De motorrijder moet een rebel zijn
Discipline boven vernieuwing
Openluchttheater
Torenvliedt heeft
functie verloren
lock around the
bridge in Sas brengt
toegankelijke rock
provincie maandag 21 juni 1993 7
foerrit van Motor Club Roadrunners'92 uit Goes
Klaargestoomd voor
de gezinsverzorging
door Ynte Hoekstra
Het openluchttheater in
park Torenvliedt in Mid
delburg vervult al tien jaar
geen functie meer. Waren er in
het begin van zijn bestaan nog
tien tot vijftien uitvoeringen
per jaar, in 1984 was het afgelo
pen met de voorstellingen te
midden van gras, water en bo
men. Te veel onderhoud, te wei
nig voorstellingen en te veel al
ternatieven op theatergebied,
oordeelde de gemeente Middel
burg, en liet de betonnen paal
tjes waarop de banken rustten
uit het gazon halen.
De groenbeheerders van de ge
meente uit heden en verleden
vinden het jammer dat er geen
opvoeringen van Pipo de clown,
Peppi en Kokki en theatergezel
schappen meer in het park zijn.
Ook is er al jaren geen pinkster
kerkdienst meer gehouden. „De
levendigheid van een park is ge
diend met zo'n voorziening",
meent A. van de Pas, hoofd van
de afdeling Groenbeheer. „Het is
spijtig dat er niets meer in ge
beurt, want eigenlijk is pas nu de
omgeving tot volle wasdom ge
komen. In feite is het theater een
levend monument en zo zullen
we het ook instandhouden."
Uit financieel oogpunt vindt zo
wel Van de Pas als zijn voorgan
ger ing J. M. Bleijenbergh de af
stoting van het theater als regu
liere opvoeringsplaats echter ge
rechtvaardigd.
Bleijenbergh: „Zo'n voorziening
werkt niet in een klimaat als het
onze. Je moet altijd het slechte
weer inbouwen in de planning en
dus een andere accommodatie
of datum achter de hand heb
ben."
Het openluchttheater is daarom
formeel niet meer. De kleed
ruimte is in gebruik als vogela
siel de Mikke en het gazon, de
hagen en de vijver liggen er
startklaar bij in de oorspronke
lijke staat, zoals in 1950 op pa
pier gezet is bij het herontwerp
van het park. Walcheren was im
mers zo kaal als een luis als ge
volg van de inundatie in 1944.
Het openluchttheater paste in
de opzet van een landschappelij
ke indeling van het park, dat
moest bestaan uit een grote
plantenvariëteit, watertjes en
kronkelpaden.
Het theater kreeg uit voorname
lijk praktische overwegingen
een oplopende halfronde vorm,
het amfitheater. Pal voor het po
dium kwam een klein vijvertje,
erachter kwam een klankbord
van bomen en struikgewas en
als ommuring werd een gescho
ren heg opgetrokken. Het stem
geluid van de spelers kon zo
doende optimaal versterkt wor
den zonder gebruikmaking van
microfoons en luidsprekers.
De opvoeringen voorzagen in
een behoefte, getuige de grote
aantallen bezoekers die de voor
stellingen bevolkten. De spelers
moesten het stellen zonder uit
gebreide decors. In de jaren vijf
tig en zestig bleek het geen pro
bleem groepen te interesseren,
maar gaandeweg werd het lasti
ger geschikte voorstellingen te
boeken. De zittingen moesten
daarom het veld ruimen om een
grote onkostenpost op onder-
houdsgebied te drukken. De
lichtmasten werden verplaatst
naar de atletiekbaan.
Wie nu echter een voorstelling
wil geven, kan nog steeds in het
openluchttheater terecht. „Voor
september ligt er een aanvraag
voor een picknick", weet Van de
Pas. „We kunnen echter ook nor
male voorstellingen in principe
nog steeds boeken, al is het zon
der vaste zitplaatsen voor het
publiek en zonder licht."
waarom zo?
1 i 1 11
1 1 1 1 1 1 1 1 1 1 1 II
Vlissingse rockgroep Wolfclan Sister presenteert eerste demo
dam en staat als voorlaatste
groep in Sas van Gent op de
planken. De formatie won en
kele jaren geleden de Grote Prijs
van Rotterdam en heeft een cd
in eigen beheer opgenomen
waarop duidelijk bluesinvloe
den te horen zijn. De Deventer
rockband Instead of Stones sluit
het Rock Around The Bridge-
festival 1993 af. Instead of Sto
nes brengt zowel oude als
nieuwe nummers van de Rolling
Stones en was al eerder te zien
en te horen in het Vara-kunst-
programma van Boudewijn
Büch.
door Ernst Jan Rozendaal
Een soort visitekaartje.
Daar is een demo nog het
best mee te vergelijken, vindt
gitarist/zanger Robin Verha-
ge van de Vlissingse rock
groep Wolfclan Sister. „Wij
willen proberen om ook bui
ten Zeeland te spelen. Dan
kan je wel gewoon naar de
Randstad of naar België rij
den, maar als ze je niet ken
nen, trappen ze daar mooi niet
in." Vandaar dus de demo. Za
terdag presenteert de band
zijn eerste visitekaartje in
jongerencentrum De Piek in
Vlissingen, waarna het niet
lang zal duren voor 'Cut a fea
ther'. een bandje met vier ei
gen composities, bij elke zaal
eigenaar binnen en buiten
Zeeland op de deurmat ligt.
„Het is natuurlijk ook een
mijlpaaltje", vult bassist/zan
ger Michiel van Saagsvelt aan.
„Zo'n demo geeft aan waar je
op een bepaald moment mee
bezig bent. Het is heel leuk om
nummers vast te leggen die je
zelf hebt geschreven." De mu
ziek van Wolfclan Sister laat
zich volgens de bandleden
(naast Van Saagsvelt en Ver-
hage zijn dat Paskal Jakobsen
- zang/gitaar en Jaime Quite -
drums) het best omschrijven
als powerrock: iets harder dan
rock 'n' roll, maar weer wat
minder dan hardrock. De na
men van Golden Earring en
Bryan Adams worden het
meest genoemd als mensen de
Vlissingers ergens, mee willen
vergelijken.
Het eerste dat opvalt bij het
beluisteren van Cut a feather
is de strakke manier waarop
de viermansformatie de com
posities uitvoert die inder
daad sterk zijn beïnvloed dooi
de gestroomlijnde Ameri
kaanse gitaarrock. Discipline
gaat boven vernieuwing, zo
lijkt het. „We proberen inder
daad zo strak mogelijk te spe
len", zegt Verhage. „Het gaat
in onze muziek om een wissel
werking tussen instrumenten
en zang. Ik denk als gitarist
niet: 'goh, wat gaat die drum
mer lekker te keer. laat ik er
nog eens een schepje bovenop
doen.' Als de zanger uithaalt,
proberen de gitaristen zich
juist in te houden. Het is een
kwestie van uitbalanceren."
Fantasie
De kunst van het weglaten,
noemt Van Saagsvelt dat. Een
beetje ruimte openlaten die
door de fantasie van de luiste
raar kan worden ingevuld.
Vooral hardrockbands wek
ken nogal eens de indruk het
liefst zo hard en zo snel moge
lijk te willen spelen, 'vijf solo's
per nummer, als het even kan
allemaal langer dan vijf minu
ten'. „Wij willen ook wel laten
zien wat we kunnen, maar dan
als band."
De teksten verdeelt Verhage
grofweg in twee categorieën,
die met een feestkarakteï ('zo
van: laat de tap maar lopen')
en die met een zekere diep
gang. Deze laatste gaan over
dingen die de bandleden heb
ben meegemaakt, bijvoor
beeld op het gebied van rela
ties, maar waar de luisteraar
nog alle kanten mee uitkan.
Van Saagsvelt: „Dat geeft een
stukje meerwaarde aan een
nummer, wanneer je de vrij
heid hebt om zelf in te vullen
wat met zo'n tekst is bedoeld.
Zo werkt dat bij mij ook, wan
neer ik naar muziek luister."
Stapje
Zo strak als de liedjes van
Wolfclan Sister klinken, zo
hecht heeft de band ook zijn
andere zaakjes georganiseerd.
Terwijl andere groepen zich na
een optreden nog een tweede
keer in het zweet moeten
werken om de geluidsinstalla
tie af te breken, worden de
Vlissingers na de laatste toe
gift door hun eigen roadies van
het podium gestuurd. 'Wij
kwamen net toch ook niet met
jullie meespelen', krijgen ze
dan te horen. Daarnaast heb
ben ze een manager met een
vlotte babbel die ze bij zaalei
genaren naai- binnen kletst en
de administratie, de 'bio' en af
spraken voor fotoreportages
verzorgt. Dat alles moet het
mogelijk maken steeds een
stapje vooruit te doen.
De demo is zo'n stapje. Een
beetje band kan eigenlijk niet
zonder. Een cd is natuurlijk
nog weer leuker, beseffen de
twee bandleden, maar 'het op
nemen daarvan ligt nog heel
ver weg'. „Dat kost zo veel",
verzucht Van Saagsvelt. „Ik
vind het niet zinvol om jaren te
sparen, alleen om een cd te
kunnen opnemen. Dan doe ik
het liever met een demo. Je
moet het spul tenslotte ook
weer kwijt zien te raken en met
een cd ben je al snel gebonden
aan een veel grotere oplage.
Maar als een bepaald label ons
leuk vindt, mogen ze natuur
lijk altijd langs komen."
Sinds de opname van de demo
zijn alweer wat maanden ver
streken en in die tijd heeft de
oorspronkelijke drummer,
Chris Hoornick, Wolfclan Sis
ter verlaten. De presentatie in
De Piek biedt de band de gele
genheid Quite aan het publiek
voor te stellen. Hij drumt wat
uitbundiger dan de sobere
Hoornick; de andere groepsle
den moesten hem bij de repeti
ties weieens afremmen. „Maar
hij heeft ook goeie ideeën", be
sluit Verhage. „Dat maakt
sommige nummers aantrek
kelijker. Leuk voor onze
trouwe volgers, horen ze lied
jes die ze al heel lang kennen
nët weer ietsje anders."
Demo-presentatie van Wolfclan
Sister in De Piek in Vlissingen. za
terdag 26 juni om 22.00 uur.
De Vlissingse rockgroep Wolfclan Sister.
toor Mariëtte Woudenberg
fi esprek tussen twee motor-
jrijders:
2jj;„Zo'n Harley is niks, ik krijg
ure klatsen van dat stuur."
jij:,.Hoezo, niet comfortabel.
5 rjjd al 45 jaar Harley David-
jjn. Leer mij die motor kennen.
Barley overleeft elke depres"
|(j:„Als de fabriek overgeno-
Ben wordt door de Japanners
liker!"
jij;„Japanners doen niets an
jers dan Europese modellen na-
jaken."
jet is de tweede pitstop in de
jierrit van Motor Club (MC)
joadrunners'92 uit Goes. Zo'n
jichtig rijders zijn zaterdagmid-
jag in Hoedekenskerke aan de
tart verschenen. In twee ploe-
j»n rijden ze een rondrit van 140
ilometer over de Zeeuwse bin
nenwegen via Arnemuiden, Vlis-
jngen, Koudekerke, Vrouwen
ader, Kortgene, Heinkens-
gnd en Kwadendamme.
Izit achterop bij Winand Cabo
jö jaar) uit Kamperland. Hij
kjeft een splinternieuwe Ya-
Jiaha Venture Royal 1200 CC;
et type motor met een doorlo-
snd zadel dat lijkt op een leren
ankstel. Vanaf de hoge zetel
mor de passagier kan ik stoer
ver de helm van Winand loeren
jaar wandëlaars die stilstaan
[m de stoet te bekijken. Om het
risuele effect voor de toeschou-
rers te versterken, doe ik de
jjaag van mijn zwart leren jack
cmhoog en draai de spitse pun-
itn van mijn laarzen naar bui
en. Ik denk aan de woorden van
facobus Schipper (64 jaar) uit 's-
[eerenhoek: „Een motorrijder
joet een rebel zijn."
Speciaal gevoel
jacobus zelf krijgt dat speciale
gevoel uitsluitend op een Harley
Davidson. Op een leeftijd dat ve
ten de voorkeur geven aan een
into, kan Schipper zijn machine
■zijn 'King of the road' - niet la
ten staan. „Ik hou van mijn mo
tor, ik hou van rijden in de bui
tenlucht, ik hou van mijn vrij-
bsid. Mensen zeggen weieens
Jat ik te oud ben voor zo'n ding.
Van dat soort opmerkingen trek
5 me dus geen barst aan. Da's
tiks anders dan typisch Hol-
lindse kleinburgerlijkheid. In
fjnerika zijn ze veel makkelij -
ter. Daar zitten vrouwen van ze-
lentig nog op een motor. Je hebt
iaar zelfs een groep vrouwen die
uisluitend op roze Harlevs
fit."
innv White (45 jaar) uit Breda
Zij gingen oe-oeh-«chne-oe-hoe-oe-oe-»eh-oerend hard! De kolonne van motors passeert een pittoresk weggetje. fotografie Ruden Riemens
deelt de adoratie van Schipper
voor dat ene merk: de Harley
Davidson. Ze heeft zelf een 'oer
sterk' zwart exemplaar van 1340
CC uit 1972. Harley rijden staat
voor haar gelijk aan: „Veel scha
kelen en zwaar bochtenwerk."
Ze typeert de echte liefhebber
als: „Iemand die bij panne liever
dertig kilometer met z'n motor
naar een garage loopt, dan z'n
machine achter te laten in de
berm."
Yuppies die het merk uitslui
tend kopen om hun status op te
poetsen en om alleen bij stra
lend mooi weer een stukje te rij
den, vindt ze dan ook 'meer dan
ergerlijk'. „Die lui willen echt op
zo'n motor zitten met een air van
kijk mij eens stoer zijn."
Hoewel de Harley voor veel easy
riders ongetwijfeld de enige ech
te is, geef ik op deze lome dag de
voorkeur aan het zacht snorren
de geluid van een viercilinder
Japanner. Zachtkens rijdend in
de schaduw van een Honda Sha
dow, terwijl bermen vol papaver,
kamille en gras voorbijzoeven.
De radio op het ffontpaneel van
de motor tussen alles door
steeds duidelijk hoorbaar. Het
nieuws op radio 3 vertelt over de
monstraties tegen de aanleg van
de Betuwelijn, de verkeerscen-
trale in Driebergen meldt lange
files en Veronica braakt hip-hop,
house en andere monotome
dreunen uit. Nee, dan de ziel-
doorsnijdende blues van Johnny
Lee Hooker en Howlin' Wolf. Of
desnoods Normaal uit de Ach
terhoek.
Noar de motocross op 't Heugel-
se zand. De hoender en de
vrouwluu stoaven an de kant.
Bertus op zien Norton en Tinus
op de BSA. Zij gingen oe-oeh-oe-
hoe-oe-hoe-oe-oe-oeh-oerend
hard!
Oerend hard, gaan wij gelukkig
niet. De kolonne van motors
zoekt kleine dijkjes, straatjes en
weggetjes in Zeeland op, waar
een gemiddeld gangetje van zes
tig kilometer per uur het beste
past. Op elk kruispunt wordt het
andere verkeer tegengehouden
door leden van MC Roadrun-
ners. Hans Goedemondt (36
jaar) uit Kapelle houdt de route
in de gaten. Het motorclub-lid
kent de weg als geen ander om
dat hij het parcours twee maan
den geleden zelf heeft uitgezet.
„Ik heb het traject zeker zes keer
gereden om te kijken of alles nog
klopte. Stel dat ergens ineens
een weg wordt opgebroken, dan
klopt de hele beschrijving met
meer."
Goedemondt noemt de opkomst
voor zijn toerrit 'magertjes'.
„Dat komt door het weer", geeft
Roadrunners-bestuurslid Mar
cel Gründmann (29 jaar) uit
Goes als belangrijkste verkla
ring. „We rekenden op een grote
groep uit Brabant, maar zij heb
ben vanmorgen afgebeld omdat
het daar zulk slecht weer was."
Diep teleurgesteld over het te
genvallende aantal deelnemers
is Gründmann zeker niet. „MC
Roadrunners bestaat officieel
sinds vorig jaar december. Dit is
pas onze eerste toerrit. De erva
ring leert dat zo'n evenement
langzaam moet groeien. Vol
gend jaar kunnen we wat meer
bekendheid eraan geven via de
overkoepelende bond waarbij
we aangesloten zijn. Daarnaast
moeten we het hebben van
mond-op-mond-reclame."
Veel of weinig deelnemers; de jo
ligheid van de wel aanwezige
motorrijders is er niet minder
om. Op de rechte stukken tussen
Heinkenszand en de eindbe
stemming Hoedekenskerke
gaat het gas eindelijk verder
open. Winand Cabo houdt zich
als één van de weinigen in. Hij
beperkt z'n maximumsnelheden
tot zeventig kilometer per uur
op de strekkende meter en veer
tig kilometer per uur in de boch
ten. De reden van zoveel behoed
zaamheid, blijkt later. Terwijl ik
op de plek van bestemming van
het hoge zadel af klim, zegt-ie
gniffelend: „Toch een beetje
bang hè? Als we schuin gingen,
voelde ik ineens zo'n knijphand-
je in m'n.zij."
Ik geef het toe: ik word nooit een
rebel.
foor Hans Heyt soms wat heavy en een ander
tweede editie van het
l/'Rock around the bridge'-
i«pfestival in Sas van Gent
tot voor een groot deel in het
ten van de bluesrock, rock en
»ck 'n' roll. Het festival wordt
aterdag 26 juni op een podium
lij het Sasse zwembad gehou-
ifflen heeft de bands Twilight
lone, Over the Edge, Avital,
lad Behaviour, Rosetta Stone
«Instead of Stones op het pro-
pamma staan.
ilethet 'Rock around the brid-
e'-festival mikken we vooral op
fe gemiddelde popliefhebber",
f?t mede-organisator Jan Vin-
!t uit. „We hebben daarom
aids aangetrokken die redelijk
tegankelijke rock, blues-rock
arock 'n' roll maken. We had-
Ifnnatuurlijk ook een slash-me-
felband kunnen uitnodigen,
haar dan loop ie het risico dat
keer meer bluesachtig zijn.
De hardrock-formatie Avital
won in de zomer van 1988 de
Grote Prijs van Zeeland. De
groep heeft een goede live-repu
tatie opgebouwd door de bijna
professioneel uitgevoerde shows
met stevig drumwerk, gierend
gitaarsolo's en de toevoeging
van toetsen.
Na Avital betreedt Bad Beha
viour uit Aalst het podium om
een aantal aanstekelijke rock 'n'
roll-nummers te spelen. Het zes-
koppige muzikale gezelschap
heeft inmiddels een 8-sporen de
mo opgenomen die in eigen land
goed is ontvangen.
Rosetta Stone komt uit Rotter-
tamige mensen halverwege
It festival weglopen."
A muzikale gebeuren gaat om
100 uur van start met een op-
Men van Twilight Zone. Deze
i«uws-Vlaamse rockband
i^elde in maart 1992 in het
ïorprogramma van Golden
Wing. Naast eigen nummers
to'Joey and me' en 'City Life'
lengt de groep covers van on-
irmeer Joe Cocker, Eric Clap-
'1 en Prince.
3 Twilight Zone is Over The
dee uit Goes aan de beurt met
fi portie stevige rock-muziek.
eGoesenaren spelen nummers
a bands als Ted Nugent, Thin
&y. Hawaii. De groep brengt
te ook eigen composities
uiteenlopende aard, die
door Rinus Antonisse
Het openluchttheater in park Torenvliedt. foto Ruben Oreel
Noem het gerust een mijl
paal. Een cliché? Voor
de gezinsverzorgden die
woensdag aan de eindstreep
staan van een tweejarige be
roepsopleiding gaat het wel
degelijk om een belangrijk
moment in hun leven. Ze
krijgen het diploma van de
Opleiding Verzorgende en
Dienstverlenende Beroepen
(OVDB) en kunnen op ver
antwoorde wijze thuiszorg
gaan bedrijven. Zorgverle
ning op maat. Aan de
Streekschool Zeeland zijn
ze ervoor klaargestoomd.
Felix Impens uit IJzendijke
is een van degenen die op
gaat voor het diploma. Hij
kijkt met voldoening terug
op de afgelopen periode, ook
al vormde de combinatie
van school, veel studie en
het dagelijkse werk een flin
ke belasting. Het betekende
voor hem het (tijdelijk) opzij
zetten van hobbys als bad
minton en toneelspelen. Nu
het achter de rug is, zijn er
zuchten van opluchting ge
slaakt. „Ik heb zoiets van: ik
kan weer rustig de krant le
zen, ik hoef niet meteen met
m'n neus in een leerboek,"
zegt Felix.
Hij begon heel bewust aan
de mbo-opleiding. „Ik was al
Felix Impens.
vier jaar in de gezinsverzor
ging bezig en kwam erachter
dat ik kennis miste, ook al
heb je een zekere natuurlijke
aanleg voor dit werk. Hoe ga
je met bepaalde problemen
om, hoe benader je mensen."
Impens is blij met de oplei
ding. „Ik dacht: je leert over
hemden strijken en poetsen.
Maar er zit véél meer zorg
verlening in. Bijvoorbeeld
omgangskunde ging best
diep en ook verpleegkunde
was pittig. Het is inhoudelijk
echt 200% meegevallen."
In Felix' schoolploeg zaten
drie mannen. Een trend
breuk in de gezinsverzor
ging? Impens vindt een man
als gezinsverzorger de ge
woonste zaak van de wereld.
„In het begin stoot je wel
eens je neus. Mensen raken
eraan gewend. Nu gaat het
prima. Zo hoort het ook."
Zone
