Er viel helemaal niets te besluiten
Speurtocht naar stadsrechten
PZC
Het is een apar
vak, dat welziji
streek
Archiefmedewerker B. R. de Melker dook in historie Aardenburg
De teloorgang van een Axelse scholengemeenschap
WOENSDAG 18 DECEMBER 1991
Piet van Westrienen:
van onze medewerkster
Sary Pieters
AARDENBURG - „Het is
een apart vak, dat welzijn",
verzucht Piet van Westrie
nen, tot vorige week voor
zitter van de Stichting Wel
zijn voor Ouderen (SWO) in
West Zeeuwsch-Vlaande-
ren. De volgens hem on
werkbare situatie met de
Oostburgse ambtenaren
legde de grondslag voor zijn
beslissing om op te stappen.
Vier jaar geleden, ook in de
cember, werd hij gevraagd
voorzitter te worden van de
stichting.
,,In maart 1987 ging ik in de
vut en besloot een jaar rust
te nemen. Maar dat kwam er
niet helemaal van." Hij werd
gevraagd zitting te nemen in
het dagelijks bestuur van
het bejaardentehuis Ru-
schevliet in Schoondijke.
Niet, zoals hij zelf zegt, van
wege zijn ervaring in het ou
derenwerk. „Daar had ik
geen ervaring mee. Ik speel
maandelijks op het orgel in
het bejaardentehuis Coens-
dike in Aardenburg en leid
wel eens een dienst." Hij
werd gevraagd vanwege zijn
bestuurlijke kwaliteiten.
Twee maanden lang volgde
hij de vergaderingen van Ru-
schevliet. Nog voordat hij
toetrad tot het dagelijks be
stuur, trok de SWO bij hem
aan de bel.
Maaltijden
„Mevrouw Niermans (tot vo
rige week vice-voorzitter van
de SWO) en Lieve Maenhout
(functionaris van de stich
ting) deden een beroep op
me. Ik dacht dat die twee
functies wel te combineren
waren. De praktijk leerde
anders." Door de problema
tiek rond de warme maaltij
den moest de nu 65-jarige
Van Westrienen een keuze
maken. Het voorstel was
toen om alle warme maaltij
den vanuit Ruschevliet. te la
ten verzorgen en taxi's in te
huren om de maaltijden te
vervoeren naar de diverse
plaatsen. „Ik voelde daar
zelf ook wel voor. Maar van
uit de SWO kwam daarop
veel kritiek. Ik dacht toen ei
genlijk zelf als een ambte
naar", concludeert de Aar
denburger.
Lieve Maenhout overtuigde
hem dat haar idee het beste
was. „En, ik moet zeggen,
dat is ook zo." Hij koos uit
eindelijk voor de SWO. Om
dat de stichting zich met
meer facetten van het oude
renwerk bezig houdt. Het en
thousiasme van Maenhout
en Niermans was ook debet
aan zijn beslissing. „Ik heb
daar diep respect voor."
Omdat hij geen ervaring had
met het ouderenwerk, moest
hij vele stapels papier
doornemen. Weken was hij
bezig met het lezen van alle
notulen. „En Lieve Maen
hout heeft hier heel wat geze
ten om mij van alles op de
hoogte te brengen." Hem
werd ook te verstaan gege
ven dat hij soepel moest op
treden tegenover ambtena
ren. „Maar ik kreeg al tege
lijk te maken met dat 'stom
me' vaste budget."
Aanvaring
Een paai- maanden na zijn
aantreden, op 1 maart 1988,
kwam hij in aanvaring met
wethouder J. de Vries. Het
welzijnsplan was de oorzaak.
„De SWO was van mening
dat hun op- en aanmerkin
gen niet terug te vinden wa
ren in dat plan. Het was het
begin van vele aanvaringen
met de bestuurders van de
gemeente Oostburg en later
met het dagelijk bestuur van
het samenwerkingsverband
welzijnsbeleid West
Zeeuwsch-Vlaanderen, het
geen gepaard ging met veel
correspondentie. Er komen
veel nota's, vragen, opdrach
ten, die nodeloos veel tijd
vergen van de functionaris
sen, maar ook van de ambte
naren", aldus Van Westrie
nen.
De sfeer tussen de stichting
en de gemeente was voor
komst van Van Westrien
al verre van goed. Eerder
hief de scheidende voorzit!
van de SWO, J. Boekhoi
een waarschuwend vinger
op. Boekhout had toen vi
moeite met de welzij nspla
ning die in vele nota's bij
bestuurders werd gedum]
De door ambtenaren in alli
lei rapporten opgestel
richtlijnen zijn veel te dwi
gend, aldus Boekhout rul
zeven jaar geleden.
Verhuizing
Ook zijn opvolger J. Bli
verweet de gemeente dat
de dienst wenste uit te n
ken. De stichting is au
noom en neemt zelf bes!
singen, sprak hij in 1984. H
was in de tijd van Bliek d
de verhuizing van de sti<
ting van Breskens na
Oostburg speelde. Zone
dat er overeenstemmi
was, las de SWO in de stref
gids dat ze zou verhuizi
Twee jaar later, met
Maenhout aan het bewii
kreeg de stichting geen t<
stemming om een socii
kaart van West Zeeuwse
Vlaanderen te maken. Mae
hout constateerde toen o
dat 'ambtenaren meer
vloed op de gemeentera
hebben dan wenselijk is'.
Het opstellen van een soc
le kaart ging niet door oi
dat de gemeente Oostbu
toen zelf van plan was o
een ouderennota te schi
ven. De nota is tot nu toe u
gebleven, maar zit in
planning. De aanzet voor
nota zal in januari word
gegeven. Over een jaar zal
nota aan de gemeentera
worden voorgelegd.
De sfeer is er, volgens Vi
Westrienen, de laatste jar
niet op verbeterd. Het stee
maar wisselen van de Ooi
burgse wethouders (in di
jaar tijd De Vries, De Blok
nu Cuelenaere) is er, volge
hem, mede oorzaak van d
de ambtenaren meer dan i
wethouders besturen. V
Westrienen, die gemidde
twee dagen per week in toi
was voor de stichting, ergi
de zich verder aan belooi
besprekingsverslagen c
niet kwamen. Bovendi
worden de besproken zaki
niet afgewerkt, waardoor
de volgende bespreking vr
wel alles weer herhaald mo
worden. Het was vorige wei
woensdag niet de eerste ke
dat hij het 'even niet me
zag zitten'.
Ertussenuit
Zo'n anderhalfjaar gelede
ging hij, na een besprekii
met het Oostburgse colle?
er een week tussenuit.
wilde een week lang niets h
ren over de stichting. Om t
bezinning te komen", gei
van Westrienen aan. „Ik bi
niet iemand die weg loop!
Een vertrouwelijke co
cept-brief van het dagelij
bestuur van het samenwf
kingsverband waarin h
vertrouwen in hem werd o
gezegd, deed voor hem i
deur dicht. Hij besloot ze eJ
slag voor te zijn en de eer aa
zichzelf te houden.
Het dagelijks bestuur va
het samenwerkingsverban
welzijnsbeleid heeft onland
via een brief, de verhoudin
tussen de gemeenten en d
SWO uit de doeken gedaa
aan de leden van het aid
meen bestuur van de SW
Daarin wordt meegeded
dat de verantwoordelijkhel
van de lokale overheid va
der gaat dan het voorwaïj
den scheppend bezig zijn. D
SWO wil dat de gemeend
alleen voorwaarden schej
pen en dat zij zelf de coörfj
nerende taak zo zelfstand)
mogelijk kan uitvoeren. Hl
algemeen bestuur van
SWO betreurde het opsta]
pen van de voorzitter. Allé
hadden de afgelopen jart
de spanning wel gevoeld tii
sen de SWO en de gemee
ten. En daar worden de a
deren de dupe van, concli
deerde de eveneens vertrd
kende vice-voorzitter 1
Niermans.
i*
nu nog door het ministerie be
taald. maar dat wordt afge
bouwd: over vier jaar moeten die
uren door de scholen zelf worden
opgehoest. „Wij hebben er nogal
wat, met de vele praktijk-vak
ken staan veel mensen maar een
paar uur voor de klas", aldus
Van Asperen. „Op de lts zou je
nog kunnen zeggen: 'we gooien
de richting schilderen eruit'.
Maar op de mavo zou je een uit
geklede school krijgen. Geen
Duits of Frans bijvoorbeeld, dat
zijn onwerkbare situaties".
Wat, zo rest de vraag, gaat er nu
verloren met het verdwijnen van
De Weistede? Van Drongelen:
„De begeleiding van de leerlin
gen is op onze school zeer goed.
We zijn een kleine school, op een
grote school kunnen ze gewoon
die aandacht niet zo geven. De
afgelopen twee jaar hadden we
honderd procent geslaagden."
Met De Weistede verdwijnt ook
de enige protestants-christelijke
middelbare school in midden- en
oost Zeeuwsch-Vlaanderen. Van
Drongelen is de afgelopen tijd
druk doende geweest met het
vinden van toepasselijke gebe
den en meditaties. „We begin
nen en sluiten de dag met gebed.
Vooral in deze moeilijke tijden
heb ik geprobeerd iets te vinden
dat steun geeft."
Signatuur
Dat de school meer kans op
overleven had gehad als ze was
afgestapt van de christelijke sig
natuur, zoals de Axelse onder
wijswethouder J.M. van Schaik
onlangs beweerde, gaat er bij
Van Drongelen niet in: „Dan wa
ren we nog eerder ter ziele ge
weest. Veel mensen uit de regio
kozen toch nog bewust voor on
ze school vanwege die signatuur.
Aan de andere kant hebben we
ons de afgelopen jaren aange
past aan de maatschappij: we
hadden ook katholieke kinderen
of kinderen die nog nooit iets
van geloof hebben meegekre
gen. In vier jaar geef je ze toch
een geestelijke ondergrond mee
die voortvloeit in het dagelijks
gedrag."
En Axel? „Er verdwijnt vast en
zeker kader", verwacht Van
Drongelen. „Leraren behoren al
tijd tot de actieven in de maat
schappij, in kerkeraden en ver
enigingen. En mensen zullen
gaan verhuizen naar elders als
hun kinderen naar de middelba
re school toe gaan." Komend
jaar zou dat al kunnen gaan ge
beuren. Een dikke 130 leerlingen
hebben dan de vier jaar niet vol-
gemaakt. Van Drongelen ziet
hun overstap met vertrouwen
tegemoet. „De laatste schoolda
gen zullen emotioneel worden,
maai" kinderen zijn uiteindelijk
..toch flexibel."
Piet van Westrienen stapte op bij de Stichting Welzijn vo
Ouderen in West Zeeuwsch-Vlaanderen.
foto Camile Schelstraete
krachten, maar voorlopig wordt
het wel oogluikend toegestaan.
In de economische oorlog van
Brugge en Gent tegen Aarden
burg was het destijds eigenlijk
net zo."
De aversie tegen de oude kikker-
stad vond z'n oorsprong aan het
eind van de twaalfde eeuw. Aar
denburg, toenmalig (grond) be
zit van de regerende Vlaamse
graaf Filip van de Elzas, was vol
op in ontwikkeling om zich los te
schudden van het dorpse karak
ter. Een economische voortrek
kersrol voor de streek was daar
voor onontbeerlijk. Pas dan zou
de weg open liggen naar het ver
krijgen van de fel begeerde
stadsrechten.
Vooralsnog werd door historici
aangenomen dat Aardenburg in
1330, na vele verzoeken aan het
adres van de graven van Vlaan
deren, eindelijk een zogeheten
keure kreeg. De Melker meent
echter dat de West-(Zeeuws)-
Vlaamse plaats al veel eerder de
stadsprivileges verwierf. Hij is er
van overtuigd het bewijs te heb
ben gevonden dat Filips van de
Elzas Aardenburg rond 1187
stadsrechten verleende. Daar
mee schaarde de stad zich vol
gens hem in de rij van andere
kleine (tweede categorie)
Vlaamse steden als Oudenaar
de, Hulst, Dendermonde en Or-
chies.
De in Groede geboren archief
medewerker van de gemeente
Amsterdam dook anderhalfjaar
lang in de geschiedenis van Aar
denburg voor het schrijven van
zijn doctoraalscriptie. Onder
deel daarvan vormde een artikel
over de speurtocht naar het oud
ste stadsrecht. „Ik ben opge
groeid in Groede, dus wilde ik
iets uit de streek aanpakken. En
Aardenburg is nu eenmaar een
stad met een bijzondere geschie
denis. Het is één van de oudste
Romeinse nederzettingen in het
gebied. Bovendien beschikt de
stad over'een zeer goed bewaard
stadsarchief. Dat zoekt wat
makkelijker."
dat Aardenburg vóór 1330 stads
rechten moet hebben gehad,
vonden zij daarvoor nimmer het
bewijs.
De Melker sprokkelde dit wel bij
elkaar. Hij vond een 44 artikelen
lange tekst uit 1330. Eveneens
stuitte hij in het Aardenburgs
archief op een document uit
1201, waarin wordt gesproken
over de burgers (destijds alleen
een benaming voor inwoners
van een stad) van Aardenburg
en de hen verleende economi
sche vrijheden. Warnkönig ging
er nog van uit dat het om een
ontwerp-keure ging. Een te voor
zichtige conclusie, meent De
Melker, omdat de structuur en
de inhoud van het stuk indirect
verwijzen naar een eerder - niet
bewaard gebeleven - Aarden
burgs stadsrecht. Een tweede
aanknopingpunt in de zoek
tocht van de Amsterdamse ar
chiefmedewerker is een reke
ning uit 1187, waarin het nieuwe
recht (novum ius) of rechtsge
bied van Aardenburg wordt ver
meld. Ook is er sprake van een
zogeheten Halle, een symbool
van stedelijke onafhankelijk
heid.
De Melker: „Eigenlijk bleek één
en ander heel helder te destille
ren. Een kwestie van de juiste in
terpretatie. Aardenburg ver
toonde in het begin van de
twaalfde eeuw de eerste kenmer
ken dat het op weg was uit te
groeien tot een stad. De mensen
woonden dichter bij elkaar dan
op het platteland gebruikelijk
was. Bovendien lag de plaats
langs de belangrijke doorgangs
weg tussen Brugge, Maldegem
en Oostburg. Ten zuiden van
Aardenburg kruiste de weg het
riviertje de Ee. (daar dankt Eede
haar naam aan.) Dit alles maak
te Aardenburg aantrekkelijk
voor handelaren, zodat de land
bouwnederzetting in de loop der
jaren meer en meer uitgroeide
tot een plaats die voor de streek
sociaal en economisch van be
lang werd. Om deze ontwikke
ling te sterken, waren stadsrech
ten dan ook bijzonder gewild. De
burgers van een stad kregen eco
nomische voorrechten (zoals la
gere belastingen) en tal van an
dere privileges. En in 1187, of
kort daarvoor, had Aardenbure
blijkbaar genoeg krediet opge
bouwd bij graaf Filips om voor
deze voorrechten in aanmerking
te komen."
De bloei van de kikkerstad duur
de tot de veertiende eeuw. Toen
was het afgelopen met Aarden
burg. De Ee verzandde in een
snel tempo. Uitdiepen van de
aan- en afvoerroute bleek uitein
delijk te duur en naar verhou
ding" te weinig op te leveren. Bo
vendien werd alle aandacht in
West-Vlaanderen in toenemen
de mate geconcentreerd op
Brugge. De stad kreeg van de
graven meer kansen dan ooit om
uit te groeien tot een waar han
delscentrum.
„Aardenburg werd letterlijk
doodgedrukt", zegt De Melker.
„Strooptochten tegen de kikker-
stad hielpen daarbij een belang
rijk handje. De stad werd uitge
mergeld, net als andere kleine
steden in de omgeving. Handela
ren trokken weg naar Brugge,
omdat ze daar grotere economi
sche voordelen konden krijgen.
Binnen een eeuw was het niveau
van Aardenburg teruggebracht
tot dat van een dorp. En daar
zijn ze eigenlijk nooit meer bo
venop gekomen."
De Amsterdamse archiefmede
werker is zeer tervreden met de
uitkomst van zijn historische
speurtocht. „Ik heb toch de illu
sie dat ik een paar nieuwe din
gen heb gevonden, die een aan
vullende betekenis hebben voor
de geschiedenis van de stad."
Maandag kwam er een 43 pagi
na's dik (inclusief bijlagen) boek
uit onder de titel 'Het oudste
stadsrecht van Aardenburg',
waarin De Melker zijn bevindin
gen uiterst gedetailleerd uit de
doeken doet. Het werk is vanaf
deze week te verkrijgen in het
gemeentehuis.
Historicus B. R. de Melker:
„Aardenburg werd in de veer
tiende eeuw letterlijk
doodgedrukt." foto Camile
Schelstraete
Keure van 1330
Als hoofdonderwerp koos D®
Melker de ontwikkeling van
Aardenburg van dorp tot stad.
Daarbij stuitte hij op het enig
bewaarde stadsrecht, de keure
van 1330, verleend door de toen
malige graaf van Vlaanderen Lo-
dewijk van Nevers. Hoewel his
torici (onder wie Warnkönig) uit
de vorige eeuw al suggereerden
van onze verslaggever
Ted Konings
AXEL - Waar ging het mis? Aan
het eind van dit schooljaar
staan leerlingen en leraren van
scholengemeenschap De Wei-
slede op de Axelse keien. Met
een geschiedenis van meer dan
veertig jaar ploeteren, zou het
voortgezet onderwijs in Axel
zijn bestaansrecht hebben ver
loren. De laatste middelbare
school, opvolger van de ulo
waar het pal na de oorlog alle
maal mee begon, gaat dicht.
Over en sluiten.
De teneur zat er altijd al in. zeg
gen de beschouwers achteraf.
Leerlingen van elkaar afpikken.
Samenvoegingen van scholen
tot één grote scholengemeen
schap, die nooit groot werd. Sa-
menwerkingspogingen met an
dere scholen in de regio. Want
voor het ministerie van onder
wijs en wetenschappen geldt
'hoe groter hoe mooier', kwestie
van de wet van de grote getallen.
Als de samenwerking dan niet
lukt en het ministerie de duim
schroeven nog eens aandraait, is
het gebeurd Al zijn het dan klei
ne getallen: 22 leraren, twaalf
onderwijsondersteunende
mannen en vrouwen, 175 mavo
leerlingen. 11 lt-sers en 12 lhno-
leerlingen. Alleen de exa^
menklassers zullen blij zijn af
scheid te kunnen nemen.
H van Drongelen. voorzitter van
het schoolbestuur, heeft er me
nig traantje om gelaten. „Je
kent de mensen, de gezinnen, je
wordt er opgenomen en je bent
er thuis. Te bedenken dat dat er
volgend jaar allemaal niet meer
zal zijn..., ik heb gehuild ja."
Machteloos stonden zij en de an
deren van het bestuur. „In de
kranten stond 'het schoolbe
stuur heeft besloten de school te
sluiten', maar er viel niets te be
sluiten. het kon niet anders," Te-
rugdenkend aan de dertien jaar
dat ze via het bestuur van - eerst
- mavo De Welle en later De Wei-
stede, nauw betrokken was bij
alles wat de school aangaat, her
innert ze zich vooral die vele
vriendschappen. „De eenheid
die je ervaarde bij je werk. Als
bestuur waren we een team. dat
was in de vergaderingen heel
goed merkbaar. Ik denk ook aan
de jaarlijkse kampweken of de
actie voor Polen waarmee we ze
venduizend gulden bij elkaar
kregen." Slechte ervaringen kan
ze zich niet herinneren: „Ze zijn
er natuurlijk wel geweest, maar
niet zo dat het problemen wer
den. Anders houd je het natuur
lijk niet zo lang vol", aldus Van
Drongelen.
Lang volhouden is ook iets voor
M 't Gilde. De nu 83-jarige ïnwo-
het mislukt overal", constateert
ze.
Daarmee komt ook een ander
heikel onderwerp om de hoek
kijken. Uiteindelijk is het vol
gens de betrokkenen de rijks
overheid geweest die de deur in
het slot heeft gegooid. „De rege
ring wil grote scholen om te be
zuinigen", aldus Van Dronge-
lens collega-bestuurslid A. van
Asperen. Om tot die grotere
scholen te komen moedigt het
ministerie scholen aan te fuse
ren. „Dwingend fusies opleggen
heeft de regering niet aange
durfd, dan is toch de vrijheid van
onderwijs in het geding", aldus
Van Asperen. „Alleen, nu ook.
Want van fuseren komt niets. Al
le kleine scholen gaan vanzelf
over de kop. de overheid hangt
ze compleet op. Zo houden ze de
grote scholen over."
Van Asperen doelt vooral op een
tweetal maatregelen vanuit Zoe-
termeer: het FBS en de 240-
norm. 'FBS' staat voor 'formatie
budget systeem' en gaat over
een nieuwe, vrijere manier van
de betaling' van de leraren. Scho
len krijgen voortaan een aantal
punten toegewezen en kunnen
zelf beslissen aan welke leraren
ze deze punten 'verzilveren'. Van
Asperen: „Het komt erop neer
dat scholen voortaan minstens
800 leerlingen moeten hebben
om het financieel te redden." De
maatregel gaat komend school
jaar in. De zogenaamde 240-
norm ging al in de loop van dit
jaar. met terugwerkende kracht.
foto Camile Schelstraete
in. De norm verplicht scholen
minstens 240 leerlingen te heb
ben, zoniet dan kunnen de ze ge
lijk opdoeken. Bij De Weistede
rekende men erop dat beide re
gelingen pas van kracht zouden
worden met de invoering van de
basisvorming, die voor 1 augus
tus 1993 op het programma
staat.
Effectiever
Een woordvoerster van het mi
nisterie bevestigt de voorkeur
van de overheid voor grotere
scholen: „In het regeerakkoord
is dat overeen gekomen. Zo kun
nen we effectiever omgaan met
de beperkte middelen die we nu
eenmaal hebben. Bovendien
kunnen kinderen zo een eerlijker
studiekeus maken, een van de
doelstellingen van de basisvor
ming. Een mavo-school zal een
leerling niet zo gauw de havo ad
viseren." De FBS-maatregel kan
volgens haar een school niet in
grote problemen brengen.
„Hooguit in zeer uitzonderlijke
situaties kan het heel slecht uit
pakken."
„Een school leiden wordt een
puur zakelijke business", stellen
de schoolbestuurders. „Als we
door waren gegaan, dan hadden
we gewoon failliet kunnen
gaan", weet Van Asperen. Als
voorbeeld uit het FBS-pakket
noemt hij de garantie-uren, de
uren waarvoor een leraar is aan
genomen maar waarvoor geen
lessen zijn te vergeven. Die le
raar wordt dan voor een andere
taak ingezet. Die uren worden
van onze verslaggever
Marcel Modde
AARDENBURG - Een groep on
geregeld stormt op klaarlichte
dag de stadspoorten binnen.
Huizen worden overhoop ge
haald, leeggeplunderd en ver
volgens in brand gestoken. De
economische oorlog met de na-
burive steden Brugge en Gent is
volop in gang. Met alle macht
proberen 'strooplroepen' Aar
denburg de loef af te steken en
de waarde van de concurreren
de stad voor handelaren de
grond in te boren ten gunste van
hun eigen gewin.
Historicus B. R. de Melker ver
gelijkt de situatie van zo'n zeven
eeuwen geleden met de huidige
wantoestanden in het ver
scheurde Joegoslavië. „Daar zie
je nu ook dat Servische en Kroa
tische milities slopen en plunde
ren wat ze kunnen. Officieel niet
in naam van de reguliere strijd-
ner van Terneuzen begon in 1958
de ambachtsschool in Axel. „Ne
genentwintig leerlingen had ik,
en verder niets. We hadden nog
geen stoel om op te zitten, laat
staan en bankschroef om de leer
lingen de grondbeginselen van
het vak bij te brengen. Wel alle
mogelijke tegenstand. Ik had
een goeie baan op de school in
Terneuzen, maar ik ben er aan
gaan staan in het volle vertrou
wen en geloof." Het werd een
christelijke technische school:
'God boven alles en jezelf als je
naaste'. „Maar er waren er die er
een richtingenschool van wilden
maken. Ik heb ze de mantel aan
geveegd. „Nee jongetje", zei ik,
„ik ben niet voor een richting ge
komen. Wat kan mij het schelen
of iemand oud-gereformeerd is
of rooms-katholiek. hervormd of
joods. Katholiek zijn we alle
maal, want dat betekent 'alge
meen'. Het gaat erom waar
Christus is", filosofeert 't Gilde
nog graag.
Na de 29 leerlingen in het eerste
jaar - 'ze hadden me er vijftig be
loofd. maar daar moest ik ook
zelf achterheen' - zaten er het
jaar erop tachtig jongens in het
gebouwtje aan de Kerkdreef. En
het jaar daarop 120. „Het ge
vecht begon eigenlijk pas goed
toen de Mammoet-wet werd in
gevoerd", aldus 't Gilde. „Meer
en meer werden de jongens van
me weggezogen. De mavo. dat
was alles. Directeur Klein van de
mavo deed er alles aan om mijn
school kapot te maken. Hij had
het over mijn 'lts-jongens van
niks'. Dus ik zeg tegen hem: 'wie
heeft die stoel gemaakt waarop
je zit? En is dit gebouw niet ge
maakt door die stomme jongens
van de lts?'. Aannemers, leraren,
allemaal zijn ze bij mij van
school gekomen. Je moet niet
zeggen 'dat kan ik niet', want als
ik een hond een pootje kan leren
geven, dan kan ik die jongens
toch alles leren." In 1973, toen 't
Gilde met pensioen ging, had de
'christelijke lts voor Axel en om
streken' 320 leerlingen.
Kapot
Op 1 augustus 1987 gingen lts.
mavo De Welle en lhno-school
Het Molenkwartier samen ver
der in één school. „Dat is kapot",
zei ik toen die fusie kwam. 'Daar
heb je die ouwe Gilde weer', rea
geerden ze toen. En wat blijkt
nu, de lts is weg, de huishoud
school weg. en nu valt ook de
mavo af." De oud-directeur kijkt
over de teleurstelling van het
stuklopen van 'zijn' school heen
als hij zegt: „Ik heb heel wat in
spanning gezeten over de
school, mijn hart sloeg ervan te
gen het plafond, maar nu laat ik
er geen traan meer over."
'Tegenwerking' is ook het tref
woord van Van Drongelen als
het over de mislukte samenwer
king met het Zeldenrustcollege
gaat. „Misschien hadden we 'col
lege' in onze naam moeten zet
ten. Wij waren te minnetjes. Je
ziet het landelijk, nergens willen
havo en vwo samen met het lbo
en de mavo De regering wil zo
breed mogelijke scholen, maar
De kantine van scholengemeenschap De Welstdede, afdeling mavo.
foto Camile Schelstraete