PZC
Hoera, een nieuwe gevangenis?!
Lubbers premier of
regeringsleider?
Asielzoekers: nog 1
onbekend, onbemind
opinie en achtergrond zaterdag3november 1990
Herkansing
Middelburg
Medicijnen
Doelwit
Onlangs is bekend gewor
den dat goedkeuring is ge
geven aan de plannen om het
oude Huis van Bewaring in
Middelburg te vervangen door
een nieuw te bouwen grotere
inrichting aan de rand van de
stad. Het gemeentebestuur
was er maar blij mee en hoopt
dat dat nieuwe Huis van Be
waring werkgelegenheid zal
opleveren voor nieuw aan te
trekken personeel en dat bij
het ontwerpen en bij de bouw
Zeeuwse bedrijven zullen
worden ingeschakeld. De
bouw van de nieuwe inrich
ting is welkom, hoera!
Het gaat hier echter om een in
richting, waarvan de bewoners
na hun detentieperiode bij de
terugkeer in de maatschappij
vaak grote problemen onder
vinden en ervaren dat ze niet
écht welkom zijn.
Het oude Huis van Bewaring
biedt plaats aan zo'n 40 gedeti
neerden met een personeelsfor
matie van 50 mensen. De nieuw
te bouwen inrichting zal naar
verwachting ruimte hebben
voor 144 gedetineerden en
daarvoor 100 personeelsle
den in dienst moeten hebben.
Deze vergelijking maakt met
een duidelijk dat het nieuwe
Huis van Bewaring aanmerke
lijk economischer zal kunnen
draaien. De zogenaamde 'over
head' kan in verhouding wat
kleiner blijven.
Eind 1983 moet het nieuwe
Huis van Bewaring er staan en
kunnen draaien. Wellicht komt
er voor de bevolking nog de ge
legenheid om tijdens een open
dag het huis te bezichtigen.
Misschien zelfs kunnen men
sen zich, zoals elders in het
land gebeurde, aanmelden om
als 'gedetineerde' mee te draai
en in een proefperiode waarin
het personeel de gelegenheid
krijgt om de interne gang van
zaken, de veiligheid en de pro
cedures te testen. Als u zoiets
zou overwegen, bedenk dan
wel dat zélfs zo'n onschuldig lij
kende korte periode behoorlijk
kan tegenvallen. Bij het proef
draaien in een nieuw gebouwd
Huis van Bewaring, 'de Schie'
in Rotterdam, moesten enkele
'proefkonijnen' tussentijds af
haken. Voor die mensen was
het nog geen week vol te hou
den...
De toenemende criminaliteit
en het stringentere vervol
gingsbeleid maken uitbreiding
van het aantal plaatsen nood
zakelijk. Sommigen verklaren
die toenemende criminaliteit
vanuit de groeiende ontkerke
lijking die in onze samenleving
waarneembaar is. Dat veron
derstelt dat buitenkerkelijken
zich minder gelegen zouden la
ten liggen aan de maatschap
pelijke waarden en normen.
Alsof deze groep door zich los
te maken van de kerk minder
waarden en normen zouden
hebben en een criminelere in
slag zouden hebben. Een ver
onderstelling die mijns inziens
moeilijk met harde cijfers te be
wijzen valt.
Ons huidige strafrecht han
teert een aantal rechtvaardi
gingen om wetsovertreders een
vrijheidsstraf op te leggen. Ver
gelding, wraak, correctie, ver
betering en ook om de samen
leving tijdelijk in bescherming
te nemen tegen de wetsovertre
der. Een door veel gedetineer
den zeer gevreesde straf is het
zogenaamde ter beschikking-
stellen, TBS (vroeger TBR) een
maatregel die in de praktijk
een 'open eind' heeft. Je weet
niet zeker wanneer je daarvan
ontslagen zult worden.
Men hoort ook vast wel eens
beweren dat de gedetineerden
maar een gemakkelijk en luxe
leventje zouden hebben in een
soort Hilton-hotel, je kunt er al
leen niet uit. De dagelijkse
gang van zaken in een Huis van
Bewaring of een strafgevange
nis heeft echter niets weg van
een hotel. De beroving van vrij
heid is natuurlijk het meest es
sentieel. Gedetineerden zijn in
hun dagelijkse doen en laten
afhankelijk van de interne re
gels, het regiem.
De mogelijkheden om bezoek
te ontvangen, te telefoneren en
het contact met 'buiten' te on
derhouden zijn zeer beperkt.
En die mooie kleurentelevisie
is echt niet van rijkswege ver
strekt, maar moet door de ge
detineerden zelf gehuurd en be
taald worden. Een groot ver
huurbedrijf is daar goed mee.
De gevolgen van een gevange
nisstraf zijn vaak niet gering en
dienen zich meestal al tijdens
het verblijf in het Huis van Be
waring of de strafgevangenis
aan. De relatie met een partner
loopt vaak op de klippen en
ook het contact met eventuele
kinderen komt onder spanning
te staan. Voor partners van ge
detineerden is de situatie ook
zwaar, want zij worden er even
eens op aangekeken. Veel
vrienden en kennissen laten
het afweten.
Het beleid van justitie is erop
gericht om de mogelijkheden
die de gedetineerden in zich
hebben zoveel mogelijk te ont
wikkelen om daarmee een goe
de terugkeer in de maatschap
pij te bevorderen. Er bestaan
mogelijkheden om te sporten,
er zijn onderwijsfaciliteiten, er
is een geneeskundige dienst,
sociaal cultureel werk, maat
schappelijk werkers/reclasse
ring en geestelijk verzorgers.
De eisen die gesteld worden
aan de huidige bewaarders zijn
niet meer te vergelijken met
die van de cipiers van vroeger.
Het zijn nu Penitentiair Inrich
tingswerkers (PlW'ers) gewor
den, waarvan het werk steeds
meer te vergelijken is met dat
van een inrichtingswerker.
In inrichtingen van justitie zijn
mensen in dienst die geestelij
ke verzorging en bijstand bie
den vanuit de kerken en het hu
manistisch verbond. Gedeti
neerden kunnen in geestelijk
opzicht te maken krijgen met
belangrijke vragen rond de er
kenning van hun misdaad, hun
schuld en boete. Zingevings-
vragen, wezenlijke bestaans-
vragen: wie ben ik eigenlijk;
wat heb ik gedaan; hoe kan ik
daarmee verder leven; hoe geef
ik dat een plaats; hoe ziet mijn
toekomst eruit; wat voor keu
zes maak ik daarin?
Bij de terugkeer in de maat
schappij krijgen ex-gede tineer
den te maken met een andere,
niet formeel opgelegde straf.
Zij ontmoeten dan vaak het
spreekwoord en vooroordeel
'eens een dief, altijd een dief.
Onze zogenaamde zorgzame
samenleving is ook een wraak
zuchtige en weerbarstige die
maar moeilijk kan vergeten,
laat staan vergeven. Tijdens
een symposium een paar jaar
geleden over het nut van straf
fen vertelde een ex-gedetineer
de over de problemen die hij te
genkwam: problemen om een
huis te huren bij een woning
bouwvereniging, een lening om
zich weer in te richten kon hij
niet krijgen bij de bank, verze
keren kon hij zich alleen maar
als hij bereid was hogere pre
mies dan normaal te betalen,
fatsoenlijk werk kon hij niet
meer vinden. Deze straf die de
maatschappij hem oplegde
was nog veel erger dan de ge
vangenisstraf waartoe hij ver
oordeeld was. Wanneer is het
genoeg? Wanneer is er boete
gedaan?
Het beleid van justitie is er tij
dens de detentie op gericht om
terugkeer in de maatschappij
mogelijk te maken en te bevor
deren. De samenleving, u en ik,
kunnen daar ook heel veel aan
bijdragen. Door bijvoorbeeld
onze domme vooroordelen
eens te vergeten.
Zonder dat we hoeven goed te
keuren wat iemand 'op zijn
kerfstok heeft' kunnen we ons
toch ook realiseren dat een
mens méér is dan de misdaad
die hij ooit gepleegd heeft. We
kunnen die mens toch als méns
respecteren? Bovendien: men
sen kunnen veranderen en ver
anderen ook.
Als wij ex-gedetineerden daad
werkelijk de ruimte geven om
weer volwaardig deel te nemen
aan de maatschappij helpen
wij misschien herhaling te
voorkomen. Eigenlijk een een
voudige manier van misdaad
preventie die niet eens geld
kost, wél een beetje begrip en
tolerantie.
G.J.Wolters
levensbeschouwing
i M i i i 1 1 1 1 1 1 1 1 1 1 1 1 1 1 1 1 1 1 1 1
(Van onze parlementaire
redacteur Henri Kruithof)
Premier Lubbers voelt zich te
klein onder de groten. Al
thans zo lijkt het als je de brief
wisseling' tussen hem en zijn mi
nister van buitenlandse zaken
leest. De minister-president wil
ook weieens alleen naar het bui
tenland en niet steeds Hans van
den Broek als chaperonne naast
zich hebben.
Dat is - eenvoudig gezegd - het
dilemma. Telkens wanneer er
een Europese ministerraad is,
zitten de groten der Europese
aarde bij elkaar en zetten de gro
te lijnen voor het Europa van de
toekomst uit. Mitterrand, That
cher en Kohl hebben daarbij
hoogstens hun minister van bui
tenlandse zaken bij zich om af en
toe een vriendelijk adviesje te
geven. Maar Lubbers is gewoon
afhankelijk van Van den Broek,
want die gaat grondwettelijk
over het buitenlands beleid.
En dat steekt Lubbers. Het
steekt hem dat hij 'slechts' de
minister-president is. Letterlijk
vertaald 'de voorzittende minis
ter'. Lubbers heeft geen zeggen
schap over de andere bewinds
lieden. Die hebben elk hun eigen
beleidsterrein. Over belangrijk-
se zaken wordt in de minister
raad beslist, waarbij de stem van
elke minister gelijk telt.
Wel is Lubbers bij de Grond
wetswijziging in 1983 een coördi
nerende bevoegdheid toege
kend. Hij moet zorgen voor de
eenheid van kabinetsbeleid en
voor de presentatie ervan. Een
beetje badinerend gezegd: hij
moet zorgen dat de ministers
niet openlijk ruziën en hij mag
elke week een persconferentie
geven over het kabinetsberaad.
Enkele maanden geleden
schreef minister Dales (bnnen-
landse zaken) een notitie aan
haar collega's, waarin zij min of
meer de zijde van de premier
koos. Ook zij vond dat Lubbers
in zekere zin zelfstandig moet
kunnen optreden in het buiten
land. Van den Broek reageerde
daar nogal geprikkeld op. Hij
zag het gevaar voor zich van een
loopjongen van de premier en
daar voelt hij niets voor.
Lubbers deed er in de ogen van
Van den Broek nog een schepje
bovenop toen hij in een brief aan
de ministerraad de discussie
probeerde te sussen. Een Grond
wetswijziging om meer formelfi
bevoegdheden aan de premie:,
toe te kennen, vindt Lubben
niet nodig. Maar ,,het is echteii
wel duidelijk dat de minis
ter-president in vergelijking mei
collega's in het buitenland niei
gehandicapt mag worden in in
formatie, contacten, presenta
tie, status enz".
Het effect was averechts. Var
den Broek zat bovenop de kast
Hij reageerde furieus. Volgens
hem probeert Lubbers de positie
van 'bovenbaas' te krijgen in
plaats van die van 'eerste ondei
zijns gelijken'. Van den Broek
meent dat versterking van de
positie van de premier slechts
mogelijk is door wijziging van de
Grondwet.
Maar dat is uiteraard niet Lub-
bers' bedoeling. Als hij moei
wachten op een Grondwetswijzi
ging, maakt hij zelf niet meei
mee dat zijn positie wordt ver
stevigd. Volgens Van den Broek
creëert de premier „ten aanzier
van mijn taak een zodanig on
duidelijke situatie dat het bin
nen het kader van de bestaande
constitutionele praktijk vooJ
mij niet aanvaardbaar is". Met
andere woorden: als de premier
doorzet en daarbij de steur
krijgt van de rest van de minis
ters, kan hij op zoek naar een an
dere minister van Buitenlandse
Zaken.
Zover zal het waarschijnlijk niet
komen. Lubbers probeert al ja
ren zich een steviger positie te
verwerven. Telkens weer was
het vooral Van den Broek die
zich daartegen verzette. De noti
tie van Dales komt erop neer dat
de Grondwet gewijzigd moet
worden, want zij wil de premiei
een aanwijzingsbevoegdheid ge
ven. De minister-president zot
in haar visie de andere bewinds
lieden opdrachten moeten kun
nen geven.
Dat lijkt echter een heilloze weg
Om te beginnen, wil Lubbers zo
lang niet wachten (een Grond
wetswijziging neemt al snel eer
jaar of vijf in beslag), maar bo
vendien lijkt het in strijd met
ons politieke bestel. Ons land
wordt nog altijd geregeerd dooi
coalitiekabinetten bestaande
uit twee of meer partijen. Het
zoude stabiliteit ervan niet ten
goede komen.
"ZA: kan er niet meer tegen
Arts-gijzelaar in Baghdad geeft op
Van onze Haagse redactrice
Mirjam van Zuilen
Een enorme stroom asielzoe
kers komt ons land binnen.
Een bijna even zo grote stroom
protesten is over de hoofden
van de vluchtelingen uitge
stort. Onophoudelijk.
Zowel regering als de instanties
die de asielzoekers opvangen,
zitten met de handen in het
haar. Het wachten is op de uit
slag van de commissie-Mulder,
een door de regering ingestelde
club van wijze mannen en vrou
wen, die een advies zal uitbren
gen over het asielbeleid. 'Den
Haag' hoopt met dat advies in de
hand een hoop problemen te
kunnen oplossen en de procedu
res aanzienlijk te kunnen ver
korten. Zolang de wijze mannen
en vrouwen het ei nog niet heb
ben uitgebroed, zullen wij met
z'n allen een beetje moeten in
schikken om de asielzoekers een
plekje te geven.
En dat is moeilijk. Wie herinnert
zich niet de felle protesten van
bewoners in vooral kleine dor
pen toen WVC vorig jaar dreigde
daar asielzoekerscentra te vesti
gen. Er werd zelfs hier en daar
gesuggereerd dat asielzoekers
een negatieve invloed op de
dorpsgemeenschappen zouden
hebben. Om nog maar te zwijgen
van ergere beschuldigingen.
Zo langzamerhand kwam daar
verandering in. Een aantal ge
meenten bood zich spontaan
aan om asielzoekers op te van
gen. Daar waar al hier en daar
wat vluchtelingen een eerste op
vang werd aangeboden, bleek
dat deze mensen totaal niet voor
meer overlast zorgden dan ieder
ander.
Er zijn gemeenten waar de asiel
zoekers een volledig geaccep
teerd beeld vormen in de samen
leving. Vrijwilligers die lessen
Nederlands verzorgen, sport
clubs worden opgericht en aller
lei actviteiten zijn gestart om
van eikaars cultuur kennis te ne
men.
Maar in Middelburg maakt on
bekend nog steeds onbemind.
Het asielzoekers centrum dat
WVC wenst te bouwen aan de
Kruitmolenlaan heeft al het no
dige stof doen opwaaien. Een
aantal bewoners heeft zich fel te
gen het plan gekeerd. Vermeen
de waardedaling van hun hui
zen, is één van hun drijfveren.
Maar ook angst voor aantasting
van het woon- en leefklimaat,
wat dat ook moge zijn. De pro
testen aan de gemeenteraad
hebben niets uitgehaald. Een
aantal Middelburgers probeert
nu via de Raad van State de
bouw van het centrum tegen te
houden.
Nu heeft natuurlijke iedere Ne
derlander recht om gebruik te
maken van de mogelijkheden
die de rechtspraak hem of haar
(Van onze speciale verslaggever
Maurice Wilbrink in Baghdad)
In het Ibn Al-Bitarziekenhilis
in Baghdad vragen enkele
tientallen gijzelaars van presi
dent Saddam Husayn zich af
hoe lang ze zijn regime nog moe
ten steunen. Het Ibn Al-Bitar,
een vrij klein hospitaal, wordt
sinds 1983 gerund door met na
me Westeuropeanen. Een Ne
derlandse arts: „Ik ben hier in
juli aangekomen om de Irake
zen te helpen. Nu werk ik al der
tien weken als gijzelaar."
De jonge dokter, die met een flin
ke dosis idealisme in het leven
wenst te staan, maakt een uitge
bluste indruk. „Ik weet dat ik
goed werk doe, ik help mensen,
ik verlicht hun pijn, ik opereer,
maak ze beter. En tegelijkertijd
is alles wat ik doe een steun voor
Saddam Husayn. Ik kan er niet
meer tegen."
Hij laat een stilte vallen en ver
telt dan dat hij deze week voor
het laatst werkt. „Ik heb het
mijn familie laten weten. Ze zijn
behoorlijk ongerust, want mijn
besluit betekerjt dat mijn positie
hier nog onzekerder wordt dan
ze nu al is. Ik heb dan geen recht
meer op huisvesting van de
Iraakse staat. Ik krijg in dat ge
val ook geen gratis voedsel meer
in het ziekenhuis. Maar ik neem
de stap."
Zijn Engelse en Ierse collega's
knikken instemmend. De Neder
lander, die even uitrust tijdens
zijn werk, kiest zijn woorden
zorgvuldig als hij in het Engels
praat. Er zijn altijd Iraakse ver
taalsters in de buurt die voor het
contact met de patiënten zijn in
gehuurd, en geen van hen is te
vertrouwen: „Kritiek op de pre
sident wordt bestraft met op
hanging of tien jaar werkkamp
en je weet hier nooit wat ervan je
uitspraken wordt doorgebriefd."
Het Ibn Al-Bitar werd zeven jaar
geleden op verzoek van de Iraak
se regering opgezet door de Ierse
organisatie Pare. Irak kampte
door de uitputtingsoorlog tegen
Iran met problemen in de ge
zondheidszorg. Het had te wei
nig medische technologie in huis
om moeilijke operaties te ver
richten. Bovendien mocht nie
mand voor bijvoorbeeld open
hart-chirurgie of niertransplan
taties het land uit. De Ieren gin
gen destijds in op het verzoek
van de Iraakse president en
bouwden een ziekenhuis met 200
bedden. Medici, ziekenverzor
gers en andere assistenten uit al
lerlei landen hielden het insti
tuut zeven jaar lang draaiende.
Toen Irak op 2 augustus Kuway t
binnenviel, kwam er geen vraag
van Saddam Husayn om alstu
blieft door te werken in het be
lang van de zieken. Het enige dat
de buitenlanders te horen kre
gen was dat ze het land mochten
verlaten als ze zouden worden
vervangen door andere Euro
peanen. Er kwamen geen vrijwil
ligers opdagen.
Veel gijzelaars bleven doorwer
ken, met de moed der wanhoop.
Ongeveer zeventig medewer
kers stopten echter, omdat ze er
niet meer tegen konden, een
slechte relatie kregen met de
Iraakse patiënten, en vaak om
dat hun contract met Pare was
afgelopen, waardoor ze zonder
inkomen kwamen te zitten.
Het Ibn Al-Bitar, waar de bui
tenlandse pers alleen onder ge
leide van een functionaris van
het Iraakse ministerie van infor
matie mag komen, is geheel ge
lijkvloers gebouwd. Het hart van
het ziekenhuis bestaat uit een
open binnenplaats, waar patiën
ten in de overvloedige najaars
zon zitten te wachten tot ze wor
den toegelaten in een van de af
delingen die rond het binnen-
pleintje zijn gesitueerd. Het zie
kenhuisje behoort tot de mo
dernste medische instellingen
van Irak. Er staat zeer geavan
ceerde medische apparatuur,
het is schoon, er liggen niet meer
dan zes patiënten op een kamer.
De organisatie staat echter op
instorten. Van de tweehonderd
bedden zijn er nu nog vijftig tot
zestig bezet, gezien het steeds
groter wordende personeelste
kort. De afdeling oncologie
(waar kankerpatiënten worden
behandeld) is helemaal geslo
ten. Er zijn geen steriele leidin
gen meer voor nierdialyse. Ook
Voltaren, een pijnstiller voor
bot- en spierziekten, is op. Be
paalde laboratoriumtesten kun
nen niet meer worden uitge
voerd.
Toch is er niet aan alles gebrek.
Nadat het ziekenhuis begin sep
tember door bijna al zijn voorra
den medicijnen heen was, kwa
men er plotseling grote hoeveel
heden farmaceutische produk-
ten binnen die door de Irakezen
waren weggehaald uit Kuwayt.
Later arriveerden er twee ladin
gen uit Ierland, zodat het Ibn al-
Bitar nu voor de meeste medicij
nen een voorraad heeft van
ongeveer twee jaar.
De vraag is echter of het zieken
zijn erg primitief. Een Neder
landse arts die andere zieken
huizen heeft bezocht, vertelt
over gebouwen van elf verdie
pingen hoog, waar patiënten
over de trap worden vervoerd,
omdat de liften niet meer func
tioneren. Familieleden van pa
tiënten houden er 's nachts infu
sen in de gaten, terwijl er in de
nachtelijke uren slechts een zus
ter in het hele gebouw aanwezig
is. Het komt voor dat er zestig
patiënten op een kamer worden
ondergebracht. Tot overmaat
van ramp spelen sommige be
zoekers, voor wie het begrip
computer vaak nog geheel onbe
kend is, met de knopjes van me
dische apparatuur waar patiën
ten mee worden bewaakt.
De Nederlanders in Ibn al-Bitar
hebben ook geen hoge dunk van
de vaardigheden van Iraakse
artsen. „Laatst was er iemand
die twee ribben had gebroken.
Er bleek een long lekgeprikt. zo
luidde onze diagnose. Maar een
Iraakse dokter schreef antibioti
ca voor, op basis van een rönt
genfoto. Dat is absolute waan
zin!"
De Nederlanders kunnen zo nog
vele voorbeelden noemen, het
een nog schrijnender dan het an
dere. Onlangs werd een jongetje
van achteren aangereden door
een taxi-chauffeur die wild de
stoep op kwam rijden. In een zie
kenhuis in Baghdad werden fo
to's gemaakt en de Iraakse art
sen meenden dat er niets ern
stigs aan de hand was. Twee uur
nadat de jongen thuis kwam,
viel hij op de grond, met een van
af zijn nek volledig verlamd li
chaam. In het Ibn al-Bitar con
stateerden de Nederlandse ar-
sten dat de jongen zijn nek had
gebroken. „Als ze hem meteen
naar ons hadden gebracht, dan
was de breuk recht gebleven.
Maar toen wij hem voor ons had
den, was er niks meer aan te
doen. Het jongetje zal altijd ver
lamd blijven en gruwelijke door-
ligwonden krijgen."
Bij het verlaten van het zieken
huis wijst een van de artsen op
de militaire basis die vlak naast
het gebouw is gevestigd. De mili
tairen hebben tot taak een tv-
zendinstallatie te bewaken die
achter het Ibn al-Bitar staat.
„Als het echt oorlog wordt, dan
zijn die basis en de zender een
belangrijk doelwit. Wij van het
ziekenhuis kunnen dan geen
kant op."
«I
biedt. Daar is dezeimmers voc
Toch rijst de vraag of in dit gev;
niet wat meer piëteit met dV
asielzoekers geboden is. w|
kan zo'n centrum voor verderft*»
lijke invloeden hebben op dp
omgeving? Waardedaling vaw
de huizen? Dat lijkt onzin. Imi
mers het centrum wordt na vijl
jaar weer opgedoekt, zo heefl
WVC beloofd. En zo daar noJ
aan getwijfeld wordt, is daar in-
derdaad de staatsraad die de
helpende hand kan toesteken
door daar in zijn uitspraak de
nadruk op te leggen.
Het argument dat het centring
niet in de omgeving past, is oolfd
niet opportuun. Het gebouw tel®
slechts één verdieping. Niet stol
render dan een reguliere middel n
grote middelbare school. Zou p
den daar ook protesten tegerJ
zijn gekomen? Nee, de pijn zij
meer in het onbekende. De advo l
caat van de omwonenden dieptej
tijdens de Raad van State-zit-j
ting een paar uitspraken op vanj
een directeur van een asielzoe-j
kerscentrum. Zij contateerde!
overlast door criminaliteit in eni
rondom 'haar' centrum. WVC.j
dat 26 centra beheert, kent dij
klachten niet. Sterker nog, deg!
politie in de 26 gemeenten waaiL
de centra zijn gevestigd, infor-fj
meert WVC regelmatig over de
situatie, die altijd naar tevre
denheid is. „Er gebeurt natuur-,
lijk wel eens wat in de centra
Dat is logisch. Maai- niet meer ol
minder dan in de gewone samen- i|
leving", aldus de woordvoerder1
van het ministerie. Misschien ig'B
de angst van omwonenden votra
het onbekende een beetje te be-K
grijpen. In een rustige wijk ko-jjl
men plotseling 275 mensen wo-a
nen uit allerlei onbekende en|J
verre landen. Ze zien er anders;]'
uit, praten anders, eten andersIS
enzovoorts. Toch hadden die J
Middelburgers ook eens kunnedl
denken aan de motieven van die: j-J
mensen om in een voor hen to|y
taal vreemd land neer te strij- r
ken. In de meeste gevallen zij
ze gevlucht voor de regering ia
eigen land. Worden ze vervolgt
of gezocht door de autoriteiten,.;.
Het is voor de Middelburgse be z
zwaarmakers te hopen dat zij
nooit en nergens ter wereld hoe
ven te vluchten om wat voor re-;
den dan ook. Dat zij nooit van de?
'gastvrijheid' van een ander land
gebruik moeten maken. Stel je
voor dat ze in dat land het tijde
lijke onderkomen voor de vlucb):
telingen niet zien zitten. Das
dan wel lastig.
huis zelf nog zolang zal draaien.
Vorige week hebben de artsen in
opleiding besloten allemaal met
het werk te stoppen als hun con
tract met Pare erop zit. Ze wor
den daarin volledig gesteund
door de specialisten. Dat bete
kent dat 95 procent van de art
sen er voor de jaarwisseling de
brui aan geeft. De kans is groot
dat het hospitaal dan dicht
moet, tenzij de Irakezen het
overeind houden. Maar de Ne
derlandse artsen achten dat
laatste erg onwaarschijnlijk.
Irak zal dan beroofd zijn van een
belangrijk medisch centrum. In
het land zijn er verder maar heel
weinig voorzieningen waar com
plexe operaties kunnen worden
uitgevoerd en in een geval van
oorlog zal dit gemis heel hard
aankomen.
De meeste Iraakse ziekenhuizen
Baghdad, ogenschijnlijk vredig beeld van een stad in oorlogssfeer (foto AP)