EG niet gered met Ierse uitslag
Geslaagd, en nu de volgende stap!
Kamermeerderheid
geeft voordeel van
de twijfel aan visserij
Verhaal Luns wekt
lachlust generaals
opinie en achtergrond
Zelfverzekerdheid in Brussel is voorlopig verdwenen
wmmmÊtmÊÊmm
11
ZATERDAG 20 JUNI 1992
van onze correspondent
in Brussel
Peter de Vries
De golf van opluchting die
gisteren door Brussel ging,
was bijna tastbaar. Twee we
ken nadat de Europese admini
stratie volkomen onverwacht
op z'n nummer was gezet door
de Deense bevolking, hebben de
Ieren de EG voor een ergere po
litieke crisis behoed door het
beroemde Verdrag van Maas
tricht goed te keuren.
Een enkele Brusselse diplomaat
sprak al opgetogen van 'het ein
de van een nachtmerrie', maar
dat lijkt overdreven. De plannen
voor vergaande politieke en eco
nomische samenwerking binnen
de Europese Gemeenschap zijn
nog in leven, en kunnen worden
voorgelegd aan de parlementen
van de andere landen. Maar de
zelfverzekerdheid is weg.
Normaal wordt in Brussel aan
het wel en wee van de Republiek
Ierland, en zeker aan de mening
van de Ierse bevolking, net zo
veel aandacht besteed als aan de
gebeurtenissen in willekeurig
welke andere uithoek van de Ge
meenschap: weinig. Denemar
ken heeft aan die verontachtza-
ming van de publieke opinie be
gin deze maand hardhandig een
einde gemaakt.
De Deense bevolking bleek op
eens helemaal niet gecharmeerd
van de politieke en economische
unie die schuil gingen achter ge
heimzinnige afkortingen als
EMU en EPU. Het had tot gevolg
dat ook onder de Ieren, tot een
paar weken geleden belijdende
én verdienende leden van de Eu
ropese familie, de twijfel toe
sloeg. Het oorspronkelijke over
wicht van de voorstanders (6 op
1) smolt als sneeuw voor de zon.
Brussel hield z'n hart vast.
Het had al veel kunst- en vlieg
werk gekost om te voorkomen
dat de Deense afwijzing fataal
zou zijn. Een tweede 'nee' op rij
tegen 'Maastricht' zou, zo was de
gangbare opinie in Brussel, do
delijk zijn. Het Verdrag had de
prullebak ingekund. De herbe
noeming van Jacques Delors,
het 'gezicht van Brussel', zou on
zeker worden. De toelating van
nieuwe EG-leden zou voorjaren
vertraagd zijn. Zover is het niet
gekomen, maar de politieke cri
sis binnen de EG is daarmee niet
bezworen. Nu de Ierse horde ge
nomen is, wachten immers nog
tien andere. Het risico van een
volgende struikelpartij is daar
bij niet uitgesloten.
Verlamming
De schok die Denemarken heeft
veroorzaakt, werkt op verschil
lende manieren door. Achter de
schermen heeft het ertoe geleid
dat de Europese machinerie vol
komen stokt. Diplomaten uit de
afzonderlijke landen, lobbyis
ten. leden van de Europese Com
missie, iedereen is zich in één
klap bewust van de onderhuidse
scepsis bij de bevolking over de
'bureaucratische superstaat Eu
ropa'. Opeens wordt elk woord
gewikt en gewogen.
„Het is ongelooflijk: voorstellen
die een paar maanden geleden
nog zonder al te veel discussie op
ambtelijk niveau zouden zijn af
gewikkeld, worden nu opeens
behandeld als politiek uiterst
gevoelig", verbaasde eenEG-di-
plomaat zich onlangs in kleine
kring. En een andere beroepson
derhandelaar merkte op: „De
twijfel is binnengeslopen. Som
migen zeggen: laten we regelen
wat we kunnen nu de vaart er
nog in zit. Maai' je hoort ook
meer en meer: sorry, dit kan ik
op dit moment bij mijn regering
niet meer verkopen".
Ook op een ander front werkt de
'Kater van Kopenhagen' door.
Binnenskamers bij de Europese
Commissie heerst grote ver
deeldheid over de toekomst van
de EG, de toelating van nieuwe
leden, de manier waarop de De
nen tegemoet gekomen kunnen
worden, en de vraag of Brussel
door moet gaan zich macht toe
te eigenen. Naar buiten toe voel
de de hele Europese elite van mi
nisters, regeringsleiders, en le
den van de Europese Commissie
zich in eerste instantie echter ge
dwongen de rijen te sluiten.
Er werd politiek grof geschut in
gezet om het Verdrag van Maas
tricht te redden. De Denen kre
gen te verstaan dat hun afwij
zing genegeerd zou worden - on
danks de oorspronkelijke af
spraak dat het een Verdrag van
twaalf zou zijn of niets. Om de
Ierse bevolking te wijzen op de
lucratieve kanten van het EG-
lidmaatschap vorderde de rege
ring in Dublin televisiezendtijd -
Klip
,3iiS®ssl
Ierse boer loopt na het stembureau te hebben bezocht terug naar zijn voertuig.
foto Irish Times
door Ger Wolters
In deze krant staan de laatste
tijd weer regelmatig lijsten
van geslaagden en een spe
ciale felicitatierubriek voor
jonge mensen die hun middel
bare schoolopleiding met suc
ces hebben afgerond.
Gefeliciteerd! De toekomst
ligt voor je, wat zal die bren
gen, wat ga je er van maken?
Na jaren blokken is het dan
zover: je doet eindexamen.
Voor vrijwel iedereen een span
nende, soms zenuwslopende
tijd. Als je pech hebt moet je
ook nog een herexamen doen.
omdat je bijvoorbeeld ééntien-
de punt tekort komt... Dan
baal je dus! Maar als de uitslag
bekend is en je bent geslaagd,
dan kun je een periode in je le
ven afsluiten. Als je gezakt
bent ga je tóch lekker feesten,
samen met degenen die wel ge-
levens
beschouwing
ll l l l l l l l 11-1-t
slaagd zijn. Volgend jaar beter.
Sommige jongens moeten dan
nog in militaire dienst, want
ook al verzekert Boris Jeltsin
ons in het Amerikaanse parle
ment dat het Westen gerust
kan zijn. het leger en de dienst
plicht zijn voorlopig nog niet
afgeschaft.
Jongelui die een vakopleiding
hebben gevolgd kunnen on
danks de hoge werkeloosheid
soms meteen aan het werk. In
onze maatschappij bestaat ze
ker behoefte aan mensen met
een goede vakopleiding.
Studeren
Duizenden jongens en meisjes
in Nederland gaan na het VWO
of de HAVO studeren aan een
Universiteit of Hogere Be
roepsopleiding.
Een keuze maken is nog niet zo
simpel, want voor verschillen
de studierichtingen bestaat
een studentenstop en de keus
voor bepaalde richtingen ligt
weer moeilijk omdat er later
misschien geen betaald werk
in is te vinden. Het ene jaar lees
je bijvoorbeeld dat er een over
schot aan leraren ontstaat,
waardoor van de weeromstuit
veel minder mensen voor een
lerarenopleiding zullen kiezen,
en het volgende jaar luiden de
berichten dat er een tekort
dreigt omdat er zo weinig men
sen meer kiezen voor een baan
in het onderwijs....
De keuze voor bepaalde uni
versitaire studierichtingen is
een echte loterij, want je moet
nog maar afwachten of je wordt
ingeloot en of je dus een studie
plaats krijgt op die faculteit.
Jongens en meisjes uit Zeeland
die aan een universiteit willen
studeren kunnen dat niet in
hun eigen provincie doen.
Maar ook voor diverse Hogere
Beroepsopleidingen zullen ze
alleen buiten de provincie te
recht kunnen.
De meesten zijn daar overigens
best blij mee, want het is een
mooie gelegenheid om eens los
te komen, los van thuis en weg
uit Zeeland. Wat zo aantrekke
lijk lijkt, moet door de studen
ten natuurlijk nog wel even in
de praktijk gebracht worden,
en dat is heel veel. Zij zullen
zich moeten losmaken van
thuis, en tegelijkertijd moeten
'ook de ouders hun kinderen los
kunnen laten.
Eigen benen
Veel studenten zullen zelfstan
dig (moeten) gaan wonen, op
een kamer bij iemand thuis,
met meerdere studenten in één
huis of in een studentenflat. Ze
zullen voor hun eigen eten
moeten zorgen en dan nog
liefst heel gezond, want dat ver
eist de tijdsgeest. Ze moeten le
ren omgaan met een beperkte
hoeveelheid geld, sparen van
de studiebeurs voor grotere
uitgaven zoals bijvoorbeeld
het collegegeld. Geen wonder
dat veel studenten een baanje
nemen.
Het aangaan van nieuwe so
ciale contacten gaat lang niet
iedereen even gemakkelijk af.
De relaties van vroeger, vriend
schappen, een vaste vriend(in),
krijgen vaak - ver van huis - een
andere plaats en betekenis. De
band met thuis zal anders wor
den, langzamerhand maak je je
daarvan los(ser) en zul je een
plekje vinden in je nieuwe om
geving. Dat gaat niet vanzelf.
Uitval
De uitval in het eerste studie
jaar aan universiteiten is
enorm. Ongeveer twee-derde
van de studenten haalt het eer
ste studiejaar niet in één keer.
Een gedeelte doet nog een
tweede poging, maar een groot
deel stopt er maar mee omdat
het alles bij elkaar toch te
zwaar is.
Een jaar geleden kreeg ik een
brief van een eerstejaars stu
dente. Zij schreef dat ze zich 3
maanden ontzettend rot had
gevoeld. 'Een beetje een 'alleen
op de wereld' gevoel (het was
ook net uit met m'n vriendje en
zo), maar ook een ontzettende
angst voor de toekomst, heel
sterk het idee 'van nu af moetje
het zélf allemaal doen, moetje
je eigen leven gaan leiden, ben
je zelf verantwoordelijk: vre-se
-lijk!'.
Ze was jaloers op jonge kinde
ren, belde steeds huilend naar
huis, liep apatisch op de uni
versiteit.
'Bijna was ik er mee gestopt
ook, ik vond dat niks twee, drie
maanden depressief zijn waard
was, maar nu gaat het weer
stukken beter, gelukkig. Ik ben
wel erg van mezelf geschrok
ken. Deze gevoelens (en zo
sterk!) kwamen zo onverwacht
voor me, ik kende mezelf hele
maal niet meer terug'.
De universiteiten hebben niet
alleen een morele zorgplicht, ze
hebben er zakelijk gezien be
lang bij om hun studenten vast
te houden en die grote uitval in
het eerste jaar te verminderen.
Een hoog percentage uitval is
geen reclame en doet de naam
van de universiteit geen goed.
Bovendien worden de universi
teiten niet op basis van de in
stroom gefinancierd, maar op
basis van de uitstroom. Als ge
realiseerd kan worden dat een
lager percentage studenten
stopt met de studie, wordt het
rendement hoger en kan de
universiteit economischer
werken.
In universiteitssteden als Am
sterdam, Delft, Eindhoven,
Groningen, Maastricht, Wage-
ningen en Utrecht zijn naast
studentenvoorzieningen zoals
studentenkerk en studenten
psychologen, humanistische
studentenraadsleden werk
zaam.
Het congres van het Humanis
tisch Verbond besloot vorig
jaar dat de landelijke coördina
tor niet langer door het HV be
kostigd zou worden.
De meeste studentenraadsle
den werken zo'n 8 a 10 uur per
week, grotendeels op vrijwil
lige basis, niet in loondienst,
met niet veel meer dan een ver
goeding van de onkosten en ge
bruik van faciliteiten.n Stu
denten maken gebruik van hun
aanbod, lezingencycli, cultu
rele activiteiten, buitenactivi
teiten 4 en inloopochtenden
voor persoonlijke vragen. Deze
studentenraadslieden krijgen
op zo'n laagdrempelige inloop
ochtend te maken met uiteen
lopende vragen.
Willemien Fraaije, studenten
raadsvrouw op de Technische
Universiteit van Eindhoven,
vertelde mij dat zij nauwelijks
te maken krijgt met problemen
van levensbeschouwelijke
aard of met vragen rond dood
of zelfdoding. Zaken waar stu
denten met haar over willen
praten betreffen vooral huis
vesting, studiedruk, relaties en
ook de twijfel of de studiekeuze
wel goed is geweest.
Zij merkt dat studenten door
het klimaat en de cultuur op de
universiteit verwijderd kunnen
raken van hun thuissituatie.
Jongens en meisjes die bijvoor
beeld een hogere opleiding vol
gen dan de ouders hebben ge
daan, kunnen vervreemden
van hun ouderlijk milieu. Dat
is in een ingrijpend proces
waarbij het gaat om je wortels,
om zingevings- en bestaans-
vragen.
Studenten kunnen tijdens de
studie ook last krijgen van mo
rele bedenkingen tegen de stu
die of problemen met de maat
schappelijke context en het
wereldbeeld van waaruit gedo
ceerd wordt. Zit de wereld, de
mensheid wel te wachten op
die steeds maar verder voort-
schreidende wetenschap en
techniek?
De universiteit heeft er alle be
lang bij om dergelijke signalen
te horen, aandacht voor de tijd
geest is belangrijk. Vanuit die
optiek heeft het Congres van
het Humanistisch Verbond een
keuze gemaakt die goed verde
digbaar is.
Het zakelijke belang van de
universiteit is aanzienlijk en in
dat kader is ook de zorg voor
studenten in de eerste plaats
de verantwoordelijkenheid
van de universiteit.
Studentenraadslieden kunnen
vanuit een professionele hou
ding en onafhankelijke positie,
het individuele belang en de
persoonlijke geestelijke verzor
ging behartigen. Bovendien
kunnen zij door signalering een
bijdrage leveren aan de onder
wijsinstelling. Zo bezien is het
niet meer dan logisch dat het
studentenraadswerk door de
universiteiten gefinancierd
wordt.
een ongebruikelijke manoeuvre
in vredestijd.
Dissonanten binnen het 'Maas
trichter Mannenkoor' werden
ruw het zwijgen opgelegd, onder
andere door de woordvoerder
van minister Van den Broek. Die
waste de Nederlandse commis
saris Andriessen de oren toen de
laatste voorzichtig opperde over
details van 'Maastricht' op
nieuw te praten. Innerlijke twij
fel, zo greep de woordvoerder
van Van den Broek terug op een
sinds de invoering van de parle
mentaire democratie enigszins
in onbruik geraakt argumenta
tie, is een politicus slechts toege
staan mits die niet publiekelijk
geuit wordt: „Zoiets mag je wel
denken, maar niet hardop zeg
gen". De bevolking mocht het
eens horen.
Het in allerijl in elkaar gepleis
terde eenheidsfront begint ech
ter haarscheurtjes te vertonen.
In Brussel is met een schok ge
constateerd dat zelfs de EG-ge-
trouwe Ieren naarmate de dis
cussie over Maastricht vorder
de, sceptischer werden. Door
verschillende nationale politici
is de afgelopen weken dan ook
gesuggereerd dat er binnen de
EG wellicht een aantal dingen
moet veranderen, op straffe van
nieuwe opwellingen van pu-
blieke^aikeuring.
van onze Haagse redactrice
Mirjam van Zuilen
Drie jaar krijgen ze, de vis
sers. Drie jaar om te bewij
zen dat het nette jongens zijn,
die zich keurig aan de regels
kunnen houden. In die periode
moeten de vissers in regionale
groepen vissen. Binnen die
groepen zijn zeedagen en quota
te verdelen.
De Tweede Kamer zal volgende
week woensdag instemmen met
deze plannen van minister Buk
man (visserij). Een meerderheid
van de Tweede Kamer geeft de
vissers het voordeel van de twij
fel. Want, zo redeneren de ka
merleden, het wordt tijd dat er
wat gebeurt in de visserijsector.
De volksvertegenwoordigers
roepen al jaren om krachtdadig
beleid.
Vanaf 1985 is er nu al sprake van
overbevissing, fraude, gesjoemel
en meer ellende. Minister
(Braks) moest zelfs het veld rui
men, omdat hij (liever gezegd
zijn ambtenarenkorps) de vis
sers niet in de hand kreeg. De Al
gemene Inspectie Dienst (AID),
hét controle apparaat van de mi
nister, bleek ook al gebukt te
gaan onder een algehele ma
laise.
Hoewel de Ierse klip nu gerond
is, moet 'Maastricht' er nog tien
ongehavend passeren. Die tocht
gaat door gevaarlijk gebied: in
Engeland loeren conservatieve
backbenchers op de mogelijk
heid een revolte te starten tegen
John Major, in Duitsland grijpt
de treurnis over het opgeven van
de D-mark om zich heen, Frank-
rijks binnenlandse politieke si
tuatie is een mijnenveld. En
wanneer de tocht zonder verdere
kleerscheuren verloopt, moet
nog altijd het Deense lek gerepa
reerd worden.
Zo hebben de Denen en de Ieren
dan toch iets ongekends losge
maakt. De Europese Gemeen
schap was jarenlang 'een zaak
van professionals die elkaar op
vliegvelden tegenkomen', zoals
Thijs Wöltgens deze week zei.
Het was een Gemeenschap van
12 stamhoofden, die in eigen ge
heimtaal spraken en afspraken
uitwisselden. Soms riep iemand
hard om 'Democratie', maar
daarmee werd zelden een beslis
sing door de bevolking bedoeld.
Dat tijdperk loopt ten einde.
Minister Bukman, die Braks op
volgde, was een gewaarschuwd
man. Hij stelde direct na zijn
aantreden op het departement
visserij een aantal commisssies
in. De commissie Biesheuvel om
te onderzoeken hoe er weer
structuur in de vangsten kon
worden gebracht en de commis
sie Mok om te bekijken hoe de
sanering van de veel te grote
vloot kon worden aangepakt.
Oud CDA-premier Biesheuvel
kwam met een typisch CDA-
voorstel. Christen-democraten
laten zich er graag op voorstaan
dat zij verantwoordelijkheid
voor elkaar willen nemen. Zie
daar de voorstellen tot het vor
men van de regionale groepen
waarbinnen de vissers verant
woordelijk worden voor de uit
voering van beleid.
Mok kwam met minder inven
tieve maar wel harde maatrege
len. Hij - en zijn commissieleden
- stelden voor de vloot in te dam
men door een algemene korting
op het motorvermogen in te voe
ren.
Bukman (CDA) haastte zich om
de steeds ongeduldiger worden
de Tweede Kamer te rapporte
ren dat de adviezen van de com
missie Biesheuvel door hem wer
den omarmd. 'Mok' houdt hij als
een stok achter de deur. Bul
man weet donders goed dat
visserijwereld gruwt bij de g
dachte dat elke boot moet f
leveren op het aantal pk's. I
brave vissers, die zich keurig as
het voorgeschreven aantal pk
houden, zouden dan lijden ondi
de kwaden die hun motor schri
barend hebben opgevoerd.
Met ingang van 1993 mogen c
vissers dus drie jaar lang gas
bewijzen dat ze hun eigen ve
antwoordelijkheid kunnen n
men. Want daar komen de voo
stellen van de minister op net
In de regionaal te vormen gro
pen moeten ze elkaar control
ren. Houdt mijn maat zich w
aan het voorgeschreven aant
zeedagen? Of blijft hij stiekej
toch een dagje langer op zej
Andere vissers uit de groep mo
ten hem bij het regionale b
stuur 'aangeven'. Het bestui
beslist dan - op basis van b
staande regelgeving - wat voi
boete de overtreder ten de
valt.
De Tweede Kamerleden zien d
allemaal wel gebeuren. 'De vi
sers moeten wel', zo valt te bi
luisteren bij de coalitiepartije
CDA en PvdA. Want de Mo!
voorstellen (de stok achter c
deur van Bukman) zijn niet mi
Ook de vertegenwoordigers u
de visserijwereld, met woon
voerder Langstraat van het Pn
duktschap Vis en Visprodukte
voorop, roepen om het har et
dat de vissers 'klaar zijn' vcx
het nieuwe groepsbeleid.
De vissers zelf? De grotere joi
gens laten hier en daar al doo
sijpelen dat ze helemaal niet va
plan zijn om mee te gaan doeni
zo'n regionale groep. Ze hebbe
helemaal geen zin om hun vis I
delen met anderen. En de klc
nere, die uit nood geboren w
mee moéten doen? Zij hebbe
helemaal geen trek om 'hu
maat aan te geven'.
De uitvoerdende ambtenaren c
het departement visserij en>c
nieuw te vormen besturen zulle
een enorme klus moeten klarei
wil het hele plan al niet bij voo
baat mislukken.
Want de CD A-fractie in de Twe
de Kamer eist wel van ministi
Bukman dat er een heel groi
deel van de vissers meedoet. E
minister zal dat beamen. Mai
hij heeft niet alles in eigen ham
Wat gebeurt er bijvoorbeeld a
niet voorkomen kan worden di
vissers buiten de groep om gas
vissen? De PvdA wil zwaardei
straffen en controle voor he:
Lukt dat de AID?
En zullen de vissers die wèl me
doen inderdaad, zoals hier e
daar al te beluisteren valt, ma
saai de ogen sluiten voor c
overtreders? De donkere wolke
pakken zich nu al samen bove
de Noordzee. Als het een beet
tegenzit, kan het hele politie!
spel over een jaar of wat opnieu
beginnen. Ditmaal: In de hoofi
rol minister drs. P. Bukman.
van onze redacteur
Theo Haerkens
Ik kan me nog wel voorstel
len dat ze Luns' kamer zijn
fnnengegaan en hebben ge
zegd: 'Zeg Joseph, kun jij er niet
voor zorgen dat er geen kabinet
-Cals komt?'. Maar echt, ik weet
er niets van".
De generaal (buiten dienst), die
zijn naam niet in de krant wil
hebben, spant zich tot het uiter
ste in om een aannemelijke ver
klaring te vinden voor het ver
haal van oud-minister van bui
tenlandse zaken Luns, dat drie
of vier generaals hem in februari
1965 benaderden omdat ze een
staatsgreep wilden plegen. Luns
zou die nieuwe regering moeten
leiden.
In die tijd waren de generaals ge
schokt omdat fors was bezui
nigd op Defensie. Het dreigend
premierschap van Cals, een
KVP'er met sympathieën voor
de socialisten die nog meer wil
den snoeien, zagen zij als een re
gelrechte ramp. De omstandig
heden in aanmerking genomen,
acht de oud-generaal het denk
baar dat de legerleiding zich be
zorgd heeft uitgelaten tegenover
Luns, die bekend stond als een
politicus die linkse denkbeelden
verafschuwde.
Maar al wat het volgens de voor
malig minister en secretaris-ge
neraal van de Navo mèèr ge
weest is dan dat, betwijfelt hij
hardgrondig. Luns is ruim tach
tig. Een gebrekkig geheugen en
zijn verregaande ijdelheid waren
mogelijk de aanleiding dat iets
dergelijks in zijn verbeelding
uitgroeide tot een heuse samen
zwering tegen de Staat. Vijfen
twintig jaar is tenslotte een lan
ge tijd.
Alleen al het verzinnen van een
mogelijke verklaring voor een
couppoging, gaat hem eigenlijk
te ver. De democratische gezind
heid van een hele generatie ge
neraals mag op geen enkele ma
nier worden betwijfeld.
Volslagen absurd
Een rondgang langs de legertop
uit die tijd en hun opvolgers be
vestigt dat. „Van de top-gene-
raals is er niet één van wie ik me
kan voorstellen dat hij ook ma;
zou denken aan een staatsgreei
Volslagen absurd", stelt een ai
dere oud-generaal. De gedachl
dat ze ook maar één soldaat zoi
den mee krijgen om een tank t
besturen of een kogel af te schi
ten, doet hem hartelijk lachei
„Lagere officieren denken i
zo'n geval hoogstens: de gen
raai moet maar buiten gaan sp
len". Eén voor één noemt hij c
namen van de kopstukken u
die tijd. De hoge officier wee;
ze. „Maar nee, die kan er eet
niet bij geweest zijn".
„Het is interessantdoenerij gi
weest van Luns, of misschie
heeft hij zelf eens aan zoiets gi
dacht". Die gedachte wordt ve
sterkt door fouten in de redéni
ring. „Generaals plegen gee
staatsgreep, dat zijn heren aa
het bureau die misschien wel b
langrijk zijn en heel deftig, mai
ze beschikken niet over eenb
den met geweren en tank
Coups zijn voorbehouden aa
commandanten zoals luitenai
-kolonels".
Ook mensen die in die tijd ze
deel uitmaakten van de defei
sietop, verwerpen Luns' ideeë:
„Nooit, nooit heb ik er iets va
vernomen", zegt voormalig g
neraal-majoor E. d'Engelbro:
ner. „Toen ik het hoorde, hebi
me wel afgevraagd wie daar
godsnaam bij geweest kan zijn
Commodore D. Berlijn van c
luchtmacht verging het al nij
anders. En ook voor zijn colleg
B. Slager - „Luns is niet gek eni
was in de positie om erover teb
ren" - was het verhaal volkome
nieuw. De conclusie van de 1
gertop wijkt niet noemenswaa
dig af van die van de politic
Luns is aan het malen geweest
Ondanks deze twijfels is de toei
malige legertop, zo'n zeventi
man verdeeld over landmacli
luchtmacht en marine, niet g
lukkig met de aantijgingen.
werpen toch een smet op de g
neraals. Maar echt werk will<
ze er niet van maken. De Verer
ging van Eervol ontslagen Of
eieren van de Nederland
Krijgsmacht vindt het teve
eer. „De heer Luns is nu op ec
leeftijd dat hij het allemaal ni
meer zo precies weet".
