetunie lijkt de
bijdrage echter een druppel op
een gloeiende plaat, Maar in ver
band met de chaotische situatie
heeft een grootscheeps hulpplan
nog weinig zin. Kleinschalige
projekten zijn effectiever geble
ken, vooral als ze ook elders toe
pasbaar zijn. Zij kunnen moede
loosheid doorbreken en er ont
staat een wereldwijd netwerk
van deskundigen die elkaar én
de beleidsmakers weten te vin
den. In het belang van duurzame
ontwikkeling en vrede.
door ANP-redactrice
Elaine de Boer
Woningbouwcorporaties en
gemeenten gaan hun eigen
regels stellen tegen de 'lastige'
huurder. Boetes op overtreding
van het huurcontract, ontzeg
ging van een woning na de laat
ste kans en selectieve plaatsing
van huurders zijn voorbeelden
van maatregelen die inmiddels
zijn ingevoerd. De verhuurders
willen af van hun machteloos
heid. die wordt veroorzaakt
door de zorgplicht dat zij ie
mand altijd een dak boven het
hoofd moeten geven, waardoor
het probleem steeds wordt ver
plaatst.
Dat bleek donderdag tijdens het
symposium Buurtoverlast en
Buurcriminaliteit in Utrecht,
waar enkele honderden verte
genwoordigers van gemeenten,
woningbouwcorporaties, politie
en hulpverlening bijeen kwa
men. Het symposium werd geor
ganiseerd door de stichting
Stuurgroep Experimenten
Volkshuisvesting (SEV), die
reeds tien jaar experimenten on
dersteunt op het gebied van
buurtoverlast.
Eén op de vier Nederlanders
heeft last van. zijn buren, zo
bleek enige jaren geleden uit een
enquête onder woningbouwcor
poraties. Die overlast varieert
van ergernis over een verwaar
loosde tuin of lawaaierige buur
jongen tot een voortdurende ter
reur van een ernstig verslaafde
en de allesdoordringende stank
veroorzaakt door honderden
ratten.
In de meeste gevallen zullen bu
ren in eerste instantie de lastige
buur zelf op zijn gedrag aanspre
ken. Helpt dat niet dan klagen
zij bij de woningcorporatie en de
politie. Die spreken de huurder
nog eens aan op de overlast. En
helpt ook dat niet dan zal in het
uiterste geval tot uithuisplaat
sing worden overgegaan.
Onbegrip
Op basis van de grondwet heeft
een gemeente echter de zorg
plicht een ingeschrevene onder
dak te bieden. Corporaties ge
ven de 'lastige buur' dus een an
dere woning, waarna de proble
men weer van voor af aan begin
nen. Volgens J. Singelenberg,
hoofd experimenten program
ma van de SEV, stuit dat op
groot onbegrip bij de omwonen
den. „Zij begrijpen niet waarom
de woningbouwcorporatie zo
Als er inderdaad een parlementair onderzoek komt
naar het functioneren van het Nederlandse zorgstel
sel, kunnen de onderzoekers rekenen op alle openheid en
medewerking. Dat bleek donderdag bij een telefonische
rondvraag. Woensdag reageerden de fracties van WD
en GroenLinks welwillend op een suggestie van PvdA-
fractieleider Wöltgens om zo'n onderzoek te houden.
Staatssecretaris Simons van volksgezondheid het don
derdag weten af te wachten of de Tweede Kamer zo'n
onderzoek inderdaad nodig vindt. „Als dat zo is, dan zal
hij uiteraard meewerken", zo zei de woordvoerder. „Ie
dereen onderstreept tegenwoordig het belang van een
wijziging in het stelsel, maar in de praktijk blijken on
duidelijke krachten dat toch soms tegen te werken. Het
is goed dat dat op tafel komt", aldus de wvc-zegsman.
„Ik wens de heren veel sterkte", aldus algemeen direc
teur mr N. de Jong van de Vereniging van Nederlandse
Zorgverzekeraars (VNZ). Een onderzoek naar het zorg
stelsel lijkt hem overigens 'behoorlijk wat ingewikkel
der' dan de parlementaire enquête over de sociale zeker
heid.
De artsenorganisatie KNMG vindt, evenals de zorgver
zekeraars, dat het er niet om moet gaan een schuldige
aan te wijzen. „Een onderzoek kan nuttig zijn om duide
lijkheid over een aantal knelpunten te krijgen." De Ne
derlandse Zorgfederatie weet niet of een onderzoek zo
veel nieuwe feiten zal opleveren. Eigenlijk vindt de NZf
dat „de politiek maar eens besluiten moet nemen. Er zijn
al zoveel onderzoeken geweest", aldus een woordvoer
ster.
„Een interessante gedachte", vindt de Landelijke Spe
cialisten Vereniging (LSV) de suggestie van Wöltgens.
Een woordvoerster stelt wel dat het „niet zo gek" is dat
het de laatste twintig jaar misschien allemaal wat moei
zaam gaat. „Er is ook zo ontzettend veel veranderd: ver
grijzing, medische technologie. Als Wöltgens bedoelt
dat er de laatste twintig jaar maar is aangemodderd, dan
lijkt dat dus niet helemaal terecht."
Ook de particuliere ziektekostenverzekeraars, verenigd
in het KLOZ, beloven medewerking. De Nederlandse
Patiënten/Consumenten Federatie (NPCF) vindt dat
een onderzoek nog in de huidige kabinetsperiode moet
worden afgerond. „Anders bloedt het dood", aldus direc
teur mr F. Dekkers.
(ANP)
lang wacht met ingrijpen of hen
zo'n buurman heeft bezorgd. Ie
mand waarvan bekend was dat
hij problemen veroorzaakte".
Dat die problemen niet te licht
opgevat moeten worden, illu
streerde H. Pienter van de GG&
GD Amsterdam met enkele
dia's van woningen waarin de af
deling hygiënisch woningtoe
zicht ingreep na klachten van de
omwonenden over stank en on
gedierte.
De GG&GD trof onder meer
honderden muizen in een keu
ken waar het afval tot boven het
aanrecht reikte bij een oude
vrouw die al jaren enigzins in de
war was, en vierhonderd ratten
in een krappe driekamerwoning
van een verslaafd meisje dat op
straat zwerft. Een woonkamer
met emmers vol uitwerpselen
wegens een verstopt toilet bij
een gestoorde man en een bad
kamer als kattebak voor tiental
len katten.
Pienter bespeurt de laatste ja
ren overigens een verschuiving
in de bewoners die overlast ver
oorzaken. „Vroeger waren het
vooral de ouderen die hamster
den en op die manier ongedierte
aantrokken, nu zien we echter
veel meer gestoorden, junks en
alcoholisten", aldus Pienter die
26 jaar in de buitendienst van de
GG&GD Amsterdam werkt.
Boete
De woningbouwcorporaties zijn
de machteloosheid beu, zo bleek
donderdag uit de presentatie
van tal van maatregelen tegen
de buurtoverlast. De aanpak be
staat uit een betere begeleiding-
van nieuwkomers, blijvend toe
zicht op het nakomen van de re-
De Woningbouwvereniging Gro
ningen presenteerde de meest
verregaande aanpak door mid
del van een tweede-kans-beleid.
Na een uithuiszetting krijgt een
Groninger een andere woning-
aangeboden, mits hij een aange
scherpt huurcontract onderte
kent. Daarin verplicht hij zich
bij nieuwe problemen hulpverle
ning te aanvaarden. Gaat het
desondanks nog een keer ver
keerd, dan krijgt hij gedurende
vijfjaar geen woning in Gronin
gen toegewezen.
Dat de gestoorde bewoner of al
coholist daarmee de straat
wordt opgejaagd, erkent pro
jectleidster B. Buikema-Wol-
dring van Woningbouwvereni
ging Groningen. „Desondanks
voelen we ons tegenover andere
huurders verplicht dit beleid te
voeren", aldus Buikema. „Zij
hebben ook recht op woongenot
en dat weegt na twee eerlijke
kansen voor de probleemhuur
der zwaarder."
Tijdens het project dat inmid
dels bijna twee jaar loopt,, kre
gen per jaar 35 mensen een laat
ste kans na uitzetting. Van hen
staan er volgens Buikema op dit
moment drie of vier op de nomi
natie op straat te worden gezet.
Volgens een woordvoerster van
de Vereniging van Nederlandse
Gemeenten (VNG) is een ge
meente vrij dergelijke maatrege
len te nemen.
„De zorgplicht is algemeen en
geldt voor alle inwoners van een
gemeente. Dat gaat wringen als
het welzijn van vele anderen
door die ene hardnekkig lastige
huurder in gevaar komt", aldus
de VNG.
De woningbouwverenigingen willen strenger op kunnen treden tegen onaangepast gedrag. Wie zijn of
haar leven niet betert, wacht een zwervend bestaan. foto Paul Stolk/ANP
gels of een strengere aanpak van
de overlastbezorgers.
De gemeente Amersfoort pre
senteerde een nieuwe sanctie op
overlast via een boeteclausule in
het huurcontract. Als de huur
der de regels van het huurcon
tract overtreedt moet hij hon--
derd gulden per week betalen.
De maatregel werkt volgens
hoofd woondiensten J. de Jong
van de Stichting Centrale Woon
zorg zeer preventief.
Bij nieuwe huurders die een con
tract met boeteclausule hebben
moeten ondertekenen, is nog
geen boete wegens overlast op
gelegd. Bij „oude" huurders be
twijfelt de Jong toepasbaarheid
van de clausule, omdat deze niet
in het oorspronkelijke huurcon
tract was opgenomen.
Acht woningbouwcorporaties in
de Westelijke Tuinsteden (5200
woningen) in Amsterdam orga
niseren portiekgesprekken voor
nieuwe bewoners. De corpora
ties en bewoners menen dat de
gesprekken conflicten met
nieuwe bewoners wel helpen
voorkomen, maar dat zij onge
schikt zijn voor de oplossing van
oude ruzies.
