Er viel helemaal niets te besluiten Speurtocht naar stadsrechten PZC Het is een apar vak, dat welziji streek Archiefmedewerker B. R. de Melker dook in historie Aardenburg De teloorgang van een Axelse scholengemeenschap WOENSDAG 18 DECEMBER 1991 Piet van Westrienen: van onze medewerkster Sary Pieters AARDENBURG - „Het is een apart vak, dat welzijn", verzucht Piet van Westrie nen, tot vorige week voor zitter van de Stichting Wel zijn voor Ouderen (SWO) in West Zeeuwsch-Vlaande- ren. De volgens hem on werkbare situatie met de Oostburgse ambtenaren legde de grondslag voor zijn beslissing om op te stappen. Vier jaar geleden, ook in de cember, werd hij gevraagd voorzitter te worden van de stichting. ,,In maart 1987 ging ik in de vut en besloot een jaar rust te nemen. Maar dat kwam er niet helemaal van." Hij werd gevraagd zitting te nemen in het dagelijks bestuur van het bejaardentehuis Ru- schevliet in Schoondijke. Niet, zoals hij zelf zegt, van wege zijn ervaring in het ou derenwerk. „Daar had ik geen ervaring mee. Ik speel maandelijks op het orgel in het bejaardentehuis Coens- dike in Aardenburg en leid wel eens een dienst." Hij werd gevraagd vanwege zijn bestuurlijke kwaliteiten. Twee maanden lang volgde hij de vergaderingen van Ru- schevliet. Nog voordat hij toetrad tot het dagelijks be stuur, trok de SWO bij hem aan de bel. Maaltijden „Mevrouw Niermans (tot vo rige week vice-voorzitter van de SWO) en Lieve Maenhout (functionaris van de stich ting) deden een beroep op me. Ik dacht dat die twee functies wel te combineren waren. De praktijk leerde anders." Door de problema tiek rond de warme maaltij den moest de nu 65-jarige Van Westrienen een keuze maken. Het voorstel was toen om alle warme maaltij den vanuit Ruschevliet. te la ten verzorgen en taxi's in te huren om de maaltijden te vervoeren naar de diverse plaatsen. „Ik voelde daar zelf ook wel voor. Maar van uit de SWO kwam daarop veel kritiek. Ik dacht toen ei genlijk zelf als een ambte naar", concludeert de Aar denburger. Lieve Maenhout overtuigde hem dat haar idee het beste was. „En, ik moet zeggen, dat is ook zo." Hij koos uit eindelijk voor de SWO. Om dat de stichting zich met meer facetten van het oude renwerk bezig houdt. Het en thousiasme van Maenhout en Niermans was ook debet aan zijn beslissing. „Ik heb daar diep respect voor." Omdat hij geen ervaring had met het ouderenwerk, moest hij vele stapels papier doornemen. Weken was hij bezig met het lezen van alle notulen. „En Lieve Maen hout heeft hier heel wat geze ten om mij van alles op de hoogte te brengen." Hem werd ook te verstaan gege ven dat hij soepel moest op treden tegenover ambtena ren. „Maar ik kreeg al tege lijk te maken met dat 'stom me' vaste budget." Aanvaring Een paai- maanden na zijn aantreden, op 1 maart 1988, kwam hij in aanvaring met wethouder J. de Vries. Het welzijnsplan was de oorzaak. „De SWO was van mening dat hun op- en aanmerkin gen niet terug te vinden wa ren in dat plan. Het was het begin van vele aanvaringen met de bestuurders van de gemeente Oostburg en later met het dagelijk bestuur van het samenwerkingsverband welzijnsbeleid West Zeeuwsch-Vlaanderen, het geen gepaard ging met veel correspondentie. Er komen veel nota's, vragen, opdrach ten, die nodeloos veel tijd vergen van de functionaris sen, maar ook van de ambte naren", aldus Van Westrie nen. De sfeer tussen de stichting en de gemeente was voor komst van Van Westrien al verre van goed. Eerder hief de scheidende voorzit! van de SWO, J. Boekhoi een waarschuwend vinger op. Boekhout had toen vi moeite met de welzij nspla ning die in vele nota's bij bestuurders werd gedum] De door ambtenaren in alli lei rapporten opgestel richtlijnen zijn veel te dwi gend, aldus Boekhout rul zeven jaar geleden. Verhuizing Ook zijn opvolger J. Bli verweet de gemeente dat de dienst wenste uit te n ken. De stichting is au noom en neemt zelf bes! singen, sprak hij in 1984. H was in de tijd van Bliek d de verhuizing van de sti< ting van Breskens na Oostburg speelde. Zone dat er overeenstemmi was, las de SWO in de stref gids dat ze zou verhuizi Twee jaar later, met Maenhout aan het bewii kreeg de stichting geen t< stemming om een socii kaart van West Zeeuwse Vlaanderen te maken. Mae hout constateerde toen o dat 'ambtenaren meer vloed op de gemeentera hebben dan wenselijk is'. Het opstellen van een soc le kaart ging niet door oi dat de gemeente Oostbu toen zelf van plan was o een ouderennota te schi ven. De nota is tot nu toe u gebleven, maar zit in planning. De aanzet voor nota zal in januari word gegeven. Over een jaar zal nota aan de gemeentera worden voorgelegd. De sfeer is er, volgens Vi Westrienen, de laatste jar niet op verbeterd. Het stee maar wisselen van de Ooi burgse wethouders (in di jaar tijd De Vries, De Blok nu Cuelenaere) is er, volge hem, mede oorzaak van d de ambtenaren meer dan i wethouders besturen. V Westrienen, die gemidde twee dagen per week in toi was voor de stichting, ergi de zich verder aan belooi besprekingsverslagen c niet kwamen. Bovendi worden de besproken zaki niet afgewerkt, waardoor de volgende bespreking vr wel alles weer herhaald mo worden. Het was vorige wei woensdag niet de eerste ke dat hij het 'even niet me zag zitten'. Ertussenuit Zo'n anderhalfjaar gelede ging hij, na een besprekii met het Oostburgse colle? er een week tussenuit. wilde een week lang niets h ren over de stichting. Om t bezinning te komen", gei van Westrienen aan. „Ik bi niet iemand die weg loop! Een vertrouwelijke co cept-brief van het dagelij bestuur van het samenwf kingsverband waarin h vertrouwen in hem werd o gezegd, deed voor hem i deur dicht. Hij besloot ze eJ slag voor te zijn en de eer aa zichzelf te houden. Het dagelijks bestuur va het samenwerkingsverban welzijnsbeleid heeft onland via een brief, de verhoudin tussen de gemeenten en d SWO uit de doeken gedaa aan de leden van het aid meen bestuur van de SW Daarin wordt meegeded dat de verantwoordelijkhel van de lokale overheid va der gaat dan het voorwaïj den scheppend bezig zijn. D SWO wil dat de gemeend alleen voorwaarden schej pen en dat zij zelf de coörfj nerende taak zo zelfstand) mogelijk kan uitvoeren. Hl algemeen bestuur van SWO betreurde het opsta] pen van de voorzitter. Allé hadden de afgelopen jart de spanning wel gevoeld tii sen de SWO en de gemee ten. En daar worden de a deren de dupe van, concli deerde de eveneens vertrd kende vice-voorzitter 1 Niermans. i* nu nog door het ministerie be taald. maar dat wordt afge bouwd: over vier jaar moeten die uren door de scholen zelf worden opgehoest. „Wij hebben er nogal wat, met de vele praktijk-vak ken staan veel mensen maar een paar uur voor de klas", aldus Van Asperen. „Op de lts zou je nog kunnen zeggen: 'we gooien de richting schilderen eruit'. Maar op de mavo zou je een uit geklede school krijgen. Geen Duits of Frans bijvoorbeeld, dat zijn onwerkbare situaties". Wat, zo rest de vraag, gaat er nu verloren met het verdwijnen van De Weistede? Van Drongelen: „De begeleiding van de leerlin gen is op onze school zeer goed. We zijn een kleine school, op een grote school kunnen ze gewoon die aandacht niet zo geven. De afgelopen twee jaar hadden we honderd procent geslaagden." Met De Weistede verdwijnt ook de enige protestants-christelijke middelbare school in midden- en oost Zeeuwsch-Vlaanderen. Van Drongelen is de afgelopen tijd druk doende geweest met het vinden van toepasselijke gebe den en meditaties. „We begin nen en sluiten de dag met gebed. Vooral in deze moeilijke tijden heb ik geprobeerd iets te vinden dat steun geeft." Signatuur Dat de school meer kans op overleven had gehad als ze was afgestapt van de christelijke sig natuur, zoals de Axelse onder wijswethouder J.M. van Schaik onlangs beweerde, gaat er bij Van Drongelen niet in: „Dan wa ren we nog eerder ter ziele ge weest. Veel mensen uit de regio kozen toch nog bewust voor on ze school vanwege die signatuur. Aan de andere kant hebben we ons de afgelopen jaren aange past aan de maatschappij: we hadden ook katholieke kinderen of kinderen die nog nooit iets van geloof hebben meegekre gen. In vier jaar geef je ze toch een geestelijke ondergrond mee die voortvloeit in het dagelijks gedrag." En Axel? „Er verdwijnt vast en zeker kader", verwacht Van Drongelen. „Leraren behoren al tijd tot de actieven in de maat schappij, in kerkeraden en ver enigingen. En mensen zullen gaan verhuizen naar elders als hun kinderen naar de middelba re school toe gaan." Komend jaar zou dat al kunnen gaan ge beuren. Een dikke 130 leerlingen hebben dan de vier jaar niet vol- gemaakt. Van Drongelen ziet hun overstap met vertrouwen tegemoet. „De laatste schoolda gen zullen emotioneel worden, maai" kinderen zijn uiteindelijk ..toch flexibel." Piet van Westrienen stapte op bij de Stichting Welzijn vo Ouderen in West Zeeuwsch-Vlaanderen. foto Camile Schelstraete krachten, maar voorlopig wordt het wel oogluikend toegestaan. In de economische oorlog van Brugge en Gent tegen Aarden burg was het destijds eigenlijk net zo." De aversie tegen de oude kikker- stad vond z'n oorsprong aan het eind van de twaalfde eeuw. Aar denburg, toenmalig (grond) be zit van de regerende Vlaamse graaf Filip van de Elzas, was vol op in ontwikkeling om zich los te schudden van het dorpse karak ter. Een economische voortrek kersrol voor de streek was daar voor onontbeerlijk. Pas dan zou de weg open liggen naar het ver krijgen van de fel begeerde stadsrechten. Vooralsnog werd door historici aangenomen dat Aardenburg in 1330, na vele verzoeken aan het adres van de graven van Vlaan deren, eindelijk een zogeheten keure kreeg. De Melker meent echter dat de West-(Zeeuws)- Vlaamse plaats al veel eerder de stadsprivileges verwierf. Hij is er van overtuigd het bewijs te heb ben gevonden dat Filips van de Elzas Aardenburg rond 1187 stadsrechten verleende. Daar mee schaarde de stad zich vol gens hem in de rij van andere kleine (tweede categorie) Vlaamse steden als Oudenaar de, Hulst, Dendermonde en Or- chies. De in Groede geboren archief medewerker van de gemeente Amsterdam dook anderhalfjaar lang in de geschiedenis van Aar denburg voor het schrijven van zijn doctoraalscriptie. Onder deel daarvan vormde een artikel over de speurtocht naar het oud ste stadsrecht. „Ik ben opge groeid in Groede, dus wilde ik iets uit de streek aanpakken. En Aardenburg is nu eenmaar een stad met een bijzondere geschie denis. Het is één van de oudste Romeinse nederzettingen in het gebied. Bovendien beschikt de stad over'een zeer goed bewaard stadsarchief. Dat zoekt wat makkelijker." dat Aardenburg vóór 1330 stads rechten moet hebben gehad, vonden zij daarvoor nimmer het bewijs. De Melker sprokkelde dit wel bij elkaar. Hij vond een 44 artikelen lange tekst uit 1330. Eveneens stuitte hij in het Aardenburgs archief op een document uit 1201, waarin wordt gesproken over de burgers (destijds alleen een benaming voor inwoners van een stad) van Aardenburg en de hen verleende economi sche vrijheden. Warnkönig ging er nog van uit dat het om een ontwerp-keure ging. Een te voor zichtige conclusie, meent De Melker, omdat de structuur en de inhoud van het stuk indirect verwijzen naar een eerder - niet bewaard gebeleven - Aarden burgs stadsrecht. Een tweede aanknopingpunt in de zoek tocht van de Amsterdamse ar chiefmedewerker is een reke ning uit 1187, waarin het nieuwe recht (novum ius) of rechtsge bied van Aardenburg wordt ver meld. Ook is er sprake van een zogeheten Halle, een symbool van stedelijke onafhankelijk heid. De Melker: „Eigenlijk bleek één en ander heel helder te destille ren. Een kwestie van de juiste in terpretatie. Aardenburg ver toonde in het begin van de twaalfde eeuw de eerste kenmer ken dat het op weg was uit te groeien tot een stad. De mensen woonden dichter bij elkaar dan op het platteland gebruikelijk was. Bovendien lag de plaats langs de belangrijke doorgangs weg tussen Brugge, Maldegem en Oostburg. Ten zuiden van Aardenburg kruiste de weg het riviertje de Ee. (daar dankt Eede haar naam aan.) Dit alles maak te Aardenburg aantrekkelijk voor handelaren, zodat de land bouwnederzetting in de loop der jaren meer en meer uitgroeide tot een plaats die voor de streek sociaal en economisch van be lang werd. Om deze ontwikke ling te sterken, waren stadsrech ten dan ook bijzonder gewild. De burgers van een stad kregen eco nomische voorrechten (zoals la gere belastingen) en tal van an dere privileges. En in 1187, of kort daarvoor, had Aardenbure blijkbaar genoeg krediet opge bouwd bij graaf Filips om voor deze voorrechten in aanmerking te komen." De bloei van de kikkerstad duur de tot de veertiende eeuw. Toen was het afgelopen met Aarden burg. De Ee verzandde in een snel tempo. Uitdiepen van de aan- en afvoerroute bleek uitein delijk te duur en naar verhou ding" te weinig op te leveren. Bo vendien werd alle aandacht in West-Vlaanderen in toenemen de mate geconcentreerd op Brugge. De stad kreeg van de graven meer kansen dan ooit om uit te groeien tot een waar han delscentrum. „Aardenburg werd letterlijk doodgedrukt", zegt De Melker. „Strooptochten tegen de kikker- stad hielpen daarbij een belang rijk handje. De stad werd uitge mergeld, net als andere kleine steden in de omgeving. Handela ren trokken weg naar Brugge, omdat ze daar grotere economi sche voordelen konden krijgen. Binnen een eeuw was het niveau van Aardenburg teruggebracht tot dat van een dorp. En daar zijn ze eigenlijk nooit meer bo venop gekomen." De Amsterdamse archiefmede werker is zeer tervreden met de uitkomst van zijn historische speurtocht. „Ik heb toch de illu sie dat ik een paar nieuwe din gen heb gevonden, die een aan vullende betekenis hebben voor de geschiedenis van de stad." Maandag kwam er een 43 pagi na's dik (inclusief bijlagen) boek uit onder de titel 'Het oudste stadsrecht van Aardenburg', waarin De Melker zijn bevindin gen uiterst gedetailleerd uit de doeken doet. Het werk is vanaf deze week te verkrijgen in het gemeentehuis. Historicus B. R. de Melker: „Aardenburg werd in de veer tiende eeuw letterlijk doodgedrukt." foto Camile Schelstraete Keure van 1330 Als hoofdonderwerp koos D® Melker de ontwikkeling van Aardenburg van dorp tot stad. Daarbij stuitte hij op het enig bewaarde stadsrecht, de keure van 1330, verleend door de toen malige graaf van Vlaanderen Lo- dewijk van Nevers. Hoewel his torici (onder wie Warnkönig) uit de vorige eeuw al suggereerden van onze verslaggever Ted Konings AXEL - Waar ging het mis? Aan het eind van dit schooljaar staan leerlingen en leraren van scholengemeenschap De Wei- slede op de Axelse keien. Met een geschiedenis van meer dan veertig jaar ploeteren, zou het voortgezet onderwijs in Axel zijn bestaansrecht hebben ver loren. De laatste middelbare school, opvolger van de ulo waar het pal na de oorlog alle maal mee begon, gaat dicht. Over en sluiten. De teneur zat er altijd al in. zeg gen de beschouwers achteraf. Leerlingen van elkaar afpikken. Samenvoegingen van scholen tot één grote scholengemeen schap, die nooit groot werd. Sa- menwerkingspogingen met an dere scholen in de regio. Want voor het ministerie van onder wijs en wetenschappen geldt 'hoe groter hoe mooier', kwestie van de wet van de grote getallen. Als de samenwerking dan niet lukt en het ministerie de duim schroeven nog eens aandraait, is het gebeurd Al zijn het dan klei ne getallen: 22 leraren, twaalf onderwijsondersteunende mannen en vrouwen, 175 mavo leerlingen. 11 lt-sers en 12 lhno- leerlingen. Alleen de exa^ menklassers zullen blij zijn af scheid te kunnen nemen. H van Drongelen. voorzitter van het schoolbestuur, heeft er me nig traantje om gelaten. „Je kent de mensen, de gezinnen, je wordt er opgenomen en je bent er thuis. Te bedenken dat dat er volgend jaar allemaal niet meer zal zijn..., ik heb gehuild ja." Machteloos stonden zij en de an deren van het bestuur. „In de kranten stond 'het schoolbe stuur heeft besloten de school te sluiten', maar er viel niets te be sluiten. het kon niet anders," Te- rugdenkend aan de dertien jaar dat ze via het bestuur van - eerst - mavo De Welle en later De Wei- stede, nauw betrokken was bij alles wat de school aangaat, her innert ze zich vooral die vele vriendschappen. „De eenheid die je ervaarde bij je werk. Als bestuur waren we een team. dat was in de vergaderingen heel goed merkbaar. Ik denk ook aan de jaarlijkse kampweken of de actie voor Polen waarmee we ze venduizend gulden bij elkaar kregen." Slechte ervaringen kan ze zich niet herinneren: „Ze zijn er natuurlijk wel geweest, maar niet zo dat het problemen wer den. Anders houd je het natuur lijk niet zo lang vol", aldus Van Drongelen. Lang volhouden is ook iets voor M 't Gilde. De nu 83-jarige ïnwo- het mislukt overal", constateert ze. Daarmee komt ook een ander heikel onderwerp om de hoek kijken. Uiteindelijk is het vol gens de betrokkenen de rijks overheid geweest die de deur in het slot heeft gegooid. „De rege ring wil grote scholen om te be zuinigen", aldus Van Dronge- lens collega-bestuurslid A. van Asperen. Om tot die grotere scholen te komen moedigt het ministerie scholen aan te fuse ren. „Dwingend fusies opleggen heeft de regering niet aange durfd, dan is toch de vrijheid van onderwijs in het geding", aldus Van Asperen. „Alleen, nu ook. Want van fuseren komt niets. Al le kleine scholen gaan vanzelf over de kop. de overheid hangt ze compleet op. Zo houden ze de grote scholen over." Van Asperen doelt vooral op een tweetal maatregelen vanuit Zoe- termeer: het FBS en de 240- norm. 'FBS' staat voor 'formatie budget systeem' en gaat over een nieuwe, vrijere manier van de betaling' van de leraren. Scho len krijgen voortaan een aantal punten toegewezen en kunnen zelf beslissen aan welke leraren ze deze punten 'verzilveren'. Van Asperen: „Het komt erop neer dat scholen voortaan minstens 800 leerlingen moeten hebben om het financieel te redden." De maatregel gaat komend school jaar in. De zogenaamde 240- norm ging al in de loop van dit jaar. met terugwerkende kracht. foto Camile Schelstraete in. De norm verplicht scholen minstens 240 leerlingen te heb ben, zoniet dan kunnen de ze ge lijk opdoeken. Bij De Weistede rekende men erop dat beide re gelingen pas van kracht zouden worden met de invoering van de basisvorming, die voor 1 augus tus 1993 op het programma staat. Effectiever Een woordvoerster van het mi nisterie bevestigt de voorkeur van de overheid voor grotere scholen: „In het regeerakkoord is dat overeen gekomen. Zo kun nen we effectiever omgaan met de beperkte middelen die we nu eenmaal hebben. Bovendien kunnen kinderen zo een eerlijker studiekeus maken, een van de doelstellingen van de basisvor ming. Een mavo-school zal een leerling niet zo gauw de havo ad viseren." De FBS-maatregel kan volgens haar een school niet in grote problemen brengen. „Hooguit in zeer uitzonderlijke situaties kan het heel slecht uit pakken." „Een school leiden wordt een puur zakelijke business", stellen de schoolbestuurders. „Als we door waren gegaan, dan hadden we gewoon failliet kunnen gaan", weet Van Asperen. Als voorbeeld uit het FBS-pakket noemt hij de garantie-uren, de uren waarvoor een leraar is aan genomen maar waarvoor geen lessen zijn te vergeven. Die le raar wordt dan voor een andere taak ingezet. Die uren worden van onze verslaggever Marcel Modde AARDENBURG - Een groep on geregeld stormt op klaarlichte dag de stadspoorten binnen. Huizen worden overhoop ge haald, leeggeplunderd en ver volgens in brand gestoken. De economische oorlog met de na- burive steden Brugge en Gent is volop in gang. Met alle macht proberen 'strooplroepen' Aar denburg de loef af te steken en de waarde van de concurreren de stad voor handelaren de grond in te boren ten gunste van hun eigen gewin. Historicus B. R. de Melker ver gelijkt de situatie van zo'n zeven eeuwen geleden met de huidige wantoestanden in het ver scheurde Joegoslavië. „Daar zie je nu ook dat Servische en Kroa tische milities slopen en plunde ren wat ze kunnen. Officieel niet in naam van de reguliere strijd- ner van Terneuzen begon in 1958 de ambachtsschool in Axel. „Ne genentwintig leerlingen had ik, en verder niets. We hadden nog geen stoel om op te zitten, laat staan en bankschroef om de leer lingen de grondbeginselen van het vak bij te brengen. Wel alle mogelijke tegenstand. Ik had een goeie baan op de school in Terneuzen, maar ik ben er aan gaan staan in het volle vertrou wen en geloof." Het werd een christelijke technische school: 'God boven alles en jezelf als je naaste'. „Maar er waren er die er een richtingenschool van wilden maken. Ik heb ze de mantel aan geveegd. „Nee jongetje", zei ik, „ik ben niet voor een richting ge komen. Wat kan mij het schelen of iemand oud-gereformeerd is of rooms-katholiek. hervormd of joods. Katholiek zijn we alle maal, want dat betekent 'alge meen'. Het gaat erom waar Christus is", filosofeert 't Gilde nog graag. Na de 29 leerlingen in het eerste jaar - 'ze hadden me er vijftig be loofd. maar daar moest ik ook zelf achterheen' - zaten er het jaar erop tachtig jongens in het gebouwtje aan de Kerkdreef. En het jaar daarop 120. „Het ge vecht begon eigenlijk pas goed toen de Mammoet-wet werd in gevoerd", aldus 't Gilde. „Meer en meer werden de jongens van me weggezogen. De mavo. dat was alles. Directeur Klein van de mavo deed er alles aan om mijn school kapot te maken. Hij had het over mijn 'lts-jongens van niks'. Dus ik zeg tegen hem: 'wie heeft die stoel gemaakt waarop je zit? En is dit gebouw niet ge maakt door die stomme jongens van de lts?'. Aannemers, leraren, allemaal zijn ze bij mij van school gekomen. Je moet niet zeggen 'dat kan ik niet', want als ik een hond een pootje kan leren geven, dan kan ik die jongens toch alles leren." In 1973, toen 't Gilde met pensioen ging, had de 'christelijke lts voor Axel en om streken' 320 leerlingen. Kapot Op 1 augustus 1987 gingen lts. mavo De Welle en lhno-school Het Molenkwartier samen ver der in één school. „Dat is kapot", zei ik toen die fusie kwam. 'Daar heb je die ouwe Gilde weer', rea geerden ze toen. En wat blijkt nu, de lts is weg, de huishoud school weg. en nu valt ook de mavo af." De oud-directeur kijkt over de teleurstelling van het stuklopen van 'zijn' school heen als hij zegt: „Ik heb heel wat in spanning gezeten over de school, mijn hart sloeg ervan te gen het plafond, maar nu laat ik er geen traan meer over." 'Tegenwerking' is ook het tref woord van Van Drongelen als het over de mislukte samenwer king met het Zeldenrustcollege gaat. „Misschien hadden we 'col lege' in onze naam moeten zet ten. Wij waren te minnetjes. Je ziet het landelijk, nergens willen havo en vwo samen met het lbo en de mavo De regering wil zo breed mogelijke scholen, maar De kantine van scholengemeenschap De Welstdede, afdeling mavo. foto Camile Schelstraete

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 1991 | | pagina 30