Het was zo'n
zwoele dag
Linda heeft meer
noten op haar zang
Dickens-fans
bijeen in Haarlem
Angela and the Rude
kunst cultuur vrijdag 12 juni 1992 z 21
Angela and the Rude: Angela Groothuizen en Ruud Mulder.
dam maar eens in twee zinnen
weer te geven. En voor ik het wist
was de tekst van 'Restless heart'
er. We hebben er een tango van ge
maakt. Die sensuele muziek past
er goed bij."
Sensueel
Sensueel is ook 'No one can stop us
now', dat niet door Groothuizen is
geschreven, maar dat toch heel au
thentiek klinkt. De zangeres kreeg
het liedje aangereikt door een
goede vriend, die het in een mis
troostige bui voorzong. „Hij zong
het zo mooi, zo verdrietig, en ik heb
geprobeerd het op diezelfde ma
nier te zingen. Het nummer zoals
het op de plaat staat is opgenomen
nadat we het een keer hadden
geoefend, Ruud zoekend naar ak
koorden, ik zoekend naar hoe ik de
woorden het beste kon plaatsen.
Ruud speelt op oude snaren en dat
hoor je ook, maar ik denk niet dat
we deze opname nog hadden kun
nen overtreffen."
„Ik heb ook wel wat met de tekst.
Alsof je de tekst in iemands nek
zegt; ogen dicht en een paar leuke
vriendjes voor het geestesoog, zo
heb ik het gezongen."
Hoewel andere leden de groep
bestaat verder uit Remko Deijl
(bas), Pieter de Bruin (toetsen),
Mare Stoop (drums), Tjeerd van
Zanen (gitaar) en Perla den Boer
(achtergrondzang) ook composi
ties hebben geleverd aan Walking
on xoater, beschouwen Groothui
zen en Mulder Angela and the Ru-
de, als duo met begeleidingsgroep.
„Maar wel een begeleidingsband
met een groepsgevoel."
Mulder: „De band speelt vier of vijf
maanden per jaar, daarnaast is ie
dereen vrij om te doen wat hij wil.
Het is dus niet een groep die dag en
nacht bij elkaar, is. Verder kiezen
wij tweeën de liedjes. Iedereen
mag bijdragen leveren, maar we
doen wat wij leuk vinden."
Angela: „Democratie werkt niet in
een groep. Als ik 'een idee aan
Ruud geef, maakt hij het sterker.
Als je er in een groep mee gaat
stoeien, blijft er niets van over."
Ruud: „Eigenlijk hebben we dit
jaar voor het eerst echt gerepe
teerd. Ik geloof dat we in de drie
jaar daarvoor in totaal drie dagen
hebben geoefend. Het zijn alle
maal goede muzikanten, die hun
partijtjes allemaal goed voorberei
den."
Pretpaketten
In de bijsluiter bij Walking on wa
ter wordt trots de naam van het
nieuwe management in Amerika
vermeld. „We hadden onze laatste
pretpakketten rondgestuurd",
vertelt Groothuizen. „Je kent dat
wel: cd'tje, videootje, poster. En
Michael Barnett belde op, omdat
hij ons wel interessant vond. Als
hij er nu eens voor kan zorgen dat
we een college-toertje kunnen
doen in Amerika, of een videoclip
kunnen maken zonder dat we alle
bei failliet gaan, en dat we in elk
geval gehoord worden in het bui
foto G PD
tenland... Want daar gaat het om.
Kijk, als ze zeggen: het is niks, pri
ma. Als ze het dan in elk geval
maar een keer gehoord hebben. Nu
gaat het nog zo dat je eerst moet
wachten tot je hier in Nederland
een hit hebt voordat je cd in het
buitenland wordt uitgebracht."
„Natuurlijk zit de wereld niet te
wachten op twee dertigers die mu
ziek maken. Het is al bijna onmo
gelijk om hier in Nederland op te
treden. Maar wat me wel eens te
genstaat is dat elke middelmatige
buitenlandse popgroep die hier
naartoe komt vier of vijf keer kan
optreden en dan nog voor een paar
concerten doorreist naar Duits
land. Daar zitten groepen bij die
bij mij niet eens het repetitiehok in
zouden komen."
Dertiger: in haar teksten duikt de
leeftijd ook een paar keer op. Is die
zo belangrijk voor haar? Met een
veelbetekenende blik: „Ik vind het
leven veel leuker nu. En ze hebben
me beloofd dat het noog leuker
wordt. Maar natuurlijk is die leef
tijd belangrijk. We schrijven toch
liedjes die een bepaald publiek
aanspreken, zo tussen de 25 en de
50 jaar. Laatst speelden we in een
jongerencentrum. Beneden ston
den een paar van die prachtige jon
ge meisjes een ijsje te eten. 'An
gela, u speelt straks in zaal 3, hè?'.
Dus ik vroeg of ze kwamen kijken.
'Nee, maar mijn vader en moeder
komen."
Kees Groenenboom
Circa tweehonderd buiten
landse Dickens-fans - on
der meer uit Japan. Polen en
Australië - en 120 Nederlandse
geestverwanten komen van
vandaag (vrijdag) tot en met
zondag 14 juni bijeen in Haar
lem. De Annual Conference
van The Dickens Fellowship,
die vrijwel altijd plaatsvindt in
het geboorteland van de be
roemde Britse schrijver Char
les Dickens (1812-1870). speelt
zich dit jaar voor de derde maal
afin Nederland. In de Spaarne-
stad zullen de Dickensians hun
passie in groepsverband bele
ven, tijdens Arcadian Outings,
een Conference Dinner, een So
cial Evening, een Business
Meeting, een Divine Service en
een Serie of Lectures.
In feite is het allemaal begon
nen met de bluf van Godfried
Bomans. Tijdens een bezoek
aan The Headquarters van The
Dickens Fellowship in Londen
schepte hij zo op, dat de toen
nog zeer prille Haarlem Branch
(opgericht in 1956) toestem
ming kreeg om in 1959 de jaar
lijkse conferentie van de ver
eniging in Amsterdam te orga
niseren. Dat werd zo'n succes
dat in 1967 de Nederlandse Dic
kens-fans opnieuw aan de slag
konden in Den Haag. Dit jaar is
het de beurt aan de bakermat
van The Dutch Dickensians:
Haarlem.
Geheel trouw aan hun 19e
eeuwse literaire voorbeeld,
hebben Dickensians een voor
liefde voor humor en het bijeen
zijn in clubverband. Wat dat
betreft spreekt het laatste pro
gramma-onderdeel van de An
nual Conference boekdelen:
een absurdistische speurtocht
op het landgoed Elswout. Se
cretaris van de Haarlem
Branch, de Bloemendaalse ju
rist Jan Kabel: „In de roman
Pickwick Papers stuit de heer
Pickwick als amateur-archeo
loog op een steen met vage in
scripties, die volgens hem af
komstig is uit de Romeinse pe
riode. Een boer vertelt dat hij
zelf de tekst Bill Stump's His
Mark in de steen heeft gehakt,
maar de eigenwijze Pickwick
gelooft hem niet. Een dergelij
ke steen begraven we op het
landgoed."
Oudere dames
De Dickensfanclub is een ge
mêleerd gezelschap, maar vol
gens Kabel zijn er twee duide
lijke hoofdstromingen te on
derscheiden binnen de sekte.
„Er is een gigantische verzame
ling wat oudere dames, die
vaak gekleed gaan als Little
Nel - een engelachtige figuur
uit de roman The Old Curiosity
Shop - die op 19-jarige leeftijd
overlijdt. Dat zijn mensen die
gevoelig zijn voor het melo
drama bij Dickens. Een andere
groep voelt zich meer aange
trokken tot de humoristische
kant van zijn oeuvre, de non
sense. Het gaat niet om de
grappen die hij vertelt, maar
om de komische manier waar
op hij mensen en dingen be
schrijft."
Voor de meeste programma
onderdelen geldt de kwalifica
tie Members Only, maar een
van de hoofdgerechten op het
Dickens-menu - de opvoering
van The Mystery of Edwin
Drood vandaag om 20.30 uur in
het Concertgebouw - is ook
Charles Dickens (1812-1870).
voor niet-ingewijden toeganke
lijk. Het stuk is gebaseerd op
de gelijknamige roman die on
voltooid bleef omdat Dickens
plotseling overleed in 1870.
Over de toedracht van zijn
dood lopen de meningen bin
nen de Dickens-kenners uit
een. Kabel: „Er is een stroming
die beweert dat hij in het har
nas is gestorven, achter zijn
schrijftafel. Volgens anderen
overleed hij toen hij bij zijn
maïtresse was, waarna hij met
een noodgang naar zijn huis is
gebracht om zijn reputatie niet
te schaden. Na zijn dood kwam
er een golf van onthullingen
van mediamieke mensen die
een boodschap hadden doorge
kregen van de dode meester en
wisten te vertellen hoe het on
voltooide verhaal afliep." Het
Leiden English Speaking
Theatre, een gezelschap met
een hoog percentage 'native-
speakers', brengt een toneelbe
werking van de roman met
twee verschillende aflopen.
Ook toegankelijk voor publiek
zijn de lezingen rond het thema
Dickens' Reception outside
England, die eveneens van
daag (10-17 uur) worden gehou
den in de gehoorzaal van Tey-
lers Museum. Zes hooggeleer
den, coryfeeën uit Engeland,
Duitsland, Frankrijk en Neder
land. spreken ieder een half uur
lang over de reacties op het
werk van Dickens in verschil
lende Europese landen. Kabel:
„Hoewel het zeer doorwrochte
lezingen zullen zijn, gaat het
niet om een hoog wetenschap
pelijk congres. Het zijn interes
sante, maar tegelijk vrolijke
voordrachten."
Op zondag 14 juni gaan de Dic
kensians ter kerke. In de Grote
of St. Bavo Kerk vindt een Di
vine Service plaats, waarbij de
preek van de voorganger van
de Anglicaanse gemeente in
Haarlem uiteraard de vereerde
schrijver tot onderwerp heeft.
Het koor van diezelfde gemeen
te luistert de dienst muzikaal
op onder leiding van organist
Anton Pauw.
Dat de Haarlem Branch inter
nationaal zeer hoog staat aan
geschreven zal tot uiting ko
men tijdens de Businessmee-
ting op zaterdag 13 juni. Kabel:
„Onze Nederlandse voorzitter
is onlangs voorgesteld als pre
sident van de international
Dickens Fellowship. Tijdens
de Businessmeeting wordt hij
officieel benoemd. Daar zijn we
zeer trots op."
Homme Siebenga
De Nederlandse popgroep Angela and the Rude,
geformeerd rond Angela Groothuizen en Ruud Mulder,
bracht onlangs haar tweede cd uit, Walking on Water. De
groep speelt op het ogenblik op verschillende plaatsen in
Nederland en is 28 juni te horen op het Haagse Parkpop.
Hoe precies de wisselwerking is
tussen Angela Groothuizen
en Ruud Mulder, alias Angela and
the Rude, kunnen ze zelf niet uit
leggen. Mulder: „We vullen elkaar
aan, Angela is veel extraverter dan
ik, qua alles. Ik ben vrij rustig."
Angela: „Als Ruud op een gegeven
moment naar links helt, zal ik net
naar rechts hellen en andersom.
Het is best moeilijk onder woorden
te brengen hoe die samenwerking
precies verloopt."
Een gesprek met het tweetal geeft
in elk geval enig inzicht. Angela
(32) voert het woord, 'The Rude'
(39) luistert vooral, instemmend
zwijgend. De muzikale samenwer
king begon vier jaar geleden, al
kennen ze elkaar veel langer. Mul
ders achtergrond is die van gitarist
bij Spargo, Angela Groothuizen
begon ooit als Dolly Dot. „Op het
eerste gehoor lijken dat heel an
dere smaken, maar het bleek al
snel dat wij het zelfde dachten over
muziek", zegt Mulder. „We hech
ten allebei aan songs, aan de ou
derwetse songstruc tuur met een
couplet, een refrein en een solo. En
met een tekst die ergens over
gaat."
Twee jaar na het debuutalbum
Young souls verscheen vorige
maand Walking on water, een ver
zameling van dertien 'songs die
stoelen op de Amerikaanse rock.
Melodieuze, goed in het gehoor lig
gende composities zonder veel
poespas, met een centrale rol voor
de gitaar en de vocalen.
Opvallend is Groothuizens terug
blik op haar Dolly Dots-periode,
'Back to the real world'. Ze heeft in
het nummer, dat is uitgebracht als
single, met opzet de sound van de
meidenband nagebootst. Het
nummer is daardoor niet represen
tatief voor Walking on water. Mul
der en Groothuizen zijn ook niet
enthousiast over de singlekeuze.
„Misschien lag die wel het meest
voor de hand, maar een beetje
meer guts van de platenmaat
schappij zou af en toe best handig
zijn", vindt Mulder.
Regenboog
Aan de tekst van 'Back to the real
world' heeft Angela niets toe te
voegen. „In elk interview komt het
onderwerp Dolly Dots terug. Ik
dacht: als ik nu eens in een liedje
kan verwoorden hoe het was, dan
ben ik daar misschien meteen van
af. Ik kan het verder moeilijk uit
leggen. De Dolly Dots is voor heel
Nederland een begrip, maar voor
ons bestond het eigenlijk niet.
Voor mij bestaan alleen die vrien
dinnen met wie ik zoveel heb mee
gemaakt. Verder staat alles in het
liedje: misschien waren we ver
dwaald tussen het begin van de re
genboog en de pot goud aan het
einde, misschien was het allemaal
bedoeld om vriendinnen te zijn en
was de rest overbodig. We zijn er in
elk geval goed uitgekomen."
Groothuizens teksten zijn op deze
cd zeer persoonlijk, veel meer dan
die van de andere tekstschrijvers
op Walking on water. „Dat heb ik
inderdaad geprobeerd. Ik vond dat
mijn teksten op de vorige cd veel te
algemeen waren. Het is begonnen
met 'Restless heart'. De eerste cd
was net uit, ik was dertig geworden
dat jaar, de zomer kwam en ik werd
wild. Ik ging opeens stappen, wat
ik nog nooit gedaan had. Heerlijk,
als ik van het ene afspraakje kwam
stond het volgende vriendje al
weer op het antwoordapparaat."
„Ik dacht: als je over jezelf wilt
schrijven, waar moet je het dan
over hebben? Het was zo'n zwoele
dag, de deur van mijn grachten
pandje stond open, ik lag zo tegen
dat hekje aan en keek naar een jog
ger die zich vreselijk in het zweet
aan het werken was. Toen dacht
ik: probeer die sfeer van Amster-
Om vijf uur 's nachts dook ze in Dublin in
haar bed, nog geen zes uur later zit ze in
Amsterdam klaar om uitvoerig kond te doen
van haar belevenissen sinds de avond van
haar leven ruim drie weken geleden. „Zo gaat
het bijna iedere dag", meldt Linda Martin, die
na zaterdag 9 mei door het leven stapt als de
overtuigende Ierse winnares van het 37e
Eurovisie Songfestival. „Ik dacht dat ik op
deze krankzinnige drukte was voorbereid,
maar nu ik er echt doorheen moet merk ik dat
ik slechts een fractie ervan heb kunnen
voorzien."
Klagen is beslist het laatste wat de
roodharige zangeres van het uitver
koren 'Why Me?' wil. Begrijpelijk, als men
bedenkt dat met haar triomf in het Zweed
se Malmö haai- allergrootste wens in ver
vulling is gegaan. Want Linda Martin
heeft de jaarlijkse jacht op een. verse Euro
pese instant-klassieker nu eenmaal hoog
zitten. Vooral nadat ze in .1984 in Luxem
burg al eens bijna de hoofdprijs greep met
'Terminal 3', dat ook al door Johnny Lo
gan voor haar werd geschreven.
Destijds mocht Linda Martin even aan in
ternationaal succes ruiken, nu denkt ze er
een flinke hap van te kunnen nemen, ge
tuige de uitstekende ontvangst van haar
troetellied in vele landen, waaronder Ne
derland. Tegelijkertijd maakt ze zich toch
ook zorgen, bekent ze zonder omhaal.
„Omdat ik maar geen tijd kan .vrijmaken
voor het album dat deze zomer moet ver
schijnen. Ik vlieg van hot naar her, maar
eigenlijk zou ik in de studio moeten zitten
om allereerst te werken aan de opvolger
van 'Why Me?' Is die er niet of wordt dat
geen klasseprodukt, dan krijg ik het net zo
moeilijk.als de meesten van mijn voorgan
gers. En ik heb natuurlijk nog maar elf
maanden de tijd, want volgend jaar mei is
er weer een nieuwe Eurovisie-troef die alle
aandacht opeist."
Na alle dolle vreugde ('Iedereen om me
heen was dronken, zelf kreeg ik pas om
half drie 's nachts mijn eerste glaasje
champagne') overheerst bij haar dus weel
de nuchterheid die past bij haar bijna
twintigjarige ervaring als beroepszange
res. Anderzijds durft ze juist op grond van
haar 'muzikale en mentale bagage' (waar
toe ook haar levenspartner Alan als band
lid behoort) wel enige verwachtingen te
koesteren ten aanzien van de voortzetting
van haar opmars. „Ik heb, denk ik, de rest
van de wereld best wel iets te bieden. Ik
heb een eigen band, waarmee ik jaren
door Ierland toer, en ik heb een uitgebreid
repertoire bestaande uit zowel eigen
songs als covers. Kortom, ik heb meer no
ten op mijn zang. Daarom wil ik ook zo
graag mijn vleugels uitslaan. Daarom is
het ook beter dat ik dit keer heb gewon
nen in plaats van acht jaar geleden."
In beide gevallen is Johnny Logan, zelf als
zanger winnaar in 1980 en 1987, haar leids-
en talisman geweest. Linda Martin zegt
stilletjes te hopen dat hij als 'dierbare
vriend' haar ook de komende maanden
nog wel zal bijstaan, maar vreest dat haai
beschermengel het te druk zal hebben
met het in goede banen leiden van zijn ei
gen carrière, die naast de twee festivalze
ges bar weinig hoogtepunten heeft ge
kend.
„Het zou natuurlijk mooi zijn als Johnny
me nog een paar fraaie nummers zou toe
schuiven. Het is echter niet reëel daarop
te rekenen, omdat hij zelf dringend be
hoefte heeft aan een nieuwe hit. Via Zwe
den is hij weer in beeld gekomen. Op dit
moment is hij de man van die unieke 'Eu
rovisie-hattrick', dus wil hij scoren."
Johnny Logan kondigde meteen na zijn
jongste machtsgreep aan dat hij het Euro
visie-circus voortaan zou mijden. Linda
Martin is intussen eenzelfde mening toe
gedaan. „De stress alleen al is me te erg.
Wekenlang is je hele leven afgestemd op
die paar allesbepalende minuten. Dat doe
je één keer, misschien tweemaal als je zo
fanatiek bent als ik. maar als je dan je doel
hebt bereikt echt niet meer, neem dab
maar gerust van mij aan. Daarnaast zou
een come-back van mij al snel worden uit
gelegd als een poging om Johnny te even
aren. En van dat soort competitie-verha
len moet ik helemaal niets hebben."
Ze wil overigens niet uitsluiten dat ze de
38-ste editie in haar vaderland (waar
schijnlijk Dublin) als gastvrouw zal op
luisteren. „Als ik daarvoor word ge
vraagd, dan zal ik maar wat graag mee
werken. Ik kan me evenwel voorstellen
dat de voorkeur uitgaat naar anderen die
veel beter thuis zijn in andere talen dan ik
ben."
Over de aangekondigde plannen tot wijzi
ging van de aloude Eurovisie-formule
heeft Linda Martin in feite geen goed
woord over. Temeer daar ze de traditio
nele opzet nog lang niet versleten acht, zie
wat haar betreft de alom gestegen kijkcij
fers. „Eén uitzending waarin alles ge
beurt. de finale-gedachte die daar van uit
gaat, daar kan toch niets tegen op? Alles
wat je daar aan verandert zal afbreuk
doen aan de uitstraling van het festival."
„Ik begrijp best dat er nieuwe landen zijn
die dolgraag willen meedoen, die moge
lijkheid moet hen ook worden geboden.
Maar niet door middel van een opsplitsing
in halve finales of door andere selectieron
den. Nee. laat dan het lot bepalend zijn.
Gooi alle belangstellende landen in een
pot en trek daar dan zo'n 20 deelnemers
uit. Volgens mij is dat ook de enige manier
om frustraties te voorkomen. Maar goed,
mijn probleem is het niet. Ik ben alleen
maar blij dat ik in elk geval nog op de oude
vertrouwde wijze heb mogen winnen,"
Louis Du Moulin
Songfestival-winnares Linda Martin: Een blijvertje!
