Signalen Indonesië slecht gelezen RAF ziet na 20 jaar geweld in dat strijd hopeloos is Wedstrijdkameel: een ster in de Arabische wereld K "s Opvolgers Kinnock: vlees noch vis opinie en achtergrond donderdag ie april 1992 Nederlandse ontwikkelingswerkers bitter over einde projecten nederlandse ff' e künst-en! antiekbeurs; breda; van onze verslaggever Maurice Wilbrink Joep Bijlmer, ontwikkelings werker in Bogor: „Pronk ra cet in Indonesië de hele dag door de dessa's en komt dan bij project zoveel aan: stapt zwe tend, bloes open, op zijn spekzo- len binnen en gaat dan wijd beens op barse toon allerlei zeer directe, kritische vragen stel len. Heeft overal wat op aan te merken. En voordat de speciaal voor de gelegenheid opgedofde Indonesische betrokkenen van de schrik zijn bekomen, is Pronk alweer vertrokken." Jan Lobeek, hoofd van het DHV -consultacy bureau te Jakarta: „Onder meer door het gedrag van Pronk en zijn overmatige bemoeizucht met betrekking tot de kleinste dingen in Indonesië, is Nederland zijn positie hier kwijt. We staan aan de kant, dat hebben we dus bereikt." Yvette van Dok, ontwikkelings werker op West-Java: „Pronk is op een botte manier met Indone sische gevoelens omgegaan. Van vele kanten horen we dat zijn ge drag hier al langer tot irritaties heeft geleid. Kan Pronk nu ge woon blijven zitten? Dat zou ik toch betreuren." Nederlanders die in Indonesië ontwikkelingswerk bedrijven, zijn bifter gestemd over de wijze waarop minister Jan Pronk zich tegenover de oud-kolonie heeft opgesteld;.. De bewindsman wordt afgeschilderd als arrogant en bemoeizuchtig. „Je zal die man bij je thuis op bezoek krij gen, gaat 'ie je meteen vertellen waar je meubels moeten staan." En lomp: „Hij toont geen enkele affiniteit met de Indonesische cultuur, waarin beleefdheid en voorkomendheid zeer hoog staan aangeschreven." Lobeek van DHV, een commer cieel ingenieursbureau dat aller lei ontwikkelingsprojecten in In donesië coördineert, vindt dat de Nederlandse diplomatie heeft gefaald: „Men heeft de signalen die Indonesië de afgelopen :maanden heeft afgegeven, bui tengewoon slecht gelezen. Of er te weinig belangstelling voor ge had.. En op het moment dat Azië sterke signalen afgeeft, dan ben je al veel te laat." Toen de Indonesische minister Radius Prawiro drie weken gele den in barse, zeer ondiploma tieke bewoordingen liet weten dat Nederlandse ontwikkelings centen niet langer welkom wa ren, had Den Haag allang ge komen voor kredieten waarvan bijvoorbeeld een gezamenlijke kraan kan worden betaald. Nu nog wassen de meeste straat verkopers hun borden in smerig water. Zo gebruiken de bewo ners van de kampong Pulo Geu- lis ('Mooi Eiland') in Bogor de ri vier om er hun behoefte in te doen, en worden de borden erin gewassen waarop later karedok (rauwe groenteschotel) en bakso (miesoep met balletjes) worden geserveerd, „Als deze bedrijfjes minder gevaar voor de volksge zondheid opleveren, dan geef je overheden niet langer het argu ment om de straathandel te ver bieden." Nu de plaatselijke ambtenarij warm begint te lopen voor het programma en er lokale kaders zijn getraind om steeds meer straatverkopers erbij te betrek ken, moet de Nederlandse stal zich terugtrekken en wordt de geldkraan waarmee ook een aantal Indonesische stafleden wordt betaald, per 25 april dicht gedraaid. Bijlmer is bang dat dat de genadeklap voor het hele project kan zijn. „Als de finan ciering stopt, dan zullen de Indo nesiërs naar een andere baan zoeken. Je netwerk met de ge meenteambtenaren raak je kwijt en het vertrouwen van de straathandelaren wordt ge schonden." Bijlmer is niet optimistisch over de kansen dat het programma, waar inmiddels vier jaar aan is gewerkt, door kan draaien, „Zo op het oog is er geen schade als je het stop zet. Er is geen sprake van grote kapitaalvernietiging. Donoren zullen eerder kiezen voor het afmaken van dure con structiewerkzaamheden die nu niet langer met Nederlands geld worden gefinancierd." Bijlmer zet nu, in de weken die hem nog resten voor hij terug moet naar Nederland, alles op alles om een 'waakvlam-pro gramma' te realiseren, zodat niet alles verloren gaat. Hij heeft daarbij zijn hoop gevestigd op donoren die in ieder geval de sa larissen van de Indonesische staf willen doorbetalen. En dan zal hij op het vliegtuig stappen met de gedachte in het achterhoofd, dat dit allemaal ei genlijk niet nodig was geweest. „Ik geneer me. Hoe moet ik de mensen hier nou uitleggen dat we plotseling ermee ophouden, omdat men ergens ver weg in het buitenland onhandig is omge sprongen met een diplomatiek probleem?" waarschuwd moeten zijn. Begin dit jaar werd de nieuwe Neder landse ambassadeur in Jakarta, mr. J.H.R.D. van Rooijen, ver baal onder handen genomen door de Indonesische president Suharto, toen de diplomaat zijn geloofsbrieven kwam aanbie den. Tekenen Suharto maakte duidelijk dat hij de voortdurende kritiek van Nederland op zijn land zat was. Eind '91 had de Indonesische lei der ook al gesuggereerd dat het stopzetten van Nederlandse ont wikkelingsprojecten tot de mo gelijkheden zou behoren. Lobeek begreep al enkele maan den geleden dat er iets broeide onder de Indonesische bestuur lijke elite. In het cocktail-circuiti werden Nederlanders door Indo nesiërs plots gemeden. Lobeek: ..Ook op partijtjes van de Neder landse ambassade verschenen de Indonesiërs niet meer, Dat waren hele duidelijke' tekenen dat het de verkeerde kant op ging." In Nederlandse kringen te Ja karta circuleert nu een hardnek kig gerucht dat Indonesië zich al min of meer verzekerd had van een extra financiële inspanning door Japan, alvorens Nederland werd duidelijk gemaakt dat het zijn miljoenen kon houden. Ja pan geeft een veelvoud aan ont wikkelingshulp in vergelijking tot Nederland, en het was Japan volgens ingewijden al jaren een doorn in het oog dat ons land als kleine donor een sleutelpositie kon innemen bij het coördineren van ontwikkelingshulp via de Minister Jan Pronk. Handel in straatvoedsel van groot belang voor Indonesische economie. foto Maurice Wilbrink/GPD noren als Japan zijn in deze be nadering nauwelijks geïnteres seerd. Japan levert 'hardware': bruggen, wegen, fabrieken - mil joenenprojecten meestal, die in houd geven aan het Japanse idee dat ontwikkelingshulp vooral in economische termen moet geschieden. Straatverkopers Zo'n 'typisch Hollands' project wordt uitgevoerd in de stad Bo gor op West-Java. Joep Bijlmer, ontwikkelingssocioloog, is daar betrokken bij een langjarig pro gramma dat er op is gericht de positie te versterken van straat- voedselverkopers. Bij het pro ject zijn het Technologisch Insti tuut Bandung, de Amsterdamse Vrije Universiteit en TNO Zeist betrokken. Bijlmer: „Uit ons onderzoek is gebleken dat een achtste van de beroepsbevolking in de steden voedsel op straat verkoopt. Deze sector van de economie heeft een zeer belangrijke functie, vooral voor de miljoenen armen in dit land. De produkten zijn spotgoedkoop en dus voor ieder een bereikbaar." De Indonesische overheden za gen tot voor enkele jaren het be lang niet in van de straatvoed- selhandel. Dit circuit is geheel informeel, het komt niet in de of ficiële statistieken voor en poli tici vonden de straathandel ook niet passen in de moderne ont wikkeling <jie Indonesië als op komende industriële natie in hun ogen zou moeten onder gaan. „We hebben de overheid ervan kunnen overtuigen dat deze sec tor van levensbelang is. Ze biedt een grote variatie - in de stad Bo gor hebben we geteld dat er on geveer 200 produkten als straat voedsel worden aangeboden, en het verlevendigt de cultuur in de kampongs, de woonwijkjes. Het biedt bovendien werk aan een deel van de 2,5 miljoen mensen die zich in Indonesië jaarlijks op de arbeidsmarkt melden." Hygiëne Om de status van deze kleine on dernemertjes wat te verhogen en ze de kans te geven een sterkere sociaal-economische positie op te bouwen, is in Bogor een pro gramma ontwikkeld, dat uitein delijk als model moet dienen voor alle stedelijke gebieden in Indonesië. Met enkele simpele en goedkope technische ingre pen is de bacteriologische kwali teit van bepaalde gerechten ver beterd. Bovendien wordt straat verkopers geleerd samen te werken, zodat ze in aanmerking IGGI, een internationale groep van donoren. Met het wegvallen van Ne derland uit het centrum van de ontwikkelingshulp, verdwijnt ook een deel van de „smaakma kende projecten" zoals Lobeek van DHV die omschrijft. Projec ten die aansluiten bij locale be hoeften, met de nadruk op ar moedebestrijding, projecten waarmee vaak relatief weinig kapitaal gemoeid is. Grote do- foto ANP door Christine Hauser (IPS) Meer dan 15.000 kamelen doen deze week in Dubai mee aan de allergrootste ka meelraces die ooit zijn gehou den. Kameelraces zijn in de schatrijke olie-exporterende landen van het Arabisch Schie reiland en de Golfstaten opge klommen tot de grootste spor- tattractie. Kosten noch moeite worden gespaard. De beste ren- kamelen worden bijvoorbeeld volgens de reageerbuismethode gefokt in speciaal voor dat doel opgezette klinieken. „Het is het grootste race-festijn in zijn soort ter wereld," ver klaarde sjeik Mohammed Bin Butti al Hamad deze week in Du bai. „Bedoeld om ons culturele erfgoed te bewaren, om mensen aan te moedigen deze sport te ondersteunen en om aandacht te besteden aan kamelen". De moderne technologie en fi nanciële voorspoed hebben de rol van de kameel als lastdier aanzienlijk uitgehold. Indertijd fungeerden kamelen niet alleen als transportmiddel, maar wa ren ze ook een bron van voedsel. Maar na de 'olieboom' van de ja ren '70 werd de kameel, 'het schip van de woestijn', vervan gen door jeeps en andere krach tige voertuigen. Maai' intussen zijn kameelraces steeds belangrijker geworden. In de Golfstaten zelfs een miljoe nen-industrie. Talloze sjeiks en andere vertegenwoordigers van de royalty arriveren deze week in him privé-vliegtuigjes in Du bai om te kijken of hun kamelen de hoofdprijs in de wacht weten te slepen. Het prijzengeld be loopt meer dan 1,5 miljoen dollar en daarnaast zijn er 120 auto's en jeeps te winnen. Fokken De Verenigde Arabische Emira ten (VEA) zijn het verst met het wetenschappelijk onderzoek naar het fokken en het trainen van kamelen. De emiraten tellen 50.000 kamelen, slechts een frac tie van het totale wereld-kame- lenbestand van 14 miljoen. In februari werd in Dubai, een van de emiraten, het eerste in ternationale kamelensympo- sium gehouden, dat bezocht werd door meer dan 150 veeart sen en kamelentrainers uit meer dan 31 landen. Tijdens het sym posium werd aandacht besteed aan kwesties variërend van de psychologie van de kameel tot aan het sexuele gedrag van het dier. „Onze belangstelling voor ka melen illustreert onze dank baarheid voor de rol die dit dier speelde in de dienstverlening aan onze voorouders." zegt Ah med Khalaf Al Mazroui, vice- voorzitter van de raad van Abu Dhabi. De groeiende belangstelling voor de kameelwedstrijden heeft de prijzen opgedreven. Vol gens een regeringsfunctionaris van de VAE werd vorig jaar in een geval voor een race-kameel 1,63 miljoen dollar (ruim 3 mil joen gulden) neergeteld. De president van de VAE, sjeik Zayed Bin Sultan Al Nahyan, bezit vierduizend kamelen die samen miljoenen waard zijn. De Maktoums, de familie die over Dubai regeert, houden meer dan 10.000 kamelen waaronder spe ciale 'race-kamelen'. Saudi-Aar- bie heeft met 1,5 miljoen kame len het grootste aantal kamelen in de Golfregio. Enkele stam men in Oman, waar 'wedstrijd kamelen' gemiddeld voor een half miljoen dollar worden ver kocht, worden bruidsschatten nog steeds in aantallen kamelen berekend. Bedoeïnen Maar in sommige delen van de Golfregio hebben kamelen hun traditionele rol behouden. „In bedoeinen-gemeenschappen worden kamelen nog steeds ge bruikt als transportmiddel en voor hun vlees, haren en melk. Ze leveren 7 procent van al het rode vlees dat in de Arabische wereld wordt gegeten," zegt pro fessor H.O. Bagadi van de Uni versiteit van Khartoum (Su dan). Als het gaat om wedstrijden hebben de VAE de grootste ra- cing-industrie. De Emiraten hebben een miljoenen 'reageer- buisfokprogramma' voor het voortbrengen van speciale 'wed strijd-kamelen'. Ook zijn er ka- melenklinieken met hoogstaan de technologische apparatuur die tevens over kamelenzwem- baden beschikken. Dit jaar wordt een nieuwe wed- strijdbaan voor kamelen ge opend in het emiraat Sharjah dat 3,8 miljoen dollar (7 miljoen gulden) gaat kosten. Maar hoe wel de populariteit van de ka meel als wedstrijddier stijgende is, verliest hun traditionele taak als lastdier aan betekenis. Om dat de 'ren-kamelen' te kostbaar zijn om zelf door de zandduinen te lopen, worden deze ranke ka melen vervoerd in wagens. Waar ooit kamelen werden gebruikt oni mensen te vervoeren, wor den ze zelf door wagens ver voerd. van onze correspondent in Berlijn Hans Hoogendijk Drie maanden na het „Kin kel-initiatief', zo ge noemd naar de Duitse minis ter van justitie, om RAF-ge- vangenen vrij te laten die al jaren vast zitten, heeft de har de kern van de terroristische organisatie een wapenstil stand afgekondigd. Nu is de staat weer aan zet. Van de vraag of Duitsland be reid is tot verzoening en dia loog zal het afhangen of de wa penstilstand een blijvend ka rakter krijgt. De RAF laat daarover geen misverstand bestaan in de brief die eerder deze week bij het Franse pers bureau AFP is bezorgd. Er wordt gewaarschuwd dat als repressieve krachten geen dia loog willen, de wapenstilstand voorbij is. „Ook al is het niet in ons belang: oorlog kan alleen met oorlog beantwoord wor den. Rote Armee Fraktion 10.04.92". De liberale minister van justi tie Klaus Kinkel reageerde voorzichtig optimistisch op de brief. „De staat is tot verzoe ning bereid", zei hij. De Beier se minister van financiën en CSU-voorzitter Theo Waigel schoot daarentegen gelijk met grof geschut: „Tussen een ter roristische organisatie en de staat kan geen vrede be staan". Escalatie Het is voor Duitsland te hopen dat de meer gematigde krach ten de overhand krijgen, want het feit dat de Rote Armee Fraktion na meer dan 20 jaar bloedig geweld bereid is de wa pens te laten zwijgen, moet worden benut. „Wij hebben eenzijdig besloten de escalatie te beëindigen", schrijven de samenstellers. En dan volgt de beslissende zin, die niet alleen binnen de gefrustreerde veilig heidskringen voor opluchting zorgde: „Dat betekent dat wij aanvallen op leidende verte genwoordigers van staat en economie voor het nu noodza kelijke proces beëindigen". Dit „noodzakelijke proces" is gebaseerd op een kritische ta xatie van de eigen militante geschiedenis. Centraal in de argumentatie staat de laatste hongerstaking van RAF-ge- vangenen in het voorjaar van 1989. „Wij werden er toen mee geconfronteerd dat wij door de koers die we tot 1989 hebben Ravage na de bomaanslag van de RAFin juli 1990 op de Autobahn Keulen-Bonn tegen de staatsse cretaris van binnenlandse zaken Hans Neusel. foto ANP gevoerd politiek niet sterker, maar zwakker zijn geworden". De kardinale fout is geweest „dat wij veel te weinig toegang hebben gezocht tot de ande ren die zijn opgestaan om een dialoog te beginnen". „Gezien onze eigen ervaringen en na discussies met kamera den staat voor ons nu vast dat de guerrilla in dat proces van opbouw niet in het middel punt kan staan", zo heet het nu. Hongerstaking In het voorjaar 1989 hadden de RAF-gevangenen geprobeerd door hun tiende hongersta king het bijeenbrengen van grotere groepen af te dwingen. Voor het eerst erkenden ze dat er in de maatschappij verschil lende stromingen waren die het probleem-RAF met poli tieke middelen wilden oplos sen en dit keer werd de honger staking ook niet met aansla gen begeleid door de harde kern van de RAF. Na de hongerstaking was het ook mogelijk dat binnen het veiligheidsapparaat opvattin gen konden worden gehoord om gedeeltelijk aan de verlan gens van de gevangenen tege moet te komen. Zij stelden niet alleen een ideologisch ver val van de RAF vast, maar melden ook dat als de gevan gen zouden worden samenge bracht de actieve RAF-leden hun belangrijkste argument, dat van de de „isolatiefolter", kwijt waren. „Zonder gevangenen is er ook geen RAF meer", argumen teerden zij. Intellectuelen zo als de schrijvers Walser en En- zensberger, de Groene parle mentariër Antje Vollmer en de broers en zusters van de door de RAF vermoorde diplomaat Gerold von Braunmuhl zetten zich in om een gespreksbasis te scheppen. De moord in 1991 op de Treu- hand-president Rohwedder zorgde voor een aanzienlijke vertraging, maar de daarna gevormde Coördinatiegroep Terrorisme Bestrijding pakte de draad weer op. Onder lei ding van Kinkel, die als staats secretaris zonder tastbaar re sultaat met de hongerstakers had onderhandeld, ontwikkel de deze groep een gefaseerd vrijlatingsprogramma voor RAF-gevangenen. In hun brief wijzen de RAF- terroristen er expliciet naar. „Voor het eerst is door de staat publiek gemaakt dat er frac ties in het apparaat zijn die be grepen hebben dat zij verzet en maatschappelijke tegen spraak niet met militaire mid delen onder controle kunnen krijgen". Tevreden zijn de RAF-terroristen uiteraard niet met de resultaten, maar ze zien er toch voldoende aan leiding in om de wapens (voor lopig) te laten zwijgen. Nog is de RAF niet verslagen, maar bijna 25 jaar na de op richting van de groep door Ul- rike Meinhof en Andreas Baader, trekt de groep conse quenties uit de ondergang van het 'eerste front'. Zonder het Rode Leger in Moskou, Pots dam of Dresden, bleef voor het moorddadige RAF-comman- do van maximaal 20 man niet veel over dan een wapenstil stand. Tijdens de Vietnam-oorlog had de beweging zich voorge nomen Duitsland, als een van de belangrijkste stadhouders van het „Amerikaanse impe rialisme" te destabiliseren. De kans dat dit door middel van individuele terreur zou luk ken, was vanaf het begin vrij wel nihil. Maar de ondergrond se strijders weigerden dat net zo min in te zien als de politiek. De Bondsrepubliek verkeerde jarenlang door de aanslagen van een handvol desperado's bijna in staat van oorlog. Niet alleen door de RAF, maar ook door de (over)reactie van de staat beleefde de Bondsrepu bliek de zwaarste crisis in haar prille geschiedenis. De wapenstilstandsverklaring van deze week biedt de kans dit hoofdstuk in de Duitse na oorlogse geschiedenis einde lijk af te sluiten. John Smith ...geen echte vijanden... Bryan Gould ...rechts noch links... Advertentie Centrale tentoonstelling "VAN GOEDEN HUIZE" 11 APRIL T/M 20 APRIL 1992 Openingstilden Dagelijks 14-22 uur, Zaterdag. Zondag, Goede Vriidag, Paaszaterdag en beidé Paasdagen 11 -18 uur. Het Turfschip, Chasséveld, Breda, Tel.. 076 - 222888 van onze correspondent in Londen Cees van Zweeden Nu Neil Kinnock de vergetel heid in stapt, staat de Brit se Labour Party voor de taak een nieuwe leider te kiezen. Twee zwaargewichten hebben de handschoen opgenomen, maar welke stromingen verte genwoordigen zij eigenlijk? „De politieke vaardigheden van John Smith zijn zodanig dat hij geen echte vijanden heeft", zei Labour-politicus Ken Livings tone ooit. En inderdaad: Smith is de lieveling van de rechter vleugel. die van de rijken wil ste len om de armen te helpen. Hij is links noch rechts. Bryan Gould daarentegen is rechts noch links. Hij is de lieve ling van de linkervleugel, die vond dat Smith iets te veel van de rijken wilde stelen. „Smiths belastingplannen", zo verklaar de Gould, „hielden geen reke ning met de gevoeligheden van de kiezers in het (rijke) zuiden". Beide mannen zijn bankmana- gers van het type-John Major. Bryan Gould is een Nieuwzee- lander die naar Engeland kwam om in Oxford te studeren en be sloot op het Noordzee-eiland te blijven. Smith leerde voor advo caat en is als volbloed-Schot ei genlijk ook een buitenlander. Beiden zijn gewapend met de charmante glimlach die tegen woordig onontbeerlijk is in de politiek. De verschillen tussen Smith en Gould zijn niet in de traditionele links-rechts termen weer te ge ven, al was het alleen maar om dat de verschillen miniem zijn. Gould opende zijn campagne met een pleidooi voor een deva luatie van het pond, een stand punt dat niet door Smith wordt gedeeld. Maar beiden zijn over tuigd voorstander van het Euro pees Monetair Stelsel, dat het pond aan de D-mark klinkt. Gould wil de Labour Party los maken uit de dodelijke omhel zing van de vakbonden, die nog steeds hun stempel drukken op het beleid van Labour. Smith heeft zich over deze netelige kwestie nog niet uitgelaten, maar dit is wellicht omdat zijn kandidatuur door die vakbon den wordt gesteund. Erfenis De moeilijkheid waai' beide poli tici mee worstelen, is dat Neil Kinnock hen eigenlijk een per fecte erfenis nalaat. De geest van Trotski is terug in de fles en de partij is aanvaardbaar gewor den voor de middengroepen die de verkiezingen beslissen. Waarom die middengroepen vo rige week toch voor John Major kozen, is een vraag waarop het .SL3 0 T antwoord nog niet gegeven Het was duidelijk dat brede gen van de bevolking den waren over de ven, die met een reeks van nomische blunders het land een nodeloos diepe recessie den gedompeld.. Zelf gaf Kinnock maandag schuld aan dg rioolpers. politici altijd in een reflex boodschapper de schuld te geven van het slechte was de verklaring van niet helemaal onzinnig. I iax rechtse boulevardbladen warfn. ook iets meer dan boodscha pers van het nieuws geweest. Toch stond Kinnock alleen zijn oordeel. Chris Patten, vot zitter van de Conservatieve Pa tij, zei bijvoorbeeld: „De Si ontdekte de waarheid over Labour Partij en bracht die zo: der angst voor het voetlicht. Mi kranten zoals de Sun konden e\> Britse kiezers de juiste keu 0p] maken". De 'waarheid over de Laboifaif Party' werd de dag voor de ve kiezingen weergegeven midde een serie vraaggesprekjes m Hitler, Mao en Stalin waarin d zen verklaarden voor Labour zullen stemmen. En op de d: zelf werd het hoofd van de L bourleider afgebeeld gloeilamp, waarnaast de tek< stond: „Als Kinnock vandal rai wint, wil dan de laatste die h Uis land verlaat het licht uitdoen' De rioolcampagne sorteerde iiUt derdaad effect. Onderzoek wei aa uit dat velen van de Sun-leze em die eigenlijk op Kinnock wild* ra; stemmen, de allerlaatste dageat hun standpunt herzagen, marginale kiesdistricten zoa=-... Basildon, waar de helft van hl electoraat de Sun leest, gaf d|^> de doorslag. Kameleon Het grootste voordeel Gould en Smith is misschié eenvoudig dat zij niet Kinnot zijn. Neil Kinnock was erin g slaagd Labour weg te slepen v£ de afgrond, waarop de partij 1983 balanceerde. Hij transff meerde de partij, maar voori hij veranderde ook zichzelf. 0( een tegenstander van kerm» pens en van de Europese G meenschap, nam hij de klei aan van het politieke middi Daarmee was hij een gemak! lijke schietschijf voor de Consfint vatieven en hun boulevardblfj"1 den. Neil Kinnock, zo riepen in koor, was een kameleon d zijn principes verkwanselde o in Downing Street te mogen w nen. ;ct Van die kritiek zullen Smith f Gould tenminste gevrijwaai blijven - zij waren nooit van d bevlogen socialisten.

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 1992 | | pagina 4