Dan moet je
maar niet
zo hard lopen
Oud worden is de enige manier om lang te leven
Wodan valt op trimmers
op jaren
reportage zaterdag7augustus 1993 2{
Een paar maanden zijn ze terug van
een halfjaarlijkse rondreis door de
Verenigde Staten en nu al kijkt het echt
paar De Reus uit Nieuwerkerk uit naar
een vakantietrip naar Portugal in ja
nuari volgend jaar. Verderop in de agen
da staan reizen gepland naar Afrika en
Australië. Maar nu eerst willen Wim (71)
en Tine (73) de Reus het kalm aan doen.
„We moeten even alles op een' rij zetten.
Bovendien hebben we zelf ook een schit
terend land. Daar genieten we nu enorm
van."
Het reizen zit het echtpaar in het bloed.
Sinds de vut van Tine de Reus in 1982
zijn ze heel Europa doorgereisd. „We zijn
echt in alle landen geweest. Fantas
tisch." Haar echtgenoot verkocht in 1986
zijn land en van die opbrengst werd on
der meer een gloednieuwe camper ge
kocht. Vanaf dat moment is het echtpaar
niet meer te stuiten. Regelmatig trekken
ze erop uit. In eigen land of ver over de
Nederlandse grenzen.
Ze vinden het behalve leuk ook heel be
langrijk om te reizen. Tine: „Je moet niet
gaan zitten mokken dat je op leeftijd
komt. Oud worden is namelijk de enige
manier om lang te leven. Anders moetje
doodgaan op je veertigste. En dat is toch
ook niet wat we willen." Reizen scherpt
je, is de opvatting van Nieuwerkerkers.
Je moet je voortdurend instellen op
nieuwe situaties en je moet voortdurend
alert zijn. In slaap sukkelen is er met een
dergelijke levenswijze niet bij.
Borreltje
Ouderen moeten ook niet zo letten op
hun leeftijd, vindt met name Tine. „Ik
vind datje gewoon lekker moet leven. Ik
doe ook veel dingen die God verboden
heeft. Ik drink een borreltje, rook een si
garetje en eet beslist niet macrobio
tisch." Ze vindt dan ook dat mensen van
tegenwoordig niet zo geobsedeerd bezig
moeten zijn met hun gezondheid. „Ik
denk dat veel mensen ziek worden uit
In Duitsland kwam het zelfs tot een rechtszaak. Eigenares van hond
contra hardloper. De al verscheidene keren door de hond
geattaqueerde sporter had uiteindelijk maar het recht in eigen hand
genomen. Hij was al diverse keren gehinderd door de hond „waarbij de
bazin van afstand verlustigd had toegekeken." Stenen gooien hielp niet.
De loper koos voor het wapen dat de postbestellers van de Duitse
Bundespost ook gebruiken. Een spraybusje met peper-extract in een
niet giftig oplosmiddel. Dit keer was de loper de hond te snel af. Nog
voordat deze de tanden kon laten zien, zat de snuit en de huid al vol met
dat peper-extract. Uitspraak van de rechter: de loper betaalt de kosten
die de eigenares voor het bezoek van de dierenarts had moeten maken
en de gerechtskosten moeten beiden opbrengen.
Er is geen stadsparkloper of hij heeft
wel een Kazan op zijn pad getroffen.
Tot heuphoogte reikende, uit spier en tan
den opgetrokken grommers. dan wel knie
hoge. harige zenuwlijders die met mes
scherpe tandjes gretig naar de enkels hap
pen. De eigenaars staan meestal grijnzend
op een afstandje toe te kijken, omdat ze
weten dat Wodan in zijn recht staat. Het
park is immers van hèm. Eventuele wel
willendheid van de kant van de baas of ba
zin reikt maximaal tot de mededeling: Hij
doet niks, hoor.
Duidelijker kan het niet. Een trimmer aan
het woord, vol haatgevoelens. Jegens de
hond die hem aanviel, maar ook jegens de
eigenaar die - en dat valt op - in ingezon
den brieven in hardloopmagazines vaak
afgeschilderd wordt als een grijnzende
toeschouwer. Of als, en weer citeren we uit
een brief, „een stuk onbenul dat niets be
ters wist te verzinnen dan zijn allerdomste
gezicht te trekken. Nadat we enkele dode
lijke blikken in zijn richting hadden ge
worpen. kraamde dat stuk onbenul uit:
„Ja. als jullie ook zó hard voorbij komen
spurten dan schrikt ie." De hond dus.
Van Langen
Zeg niet dat het allemaal best meevalt.
Een ongeschreven wet leert dat er achter
iedere schrijver van een ingezonden brief
vele tientallen anderen zitten die eigenlijk
ook de pen ter hand hadden willen nemen.
En er verschijnen nogal wat ingezonden
brieven over bijtgrage honden in de
'hardloopliteratuur'. Onlangs was het in
Studio Sport zelfs een item in het gesprek
met Olympisch 800 meter-kampioene El
len van Langen, die toegaf echt angst te
hebben dat een hond op haar looppad
komt.
Is er zicht op het aantal trimmers dat bij t-
wonden oploopt Nauwelijks. Al zou je
een rekensommetje kunnen maken. Vast
staat dat jaarlijks 50.000 mensen medisch
behandeld moeten worden als gevolg van
een hondebeet. Twee van de drie bezoe
ken de huisarts en de derde zoekt eerste
hulp bij een ziekenhuis, dat elk jaar weer
280 mensen een aantal dagen moet opne
men. Vijftigduizend van de 15 miljoen Ne
derlanders. Ongeveer een op de 300 Neder
landers treft dus dat lot. Uitgaande van
een aantal trimmers van 600.000 zouden
volgens dit rekensommetje jaarlijks 2.000
trimmers in aanraking komen met de ka
ken van een hond. Een wel heel lage on
dergrens, want aangenomen mag worden
dat een trimmer - .ja, als jullie zo hard
voorbij komen spurten, schrikt ie. - va
ker het slachtoffer wordt dan de zich in
wandeltempo voortbewegende gemiddel
de Nederlander.
Blessures
Voor dat laatste zijn ook sterke aanwijzin
gen. Een jaar of vijf geleden deed de medi
sche commissie van de Koninklijke Ne
derlandse Atletiek Unie een onderzoek
ouder trimmers. Men wilde de oorzaak
van blessures achterhalen. Hoewel men in
de vragenlijst geheel voorbijging aan de
bijtende hond, vulden veel trimmers on
gevraagd de hond als 'blessure-oorzaak'
in. Vanuit de Verenigde Staten, de 'uitvin
der' van het joggen, zijn wel onderzoeks
gegevens voorhanden met betrekking tot
door honden gebeten trimmers. Onder
zoeker Kopian kwam tot een wel heel
hoog percentage van 4,3. Hij vond dat per
Hij kon in een boom klimmen, maar lif 1
niettemin ernstige wonden op. Een e
treem voorbeeld, maar het zal je ma
overkomen.
Bladerend door een nog steeds aa
groeiend stapeltje documentatie komi l
we naast de klachten van trimmers artik
len tegen waarin de problematiek van ve
schillende kanten benaderd wordt. E< 1
dierenarts die uitlegt waarom honden vi I
tijd tot tijd trimmers schrik aanjagen. I J
hond met heel diep onderhuids nog d
oeroude jachtinstinct en, voor wat betrt
de waakhond, de eigenschap geen onb
kende op zijn territorium te dulden. D
jacht- of roofdierinstinct komt vooral di
boven als het dier een bewegende pro;
ziet. De trimmer lijkt aan die kwalificat
te voldoen.
Een al duizenden jaren 'ingebakken' i J
stinct verander je niet. Misschien dat hi ij
nog verder slijt, maar dan zijn we heel w;
trim-generaties verder. Daar ligt de win A
in de pogingen om oplossingen te vindt r
dus duidelijk niet. De deskundigen a
het er wel over eens dat de eigenaars v;
honden belangrijk kunnen bijdragen li oj
een vriendelijker klimaat. De hond mo
voldoende gehoorzaamheid aanleren, a
in omstandigheden die het jachtinstint; v:
hem wakker roepen. Een kwestie van o fe
voeding dus zou je kunnen zeggen. Em
de lange weg zijn er trucs om de hond al
leiden van zijn prooi, de trimmer. De tr, ir
die daaruit bestaat dat de eigenaar altj i.
een alternatieve prooi bij zich heeft. Et
tennisbal bij voorbeeld. De hond is h le
aan te leren de weggeworpen bal terug jyj
brengen. Bovendien heeft hij er plezieri
Ziet de eigenaar van de hond een trimi» ni
aankomen, dan is het tijd voor de truc d F;
de hond afleidt van de naderende mens f
lijke prooi.
Wapens
Aardig natuurlijk, maar lang niet iedei
hondenliefhebber werkt met die truc. z
als er ook goede, minder goede en nauw
lijks opgevoede honden zijn. Voor de trie
mer een deel-oplossing zou je kunnen ze
gen. Kan de hardloper zelf het risii
indammen Die vraag komt in veel ine
zonden brieven terug. Er zijn maatree
len. Sterker nog: er zijn zelfs 'wapens'
koop. We noemden al even dat peper-t
tract, in spuitbuis zoals dat blijkbaar 1
Duitse postbodes populair is. Opvallei
in de antwoorden op die vaak gesteli
vraag is de waarschuwing om in het co
flict trimmer-hond niet zó ver te gaan.
De gemiddelde trimmer ziet wel in dat 'h
wapening' niet past binnen de sfeer waa
in hij/zij de loopsport beoefent. Maar \v;
dan wel Als prooi blijven fungeren is
strerend en in veel gevallen letterlijk pij
lijk.
Frustrerend, omdat de lol in het hard!
pen verdwijnt. Soms neemt de angst zuil
grote vormen aan dat de loper, volgensi
Arnhemse psycholoog Toon Damen,
'honde-ontloper' wordt. „Die voor el!
hoek van de straat even afremt om nii
door een furieus blaffende hond overvi
len te worden. Die, wanneer hij een nil
aangelijnde hond op zijn trainingspi
koers ziet, zich omdraait om een ande:
vaak langere route te kiezen. In het ver',
den is het hem dan ook overkomen:
plotselinge confrontatie met de hos
waarbij zijn hart even stilstond. Bijna:
tomatisch reageerde hij met „houd c
kl...hond bij je. Waarna meestal de hond
bezitter zich vreselijk beledigd voelt?
agressief terugscheldt.. Vooral diens on!
grip voor de angst van de loper maakt i1
drama compleet."
Zijn er veel praktische tips waarmee
trimmer zijn voordeel kan doen wanns
het tot een confrontatie lijkt te komen?:
zijn er, waarbij we ons beperken tot de hi
volgende top-3:
- volsta niet met terugschakelen op wa
deltempo, blijf stilstaan. Alleen als ziel
baar is dat de eigenaar de hond onder co
trole heeft, kun je doorlopen.
- vermijd oogcontact met de hond en ke
hem nooit je rug toe.
- scheld nooit op de hond en eigenaar.
Dick Lorna
Alleen als zichtbaar is, dat de eigenaar de hond onder controle heeft, kun je doorlopen.
centage na interviews met 698 lopers.
Geen 2.000 Nederlandse trimmers maar
zo'n 25.000 zouden dus, wanneer je de
Amerikaanse gegevens overplant naar
ons land, pijnlijk in aanraking komen met
de hond. En dat lijkt wel erg veel van het
goede, te meer daar in Nederland aange
toond is dat alleen al kinderen tot vier jaar
10.000 keer per jaar gebeten worden. En
die trimmen nog niet...
Hoe dan ook, de trimmers hebben een pro
bleem dat soms extreme vormen kan aan
nemen. Zo werd ruim vijfjaar geleden een
op de Veluwe trainende trimmer plotse
ling door vijf woeste honden aangevallen.
Wim en Tine de Reus: Verre reizen scherpen de geest.
sluitend door het letten op kleine kwaal
tjes."
Ze voelt zich daarnaast absoluut niet
verwant met ouderen die naar bejaar-
densozen gaan. „Mijn haren gaan steke
lig staan als ik voor een dergelijke bijeen
komst wordt uitgenodigd. Ik wil niet in
dat vakje worden gedrukt. Ik wil niet ho
ren bij dè 65-plussers. Die worden name
lijk vaak zo betutteld."
Het jaar van de ouderen spreekt haar om
die reden ook niet aan. Dat vindt ze iets
voor mensen die zich 'oud gedragen en
oud voelen'. Dat irriteert haar. Maar aan
de andere kant vindt ze wel dat iemand
foto Ruden Riemens
die eeij gezapig leventje wil leiden, die
mogelijkheid moet krijgen. „Dan is dat
blijkbaar iemands aard. Die moetje niet
proberen te veranderen."
Wim en Tine de Reus vallen zeker niet in
die categorie ouderen. Tine: „We hebben
nu de tijd en het geld om leuke dingen te
doen. Daar willen we van genieten. We
are spending the childrens heritage, kun
je wel zeggen. Maar die vinden het niet
erg hoor", zegt ze er snel achteraan. „De
kinderen juichen alles toe wat wij doen.
Ze waren ook heel enthousiast over onze
Amerika-reis."
Die reis levert stof op voor uren onder
houd. De boeken en folders komen op ta
fel en regelmatig wordt een bijzondere
plaats op de grote ingelijste landkaart
aangewezen die pontificaal in de kamer
hangt. En anekdotes hebben ze genoeg
Wim de Reus vertelt nog eens smakelijk
hoe hij met een aantal landgenoten in
het stadje Tromptown en De Ruyter het
kinderliedje 'In een blauw geruite kiel'
zong voor het gemeentebestuur ter
plaatse. „Ze dachten dat het ons volks
lied was. Zo plechtig luisterden ze naar
ons."
De reis door de VS verliep van de oost-
naar de westkust en weer terug. Zowel de
noordelijke als de zuidelijke staten heeft
het Nieuwerkerkse echtpaar bezocht.
Wim: „Al met al hebben we zo'n dertig
duizend kilometer afgelegd." Gedurende
dat halve jaar leefden ze in een camper
van vijf bij twee meter. Tine: „Dan moet
je wel goed met elkaar overweg kunnen.
Het kan heel knus zijn, maar dan is het
wel voorwaarde datje elkaar verstaat. Je
moet elkaar heel goed aanvoelen."
Tine de Reus vindt dat één van de voor
delen die hoort bij het ouder worden. „Je
hebt jaren op elkaar moeten bouwen. Je
kent elkaar door en door omdat je samen
door het leven bent geringeloord." Het
echtpaar werd gedurende hun huwelijk
geconfronteerd met een aantal niet een
voudige problemen. Achteraf is Tine
daar dankbaar voor. „Je wordt er een
stuk sterker door. Maar als me gevraagd
wordt of ik weer jong zou willen zijn. zeg
ik nee Ik moet er niet aan denken alles
opnieuw door te maken."
Elke leeftijd heeft z'n charmes bena
drukt ze meerdere keren. En zeker ook de
oudere. Ze is er daarom zeer mee ingeno
men dat ze 'grijs en rimpelig' heeft, mo
gen worden. „Maar ik ben wel heel dank
baar dat ik gezond ben en dat ik de ener
gie heb om te leven zoals ik nu doe."
Ingrid Dekker
Hond en trimmer: Hij doet niks hoor...
foto's Lex de Meester
